ตอนที่ 11 :
ในเทศกาลแห่งความรัก หรือที่พูดเป็นภาษาคนทั่วไป จะเรียกวันนี้ว่า วันวาเลนไทน์
สำหรับผม ก็แค่วันธรรมดาที่ไม่ใช่วันพิเศษอะไรเลย
เพราะความรักของผม....มันไม่มีจริง
ทำได้แค่....รอเท่านั้น
และหวังว่าซักวัน เขาจะมองเห็นผมบ้าง....ขอแค่ซักวัน....
“โกคุเดระคุง รับนี่ด้วยนะคะ”
“ช่วยรับของชั้นด้วยค่ะ”
“ชั้นตั้งใจทำให้โกคุเดระคุงโดยเฉพาะเลยนะคะ”
“ชั้นชอบเธอนะ โกคุเดระคุง รับไว้ด้วยเถอะ”
“โกคุเดระคุงงงง นี่ของเธอนะจ๊ะ รับไว้หน่อยนะ”
“อา...ขอบคุณครับ ข ขอบใจนะ”
“เดี๋ยวสิคะ ชิ้นนี้ช่วยรับด้วยสินะคะ อย่าเพิ่งรีบไปสิ โกคุเดระคุงงง”
“ผ ผมต้องรีบไป ขอตัวก่อนนะครับ”
……….
ท่ามกลางความโกลาหลของชายที่ฮอตในหมู่สาวๆ อย่างโกคุเดระ ที่เข้ามาใหม่ๆ ไม่นานก็ดังทั้งในแง่ดีและแง่ไม่ดี ไม่ว่าจะเรื่องหัวดีเรียนเก่งคะแนนท็อปทุกวิชา หรือชอบโดดไปสูบบุหรี่และมีเรื่องชกต่อยกับหัวหน้ากรรมการคุมกฏนามิโมริ แต่เด็กผู้หญิงโดยส่วนใหญ่จะหลงชอบความหล่อมาดเท่ของผู้ชายคนนี้ไปซะทุกอย่าง จะดีหรือไม่ดียังไง ด้วยความที่องค์ประกอบทุกสัดส่วนดันมาลงตัวซะพอดิบพอดี ไม่แปลกเลยที่ใครต่อใครก็หมายตามองแม้กระทั่ง...ผู้ชายด้วยกันเองก็ยังหลงด้วยเลย
30 นาทีผ่านไป
“ทำไมคาบแรกอาจารย์ถึงไม่มาสอนกันนะ”
บอสวองโกเล่ที่นั่งอยู่ในห้องที่โต๊ะของตัวเองก็อุทานถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ โดยปกติแล้วอาจารย์ไม่เคยขาดและไม่เคยมาสายกลับปล่อยให้คาบแรกในการสอนว่างเปล่าอย่างไม่น่าเป็นไปได้จนเรียกว่าเหลือเชื่อ
“ชั้นว่าดีแล้วล่ะ ดูสิ สึนะ โกคุเดระน่ะ ฮอตมากเลยนะเด็กนักเรียนหญิงห้องอื่นรุมกันเอาเป็นเอาตายเลยล่ะ”
ชายนักกีฬาเบสบอลที่หลบมานั่งอยู่กับเพื่อนสนิทเขาก็พูดไปพลางนั่งมองนอกประตูห้องที่มีแต่เสียงกรี้ดกร้าดของเด็กผู้หญิงมากมายดังลั่นไปทั่วหน้าห้องไปพลาง เพราะโกคุเดระที่กำลังจะเข้าห้องมานั้นติดกับสาวๆ ที่ดักรอให้ของขวัญวาเลนไทน์มากมายจนกลายเป็นว่าคาบที่อาจารย์ไม่เข้ามันช่างเหมาะเจาะสำหรับเด็กผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ
“แต่ยามาโมโตะก็มีเด็กที่เป็นแฟนๆ เบสบอลให้มาด้วยไม่ใช่หรอ”
สึนะที่นั่งฟังข้างๆ ก็หันไปถามด้วยความแปลกใจพร้อมกับรอคำตอบจากชายร่างสูง
“อื้อ แต่สู้โกคุเดระไม่ได้หรอกนะ ถึงจะเป็นตัวอันตรายในโรงเรียน แต่ผู้หญิงเค้าชอบนิเนอะ”
ยามาโมโตะพูดไปพลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ แล้วก็นั่งมองและนั่งรอโกคุเดระ ส่วนสึนะเองก็เช่นกัน พวกเขานั่งรอว่าที่มือขวาของตนเองให้เข้ามาในห้องอย่างปลอดภัย?จากสาวๆ ที่แทบจะไม่ยอมปล่อยตัวโกคุเดระให้เข้ามาในห้องได้เลย
“นั่นสินะ”
บอสวองโกเล่ยิ้มแห้งๆ เมื่อยังคงเห็นเงาของชายที่เขานั่งรอในห้องโดนเด็กสาวห้องอื่นยืนรุมที่หน้าประตู เพราะเขาเป็นห่วงและสงสารโกคุเดระที่ยังหลบหนีออกมาจากวงของขวัญไม่ได้ ส่วนยามาโมโตะก็หันมานั่งคุยเปลี่ยนเรื่องเพื่อเบนความสนใจชั่วคราวในการข้ามเวลา เขาตั้งคำถามเมื่อเห็นกล่องของขวัญขนาดน่ารัก 2 ใบที่สึนะถือมันไว้อยู่ในมือ
“ของสึนะนี่ เคียวโกะกับฮารุให้มาสิ ใช่ม๊าาา”
“อื้อ ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่มีใครให้ซะอีก”
ชายธาตุนภายิ้มอย่างพอใจเมื่อเขาถูกนักกีฬาเบสบอลถามขึ้นมาเพราะทุกๆ ปี ไม่เคยแม้แต่จะได้ของขวัญจากใครเลย แต่ปีนี้กลับได้ถึง 2 ชิ้นจากคนที่เขาชอบมานานและเพื่อนสาวที่แสนดีอีกคน
และไม่นานนัก เสียงประตูก็ถูกเปิดอย่างแรงพร้อมกับเสียงตะโกนที่คุ้นหูเรียกถึงตัวบอสวองโกเล่ทันทีพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาชายทั้งสองที่กำลังสนทนาเรื่องทั่วๆ ไปด้วยความเร่งรีบ
“ร รุ่นที่ 10 คร้าบ! รอนานมั้ยครับ!!”
ร่างบางที่ได้ของขวัญจากสาวๆ มากมายก็หอบมาอย่างเหลือล้นตัว เขารีบวางของที่ได้มาเป็นกองลงที่โต๊ะของตนเองพร้อมกับรีบวิ่งมาหาสึนะทันที
“อ เอ๋ โกคุเดระคุง? หนีเข้ามาได้แล้วหรอ”
“ครับ เกือบจะเข้าห้องไม่ได้เลย”
มือบางขยี้หัวตัวเองพร้อมกับยิ้มแห้งๆ เบาๆ แล้วค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะของตนข้างๆ บอสของตนเมื่อยืนคุยเสร็จ ทางยามาโมโตะที่มองโกคุเดระมานานก็เปรยประโยคขึ้นเหมือนทุกครั้ง ทำให้ชายธาตุวายุทำหน้าหน่ายๆ ใส่นักกีฬาเบสบอล
“นายนี่เสน่ห์แรงจังเลยนะ โกคุเดระ”
“ชั้นไม่สนใจหรอก เหอะ”
ร่างบางก็ค่อยๆ บรรจงเก็บของเท่ากองภูเขาลงในถุงที่ได้มาจากผู้หญิงหลายคน จัดใส่ลงไปด้วยความเร่งรีบเพราะมันเยอะจนสามารถเอาไปวางขายเลยก็ได้ด้วยซ้ำ
“ดีจังเลย มีคนชอบโกคุเดระคุงเพียบเลยนะ แถมคนให้ของขวัญวาเลนไทน์ก็เยอะด้วย”
บอสวองโกเล่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยเมื่อเห็นร่างบางบรรจงในการเก็บของขวัญที่สาวๆ ให้แม้จะพูดว่าน่ารำคาญก็ตาม แต่เขาก็ดูแลเอาใจใส่ดีไม่น้อย ทันทีที่ว่าที่มือขวาได้ยินสึนะพูดก็รีบหยุดมือเก็บของพร้อมกับหันไปคุยด้วยสีหน้าจริงจังทันที
“ผมเองก็เตรียมไว้ให้สำหรับรุ่นที่ 10 โดยเฉพาะเลยนะครับ”
ว่าแล้วมือบางก็ควักกล่องของขวัญขนาดพอดีมือแล้วรีบยื่นให้ชายที่เขาเคารพนับถือพร้อมทั้งยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เพราะเขาตั้งใจทำให้สึนะโดยเฉพาะ เมื่อนัยน์ตาสีส้มนภาสว่างเห็นกล่องของขวัญจากโกคุเดระที่ยื่นมาให้เขาก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วถามกลับก่อนที่จะรับกล่องของขวัญ
“จะดีหรอ แต่นี่วาเลนไทน์นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ใครจะให้ ก็ไม่ผิดนิครับ ผมให้รุ่นที่ 10 เพราะผมรักรุ่นที่ 10 ที่ผมเคารพนะครับ”
เมื่อว่าที่มือขวาพูดจบ บอสวองโกเล่ก็ยอมรับของขวัญที่เขาตั้งใจทำขึ้นมาให้อย่างเต็มใจ
“โกคุเดระคุง...ขอบใจนะ”
และเมื่อสึนะรับกล่องชิ้นพอดีมือมาเก็บและยัดลงในกระเป๋าอย่างบรรจง นักกีฬาเบลสบอลที่นั่งมองมานานก็พูดแย้งขึ้นบ้างเพื่อเรียกร้องความสนใจจากโกคุเดระ
“แล้วของชั้นล่ะ โกคุเดระ”
ร่างบางจึงหันไปแว้ดตะเพิดใส่ร่างสูงที่ปั้นหน้าอ้อนวอนร้องขอเป็นเด็กตัวเล็กๆ อย่างรำคาญใจและพูดปัดๆ ไป เพราะเขาเบื่อหน่ายกับคำสนทนาเดิมๆ ที่พูดอย่างซ้ำๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“ชิ อย่างแกไม่ต้องหรอก เจ้าบ้าเบสบอล”
“โธ่ ก็ไหนบอกว่า วาเลนไทน์ใครจะให้ก็ได้ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมให้แต่สึนะล่ะ”
ยามาโมโตะยังคงนั่งยุแหย่ว่าที่มือขวาเพื่อยื้อเวลาสนทนาคุยต่อ แต่โกคุเดระกลับไม่สนใจเขาแถมยังยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาวางบนโต๊ะพร้อมกับหันไปตะคอกใส่ชายธาตุพิรุณอีกครั้ง
“เจ้าเซ่อ ก็นี่มันรุ่นที่ 10 นี่เฟ้ย แกก็แค่เจ้าบ้าเบสบอลนั่นแหละ ชั้นจะนอนแล้ว แกหุบปากไปซะ”
และในที่สุด ว่าที่มือขวาก็ฟุบลงกับโต๊ะบนกระเป๋าเป้ของตนเพื่องีบหลับพักสายตาหลังจากที่หลบหลีกหนีจากกลุ่มเด็กสาวห้องเรียนอื่นมาได้อย่างเพลียๆ สึนะและยามาโมโตะก็หันหน้ามายิ้มพร้อมกันเมื่อเห็นโกคุเดระหลับคาโต๊ะของตนเอง เพราะพวกเขารู้จักนิสัยของร่างบางดี
แต่ไม่ทันไร เสียงเปิดประตูก็ดังอีกครั้ง และความไม่สงบสุขก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญจำนวนมากกว่าเมื่อเช้าเป็นเท่าตัว อีกทั้งเสียงเจี้ยวจ้าวกรีดร้องดังสนั่นที่ทำให้โกคุเดระต้องตื่นขึ้นมาและปั้นหน้ารับของที่ถูกยัดเยียดให้แม้จะไม่ได้เต็มใจจะรับก็ตาม
“โกคุเดระคุง อยู่นี่เอง ชั้นตามหานายอยู่ตั้งนาน ช่วยรับช็อคโกแลตด้วยนะ”
“นี่ไงๆ โกคุเดระคุงห้อง 2-A น่ะ หล่อใช่มั้ยล่ะ ชั้นไม่กล้าเข้าไปให้เลยนะเธอ”
“ช่วยรับไปด้วยนะคะโกคุเดระคุงงง”
“อา ข ขอบคุณครับ...”
