คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : [HunHo] HAPPY BIRTH DAY [END]
เพราะเรารักกัน
เหตุผลนี้เท่านั้นที่ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากเขาเด็ดขาด
คนตัวเล็กยืนหน้าบึ้งอยู่เบื้องหน้าห้องพักของรุ่นน้องบางคนที่นัดเขาอย่างดิบดีว่าวันนี้เก้าโมงเช้าเจอกันที่หน้าหอนะ จะพาไปเที่ยว เพราะเขาทำงานพิเศษตลอดเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กับแฟนเด็กคนนั้นสักเท่าไร คนคนนั้นใช้โอกาสที่วันนี้เป็นวันหยุดประจำเดือนของทางร้านไอศกรีมของเขา ชวนไปเที่ยวไกลถึงปูซาน
แต่การที่นัดกันไว้อย่างดิบดีแล้วตื่นสายแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกันละ...
มือเล็กที่สวมสร้อยข้อมือที่มีจี้รูปตัวเอชนั้นยกขึ้นเคาะประตูห้องเป็นรอบที่สาม หลังจากที่ไม่มีการตอบรับมาสองรอบ คนตัวเล็กหน้ามุ่ยลงกว่าเดิม แต่เสียงอะไรบางอย่างที่หลังประตูไม้ตรงหน้านั้นทำให้เขาตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย ดวงหน้าหวานระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
ถึงจะเรียกว่าเป็นแฟนกัน... แต่เขาก็ไม่ชินกับการเผชิญหน้ากับเด็กที่ทำท่าเกลียดเขาตั้งแต่วันแรกได้หรอกนะ
แต่เด็กคนนั้นกลับมาสารภาพรักเขาเสียได้...
คิดยังไงก็ไม่ชิน
มันคงเป็นภาพที่น่าเอ็นดูไม่น้อย ถ้าหากสาวน้อยแต่งตัวหวานๆมายืนหน้าแดงและใจเต้นรัวเวลาหน้าห้องแฟนหนุ่ม แต่ขอโทษ ถึงเขาจะเป็นผู้ชายตัวเล็กก็เถอะ การหน้าแดงตอนรอเซฮุนมันมาเปิดประตูก็ไม่ควรจะหน้าแดงและใจเต้นแบบนี้รึเปล่า...
ดวงตากลมจดจ้องประตูไม้ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ แต่เมื่อมันเปิดออกมาแล้ว เผยให้เห็นร่างสูงของรุ่นน้อง ที่ยังคงอยู่ในชุดนอน บวกกับสภาพที่ยังไม่ตื่นดีนั้น...
ความตื่นเต้นเมื่อครู่นั้นก็มลายหายไปสิ้น
มือเล็กกระชากคอเสื้อเชิ้ตที่ไม่ได้ติดกระดุมสามเม็ดบนขึ้นก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างเอาเรื่อง คนสะลึมสะลือถูกดันถอยหลังเข้าไปในห้อง แขนยาวเอื้อมไปปัดประตูปิด ทั้งๆที่ดวงตาคู่นั้นแทบยังไม่เปิดด้วยซ้ำ
“นี่ลืมนัดรึไง!!” คนตัวเล็กกว่าตวาดลั่นห้องอย่างหัวเสีย แต่คนถูกถามนั้น ไม่ตอบคำถามว่าไม่ดีแล้ว... โอเซฮุนกลับโอบกอดเข้าแล้วกดจูบลงมาอีกนี่มันยิ่งกว่าไม่ดีอีก!!
มือเล็กกำปกคอเสื้อแน่นเมื่อลมหายใจกำลังจะหมด เจ้าของห้องถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย แต่ยังไม่วายกดจูบลงบนแก้มแดงใสที่แดงระเรื่อขึ้นซ้ำๆ มือเล็กออกแรงดันแผ่นอกหนานั้นเล็กน้อย ทำให้เจ้าของห้องผู้มีใบหน้าหล่อเหลานั้นยอมผละออกมาในที่สุด มือหนาประคองใบดวงหน้าหวานแล้วใช้นิ้วโป้งนวดเบาๆที่ข้างขมับอย่างอ่อนโยน แล้วเลื่อนหน้าไปจูบลงหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
สัมผัสที่แสนอ่อนโยน...
