คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : (OS) [Baekhyun x Suho] น้องมยอนของพี่พยอน
หิมะสีขาวกำลังโปรยปรายลงมาดั่งสายฝนที่ตกพร่ำในช่วยย่างก้าวเข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวเช่นนี้... เรือนร่างเล็กในเสื้อสเวตเตอร์สีเทาหม่นตัดกับเสื้อเชิ้ตสีชมพูตัวในนั้นกำลังยืนกอดหนังสือเรียนอยู่หน้าอาคารเรียนอย่างอารมณ์ดี อีกทั้งแว่นตากรอบใหญ่ที่สวมใส่อยู่ซึ่งขับให้คนตัวเล็กที่น่าเอ็นดูขึ้นไปอีก...
คิมจุนมยอนเป็นนักศึกษาดีเด่นของนักศึกษาชั้นปีหนึ่งที่ถูกทาบทามให้เข้าสภานักศึกษา แต่เจ้าตัวก็ปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า จนอยู่ๆ เขาก็ถือใบสมัครเข้ามาที่ห้องทำงานของคณะกรรมการนักศึกษาด้วยใบหน้าบูดบึ้งพร้อมกับ ประธานสภานักศึกษาคนปัจจุบัน...
ทุกคนในห้องนั้นก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามว่าทำไม เพราะดวงตาเรียวรีที่พราวระยับยิ้มแย้มของท่านประธานนักศึกษานั้นมันแสนจะน่ากลัว... แต่พอผ่านไปไม่นานทุกคนก็ได้คำตอบ
...เพราะท่านประธานนักศึกษาพยอนแพคฮยอนนั้นใช้อำนาจในการเป็นพี่ในเอกสั่งให้น้องปีใหม่ยอมสมัครเข้าสภานักเรียนจนได้ไงละ...
ตากลมยืนมองปุยหิมะที่แสนบอบบางนั้นตกลงจากฟ้าอย่างเพลิดเพลิน หากแต่เมื่อเหลือบมองต่ำลงมาก็เห็นร่างโปรงของท่านประธานนักเรียนยืนอยู่เบื้องหน้าเสียแล้ว คนตัวเล็กเบ้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะกระชับหนังสือในอ้อมแขนแล้วเดินเฉียดไหล่คนตัวสูงกว่านิดหน่อยนั้นไปอย่างไม่หันกลับมามอง
หากแต่มือเรียวของคนเป็นพี่นั้นก็คว้าหมับที่ต้นแขนแล้วดึงเด็กตัวเล็กเข้ามากอดแน่นเสียอย่างนั้น... คิมจุนมยอนหน้ามุ่ยลงกว่าเดิม ก่อนจะพยายามทั้งดันทั้งผลักคนชอบบังคับให้ออกห่างโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ แต่ก็ต้องยอมแพ้ให้กับ ความเอาแต่ใจของคนตรงหน้าอยู่ดี
“พี่แพคฮยอนครับ... มยอนจะกลับบ้าน” เสียงเล็กว่าพร้อมกับออกแรงดันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับได้ผล เจ้าของชื่อแพคฮยอนยกยิ้มกว้างก่อนที่จะใช้มือนั้งสองข้างนั้นดันไหล่เล็กออกไป แล้วยื่นหน้าเข้ามากดจมูกลงบนแก้มนุ่มอย่างฉวยโอกาส
“ตัวเย็นหมดแล้ว มยอนของพี่ขึ้นรถนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไม่ว่าเปล่า คนพูดนั้นคว้าหมับที่ข้อมือเล็กแล้วจูงไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะดันหลังคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งอย่างจำใจ ส่วนตัวเองนั้นก็เดินอ้อมมายังอีกฝั่ง และเมื่อแพคฮยอนนั่งบนที่นั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว ตั้งใจเต็มที่ว่าจะหันไปส่งยิ้มหล่อๆให้กับน้องมยอนตัวเล็กแสนน่ารัก...
...หากแต่เบาะข้างๆนั้นกลับว่างเปล่า...
เจ้าของรถตาลีตาเหลือกมองซ้ายขวา หาคนตัวเล็กที่น่าจะนั่งอยู่นั้น หากแต่คิมจุนมยอนนั้นกลับกำลังวิ่งออกนอกคณะไปเสียแล้ว... แพคฮยอนส่ายหน้าไปมากับความดื้อรั้นของแฟนตัวเอง ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับตามออกไป..
