[Yaoi : KHR All59] The Short Series

ตอนที่ 19 : The series 3 : Slaughter-Love-Debt love ฆ่า-รัก-หนี้รัก (fin) [B59F]

ความเดิมตอนที่แล้ว....
The series 3 : Slaughter-Love-Debt love ฆ่า-รัก-หนี้รัก (1) [B59F]
The series 3 : Slaughter-Love-Debt love ฆ่า-รัก-หนี้รัก (2) [B59F]
The series 3 : Slaughter-Love-Debt love ฆ่า-รัก-หนี้รัก (3) [B59F]

เวลา 07.00 น.

“ห้าววว...”

เสียงหาวของชายผมสีเขียวที่ยืนพิงผนังห้องระหว่างรอโกคุเดระแต่งตัวก็ทำให้เบลที่นั่งควักมีดมาเช็ดถูเป็นกิจวัตรเหลือบหันมามองค้อนแล้วบ่นจิกอย่างรำคาญ

“แกหาวอะไรนักหนาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เจ้ากบหัวเน่า!”

ทันทีที่ชายบ้าเลือดซาดิสม์ตวาดถามออกไป ก็ทำให้ฟรานสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วตอบคำถามกลับไปอย่างเรียบง่ายเดิมๆ เพื่อไม่ให้เกิดพิรุธอะไร

“ก็.......เปล่าครับ”

“เมื่อคืนแกไม่ได้นอน หรือว่าทำอะไรเจ้าหญิงของชั้นใช่มั้ย!! เจ้าฟราน!”

“รุ่นพี่เบลอย่าแต่งเรื่องเท็จให้เป็นเรื่องจริงสิคร๊าบ ผมก็นอนของผมเฉยๆ จะให้ไปทำอะไรเจ้าหญิงในสภาพแบบนี้ล่ะครับ”

“ชิ อย่าให้รู้นะ ไม่งั้นแกได้ตายอย่างกบอย่างเขียดข้างถนนแน่!”

บทสนทนาจึงจบลงไปอย่างดื้อๆ และกลับเข้าสู่โหมดความเงียบงันอีกครั้งของคู่ขาที่ไม่ลงรอยต่อกัน เวลาผ่านไปไม่นานนัก ร่างบางก็สาวเท้าเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยสภาพที่ต่างออกไปกว่าทุกๆ ครั้ง เหมือนไม่ใช่โกคุเดระที่คุ้นตาหรือรู้จักดี ชุดสูทสีดำสนิท เนคไทน์ผูกอย่างเรียบร้อย ผมเพ้ามัดรวบไว้ที่ทายทอย รองเท้าขัดมันเงาแวววาว ทุกๆ อย่างต้องเนี๊ยบและถูกต้องตามมารยาท เพราะวันนี้คือวันที่ต้องเอาของไปให้บอสวาเรีย การแต่งตัวที่สุภาพจึงเป็นสิ่งจำเป็นและสำคัญ

แต่ตรงกันข้ามกับชายทั้งสองคนที่มองโกคุเดระอย่างไม่ละสายตาเหมือนโดนมนต์สะกด เพราะมันช่างดูแปลกออกไปกว่าทุกๆ ทีที่เจอกัน เรียกว่าหล่อหน้าสวยกว่าเดิม แต่หารู้ไม่ว่าการที่ทั้งสองคนมองจ้องแบบนั้นมันกลับทำให้ร่างบางประหม่าเล็กน้อยจนต้องตะเบงเสียงออกมาแก้ความเขินอายที่ถูกทั้งสองคนจ้องมองอย่างไม่กระพริบสายตา

“พะ พวกแกจะมองชั้นอีกนานแค่ไหนห๊ะ! ไปได้แล้ว!”

“ชิชิชิชิ ก็เจ้าหญิงของเจ้าชายสวยบาดใจเลยนินา”

“สวยอะไรของแก ไม่ต้องมาพูดจากวนประสาทชั้นเลยเบล รีบๆ เดินไปซะทีเถอะน่า”

“เจ้าชายพูดจริงๆ นะ เสร็จจากส่งของให้บอสแล้ว เราไปแต่งงานกันเถอะ ชิชิชิชิ”

“จะบ้าเรอะ!!”

