[Yaoi : KHR All59] The Short Series

ตอนที่ 3 : The series 1 : นายคือ...คนไร้หัวใจ (3) [1859]

 

ไม่แปลก ที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตัวผมซักนิด ถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ

แค่คิดกัน เจ้าพวกนั้นก็กลัวจนตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้าสิง

ทุกๆ วัน เวลามันหมุนไปเรื่อยๆ ไม่หยุดพัก และไม่รู้จักเหนื่อย

มีแต่เรื่องเดิมๆ และความจำเจที่ผุดขึ้นมาเป็นกิจวัตรจนทำให้รู้สึก ‘รำคาญ’

แต่แล้ว เขาก็โผล่มาท่ามกลางโดยเป็นนักเรียนในนามิโมริ
 

‘โกคุเดระ ฮายาโตะ’

เขา คือคนที่ผมต้องการ เพราะผมรู้โดยสัญชาตญาณเอง
 

และที่มันแปลกกว่าใครจนเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจผมคือ.....
 

คนบ้าอะไร จะกล้าต่อร้องต่อเถียงคำไม่ตกฟาก แถมยังพูดมากจนบางครั้งผมก็แทบจะเอือมและยอมแพ้เพราะคำอันยืดยาว

คนนิสัยอะไร จะบ้าระห่ำดุเดือดต่อกรปะทะกับผมอย่างตรงๆ และไม่ยอมหยุดง่ายๆ จนกว่าแรงจะหมดไปเอง

คนอะไร จะทำให้ผมรู้สึก....สนใจได้มากขนาดนี้ ผมไม่เคยรู้สึก รำคาญ หรือ เบื่อหน่าย เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
 

ถ้าเป็นคนแบบเจ้าพวกนั้น ป่านนี้คงจะวิ่งหนีผมอย่างหัวซุกหัวซุนไปนานแล้ว

แต่เจ้านี่กลับยืนจ้องหน้าผมอย่างหน้าตาเฉยทุกครั้ง ไม่วิ่งหนีไป แถมยังจะพูดจาวางท่าโอ้อวดพร้อมที่จะซัดกับผมได้ทุกวินาทีที่เจอกัน
 

มันทำให้ผม...ประหลาดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น และเมื่อมารู้ตัวอีกที

‘ก็ลงโทษเจ้านั่นไปพร้อมกับความที่ผมต้องการเขาอย่างพลั้งมือไม่ได้’
 

...ต่อให้แหกกฏเหล็กอันทรงเกียรติของผมกี่ครั้ง

...ต่อให้พูดมากว่าความยืดยาวแค่ไหนก็ตาม

...ต่อให้บ้าคลั่งดั่งวายุที่พัดโหมกระหน่ำลูกใหญ่ขนาดเท่าไหร่

 

‘ผมจะเป็นคนหยุดเขาด้วยตัวของผมเอง’
 

เพราะผม.......รัก โกคุเดระ ฮายาโตะ เข้าไปเต็มๆ อย่างไม่มีคำแก้ตัวใดๆ

....แม้จะไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน แต่ตอนนี้ผมกลับเข้าใจอย่างชัดเจน

“อีก 5 นาที หึ!”

เสียงทุ้มเย็นชามองนาฬิกาตัวใหญ่ที่ประดับไว้หน้านามิโมริ เขายืนกอดอกรอคนที่ชอบมาเลทอยู่ที่เสาหน้าประตูทุกครั้ง เพราะมันได้เวลาไล่จับคนมาสายที่ทำผิดระเบียบตามแบบฉบับของฮิบาริ เคียวยะ

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก

เสียงฝีเท้าของโกคุเดระที่วิ่งพุ่งมาอย่างร้อนรนใจ เขามาสายเพราะมัวแต่รนรานหาเอกสารที่รีบอร์นเพิ่งฝากเขาไว้เย็นเมื่อวานนี้เอง จนกว่าจะเจอก็อยู่ในกระเป๋าที่เขาจัดเตรียมไว้แต่แรกแล้ว ทำให้ร่างบางออกมาจากห้องสายอย่างช่วยไม่ได้ด้วยความสะเพร่าและความขี้ลืมอย่างมีเวลาเป็นตัวบีบคั้นทุกสิ่ง

“แฮกๆๆ อีกไม่ถึง 2 นาที งานเข้าแล้ว งานเข้า!”

