[Yaoi : KHR All59] The Short Series

ตอนที่ 7 : The series 2 : อยู่ต่อเลย...ได้ไหม (3) [D59]

“อือออ...อาาาา...”

‘ปวดหัวจัง...’

นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆ ปรือเปลือกตาช้าๆ แล้วค่อยๆ ปรับสายตา เขาเริ่มต้นจากมองเพดานห้องที่ตนเองนอนอยู่แล้วค่อยๆ เริ่มหันเข้าหาเตียง และมรกตคู่สวยก็ต้องเบิกดวงตากว้างอย่างตะลึงใจ

‘ดีโน่!! มานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!!’

ร่างบางค่อยๆ หลับตาลงแล้วนั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขา...พลั้งร่างกายไป

“ฮายาโตะ ร้องไห้พอรึยัง?”

ร่างสูงที่กอดเขาและลูบผมเขาอยู่นั้นก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อร่างบางเหมือนจะหยุดสะอึกสะอื้นได้เล็กน้อยบ้างแล้ว

“อือออ”

“ขอชั้น...มองหน้านายหน่อยสิ”

โกคุเดระที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆ ผละกอดที่อบอุ่นนี้แล้วไปสบกับนัยน์ตาสีทองขุ่นที่รอคอยมรกตุคู่สวยให้จดจ้องอยู่ ร่างบางที่มีสภาพทั้งจมูกแดง แก้มอมชมพู นัยน์ตาคลอเบ้าเพราะคราบน้ำตา แต่รวมทั้งหมดมันเรียกว่า...น่ารัก ดีโน่จ้องอย่างไม่ละสายตาแถมยังยิ้มได้รูปจนทำให้เสียงหวานต้องตะคอกใส่อย่างเขินๆ

“ท ทำไมเล่า!”

“อวดดีไม่เปลี่ยนเลยนะ”

มือหนาพูดเสร็จก็อมยิ้มแล้วหยิบแก้มขาวอมชมพูเบาๆ เหมือนเขาเป็นเด็กๆ เพื่อแหย่และหยอกให้เขาสบายใจขึ้นบ้าง

“เจ็บนะ มาหยิบแก้มชั้นทำไมเล่า”

เมื่อร่างสูงปล่อยมือจากโครงหน้าหวาน โกคุเดระก็เอาแต่ทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็ก ดีโน่ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งยิ้มกว้างมากกว่าเดิมพร้อมทั้งอุทานด้วยความอ่อนโยนแม้จะฟังดูขัดหูร่างบางก็ตาม

“เด็กขี้แยเอ๊ยยย”

“ไม่ใช่ซะหน่อย”

และนัยน์ตามรกตเขียวสวยก็ต้องหลบนัยน์ตาสีทองขุ่นที่เอาแต่จ้องเขาอย่างไม่ลดละแม้แต่น้อย เมื่อในบรรยากาศตอนนี้หายสภาพมาคุแล้ว บอสคาบัคโลเน่ตัดสินใจที่จะเริ่มตั้งถามโกคุเดระที่กลับมาเป็นตัวเองดีแล้ว

“....เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ชั้นฟังหน่อยได้มั้ย ฮายาโตะ”

“ไม่ ไม่ทั้งนั้น!!”

เสียงหวานหันมาตะเบงใส่อย่างไม่เกรงใจร่างสูงที่นั่งกอดเอวบางอย่างหลวมๆ ที่อยู่บนหน้าตักตัวเอง ดีโน่ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ยิ้มรับพร้อมกับถามอย่างใจเย็น

“ทำไมล่ะ ก็นายเอาแต่พูดว่า ‘ชั้นขอโทษๆ แกน่ะ ไม่รู้ไรหรอก’ ใช่มั้ยล่ะ ชั้นก็อยากรู้นิ จะได้เข้าใจตัวนายบ้างไง จริงมั้ย?”

“ม ไม่ต้องยุ่งหรอกน่า!”

ใบหน้าที่แดงก่ำไม่สามารถต้านทานกับความจริงในใจเขาได้แม้ปากจะแข็งแค่ไหนก็ตาม ชายธาตุนภาที่เห็นเป็นเช่นนั้นก็ยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้ร่างของโกคุเดระประชิดตัวเขา

“ไม่บอกชั้นไม่ปล่อยนะ”

ดีโน่จงใจขู่เพื่อให้ว่าที่มือขวาวองโกเล่ยอมเขา แต่เสียงหวานก็ยังคงปากแข็งใจแข็งไม่ยอมที่จะปริปากบอกอะไร ทำให้ชายที่กอดเขานั้นฉีกยิ้มอย่างจงใจ แม้ร่างบางจะขัดขืนยังไงแต่ก็สู้แรงของชายที่กอดรัดเขาไม่ได้ เขาทำได้แค่เถียงเหมือนเด็กๆ

“เรื่องของแกสิ...อ๊ะ!!”