“ชิชิชิชิชิ”

ว่าแล้วโครงหน้าของเบลก็ยื่นลงไปประทับแก้มอมชมพูของโกคุเดระอย่างเบาๆ พร้อมกับขบใบหูเล็กเพื่อข่มขู่ด้วยการกระทำว่าเขาต้องการจริงๆ แน่นอนล่ะว่าร่างบางหน้าแดงแจ๋ไม่หยุด มือบางขาวสวยจึงรีบผลักร่างของชายที่ฉวยโอกาสอย่างรวดเร็วพร้อมกับชักหน้าตนเองหนีและเร่งฝีเท้าเดินตามฟรานที่นำหน้าอยู่ไม่ไกลกันนักจนเดินขึ้นมาเสมอกัน และเมื่อร่างบางเดินทัดขึ้นมาข้างๆ ชายผมสีเขียวนั้น เขาก็เริ่มเปิดปากชวนคุยแม้ว่าโกคุเดระกำลังชักสีหน้าโมโหอย่างอายๆ ก็ตาม

“แล้วเมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ คุณเจ้าหญิง”

“ก็....ดี ถึงจะนอนพื้นแต่ก็สบาย ชั้นนอนไหนได้หมดนั่นแหละ”

เมื่อร่างบางพูดจบ เขาก็สาวเท้าเดินตีตัวห่างจากชายสวมหมวกรูปกบใบใหญ่ออกมาเล็กน้อยเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบกลับที่แสดงถึงความกังวลใจ เพราะกลัวจะโดนแกล้งเหมือนทุกๆ ครั้ง และเดินหน้าต่อไปโดยไม่สนใจฟรานที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับด้วยความรู้สึกที่มึนงงกับเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น

“งั้นหรอครับ”

‘แต่เมื่อคืนคุณกับผมกำลัง...’

ความคิดอันฟุ้งซ่านของฟรานหยุดลงเสียก่อน เพราะเสียงของเบลตะโกนแทรกขึ้นมาขัดใจที่กำลังเคลิ้มฝันหวานเรื่องของเมื่อคืนจนสีหน้าของเจ้าตัวยิ้มอย่างเขินๆ ซึ่งมันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

“เจ้ากบหัวโต! แกคุยอะไรกับเจ้าหญิงมากมายห๊ะ! แล้วทำหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อยอะไรอยู่ได้! น่าหมั่นไส้!!”

เบลรีบวิ่งขึ้นไล่ตามพร้อมกับเขวี้ยงใบมีดเหล็กสลักลายสวยหรูออกไปไม่ยั้งมือด้วยความหึงหวงที่โกคุเดระคุยกับฟรานอย่างสนิทสนม? แถมคู่ขาของตนทำหน้าตามีความสุขเกินตัว

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!!!

มีดหลายเล่มปักคาที่หมวกรูปกบใบโตมากมาย จนทำให้เจ้าของหมวกหันไปตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบๆ ที่ซ่อนลักยิ้มเล็กน้อยเพราะเขายังคงอารมณ์ค้างกับฝันหวานๆ ที่เกือบจะเป็นจริง

“วันนี้รุ่นพี่เบลอยากจะทำอะไรก็ทำนะครับ ผมไม่ถือ”

เมื่อชายซาดิสม์ได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้สมองเขาปรี้ดแตก เพราะมันเกิดพิรุธที่เกินความคาดหมาย เมื่อเบลเดินขึ้นไปถึงตัวฟราน ก็กระชากเสื้อของคู่ขาของตนแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างแรงด้วยความเคือง จากนั้นเบลก็รีบเดินดิ่งไปหาโกคุเดระอย่างไม่รอช้าพร้อมกับทำเนียนเดินไปคุยเหมือนปกติ ปล่อยให้ฟรานนอนล้มไม่เป็นท่ากับพื้น