“กรี๊ดดดดดด!! หล่อมากเลยอ่ะเธอ!! น่ารักน่ากอดจัง!!”
....
สุดท้ายแล้ว คาบที่อาจารย์ไม่สอนก็กลายเป็นคาบแจกของขวัญสำหรับสาวๆ ที่ตั้งใจมอบให้ชายที่เบื่อหน่ายโลกอย่างโกคุเดระ เขาตั้งใจจะหลับอย่างอ่อนเพลียก็ต้องแหกตาฉีกยิ้มนั่งรับของขวัญอันมากมายเป็นชั่วโมง ทางสึนะและยามาโมโตะก็นั่งมองแล้วก็ขำไปเล็กน้อย เพราะท่าทางของโกคุเดระที่มานั่งปั้นหน้ารับของขวัญจากสาวๆ มันดู...ขัดกับตัวเขาอย่างสิ้นเชิง
เวลาได้เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงระฆังจากนามิโมริก็ดังขึ้น ทำให้วงของฝูงแร้งสาว ฝูงกาสาวก็แตกกระจายและกลับเข้ารังของตนเองไปอย่างไม่ต้องบอกกล่าว ทำให้ชายเรือนผมสีเงินแทบหน้าซีดจนเหงื่อแตกพล่าน เพราะเขาเบื่อที่จะต้องมานั่งฉีกยิ้มแห้งๆ เสแสร้งและนั่งรับของขวัญที่จ่อต่อคิวยาวเหยียดมากมาย ในที่สุดเขาก็ได้พักซะที
พักเที่ยง
ชายทั้งสามคนที่หลบหลีกอยู่ในห้อง 2-A ที่รอเวลาให้เสียงออดของโรงเรียนดังมานาน ก็เดินออกจากห้องเพื่อไปนั่งทานข้าวที่ประจำของพวกเขาทั้งสามคน ร่างบางที่เดินอยู่ข้างๆ สึนะก็รีบเกาะหลังบอสของตนแล้วมองซ้าย-ขวาอย่างหลบๆ ซ่อนๆ เพราะเขากังวลเรื่องเด็กผู้หญิงที่จะวิ่งมาเอาของขวัญมาให้เป็นจรวดอีก แถมสบถออกมาอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้
“เฮ้ออออ ผู้หญิงนี่มันอะไรกัน กะจะขนมาทั้งโรงเรียนเลยรึยังไง”
สึนะที่เห็นท่าทางและสีหน้าของว่าที่มือขวาวองโกเล่ก็ปลอบใจเขาพร้อมกับจับมือบางเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ
“น่าๆ โกคุเดระคุง วันนี้วาเลนไทน์นะ ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ”
ชายธาตุนภายิ้มเพื่อให้กำลังใจโกคุเดระ จนเขาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วยิ้มรับด้วยความดีใจเช่นกัน ไม่นานนักก็มีหญิงสาวที่พวกเขารู้จักวิ่งตรงมาหาสึนะอย่างจงใจ
“สึนะคุงงงง”
ใช่แล้ว น้องสาวของซาซางาวะ เรียวเฮ วิ่งเข้ามาหาบอสวองโกเล่เป็นพิเศษพร้อมกับยิ้มหวานมาให้ด้วยความเต็มใจทำให้สึนะยื่นแข็งทื่อพร้อมกับพูดทักทายอย่างสั่นๆ และเขินๆ
“ค เคียวโกะจัง มีธุระอะไรหรอ”
บอสวองโกเล่ยิ้มรับพร้อมทั้งยืนเกาหัวเล็กน้อยเพื่อแก้ความอาย ทางด้านเคียวโกะเองที่วิ่งมาหาสึนะก็หน้าแดงเล็กน้อยเช่นกันเพราะเขาก็เคอะเขินไม่ต่างกันมาก
“ค คือว่า...ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยจ๊ะ”
คำชักชวนที่สึนะรอมานานแสนนาน บัดนี้กลับกลายเป็นจริง ชายธาตุนภาที่ไม่คาดฝันก็ใจเต้นแรงแถมหน้าแดงด้วยความดีใจและตกใจไปพร้อมๆ กัน แต่ด้วยที่ว่าเขาต้องไปทานข้าวกลางวันพร้อมกับโกคุเดระและยามาโมโตะ จึงทำให้รู้สึกวางตัวไม่ถูกนัก
“จ จริงหรอ เคียวโกะจัง! ต แต่ว่า...”
นัยน์ตามรกตที่เห็นท่าทีของบอสตนเองก็ยิ้มพร้อมกับดันตัวร่างกายที่เขาหลบหลังอยู่ให้เดินออกไปหาหญิงสาวที่เขาหลงรักมานานทันทีพร้อมทั้งฉีกยิ้มร่าและพูดอย่างเต็มใจให้บอสที่เขารักเคารพ
“รุ่นที่ 10 สำเร็จแล้วนะครับ ไปเลยครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“นั่นสิ สึนะ นานๆ จะมีโอกาสด้วย”
ยามาโมโตะที่ยืนข้างๆ ก็สมทบช่วยหนุนโกคุเดระอีก ทำให้สึนะที่ใจนึงก็รอเวลานี้มานานตื่นเต้นจนวางตัวไม่ถูกนั้น หันมายิ้มพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณให้ชายทั้งสองคนที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอดเวลา
“โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ...ขอบใจนะ งั้นเจอกันคาบบ่ายนะ”
“ได้เลยครับรุ่นที่ 10!! มีความสุขมากๆ นะครับ!!”
โกคุเดระโบกมือพร้อมกับตะโกนอย่างปราบปลื้มให้กับสึนะที่กำลังเดินจูงมือไปพร้อมกับเคียวโกะอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน สึนะที่เดินนำไปได้ไม่นานก็หันมายิ้มระรื่นแล้วเดินตีตัวห่างออกไปเรื่อยๆ
“อ อื้อ”
และเมื่อเงาที่เขาคุ้นเคยทั้งสองคนหายไปจากระเบียง โกคุเดระก็เดินกลับหลังเพื่อขึ้นไปบนดาดฟ้าที่เขาต้องไปนั่งทานข้าวและสูบบุหรี่ประจำ เขาเดินไปพร้อมกับพูดเรื่องของบอสที่ตนเองนับถือไปให้ชายที่เดินตามเขามานานฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้จักจบ
“รุ่นที่ 10 นี่สุดยอดไปเลยนะ รักผู้หญิงคนนี้คนเดียวจริงๆ แบบนี้แหละ บอสของผม”
“นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เอาแต่พูดถึงเรื่องของสึนะตลอดเลยน่ะ”
“มันเรื่องของชั้นสิ แกไม่เข้าใจหรอก”
ร่างบางยืนบ่นนักกีฬาเบสบอลไประหว่างที่รอให้ยามาโมโตะหยอดเหรียญตู้น้ำอัดลมให้เขาอยู่เหมือนปกติ และไม่ทันไรเสียงเด็กสาวคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นกล่องขนาดใหญ่ให้โกคุเดระที่กำลังจะหยิบบุหรี่ทันที
“นี่ไง เจอแล้ว!! โกคุเดระคุงงง รับนี่ด้วยนะคะ”
“อ อือ ขอบใจนะ”
กลายเป็นว่า บุหรี่ที่จะจุดก็ต้องจำใจเก็บและรับของขวัญชิ้นใหญ่พิเศษนี่แทน และหญิงสาวคนนั้นก็รีบวิ่งออกไปทั้งๆ ที่หน้าแดงแจ๋ด้วยความอาย
“ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นต้องขอบคุณมากกว่า ไปก่อนนะคะ อร๊ายยย!!”
และเมื่อเด็กสาวคนนั้นหายไป โกคุเดระก็มองกล่องชิ้นใหญ่พร้อมกับถอนหายใจแล้วสบถออกมาอีกครั้งเมื่อเขาได้ของขวัญทุกรอบ
“เฮ้อออ...อีกแล้วหรอเนี่ย ชิ้นที่เท่าไหร่แล้วฟ่ะ”
“น่าๆ ก็นายดันดูดีกว่าคนอื่นในโรงเรียนเลยนะ โกคุเดระ”
นักกีฬาเบสบอลพูดจบก็คว้ากระป๋องน้ำอัดลมจากตู้ขายน้ำอัตโนมัติแล้วเดินไปหาชายที่ยืนถือกล่องของขวัญขนาดใหญ่ และเดินขึ้นไปตามระเบียงเพื่อไปสถานที่ที่เขาต้องไปทุกครั้ง พวกเขาคุยกันแต่เรื่องไร้สาระที่เกี่ยวกับวาเลนไทน์ไปตลอดทาง
“แกเองก็ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดีซะที่ไหน อยู่ชมรมเบสบอลก็น่าจะมีสาวๆ ติดบ้างนิ”
“ฮ่าๆๆ ชั้นไม่เท่าพวกรุ่นพี่หรอก”
“แต่ก็มีคนเอาของขวัญมาให้แกด้วย ไม่ใช่รึยังไง”
“ชั้นไม่ได้อยากได้จากสาวๆ พวกนั้นหรอกนะ”
ฝีเท้าของโกคุเดระหยุดลงไปชั่วขณะด้วยคำพูดของชายร่างสูงเดินเดินขนาบข้างเขาตลอดเวลา แล้วหันไปถามด้วยความแปลกใจและสงสัย ทำให้ยามาโมโตะกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“หมายความว่ายังไง”
“ชั้นน่ะ อยากได้จาก...”
