Colorful Review รับวิจารณ์นิยายหลากแนว

ลำดับตอนที่ #70 : [SEND]:Season land ภารกิจ(แสน)วุ่นวายป่วนเจ้าชาย 4 ฤดู:Cutehamster

ผู้วิจารณ์ : THEzeroday 

   

         อาโหย๋ววววว สวัสดี ‘พี่พั้นซ์’ นะคะ นามปากกา ทิชชู่เปียก โดนใจมาก ฮา บอกไว้ก่อน‘ซี’ไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไรมากมาย วิจารณ์ตามที่เห็นและความคิดของตัวเองส่วนหนึ่ง ดังนั้นอาจจะมีผิดพลาดบ้าง ติชมได้ตามสบายเลยค่ะ

ชื่อเรื่อง :: 10/10

     ออกจะยาวไปซักนิดสำหรับชื่อเรื่อง แต่มีคำคล้องจองกันทำให้จำง่ายขึ้น ก็หักล้างกันไป เพราะฉะนั้นเอาไปเลย 10 เต็มค่า

ความสวยงาม :: 10/10

     แต่งบทความได้เจิดจริงๆอ่ะ ยกนิ้วเลย สีสวยมาก แต่นิดนึง ตรงเรื่องย่อ เข้าใจว่าอยากเน้นจุดสำคัญๆ แต่มันเยอะไปรึเปล่า มันจะดูตาลายนิดๆนะ เน้นเฉพาะบางจุดที่สำคัญจริงๆก็พอ ก็..เอาเป็นว่าดีแล้วและกันนะ ชมมากมันจะไม่เข้ากับระดับ 4 ดาว ฮาาาาาาา

การดำเนินเนื้อเรื่อง :: 7/10

      เท่าที่อ่านเรื่องย่อ พล็อตเรื่องถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวแต่พอเข้าไปอ่านดูแล้วเกิดความรู้สึกไม่น่าติดตาม ไม่เพลิดเพลิน แต่ไม่ใช่ว่าพี่พั้นซ์ไม่ได้ทิ้งปมไว้ให้ พี่ทิ้งปมไว้ให้ทุกตอนแต่ซีคิดว่าสาเหตุมันน่าจะมาจากการนำเสนอซึ่งจะไปพูดในส่วนของการบรรยายอีกที หรือปมๆนั้นไม่ใหญ่พอ อย่างเช่นตอนที่ทิ้งท้ายว่าใครเข้ามาหานางเอก มันเป็นการทิ้งปมไว้ก็จริงแต่ปมนั้นมันไม่ทำให้เกิดความ ‘ตื่นเต้น’ เพราะตัวเอกของเรื่องคือนางเอก เพราะมีนางเอกจึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น ถ้าไม่มีนางเอกเรื่องก็จะดำเนินต่อไม่ได้ ดังนั้นมันเป็นสูตรสำเร็จเลยที่นางเอกจะต้อง ‘ไม่เป็นอะไร’ อย่างแน่นอน ที่ซีอยากจะบอกคืออยากให้เพิ่มความน่าสนใจลงไปในปมที่พี่พั้นซ์สร้างขึ้น อย่างเช่น นางเอกจะเกิดอันตราย มันจะเกิดความอยากรู้ ไม่ใช่อยากรู้นางเอกจะปลอดภัยไหมแต่อยากรู้ว่า ‘ใครจะมาช่วย’ หรือ ‘ถ้าไม่มีใครช่วยแล้วนางเอกจะทำยังไง’ ‘แล้วถ้านางเอกเป็นอะไรไปเรื่องจะเป็นยังไงต่อ’ ถ้ามองกลับไปที่ปมเก่าคือ มีคนเข้ามาหานางเอกคำถามมันจะมีแค่ว่า ‘เขาคนนั้นคือใคร’ ก็ฝากตรงนี้ไว้ด้วย ส่วนความหวานตามค็อนเซ็ปเรื่องที่เป็นนิยายรักหวานแหว หวานดีอยู่แล้วคะ ไม่ต้องเติมนะคะเดี๋ยวมันจะเลี่ยน อย่างนี้ดีอยู่แล้วคะ

