คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : [?? x Suho] Oh.. My Pretty Boy - 2 -
หลังจากที่กินข้าวเสร็จคิมจุนมยอนก็กลับหอ นอนแหมะ ไม่ยอมทำอะไร ไม่ใช่คิดมาก แต่มันง่วง และเมื่อคืนกว่าจะได้นอนมันก็ปาไปเกือบเช้า แถมยังต้องแลกหมัดกับคริสที่แม่งมือหนักชิบหายอีก นี่ไม่ต้องไปยกหน้าใหม่ก็บุญแล้ว!!
(เตี้ย... แดกข้าวป่ะ) น้ำเสียงอันน่าหมั่นไส้ แต่เนื้อหานั้นเอื้อประโยชน์แก่คนตัวเล็กดังขึ้นทันทีที่จุนมยอนกดรับสายจากรูมเมทตัวเปรต... นี่กะว่าจะง้อเขาสินะ ฝันไปเถอะ เอาของกินมาล่อก็ไม่หายหรอก
(เลี้ยง...)
เหมือนกับมันรู้ทัน... มันเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะต่ำ ๆ นี่คิดว่าจะเอาของกินมาล่อกันจริงสินะ จุนมยอนกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด เขาไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง ในเมื่อความโกรธก็มีอยู่มาก ความหงุดหงิดนี่ยิ่งไม่ต้องสืบ… มือเล็กเอาโทรศัพท์ออกห่างจากใบหน้า แล้วกดวางสายไปอย่างเงียบงัน
ไม่อยากคุยกับคนนิสัยไม่ดีหรอก
จุนมยอนลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วโยนมือถือไว้บนที่นอน นี่เปล่างอน แค่ติสท์แตกอยากอยู่คนเดียวแค่นั้น!!
คนตัวเล็กคว้ากระเป๋าตังค์และกุญแจห้องขึ้นแล้วออกไปหาอะไรกิน โดยไม่สนใจเจ้าโทรศัพท์เครื่องบางที่แผดเสียงลั่นอีกครั้งอย่างน่าสงสาร…
ไม่สิ… คนที่น่าสงสารน่าจะเป็นเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้าเสียมากกว่าสินะ…
อากาศเย็นลงทุกที สำหรับคนอื่นอาจกำลังเย็นสบาย แต่สำหรับคนขี้หนาวอย่างจุนมยอนมันไม่ได้สบายเลยสักนิด และเมื่อความหนาวมาเยือนอะไรเอ่ยจะตามมาด้วย… แน่นอนก็โรคภูมิแพ้น่ารำคาญนั่นแหละ เขาเดินมองแมกไม้สีเหลืองแซมแดงของต้นเมเปิ้ลในสวนใกล้หอพักอย่างเหม่อลอย… ดูเหมือนปีนี้อากาศจะเย็นลงกว่าทุกปี ถ้าออกมากับคริสล่ะก็ป่านนี้เจ้าบ้านั่นต้องบ่นเป็นหมีกินผึ้งแหง ๆ ที่เขาออกมาเดินตากลมทั้ง ๆ ที่ไม่สบายง่ายแบบนี้
แต่ยิ่งคิดถึงเจ้าบ้านั่นก็ยิ่งชวนให้หงุดหงิด… คนบ้าอะไรวะ ไม่เข้าใจความหวังดีของคนอื่นเลย
คนตัวเล็กหยุดเดินแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่… ถ้าเป็นตอนกลางวันมันคงจะให้ร่มเงากว้างใหญ่ หากแต่ตอนนี้มันกลับทำให้ที่ตรงนี้ดูมืดกว่าทุกที…
คิมจุนมยอนเป็นคนที่ชอบอยู่ในกลุ่มเพื่อน… เขามีความสุดที่ได้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่คอยมอบรอยยิ้มให้กับเขา หากแต่บางเวลาเขากลับต้องการโลกเงียบ ๆ เพื่อที่จะอยู่กับตัวเอง และสร้างระยะห่างกับทุกคน… ระยะห่างที่พอดีที่จะไม่ให้ตัวเองเจ็บเมื่อผิดหวัง…
คริสเป็นข้อยกเว้นทั้งหมด เพราะยักษ์ตัวสูงมันยอมบุกพังกำแพงเข้ามาทุกทีเมื่อเขาเงียบด้วยเหตุผลที่ว่า มันเหงาปาก หาคนทะเลาะไม่ได้
แล้วทำไม… เขาถึงคิดถึงแต่ไอ้บ้านั่นล่ะเนี่ย
ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศดีขนาดนี้ น่าโทรชวนสาวสักคนออกมานั่งกินลมชมวิว ไวเท่าความคิดมือเล็กก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หากแต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงได้ว่า เขาปล่อยมันแหกปากไว้ในห้อง จุนมยอนถอนหายใจออกมายาวเหยียดอย่างเซ็ง ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้า แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
ร่างสูงของคริสที่อยู่ในชุดนักเรียนไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไร… ใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งสนิท หากแต่เหงื่อกาฬที่ผุดขึ้นบนใบหน้านั้นทำให้จุนมยอนต้องขมวดคิ้วสงสัย คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเอ่ยทัก หากแต่มือหนาของคริสกลับกระชากคอเสื้อเขาแทน
“เป็นบ้าอะไรนักหนา แค่ตอบกูว่าแดกไม่แดกนี่มันยากขนาดนั้นเลยรึไง” มาแล้วครับ สงครามน้ำลาย จุนมยอนเค้นเสียงขึ้นจมูก แล้วจับข้อมือหนาแน่น
“กูวางสายทิ้ง มันก็ชัดแล้วไง ว่ากูไม่แดก คิดเหี้ยไรมากมาย”
“ไม่เอาดิ่เตี้ย… กูไม่ชอบมึงโหมดนี้ กลับมากวนตีนเร็ว ๆ” ดวงตาคู่โตจ้องตอบดวงตาที่มองมานิ่ง ก่อนที่เจ้าของมันจะถอนหายใจออกมา
“กูแค่อยากคิดอะไรเพลิน ๆ”
“แน่ใจว่าไม่ได้โกรธที่โดนกูต่อย…” ร่างเล็กส่ายหน้ารัว แล้วจับมือที่กำคอเสื้อตนออกแล้วส่งยิ้มกว้างไปให้
“ถ้าโกรธแล้วมึงจะให้กูต่อยฟรี ๆ ไหม… ไหน ๆ คุณชายคริสจะเลี้ยงอะไรครับ” จุนมยอนยกยิ้มที่มุมปากแล้วจงใจเปลี่ยนเรื่อง ในขณะที่คริสถอนหายใจออกมายาวเหยียด
เขาไม่ชอบใจกับการชอบอยู่คนเดียวของอีกฝ่ายเท่าไร เมื่อรู้ว่า มันเป็นการทบทวนตัวเองว่าจุนมยอนควรวางตัวกับใคร อย่างไร และเข้าใกล้ได้มากน้อยแค่ไหน… เพราะทุกครั้งที่มันทำสำเร็จ เหมือนเขากลับไปรู้จักมันใหม่ทุกที ถึงแพคฮยอนกับชานยอลมันไม่รู้สึก แต่คนที่ต้องกินนอนร่วมหมอนใช้ชีวิตอยู่หอเดียวกับมันแบบเขานี่รู้สึกรำคาญสุด ๆ
มันจะอะไรนักหนา เพื่อนก็คือเพื่อน อยากทำอะไรก็ทำไปดิ่วะ
“เตี้ย… กูเคยบอกมึงไปนานแล้ว ว่าไม่ต้องคิด คำพูดที่มึงพูดกับกูมันเปลี่ยนไปแทบจะทุกอาทิตย์ แบบไหนคือมึงกันแน่วะ เอาจริง ๆ กูเริ่มสับสนแล้วนะ”
“ให้กูเมะมึงสิ นั่นแหละกู” มันฉีกยิ้มกว้างเหมือนเดิมเป๊ะ แล้วนั่นทำให้เขายิ้มออกเช่นกัน
“ได้เลยครับน้องจุนมยอน วันนี้พี่ให้น้องทำตามใจชอบเลย” คำพูดสองแง่สองง่ามที่ชวนให้คิดไปไกลทำให้คนที่แอบฟังอยู่ห่าง ๆ อย่างชานยอลเริ่มเห็นท่าไม่ดี ต้องรีบเข้ามาแจมด้วย…
เขาไม่ยอมให้คริสมันนำหน้าไปหรอก… จุนมยอนยังไงก็ต้องเป็นของเขา
“เฮ้ย! เดี๋ยวนี้พวกมึงไปถึงขั้นนั้นกันแล้วเหรอวะ มิน่าล่ะ… เดี๋ยวนี้จุนมยอนแม่งน่ารักขึ้น เพราะฝีมือมึงสินะคริส” เอ่ยแซวไปด้วยความรู้ชะตากรรมสุด ๆ ขาเล็ก ๆ สั้น ๆ ของจุนมยอนแม่งเหวี่ยงเข้าท้องให้อย่างเต็มรักเลยครับ
ปาร์คชานยอลเอามือกุมท้องอย่างอเนจอนาถ โดยที่คนตัวเล็กไม่ยี่หระต่อเสียงอวดครวญนั้นเลยสักนิด
ก็แม่งบอกว่ากูเป็นเมียไอ้คริส!!!