เข้าเขตรั้วโรงเรียนที่ที่คุ้นตา เขาต้องมานั่งเรียนอย่างเบื่อหน่ายแล้ว ว่าที่มือขวาวิ่งอย่างสุดแรงเกิดที่มีแม้จะเหนื่อยจนหอบแต่เขาก็ต้องไปให้ทันเพราะชะตากรรมที่รอตรงหน้า ‘ไม่ต้องคิดก็รู้’ ขายาวก็รีบสาวเท้าด้วยความเร็วสูงจนขาโกคุเดระต้องเบรกอย่างกระทันหันก็เพราะ...

“สาย! เจ้าสัตว์กินพืช”

ฮิบาริที่ยืนรอด้วยสีหน้าที่จริงจัง เขารอคอยจะขย้ำร่างบางก็เอ่ยปากพูดสั้นๆ ห้วนๆ แต่กลับทำให้ชายเรือนผมสีเงินพริ้วปรอทแตกทันที

เอาอีกแล้ว....

เสื้อไม่ติดกระดุม เสื้อไม่ไว้ในใต้กางเกง เนคไทน์ไม่เคยคิดจะผูก แถมยัง....

กล้าดียังไงสูบบุหรี่มาโรงเรียน และยังไม่ยอมดับมันอีก....

.....เหลืออดแล้วนะ โกคุเดระ ฮายาโตะ

ชั้นจะอดทนไม่ไหวกับความมีอิสระของแกแบบนี้ มันทำให้ชั้น....หลงใหล

“ชิ แค่ 1 นาทีเศษๆ เอง อย่ามาเคร่งนักสิฟ่ะ รีบๆ ถอยออกไปเลย ชั้นจะไปหารุ่นที่ 10 เฟ้ยยย!”

ร่างบางไม่สนใจกับเหล็กทั้งสองท่อนที่ถูกถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของหัวหน้ากรรมการคุมกฏนามิโมริแม้แต่นิดเดียว เขาปัดทอนฟาที่ฮิบาริชักขึ้นมาอย่างไม่ใยดี และรีบเดินสวนเข้าไปในประตูทางเข้าอย่างไม่ให้เสียเวลา แต่ครั้งนี้ก็ถูกสยบด้วยเสียงพร้อมกลับชักทอนฟาอีกข้างมาจ่อแผ่นหลังเขาทันทีพร้อมที่จะลงไม้ลงมือได้อย่างไม่ลังเล และจะไม่ปล่อยให้เป็นเหมือนเมื่อวานอีกครั้ง

สายลม

.....รั้งก็ไม่ได้

.....ถ่วงก็ไม่ได้

.....แค่คิดก็เสียเปรียบเต็มๆ

ใครๆ ก็สามารถขโมยสายลมไปใช้งานได้อย่างอิสระจนรู้สึก....หวงขึ้นมา

“โทษแกมันยังไม่หมดตั้งแต่เมื่อวาน และตอนนี้แกก็เป็นคนเพิ่มโทษมันเองด้วยนะ”

ฮิบาริแสยะยิ้มออกมาได้รูปพร้อมกับเก็บทอนฟาจากมือข้างหนึ่งไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงจับทอนฟากระชับมือและกระทุ้งเข้าใส่แผ่นหลังสวยแรงพอประมาณเพื่อให้เขาเดินไปตามทิศทางที่ต้องการจะให้ไป

“ว ว่ายังไงนะ!! ฮิบาริ!! อย่ามาบังคับกันสิเว้ย!”

“เดินไปซะ แล้วก็หุบปาก ถ้าไม่อยากโดนชั้นขย้ำแกเป็นผุยผง!”

“เออ!!”

สิ้นเสียงแกร่งที่โต้คารมกับมือขวาวองโกเล่ของหัวหน้ากรรมการคุมกฏนามิโมริ ร่างบางที่จนตรอกก็ต้องยอมแต่โดยดีแม้ว่าเขาจะไม่ได้พึงปรารถนาที่จะยอมทำตามคำสั่ง แต่ร่างกายของโกคุเดระมันขยับไปเองทั้งๆ ที่ฮิบาริเลิกเอาทอนฟามาจ่อหลังแล้วแท้ๆ แถมยังเดินอยู่ข้างๆ ด้วยกันเหมือนคนปกติได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขาไม่คิดจะเดินข้างๆ ใครง่ายๆ

ทำไมถึงเจอในสภาพทุเรศๆ แบบนี้อีกแล้ว

เจอกันแบบปกติเหมือนคนทั่วไปไม่ได้หรือไง

คำก็กฏ สองคำก็กฏ หายใจเข้า-ออกมันก็คงเป็นกฏด้วยใช่มั้ย??