ยังไม่ได้เริ่มแว้ดอะไรริมฝีปากบางก็ชะงักเสียงเพราะมือหนาเริ่มสอดเข้าใต้เสื้อสีขาวที่โกคุเดระใส่แถมยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้ชายธาตุวายุทำอะไรไม่ถูก ดีโน่ที่เริ่มรุกเรื่อยๆ ก็ย้ำถามอีกครั้งเพื่อให้ร่างบางเปลี่ยนใจ

“เอายังไง เด็กน้อย”

“เอออออ!! บอกก็บอก!”

ผลสำเร็จของบอสคาบัคโลเน่เมื่อมือขวาวองโกเล่ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจแบบนั้น เขาก็ยอมปล่อยมือที่กำลังซุกไซร้เรือนร่างแผ่นหลังบางขาวและต้อนไปถึงช่วงเนินหน้าอกขาวสวยอย่างเสียดาย โกคุเดระที่หน้าอยู่ห่างจากดีโน่ไม่กี่คืบก็ดิ้นและพยายามใช้มือบางผลักไสให้ออกไปห่างๆ ทันที

“ฮ่าๆๆ งั้นก็ลองว่ามาซิ ชั้นเป็นห่วงนะ”

เขาเลิกแกล้งร่างบางและเข้าประเด็นจริงจังที่รอคอยมานาน ร่างบางยังคงนั่งอยู่บนตักของบอสคาบัคโลเน่และเปลี่ยนสีหน้าที่กำลังมีความสุข?เป็นจริงจังซีเรียสเครียดขึ้นมาทันที

“.......สมมุติว่า ถ้าเกิดชั้นตายขึ้นมา นายจะทำยังไง? ดีโน่...”

บนนยากาศหวานฉ่ำก็จบลงทันที น้ำเสียงของชายธาตุวายุทำเอาบอสคาบัคโลเน่ใจฝ่อเล็กๆ แต่ก็ยังคงยิ้มสู้พร้อมกับพูดจาร่าเริ่งเหมือนปกติ

“ชั้นไม่ปล่อยให้นายตายไปได้หรอกน่า”

“เอาจริงๆ ชั้นไม่เล่นๆ กับแกแบบนี้หรอกนะเฟ้ยย!”

มือบางกระชากคอเสื้อของชายที่เขานั่งหนุนหน้าตักอย่างแรงพร้อมกับสาดแวววตาอย่างดุดันเพราะเขาจริงจังใส่ดีโน่ทันที นัยน์ตาสีทองขุ่นคมสบตากับมรกตเขียวงามแล้วค่อยๆ เปรยประโยคด้วยความหนักแน่น

“ถ้าเกิดนายตาย.....”

เขาเว้นช่วงจังหวะการพูดไปชั่วขณะก่อนซักครู่ ทำให้มือบางปล่อยคอเสื้อของร่างสูงแล้วตั้งใจฟังเหมือนเด็กๆ ดีโน่ยิ้มอีกครั้งแล้วพูดอย่างเต็มเสียงไม่อายใคร

“...ชั้นก็ตายตามนายไป....”

ชายผมสีเหลืองพูดจบก็ทำให้โกคุเดระอึ้งจนค้างไปได้ไม่นานแล้วก็ตะคอกเสียงใสใส่ใบหน้าหล่อคมที่จ้องมองเขาอยู่อย่างโมโหกับสิ่งที่ร่างสูงพูด เพราะเขาไม่พอใจ

“บ้าาา!! ไม่ขำนะเฟ้ยยย! แกมันเป็นถึงบอสคาบัคโลเน่ อย่ามาทำตัวงี่เง่าสิว่ะ!”

มือขาวบางเริ่มหาเรื่องอีกครั้งเมื่อพูดจบ เขากระชากคอเสื้อจนกระดุมเม็ดที่สองหลุดออกมา เสื้อของร่างสูงจึงถูกฉีกขาดด้วยความโทสะที่โกคุเดระได้ยิน ดีโน่ที่โดนร่างบางกระทำแบบนั้นเขาก็ปล่อยให้เลยตามเลย แล้วยังพูดด้วยสีหน้าจริงจังใส่โกคุเดระที่กำลังสับสนตัวเอง

“ไม่เลย ไม่ได้งี่เง่าเลย เพื่อคนที่ชั้นรัก ชั้นแลกได้ทุกอย่างโดยไม่ลังเลอะไร แม้จะเป็นความตายชั้นก็ไม่กลัวหรอก ฮายาโตะ”

“แกมันบ้า....”