...ที่คอยเติมเต็มให้เขาเสมอ...
“คิดถึง” ถ้อยคำหวานถูกเอ่ยกระซิบแผ่วเบาชิดริมฝีปากแดงที่ช้ำเพราะจูบเมื่อครู่ คนตัวเล็กพยักหน้ารับรู้แล้วเอ่ยตอบ
“รู้แล้ว... ถอยออกไปหน่อยสิเซฮุน” เซฮุนยอมปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ แล้วขึ้นไปนอนตะแคงข้างบนเตียงนอนหนา ทิ้งให้คนที่เป็นอิสระแล้วนั้นยืนมองด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอีกครั้ง
ถ้าบอกว่าละเมอไปเปิดประตูละก็จบไม่สวยแน่!
“เซฮุนา... หลับแล้วเหรอ” เอ่ยถามเสียงราบเรียบพร้อมกับนั่งลงข้างๆเตียงนอนหนา มือเล็กเอื้อมไปเขย่าแขนหนาเบาๆ แต่ผลที่ได้รับกลับมาก็คือนิ่งเหมือนเดิม จุนมยอนถอนหายใจยาวเหยียดอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเขย่าแขนของคนที่หลับไปแล้วอย่างแรงขึ้นไปอีก
เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วพยายามปลุกคนที่นอนหลับตาแต่ยิ้มอยู่แรงกว่าเดิม คิดว่ารู้ไม่ทันรึไง... ว่าแกล้งหลับน่ะ
“ถ้าเซฮุนไม่ตื่น พี่จะไปเที่ยวกับไคแล้วนะ” ดวงหน้าหวานเลื่อนไปกระซิบข้างใบหูของคนแกล้งหลับ ก่อนจะงับเบาๆ แล้วรีบถอยออกมาอย่างรวดเร็ว
ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อครู่ แต่มันก็ได้ผล เมื่อคนตัวสูงนั้นยอมเปิดตาแล้วลุกขึ้นนั่งทันที ดวงหน้าหล่อเหลานั้นบึ้งตึงเสียจนคนแกล้งนั้นยิ้มร่าออกมาจนตาหยี
“ถ้าพี่จะไปเที่ยวกับไอ้ดำนั่นละก็ สู้ผมทำผิดกฎของเราแล้วกดพี่วันนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า” มือหนาเอื้อมจับข้อมือเล็กเล็กหลวมๆ แล้วกดจมูกลงบนหลังมืออย่างแผ่วเบา เซฮุนช้อนตามองเจ้าของมือนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย ซึ่งเรียกใบหน้าซับสีของจุนมยอนได้เป็นอย่างดี
เซฮุนออกแรงดึงให้คนตัวเล็กกว่านั่งลงบนเตียง และจุนมยอนก็ยอมแต่โดยดีอีกด้วย เขานั่งห้อยขาลงที่ข้างเตียง ในขณะที่เจ้าของห้องตัวสูงนั้นขยับมาสวมกอดเขาจากด้านหลังแล้วปล่อยขาลงที่ข้างเตียงเหมือนกัน เซฮุนว่าใบหน้าของตัวเองไว้บนไหล่เล็กที่ต้องดูแลคนในครอบครัวทั้งหลาย
บางที...คนคนนี้สมควรถูกดูแลมากกว่า
มันดูหนักเกินไปสำหรับคนตัวเล็กๆนี่ด้วยซ้ำ
แต่เพราะเป็นพี่จุนมยอน... เป็นเหมือนสายน้ำคอยหล่อเลี้ยงทุกคน
เป็นเพราะเหตุผลนั้น... จึงไม่มีใครเหมาะกับงานนี้เท่าคนคนนี้อีกแล้ว
“ไหนบอกผมหน่อย... ถ้าผมรีบไปอาบน้ำแล้วพาคุณจุนมยอนจะให้อะไรเป็นรางวัลเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับกดจมูกลงบนข้างแก้ม ดวงหน้าหวานงอง้ำอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมายาวๆเท่านั้น
“คนเขาอุตส่าห์ใช้วันหยุดประจำปียอมหยุดให้อย่างที่ขอ... แค่นั้นยังไม่ถือเป็นรางวัลรึไง” เซฮุนยิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้ยิน แล้วฟัดแก้มขาวอีกครั้งอย่างอารมณ์ดี เซฮุนยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระแล้วลุกไปอาบน้ำอย่างโดยดี
จุนมยอนที่ไม่ได้เข้ามาในห้องของเซฮุนนานนั้นก็ได้แค่นั่งสำรวจห้องไปพลาง ๆ สภาพมันเรียบร้อยจนไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายขี้เกียจและติดสบายอย่างโอเซฮุนจะสามารถทำได้ เพราะฉะนั้นห้องที่สะอาดเรียบร้อยขนาดนี้คงเป็นฝีมือของคุณป้าแม่บ้านที่ถูกจ้างมาทำความสะอาดทุก ๆ สัปดาห์นั่นแหละ
สิ่งที่สะดุดตาของจุนมยอนตอนนี้คือกรอบรูปที่วางอยู่ข้างทีวีขนาดใหญ่ รอยยิ้มของเด็กน้อยคนนั้นกับเขาที่ดูเขินอายอย่างเห็นได้ชัดนั้นทำให้เขาอดคิดถึงวันแรกที่เราคบกันไม่ได้จริง ๆ
จะว่าไป... มันก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะ...
