ตอนที่ 1 : The series 1 : นายคือ...คนไร้หัวใจ (1) [1859]
ทุกๆ วัน ผมเอาแต่นั่งเหม่อลอยแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่ในห้องนอกหน้าต่างทุกครั้งเมื่อผมไม่มีอะไรทำ
ทุกๆ วัน ผมเอาแต่สูบบุหรี่อย่างน้อย 1 มวนเป็นอย่างต่ำเพราะมันเสพติดจนกลายเป็นนิสัยเสียที่เป็นเอกลักษณ์ไปเสียแล้ว
ทุกๆ วัน ผมเอาแต่เพ่งและจ้อง ขลุกตัวอยู่กับกองเอกสารจากวองโกเล่ แฟมิลี่ที่ส่งมาเรื่อยๆ ไม่มีหยุด เพื่อให้รุ่นที่ 10 สะดวกคล่องตัวในการใช้ชีวิตประจำวัน
และทุกๆ วัน ผมก็เอาแต่...มองแต่ผู้ชายคนนี้ ที่มาเปลี่ยนชีวิตผมตั้งแต่วันนั้น...
และมันคือความทรงจำที่ผมแทบลืมมันไม่ลง เพราะทุกวันนี้...มันมีประโยชน์สำหรับผมจริงๆ อย่างไม่น่าเชื่อตัวเอง และไม่เคยคิดจะเชื่อเลยแม้ซักครั้งเดียว
“แก...เจ้าสัตว์กินพืชน่ารำคาญ กฏมีกี่ข้อแกก็จะแหกมันหมดทุกข้อเลยใช่มั้ย?”
เสียงเข้มงวดของชายที่เจ้าระเบียบเนี๊ยบที่สุดของโรงเรียนนามิโมริที่เขารักพูดออกมาด้วยความเบื่อหน่ายกับผู้ชายที่เขาต้องพูดตักเตือนเป็นประจำทุกครั้งเมื่อเจอกัน
“อะไรนักหนา กฏบ้า กฏบอ อะไร แกตั้งเองทักเอง อย่ามาพูดมากจะได้...อักกกก!”
ชายที่ถูกเรียกตัวมาจากห้องเรียนของเขาได้ประมาณ 20 กว่านาทีก็เถียงฉอดๆ คำต่อคำจนทำให้หัวหน้ากรรมการเหลืออดจนต้องงัดไม้เด็ดเพื่อยุติเสียงที่บ่นจนหนวกหู ทอนฟาของฮิบาริถูกชักออกมาแล้วฟาดเข้าที่ท้องอย่างแรงจนโกคุเดระที่มัวแต่ยืนเถียงเอ้อระเหยก็ถูกกระทำเต็มแรงจนแผ่นหลังไปกระแทกกับผนังห้องอย่างรวดเร็วจนเขาไม่สามารถจะพูดต่อไปได้ มือบางได้แต่กุมไว้ที่หน้าท้องเพราะด้วยความรู้สึกเจ็บ ชายที่อยู่ยืนดูเหตุการณ์นี้ด้วยก็เอ่ยเสียงขัดขึ้นมาระหว่างการสนทนา?
“คะ คุณเคียวยะครับ ผมว่าปล่อยเด็กคนนี้เถอะครับ จะบอกว่าผิดกฏก็ตาม แต่เพราะตั้งแต่เด็กคนนี้ย้ายเข้ามา นี่เป็นครั้งที่ 99 แล้วนะครับที่โดนแบบนี้นะครับ คุณเคียว...”
“คุซาคาเบะ แกเป็นถึงรองกรรมการคุมกฏแต่กลับอ่อนข้อให้กับคนไร้ระเบียบแบบนี้ แล้วมนุษย์เราจะมีกฏไว้เพื่ออะไร? ออกไปซะก่อนที่ชั้นจะขย้ำแก คุซาคาเบะ!”
นัยน์ตาสีดำรัตติกาลเหลือบมองรองกรรมการด้วยสายตาที่เย็นชาและแกร่งกร้าว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นจริงเป็นจังจนถึงกับทำให้เขาถึงกับหน้าถอดสีและไม่กล้าพูดต่อเพื่อช่วยเหลือชายที่กำลังทรุดตัวและค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นช้าๆ แถมยังโดนไล่ให้ออกจากห้องอย่างไม่ไว้หน้า คุซาคาเบะจึงรีบออกไปตามที่โดนตะคอกใส่เพราะกลัวโดนลูกหลงอย่างไม่รอช้า
“.......ก็เพราะคนไร้ระเบียบไร้สามัญสำนึกแบบนี้ สังคมถึงได้ก่อตั้งกฏหมายขึ้นมายังไงล่ะ เข้าใจมั้ย?...”