แล้วทำไม....ชั้นต้องทำตามไอ้เจ้าบ้านี่ด้วยล่ะฟ่ะ!!

ไม่! เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ในหัวเอาแต่คิดอะไรก็ไม่รู้!

ชั้นกำลังคิดถึงอะไรกันแน่นะ?

เมื่อชายทั้งสองคนมาถึงหน้าห้องกรรมการคุมกฏนามิโมริของชายที่ได้ชื่อว่าเจ้าระเบียบที่สุด โกคุเดระยืนนิ่งเฉยและยังคงดูดบุหรี่เขามาในอาคารตั้งแต่หน้าประตูจนถึงบัดนี้โดยไม่เกรงใจฮิบาริซักนิด เขายังคงยืนดูดบุหรี่จนทำให้ร่างสูงชักแท่งเหล็กออหมาข้างหนึ่งแล้วกระทุ้งไปที่แผ่นหลังพอถนอมมือเพื่อสะกิด?และสั่งให้เขาเปิดประตู

“เอ้า เปิดประตูสิ ยืนทื่อเซ่อซ่าอะไรของแก เจ้าสัตว์สมองนิ่ม”

“ฟู่.......เออๆๆ”

เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาพร้อมกับค่อยๆ เปิดประตูตามที่เจ้าของห้องสั่งอย่างเคร่งครัด และเมื่อโกคุเดระสาวเท้าเข้ามาภายในห้องของฮิบาริแล้วก็มุ่งไปที่หน้าต่างทันที เขาต้องการสูดอากาศข้างนอกเพื่อรับลม ส่วนหัวหน้ากรรมการคุมกฏที่เดิมตามหลังก็ค่อยๆ ปิดประตูอย่างเบามือแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาของตนเอง

อะไรกัน....

ทั้งที่สั่งห้ามสูบบุหรี่ภายในโรงเรียนแท้ๆ แต่กลับให้แก....เดินสูบเข้ามาอย่างสบายใจ

ทั้งที่สั่งเรื่องการแต่งกายให้สมควรแต่งอย่างถูกต้องแต่ก็ให้แก....ใส่มันเข้ามาทุกครั้งแม้จะทำโทษไปบ้างก็ตาม

นี่เรา....หลวมระเบียบของตัวเองทำไม?

แล้วแก จะรู้บ้างมั้ยว่าที่ชั้นทำไปเพราะอะไร....

ไม่สิ อย่างแกก็คงคิดได้แค่....ชั้นมันเจ้าระเบียบที่ทั้งชีวิตมีแต่กฏเท่านั้นมากกว่า



“ชั้นถามอะไรหน่อยจะได้มั้ย? ฮิบาริ”

เสียงหวานที่ยืนนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของฮิบาริก็ค่อยๆ เปรยคำถามอย่างเสียงนุ่มนวล หรือเพราะพิษที่เขากำลังเสพติดมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายกับความคิดและร่างกาย

“อะไร”

นัยน์ตาสีดำรัตติกาลที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดก็เหลือบหางตาไปหาร่างบางพร้อมกับพูดห้วนๆ กลับไปตามภาษา

“แกน่ะ....เคยมีหัวใจบ้างมั้ย?”

โกคุเดระจ้องมองฮิบาริอย่างจริงจังและพูดอย่างไม่ล้อเล่น เพราะทั้งสีหน้าที่เขาแสดงออกตรงไปตรงมา และดวงตามรกตที่ไม่เคยปกปิดใครมันบ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ ร่างสูงที่นั่งฟังและได้ยินคำถามของร่างบางที่ชวนให้อดฉุกคิดไม่ได้จนเขาหลุดขำออกมาจากลำคอเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่แปลกใจ

“หึหึหึ”

“อะไร แกขำอะไรฮิบาริ”

“เปล่านิ คำถามที่แกถามน่ะ ชั้นเคยตอบไปแล้วนะ”

เสียงทุ้มลดโทนเสียงให้อ่อนจนฟังแล้วลื่นใบหูอย่างไม่น่าเชื่อ เขาพูดไปพลางอมยิ้มบางๆ ไปแต่หารู้ไม่ว่าว่าที่มือขวาวองโกเล่กลับไม่ได้สนใจฮิบาริเท่าไหร่นอกจากบุหรี่ที่เขากำลังสูบอีกครั้ง