ร่างบางพูดไปพลางขบริมฝีปากตัวเองอย่างไม่พอใจ แต่ดีโน่ที่มองเขาอยู่นั้นก็ใช้มือหนาที่โอบเอวบางเขาข้างหนึ่งยกขึ้นมายีเรือนผมสีเงาอย่างเบามือด้วยความเอ็นดู

“พูดกับผู้ใหญ่ให้มันน่ารักกว่านี้หน่อยสิ โกคุเดระ ฮายาโตะ”

“อย่ามาย้ำชื่อชั้นให้มากนักเลยน่ะ!!”

โครงหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหันหน้าเพื่อให้หลบสายตาสีทองขุ่นที่จับจ้องไม่ยอมละสายตาเลย

“ก็ชั้นชอบนิ....ฮายา....อ๊ะ..”

ร่างบางโผกอดใส่ดีโน่ทันทีอย่างไม่รอช้าเพราะเขาทั้งโหยหาและคิดถึงตลอด แม้จะนานแค่ไหน แต่ความสัมพันธ์กลับแนบแน่นยิ่งกว่าอะไร ทำให้ร่างสูงประหม่าเล็กน้อยแต่ก็กระชับแขนเพื่อโอบกอดอย่างรอคอยมานานแล้วจูบที่ใบหูขาวบางที่กำลังแดงไม่หยุดเบาๆ

“ชั้นไม่อยากให้แกรักชั้น เพราะอีกไม่นานชั้นก็จะหายไป นี่ชั้นพูดจริงๆ นะ ดีโน่”

เสียงหวานพูดอย่างสั่นคลอเพราะเขากอดรัดอย่างแน่นจึงทำให้เสียงค่อนข้างอู้อี้อยู่ในลำคอ แต่ชายที่กำลังกอดเขาอย่างไม่ปล่อยก็อมยิ้มพร้อมกับลูบเรือนผมสีเงินที่กำลังตัวสั่นเล็กน้อย

“ฮายาโตะ...”

“ชั้นขอโทษที่ทำให้นายต้องเสียใจเพราะชั้นต้องทำให้นายเกลียด”

โกคุเดระเริ่มคายความในใจออกมาทีละน้อยให้ชายที่เขากำลังกอดอย่างโหยหาฟังให้ชัดเจน เพราะความในใจของเขา...ไม่มีใครเคยรับรู้และสัมผัสมาก่อน ร่างบางยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ส่วนบอสคาบัคโลเน่ก็นั่งกอดเขาพร้อมฟังอย่างเป็นผู้ฟังที่ดี

“ชั้นขอโทษที่ปากไม่ดีพูดจาไม่เคารพผู้ใหญ่ ถึงจะเป็นนายก็ตาม”

“และชั้นก็รู้สึกแย่ตรงที่ชั้นผิดต่อรุ่นที่ 10 ที่ชั้น....ห้ามตัวเองไม่ได้ ห้ามไม่ให้รักนายเลย...ชั้นกลับทำไม่ได้”

เสียงหวานเริ่มลดโทนเสียงที่จริงจังลง โครงหน้าหวานที่แดงฝาดเพราะเลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้า บัดนี้กลับซีดขาวเหมือนเดิมเพราะเขากลับพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแม้จะแผ่วเบาก็ตาม ชายเรือนผมสีเหลืองที่นั่งมองเขาอยู่ถึงกลับเบิกตากว้างเพราะประโยคที่เขาอยากได้ยินมันดังก้องไปทั่วสมองจนแทบไม่เชื่อสายตา

“แต่เพราะเป็นชั้น.....จะทำเพื่อวองโกเล่และเพื่อรุ่นที่ 10 เข้าใจชั้นมั้ย? ดีโน่”

มือบางค่อยๆ เลื่อนมาจับโครงหน้าหล่อด้วยสีหน้าที่อ้อยอิ่ง ทำให้บอสคาบัคโลเน่ที่มองร่างบางก็ยิ้มพร้อมกับขยี้ผมสีเงินอย่างเอ็นดูและพูดเพื่อให้โกคุเดระใจชื้นขึ้น