“ตีนหนักแบบนี้… สนใจรับพี่ไปซ้อมด้วยอีกสักคนไหมครับ รับรองเลย พี่ให้น้องเมะจนขาดใจ” คริสแหกปากหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ในขณะที่จุนมยอนมันหน้าแดงก่ำ ไม่เขินหรอก รับรองได้ว่าแม่งกำลังโกรธชัวร์ ๆ
“พวกมึงแม่งน่าโมโหที่สุด!!! แม่งจะเอากูเป็นเมียให้ได้เลยช่ะ!!!?” คนตัวเล็กที่สุดตะโกนด่าลั่น แล้วเตะชานยอลซ้ำ ยังไม่หวายเหวี่ยงหมัดไปหาคริสที่ยืนหัวเราะอย่างชอบใจอีกด้วย…
คิมจุนมยอนมันต้องขี้แกล้งงี้สิ!!
“ขอโทษนะครับ น้องจุนมยอนใช่ไหมครับ”
เสียงนุ่มของบุคคลที่สี่ดังขึ้นท่ามกลางคำหยาบนับไม่ถ้วนที่พ่นใส่กันไปมา คนตัวเล็กชะงักปากแล้วหันไปหาคนที่เอ่อ… จะเรียกว่าใจกล้าก็คงไม่ผิด
จุนมยอนผละออกจากเพื่อนยักษ์ทั้งสอง มาคุยกับคนที่น่าจะมีธุระกับเขาอีกมุมของสวนนี้ทันที เจ้าของร่างโปร่งในชุดเสื้อยืดสีขาวดูสะอาดสะอ้าน กับกางเกงผ้าสบาย ๆ สีดำ ทำให้เขาเดาได้เลยว่า พี่แกต้องอยู่หอเดียวกับเขาชัวร์ ไม่งั้นไม่แต่งตัวได้ชิวแบบนี้หรอก
“พี่มีอะไรรึเปล่าครับ” คนตัวเล็กเปิดบทสนทนาพร้อมกับถอยหลังไปพิงต้นไม้อย่างติดนิสัย ดวงตาคู่โตจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบไม่ไหวติง จนคนถูกมองต้องยิ้มออกมาน้อย ๆ แล้วเอ่ยแนะนำตัว
“พี่ชื่อโจคยูฮยอนนะครับ เรียนอยู่คณะแพทย์… พี่แค่อยากรู้จักเรา” คนฟังขมวดคิ้วทันทีกับประโยคหลังของคนตรงหน้า แล้วขยับมายืนปกติ
“พี่คงไม่… เอ่อ… บอกว่าชอบผมใช่ป่ะ ?! คือผมบอกไว้ก่อนนะพี่คยู ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แล้วอิยักษ์สองตัวมันก็ไม่มีใครเป็นแฟนผมด้วย ผมชอบผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมยาว ๆ ง่ะ” คนตัวเล็กถามพร้อมกับอธิบายยาวเหยียด ถึงมันจะเต็มไปด้วยการปฏิเสธ หากแต่คนตรงมันกลับยิ้มกว้าง จนจุนมยอนนึกกลัว
เขาว่าคนเป็นหมอมักมีความโรคจิตสูง… หรือมันจะจริงวะ นี่ปฏิเสธไปเต็ม ๆ แต่พี่แกกลับยิ้มอ่ะ เหย… นี่เริ่มกลัวแล้วจริง ๆ นะ
“มีใครเคยบอกไหมว่า จุนมยอนน่ารัก” นี่มันมุขหลอกชมไม่ใช่เหรอ!! บอกทีว่าเขาไม่ได้กำลังโดนผู้ชายจีบอยู่ ดวงตาคู่กลมมองเลยไหล่รุ่นพี่คณะแพทย์หน้าตาดีตรงหน้าไปยังเจ้าเพื่อนยักษ์ทั้งสองคนทันที แต่มันกลับกำลังคุยกันอย่างไม่สนใจเขาเลยสักนิด
ไอ้พวกเพื่อนเลว!!