“ไดนาไมท์จัง เดินไม่รอกันเลยนะ แล้วของที่จะให้บอสอยู่ไหนซะล่ะ”

ร่างบางจึงชะงักฝีเท้าลงชั่วขณะพร้อมกับยื่นกล่องใบพอดีมือให้กับชายที่เดินข้างๆ อย่างระวังตัวเอง

“เอาไป”

เมื่อธุระเล็กน้อยจบลง ร่างบางจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อให้ตัวเองปลอดภัยจากหายนะที่จ้องจะทำร้ายตนเอง(จับกดนั่นแหละ) เมื่อเบลรับของจากโกคุเดระเสร็จก็รีบเดินตามไปอย่างติดๆ ขนาบข้างอย่างปาทองโก๋พร้อมกับจ้องมองร่างบางจนยิ้มกว้างและส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ชิชิชิชิชิ”

เสียงหัวเราของชายซาดิสม์เป็นตัวบั่นทอนขีดกำจัดความอดทนของโกคุเดระ ซึ่งก็ค่อนข้างมีน้อยเป็นเดิมทุนอยู่แล้ว ไม่แปลกเลยที่จะมีเสียงหวานตวาดออกมาเป็นระยะๆ ในขณะที่เดิน

“ขำอยู่ได้ มีอะไรน่าขำห๊ะ!?”

ชายบ้าเลือดยังคงขำต่อไปเรื่อยๆ จนสะดุดกับบางสิ่งที่เห็นบนต้นคอของร่างบาง เบลจึงรีบคว้าข้อมือบางขึ้นมาและกระชากเข้าหาตัว ทำให้โกคุเดระสะดุ้งตัวยกใหญ่และหยุดฝีเท้าลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ไดนาไมท์จัง ชั้นคิดว่า ที่นี่ไม่มียุงหรือแมลงหน้าปลวกตัวไหนอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ทำไมถึงมีรอยแดงแถวซอกคอด้วยล่ะ เจ้าชายจำได้ว่าทำตรงนี้เบาๆ รอยน่าจะจางแล้วนิ”

เมื่อร่างสูงพูดจบก็ทำเอาร่างบางหน้าแดงซ้ำอีกรอบของวัน แล้วเอามือของตนลูบคลำที่ต้นคอตัวเองพร้อมกับสะบัดตัวเดินชิ่งนำหน้าไปทันทีและรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เบลสาวความมากไปกว่านี้

“แล้วชั้นจะไปรู้มั้ยล่ะห๊ะ! แกอย่ามามัวแต่พล่ามเรื่องปัญญาอ่อน เมื่อไหร่จะถึงห้องไอ้บอสเวรนั่นซะที ชั้นอยากกลับไปหารุ่นที่ 10 จะแย่แล้วนะ”

“ก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง ชิชิชิชิ”

โกคุเดระหยุดชะงักมองบานประตูที่อยู่เบื้องหน้าของตนที่เบลชี้ไป ร่างบางจึงถีบประตูอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดแล้วพาลใส่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่คิดอะไรและไม่คำนึงด้วยว่านี่คือห้องของใคร เพราะโกคุเดระนั้นลืมตัวไปว่ามาที่นี่ทำไม

ปังงงง!!

บานประตูหรูถูกเปิดขึ้นด้วยฝ่าเท้าอย่างจังและกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง จนเจ้าของห้องที่นั่งรอหน้าสลอนถึงกับจ้องมองอย่างจิกๆ แล้วเอ่ยปากสนทนาอย่างเสียงดังด้วยความรำคาญ

“แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงได้ทำแบบนี้ เจ้าสัตว์สวะ!”

“ชั้นพอใจ แกอย่าพูดหนวกหูหน่อยเลย ชั้นรำคาญมามากพอแล้วกับลูกน้องของแกแล้ว แซนซัส!”