“เด็กบ้าเอ๊ยย! อายุแค่นี้ อย่าทำอวดเก่งจะได้มั้ย สึนะก็คงไม่ปล่อยให้นายมาตายเพื่อตัวเขาเองหรอกนะ คิดดีๆ สิ ฮายาโตะ”

“.....นายไม่เข้าใจหรอก”

“ทำไมจะไม่เข้าใจ เพราะนายทำเพื่อสึนะในฐานะมือขวา”

ดีโน่ยังคงใช้มือบางลูบปลอบประโลมร่างบางที่ใจสับสนอย่างกระสับกระส่ายแล้วยังพูดต่อเพราะเห็นท่าทีของโกคุเดระที่หน้าซีดเซียวอย่างไม่มั่นใจตัวเอง

“.....แล้วก็เพื่อไม่ให้ชั้นเจ็บ จึงทำตัวเป็นคนละคน ชั้นจะได้ตัดใจ ใช่มั้ย?”

บอสคาบัคโลเน่เว้นจังหวะในการพูดที่เพราะเขาเดาใจร่างบางออกอย่างทะลุ มือขวาวองโกเล่ถึงกับอึ้งจนไม่พูดอะไรไม่ออก

“.............”

“แสดงว่า ใช่”

ดีโน่ยิ้มกว้างพร้อมกับกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นเพื่อให้โกคุเดระเข้าใกล้ตัวเขามากขึ้น ส่วนด้านชายธาตุวายุก็เอาแต่ก้มหน้าและหลบสายตาสีทองขุ่นอย่างเดียว

“เลิกคิดซะเด็กดื้อ แล้วมานอนกับชั้นเถอะนะ”

มือหนาค่อยๆ ลุกลามเริ่มจับไหล่บางเพื่อบังคับให้เขานอนอยู่ข้างๆ แม้จะพูดจาเหมือนไม่ได้บังคับร่างบางแต่เขากลับพยายามรั้งตัวโกคุเดระเพื่อยื้อให้เขาอยู่กับตนเองให้นานที่สุด เสียงหวานที่โดนดีโน่พูดแกมบังคับก็ตะเบงเสียงใส่ไปอย่างเคอะเขิน

“ไม่เอา ชั้นไม่นอนกับแกแน่ เจ้าม้างั่ง”

“อะไรล่ะ นอนด้วยกันไม่ได้หรอ 1 เดือนมันแค่เวลาสั้นๆ เองน๊า”

ดีโน่พยายามอ้อนอ้อนโกคุเดระอย่างเต็มที่เพื่อที่จะซื้อเวลาให้เขาได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง ชายธาตุวายุที่สู้กับสายตาออดอ้อนของบอสคาบัคโลเน่ไม่ไหวก็อมยิ้มแล้วเถียงกลับไปเหมือนเป็นเด็กๆ

“คิดว่ามันสั้น ก็สั้นสิว่ะ เจ้าบ้าม้าโง่!”

“ฮ่าๆๆๆ มุขนี้แจ่มจัง ขอชั้นยืมไปใช้หน่อยนะ ฮายะจัง”

“ไอ้ฮายะจังนี่เลิกเรียกจะได้มั้ย ชั้นไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะเฟ้ยยย!!”

ร่างบางเริ่มหมดมุกเถียง เขาก็เปลี่ยนเป็นตะโกนใส่ตามนิสัยเดิมๆ เพื่อที่ต้องการจะหลุดพ้นจากพันธนาการที่เขายังคงโดนกอดและโดนรั้งแขนอยู่ แต่ร่างสูงยังไม่ยอมแพ้ เขาเริ่มยั่วโมโหเพื่อกลั่นแกล้งให้ชายเรือนผมสีเงินสมาธิแตก

“โอ๋ๆ ไม่เอาน่า ยังไงนายก็ยังเด็กในสายตาชั้นเสมอ เอาล่ะ นอนกันเถอะ ฮายะจัง”

“ไปตายซะไป๊!!”

มือบางขาวสวยเริ่มออกอาการตามที่ร่างสูงคาดไว้ เขาทุบหน้าอกแกร่งหนารัวๆ ไปๆ มาๆ เพื่อต้องการที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ว่า โกคุเดระนั้นคิดผิดถนัดเพราะการที่เขาทำแบบนั้นกลายเป็นเปิดช่องว่างให้แก่ตนเอง ดีโน่คว้ามือทั้งข้างอย่างรวดเร็วแล้วจับให้ร่างบางกดชิดกับฟูกนิ่มๆ ทันที พร้อมกับยิ้มและพูดอย่างมีเล่ห์ทำให้โกคุเดระยอมจำนนอย่างว่าง่ายๆ

“โอ๊ะๆๆ ดิ้นแบบนี้ จับขึงเลยดีมั้ยนะ...”

