คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : [ตอนที่ 23] เขิน >///
เดี๋ยวนี้ไอ้ปากห้อยมันดูขี้อ้อนยังไงไม่รู้ -.- ว่าป้ะ? ผมชักจะกลัวซะแล้วสิ…..
ปึง ปึง ปึง!
เสียงเคาะประตูห้องผมดังขึ้น -.- ใครมาฟร๊ะ คนจะนอน!
“ประตูไม่ได้ล๊อค!”ผมตะโกนออกไป
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้…”ไอ้บังปากห้อยพูดพลางเปิดประตูห้องผมเข้ามา วันนี้มันมาแปลกอ่ะ -..-
“มาทำไม? -0-”ผมพูดก่อนที่จะหยิบหูฟังมาเสียบใส่หู(?)
“คิดถึง…”ไอ้บังพูดเบาๆ
“ห๊า? อะไรนะ?”ผมที่กำลังฟังเพลงอย่างเมามันส์ถามมันอีกครั้ง ผมไม่ได้ยินที่มันพูดจริงๆนะ >///0///<
“ป่าว..”ไอ้บังพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆผม
“มานั่งอะไรตรงนี่! ออกไปเลยนะ ไอ้ปากห้อย!”ผมโวยวายพลางผลักมันออก
“-_- ไอ้เด็กหัวรั้น”ไอ้บังมันว่าผม
“ย๊า! ฉันไม่ได้หัวรั้นนะ ไอ้กล้ามโต!”ผมด่ามันกลับ
“หรอ?”
“ฮึ่ย ออกไปจากห้องของฉันเลยนะ!”
“ถ้าอยากให้กูออกไป ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”ไอ้บังพูดก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
“อะ อะไรล่ะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไร .////.”ผมก้มหน้าทันที ก็มันเขินอ่ะ อะไรมันจะใกล้ขนาดนี้ >/////////<
“……….”ไอ้บังเงียบก่อนที่จะทำหน้าตาจริงจัง แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม
ไม่นะ…
ป๊า…
ม๊า…
ผมจะโดนจูบมั้ย? >////<
เขิน… >///<
“…..”ผมก็เงียบเหมือนกัน พลางหลับตาปี๋ นี่ผมยอมไอ้บังปากห้อยตั้งแต่เมื่อไหร่นะ >//////////<
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมีปลายจมูกของใครบางคนมาแตะที่แก้มผมแล้วล่ะ O////////o
ป๊าม๊า ผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ
“ทำอะไรกันน่ะ -0-”เสียงยองแจนี่หว่า =[]= ชิส์! มาขัดจังหวะอ่ะ ยองแจ! -3-
“เอ่อ….ป่าว….”ผมตอบไปแบบเขินๆ
“จะปล้ำกันงั้นสิ? = =”ยองแจถาม
“เออ….กำลังจะปล้ำกัน ถ้าไม่มีก้างขวางคอมาขัดจังหวะซะก่อน คงได้กันไปนานแล้ว”ไอ้บังพูด
“ฮึ่ยยยยย ไอ้บ้า! พูดอะไรของนาย! ออกไปเลย!”ผมพูดก่อนที่จะปาหมอนใส่ไอ้บัง
“เขินอ่ะดิ….”ไอ้บังพูดก่อนที่จะรีบเดินออกจากห้องของผมไป
“ชิ -3-”
“เหอะ…. รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”ยองแจถาม
“รักบ้าอะไร! -3-”
“แหมะ…อย่าหาว่ากูไม่รู้นะ ว่ามึงกำลังปิ๊งไอ้ญาติเฮงซวยนั่นน่ะ”
“บ้ารึไง! มาปงมาปิ๊งอะไร กูโครตจะเกลียดมัน! -0-”
“อ่า ชเวจุนฮงอ่า อย่าพูดอะไรที่มันตรงข้ามกับหัวใจแบบนั้นสิ 5555555”ยองแจพูดพลางหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน -_-