ยามาโมโตะจึงเปลี่ยนจากเดินข้างๆ เป็นสาวเท้ามุ่งเข้าหาตัวร่างบางทันที แล้วค่อยๆ ต้อนให้โกคุเดระจนมุมไปติดกับผนังกำแพงของตึกก่อนที่จะถึงทางขึ้นของดาดฟ้า ร่างสูงยืนกีดกันและคร่อมไม่ให้โกคุเดระขยับตัวหนีพร้อมทั้งโน้มหน้าลงไปใกล้ เขาต้องการที่จะกระทำมากกว่าตอบคำถามร่างบาง แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกขัดขวาง เสียงเรียบขรึมเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังของชายทั้งสองที่กำลังจะลงมือทำอะไรบางอย่างเพื่อจงใจขัดจังหวะ
“กรุณาอย่าส่งเสียงดังบริเวณระเบียงแถวนี้”
เมื่อเสียงที่คุ้นหูพูดจบ ทั้งสองคนก็ผละออกจากพันธนาการที่คนนึงตั้งใจและอีกคนไม่ได้ตั้งใจอย่างลนลาน พร้อมทั้งเอ่ยชื่อของชายที่เข้ามาขัดขวางพร้อมกันทันที
“ฮ ฮิบาริ!!”
“สงบปากแล้วก็ไสหัวออกไปซะ เจ้าสัตว์กินพืช”
ทอนฟาคู่สวยถูกชักออกมาหนึ่งข้าง และเตรียมที่จะพุ่งชนใส่ชายทั้งสองคนได้ในไม่ช้า ทำให้ชายเรือนผมสีเงินปรอทแตกเพราะความบ้ากฏระเบียบนามิโมริของฮิบาริมันทำให้เขาไม่ชอบใจ จึงผลักตัวยามาโมโตะที่ยืนขวางหน้าเขาแล้วเดินมุ่งเข้าไปหาชายที่กำลังจะโจมตีเข้าไปในไม่ช้าอย่างบ้าระห่ำ
“อ อะไรนะ แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ต่อให้เป็นหัวหน้ากรรมการปัญญาอ่อนชั้นก็ไม่สนใจหรอก!”
มือบางที่ถือของขวัญชิ้นใหญ่ก็วางมันลงแล้วควักไดนาไมท์ออกมา 2-3 แท่ง พร้อมกับเตรียมที่จะเหวี่ยงใส่กรรมการคุมกฏทันที ฮิบาริที่เห็นก็ฉีกยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับพูดยั่วโมโหร่างบาง
“แสดงว่าอยากมีคนโดนลงโทษ”
ยามาโมโตะที่เห็นท่าทีไม่ปลอดภัยและไม่ไว้ใจก็รีบพูดห้ามโกคุเดระที่กำลังเตรียมจะจุดระเบิด
“น่าๆ โกคุเดระ เราไปที่อื่นก็ได้”
แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งห้าม มันกลายเป็นยิ่งยุ โกคุเดระหันไปตะคอกใส่นักกีฬาเบลบอลทันทีแล้วหันกลับมาตั้งท่าเตรียมจะวิ่งพุ่งใส่ฮิบาริ
“ไม่!! ชั้นจะซัดหน้าหมอนี่ เพราะมันเอาแต่บ้าระเบียบไร้สาระ! ชั้นไม่ชอบมัน!!”
“โอ...อยากตายไวก็ไม่บอก โกคุเดระ ฮายาโตะ”
ท่อนเหล็กอีกข้างถูกงัดขึ้นมาพร้อมทั้งรอให้ฝ่ายที่กำลังเดือดพุ่งจู่โจมใส่เขา แถมยังฉีกยิ้มเพื่อเพิ่มความโมโหให้แก่ร่างบาง และผลก็เป็นเช่นนั้นโกคุเดระชักสีหน้าไม่พอใจอย่างมากและคว้าไดนาไมท์เพิ่มอีกเป็นกำทันที
“หนอยยย...จะมากไปแล้วนะ ฮิบาริ!!”
“หึ!”
เมื่อร่างบางหยิบไดนาไมท์มาแล้ว ขาบางก็รีบก้าวและวิ่งออกไป แต่เขาได้เพียงแค่ก้าวขาออกเฉยๆ เพราะมือหนาฉุดบ่าทั้งสองข้างไว้แล้วรีบลากแขนโกคุเดระให้ออกจากที่นี่ไปดาดฟ้าทันทีเพื่อความปลอดภัย
“น่าๆ โกคุเดระ ชั้นขอโทษแทนหมอนี่ด้วยนะฮิบาริ ไปกันเถอะโกคุเดระ”
ยามาโมโตะรีบคว้ากล่องของขวัญขนาดใหญ่ของโกคุเดระขึ้นและรีบลากชายที่กำลังจะเริ่มก่อเรื่องให้ออกไปทันที ด้วยแรงของนักกีฬาเบสบอลมีเยอะกว่าอยู่แล้วเป็นเท่าตัวทำให้ร่างบางได้แค่หันมาตวาดใส่ฮิบาริและดิ้นไปดิ้นมาเหมือนเด็กๆ พร้อมทั้งบ่นใส่ชายที่ฉุดกระชากลากถูเขาขึ้นไปอย่างไม่หยุดหย่อน
“แก อย่ามาลากแบบนี้ ชั้นจะซัดหน้ามันซักเปรี้ยง! ปล่อยสิว๊ะ!! เจ้าบ้าเบสบอล!!”
ในที่สุดความเงียบสงบก็ปกคลุมอีกครั้งเมื่อชายทั้งสองคนหายขึ้นไปบนดาดฟ้า เหลือเพียงแค่ชายที่รักษากฏระเบียบยืนมองอยู่เท่านั้น
“โกคุเดระ ฮายาโตะ...หึ”
ดาดฟ้า
“แก จะลากชั้นขึ้นมาทำไม!!”
เมื่อเขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็ตะคอกเสียงใส่ยามาโมโตะที่กำลังปั้นหน้ายิ้มแห้งๆ และกำลังแก้ตัวอย่างรีบร้อนทันที
“เอาน่า มีเรื่องกับฮิบารินายจะแย่เอานะ”
“แกคิดว่าชั้นกระจอกใช่มั้ย”
“ชั้นไม่ได้หมายความว่าหยั่งนั้นหรอกน่าาา โกคุเดระ”
ยามาโมโตะก็เอาแต่ยืนเกาหัวพร้อมกับยิ้มร่าเพื่อให้โกคุเดระอารมณ์เย็นลง แต่หารู้ไม่ว่าใจเขากลับร้อนยิ่งกว่าไฟปะทุมากมาย
...เพราะฮิบาริเค้าชอบนายต่างหาก โกคุเดระ...
“อะไร หรือแกคิดว่าชั้นสู้ฮิบาริไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ย!?”
ยิ่งพูดยิ่งทำให้โกคุเดระรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอจนสู้ฮิบาริไม่ได้เลยก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่นักกีฬาเบสบอล ซึ่งเขาไม่ได้เข้าใจความรู้สึกของฮิบาริและยามาโมโตะที่คิดอะไรเกินเลยถึงตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ใจเย็นๆ ก่อนสิโกคุเดระ น่าๆ ดื่มน้ำอัดลมก่อนดีกว่า”
สุดท้ายร่างสูงก็ยื่นน้ำอัดลมที่หิ้วมานานให้โกคุเดระพร้อมกับค่อยๆ วางกล่องชิ้นใหญ่ของร่างบางลงข้างๆ แต่ว่าที่มือขวากลับเดินเลี่ยงออกมาแล้วคว้าบุหรี่ไปจุดแทน
“ชิ...วางไว้ตรงนั้นก่อน เดี๋ยวชั้นจะไปดูดบุหรี่หน่อย”
“จะดีหรอ เดี๋ยวก็โดนจับได้อีกนะ”
“ไปดูดบุหรี่ตรงนั้นึงไม่เป็นไรหรอก มันเป็นมุมอับ แกรอตรงนี้แหละ”
“ด เดี๋ยวสิ...”
โกคุเดระไม่ได้ฟังที่ยามาโมโตะพูดเลยซักคำแถมยังเดินละลิ่วไปในที่ที่เขาคาดว่าเป็นจุดหลบสายตาของกรรมการคุมกฏได้ดีอย่างรีบร้อน ปล่อยให้ร่างสูงต้องยืนมองอย่างน้อยใจและค่อยๆ ทรุดตัวนั่งนั่งพิงกับลูกกรงใกล้ๆ กับกล่องของขวัญชิ้นเกะกะและน้ำอัดลมที่เขาซื้อมาให้โกคุเดระ
....นี่ชั้น หลงรักนายไปตอนไหนกันนะ โกคุเดระ....
ทางด้านของชายที่กำลังเคร่งเครียดและกำลังระบายด้วยการสูบบุหรี่นั้นก็เอาแต่คิดเล็กคิดน้อยถึงชายที่เขากำลังจะมีเรื่องเมื่อไม่นานนี้ด้วยความระเคืองใจ
‘ทำไมเจ้านั่นถึงเอาแต่เล่นงานชั้นคนเดียวด้วยนะ น่าโมโหชะมัด’
“ฟู่....ชั้นเกลียดแก ฮิบาริ เคียวยะ”
เมื่อเขม่าควันสีเทาถูกพ่นออกมาอย่างช้าๆ เสียงขรึมก็ดังออกมาจากด้านหลังเขาทันทีด้วยความไม่ทันตั้งตัวของร่างบางจึงทำให้รีบหันกลับไปอย่างตกใจ
“นินทาคนอื่นแบบนี้ แสดงว่าอยากโดนลงโทษเพิ่มสินะ”
“...แก มาตอนไหนกัน! แล้วทำไมยามาโมโตะถึงไม่...”