“ไม่ครับ ส่วนใหญ่จะบอกว่าผมกวนตีนมากกว่า” ผมยิ้มสู้แล้วตอบกลับไปโดยทันที ในขณะที่หันไปมองไอ้เพื่อนยักษ์นั้นอีกครั้ง แต่มันก็ยังไม่สนใจเหมือนเดิม!
“แบบนั้นแหละครับ.. สำหรับพี่เรียกน่ารัก” พี่คยูอะไรสักอย่างยิ้มกว้างกว่าเดิม… คือยอมรับว่าหล่อ แต่เข้าใจไหมครับ ม่ได้ชอบผู้ชาย ดูปากจุนมยอนคนหล่อนะครับ ไม่ชอบผู้ชายอ่ะครับ
“พี่คยูฮยอนมีธุระแค่นี้ใช่ป่ะ เพื่อนผมรอกินข้าวอยู่อ่าครับ ถ้ายังไง ผมขอตัว…!!” ไม่ดิ่ มันต้องไม่เป็นแบบนั้น ไม่ ๆๆๆ ไอ้พี่นักเรียนหมอมันเดินเข้ามาแล้วดึงจุนมยอนคนแมนเข้าไปกอดแน่น คนตัวเล็กดิ้นไปมา พร้อมกับคำด่าสารพัด แต่ร่างโปร่งมันก็ยังไม่ปล่อย
“เฮ้ย!!! มึงทำอะไรไอ้เตี้ยวะ!!!!” ในที่สุดไอ้ยักษ์ทั้งสองมันก็เลิกคุยกันแล้วมาช่วยเขาเสียที คริสกระชากมันส่งไปให้ชานยอลรับตัวไว้ ในขณะที่มันกอดผมแทนไอ้พี่นักเรียนหมอ…
“เล่นแรงนะครับ พี่แค่จะขอเบอร์จุนมยอนเท่านั้นเอง…” คริสตีหน้าเรียบแล้วแบมือขอโทรศัพท์แล้วกดให้มันอย่างง่าย ๆ คนตัวเล็กจ้องหน้าเพื่อนเขม็งอย่างเอาเรื่องแต่เมื่อเหลือบเห็นเบอร์แล้วก็ไปต่อไม่ถูกเลยครับ
“นี่ครับ.. ถ้ามีอะไรกับจุนมยอนรบกวนโทรมาหาผมนะครับ ยังไงก็อยู่ห้องเดียวกัน”
คริสลากจุนมยอนออกมาจากตรงนั้นตามด้วยชานยอลที่หันไปส่งยิ้มกวน ๆ ให้กับคุณพี่หมอที่เผลอไปกระตุกต่อมหึงหวงของคริสเข้าให้แล้ว… อย่างปาร์คชานยอลที่รู้ทั้งรู้อยู่แล้วยังอดช็อกไม่ได้เลยว่าไอ้เพื่อนโย่งรูมเมทของจุนมยอนมันจะหวงขนาดนี้ นี่ยังดีที่มันไม่ก่อเรื่องด้วยการทำร้ายร่างกายคุณพี่นักเรียนหมอนะ
“เป็นไงละมึง จะคุย ๆ โดนมันลวนลามเฉย หรือชอบแบบนั้นหรอวะ” คริสเปิดสงครามน้ำลายทันทีเมื่อเดินมาถึงสนามบาสที่ไร้ผู้คน
“มึงเป็นบ้าอะไรวะ นี่กูโดนลวนลามมึงมาด่ากู นี่กูผิดรึไง!!” จุนมยอนสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของคริสแล้วตวาดกลับอย่างเหลืออด ความรู้สึกขอบคุณที่มีเมื่อครู่มลายหายไปหมด เมื่อมันพูดหมา ๆ แบบนี้
คริสชะงักกึก เมื่อคิดย้อนไป เตี้ยมันไม่ผิดหรอก เขานี่แหละผิด ผิดที่ด่ามัน ผิดที่ไปว่ามันแบบนั้น ผิดร้ายแรงสุด คงเป็นการที่ยอมให้มันไปคุยกับรุ่นพี่บ้านั่นคนเดียว
“เตี้ย… กูขอโทษ” คริสเอ่ยเสียงเบาลง เมื่อรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ชานยอลเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อย ๆ มันก็ไม่ชกกันให้เสียเลือดชัวร์ เพราะครั้งนี้คริสมันยอมลงให้ขนาดนี้ จุนมยอนมันก็คงไม่เอาเรื่องต่อ… หรอกมั้ง