“ถรุย! -0- แล้วมึงล่ะ แหมๆ ตอนที่ไอ้เหยินแกล้งตาย ได้ข่าวว่าร้องไห้จะเป็นจะตายไม่ใช่ไง?”ผมถามมันกลับ มันค้างเลยครับ 5555
“ร้องไห้อะไร กูไม่ได้ร้อง -0-”
“หรอ…. 555555”ผมหัวเราะดังลั่น
“ไอ้โล่! หัวเราะอะไรมิทราบ! -0-”
“ป่าว แค่หัวเราะคนที่ปากไม่ตรงกับใจหน่ะ ^^”
“ไอ้เพื่อนเลว ไม่คุยด้วยแล้ว!”ยองแจพูดก่อนจะเดินหนีผม
“จะไปไหนน่ะ…”ผมตะโกนถาม
“ไปแดกขนม..”ยองแจตอบ
“แดกขนม รึว่า แดกฮิมชานจ๊ะ? ^^ 55555555”
“ไอ้โล่! ฝากไว้ก่อนเหอะมึง -0-”ยองแจพูดก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
Yongguk Say:
ทำไมเดี๋ยวนี้บทผมเยอะ? -0- ห้ะ? อีไรเตอร์? (อยากบทน้อยรึไง? - -//ไรเตอร์)
ช่างแม่งเหอะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า…
อ่า เมื่อกี้ไอ้เด็กยักษ์มันเขินผมด้วยแหละ น่ารักชะมัด ไอ้เด็กยักษ์ชอบผมรึป่าวหว่า? -/-
“ไม่หรอก อย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย”ไอ้แด้ที่เห็นผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวพูด =_= มันอ่านใจคนได้รึไง?
“เออ กูอ่านได้”นั่นไง อีกแล้ว -_- มึงเอาเวลาที่อ่านใจคนไปอ่านหนังสือเรียนเหอะ
“ไม่อ่ะ กูฉลาดอยู่แล้ว หนังสือเรียนไม่จำเป็นสำหรับกู”นั่นไง แม่ง เดี๋ยวนี้ไอ้แด้แม่งชักจะเริ่มน่ากลัวซะแล้วสิ มันเป็นหมอผีรึไง(?) =_=
“กูน่ากลัวไม่สู้เมียไอ้ฮิมชานหรอก และที่สำคัญ กูไม่ใช่หมอผีด้วย”อีกแล้ว ใครก็ได้ เอาไอ้แด้ไปฆ่าที ผมแหละปวดหัวกับมันจริงๆ =_=
“ปวดหัวก็แดกยา อย่าพูดมาก น่ารำคาญ”
“มึงอ่ะแหละอย่าพูดมาก กูแค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กูไม่ได้พูดเลยสักนิด -__-”ผมด่ามัน
“มึงอ่ะแหละ อย่าเพ้อเจ้อ”ไอ้แด้พูด
“เรื่องของกูหน่า อย่าสาระแน!”
“กูไม่ได้สาระแน กูแค่เสือก”ไอ้แด้พูด เสือกกับสาระแนมันก็คล้ายๆกันไม่ใช่ไง? = =
“ไม่…มันไม่เหมือนกันตรงสระและตัวสะกด”โอ้ยยยย ใครก็ได้ช่วยผมที T^T
“มึงเลิกอ่านใจกูสักทีเหอะ -0-”
“ไม่”
“ไปอ่านใจน้องออบเมียมึงไป! -0-”
“ไม่…..”
“โอ้ย งั้นมึงไปตายซะ!”
“ไม่”
“สัส!”
“อย่าด่าตัวเองสิยงกุก กูเตือนมึงรอบที่ล้านแปดแล้วนะ”
“แล้วใครให้มึงเตือนกู”
“ก็กูอยากเตือน”
“=_=”
“^^”
“พร่องส์”
“แหนะ ด่าตัวเองอีกแล้ว”
“ไอ้แด้….”
“จ๋า?”
“มึงอย่าอยู่บนโลกใบนี้เลย…”
“ทำไม?”
“มึงไปตายซะ ย๊ากกกกกกกกกกกกก!”ผมพูดก่อนที่จะหยิบแจกัน ขวดน้ำ แก้ว บลาๆมาปาใส่ไอ้แด้
“เห้ย ไอ้บัง อย่า!”
ปึง ปัง เพล้ง พล้าง =_=
ศึกสงครามในยามกลางวันเกิดขึ้นอีกแล้ว….
ความคิดเห็น