ไม่เพียงแค่พูดจาวางมาดใหญ่โตเท่านั้น ไดนาไมท์จากมือของโกคุเดระเตรียมการพร้อมที่จะวางคาบอมพ์แฟมิลี่นี้ได้ภายในไม่กี่วินาที บอสวาเรียถึงกับแสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ในขณะเดียวกันเบลก็นำกล่องของสำคัญมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของบอสตนเองพร้อมกับเปิดบทสนทนาเพื่อให้แซนซัสให้มาสนใจกับพัสดุที่ถูกส่งมาแทนที่จะมองร่างบาง

“บอส ของได้แล้ว ชิชิชิชิชิ”

“เออ”

คำตอบสั้นๆ ที่ไม่คิดแม้จะมองพัสดุที่ถูกส่งมา มันทำให้ชายซาดิสม์ฉุนเคืองในใจเพราะบอสของตนเอาแต่มองโกคุเดระตลอดจนต้องหาเรื่องขัดเพื่อไม่ให้แซนซัสยุ่งกับร่างบางมากนัก

“บอสไม่คิดจะเช็คของข้างในหน่อยหรอ”

เบลดันพัสดุไปไว้ตรงหน้าของชายร่างหนาที่นั่งอยู่ ทำให้แซนซัสต้องเบนสายตามาที่กล่องเจ้าปัญหาตรงหน้าแทนอย่างช่วยไม่ได้

“...แกมันเรื่องมากจริงๆ”

ว่าแล้วบอสวาเรียก็ลงมือแกะกล่องออก แล้วหยิบสิ่งของที่อยู่ในนั้นขึ้นมาเพื่อเช็คความเรียบร้อย

“ก็ปกติดี”

แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งของที่แซนซัสถืออยู่นั้น มันทำให้ร่างบางแหกปากออกมาอย่างยั้งตัวไม่อยู่จนถึงกับชี้หน้าบอสวาเรียอย่างไม่เข้าใจปนความเคืองถึงที่สุด

“เห้ยย!! กะอีแค่ปืน ต้องส่งมาซ่อมถึงญี่ปุ่นเลยหรอฟร่ะ! อิตาลีไม่มีที่ซ่อมเลยรึยังไงกันเล่า ทำไมแกต้องทำให้ชั้นลำบากแบบนี้ด้วยยย!!”

“หุบปาก!! แกจะเป็นสวะเบอร์ 2 รึยังไง ชอบโวยวายอยู่ได้ห๊ะ!”

“สวะเบอร์ 2 แล้วเบอร์ 1 ล่ะครับ บอส?”

ฟรานที่เดินเข้ามาสมทบก็เอ่ยปากถามขึ้นขัดจังหวะบทสนทนาที่กำลังร้อนเดือดพล่าน แต่คำตอบนั้น แซนซัสกลับไม่ต้องตอบแล้วเพราะคำตอบนั้นวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาเอง

“ไอ้บอสเวรตะไล! หยุดพูดจาไม่เข้าหูแต่เช้าได้แล้วเฟ้ย!! อย่าเหมารวมชั้นเป็นสวะสิฟ่ะ! ให้ตายเถอะ ทำไมชั้นจะต้องเป็นเบ้ให้แกด้วย!”

ชายผมยาวสีเงินสลวยวิ่งพุ่งเข้ามาจากนอกห้อง พร้อมกับใช้ขาเรียวบางของตนเหยียบโต๊ะทำงานบอสของตนเองตรงหน้าแซนซัสอย่างไม่ใยดี ทำให้เจ้าของโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นไปปะทะกับสคอวโล่แล้วพูดอย่างเสียงดังด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“หนวกหู ไอ้ฉลามเศษสวะ!!”

“แกนั่นแหละที่ทำให้ชั้นหนวกหู ไอ้บอสงี่เง่า!”

ในระหว่างที่สคอวโล่เข้ามาขัดขั้นกลางศึกที่โกคุเดระกำลังจะบึ้มห้องของแซนซัสนั้น ทำให้ร่างบางต้องเก็บระเบิดของตนและเดินออกจากห้องไปเหมือนไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นในห้อง ส่วนเบลที่ยืนข้างๆ บอสของตนก็ชิ่งออกมาตามๆ กัน และฟรานที่ยืนอยู่หน้าห้องก็หลบทางให้ร่างบางเดินออกมาจากห้องอย่างปกติ

และเมื่อประตูถูกปิดลง....