โกคุเดระหน้าซีดเล็กน้อย แล้วถอยห่างจากชายที่อยู่ตรงหน้าไม่เกิน 2-3 ก้าว เพื่อต้องการถอยออกมาดูดสารพิษอีกหน่อยและไม่ต้องการให้ชายที่บุกรุกเขาได้รับควันพิษนี้แม้จะไม่ชอบขี้หน้าก็ตามแต่มันคงเป็นจิตสำนึกที่ดีของคนติดบุหรี่มากกว่า
“ผมรู้จักโรงเรียนของผมดี ทุกซอกทุกมุม และที่สำหรับคนที่ชอบแหกกฏของผม”
ฮิบาริฉีกยิ้มมุมปากพร้อมกับเก็บทอนฟาแล้วยืนรอดูเหตุการณ์
“ชิ พล่ามอยู่ได้”
เขาพูดจบก็หยิบแท่งมวลสารพิษเล็กๆ ที่คีบไว้อยู่มาดูดต่อหน้าชายที่รักษากฏระเบียบนามิโมริอย่างไม่เกรงกลัว
“คุณสูบบุหรี่ในโรงเรียนของผม รู้ใช่มั้ยว่ามันผิดกฏ”
ร่างหนาพูดไปก็ยิ้มไป ไม่ใช่ว่าเขาพอใจในการกระทำที่มันแหกกฏของตนหรอก แต่เขากำลังหลงใหลชายที่กำลังยืนสูบบุหรี่มากกว่า โกคุเดระก็ยังคงไม่สนใจหัวหน้ากรรมการคุมกฏ เขาพ่นควันสีเทาออกมาให้เห็นทันทีแต่เลี่ยงที่จะไม่ให้ฮิบาริได้รับมัน
“ฟู่.....ชั้นพอใจ”
“โอ...ถ้าอย่างนั้นจะต้องลงโทษซะหน่อยสินะ”
ทันทีที่ฮิบาริพูดจบ โกคุเดระจึงรีบดับบุหรี่ลงทันทีแล้วเปลี่ยนมาตั้งท่าเตรียมตั้งรับกันการโจมตีจากชายที่กำลังสาวเท้ามาหาเขา
“จ จะสู้กันสินะ ได้!!”
“หึ...”
มือหนารีบคว้าเอวบางเข้ามากอดแล้วประกบริมฝีปากลงไปอย่างโหยหา ทำให้นัยน์ตามรกตเขียวสว่างเบิกดวงตากว้างด้วยความตกใจเพราะเขาคาดไม่ถึงกับพฤติกรรมของกรรมการคุมกฏนามิโมริ แต่เขาไม่อาจจะเลี่ยงได้แล้วเพราะลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างรวดเร็วทำให้โกคุเดระเผลอตัวยืนจูบไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ จนร้องครางออกมาในลำคอเบาๆ
“...อ อุ๊ อื้ออออ...”
ฮิบาริยังคงไม่ยอมปล่อยตัวร่างบางที่เขาอยากสัมผัสมานาน เขาโอบเอวทั้งสองข้างและยังคงบรรจงจูบแลกลิ้นไม่เลิก ต่างคนก็ต่างตวัดลิ้นโต้กันไปมาตามเกมส์ที่รั้งร่างกายไม่ได้ โกคุเดระที่หลงเคลิ้มไปนานก็ดึงสติตัวเองแล้วรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ผลักตัวฮิบาริให้ออกจากตนเองทันที พร้อมกับรีบสูดอากาศหายใจเข้าปอดอย่างว่องไว
“แฮก แฮก แก...ฮิบาริ //////”
แม้ว่าเขาจะหลุดจากการจูบที่ฝ่ายรุกรอมานานแต่เขากลับหน้าแดงไม่หยุด อีกทั้งมือหนายังคงไม่ยอมปล่อยเอวบางให้มีอิสระ ทำให้โกคุเดระได้แต่อยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างช่วยไม่ได้ เสียงที่ร่างบางโหวกเหวกออกมานั้นก็ทำให้ชายที่นั่งรอโกคุเดระอยู่ด้านนอกรีบวิ่งมาหาเขาทันทีพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อชายที่เขาหลงรักด้วยความเป็นห่วง
“โกคุเดระ!!”
“...ยามาโมโตะ”
ร่างบางรีบผลักตัวให้ฮิบาริออกไปจากตัวเขาทันที แต่ก็สู้แรงที่เหนือชั้นกว่าไม่ไหวจึงยังคงตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง จนนัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องเขม่งด้วยความไม่พอใจและเป็นฝ่ายตะคอกเสียงใส่แทนโกคุเดระ
“ฮิบาริ นายทำอะไรโกคุเดระ!”
หัวหน้ากรรมการคุมกฏที่ได้ยินก็กระตุกยิ้มอย่างพอใจแล้วพูดออกไปด้วยความพอใจเพื่อยั่งโมโหให้ร่างสูงคุมอารมณ์ไม่อยู่
“อย่างที่คุณเห็น จะดูอีกครั้งมั้ยล่ะ”
เขาพูดจบก็เตรียมโน้มหน้าลงไปประชิดโครงหน้าหวานที่ยังคงแดงระเรื่อและยังดิ้นไปดิ้นมาไม่หยุด ยามาโมโตะที่ทำได้แค่ยืนมองก็กำหมัดแน่นพร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวอละคว้าไม้เบสบอลออกมาทันที
“ปล่อยโกคุเดระซะ ฮิบาริ”
“หึ...”
เมื่อเขาเห็นพฤติกรรมของนักกีฬาเบสบอลก็ฉีกยิ้มอีกครั้งแล้วจงใจผลักตัวร่างบางที่กำลังหาทางหลุดรอดจากอ้อมกอดเขาไปให้ยามาโมโตะที่รอรับตัวโกคุเดระอย่างเร่งรีบ
ผลักกก...
“ถ้าคุณยังขืนคิดจะแหกกฏระเบียบ แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับบทลงโทษสำหรับคุณ โกคุเดระ ฮายาโตะ”
เขาพูดจบก็เดินลงไปที่ตึกของตัวเองทันที ทางโกคุเดระที่ยามาโมโตะวิ่งมารับตัวไว้ก็หันไปตะคอกเสียงใส่แว้ดๆ และเตรียมจะตามลงไปหาเรื่องต่อ โชคดีที่ร่างสูงจับตัวร่างบางและรั้งบ่าเล็กไว้แล้วดึงให้ตัวเขากลับมานั่งที่เดิมที่ยามาโมโตะนั่งรอ
“หนอยยย แก!! ฮิบาริ กลับมานี่ก่อนเลยนะเฟ้ยยย!!”
“ใจเย็นๆ ก่อนสิ โกคุเดระ นั่งลงก่อนๆ แล้ว...ฮิบาริทำอะไรนายรึเปล่า”
เขารีบถามโกคุเดระทันทีเมื่อชายที่เขาเป็นห่วงนั่งลงและดื่มน้ำอัดลมที่หายเย็นอย่างว่องไวด้วยความเป็นห่วง ยามาโมโตะค่อยๆ นั่งลงข้างๆ เพื่อรอให้ร่างบางดื่มน้ำอัดลมเสร็จตอบคำถามจากเขา และเมื่อมือบางยกกระป๋องน้ำอัดลมออกจากริมฝีปากบางก็พูดเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นและเฟี้ยงกระป๋องน้ำอัดลมทิ้งที่ถังขยะ
“ชิ ช่างหมอนั่นมันชั้นรำคาญ กลับไปหารุ่นที่ 10 เถอะ ยามาโมโตะ”
มือบางคว้ากล่องของขวัญชิ้นเกะกะแล้วเดินลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ปล่อยให้ร่างสูงที่เพิ่งนั่งลงไม่นานต้องรีบลนลานลุกขึ้นแล้ววิ่งตามชายธาตุวายุที่หัวเสียไปอย่างไม่เข้าใจทันที
“....โกคุเดระ”
....อย่าไปหลงชอบฮิบารินะ ได้โปรด เพราะชั้นกลัวเหลือเกิน นายคือคนที่รั้งไว้ไม่ได้ ชั้นถึงได้ระแวง....
เมื่อชายทั้งสองคนเดินลงมาจากดาดฟ้าก็รีบเข้าห้องเรียนของตนเองทันทีเพราะโกคุเดระกลัวเด็กผู้หญิงที่จะนำของขวัญวาเลนไทน์มาให้วิ่งจู่โจมพุ่งใส่ไม่เลิกเหมือนเมื่อเช้าอีก ทำให้ยามาโมโตะต้องเร่งฝีเท้าตามร่างบางที่ร้อนใจแทน มือบางรีบเปิดประตูพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาชายที่เขาเคารพรักทันที
“รุ่นที่ 10 คร้าบ!!”
“โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ”
สึนะยิ้มรับเมื่อเห็นเพื่อนชายทั้งสองของตนเองเดินมาหาตนด้วยสีหน้าที่ต่างจากเมื่อกี้ตอนอยู่บนดาดฟ้าราวกับเป็นคนละคน
“เป็นยังไงบ้างครับวันนี้”
ร่างบางถามบอสของตนเองทันทีเมื่อเขาเอาของขวัญชิ้นใหญ่มาวางไว้ข้างๆ ถุงห่อของขวัญเท่ากองภูเขา
“อ อื้อ ดีใจมากเลยล่ะ เหมือนกับว่า นี่คือความฝันเลยนะ”
“ความจริงครับ รุ่นที่ 10 ผมนี่ดีใจแทนเลยนะครับ งั้นผม ของีบก็นะครับ รู้สึกว่าจะเพลียๆ”
และแล้วร่างบางก็สลบเหมือดคาโต๊ะตนเองทันที ส่วนสึนะที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มพร้อมกับหันมาถามยามาโมโตะที่เอาแต่นั่งท้าวคางมองร่างบางด้วยสายตาที่รู้สึกน้อยใจและรู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อื้อ ตามสบายเลยนะ โกคุเดระคุงคงจะเหนื่อยเพราะหลบพวกผู้หญิงสินะ แล้วยามาโมโตะ....เป็นอะไรรึเปล่า”
“ป เปล่าหรอก ชั้นก็แค่...รู้สึเพลียนิดหน่อยน่ะ ฮ่าๆๆ”
นักกีฬาเบสบอลโกหกเนียนๆ พร้อมกับหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ตนเองกำลังคิดอย่างกระวนกระวายให้กับชายที่ไม่ได้รู้สึกสะกิดใจอะไรและนั่งรอเวลาให้อาจารย์มาสอนอย่างเดียว
“ง งั้นหรอ ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ”
ตัวผม ควรจะทำยังไงดี ถึงจะทำให้เค้ามองเห็นผมบ้าง...
สายลม มันช่างได้ขี้โกงอะไรเช่นนี้
ช่วยพัดพาหัวใจของนาย มารักชั้นบ้างสิ
...โกคุเดระ
เลิกเรียน 15.00 น.