ชายผมสีดำสนิทค่อยๆ สาวเท้าเดินเข้ามาหาร่างบางที่ทรงตัวไม่ค่อยได้ที่เท่าไหร่นัก ริมฝีปากหนาขยับปากพูดจาวางมาดใส่อย่างไม่เกรงใจต่อจนกระทั่งหยุดเว้นวรรคหลังจากที่มือหนากระชากคอเสื้อยืดที่ใส่ร่างบางใส่ทับไว้ข้างในแล้วฉีกยิ้มอย่างพอใจพร้อมเรียกชื่อชายที่กำลังจ้องเขาอย่างจะฆ่าให้ตาย
“โกคุเดระ ฮายาโตะ”
สิ้นสุดชื่อของชายเรือนผมสีเงินสลวย เขากระชากเหวี่ยงตัวโกคุเดระให้ออกจากผนังห้องและฟาดด้วยทอนฟาอีกครั้งเข้าที่หน้าท้องอย่างแรงจนร่างบางทรุดตัวลงที่ตรงหน้าฮิบาริอย่างช่วยไม่ได้
“อักกกกก.....แก ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ฮิบาริ เคียวยะ!”
นัยน์ตามรกตสีเขียวสว่างค่อยๆ เงยหน้าแล้วเพ่งมองอย่างไม่เป็นมิตรใส่ชายที่กระทำเขาอย่างไม่ใยดี พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหเกินจะทนแล้ว
“หัวใจ?.......คนอย่างชั้นไม่เคยมีหัวใจ แกเพิ่งจะรู้หรอ”
“หนอยยยยย....ชิ”
‘ถ้ามีระเบิดเหลืออยู่ ชั้นจะบอมพ์ให้ห้องนี้เละกระจุยเลย ไอ้กรรมการงี่เง่าเอ๊ย’
โกคุเดระทำได้เพียงแต่สบถในใจอย่างเจ็บช้ำเจ็บแค้นเท่านั้น เพราะอาวุธที่เขาใช้ตลอดทั้งชีวิตและเรี่ยวแรงที่เขามีอย่างเหลือล้น บัดนี้มันกลับถูกชายที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหาเขาที่ยันตัวลุกขึ้นอีกครั้งขโมยทั้งอาวุธคู่กาย เรี่ยวแรงของตนเอง อีกทั้ง....หัวใจของชายว่าที่มือขวาวองโกเล่
“จะลงโทษเท่าไหร่ถึงจะเข็ดหลาบ เจ้าสัตว์หน้าหนอนไม่มีสมอง”
ชายธาตุเมฆาหยุดยืนตรงข้ามต่อหน้าร่างบางที่กำลังทำท่าทางเจ็บใจถึงสุดขีดอย่างโมโหจนใกล้จะอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง และเมื่อเขาเห็นหัวหน้ากรรมการนักเรียนแสยะยิ้มอีกครั้ง เสียงหวานสุดจะทนตะโกนออกไปอย่างยับยั้งไม่ได้พร้อมทั้งชกหมัดเข้าใส่ชายที่จ้องมองเขาอยู่
“ว ว่ายังไงนะแก....ฮิบาริ!! ผลักกก...”
“โอ๊ะ? ยังจะมีแรงเหลืออีก แสดงว่ายังอยากอายุสั้นสินะ”
มือหนารับหมัดอันสุดแรงเกิดที่โกคุเดระมีทั้งหมดอย่างง่ายๆ ไม่ใช่ว่าหลบไม่ได้ แต่เขาเลี่ยงที่จะไม่หลบเพื่อจับข้อมือร่างบางให้แน่น แน่นจนรู้สึกได้ว่าเจ็บ จนกว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็โดนทอนฟาเหล็กของฮิบาริอัดเข้าที่ใต้คาง ชายธาตุวายุถึงกลับเกือบหมดสติในท่าที่ร่างสูงกำลังจับข้อมือบางไว้อย่างแน่น แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างไม่เกรงใจจนทำให้ร่างกายของโกคุเดระแทบจะบอบช้ำสาหัด
“อึกกกกกกก!!”