“มาจ้องหน้าผมแบบนั้นนาน ๆ ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่สวมกอดเขาจากด้านหลัง กลิ่นสบู่กลิ่นเดิมที่แสนคิดถึงนั้นทำให้ดวงหน้าหวานระเรื่อขึ้นทันที เมื่อคิดว่าเด็กตัวสูงนั้นกำลังเปลือบท่อนบนอยู่
“บะ...บ้าเหรอ... พี่มองรูปนะ” เอ่ยแก้ตัวเสียงตะกุกตะกักเป็นพัลวัน แต่คิดเหรอว่าหน้าแดงๆนั้นจะหลุดรอดสายตาของเซฮุนไปได้ จมูกโด่งกดจูบลงบนข้างแก้มอีกครั้งแล้วผละไปแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
นี่วันนี้เขาโดนเด็กลวนลามไปกี่รอบแล้วเนี่ย!!
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางเสียที เซฮุนในชุดสบายๆ อย่างเสื้อยืดสีขาวคอกว้างกับกางเกงสกินนี่สีดำนั้นดูดีมาก เพราะหุ่นที่สมส่วน กับส่วนสูงที่แสนน่าอิจฉานั่นแหละ
หากแต่บรรยากาศที่ดีนั้นกลับถูกใครคนหนึ่งทำลายมัน ร่างสูงของชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวที่ถูกพับถึงข้อศอกนั้นยืนอยู่หน้าหอของพวกเขา เซฮุนกุมมือคนที่อยู่ข้างตัวแน่นในขณะที่คนตัวเล็กยังคงหัวเราะกับบทสนทนาเมื่อครู่ไม่หยุด
“เซฮุนา...” เสียงหวานเสียงชื่อแฟนอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาคู่โตมองตามสายตาของเซฮุนไปจนไปพบกับใครคนหนึ่ง
“...พี่ชานยอล...” เสียงหวานครางเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา... เขาไม่ได้เจอกับคนตรงหน้ามาตั้งแต่ตอนที่เลิกกัน...
เมื่อสามปีก่อน...
“จุนมยอน... พี่ขอโทษ” เขาตรงเข้ามาคว้ามืออีกข้างขึ้นไปกุมแล้วกดจมูกลงอย่างรวดเร็ว จุนมยอนชักมือกลับมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าเซฮุนที่ไม่ยอมสบตาเขา
“เซฮุน...” เสียงหวานร้องเรียกอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ก็ได้สายตาว่างเปล่ากลับคืนมา ขอบตาของคนตัวเล็ร้อนผ่าว มือเล็กกำมือหนาของเซฮุนแน่น ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ
“ขอโทษนะครับ... พี่มีอะไรรึเปล่าครับ คือผมกับแฟนต้องรีบไปเดทกันน่ะครับ” เสียงหวานว่าด้วยน้ำเสียงที่สั่นมาก แต่มันกลับทำให้มือหนาของคนข้างๆนั้นบีบกลับมาอย่างให้กำลังใจอีกครั้ง เพียงพอแล้ว...