“....เอออออ!! นอนแล้วนี่ไง!!”

“คร้าบๆ ฮายะจัง”

แล้วมือหนาก็โอบกอดร่างบางพร้อมกับนอนตะแคงข้างๆ และสวมกอดแผ่นหลังบางสวยทันทีพร้อมใช้ขาข้างหนึ่งพาดขาบางทั้งสองไว้อย่างแน่นเพื่อไม่ให้มือขวาวองโกเล่ดิ้นหนี จนโกคุเดระต้องยอมอย่างจำใจแถมยังนอนนินทาด้วยความเคืองๆ

“เอออออ”

‘ฝากไว้ก่อนนะเจ้าม้าพยศ....ชั้นจะบึ้มปากเน่าๆ ของแกให้เละ คอยดูเถอะ!!’

“....นี่ชั้นหลับลงได้ยังไงกันเนี่ยยยย!?”

โกคุเดระที่นั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ร้องออกมาอย่างเสียงดัง มือบางทั้งสองข้างกุมศีรษะแล้วหมุนไปหมุนมาด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง แล้วชำเลืองไปมองชายที่ยังไม่ตื่นจากนิทรา เขาสะกิดอย่างเบาๆ แล้วเรียกชายที่ยังฝันหวาน

“ดีโน่.....เจ้าม้าบ้า?”

“..............”

“เฮ้อออออ ไม่ตื่น”

ชายธาตุวายุถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆ ลุกจากเตียงนอนอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ดีโน่ตื่น ขายาวสาวเท้าไปที่ระเบียงนอกห้อง มือบางค่อยๆ รูดผ้าม่านสีดำสนิทออกแล้วเดินไปเปิดประตูกระจกใสที่ระเบียง โกคุเดระหยิบบุหรี่แล้วจุดไฟแช็คเพื่อต้องการดูดสารพิษจากแท่งเล็กๆ ที่เขาชอบ

“ฟู่.......”

ริมฝีปากบางค่อยๆ พ่นควันสีเทาออกเหมือนสูบบุหรี่อย่างหนำใจ ได้ไม่นานนักโทรศัพท์เคลื่อนที่ก็สั่นจากบนโต๊ะในห้อง ทำให้ร่างบางต้องเดินไปดูมือถือที่กำลังสั่นอย่างไม่ยอมหยุดด้วยความหน่ายๆ เล็กน้อย

ครืนนนนน ครืนนนนนน

‘รุ่นที่ 10!!’

นัยน์ตามรกตเบิกดวงตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสายปลายทางที่ติดต่อโทรเข้าหาตนเอง เขากระวนกระวายในใจเล็กน้อยแล้วรีบเดินออกจากห้องไปหน้าระเบียงทันทีเพื่อรับสาย

“โกคุเดระคุง เป็นยังไงบ้าง”

เสียงต้นสายรีบพูดขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย

“สบายดีครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“มีข่าวดีเลยนะ สำหรับโกคุเดระคุงโดยเฉพาะ”

สึนะพูดอย่างตื่นเต้นจนทำให้ว่าที่มือขวาที่สงสัยและเริ่มอยากรู้เรื่องขึ้นมาทันที

“ข่าวดี? สำหรับผมหรอครับ!?”

“อื้อ เดี๋ยวอีกซักแป๊ปนึงกระดาษแฟกซ์ก็คงจะส่งไปถึงที่บ้านคุณดีโน่แหละ”

“อะไรหรอครับ รุ่นที่ 10”

“อีก 2 วันนายจะได้กลับมาญี่ปุ่นแล้วนะ โกคุเดระคุง”

ทันทีที่สายปลายทางพูดจบ เหมือนมีอะไรมาแทงที่หน้าอกของร่างบางอย่างรุนแรงทันที จนแทบเกือบค้าง เขาพูดตอบกลับด้งยความอ้ำๆ อึ้งๆ

“... อ  อีก อีก 2 วัน!! จริงหรอครับ?”

‘เร็ว....เร็วเกินไปแล้ว นี่เราเพิ่งจะมาอยู่ได้ 2 วันเองแท้ๆ เราเพิ่งจะได้คุยกับเจ้าม้าพยศนั่นดีๆ แล้วทำไม....เพราะอะไรกัน...’