เปรี้ยงงงงง!!

เสียงปืนดังลั่นไปทั้งแฟมิลี่เพราะแซนซัสรำคาญกับชายที่เอาเท้ามาเหยียบโต๊ะทำงานจนต้องลั่นไกออกไปเพื่อให้สคอวโล่เอาเท้าออกไปจากโต๊ะ แต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้ชายเรือนผมสีเงินยาวสลวยร้องโวยวายออกมาอย่างหนักกว่าเก่าพร้อมกับจิกกระชากเสื้อของแซนซัสอย่างไม่พอใจ จนทำให้เขาต้องลุกขึ้นมาแรงที่ถูกดึงรั้ง

“ไอ้บอสเวร! ก็บอกกี่หนแล้วว่าอย่ายิงซี้ซั้ว ข้างบนมันห้องนอนชั้นเฟ้ยยย!! แกหัดเบิกตาเน่าๆ ดูบ้างซะเซ่ะ!”

สคอวโล่ชี้ขึ้นไปบนเพดานห้องทำงานของบอสวาเรียเพื่อให้แซนซัสมองตาม แต่เขากลับกรอกตาอย่างรำคาญจนพูดต่ำลงด้วยเสียงที่หมดความอดทนกับคนที่อยู่ตรงหน้า

“ชักรำคาญแกแล้วนะ”

“อ อะไร! อุ๊....”

ริมฝีปากของแซนซัสประกบทาบลงบนกลีบปากเล็กของสคอวโล่ทันที ทำให้เรื่องราวเงียบงันไปอย่างไม่น่าเชื่อ เหลือเพียงแต่เสียงครางโอดครวญกับสิ่งที่เหนือกว่า

ในอีกด้านหนึ่งของนอกประตู

“กรี้ดดดดด!! เสียงปืนลั่นใช่มั้ยฮร๊าาา เกิดอะไรขึ้นหรอฮร๊าาา? เดี๊ยนกำลังกรีดตาอยู่พอดีเลยฮร่ะ”

กระเทยล่ำกรีดร้องลั่นไปทั่วคฤหาสน์วาเรียแล้ววิ่งขึ้นมาและสะดุดหยุดลงที่หน้าห้องของบอสตนเองเพราะเจอกับชายสามคนที่กำลังยืนมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ แน่นอนล่ะว่ากระเทยล่ำต้องตกใจกว่าเสียงปืนเพราะเจอชายจากวองโกเล่มาปรากฏอยู่ตรงหน้า

“อุ๊ยต๊ายตายย! โกคุจังมาเยี่ยมหรอจ๊ะ ทำไมเจ๊ไม่เจอล่ะ แล้วมาที่นี่ทำไมหรอฮร๊าา”

ทั้งสามคนหันไปหาต้นเสียงที่ดัดเป็นหญิงมากของมากที่สุด แล้วเจ้าตัวที่ถูกเอ่ยปากเรียกถามหาก็เดินไปคุยด้วยปล่อยให้เบลและฟรานมองจิกใส่กันเอง

“ชั้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เอาปืนเส็งเคร็งของบอสบ้านั่นมาส่งเฉยๆ ให้ตายสิ! กะอีแค่ปืน ในอิตาลีไม่มีร้านซ่อมเลยรึยังไงกันฟร่ะ!!”

ได้ทีร่างบางก็ระเบิดอารมณ์ใส่เพราะหาที่ระบายไม่ได้ ถ้าคิดจะไปพูดพร่ำอะไรกับสองคนนั้น คิดว่าคงจะเกิดเรื่องแบบเดียวกันกับในห้องทำงานของแซนซัสแน่นอน ลุสซูเรียจึงขำกับท่าทางและคำพูดของโกคุเดระเล็กน้อยและชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“อย่าทำหน้าซังกะตายสิจ๊ะ อ เอ๊ะ? โกคุจัง เจ๊อยากรู้มากเลยนะ เจ้ารอยแดงตรงซอกคอนวลๆ นี่เด่นจังเลยนะฮร๊าาา หยั่งกับว่าเพิ่งโดนใครทำคิสมาร์คให้เลยนะฮร๊าาาา”