สำนวนการเขียน :: 5/10

         สิ่งที่อยากจะบอกคือ พี่พั้นซ์ดึงความสามารถของการบรรยาย ‘มุมมองตัวละคร’ ออกมาได้ไม่ค่อยดีนัก การบรรยายแบบมุมมองบุคคลที่ 3 คือบรรยายสถานการณ์ไปเลย ไม่มีความคิดใครเข้ามาเกี่ยวข้อง การบรรยายแบบนั้นเรียกได้ว่ายากในระดับนึง เพราะต้องบรรยายให้เข้าใจและเพลิดเพลินโดยที่ไม่เสียสถานการณ์ในเรื่อง แต่สิ่งที่การบรรยายแบบมุมมองบุคคลที่ 3 กับการบรรยายแบบมุมมองตัวละครนั้น คือเราจะรู้เรื่องแค่ตัวละครอย่างเดียว สิ่งที่ตัวละครรู้เราก็รู้จะ ‘ไม่รู้เรื่องของคนอื่น’ และจะมี ‘ความคิดของตัวละคร’ ใส่เข้าไปด้วย นี้แหละจุดสำคัญที่ทำไมการบรรยายแบบมุมมองตัวละครถึงง่ายกว่า เพราะมันสามารถคิดคำที่ใช้ได้ง่ายกว่า ไม่ต้องมาเปรียบเปรยให้สละสลวย และก็จะม ‘ความคิดเห็นของตัวละคร’อยู่ในการบรรยายด้วย นี้คือจุดสำคัญว่าทำไมหลายๆคนถึงคิดว่าการบรรยายแบบตัวละครถึงสนุกกว่า เพราะมันได้ใส่ความคิด อารมณ์ ความรู้สึกลงไป ทำให้ผู้อ่านคล้อยตามอารมณ์ได้ง่ายขึ้น เพราะฉะนั้นที่พอจะแนะนำได้ ถ้าอยากจะให้นิยายดูน่าสนใจมากขึ้น คือลองใส่ความคิดนางเอกลงไปหน่อย อย่างเช่น ยกตัวอย่างถานการณ์อันตรายอีกเช่นเคย สมมติว่านางเอกโดนโจรจี้ ถ้าบรรยายว่า ‘ผู้ชายร่างสูงใหญ่ใส่โม่งปิดครึ่งหน้า กำลังเอามีดมาจ่อตรงหน้าฉัน ด้วยความที่ตรงนี้เป็นจุดที่คนไม่ค่อยผ่านนักทำให้เขาลงมือได้อย่างสบาย’ กับ ‘มีชายร่างสูงใหญ่ใส่ไอ้โม่งปิดครึ่งหน้าที่ดูยังไงก็โจรชัดๆ เอามีดมาจ่อที่ตรงหน้าฉัน ทะ..ทำไงดีอ่ะ มีดนะ มีดจริงๆเลยอ่ะ คมเฟี้ยวเลย แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนผ่านด้วย แล้วฉันจะรอดม้ายยยย’ จะเห็นความแตกต่างว่าอันแรกดูจะอธิบายในลักษณะของเหตุและผล แต่อันที่ 2 ดูจะใช้ภาษาพูดและมีการแสดงความคิดของตัวเอง นั้นคือจุดเด่นๆของการใช้มุมมองการบรรยายแบบตัวละคร ซีคิดว่าพี่พั้นซ์สามารถดึงตรงจุดนั้นมาใช้ได้ และจำทำออกมาได้ดีในแบบของพี่พั้นซ์เอง

การใช้ภาษา :: 9/10

         ไม่มีคำผิดแต่เจอจุดใหญ่มากๆๆๆๆ คือตรงที่วินเทอร์คุยกับเรนโบว์ช่วงแรก ใช้คำว่า ‘เพคะ’ ไม่ช่ายยยยยย ผู้ชายต้องใช้ ‘พะย่ะค่ะ’ นะคะ ถึงจะคุยกับผู้หญิงก็ตามแต่ก็ยังใช้พย่ะค่ะอยู่ จริงอยู่ที่ผู้ชายบางคนพูด คะ กับผู้หญิง แต่สำหรับราชาศัพท์ใช่ไม่ได้ค่า   

   

เซ็นรับทางนี้เลยขอรับ

นามปากกา:
ชื่อบทความ:
มาเซ็นรับวันไหนเอ่ย:
พอใจกับคำวิจารณ์มากน้อยแค่ไหน:
บรรยายมาเลยจ้าร้านนี้หรือนักวิจารณ์เป็นยังไง:
ช่วยแปะแบนเนอร์ของทางร้านด้วยนะจ๊ะ :
ถ้าพอใจไว้มาอีกนะคะ ขอบคุณจ้าา:

 

:)  Shalunla