คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [ตอนที่ 8] พี่ขอโทษ..
Deahyun Say:
วันนี้…..เพิ่งจะมีบทของผมสินะครับ (เราผิดไปแล้ว ขอโทษนะแด้ ฮิฮิ -//- : ไรเตอร์ ) อ่า นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญของผมหรอก ประเด็นสำคัญของผมอยู่ที่ นู่น น้องจงออบต่างหาก….
น้องจงออบกำลังกวาดเศษใบไม้ที่อยู่แถวๆสนามบาสตรงก๊อกน้ำใกล้ๆหน้าตึกม.ปลาย (แล้วตกลงมันอยู่ตรงไหนกันแน่? = =) นั่นแหละครับ คงเหนื่อยน่าดูสินะ เฮ้อ
“จงออบ…”ผมเดินเข้าไปหาจงออบที่ยังคงใจจดใจจ่ออยูกับไม้กวาด(?)
“ครับ?.........พะพี่แดฮยอน….”จงออบเงยหน้าขึ้นก่อนจะทำหน้าตกใจ
“เหนื่อยรึป่าว? ให้พี่ช่วยมั้ย?”ผมพูดพลางส่งยิ้มไปให้จงออบ
“ไม่ต้อง…ขอบคุณ…..ครับ”จงออบหน้าบูดเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินหนีผม..
“จงออบ!”ผมเรียกจงออบ แต่จงออบก็ยังคงเดินหนีผม
“…..”
“ไอ้เรื่องที่พี่ผิดสัญญาตอนนั้นหน่ะ….พี่ขอโทษ!”ผมตะโกนเสียงดัง จนจงออบหยุดชะงัก แล้วตอบผมว่า
“พี่เพิ่งคิดได้หรอ? มันสายไปแล้วล่ะครับ..”จงออบตอบเสียงสั่นๆ ก่อนจะวิ่งหนีผมไปอย่างรวดเร็ว
ผมนี่มัน…. เฮ้อ ผมทำให้เด็กน้อยที่น่ารักของผมร้องไห้อีกแล้วหรอ? จงออบ เมื่อไหร่จงออบจะหายโกรธพี่สักที?
วันนี้มันอะไรของผมกันแน่นะ ทำไมถึงมีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น เฮ้อ (แกถอนหายใจมากี่รอบแล้วห้ะ? อีแด้ =[]=)
ผมเดินขึ้นตึกม.ปลาย เพื่อที่จะไปเรียนวิชาต่อไป
“อ่า นักเรียนวันนี้เราจะเรียน เคมี บลาๆ”เมื่อผมมาถึงห้องคุณครูก็เดินเข้ามาพร้อมผมพอดี ผมเกือบโดนทำโทษแล้วนะเนี่ย -_- วันนี้เรียนเคมีเร๊อะ? เฮ้อ น่าเบื่อเว้ย!
ตอนนี้ น้องจงออบกำลังทำอะไรอยู่นะ?
.
.
.
.
.
.
“ไอ้แด้ เห้ยยยย ไอ้แด้ มึงเป็นอะไรวะ?”ฮิมชานที่เห็นผมนั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้าเขย่าผมตัวผมจนผมเวียนหัว
“หืม?”ผมตอบกลับแบบงงๆ
“มึงเป็นไรวะ นั่งเหม่อลอยอยู่ได้ -0-”ฮิมชานถามผมพร้อมเกาหัวยิกๆ
“ป่าว”ผมตอบ
“เออๆ กลับบ้านกัน!”ฮิมชานพูดพลางดึงแขนผม
“กูไม่กลับ…”ผมพูด
“แล้วมึงจะนอนเฝ้าโรงเรียนรึไง?”ฮิมชานถาม
“บ้านอ่ะกูกลับแน่ แต่กูไม่กลับกับมึง!”ผมตอบฮิมชานก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง ปล่อยให้ฮิมชานเอ๋อกินอยู่ในห้องคนเดียว
วันนี้ ผมว่าจะกลับบ้านค่ำๆหน่อย เพราะผมมีธุระที่ต้องเคลียกับ….น้องจงออบ
ผมรีบวิ่งมาที่โรงจอดรถของโรงเรียนก่อนที่จะรีบขับรถของตัวเองออกจากโรงเรียน แล้วตรงไปยังบ้านของจงออบ
ก๊อก ๆ
เมื่อมาถึงบ้านของจงออบ ผมก็รีบเคาะประตูบ้านของจงออบทันที
“ค่ะๆ มาแล้วค่ะ”เสียงของผู้หญิงที่ดูมีอายุเอ่ยขึ้น
“…..”