กลับกัน เรื่องที่กระเทยล่ำเปลี่ยนนั้นกับทำให้ตัวร่างบางตกใจแล้วเอามือรีบจับต้นคอของตนเองอย่างเคอะเขินพร้อมโวยวายแก้ตัวออกไปอย่างลนลาน ส่วนชายอีกสองคนดันหูผึ่งเกิดสนใจขึ้นมา จึงเดินมาสมทบใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้เรื่อง

“จะบ้าเรอะ!! ชั้นแค่นอนคืนเดียว ใครจะมาทำอะไรชั้นได้ล่ะ ชั้นความรู้สึกไวนะเฟ้ย!!”

หารู้ไม่ว่าในขณะที่โกคุเดระกำลังแก้ตัวอย่างไม่รู้เรื่องราวของต้นตอคิสมาร์ค ตัวปัญหาที่ก่อเหตุไว้เมื่อคืนกลับฉีกยิ้มขึ้นมา เพราะว่ารู้อยู่แก่ใจดีว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

‘โกหกชัดๆ นะครับ คุณเจ้าหญิง’

แต่เพราะว่าฟรานนั้นประมาทเสียท่าจากรอยยิ้มเล่สนัย เบลที่ยืนข้างๆ ดันจับความผิดปกติของคู่ขาได้ทันที ชายบ้าเลือดจึงรีบเค้นความจริงออกมาอย่างเสียงดัง

“เจ้ากบหัวโต! เอาอีกแล้วนะ ทำไมแกต้องหน้าแดงแถมยิ้มแบบนั้นด้วย ชั้นรู้นะว่าแกแอบยิ้ม! หรือว่ารอยแดงบนซอกคอเจ้าหญิงไดนาไมท์ แกเป็นคนทำจริงๆ น่ะห๊ะ!”

เบลรีบตะคอกเสียงดังออกมาเหมือนกำลังจะฉายเรื่องจริงออกมาตรงหน้าอย่างรู้ทันการณ์ ทำให้ชายผมสีเขียวที่ปั้นหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อยก็ฉีกยิ้มหลาออกมาอย่างจงใจแล้วพูดวกไปวนมาเพื่อจุดชนวนให้เบลโมโหและมันก็สำเร็จ...

“ผมบอกแล้วไงครับว่าอย่าคิดเรื่องเท็จเป็นเรื่องจริงสิ รุ่นพี่เบลอยากจะคิดอะไรก็เชิญ”

“ไม่ต้องมาแถ! แกจริงๆ ด้วยสินะ!!”

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!!!

มีดสลักลายถูกเขวี้ยงออกไปจำนวนมากจนแทบนับไม่ได้อย่างรวดเร็ว ส่วนทางด้านของฟรานนั้นก็หลบหลีกได้ทันเพราะตนเองก็รู้จักฝีมือของคู่จาตนพอสมควร ซึ่งการปะทะกันอย่างไม่ทันตั้งตัวของทั้งสองคนนั้น กระเทยล่ำถึกที่กำลังชวนโกคุเดระคุยเรื่อยเปื่อยกลับกรีดร้องออกมาอีกครั้ง แล้วชี้ให้ร่างบางดูเหตุการณ์ที่กำลังสนุก?

“ตายแล้วววว มีศึกชิงโกคุจังด้วยล่ะฮร๊าาา ไม่เคยพบไม่เคยเจอเลยนะฮร๊า เจอแต่ศึกชิงแหวนนะเนี่ยยย สงสัยเป็นซีรีย์ใหม่สินะฮร๊าาา”

ลุสซูเรียยืนมองพร้อมกับอินจัดเหมือนกำลังดูละครน้ำเน่าหลังข่าว ส่วนโกคุเดระกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหน่ายๆ และเดินปลีกตัวออกจากวงสัตว์กัดกัน? ทันที เพราะมันเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้กลับไปหาบอสของตน