เสียงระฆังดังบอกเลิกเรียน ทั้งอาจารย์ที่สอนและเหล่านักเรียนในห้องก็พากันแห่ออกจากห้องไปด้วยความเร่งรีบ เหลืออยู่แต่เพียงชายสามคนหน้าเดิมๆ ที่ทำตัวเอื่อยเฉื่อย ค่อยๆ เก็บของลงกระเป๋าและเดินออกจากห้องอย่างเรื่อยเปื่อยไล่ตามกันไป เสียงหวานเอ่ยถามถึงชายที่เขาเคารพรักที่กำลังสวมรองเท้าทุกครั้งประจำ
“รุ่นที่ 10 ครับ วันนี้มีการฝึกรึเปล่าครับ”
เมื่อบอสวองโกเล่ใส่รองเท้าเสร็จก็หันมาตอบอย่างแห้งๆ แหยๆ เหมือนเคยแล้วคว้ากระเป๋าที่วางไว้ข้างๆ ขาตนเองหิ้วขึ้นมา
“อือ มีสิ ขนาดวาเลนไทน์ยังมีเลย รีบอร์นไม่คิดจะงดให้ชั้นบ้างเลยสินะ”
“เพื่อให้รุ่นที่ 10 พาวเวอร์อัพขึ้นมาไงครับ พยายามเข้า ผมจะเอาใจช่วยเต็มที่เลยล่ะครับ”
“ขอบใจนะโกคุเดระคุง ถ้างั้น...ชั้นขอตัวก่อนนะ ยามาโมโตะ ชั้นไปก่อนล่ะ”
“อื้อ กลับบ้านดีๆ ล่ะสึนะ”
ในที่สุดสึนะก็รีบโบกมืออำลาและรีบวิ่งออกไปจากใต้อาคารทันที เหลือเพียงยามาโมโตะที่กำลังสะพายเป้และถือไม้เบสบอลกับโกคุเดระที่ถือมาเพียงกระเป๋าแฟบๆ อย่างเดียว เพราะกล่องของขวัญจำนวนมากเขาทิ้งมันไว้ในห้องเรียน ร่างบางเดินไปหานักกีฬาเบสบอลแล้วสะกิดไหล่เบาๆ เพื่อเรียกให้หันมาคุยกับตนเอง
“ยามาโมโตะ วันนี้แกมีซ้อมเบสบอลใช่มั้ย”
ร่างสูงรีบหันมาทันทีเมื่อโกคุเดระถามเขาและตอบคำถามไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแบบปกติ
“ใช่ ทำไมหรอ”
“เลิกกี่โมง”
“ก็ประมาณ 6 โมงเย็นได้แหละ”
“งั้นวันนี้กลับพร้อมกันนะ ชั้นจะนั่งรอแกข้างสนาม”
ทันทีที่เสียงหวานพูดจบลง นัยน์ตาเปลือกไม้ถึงกับเบิกตากว้างอย่างประหลาดและตะลึง เขาฉีกยิ้มด้วยความดีใจจนรั้งร่างกายไม่ได้แล้วรีบผลีผลามถามโกคุเดระอีกครั้งเพื่อตอบย้ำความมั่นใจ
“ห หา! จริงหรอ โกคุเดระ!!”
“อะไรของแก แค่อยากกลับบ้านพร้อมกันมันหนักหัวมากใช่มั้ย งั้นชั้นจะกลับเลยก็ได้”
ไม่เพียงแค่พูด โกคุเดระเตรียมที่จะสาวเท้าเดินสวนออกไปทันที แต่นักกีฬาเบสบอลรีบรั้งแขนบางไว้พร้อมกับรีบพูดด้วยความตื่นเต้นไม่หยุดจนทำให้ร่างบางแอบอมยิ้มเล็กน้อย
“ไม่ๆๆๆ ชั้นดีใจมากกว่า งั้นวันนี้ชั้นจะหวดลูกเบสบอลให้เต็มที่ไปเลย”
“แกนี่มัน....บ้าเบสบอลสมชื่อจริงๆ เลยนะ รีบๆ ไปได้แล้ว”
และแล้วชายทั้งสองคนก็เดินออกไปจากใต้อาคารที่มีแต่ตู้เก็บรองเท้า เพื่อมุ่งไปยังสนามกีฬานามิโมริทันที ยามาโมโตะเดินไปยิ้มระรื่นไปอย่างไม่ยอมหุบทำให้ร่างบางที่เดินข้างๆ ก็พลอยยิ้มเล็กน้อยไปด้วย และเมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงขอบสนาม ร่างสูงก็เปรยอุทานก่อนที่จะวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่ในห้องแต่งตัว
“โกคุเดระ คอยดูชั้นเล่นด้วยนะ”
“เออ ให้ไปนั่งหลับรึยังไงกัน”
เขาหันมาพูดกวนประสาทใส่ชายที่ชอบรับมุกกวนโสตประสาทเหมือนทุกครั้ง แม้จะดูเหมือนรำคาญแต่มันเป็นแค่เพียงนิสัยเสียของชายธาตุวายุเท่านั้นแหละซึ่งตัวยามาโมโตะก็รู้นิสัยทุกอย่างของโกคุเดระดีจึงไม่เคยโกรธเลยซักครั้ง แถมยังดีใจด้วยซ้ำไป
“ฮ่าๆๆ วันนี้นายมาแปลกมากเลย เป็นอะไรรึเปล่า”
“หนวกหู ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้นสิ เอ๊ะ...”
และแล้วการค้นหาสิ่งของในกระเป๋ากางเกงของโกคุเดระก็ดึงความสนใจของนักกีฬาเบสบอลที่ยืนสนทนาอยู่ข้างๆ ด้วยเพราะร่างบางเริ่มลนลานหาสิ่งของที่เขาจะหยิบออกมาใช้อย่างร้อนใจ จนทำให้ร่างสูงต้องรีบถามอย่างเป็นกังวล
“มีอะไรหรอ”
“ชั้นลืมไฟแช็ค สงสัยอยู่ใต้โต๊ะในห้องล่ะมั้ง แกไปซ้อมก่อน เดี๋ยวชั้นจะขึ้นไปเอามาแป๊ปนึง”
“เข้าใจล่ะ รีบไปรีบมานะ โกคุเดระ”
“เออ!”
เมื่อพวกเขาตกลงกันแล้ว ทางโกคุเดระก็รีบวิ่งกลับไปที่ตึกอาคารเรียนเพื่อไปหยิบไฟแช็คที่ตนเองลืมทิ้งไว้ในห้องเรียนทันที ส่วนยามาโมโตะก็รีบไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เขาจะต้องสวมใส่เวลาซ้อมเล่นเบสบอลเช่นกัน
นี่มัน...ความฝันใช่มั้ย
จู่ๆ โกคุเดระ ก็ทำตัวน่ารักแบบนี้
อยากจะกอด จะจูบ จะทุกอย่างทั้งหมด กับโกคุเดระจริงๆ
.....ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้แล้วสิ
เพราะชั้นไม่เคยคิดว่า โกคุเดระจะให้ความสนใจกับชั้นมากขนาดนี้
ขอบคุณจริงๆ ที่นายยังคงมองเห็น...ความรู้สึกของชั้นบ้างน่ะ
รักนายมากเหลือเกิน....รักนายจริงๆ โกคุเดระ ฮายาโตะ
ห้องเรียน 2-A
“ไหนฟร่ะ ไฟแช็ค ชั้นเก็บมันไว้ตรงนี้นี่หว่า ชิ ยิ่งรีบยิ่งหาไม่เจอเฟ้ยย!!”
ทางด้านของชายธาตุวายุที่อยู่ในห้องเรียนประจำของตนเองก็เอาแต่ค้นและรื้อของที่อยู่ในใต้โต๊ะเรียนของตนพร้อมกับนั่งทรุดลงที่เก้าอี้ของตนเองด้วยความเหนื่อยและเบื่อในการมานั่งรื้อหาของสิ่งเล็กๆ ที่ให้ความสำคัญสำหรับเขาอย่างมาก จนกระทั่ง
“หาไอ้นี่ใช่มั้ย”
เสียงเรียบขรึมทำลายความเงียบงันภายในห้องเรียนที่ไร้ผู้คนจึงกลายเป็นดึงความสนใจของชายที่กำลังนั่งหน่ายๆ ที่โต๊ะของตน โกคุเดระรีบหันหลังไปหาต้นเสียงที่มาอยู่ข้างหลังตนเองตอนที่เขาไม่รู้ตัว
“ฮ ฮะ ฮิบาริ!!”
มรกตคู่งามสวยหันไปสบตากับนัยน์ตาสีดำรัตติกาลที่จ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลาพร้อมทั้งยังถือไฟแช็คที่เขาตามหาอยู่นาน มือหนาโยนไฟแช็คเพื่อยั่วให้ชายที่นั่งมองเขาเดือดอย่างจงใจพร้อมกับพูดอย่างตักเตือนเหมือนทุกครั้ง
“คิดจะสูบบุหรี่ในบริเวณโรงเรียนใช่มั้ย โกคุเดระ ฮายาโตะ”
“อ อะไรของแก! มันเรื่องของชั้น เอามันมานี่ซะ ถ้าไม่อยากตาย!”
โกคุเดระลุกพรวดพราดพร้อมกับหยิบไดนาไมท์ออกมาจากใต้โต๊ะที่แอบซุกซ่อนเอาไว้ออกมาเพื่อป้องกันตนเองและเตรียมที่จะจู่โจมใส่ชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้านหลัง ฮิบาริฉีกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีของโกคุเดระที่ตั้งท่ามุ่งมั่น เขายังคงโยนไฟแช็คไว้ในฝ่ามือของตนไปพลางพูดป่วนประสาทต่อไปเรื่อยๆ
“โอ....ชอบจริงเลยนะ เรื่องเจ็บตัว แถมยังทำตัวเป็นมาเฟียกระจอกไปได้”
นัยน์ตามรกตมองไฟแช็คของตนที่ถูกหัวหน้ากรรมการคุมกฏโยนมันแล้ว โยนมันอีก ก็ฉีกยิ้มอย่างไม่หลงกลเป็นครั้งที่ 2 ไดนาไมท์ทั้งหมดในมือบางถูกยัดลงที่โต๊ะเรียนอีกครั้ง พร้อมกับหันไปพูดกับชายที่มาเยือนเขาอย่างใจเย็นลง
“หึ ได้...กะอีแค่ไฟแช็ค อยากได้ก็เอาไป ชั้นไม่เอาเวลามาเสียเปล่าๆ กับแกหรอกนะ”
เมื่อว่าที่มือขวาวองโกเล่พูดจบ เขาก็สาวเท้าออกจากที่นั่งของตนเองเพื่อที่จะออกไปหาชายที่กำลังเล่นเบสบอล แต่แล้วขาของเขาก็ชะงักเพราะคำอุทานชื่อที่เขารู้จักดี จนโกคุเดระต้องสนใจฮิบาริทันที
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ...”