...เพราะสามปีก่อนชานยอลเป็นคนทิ้งเขาไป...
ทิ้งเขาไปเพราะธุรกิจของพ่อเขาล้มละลาย...
และเป็นเซฮุน... รุ่นน้องที่แอบชอบเขามาตลอดนั้นเป็นคนโอบกอดและปลอบประโลมเขาจนถึงทุกวันนี้
เซฮุนหันไปโค้งให้กับชานยอลเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินอีกครั้งแล้วลากคนตัวเล็กให้เดินตามไป... เขาไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าดีใจแค่ไหนที่ได้ยินคำพูดที่แสดงถึงสถานะที่ชัดเจนระหว่างเราจากปากของพี่จุนมยอนเองแบบนั้น
แต่ลึกๆแล้ว โอเซฮุนคนนี้กลัวมาตลอดว่าคนคนนั้นกลับมาแล้วคนตัวเล็กจะเดินจากไป
แต่พี่จุนมยอนยังอยู่กับเขา... เท่านี้เพียงพอแล้ว
และเขาก็จะไม่มีวันปล่อยมือจากพี่จุนมยอนเด็ดขาด
“นี่... เดินเลยลานจอดรถแล้วนะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นคนตัวสูงเอาแต่เดินเอา ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเดินไปยังรถของตนเลยสักนิด
“ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับขายาวที่หยุดเดิน เซฮุนหันหน้ามาหาคนตัวเล็กแล้วคว้าเข้าไปกอด จมูกโด่งกดลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างแผ่วเบาแล้วเลื่อนไปที่ขมับอย่างไม่นึกสนใจสายตาของคนรอบข้างแม้แต่น้อย ดวงหน้าหวานที่ซบลงกับอ้อมอกกว้างของเซฮุนนั้นช้อนตาขึ้นมองเสี่ยวหน้าของแฟนอย่างไม่เข้าใจจนกระทั่งเซฮุนเอ่ยออกมานั่นแหละ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทันที
“ขอโทษ...ที่เมื่อกี้เมินใส่ไงครับ... ผมรักพี่จุนมยอนะ แต่ผมก็กลัวมาตลอดเลย” คนตัวสูงดันไหล่คนตัวเล็กออกเล็กน้อย แล้วใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยต่อ “แต่ผมจะไม่กลัวอีกแล้ว... ผมรักพี่จุนมยอนนะ อย่าทิ้งผมไปได้ไหมครับ”
“ใครจะทิ้งเซฮุนกัน... เด็กดื้ออย่างนายต้องเจออย่างพี่รู้ไหม” คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างแรง จนตาแดงช้ำ เซฮุนคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม
เซฮุนผละออก แล้วเอื้อมไปกุมมือเล็กอีกครั้งแล้วเดินนำไปที่รถ... ถึงจะมีอะไรมาทำลายบรรยากาศบ้าง แต่ยังไงวันนี้เขาต้องทำมิชชั่นให้สำเร็จให้จงได้!
“ว่าแต่ว่า... เซฮุนจะพาพี่ไปไหนเหรอ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อรถคันหรูนั้นออกสู่ถนนใหญ่
“ไปปูซานไง” คำโกหกคำโตถูกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในขณะที่คนได้ยินนั้นทำตาโตเหมือนตกใจ ก่อนจะหน้ามุ่ยลงแล้วเอ่ยตอบ
“เชื่อไหมให้ทาย...”
“ทายถูกจะได้อะไรเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างสุภาพ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเซฮุน มือหนาหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้า ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกร้านหนึ่งในขณะที่ดวงตาคู่โตนั้นฉายชัดถึงความตกใจ...
...ร้านอาหารแพงหูฉี่ขนาดนี้...
เกรงใจเซฮุนตาย
“ไม่ต้องคิดว่าเกรงใจเลย... ถ้าเกรงใจจริง ๆ ก็ห้ามเกรงใจนะครับ เพราะผมจ่ายไปแล้ว” เซฮุนเอ่ยดักทาง พร้อมกับดึงกุญแจออกแล้วลงจากรถไป ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังเกรงใจนั้นรีบลงตามไปอย่างรวดเร็ว
ห้องส่วนตัวขนาดเล็กนั้นเป็นสิ่งที่เซฮุนเตรียมไว้สำหรับการเดทวันนี้ แน่นอนว่ามันก็ไม่ใช่วันครบรอบ หรืออะไรหรอก แต่ที่พาพี่จุนมยอนมาวันนี้เป็นเพราะ
...ทุกๆปีมักจะมีคนลืมวันเกิดตัวเองเสมอน่ะสิ...