“จะศึกอะไรก็ช่าง แกเก็บกวาดไอ้เจ้าพวกนี้เองแล้วกันนะ นั่นไง...เริ่มกัดกันแล้วล่ะ ถ้างั้นฝากเก็บซากเจ้าพวกนี้ด้วยล่ะ ชั้นจะไปสนามบินแล้ว”

กระเทยล่ำถึกที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งตามร่างบางที่เดินออกไปจากวงตีกันพร้อมกับยื่นข้อเสนอให้โกคุเดระที่เดินดุ่มๆ ไปอย่างว่องไว

“ให้เดี๊ยนไปส่งมั้ยฮร๊าา ปลอดภัยชัวร์ร้อยล้านเปอร์เซ็นต์เลยฮร่ะ ขับซิ่งแป๊ปเดียวถึงสนามบินแน่นอนเลยนะฮร๊ะ โกคุจัง”

“เออ แค่สนามบินก็พอ ปล่อยให้สัตว์หน้าโง่สองตัวกัดกันให้ตายไปข้าง แล้วแกค่อยกลับมาเก็บซากเน่าๆ ก็แล้วกัน”

“อร๊ายยย!! ดีฮร่ะดี เจ๊ช๊อบชอบ รัก 3 เศร้าแล้วก็ไม่ได้แอ้มน่ะ แล้วแวะมาบ่อยๆ หน่อยสิจ๊ะ นะจ๊ะ โกคุจัง จะได้เดินภาคสองต่อไงฮร๊าาา”

“มันจะไม่มีอีกครั้งซ้ำสองแล้วเฟร้ยยย!! ชั้นจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว!!”

และแล้วเรื่องราวแสนสุดนรกของโกคุเดระก็จบลงอย่างง่ายดาย โชคดีที่กระเทยถึกล่ำอย่างลุสซูเรียไปส่งที่สนามบินแทนฟรานและเบลที่กำลังฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะรอยจูบคิสมาร์คที่ต้นคอของโกคุเดระ ส่วนด้านของบอสเวรงี่เง่าอย่างแซนซัสก็เข้าด้ายเข้าเข็มกับสคอวโล่ในห้องของตนเองไปเรียบร้อย...

และผ่านไปได้ไม่นานนัก...

บ้านสึนะโยชิ

เจ้าของบ้านเดินลงมาจากห้องพร้อมกับยิ้มแหยๆ และจับมือโกคุเดระอย่างแน่นพร้อมกับมองหน้าหวานสวยที่กำลังตกใจกับการกระทำของบอสตนเอง แล้วบอสวองโกเล่ก็ก้มตัวลงพร้อมกับพูดจาขอร้องเพื่อให้โกคุเดระทำงานให้อีกครั้งอย่างโดนยัดเยียดจากรีบอร์น

“โกคุเดระคุง ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้นคงจะต้องขอให้นายบินไปอิตาลีเพื่อเอาของไปส่งให้พวกวาเรียอีกแล้วล่ะ คนอื่นไม่มีใครว่างเลยจริงๆ ของร้องล่ะนะ รีบอร์นสั่งชั้นมาน่ะ โกคุเดระคุง”

ทันทีที่ร่างบางได้ยินก็ถึงกับหน้าขาวซีดจนแทบไร้สีสัน ในสมองของเขากำลังประมวลภาพวันวานที่ได้ไปเหยียบวาเรียอย่างจำใจ มันกำลังฉายซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ ไม่หยุด และขาบางทั้งสองข้างก็ทรุดลงตรงหน้าสึนะทันทีอย่างหมดแรง

‘ร รุ่นที่ 10 คร๊าบบบ ผมเองก็อยากจะพูดว่าไม่ว่างเหมือนกันนะครับ แต่ผมก็คงจะเลี่ยงไม่ได้ใช่มั้ยครับ ถ้ารุ่นที่ 10 ขอมาแบบนี้ผมคงต้อง......ชั้นไม่อยากไปเจอเจ้าสองตัวนั้นอีกแล้ววว!!’