“ฟู่.......ไม่มี ใช่มั้ยล่ะ”

บุหรี่ที่โกคุเดระคาบไว้ในปากก็ถูกคีบออกมาแล้วหนีบไว้ด้วยนิ้วมือเรียวขาวสวย ริมฝีปากบางค่อยๆ พ่นเม่าควันสีขาวขุ่นออกมาช้าๆ

คงจะใช่ เพราะคนอย่างแก...อ่านไม่ออกเลยด้วยซ้ำไป ฮิบาริ

“แล้วเคยรู้เปล่าว่า....หัวใจชั้นหายไปไหน?”

คำถามอันสุดเซอร์ไพรซ์ได้หลุดออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างบางถึงกับเบิกดวงตามรกตกว้างอย่างประหลาดใจกับสิ่งที่หูเขาได้ยินเสียง จนต้องถามกลับไปด้วยความมึนงงและไม่เข้าใจอะไรของชายที่มีชื่อว่า ฮิบาริ เคียวยะ

“แกหมายความว่ายังไง”

“หึ สัตว์กินพืชนี่ยังไงก็ไม่ฉลาดเลยนะ”

หัวหน้ากรรมการนักเรียนยังคงนั่งเอามือพาดแขนโต๊ะพร้อมกับค่อยๆ ยืดขาออกไปเพื่อบิดขี้เกียจเมื่อเขาพูดจบ ทางด้านโกคุเดระที่เอาแต่มองอย่างทำอะไรไม่ได้ก็ทำได้เพียงแค่พูดอย่างน้อยใจในสิ่งที่เขา ‘อยากให้มันเกิดขึ้นมา’ เพราะครั้งนี้คือครั้งที่ 100 ที่เขาได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องมีเรื่องชกต่อย หรือไม่ก็โต้เถียงไม่รู้จักจบสิ้น และมันอาจจะเป็นครั้งแรกที่เขา ‘ไม่ทะเลาะและไม่สู้กันเลย’ ก็ได้

“...ชั้นกำลังคิดว่า อยากจะนั่งคุยกับแกแบบไม่มีปากเสียงหรือไม่ซัดกันซักครั้งบ้างน่ะ”

“มานี่สิ”

มือหนาชูขึ้นมาพร้อมกับขวักมือเพื่อส่งสัญญาณเรียกชายที่ปากกำลังคาบบุหรี่พอดี โกคุเดระว่าง่ายๆ เขายันตัวลุกจากขอบหน้าต่างแล้วค่อยๆ สาวเท้าเดินมุ่งไปหาชายที่กำลังเรียกเขา และเมื่อร่างบางมาถึงโซฟาตัวโปรดของหัวหน้ากรรมการคุมกฏนามิโมริ มือบางถูกฉวยโอกาสจากมือหนาที่จับมือเขาและกระชากให้ลงมานั่งคร่อมทับเขาลงไปอย่างทรงตัวไม่ทัน และเมื่อโกคุเดระได้สติอีกทีเขาก็รีบดิ้นไปดิ้นมาและเด้งเพื่อให้หลุดจากพันธนาการนี้ทันที แต่แขนยาวของฮิบารินั้นถ่วงรั้งเอวบางของเขาไว้จึงทำให้ร่างบางโดนรวบตัวไปกอดข้างๆ ทันที ทำให้ชายธาตุวายุที่ตกในสภาวะตกใจถึงกับแหกปากออกมาทันทีไม่รอช้า

“ทำไมชั้นจะต้องนั่งชิดแกด้วยฟ๊ะ ฮิบาริ!”

“แกอยากจะรู้ใช่มั้ย ว่าหัวใจชั้นหายไปไหนน่ะ”

จากที่เขาดิ้นครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ยอมหยุด ร่างสูงที่เล็งเห็นว่าหากไม่มีเรื่องไว้ดึงดูดเพื่อโน้มใจของโกคุเดระล่ะก็....เรื่องนี้คงไม่น่ามีทางยุติลงได้ง่ายๆ ชายเรือนผมสีเงินสวยที่ได้ยินประโยคอันอึ้งๆ นั้นก็ทำตาใสแป๋วเหมือนแมวที่อยากได้ของเล่นทันที เขาสงบนิ่งราวกับถูกคำสั่งควบคุม โครงหน้าหวานเบี่ยงหน้าตัวเองออกห่างไปไกลเพื่อไม่ให้ฮิบาริที่นั่งข้างๆ ได้รับสารพิษที่เขากำลังพ่นปล่อยออกไปแม้จะห้ามตัวเองได้หรือไม่ก็ตาม แต่บุหรี่...เขาเสพติดมันมานานเกินจนเป็นอะไรที่แก้ไขไม่ได้แล้ว...