“อื้อ เห็นทางคุณดีโน่ไม่ต้องให้โกคุเดระคุงช่วยอะไรมากแล้วล่ะ เมื่อกี้เราเพิ่งประชุมกับเบื้องบนเสร็จน่ะ”

“อ๋อออ งั้นหรอครับ”

“อีก 2 วันเราจะได้เจอกันแล้วนะ โกคุเดระคุง”

“ค ครับ!! นั่นสินะครับ งั้น...ผมขอตัวไปทานข้าวก่อนนะครับ พอดีคุณโรมาริโอ้มารอรับแล้วครับ รุ่นที่ 10”

ร่างบางที่ยืนคุยกับสึนะนั้นก็เอาแต่เหม่อมองทิวทัศน์อันกว้างไกล พลางก็สูบสารพิษไปอย่างไม่ค่อยสบายใจเพราะในสมองตอนนี้ มีแต่ดีโน่อย่างไม่ทันรู้ตัวเอง

‘ขอโทษนะครับ...ที่ผมต้อง โกหกท่านเพราะความเห็นแก่ตัว’

“อื้อ งั้นก็.....จะรอนะ มือขวาของชั้น”

“...ค ครับ”

เสียงหวานตอบตะกุกตะกักและแผ่วเบาทำให้ฝ่ายที่โทรมาเอะใจอย่างผิดธรรมชาติ สึนะจึงเกริ่นถามก่อนที่สายปลายทางจะถูกตัดไป

“เป็นอะไรรึเปล่า เสียงดูท่าไม่ดีเลยนะ”

“ไม่หรอกครับ ผมแค่รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียเฉยๆ นั่นแหละคร้าบ คงจะหิวข้าวล่ะมั้งครับ ไม่ต้องกังวลไปหรอกคร้าบ รุ่นที่ 10”

การแก้ตัวอย่างไม่แนบเนียนนั้นบอสวองโกเล่เดชิโม่ที่เดากิริยานั้นได้ก็พูดเหมือนตัวเองเชื่อคำพูดปดของโกคุเดระแล้วค่อยตัดสายนั้นทิ้งลงอย่างจำใจ

“หรอ รักษาตัวด้วยล่ะนายไปทานข้าวเถอะ งั้นชั้นวางสายก่อนนะ”

“ขอบคุณมากเลยนะครับ รุ่นที่ 10”

ติ้ดดดดด....

‘นี่เขา..........ไม่ได้อยากกลับสินะ โกคุเดระคุง’

สึนะที่ยืนมองโทรศัพท์ในมือของตนก็เอาแต่เหม่อมองท้องฟ้าพร้อมกับค่อยๆ ทรุดตัวลงเพื่อนั่งแหงนหน้ารับลมที่พัดโชยมาอย่างเบาๆ

นภาผืนเก่ากำลังแก้กระแสลมวายุที่กำลังจะเปลี่ยนไปหาท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ผืนใหม่

.....เพื่อรั้งสายลมให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฟู่......เฮ้อออออ ต้องกลับแล้วสินะ”

เมื่อว่าที่มือขวาสนทนากับบอสของตนเองเสร็จแล้ว เขาก็เก็บมือถือยัดใส่กระเป๋ากางเกงตนเอง จากนั้นก็ดูดบุหรี่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับสูบมันมากจนบุหรี่ลดฮวบอย่างรวดเร็ว เพราะเขากำลังครุ่นคิดอย่างรู้สึกผิดกับบอสของตนเองที่เขาเคารพที่สุด

‘ขอโทษนะครับ รุ่นที่ 10’

“สึนะหรอ?”

เสียงของชายที่หลับอยู่ในห้องก็มายืนพิงประตูกระจกใสอยู่ด้านหลังเขาได้ไม่นานนั้นก็ดึงสติร่างบางกลับมาอย่างตกใจพร้อมกับรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ด ดีโน่!!”

“ดูดมันอีกแล้วนะ บุหรี่น่ะ เลิกซะทีเถอะ นายจะตายเอาเพราะมันนะ”

บอสคาบัคโลเน่สาวเท้าเดินเข้ามาหาโกคุเดระที่ปากยังคงคาบมวลสารพิษอยู่ทันที

“ชิ....อย่ามาสอนเป็นพ่อจะได้มั้ย?”

เสียงหวานพูดแทรกขัดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจทันทีแล้วคายบุหรี่ลงที่พื้นระเบียงพร้อมกับใช้เท้าคู่สวยบดขยี้เพื่อดับไฟที่ก่อให้เกิดเขม่าควัน ดีโน่เดินเข้าไปใกล้ตัวร่างบางที่กำลังหยิบบุหรี่ตัวที่สองขึ้นมาจุดต่อทันที

ร่างสูงที่หยุดยืนข้างๆ โกคุเดระที่กำลังพิงระเบียงและมองท้องฟ้านั้น เขายิ้มระรื่นแถมพูดจาเพื่อดึงความสนใจจากร่างบางที่เขาพูดแว้ดใส่ตนเองทันที ทำให้ชายธาตุวายุเกิดอาการสำลักควันสารพิษของตนเองอย่างช่วยไม่ได้

“เป็นพ่อหรอ?....อืมมม...พ่อทูนหัวแล้วกันเนอะ ฮายะจัง”

พรวดดดดดดดดดด!! แคกๆๆ

“แก....ชั้นให้สำลักควันเลยนะเฟ้ยยยย! เจ้าม้าบ้าาา!”

“น่าๆๆๆ แล้วสึนะโทรมามีอะไรหรอ”

ดีโน่รีบตัดบทเปลี่ยนเรื่องพร้อมถามโกคุเดระอย่างเข้าประเด็น บุหรี่ตัวที่สองถูกดับลงด้วยมือบางที่นำมาบดกับที่เขี่ยบุหรี่นอกระเบียง เขาเดินสวยร่างสูงไปทันทีเพื่อพูดจบและปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนเอ๋อก่อนที่จะวิ่งตามไปติดๆ

“รอดูแฟกซ์จากคุณรีบอร์นแล้วกัน”

“รอด้วยสิ ฮายาโตะ....”

เมื่อชายทั้งสองคนเดินออกจากห้องพักที่เขาเตรียมไว้ให้โกคุเดระ สองคนก็มุ่งมาที่ห้องโถงกว้างใหญ่เพื่อมานั่งทานอาหารเช้า โรมาริโอ้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารชุดหนึ่งก็ยืนกระดาษสีขาวหลายแผ่นให้กับบอสของตนอ่านในขณะที่เขากำลังทานข้าวเช้ากัน และบรรยากาศนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างตรึงเครียดทันที

ตึงงงงงงงงงงงงงง!!

มือหนาที่นั่งเพ่งส่องตัวอักษรสีดำที่เต็มหน้ากระดาษสีขาวได้ประมาณ 2-3 แผ่น เขาก็ทุบโต๊ะอาหารอย่างไม่พอใจอย่างแรง ทำให้ทั้งคนรับใช้หรือบริวารคนอื่น รวมไปถึงโกคุเดระที่กำลังจะดื่มน้ำก็สะดุ้งแล้วหันไปมองต้นเสียงที่ทำให้เขาสนใจทันที

“หมายความว่ายังไง!!!”

“ครับ ตามที่คุณรีบอร์นแฟกซ์ไว้ ทุกคนรับทราบหมดแล้วล่ะครับ บอส”

โรมาริโอ้ที่ยืนข้างๆ บอสของตนก็อธิบายตามที่ตนเองได้รับเอกสารเช่นกัน เขาพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้ดีโน่ใจเย็นลงและลดโทนเสียงที่ดุเดือด

“.....สึนะ....”

ร่างสูงหมดอารมณ์ในการรับประทานอาหารเช้าอย่างหงุดหงิด เขากำกระดาษเอสี่ชุดหนึ่งอย่างโมโห และทำได้แต่ชักสีหน้าเหมือนอย่างคนใกล้จะเป็นบ้า เขาได้แต่นั่งสบถบ่นในใจอย่างทรมาน

‘เล่นแรงจริงๆ เลยนะ แล้วรีบอร์น...ทำไมถึงยอมให้เป็นแบบนี้ อะไรกัน 1 เดือนของชั้นมันเร็วเกินไปแล้วนะ ไหนว่ามัน....ไม่สั้น ไม่ใช่หรอ? ฮายาโตะ...’

“กินๆ ซะ อย่ามาเอะอะจะได้มั้ย เกรงใจคนอื่นบ้างเถอะน่า!”

โกคุเดระที่เลิกสนใจกับการกระทำของบอสคาบัคโลเน่ก็ดื่มน้ำต่อหลังจากที่เขาตะโกนใส่หน้าชายที่กำลังบันดาลโทสะอย่างไม่พอใจจนดีโน่รู้สึกตัวจึงเงียบอาการลง

“ขอโทษที...”