“อะไรของมึงว่า เดี๋ยวด่า เดี๋ยวขอโทษ นี่เห็นกูเป็นอะไร ที่รองรับอารมณ์มึงไง๊ ? หงุดหงิดชิบหาย หงุดหงิดมาก ๆ ไม่ต้องตามกูมานะ คืนนี้กูจะไปนอนคอนโดพี่กู ขอไม่เห็นหน้ามึงสักคืน เผื่อพรุ่งนี้กูจะอารมณ์ดีขึ้น!!” จุนมยอนตวาดลั่นแล้วผลักอกคริสอย่างแรง คนตัวโตที่ไม่คิดว่าจุนมยอนจะโกรธจริงจังขนาดนี้ก็ได้แต่ยืนอึ้ง
นี่บอกขอโทษก็ผิด… มึงจะเอายังไงกันแน่วะ ไอ้คุณหนูจุนมยอน!!!!
“ถ้ามึงไม่ตามไป… กูเสียบนะครับ” เสียงยียวนกวนประสาทของชานยอลดังขึ้น เตือนให้เขาวิ่งตามไปอย่างไม่รู้ตัว นึกขอบคุณมันอยู่เหมือนกันที่มีน้ำใจนักกีฬามากพอที่จะไม่ยุ่งและไม่แย่งกัน
“จุนมยอน!!!” เจ้าของชื่อที่เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่นั้นหันมาค้อนเจ้าของเสียทันที นี่บอกไปแล้วชัดเจนมากนะ ว่าไม่ต้องตาม แล้วอะไร อยากแลกหมัดกันอีกรึไง!!
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องตาม…”
“กูชอบมึง”
คนตัวเล็กนิ่งค้างไปทันที… นี่มันใช้เรื่องที่จะล้อเล่นกันได้รึไง แล้วไอ้คริสดันพูดออกมาพร้อมกับเอื้อมมาดึงมือของเขาไปกุมเฉย นี่ใครอนุญาตกัน???
“กูชอบมึงจริง ๆ วะเตี้ย… ถ้าไอ้รุ่นพี่บ้านั่นไม่ดึงมึงเข้าไปกอดแนบแน่นขนาดนั้น กูก็ไม่รู้ตัวหรอกว่ากูชอบมึง…”
พลั่ก
หมัดเล็ก ๆ สอยเข้าที่มุมปากข้างเดิม แผลเก่า แผลเดิมเป๊ะ… คริสถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดทิ้ง แล้วใช้หลังมือปาดเลือดที่มุมปากอย่างลวก ๆ แล้วจ้องคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้านิ่ง ณ ตอนนี้คริสไม่อาจคาดเดาความคิดใด ๆ ของจุนมยอนได้เลย
“กูไม่ตลกนะสัด… เดี๋ยวก็บอกให้กูเมะ… แล้วก็ชวนกูไปกินข้าว… โมโหใส่กูที่กูไม่รับโทรศัพท์… แล้วยังไอ้เรื่องรุ่นพี่นักเรียนหมอนั่นอีก… และนี่มึงจะมาล้อเล่นด้วยการบอกว่าชอบกูอีกเหรอ กูไม่ตลกเลยนะคริส…” เสียงหวานว่าด้วยความรู้สึกที่สับสนเต็มไปหมด ในหัวของเขามันมีแต่คำถาม
แต่สิ่งที่คริสทำได้คือแค่เดินเข้าไปหาแล้วคว้าร่างเล็กที่กำลังหงุดหงิดและสับสนอยู่นั้นเข้ามากอดแน่น…
“ขอโทษจริง ๆ นะเตี้ย… คิดว่าไม่ได้ยินมันก็ได้ ไม่ต้องสนใจมันก็ได้… แต่ขอให้เราอยู่กับเตี้ยต่อไปได้ไหม… อย่าหันหลังให้กันอีกได้ไหม…” คริสว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงในขณะที่จุนมยอนเม้มริมฝีปากแน่น… เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบรับ หรือปฏิเสธอย่างไร ในเมื่อตอนนี้เขากำลังโคตรโมโห โคตรหงุดหงิด และโคตรเสียใจเลยที่มันด่าเขาแบบนั้น แต่พอมันมาบอกว่าชอบเขา… เขากลับ….