“ฟู่.........อ อือ”

“หัวใจชั้นน่ะ....”

ฮิบาริเว้นวรรคประโยคลงไปอย่างดื้อๆ กลางคันแล้วโน้มโครงหน้าคมหล่อเข้ามาใกล้ๆ ร่างที่บางถูกมือหนารั้งแผ่นหลังไว้เมื่อเขาลามไล่ขึ้นมาจากเอวบาง เขาพยายามผลักให้โกคุเดระเผชิญหน้ากับฮิบาริ ทั้งๆ ที่มือขวาวองโกเล่พยายามดิ้นและต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการที่โดนโอบกอดอย่างหนาแน่นจนไม่สามารถเลี่ยงหนีไปได้ แก้มหวานของชายธาตุวายุถึงกับแดงระเรื่อเพราะถูกพิษเขินที่ร่างสูงกระทำอย่างจงใจ

“อุ๊.....อื้อออออ!!”

ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างนุ่มนวล ลิ้นหนาเริ่มสอดแทรกเข้าโพรงปากชื้นที่ไร้ประสบการณ์เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ของชายธาตุวายุทั้งนั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หัวหน้ากรรมการคุมกฏรังเกียจแต่อย่างใด เขาเริ่มโต้ปลายลิ้นและรุกเข้าไปเรื่อยๆ อย่างโหยหา จนทำให้โกคุเดระถึงกับหอบอย่างยั้งไม่ได้ มือบางพยายามทุบที่แผ่นหลังหนาเพื่อเรียกร้องอิสระ เขากำลังจะขาดอากาศแล้ว แต่สิ่งที่ฮิบาริทำมันก็คล้ายเป็นสิ่งเสพติดชนิดหนึ่ง ถึงแม้ร่างกายอยากได้อ๊อกซิเจนแต่เขาก็พยายามจูบอย่างไม่ยอมแพ้แต่ก็ถูกผละออกมาเสียก่อนจนน้ำใสๆ ไหลออกมาจากมุมปากเล็กน้องของชายเรือนผมสีเงิน ชายที่เพิ่งรุกเขาถึงกับฉีกยิ้มอย่างพอใจ มือหนาขยี้ผมสีเงินเบาๆ อย่างอ่อนโยนพร้อมกับพูดคำตอบของเขา

“แกไง...โกคุเดระ ฮายาโตะ”

ใบหน้าที่อมชมพูกลายเป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆ อย่างยับยั้งไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เมื่อเขาหลุดพ้นจากพันธนาการที่ให้ความรู้สึกถึงความต้องการ โหยหา อบอุ่น...และรัก
 

หัวใจที่เขาบอกว่าหายไป

....แต่มันกลับมาอยู่ที่ชั้น?

หมายความว่ายังไง ทำไมใจเต้นแรงไม่เป็นสุขแบบนี้

เรา....สนใจคำพูดของเจ้าบ้านี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฮิบาริ เคียวยะ...

เมื่อร่างบางเป็นอิสระได้ไม่นาน มือบางรีบคว้าบุหรี่อีกหนึ่งมวนออกมาพร้อมกับไฟแช็คตัวโปรด แต่ยังไม่ทันจะได้จุดบุหรี่ ฮิบาริรีบคว้าสิ่งที่เขาไม่ชอบออกจากมือบางทั้งสองข้างพร้อมกับเหวี่ยงลงถังขยะในห้องอย่างแม่นยำพอดี

“...อ อ๊ะ ! เห้ยยย...”

“บุหรี่เลิกสูบได้มั้ย ผ่อนลงบ้างสิ แกจะแย่เอา ที่ชั้นไม่ชอบก็มีแต่พวกคนโง่เอาแต่สูบเท่านั้น”

ร่างสูงสาวตัวเขาใกล้โกคุเดระที่นั่งชิดมุมโซฟาแล้วคล่อมเขาลงแนบกับเบาะโซฟาอย่างเจาะจงใจจนทำให้ร่างบางนอนแนบกับโซฟาตัวโปรดของฮิบาริไปอย่างขัดขืนต่อแรงที่มีเหนือกว่าไม่ได้ เขาได้แต่สบตาแล้วสนทนาเช่นเคย

“...จะบอกว่าชั้นโง่ใช่มั้ย?”