“อ อะไร เรียกชื่อเจ้าบ้าเบสบอลทำไม”
ร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูห้องเรียนก็หันตัวกลับมาคุยกับชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียนอย่างสนใจ ฮิบาริได้ทีก็เริ่มเค้นความจริงที่เขาอยากรู้ออกมาด้วยประโยคห้วนๆ
“เป็นอะไรกัน”
นัยน์ตามรกตสีเขียวสวยมองอย่างแปลกใจแล้วก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอพร้อมกับตอบอย่างกวนประสาทชายที่กำลังโยนไฟแช็คที่เขาขโมยมา
“หึ เป็นคนสิว่ะ ถามมาได้”
โกคุเดระเริ่มเบื่อหน่าย เขายืนพิงประตูแล้วเอามือล้วงกระเป๋าพร้อมกับรอคำถามที่คาดว่าฮิบาริจะต้องถามต่อ เนื่องจากตัวโกคุเดระเองรู้ดีเพราะดันตอบคำถามได้ป่วนสุดๆ และเขาก็ถามจริงๆ ตามที่สมองอันฉลาดคิดเอาไว้
“แกตอบไม่ตรงคำถาม ถ้าอย่างนั้น ความสัมพันธ์...จริงๆ ล่ะ”
เมื่อหัวหน้ากรรมการนามิโมริพูดจบ สีหน้าของโกคุเดระแทบแดงขึ้นมาทันทีจนห้ามไม่ได้ เพราะเขาตกใจกับประโยคอันสุดน่าประหลาดใจที่หลุดออกมาจากปากของผู้ชายเย็นชา ร่างบางยังคงไม่ตอบคำถามเอาแต่ยืนเถียงแถไปเรื่อย
“//// ไม่รู้ ไม่รู้เฟ้ยยย”
“ตอบไม่ตรงคำถาม”
ฮิบาริที่โยนไฟแช็คไปๆ มาๆ ก็เลิกเล่นกับมันแล้วจับมันเก็บลงกระเป๋ากางเกงตัวเองพร้อมกับเดินเข้าไปหาโกคุเดระที่กำลังหลบสายตาก้มหน้าก้มตาหนีความจริงที่โดนจี้คำถาม ร่างบางที่เริ่มอดทนไม่ไหวเพราะโดนเซ้าซี้ ก็เงยหน้าขึ้นไปตะคอกใส่ฮิบาริ
“ก็บอกว่าไม่...อึกกก”
ไม่ทันพูดจบ ใบหน้าอันหล่อเหลาของหัวหน้ากรรมการคุมกฏก็ยื่นเข้าใกล้โครงหน้าหวานที่หน้าแดงแจ๋ทันทีพร้อมกับขู่อีกครั้งเพื่อย้ำและต้องการคำตอบ
“ผมจะถามอีกครั้ง ถ้าไม่ตอบ ผมจะจูบคุณทันที”
ไม่ใช่แค่พูด แต่ดูเหมือนในสิ่งที่ฮิบาริพูดนั้น...มันจะเป็นจริงอย่างไม่มีคำว่าลังเลเลย จนโกคุเดระต้องยอมพูดแต่เขาสวนคำถามกลับแทนคำตอบเพื่อยื้อเวลาก่อนที่จะโดนขโมยจูบเป็นครั้งที่ 2 ของวัน
“ด เดี๋ยวสิว่ะ แกถามแบบนี้เพื่ออะไร”
“หึ...สัตว์กินพืชช่างไม่ฉลาดซะจริงๆ แต่ก็ช่างเถอะ”
ร่างหนาพูดไปพลางลูบหัวพร้อมยีผมสีเงินไปพลางด้วยความเอ็นดู มันทำให้โกคุเดระหน้าแดงหนักกว่าเก่าแล้วรีบตะเบงเสียงใส่เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายอย่างร้อนใจ
“//////// กวนประสาทชั้นทำไม เจ้าบ้าาา!!”
“ตอบผมมา คุณมีความสัมพันธ์กับยามาโมโตะ ทาเคชิ แบบไหน”
มือหนาเปลี่ยนจากลูบเรือนผมสีเงินเป็นจับโครงหน้าหวานแล้วช้อนหน้าขึ้นมาเพื่อจ้องมองมรกตคู่งามที่เขาอยากจะครอบครองมันยิ่งทำให้ร่างบางแทบใกล้จะบ้าเพราะอุณหภูมิมันร้อนจนหน้าแดงร้อนผ่าวสุดๆ เขายังคงไม่ตอบคำถามแถมยังพาออกนอกเรื่องตามเคย
“///// แกจะถามเอาถ้วยรึยังไง”
ฮิบาริกระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อชายที่เขากำลังไล่ต้อนคำถามกลับไม่ยอมตอบคำถามตรงๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อขู่จะลงมือจูบอีกครั้ง
“....ไม่ตอบ ใช่มั้ย”
ร่างบางเริ่มดิ้นเพื่อหนีจากพันธนาการที่โดนล็อคไว้ แต่มันก็เป็นไปได้ยากที่จะหนีได้ เพราะเขาถูกต้อนชิดมุมพอดี และประตูก็ถูกฮิบาริล็อคไว้ตอนที่ยังไม่รู้ตัว โกคุเดระจึงทำได้แค่ตะคอกใส่อย่างเดียว
“///// ไม่รู้นิ ชั้นไม่รู้เฟ้ยยย!!”
“ถ้างั้น ผมจะบอกหนึ่งอย่างในสิ่งที่คุณควรจะรับรู้ก่อนที่ผมจะกลับไป”
หัวหน้ากรรมการคุมกฏปล่อยพันธนาการที่ร่างบางอยากจะหนีออกไปอย่างง่ายดาย ทำให้โกคุเดระยืนมองอย่างแปลกใจ และยิ่งประหลาดใจกว่าเพราะประโยคที่เขาพูดมันมีแต่ปริศนาที่เขา...ไม่สามารถหยั่งถึงได้
“หา?”
“นานแค่ไหน ผมก็จะรอ เพราะคุณชอบยามาโมโตะ ทาเคชิ ผมถึงทำได้แค่นี้”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็รีบคว้าไฟแช็คแล้วโยนไปให้ชายที่กำลังปลดล็อคประตูทันที มือบางรีบคว้าสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้อย่างแม่นยำ
“ฮิบาริ?”
“อยากได้ก็เอาไป หมดค่าสำหรับผมแล้ว”
“อ๊ะ!! ข ขอบใจ”
เมื่อมือบางได้สิ่งของที่ตนเองหาก็รีบเก็บมันลงที่กระเป๋ากางเกงแล้วเตรียมที่จะออกจากห้องไป เสียงเรียบขรึมจึงพูดรั้งตัวโกคุเดระอีกครั้งก่อนที่เขาจะไม่ได้ทำอะไรในสิ่งที่อยากทำ ร่างบางจึงชะงักตัวอีกครั้งก่อนที่จะแง้มประตูออกจากห้อง
“นั่นสินะ วันนี้วาเลนไทน์ด้วย ขออะไรซักอย่างก่อนที่คุณจะลงไปมีความสุขจะได้มั้ย”
“.....ก็ว่ามาสิ”
ร่างหนาสาวเท้าเดินประชิดตัวว่าที่มือขวาแล้วใช้มือหนาลูบเรือนผมสีเงินอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้ร่างบางได้ลงไปมีอิสระเสรีตามใจด้วยความรู้สึกที่อยากจะไขว่ขว้ามาไว้เป็นของตนเองแต่ก็ทำได้แค่เพียง...คอยดูแลอยู่ห่างๆ ฮิบาริยิ้มบางๆ พร้อมกับพูดด้วยความเป็นห่วงโกคุเดระด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“หากวันที่คุณต้องหลั่งน้ำตาออกมาไม่ว่าจะเรื่องอะไร ขอให้คิดถึงผมคนแรก ฮิบาริ เคียวยะ ชื่อนี้ ที่คุณจะต้องนึกถึง เข้าใจมั้ย”
ทันทีที่ร่างหนาพูดจบ ว่าที่มือขวาก็ต้องหน้าแดงอีกครั้งแล้วรีบพูดขึ้นเสียงเพื่อต้องการที่จะออกจากห้องนี้ไปโดยเร็ว
“///// เออออ!! รู้แล้วน่ะ ชั้นจะรับข้อนี้ไว้แล้วกัน”
“แล้วก็...ของขวัญวาเลนไทน์ รับมันไว้หน่อยก็ดี”
โกคุเดระจึงจำใจรับสิ่งของที่หัวหน้ากรรมการคุมกฏถืออยู่ มันคือของขวัญที่เขาเองก็เตรียมไว้ให้ร่างบางโดยเฉพาะ มือบางยื่นไปรับกล่องขนาดเล็กที่ฮิบาริเตรียมไว้ให้พร้อมกับพูดขอบคุณแห้งๆ
“เออๆ รู้แล้....”
แต่เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกริมฝีผากหนาขโมยจูบที่หน้าผากขาวสวยด้วยความคิดถึงและห่วงใยพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดทันที
จุ๊บบบบ...
“บอกแล้วไงว่านานเท่าไหร่ก็จะรอ...”
เสียงเรียบขรึมกระซิบที่ข้างใบหูขาวแล้วค่อยๆ คลายกอดออกมาอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้โกคุเดระที่กำลังเร่งรีบต้องเสียเวลาไปหานักกีฬาเบสบอล
“///// ฮิบาริ ขอบคุณนะ”
เมื่อเขาหลุดจากพันธนาการอันอ่อนโยนที่ไม่เคยได้สัมผัสจากชายที่เย็นชาก็รีบวิ่งออกไปทั้งๆ ที่ยังหน้าแดงด้วยความอาย แต่ก็ไม่อาจจะโกงโกหกความรู้สึกจริงๆ ได้ว่าเขาเองก็ชอบฮิบาริเหมือนกัน แต่ไม่ได้รักอย่างจริงจัง
มีเพียงแต่ความว่างเปล่าที่ปกคลุมในห้องเรียนเงียบงันและความมืดที่กำลังจะเข้ามาเยือนในอีกไม่ช้าด้วยเวลาที่เดินหน้าไปเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง ชายที่อยู่ในห้องเรียนก็ค่อยๆ สาวเท้าเดินกลับไปที่ห้องกรรมการนักเรียนของตนเหมือนเรื่องราวไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
.....เจ็บ.....
.....ปวด.....
.....ทรมาน.....
ทำได้แค่....เป็นห่วงอยู่เฉยๆ
ทำได้แค่....นั่งดูอยู่เฉยๆ
ทำได้แค่....แอบรักอยู่เฉยๆ
เพิ่งจะรู้สึกเป็นครั้งแรกว่ามัน....เจ็บยิ่งกว่าโดนฆ่าตรงๆ ซะอีก
แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะไป ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจาก....รอ
รอให้เขาเดินเข้ามาหาผม และวันนั้น ความเจ็บปวดทุกอย่างมันจะจางหายไป
ถ้าหากวันนั้น....มันมีจริง
ผมรักคุณเสมอ โกคุเดระ ฮายาโตะ
โป๊กกกก....
เสียงของไม้เบสบอลที่กระทบกับลูกบอลกลมๆ สีขาวที่ถูกมันหวดอย่างสุดแรงจนทำแต้มสูงสุดได้ เสียงเฮลั่นไปทั่วสนามด้วยความดีใจไปตามๆ กัน
“โฮมรัน!! ยามาโมโตะ สุดยอดไปเลยนะวันนี้!”
“อ๋อครับ แหะๆ บังเอิญจัง”
ชายที่เพิ่งทำโฮมรันได้ไม่นานก็ยิ้มรับด้วยความดีใจแต่เขากลับน้อยใจมากกว่าจะมีความสุขที่เบสบอลเขาทำโฮมรันได้ก็เพราะชายที่สัญญาจะมารอเขากลับหายตัวไปและยังไม่มีวี่แววหรือเงาปรากฏอยู่เลย
‘โกคุเดระ นายไปไหนของนาย ทำไมยังไม่มาอีกนะ’
‘หรือว่า...จะกลับไปก่อนแล้ว จริงๆ หรอ’
“พักก่อน 10 นาที!”