“คุณโกคุเดระครับ นี่ตั๋วเที่ยวบินคืนพรุ่งนี้ครับ”

โรมาริโอ้ที่ยืนอยู่ข้างบอสของตนก็หยิบกระดาษใบเล็กๆ ออกจากกระเป๋าในเสื้อสูทดำให้ร่างบางที่กำลังวางแก้วน้ำลง เมื่อว่าที่มือขวาวองโกเล่นั่งมองตั๋วเที่ยวบินเขาก็เลิกคิ้วอย่างสงสัยจนถามชายที่นำตั๋วมาให้เขาอย่างสงสัย

“เดี๋ยวนะ 2 วันไม่ใช่หรอ แล้วทำไม....”

 “คุณซาวาดะ สึนะโยชิส่งแนบมาให้ครับ”

“...อ ขอบใจนะ”

มือบางเก็บกระดาษใบเล็กลงในกระเป๋าเสื้อแล้วนั่งเท้าคางกับโต๊ะอย่างเหม่อลอย

“กลับกี่โมง ฮายาโตะ”

เสียงของดีโน่แย้งขึ้นมาถามโกคุเดระที่นั่งใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันหน้าไปตอบคำถามอย่างเนือยๆ

“6 โมงเช้าของวันปีใหม่”

“งั้นหรอ....”

‘บ้าจริง เพิ่งจะได้อยู่กับฮายาโตะแค่วันเดียวเต็มๆ เองแท้ แถมเพิ่งจะรู้ความในใจจากปากเขาเองอีก ทำไมกัน....สึนะ นายนี่ก็เอาเรื่องนะใช่ย่อยเลยนะ...’

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ชายธาตุวายุลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินกลับไปที่ห้องพักของตนเองทันทีไม่รอช้าด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เขาคว้าบุหรี่ตัวที่สามของวันมาจุดเพื่อดูดสารพิษอีกครั้ง ส่วนบอสคาบัคโลเน่ที่กำลังจะยัดข้าวเข้าปากก็ถามก่อนที่จะทานข้าว

“กินน้อยจัง ฮายาโตะ ไม่ทานอะไรอีกหน่อย...”

“ฟู่.....ชั้นไม่มีอารมณ์”

โกคุเดระที่พ่นเขม่าสารพิษออกมาก็ทำสีหน้าไร้อารมณ์แล้วเดินล้วงกระเป๋าจากไปอย่างไม่สนใจดัโน่ที่นั่งทานข้าวไปพร้อมกับมองร่างบางที่เดินกลับไปจนต้องลุกพรวดพราดตามมือขวาวองโกเล่ไปทันที

“เดี๋ยว ฮายาโตะ!”

ดีโน่โดนโรมาริโอ้รั้งแขนไว้แล้วรีบพูดเพื่อดึงตัวนายเหนือหัวของตนเองไว้ทันที

“บอส คุณโกคุเดระดูรู้สึกแปลกๆ นะครับ”

“ทำไมหรอ โรมาริโอ้”

ร่างสูงหยุดร่างกายแล้วหันมาสนทนากับคู่ขาเขาอย่างสนใจ

“เหมือนเขาจะเสียใจนะครับ ทั้งที่ปากก็พูดว่าอยากกลับจะแย่แท้ๆ”

“เด็กนี่มันปากไม่ตรงกับใจแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะครับ ฮ่าๆ งั้น...เก็บกวาดพวกนี้ทีนะ”

“ทราบแล้วครับ บอส”

ว่าแล้วดีโน่พูดทิ้งท้ายให้กับโรมาริโอ้ก่อนที่จะรีบวิ่งไปตามหาโกคุเดระที่ขลุกตัวอยู่ในห้องพักของตนเอง จะเรียกว่าเก็บตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวก็ได้

“ชั้นไม่อยู่ถึง 2 วันเต็มนะ ไม่ต้องห่วงอะไร ชั้นจะไปคนเดียว เข้าใจนะ”

“เพื่อเด็กคนนั้นหรอครับ บอส”

“ใช่ เพื่อฮายาโตะ ชั้นไปก่อนล่ะ”

“บอสนี่ไม่ไหวเลย กินเด็กไม่ว่า ข้ามแฟมิลี่ด้วยนะครับ เฮ้อออ”

และคู่ขาของดีโน่พร้อมกับคนรับใช้ก็เริ่มดำเนินเก็บจานชามต่างๆ บนโต๊ะอาหารพร้อมกับบ่นถอนหายใจออกมาแต่พวกเขาก็เหมือนจะรู้กันอยู่แก่ใจดี