“ค่ะ หนูมาหาใครหรอจ้ะ?”คุณแม่ของจงออบพูดก่อนจะถามผม สงสัยจำผมไม่ได้แล้วแหละ
“จงออบ….ผมมาหาจงออบครับ”ผมพูด
“นี่ใช่ หนูแดฮยอนรึป่าวจ้ะ?”คุณแม่ของจงออบถามผมอีกครั้ง
“ครับ ผมแดฮยอนเองครับ”ผมพูดตอบคุณแม่ของจงออบ
“เอ้า! แม่ก็นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็หนูแดฮยอนนี่เอง ว๊าว หล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย กลับมาไม่เห็นบอกแม่บ้างเลย”คุณแม่พูด
“ขอโทษทีนะครับที่ไม่ได้บอก พอดีช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างมาเยี่ยมบ้านคุณแม่เลย”ผมพูดก่อนที่จะจับมือของคุณแม่จงออบมากุมไว้ (อิจฉาแม่ของจงออบโว้ยยย : ไรเตอร์)
“จ้ะ ไม่เป็นไรจ้ะ”แม่ของจงออบพูดตอบพลางส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“ครับ ว่าแต่ จงออบไม่อยู่หรอครับ?”ผมถามคุณแม่ของจงออบก่อนที่จะชะเง้อมองข้าไปในบ้าน
“อ่าจ้ะ จงออบอยู่ที่คาเฟ่น่ะ”คุณแม่ตอบ
“คาเฟ่? คาเฟ่อะไรครับ?”ผมถามคุณแม่ให้ชัดเจนอีกที
“สมอร์อายคาเฟ่จ้ะ จงออบอยู่ที่นั่น…. อ้าวหนูแดฮยอนจะไปไหนล่ะจ้ะนั่น”คุณแม่ยังไม่ทันจะพูดจบก็หันมาถามผมซะก่อน
“จงออบ….ผมจะไปหาจงออบ ขอตัวนะครับ”ผมพูดก่อนที่จะรีบขี่มอเตอร์ไซด์ตรงไปยัง สมอร์อายคาเฟ่
เมื่อผมมาถึงสมอร์อายคาเฟ่ ผมก็รีบวิ่งตรงเข้าไปในร้านทันที
“สมอร์อายคาเฟ่ยินดีต้อนรับครับ…พะพะพี่แดฮยอน….”เมื่อผมเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ ผมก็เจอกับเด็กน้อยตาตี่จงออบ ที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับเครื่องคิดเลขอยู่ เมื่อจงออบเห็นผม จงออบถึงกับตกใจไม่น้อย เพราะอะไรกันนะ?
“จงออบ….”ผมพูดก่อนจะมองหน้าจงออบ
“……..”จงออบเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จะรีบเดินหนีผมออกจากร้านไป
“จงออบ หยุดเดี๋ยวนี้!” ผมพูดก่อนที่จะเดินตามจงออบออกมาจากร้าน
“……..”จงออบยังคงเงียบ แล้วรีบวิ่งหนีผม
“จงออบ พี่บอกให้หยุดไง!”ผมตะโกนเสียงดัง จนจงออบหยุดชะงัก
“…….. อย่าตามผมมา”จงออบพูดเสียงสั่นๆ
“จงออบ พี่….ขอโทษ”ผมพูดเบาๆก่อนที่จะเดินมากอดจงออบจากด้านหลัง
“……”จงออบเงียบ
“พี่ผิดไปแล้ว พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าพี่….”ผมพูดข้างๆหูจงออบ แต่ผมยังไม่ทันจะพูดจบ จงออบก็พูดขึ้นว่า
“พี่ไม่ต้องให้คำสัญญากับผมหรอก สิ่งที่พี่พูดมา มันเป็นคำโกหกทั้งนั้นแหละ”จงออบพูดเสียงสั่นๆ พร้อมร้องไห้ออกมา
“พี่ไม่เคยโกหกจงออบนะ พี่ไม่…”
“แล้วที่พี่ให้คำสัญญาและผิดสัญญากับผมเมื่อสิบปีที่แล้วมันคืออะไรล่ะ? มันไม่เรียกว่าโกหกหรอ? ”จงออบพูด
“พี่….ขอโทษ”
“ถ้าพี่คิดว่าคำขอโทษของพี่มันทำให้ผมหายโกรธได้ พี่คิดผิดแล้วแหละ…”
“จงออบ…”
“ผมเกลียดพี่….พี่แดฮยอน”จงออบพูดแล้วแงะ(?)มือผมออกจากเอวของจงออบ ก่อนที่จงออบจะเดินหายไปจากตรงนั้น….
~ ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้ พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ ~
ความคิดเห็น