เมื่อเกมส์เกือบรอบสุดท้ายจบลง เสียงของรุ่นพี่ในสนามก็ตะโกนออกมาพร้อมกับปล่อยตัวนักกีฬาไปนั่งพักผ่อนหรือไปผ่อนคลายชั่วครู่
“คร๊าบบบบบ!!”
ซู่ ซู่ ซู่
เสียงน้ำจากก็อกที่เปิดไหลเป็นสายก็ไหลอย่างเร็วและแรง มือหนาที่กำลังล้างหน้าก็เริ่มควานหาผ้าขนหนูสีขาวไว้สำหรับเช็ดหน้าก็เอาแต่ลนลานควานหาซึ่งทำให้ตัวเขาตกใจหนักกว่าหาไม่เจอเพราะว่า...
“เอาไป”
เสียงหวานดังขึ้นข้างๆ ใกล้ๆ ตัวเขาจนรีบเงยหน้าขึ้นมาจากบริเวณที่ล้างหน้าอย่างตกใจก่อนที่จะรับผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่มือบางยื่นไว้ให้
“โกคุเดระ!!”
“อะไร? จะส่งเสียงดังทำซากอะไรของแก”
“น นึกว่าหนีกลับบ้านไปก่อนแล้วซะอีก ทำไมนานจัง”
เมื่อร่างสูงที่กำลังเช็ดหน้าก็รีบทักถามโกคุเดระด้วยความเป็นห่วง ทำให้มือบางคว้าไฟแช็คสีเงินสวยออกมาทันที และนั่นมันคือของขวัญที่ฮิบาริ เคียวยะเป็นคนให้ไว้ มันถูกบรรจุในกล่องขนาดเล็กสีดำสนิทสวยหรูที่เพิ่งได้มาไม่นาน เขาต้องยอมโกหกยามาโมโตะเพื่อไม่ให้รู้สึกสงสัยและไม่สบายใจ
“ไปซื้อมาใหม่มา อันเก่ามันหายน่ะ”
“งั้นหรอ ฮ่าๆๆ ตกใจหมดเลยนะ ทำชั้นใจหายจริงๆ”
“ไร้สาระ โฮมรันซะด้วยนะแก”
โกคุเดระรีบพาเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อไม่ให้เขาโยงกลับเข้าเรื่องเก่าๆ และมันก็ได้ผล ยามาโมโตะฉีกยิ้มร่าด้วยความประทับใจไม่น้อย
“เห็นหรอ”
“เออ ยืนดูอยู่ข้างบนสุด แกจะไม่เห็นก็ไม่แปลกหรอก”
“ขอบใจมากเลยน๊าาาาาา!!”
เมื่อนักกีฬาเบสบอลพูดจบ ก็รีบโผกอดร่างบางทันทีและกระชับกอดให้แน่นขึ้นด้วยความดีใจมากกว่าที่เขาตีโฮมรันได้ซะอีก
หมับบบบ...
ร่างบางที่โดนยามาโมโตะกอดอย่างรวดเร็วก็รีบดิ้นไปดิ้นมาในอ้อนแขนที่รัดแน่น จนต้องตะคอกใส่ชายที่กอดเขาอย่างเปิดเผยเพราะเขาอายในการกระทำที่ไม่ได้คิดมากอะไร ถึงจะดีใจแต่ก็กลัวคนอื่นมองไม่ดีทั้งตัวเองและตัวยามาโมโตะด้วย
“/////// ย อย่ามากอดสิฟ่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นนะเฟ้ยยย!!”
“ก็ดีสิ ชั้นจะได้บอกไปเลยไง ว่าชั้นชอบโกคุเดระ”
สิ้นเสียงทุ้ม ร่างบางจึงเลิกดิ้นแล้วเงยหน้าไปมองชายที่กำลังกอดรัดเขาด้วยความรู้สึก...อบอุ่น พร้อมอุทานชื่อของชายที่ยิ้มระรื่นเบาๆ
“ยามาโมโตะ...”
นัยน์ตาสีเปลือกไม้ก้มลงมามองด้วยสีหน้าที่จริงจังทำให้ว่าที่มือขวาถึงกลับหน้าแดงระเรื่อจนต้องรีบขึ้นเสียงเพื่อตะคอกกลบเกลื่อนพฤติกรรมที่มันจะแสดงออกมาอย่างรั้งไม่อยู่
“ชั้นพูดจริงๆ นะ”
“////// จะเกิน 10 นาทีแล้วนะเฟ้ยยย รีบๆ ไปซะสิ”
มือบางรีบทุบแผ่น อก หนาและผลักให้รีบปล่อยพันธนาการนี้เพราะเขาจะควบคุมอุณหภูมิในร่างกายที่กำลังจะแสดงไปที่ใบหน้าไม่ไหว แถมหัวใจก็เต้นระรัวเร็วกว่าจังหวะปกติ ยามาโมโตะที่เห็นเช่นนั้นก็ขำเบาๆ พร้อมกับยอมปล่อยตัวและยีผมสีเงินอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเดินไปที่สนามเบสบอล
“จ้าๆ นั่งดูชั้นด้วยนะ โกคุเดระ”
“เออๆ ไม่ต้องมาสั่งน่ะ”
เมื่อยามาโมโตะเดินไปที่สนาม โกคุเดระเองก็ขึ้นไปที่อัฒจันทร์เพื่อนั่งดูนักกีฬาเบสบอลที่เขากำลังหลงรักอย่างไม่ทันรู้ตัว และกว่าจะมารู้ตัวจริงๆ ก็เป็นเพราะหัวหน้ากรรมการคุมกฏที่เข้ามาเซ้าซี้ตนเองถึงจะรู้หัวใจจริงๆ ว่าคิดอะไรกับยามาโมโตะพร้อมทั้งบรรจงจุดแท่งสารพิษที่กำลังจะสูบ
....นี่ชั้น ชอบยามาโมโตะสินะ....
แต่ทำไม...ฮิบาริ ถึงได้....
ชั้นขอโทษนะ ที่เอาแต่พูดว่าเกลียดนายๆ ตลอด แต่ใจจริงก็ไม่ได้รังเกลียดอะไร เพียงแต่
.....ชั้นแค่ประทับใจนายเท่านั้น เพราะชั้น....ดันรักเจ้าบ้าเบสบอลไปแล้ว
ขอบใจนะ ฮิบาริ ที่ทำให้ชั้น....รู้หัวใจตัวเองจริงๆ ซะที
ว่าชั้นรัก ยามาโมโตะ ทาเคชิ....
หลังจบเกมส์ รุ่นพี่ที่อยู่ในทีมก็รีบเดินมาแซวรุ่นน้องของตนที่วันนี้ทำคะแนนได้ดีกว่าทุกครั้งเกินความคาดหมายจนยามาโมโตะต้องยืนเกาหัวยิ้มแหยๆ เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่มันใกล้เคียงกับสิ่งที่รุ่นพี่เขาพูดออกมา
“สุดยอดไปเลยนะ วันนี้ยามาโมโตะฮึดมากเลยนะ มีสาวคนไหนบอกรักรึยังไง ถึงเล่นดีผิดคาดได้ขนาดนี้”
“ม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก รุ่นพี่ ถ้างั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เมื่อการสนทนาจบลง ขายาวหนาก็รีบวิ่งไปหาชายที่นั่งดูดสารพิษอยู่ด้านบนทันทีเมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
“มาแล้ว โกคุเดระ!”
“ฟู่....อือ กลับกันได้รึยัง”
“อื้อ กลับบ้านกันเถอะ วันนี้เย็นไปหน่อย ขอโทษทีนะ”
“ช่างมันเถอะ นานๆ ที”
ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเดินออกจากสนามกีฬานามิโมริตามหลังชายที่กำลังยืนรอเขาอยู่ไปติดๆ
“ฮ่าๆๆ ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์รอชั้นน่ะ งั้นเรารีบกลับกันเถอะ”
เมื่อโกคุเดระเดินทัดขึ้นมาขนาบข้างตัวยามาโมโตะ แขนยาวหนาก็รีบพาดที่ต้นคอขาวสวยด้วยความรวดเร็วและความเคยชิน ทำให้ร่างบางต้องหันไปแว้ดใส่ ซึ่งนั้นก็คือ...เรื่องปกติ
“เออๆๆ แต่ช่วยเอาแขนแกออกไปได้มั้ย มันหนักน่ะเฟร้ยยย!!”
“ก็ได้...ถ้าอย่างนั้น...”
เขายกแขนออกจากช่วงต้นคอแต่กลับไล่ลงมาโอบเอวบางไว้แทนแถมยังรั้งดึงเขามาชิดตัวเองและเดินต่อไปอย่างยิ้มหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หมับบบบ
“เดินกอดเอวแล้วกันเนอะ โกคุเดระ”
ยามาโมโตะพูดไปยิ้มไปและเดินต่อไปด้วยความเนียน ซึ่งเขาไม่แคร์สายตาคนอื่นที่จะมาพบเห็น แม้เวลานี้จะมืดค่ำแล้วคนอาศัยอยู่ในสถาบันน้อยก็จริง แต่เขาก็พร้อมที่จะเปิดเผยทุกคนที่เห็นการกระทำนี้ หารู้ไม่ว่ามันตรงข้ามกับโกคุเดระที่กลัวคนอื่นจะมองยามาโมโตะไม่ดีและมองตัวเองไม่ดี จึงรีบแว้ดๆ ใส่พร้อมกับดิ้นสุดแรงเกิด
“จ จะบ้ารึยังไงเล่า!! ปล่อยสิว๊ะ!!”
“ฮ่าๆๆ ทำหน้าเป็นปลาทองไปได้นะ โกคุเดระ”
ยังไม่พอ ร่างสูงที่ยังคงเอามือโอบเอวและไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยไปอย่างง่ายๆ ก็เอามืออีกข้างมาหยิกแก้มและจิ้มแก้มขาวใสที่แดงระเรื่ออย่างเอ็นดู จนโกคุเดระต้องหันไปบ่นเหมือนเด็กไม่พอใจ
“ถ้าแกพูดแบบนี้ หมาเล่นลูกบอลอย่างแกได้เป็นหมาขี้เรื้อนแน่ ยามาโมโตะ!”