“สูบบุหรี่ในโรงเรียน เสื้อไม่ติดกระดุมซักเม็ด เน็คไทน์ไม่เคยใส่ แถมสีผมยังเด่นกว่าชาวบ้าน ชอบนักใช่มั้ย?....เป็นตัวตลกในโรงเรียนน่ะ”
เสียงทุ้มยังคงพูดต่อว่าเช่นเดิมเหมือนทุกครั้งที่เขาฟังจนสะอิดสะเอียน เมื่อว่าที่มือขวาค่อยๆ เก็บแรงที่เหลือของตนผลักตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งอย่างสะบักสะบอม ฮิบาริยังคงยืนมองเขาอย่างเหยียดหยามจนทำให้โกคุเดระฟิวล์ขาดอีกรอบ แถมรอบนี้เขาพูดรัวจนร่างสูงยืนมองเขาบ่นเป็นกาพย์
“แกทึกทักไปเองนิเฟ้ยยยย! ตลกไม่ตลกก็ไม่เกี่ยว ชั้นพอใจของชั้นแบบนี้ อย่างแกจะไปรู้อะไร ไอ้เรื่องดูดบุหรี่ ชั้นติดเป็นนิสัยจนเลิกไม่ได้แล้วเฟ่ยยย ตั้งแต่ก่อนมานี่อีก เจ้างี่เง่า! แล้วเรื่องเสื้อผ้าก็แค่นั้น เครื่องแบบอะไรชั้นไม่สนใจหรอก ส่วนสีผมมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วเว่ยยย!”
“...เฮ้อออ....ยังไงก็ยังเป็นความคิดของสัตว์ชั้นต่ำ”
เขาจงใจถอนหายใจแรงๆ เพื่อยั่วโมโหร่างบางและเป็นผลสำเร็จ โกคุเดระลุกพรวดเหมือนมีแรงเต็มเปี่ยมอีกครั้งและเตรียมที่จะพุ่งเข้าใส่ฮิบาริที่ยืนยิ้มเยาะเย้ยที่ชักทอนฟาออกมารอ เสียงหวานตะเบงเสียงอย่างไม่รู้จะสันหาคำอะไรมาสู้ด้วย
“ฮึ่ยยยยย....ฮิบาริ!!”
และเมื่อแขนของโกคุเดระกำลังจะวาดลวดลายออกไป เสียงดังจากประตูที่ถูกชายผู้หนึ่งเลื่อนมันอย่างสุดกำลังจนทำให้ทั้งสองคนชะงักตัวแล้วไปสนใจกับต้นเสียงที่ขัดจังหวะอย่างเอะใจ
ฟึบบบ ปังงงงงง!!
“โย่วว โกคุเดระ!”
นักกีฬาเบสบอลยืนอยู่ที่หน้าห้องของฮิบาริ เคียวยะและยิ้มร่าเหมือนปกติเช่นเคยแถมยังพูดจาเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในห้องนี้เลย ทันทีที่ฮิบาริหันไปมองพร้อมกับโกคุเดระที่ตกตะลึงกับยามาโมโตะ เขาทั้งสองอุทานออกมาอย่างไม่ได้นัดแนะไว้อย่างตกใจ ขายาวหนาสาวเท้าเข้ามาในห้องของหัวหน้ากรรมการคุมกฏได้เพียง 2-3 ก้าวก็ต้องชะงักลงอย่างช่วยไม่ได้
“...ยามาโมโตะ ทาเคชิ / เจ้าบ้าเบสบอล!”
“แก...มาทำอะไรที่นี่?”
ทอนฟาคู่ใจที่กำลังจะไปอัดโกคุเดระกลับมาจ่อใต้คางหล่อคมของยามาโมโตะทันทีด้วยความรวดเร็ว นัยน์ตาเปลือกไม้จ้องมองอย่างไม่พอใจแล้วพูดอธิบายให้ฮิบาริฟังด้วยน้ำเสียงระรื่น
“ก็มันเที่ยงแล้วนะ ชั้นแค่เรียกโกคุเดระไปกินข้าวด้วยกันเป็นประจำเฉยๆ เอง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก”
ทอนฟาของเขาเริ่มประชิดใต้คางเต็มที แต่ชายที่มาบุกรุกกลับยิ้มพร้อมมองด้วยสายตาที่ดาร์กเหมือนไม่ใช่ตัวตนของยามาโมโตะซักเท่าไหร่และพูดด้วยวาจาที่ยั่วน้ำโหของชายที่ถืออาวุธแค่อีกเพียงไม่กี่เซนติเมตรนักกีฬาเบสบอลก็ได้ลิ้มรสของท่อนเหล็กเป็นแน่
“ก็โกคุเดระเป็น ‘คนพิเศษ’ ของชั้นไง”
“ถ้ายังอยากจะพูดมากไปกว่านี้ล่ะก็....ออกไปซะ!”