หลังจากของคาวถูกเสิร์ฟไปได้ไม่นาน เซฮุนก็เอ่ยเรียกให้พนักงานจัดเสิร์ฟของหวานได้ ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าเป็นเชิงบอกว่า ไม่ต้องก็ได้ แต่เด็กนิสัยไม่ดีกลับเมินเสียอย่างนั้น คนตัวเล็กถอนหายใจออกมายาวเหยียด ซึ่งเรียกร้อยยิ้มขำจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป ไฟในห้องนั้นก็ดับพรึ่บลงทันที ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง ในขณะที่จุนมยอนกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา เสียงทำนองเพลง HAPPY BIRTHDAY ก็ดังขึ้น จนทำให้เจ้าตัวคิดออก รอยยิ้มกว้างปรากฏบนดวงหน้าหวานทันที
...ไม่เคยลืมเลยจริงๆสินะ...
แสงไฟในห้องกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มขนาดสองปอนด์วางอยู่ตรงหน้า บนหน้านั้นมีครีมน้ำตาลอ่อนตกแต่งเป็นจุดรอบๆแล้ววางทับด้วยเชอร์รี่ลูกโต ภายในวางล้อมของเจ้าเชอร์รี่นั้นมีถ้อยคำอวยพรไว้อย่างน่ารัก เทียนสีขาวตัดกับตัดเค้กนั้นถูกปักถัดจากเจ้าเชอร์รี่นั้นอีกที
“เป็นอีกปีที่พี่ลืมวันเกิดตัวเองสินะครับ...” เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั้นเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ทำให้เจ้าตัวดูดีเป็นที่สุด เขาก็ว่าแล้วว่าทำไมวันนี้เซฮุนถึงพิถีพิถันการแต่งตัวเป็นพิเศษ ปกติที่ไปเที่ยวกันเด็กคนนี้ไม่ค่อยเซ็ตผมหรอก แต่วันนี้กับเสยขึ้นเปิดหน้าผากอย่างแสนดูดี
“แต่เซฮุนก็ไม่ลืมนี่นา...”
“แน่นอนสิครับ ก็ผมเป็นแฟนเด็กที่แสนน่ารักของพี่จุนมยอนนี่นา” จุนมยอนยิ้มรับกับคำพูดนั้น ในขณะที่ยกมือขึ้นประสานกันแล้วอธิษฐานในใจแล้วเป่าเทียนจนมันดับทุกเล่มแล้ว
“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่จุนมยอน... ผมจะคอยเป็นกำลังใจให้พี่จุนมยอนเสมอเลย”
“สัญญานะ”
“สัญญาเลยครับ... จะอยู่ให้พี่จุนมยอนดัดนิสัยไปตลอดชีวิตเลย”
อาจไม่ใช่ปีที่ดีที่สุด แต่ก็เขาก็เติบโตขึ้นอีกปี
พร้อมกับความรับผิดชอบที่มีต่อครอบครัวมากขึ้น
ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันเสมอนะ
“รักนายมากนะ... เซฮุนอา”
.:il HAPPY BIRTHDAY OUR LEADER SUHO li:.
เป็นฟิควันเกิดที่เริ่มเขียนตอนสองทุ่มและเสร็จตอนเที่ยงคืนอีกแล้วค่ะ... ฟิควันเกิดทีไร ปั่นแบบรีบเร่งทุกที ถถถถถถถถถถถถถ
หากมีคำผิดจะมาแก้พรุ่งนี้น้าา คำอวยพรพี่จุนมยอนขอติดไว้พรุ่งนี้เช่นกันจ้าา
ขอแทกเป็น #ฟิคขี้ลืมนะคะ 555555555555 เทรนก็ได้ ไม่เทรนก็ได้ แต่รักทุกคนนะคะ *กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด*
ความคิดเห็น