“เปล่า เพราะแกไม่ใช่คนโง่ ถึงไม่อยากให้สูบบุหรี่”

นัยน์ตาสีดำรัตติกาลจดจ้องโครงหน้าหวานของร่างบางที่ยังคงแดงขึ้นไม่ยอมลดลงเลย แถมยังเบี่ยงหน้าหนีเพื่อปัดสีหน้าความเขินอายเข้าหาตัวโซฟาทันที เพราะเขาไม่อยากให้ใครพบเจออารมณ์แบบนี้เท่าไหร่นัก ฮิบาริยิ้มบางๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปทันทีเพื่อจะจูบอีกครั้ง แต่เพราะเจ้าก้อนขนปุยสีเหลืองบินลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างพร้อมกับพูดชื่อนายของตนอย่างสดใส ทำให้ร่างสูงลุกออกจากท่าคล่อมแล้วเปลี่ยนเป็นมานั่งที่ปลายเท้าโกคุเดระแทน

“ฮิบาริ ฮิบาริ ฮิบาริ รัก รัก รัก”

“...ชู่วว แกพูดมากจริงๆ เลยนะ ฮิเบิร์ด”

นิ้วขี้ค่อยๆ ยีขนฮิเบิร์ดวนไปวนมาเพื่อเอ็นดูสัตว์เลี้ยงของตนเองพร้อมกับพูดอย่างแขวะนกน้อยของตนที่ดันเป็นนกพิเศษมีความสารมารถกว่านกทั่วไป ทางด้านโกคุเดระที่พยุงตัวลุกขึ้นจากโซฟาก็เห็นท่าทางของฮิบาริที่แสดงสีหน้าอ่อนโยน มันเป็นภาพที่ยิ่งกว่าหายากซะอีก ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ เพื่อต้องการเห็นใบหน้าที่แท้จริงของฮิบาริ เคียวยะ

‘นี่ใช่คนที่เรารู้จักแน่ๆ รึเปล่าฟ่ะ หรือนี่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา’

แบบนี้ที่ชั้นรู้สึกว่ามัน...อบอุ่นอย่างเอ่อล้น

ที่เขาทั้งตักเตือน สั่งสอน และอาจจะใช้ความรุนแรงแทนคำพูดดีๆ นั้น

....มันอาจจะเป็นเพียงแค่ ความเป็นห่วงในรูปแบบที่เขาแสดงออกมาได้ตามนิสัยใช่มั้ยนะ

ฮิบาริ เคียวยะ

“อะไร”

นัยน์ตามรกตที่เพ่งเขานานนั้นก็รีบใช้หางตาไปสบตาพร้อมกับพูดห้วนๆ แข็งทื่อใส่ทันทีเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้าเมื่อซักครู่ เพราะเขาดันปล่อยสภาพจิตใจไม่คงที่เมื่อเขาอยู่กับคนที่เขา...รัก

ชั้นไม่อยากให้แกเห็นใบหน้าที่มันดูอ่อนแอแบบนี้เลย ประหม่าแกจริงๆ เจ้าสัตว์กินพืช

“อ เปล่าๆ”

ว่าที่มือขวาวองโกเล่ที่ถูกสวนกลับด้วยคำพูดเย็นชาเช่นเดิมก็ถึงกับสะดุ้งจนทำให้เขาแอบอมยิ้มไม่ได้

แก...เขินใช่มั้ย? ชั้นไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ เมื่อกี้เขาหน้าแดง!?

.....ฟุบบบ

หัวหน้ากรรมการคุมกฏที่เห็นพฤติกรรมของชายธาตุวายุที่เหมือนจะเริ่มคุ้นเคยตัวเขาแล้วนั้น ฮิบาริก็เอนศีรษะไปซบที่บ่าเล็กๆ อย่างรอคอยเวลาแบบนี้มานาน ทำให้โกคุเดระตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อุทานชื่อเขาอย่างตกใจเท่านั้น

“ห เห้ยยย...ฮ ฮิบาริ!?”