เสียงทุ้มตะคอกอย่างเลือดเย็นแต่ก็ไม่เป็นผลกระทบอะไรกับนักกีฬาเบสบอลแม้แต่นิด เขายังคงพูดจาเหมือนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวและยังยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยน
“ก็ได้ๆ แต่จะพาโกคุเดระไปด้วยนะ ชั้นถึงจะออกไปน่ะ ฮิบาริ”
“ยามาโมโตะ แกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นจะตามไป อย่าให้รุ่นที่ 10 รอนานสิ เจ้าบ้า”
โกคุเดระที่เพิ่งเก็บของที่ฮิบาริริบเขาไว้ทั้งหมด ทั้งบุหรี่เอย ไฟแช็คเอย ระเบิดไดนาไมท์เป็นกำเอย ยัดใส่เป้เขาอย่างว่องไว เมื่อทุกอย่างถูกนำกลับคืนมาหมดแล้วเขาก็สะพายเป้พร้อมกับพูดเพื่อช่วยเหลือยามาโมโตะที่กำลังมารับตนเองอย่างเป็นห่วงแม้อาจจะฟังดูเหมือนไล่ก็ตาม
“เคียวโกะกับเพื่อนของเค้าพาสึนะไปก่อนแล้วล่ะ ที่สำคัญสึนะฝากชั้นให้มาตามนายน่ะ”
ร่างหนายิ้มเช่นเคย เขาพูดหลอกล่อโกคุเดระได้เป็นอย่างดีเพียงแค่เอาชื่อของซาวาดะ สึนะโยชิมาเกลี้ยกล่อมก็ทำให้ว่าที่มือขวาใจอ่อนระทวยจนยอมง่ายๆ อย่างไม่น่าเชื่อ
“ระ รุ่นที่ 10 หรอ...”
นัยน์ตามรกตเขียวสวยเบิกดวงตากว้างพร้อมกับอมยิ้มอย่างมีความสุขทันทีทั้งๆ ที่ปัญหายังไม่จบแท้ๆ แต่ชายที่บุกรุกเข้ามานั้นกลับดีใจเมื่อเห็นใบหน้าของร่างบางอันเปี่ยมไปด้วยความสุขที่โกคุเดระปลื้มปิติกับชายที่เขาเคารพรักนับถือ
“อื้อ ใช่!”
“ชั้นบอกว่าให้แกไสหัวออกไป!!”
ความเห็นนั้นกลับไม่ตรงกับฮิบาริ เคียวยะเลยแม้แต่น้อย เขารีบไล่ตะเพิดยามาโมโตะให้ออกไปจากห้องเขาทันทีเพราะไม่ต้องการให้ชายที่เขากำลังลงโทษหลุดออกไปจากห้องในตอนนี้ แต่การเจรจากลับแย่ลงเพราะฝ่ายที่บุกรุกก็พร้อมที่จะมีเรื่องได้ทุกวินาที
“ชั้นเองก็บอกแล้วไงว่าจะออกไปแต่พาโกคุเดระไปด้วยน่ะ”
“แสดงว่าอยากมีคนเจ็บตัว”
“สงสัยจะพูดดีๆ ไม่ได้สินะ”
“....ถุ๊ยยยย น่ารำคาญ”
ร่างบางถุยน้ำลายใส่ในห้องของหัวหน้ากรรมการคุมกฏอย่างเสียงดังเพื่อจงใจให้ทั้งสองคนที่โต้เถียงหน้าห้องหันมาสนใจเขาพร้อมกับประโยคที่ชายเรือนผมสีเงินพูดกับนักกีฬาเบสบอลเป็นประจำเหมือนทุกๆ วันแบบปกติ
“ยามาโมโตะ เราไปกันเถอะ เดี๋ยวรุ่นที่ 10 จะคอยชั้นนาน”
“แกยังไปไหนไม่ได้! โกคุเดระ ฮายาโตะ”
แล้วท่อนเหล็กอีกข้างก็ง้างแขนขึ้นมาเพื่อกีดกันและหยุดร่างบางที่สาวเท้าเดินตรงไปที่ประตูทางออกเพื่อจะกลับไป นัยน์ตามรกตเขียวสว่างมองด้วยความเบื่อหน่ายแล้วแว๊ดใส่ฮิบาริอีกครั้ง
“แล้วแกเป็นใครมีสิทธิ์มาสั่งชั้น นอกจากรุ่นที่ 10 ล่ะห๊ะ?”