“โอเคๆ ฮ่าๆๆๆ น่ารักจังเลยนะ โกคุเดระ”
และแล้วชายทั้งสองคนก็เดินออกจากรั้วของนามิโมริเพื่อกลับบ้านของตนเองไปอย่างน่ารักและมีความสุข ซึ่งหารู้ไม่ว่าทุกภาพและการกระทำนั้นมันถูกจับจ้องด้วยสายตาคู่หนึ่งที่ชอบมองจากที่สูงๆ อยู่ไกลๆ
“หึ...อย่าเผลอปล่อยก็แล้วกัน ยามาโมโตะ ทาเคชิ”
....สายลม ที่ผมอยากไขว่ขว้า
ตอนนี้ต้องปล่อยให้ พิรุณบังคับไปตามเหตุการณ์ก่อนสินะ
....แต่อย่าได้หวัง เพราะหากพิรุณเผลอปล่อยวายุมาแม้แต่เพียงนิดเดียวก็ตาม
เมฆาอย่างผมจะเป็นคนฉกชิงโอกาสนั้นมาทันที
เพราะผม รอโอกาสนั้นมาตลอด แม้ว่ามันจะนานเท่าไหร่
แต่ผมก็จะรอ รอจนกว่าสายลมที่ผมรัก
.....จะกลายเป็นของผมทั้งตัวและหัวใจ โกคุเดระ ฮายาโตะ
“โกคุเดระ วันนี้ชั้นมาส่งนายถึงหน้าแมนชั่นเลยนะ”
ร่างสูงพูดเกริ่นเมื่อมาถึงสี่แยกที่จะต้องต่างคนต่างกลับ แต่น้ำใจอันงาดงามก็ถูกร่างบางปฏิเสธและคะยั้ยคยอที่จะเดินไปส่งยามาโมโตะซะเอง
“ให้ชั้นไปส่งแกดีกว่า ยามาโมโตะ”
“อื้อ เอางั้นก็ได้”
เมื่อทั้งสองคนตกลงปลงใจกันเสร็จก็เปลี่ยนเส้นทางในสมองแล้วเดินไปที่ร้านซูชิบ้านของยามาโมโตะอย่างเรื่อยเฉื่อย แต่บรรยากาศมันกลับมาคุเงียบสงัดจนโกคุเดระต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการเรียกชื่อของชายที่ยังคงโอบเอวเขาอยู่เพื่อดึงความสนใจ
“นี่...ยามาโมโตะ”
“อะไรหรอ”
“เอาไป”
กล่องของขวัญห่อสีดำ-ขาวลายตารางหมากรุกถูกยัดเข้าไปในมือที่ว่างอีกข้างของนักกีฬาเบสบอลทันทีทำให้ยามาโมโตะยืนอึ้งและหยุดสาวเท้าอย่างตกใจ ทั้งสองคนเลิกเดินหน้าและหยุดฝีเท้าลงก่อนที่จะถึงบ้านของชายขายซูชิ
“ข ของขวัญวาเลนไทน์หรอ!”
“ขยะมั้ง กล่องแบบนี้น่ะ”
“ขอบใจมากเลยนะ แกะดูก่อนถึงบ้านได้มั้ย”
“อยากจะทำอะไรก็ทำ”
พันธนาการที่โอบเอวบางมานานก็ผละออกแล้วรีบสนใจกล่องขนาดเล็กน่ารักที่มีสีสันเป็นเอกลักษณ์เหมือนคนให้โดยเฉพาะ มือหนาค่อยๆ บรรจงแกะห่ออย่างดีแทยจะไม่ให้ขาดหรือยับมากด้วยซ้ำ เพราะเขาอยากจะถนอมมันไว้ทุกอย่างที่โกคุเดระตั้งใจทำให้ขึ้นมา
“...ช็อคโกแลตรูปหัวกะโหลก”
นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองอย่างตะลึง เพราะรูปร่างแบบนี้มีเพียงคนเดียวที่ชื่นชอบและหาซื้อไม่ได้ทำให้เขาประทับใจจนฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจยิ่งกว่าอะไรซะอีก ชายเรือนผมสีเงินที่ยืนมองดูพฤติกรรมของยามาโมโตะก็แขวะแก้เขินเพราะเขาอายที่ตัวเองมานั่งทำอะไรเหมือนสาวน้อย
“ไม่ชอบก็ทิ้งไปซะสิ ///////”
“กินล่ะนะคร๊าบบบ!”
แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาตั้งใจทำมาให้ นักกีฬาเบสบอลรีบเขมือบมันด้วยสีหน้าที่บอกได้ว่าเอร็ดอร่อยจนโกคุเดระอมยิ้มบางๆ แถมยังทำตัวไม่ถูก ได้แค่ยืนมองและยืนยิ้มไปเท่านั้น
“ก แก...”
“ก็โกคุเดระบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าจะทำอะไรก็ทำ งั้นชั้นก็กินเลยไง เดี๋ยวมดมันจะมาขโมยกินแทนซะก่อน ชั้นเสียดายแย่นะ”
เขาพูดไปกินไปเหมือนเด็กๆ ทำเอาโกคุเดระหน้าแดงเถือกจนร้อนฉ่าๆ แล้วรีบขึ้นเสียงใส่เพื่อกลบเกลื่อนความอายที่เกินขีดจำกัดของตนเอง
“/////// เจ้าทึ่มเอ๊ย!”
“แล้วโกคุเดระไม่กินหน่อยหรอ”
ร่างสูงที่ยืนแทะช็อคโกแลตรูปหัวกะโหลกนั้นก็ค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ ร่างบางที่กำลังหน้าร้อนผ่าวอยู่ ช็อคโกแลตคำสุดท้ายได้เข้าปากหนาไปทันที โกคุเดระที่เห็นชายธาตุพิรุณยัดขนมหวานที่ตนเองทำไว้หมดแล้วก็หันไปพูดด้วยความแปลกใจในคำเชิญชวนที่ยามาโมโตะเอ่ยขึ้น
“มันหมดแล้วไม่ใช่รึยั....อือออ”
นังพูดไม่ทันจบ ของหวานที่อยู่ในโพรงปากหนาก็ค่อยๆ ถูกลำเลียงด้วยลิ้นส่งไปยังโพรงปากบางทันที ลิ้นบางจึงค่อยๆ รับมันมาพร้อมกับกลืนกินเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้ แถมยังโดนลิ้นหนารุกตวัดลิ้นอย่างชำนาญด้วยความเชี่ยวชาญจนทำให้โกคุเดระยืนจูบตอบกลับอย่างห้ามร่างกายไม่ไหว จนเหมือนทั้งสองคนจะพอใจแล้วจึงถอนจูบอันอ่อนหวานออกมาช้าๆ ยามาโมโตะจึงฉีกยิ้มแล้วพูดตอบคำชวนที่เชิญไว้ไม่นาน
“อร่อยใช่ม๊าาาา”
“/////// อร่อยอะไรล่ะ”
“หน้ามันฟ้องนะ”
“ชิ รีบๆ เดินเร็วๆ เลย เจ้าบ้าเบสบอล!!”
มือบางรีบดันแผ่นหลังหนาให้เดินหน้าไปอย่างเร่งรีบด้วยความอายที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามกลบเกลื่อนความอายและดันตัวชายที่เพิ่งจูบเขาหมาดๆ จนนักกีฬาเบสบอลต้องยอมเดินตามแรงที่พยายามผลักให้เดินหน้าทันที
“จ้าๆ เขินไปได้ ทำตัวน่ารักใหญ่เลยนะโกคุเดระ”
“เออออ!! ยามาโมโตะ เลิกพูดแล้วเรีบข้าบ้านแกไปซะ”
และพวกเขาก็ถึงบ้านของชายขายซูชิ ว่าที่มือขวาจึงรีบผลักให้ร่างสูงไปยืนที่หน้าประตูบ้านแล้วยืนส่งเขาเพื่อให้ยามาโมโตะเดินเข้าไปบ้านก่อน
“อื้อ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ โกคุเดระ”
เมื่อเขาพูดจบและหันไปแง้มประตูได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกเสียงหวานขัดขึ้นข้างๆ ใบหูหนาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่แผ่วเบาจนทำให้เจ้าของบ้านที่กำลังจะเปิดประตูใจเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังหน้าแดงเพราะตกใจและไม่คาดฝันในสิ่งที่ตนเองได้ยิน
“ชั้นรักแก ยามาโมโตะ ทาเคชิ”
“/////// โกคุเดระ...”
ร่างบางรีบตีตัวออกห่างแล้วเดินกลับหลังหันไปทันทีเพราะไม่อยากให้ร่างสูงเห็นใบหน้าที่กำลังแดงกว่าเขา
“ชั้นกลับล่ะ อ่ะ เห้ยยยย!! จะทำอะไรน่ะ”
แต่มันสายไปเรียบร้อยซะแล้ว เมื่อเหยื่อที่รอมานานมาถึงปากทางเข้าบ้านของตนเอง แล้วมีหรอที่จะปล่อยให้เหยื่อเล็ดรอดกลับไปได้ง่ายๆ มือหนารีบช้อนตัวโกคุเดระขึ้นแล้วพาดไว้ที่ไหล่ของตนเองพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างมีเล่ห์แถมจาได้ฟิวล์กับบรรยากาศอย่างจงใจ
“พ่อชั้นไม่อยู่น่ะ วันนี้มารับของขวัญในบ้านชั้นดีกว่านะ”
ด้วยลางสังหรณ์ที่แม่นเป๊ะของว่าที่มือขวานั้นก็เหมือนเห็นชะตากรรมรออยู่ตรงหน้า แค่คิดก็สันหลังวาบ เขาจึงพยายามหาทางดิ้นให้หลุดอย่างสุดชีวิตแต่ก็ทำได้แค่ดิ้นไปดิ้นมาและโวยวายเท่านั้น เพราะมือหนาเปิดประตูบ้านและก้าวขาเข้าเขตบ้านตัวเองเรียบร้อย
“ม ไม่เอาเฟ้ยยย ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้!! เจ้าบ้าเบสบอล!!”
“คืนนี้กี่ยกดีน๊าาา”
“ยกกะผีสิแก ปล่อยน๊าาาา!! ยามาโมโตะ!!”
และในที่สุดโกคุเดระก็ถูกอุ้มไปในห้องของเจ้าของบ้านอย่างว่องไว เขาถูกวางลงที่เตียงนอนอันอ่อนนุ่ม และก็เริ่มแกะของขวัญชิ้นที่ปรารถนามานานอย่างไม่รอช้า...
‘สาบานว่าชาตินี้จะไม่ให้ของขวัญวาเลนไทน์กับหมอนี่อีกแล้ว และปีหน้าก็จะไม่เอาอีกแล้ว วาเลนไทน์!!! ชั้นเกลียดแก! ยามาโมโตะ!!!’
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ท่านฮิเฝ้ารอหนูก๊กสินะ ของขวัญช่างน่ารักจริงๆ
ปากก็บอกว่าเกลียดคนสูบบุหรี่แต่ซื้อไฟแช็คให้ อร๊ายยยย
ส่วนของขวัญของก๊กก็น่ากินมาก และจะถูกยามะกินแล้วสินะ หุหุ
รู้สึกก๊กจะกวนนิดๆ แต่น่ารักมากเลยค่ะ
ปล.อยากได้ของขวัญจากโกคุบ้างจัง
น่ารักอ่ะ อ่านไปเขินไป ไม่รู้จะยกลูกสาวให้ใครดี >_<