“หลับ หลับ หลับ หลับ หลับ”

ก้อนขนปุยสีเหลืองก็บินมาเกาะที่หน้าตักของร่างบางที่กำลังนั่งเกร็งๆ เพื่อไม่ให้ชายที่ซบไหล่เขาตื่น ซึ่งโกคุเดระก็ต้องนั่งทรงตัวให้ดีเป็นอย่างมากเพื่อประคองให้ชายที่หลับไม่รู้สึกตัว ว่าที่มือขวายังยิ้มหวานพร้อมกับเอ็ดนกแสนรู้ที่ปากเป็น จส.ร้อยที่พูดอย่างชำนาญและไม่น่าเชื่อ

“เออ ชั้นรู้แล้วล่ะ แกเงียบหน่อยสิ...เจ้าขนปุยสีเหลือง”

“ฮายาโตะ ฮายา....โตะ ฟี ฟี”

‘คราวนี้ก็มาหลับบนหน้าตักเรา ทั้งแกและเจ้านายแกนี่เหลือเกินนะ...เฮ้ออออ’

เขาชอบมองผู้คนจากบนที่สูงๆ และลับสายตาคน เพื่อไว้ตรวจตราความเรียบร้อยภายในโรงเรียน

เขาชอบสิ่งที่ยึดมั่น คือ กฏเหล็กที่ตั้งใจก่อสร้างรากฐานไว้ให้กับนามิโมริที่เขารัก

เขาชอบอยู่คนเดียวเพียงลำพังอย่างเงียบๆ และเป็นส่วนตัว ซึ่งไม่แคบจะดีที่สุด

เขาชอบสัตว์ตัวเล็กๆ อย่าง ฮิเบิร์ด ที่ตัวเล็กและถูกเลี้ยงดูอย่างชาญฉลาดแสนรู้ยิ่งกว่าสุนัข

เขาชอบทำตัวเย็นชา ทั้งคำพูด การกระทำ สายตา ใบหน้า ทุกสรีระและพฤติกรรมที่ดูเหหมือนหยิ่งยโสโอหัง
 

แต่เขาก็ทำให้หัวใจผม....เต้นแรง...โดยบังคับมันไม่ได้อีกแล้ว เหมือนจะหลุดทะลักออกมาจากหน้าอกเลย...

ชั้นคิดถึงแต่ฮิบาริ เคียวยะ?
 

บ้า! เจ้ากรรมการงี่เง่านี่มันชอบทำโทษชั้นทุกๆ ครั้งที่เจอกัน ถึงจะไม่เท่ากัน แต่ทุกๆ วัน....เขา....เขา......

....นั่นสินะ เพราะแบบนี้สินะ ผมถึงเพิ่งจะเริ่มเข้าใจ

ว่าที่เขาทำไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน.....มันเพราะอะไร

ทำไม....ฉันถึงได้ไม่ฉลาดในเรื่องพวกนี้กันนะ


....เขาเป็นห่วงเรามากสินะ....

“เป็นห่วงให้มันน่ารักกว่านี้หน่อยสิ ชั้นขอโทษนะที่ทำให้แกลำบาก ฮิบาริ”

เสียงหวานพูดอย่างรู้สึกตัวทีหลังเมื่อเขาได้มาสัมผัสตัวตนที่แท้จริงของชายสุดเนี๊ยบในนามิโมริ มือบางค่อยๆ ลูบเรือนผมสีดำรัตติกาลอย่างช้าๆ ค่อยๆ และผ่อนแรงเพื่อไม่ให้เป็นการปลุกร่างสูง

“จะดีกว่านี้นะถ้าไม่แสดงตัวเองอย่างเย็นชาน่ะ บางทีก็เดาใจแกไม่ออกนะเฟ่ย รู้มั้ย?”

โกคุเดระยังคงพูดต่อไปเพราะคิดว่าฮิบาริต้องหลับลงไปแล้วแน่ๆ ความในใจเขาพูดออกมาอย่างหมดเปลือก นี่...อาจจะเป็นความรู้สึกลึกๆ ในใจของตัวเขาก็ได้นะ

บรรยากาศที่เย็นสบายก็พาเอาชายทั้งสองคนนอนหลับในสภาพนั่งหลับต่างฝ่ายต่างซบเข้าหากันเพื่อต้องการไออุ่นที่ถูกกำแพงจิตใจกั้นไว้มานานแสนนาน โกคุเดระที่เผลอหลับไปหลังจากที่เอาแต่ลูบผมของฮิบาริไปมาจนหมดสติไปในห้วงนิทรา