ทอนฟาที่ฮิบาริควรจะสกัดร่างบางไว้นั้นกลับไร้ปฏิกิริยาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าที่ดุเดือดอย่างจริงจังของโกคุเดระ แขนของฮิบาริเหมือนถูกมนต์สะกดให้แขนชาขยับไม่ได้ จึงส่งผลให้ชายว่าที่มือขวาเดินหลุดออกไปพร้อมกับยามาโมโตะอย่างง่ายดายและหายไปจากห้องเขาทันที
“ไปกันได้แล้ว เจ้าบ้าเบสบอล”
“โอ๊สสส แล้ววันนี้ โกคุเดระอยากกินอะไรล่ะ”
“เรื่องของชั้นสิว่ะ เจ้าบ้า!”
บทสนทนาเก่าๆ ที่วกไปวนมา คำถามซ้ำๆ ซากๆ ของชายธาตุพิรุณที่เดินอยู่ข้างๆ ชายธาตุวายุที่ตัวสะบักสะบอมก็ก่อกวนให้โกคุเดระสนใจตัวเขา ทั้งสองคนเดินคุยกันไปตามระเบียงจนหายไปเมื่อเขาทั้งสองคนขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้าที่ประจำทุกๆ ครั้งและทุกๆ วัน
นัยน์ตาสีดำคมเข้มรัตติกาลที่ส่อแววอำมหิตนั้นก็ยืนจ้องมองจนแผ่นหลังของชายที่เขาหมายหัวหมายตาไว้นั้นหายไปพร้อมกับเสียงที่เขาคุ้นเคย ฮิบาริฉีกยิ้มพร้อมพูดอย่างไม่แคร์อะไรแล้วค่อยเดินกลับเข้าห้องไปนั่งที่โซฟาตัวโปรด
“หึ....ชั้นไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้หรอก โกคุเดระ ฮายาโตะ โทษของแกมันแค่เริ่มต้นเท่านั้น”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
220 ความคิดเห็น
นิยาย Dek-D
App ที่จะทำให้คุณอ่านนิยายจนวางมือถือไม่ลง!
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้ที่
ข้อตกลง & เงื่อนไขการใช้งาน
กรณีที่ผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานที่แต่งโดยผู้ลงผลงานเอง ลิขสิทธิ์ของผลงานนี้จะ เป็นของผู้ลงผลงานโดยตรง ห้ามมิให้คัดลอก ทำซ้ำ เผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาต จากผู้ลงผลงาน
กรณีที่ผลงานชิ้นนี้กระทำการคัดลอก ทำซ้ำ มาจากผลงานของบุคคลอื่นๆ ผู้ลง ผลงานจะต้องทำการอ้างอิงอย่างเหมาะสม และต้องรับผิดชอบเรื่องการจัดการ ลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว
ข้อความและรูปภาพที่ปรากฏอยู่ในผลงานที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการส่งเข้าระบบ โดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่งเด็กดีดอทคอมมิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น ผู้ใดพบเห็นการลงผลงานละเมิดลิขสิทธิ์ หรือ ไม่เหมาะสมโปรดแจ้งผู้ดูแลระบบเพื่อดำเนินการทันที Email: contact(at)dek-d.com ( ทุกวัน 24 ชม ) หรือ Tel: 0-2860-1142 ( จ-ศ 0900-1800 )
แต่อย่าซึนและทำร้ายคุณเธอให้มาก
เดี๋ยวไม่ยกลูกสาวให้เลย!!
(ก๊ก : ตรูเป็นลูกสาวแกตอนไหนฟระ!)
ฮิบะผู้แสนน่ากลัว กับฮายะจังผู้แสนซึน ('')
คึคึ
PS. ฮิยังโหดเสมอต้นเสมอปลายนะ - -
ท่านฮิโหดได้ใจมากค่ะ <3
อ้ากก ทั่นฮิผู้เย็นชา กับหนูก๊กขี้โวยวายมาแล้ว น่ารักเวอร์
สงสารคุซาคาเบะเล็กน้อย (เอ้ออ คุซาคาเบะนะจ้ะ ไม่ใช่คุซาเบะ แก้ๆ)
ยังสุดยอดเหมือนเดิม อิอิ
Edit:: บ่เป็นหยังดอกจ้า 555
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 28 มกราคม 2556 / 13:29