...กลับรู้สึกดีใจ…
“เอาจริง ๆ นะคริส… กูไม่รู้จะตอบมึงยังไงดี… กูไม่รู้ว่าที่กูเป็นอยู่… มันเรียกว่าชอบมึงได้ไหม แต่กูมั่นใจได้อย่างนึง….” คนตัวเล็กยิ้มกว้างอย่างน่าเสียวสันหลัง เชื่อเถอะครับว่าคิมจุนมยอนเป็นคนที่ไม่เคยเอาอะไรไปคิดเล็กคิดน้อยให้รกสมองหรอก ถ้าไม่เข้าใจสิ่งนั้นจริง ๆ
“มึงนี่เปลี่ยนโหมดเร็วเนอะ…”
“แน่ดิ่ เรื่องนั้นไว้กูอยู่คนเดียวค่อยคิด…
“แล้วมึงมั่นใจว่าอะไร…” คนตัวเล็กยิ้มเหี้ยมแล้วส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้กับเจ้าของร่างสูง มือเล็กยกขึ้นกอดคอคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเขย่งปลายเท้าน้อย ๆ เพื่อจะกระซิบอะไรบางอย่างให้กับคนตัวสูงกว่า
“มั่นใจว่า ถูกมึงกอดแล้วแม่งรู้สึกดีกว่า ไอ้รุ่นพี่นักเรียนหมออีก”
ถ้าคิมจุนมยอนแม่งเป็นอย่างนี้ต่อไปสักวันเขาต้องปล้ำมันแน่ ๆ !!
คริสสบถลั่นในใจก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจแล้วดันไหล่คนตัวเตี้ยกว่าออก “ไปหาข้าวแดกกันเหอะ หิวชิบหาย อยากกินไรครับไอ้คุณหนูจุนมยอน”
“อะไรที่คุณชายคริสเลี้ยงผมก็แดกหมดแหละครับ”
แล้วจุนมยอนมันก็เป็นงี้ ไม่เคยคิดอะไรที่มากกว่าที่ควรคิด พอกลับมาเป็นโหมดเดิมแม่งก็กวนตีนเหมือนเดิม… แต่คริสไม่คิดว่าจะปล่อยให้คนตัวเล็กได้หายใจหายคอหรอกนะ… เตรียมตัวไว้ได้เลย เพราะไหน ๆ ก็บอกไปแล้วว่าชอบ
….จะผิดอะไรถ้าหากจะ….จีบ….
อย่างเป็นเรื่องราว
. T B C .
---------------------------------------------------------------------------------------------
::::: Rerenela's Said :::::
* v * กลับมาแล้ววววววววววววววว ห่างหายจากการอัพฟิคไปนานจนจะลืมวิธีการอัพแย้ว 55555555555555555555555 //ทุกคนตบบ
มีใครรอเรื่องนี้ไหมว่าา พิจุนมยอนคนแมน กลับมาแล้วน้าา ท่าทางจะได้ประมาณ 3 ตอนจบ...
แต่เรายังไม่จั่วนะว่าคู่ใครร ฟิคยังไม่จบอย่าเพิ่งระบุตัวพระเอกเนอะะ 555555
ตอนนี้... กำลังปั่นรายงานเดี่ยวพรีเซ้นท์วันอังคารอยู่ค่ะ แต่ขี้เกียจมาก เลยแวะมาเขียนฟิคและปรากฏว่า เอออ มันจบตอนเนอะ 55555
เป็นอย่างไรติ-ชมกันได้นะคะ พูดคุยกับเราได้ที่ทวิตเตอร์ @rerenela หรือติดแทก #พี่จุนคนแมน นะคะ
ปล. 2 HAPPY BIRTHDAY TO Dogrardian ด้วยจ้าาา รักและรักมาก รีบ ๆ กลับมาอัพลอพฟ.นะจุ๊บบ 55555555555
แล้วพบกันจ้า > ___ <
ปล. ขณะนี้แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ 2 มีเหลืออยู่ 10 เล่มนะฮับ สนใจติดต่อได้ที่ทวิตเตอร์ด้านบนจ้า
ความคิดเห็น