เวลาเดินไปเรื่อยๆ เกือบจะใกล้พักเที่ยงแล้ว แต่ยังไม่มีใครตื่นขึ้นมาเลยซักคน จนกระทั่งฮิบาริเริ่มรู้สึกถึงอะไรที่มีน้ำหนักทับอยู่บนศีรษะของตนเองจึงพยายามใช้มือประคองสิ่งที่ทับเขาหรือโครงหน้าของร่างบางนั่นเอง เมื่อเขาได้สติก็ค่อยๆ ให้ชายธาตุวายุล้มตัวหลับลงบนหน้าตักหนาของเขาพร้อมกับบ่นไปอมยิ้มไป ส่วนฮิเบิร์ดที่อยู่บนหน้าตักก็กลิ้งมานอนบนโซฟาไปๆ มาๆ อยู่ไม่สุขเป็นประจำ

“อะไรของแก...หลับแทนชั้นแบบนี้ได้ยังไงกัน...”

 

ผมชอบ...สัตว์กินพืชที่เป็นตัวของตัวเองที่ไม่เคยประหม่าศักดิ์ศรีใดๆ เปิดเผยและมุ่งมั่น

....แม้ว่า มันอาจจะผิดหลักเพราะเขาอาจจะอยู่ผิดที่ อย่างนามิโมริที่ผมสร้างกฏระเบียบนี้ขึ้นมา

เพราะผม....อยากให้เขาเข้าใจในสิ่งที่ผมกลายเป็นคนแบบนี้ และอยากให้เขายึดในสิ่งที่เขาเป็นอย่างถูกต้องมากกว่านี้ จนอาจจะต้องบังคับกันบ้างแม้เขาจะไม่อยากทำก็ตาม

....แต่แบบนี้ ผมก็ไม่ขัดข้องอะไรที่จะชอบ และรัก

เพียงแต่....

‘ระเบียบมันคือสายเลือดไปเสียแล้ว’

“โกคุเดระ ฮายาโตะ ชั้นรักแกนะ”

นัยน์ตาสีดำรัตติกาลจ้องมองชายเรือนผมสีเงินสวยที่อยู่ในภวังค์บนหน้าตักตนเอง นิ้วชี้ค่อยๆ จิ้มไปที่ริมฝีปากบางๆ แล้วค่อยๆ บดขยี้ วนไปวนมาเบาๆ

นี่ชั้นพูดความในใจออกมา แกจะได้ยินมั้ย เจ้าสัตว์กินพืชโกคุเดระ ฮายาโตะ

“อือออ รู้แล้วล่ะน่า คนไร้หัวใจ เคียวยะ”

เสียงหวานอุทานอย่างแผ่วเบาและพูดโต้กลับเพื่อแขวะคนตรงหน้าที่เอาแต่มองเขาอยู่ตลอด

“แกตื่นอยู่หรอ....หึ เดี๋ยวนี้กล้าย้อนมากขึ้นนะ จะได้ใจมากไปแล้วนะ ถ้าแกยังขืนสูบบุหรี่อีกล่ะก็....”

พรูฟฟฟฟฟฟ

เจ้าก้อนกลมขนฟูนุ่มนิ่มบินมาเกาะบนใบหน้าเนียนขาวและลงจดที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มอมชมพูของโกคุเดระเหมือนจงใจ ฮิบาริที่กำลังโน้มหน้าลงมาก็ดันจูบที่หัวฟูฟ้องเหลืองสว่างแทนริมฝีปากที่เขาอยากจะบดขยี้และดูดกลืน และเมื่อร่างสูงถอนจูบออกมาเขาก็เอ็ดฮิเบิร์ดทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เหมือนเจ้านกขนปุยกลมเหลืองกลับกลิ้งไปมาอยู่บนใบหน้าว่าที่มือขวาวองโกเล่ทำให้โกคุเดระพูดอะไรไม่ได้ศัพท์ดี

“แก.....ขัดอีกแล้วนะ”

“รัก รัก รัก ฮายาโตะ น่ารัก ฮิบาริ รัก รัก”

“อั้ย อ๊ก อ๊า เอ๊ย อา อิ๊ง ไอ อึ๋ง อั๋ย อ๊ะ?” (ไอ้นกบ้าเอ๊ย จะกลิ้งไปถึงไหนฟ๊ะ?)