จุนมยอนหันมองข้างหลังพลางหัวเราะคิกคักเมื่อไม่เห็นพี่แพคฮยอนวิ่งตามหา หากแต่เมื่อหันกลับไปก็ต้องหน้าถอดสี เมื่อคนที่คิดว่าตามมาไม่ทันนั้นกลับยืนกอดอกพิงรถอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เมื่อคนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้ คนอายุมากกว่าก็ยังไม่มีที่ว่าจะทักทายหรืออะไรเลยนั้นยิ่งทำให้จุนมยอนกลัว...
“พี่พยอน ~ โกรธมยอนเหรอ...” เจ้าของชื่อเพียงแค่เหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกครั้ง... ชัดเจนเลยพี่พยอนโกรธมยอนจริงๆด้วย... แค่แกล้งนิดๆหน่อยๆเอง ไม่เห็นต้องงอนกันเป็นเด็กๆแบบนี้ งอนๆมากๆ เดี๋ยวตาพี่พยอนก็เล็กลงหรอก...
สิ้นความคิดนั้น จนตัวสูงกว่านิดนึงก็จามลั่นเหมือนดั่งมีคนนินทาอย่างไรอย่างนั้น... จุนมยอนหลุดขำออกมาเสียงดัง ก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วยกยิ้มกว้างให้กับคนแก่ขี้ใจน้อยมือเล็กที่เย็นเพราะอุณหภูมิภายนอกนั้นเอื้อมไปคล้องแขนคุณพี่ประธานนักศึกษาก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปกดจมูกลงบนแก้มขาวอย่างออดอ้อน...
“หายโกรธมยอนนะครับ” แพคฮยอนเหลือบตามองคนตัวเล็กนิ่งก่อนจะยกยิ้มกว้างแล้วหันแก้มอีกข้างให้กับจุนมยอน คนตัวเล็กยื่นจมูกเข้าไปหอมเหมือนเดิม ก่อนจะหลับตารอให้แพคฮยอนหอมบ้าง หากแต่คนอายุมากกว่านั้นกลับกดริมฝีปากบางแนบกับกลีบปากสีแดงสวยเสียอย่างนั้น
“หายโกรธก็ได้... เพราะน้องมยอนง้อหรอกนะครับ ขึ้นรถนะ จะได้กลับกันซะที”
ถ้าเป็นปกติแล้วพยอนแพคฮยอนไม่ใช่คนขี้อ้อนหรือขี้งอนอะไรหรอก... จุนมยอนก็เหมือนกัน.. หากแต่เมื่อเขาได้อยู่กับจุนมยอนทีไร ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กเอาแต่ใจทุกที...
เพราะจุนมยอนน่ารัก เขาเลยอยากอ้อนด้วยละมั้ง...
ถึงเด็กคนนั้นอายุน้อยกว่าเขาเกือบสามปี แต่จุนมยอนกลับมีความรับผิดชอบกับงานที่เขามอบหมายได้หลายๆงานในครั้งเดียว และทุกงานล้วนสมบูรณ์แบบ... เพราะแบบนั้นเขาถึงอยากได้เด็กคนนี้มาเป็นหนึ่งในสภานักศึกษา... หากแต่เมื่อลงไปยื้อยุดฉุดกระชากลากเข็นเอกก็กลับหลงรักเด็กคนนี้เข้าเสียดาย...
เพราะท่าทางภายนอกที่ดูเหมือนคุณหนูผู้ลากมากดีนั้น กลับกลายเป็นเด็กที่กำลังต้องรับช่วงต่อบริษัทของคุณพ่อที่ตั้งใจจะเกษียณอายุลงหลังจากที่จุนมยอนเรียนจบ... เขาเพิ่งรู้หลังจากที่ได้ไปที่บ้านของเด็กคนนั้นตอนคบกันได้เดือนที่สองเองว่า จุนมยอนไม่เคยไปโรงเรียนเลย ปกติแล้วจะมีแต่ครูระดับหัวกะทิมาสอนถึงบ้าน แต่เพราะกำลังจะต้องก้าวสู่สังคมภายนอก พ่อของเด็กคนนั้นจึงต้องจำใจส่งจุนมยอนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ที่จุนมยอนเป็นคนทำคะแนนได้สูงสุดเป็นอันดับหนึ่งของคณะ...
...เหมือนจะมีทุกอย่าง...
หากแต่ไม่มีอะไรเลย...
“พี่แพคฮยอนคิดอะไรอยู่... ไหนว่าจะพามยอนกลับบ้านไง?” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้เขาที่กำลังเข้าสู่ห้วงภวังค์นั้น หันไปมองหน้าคนพูดพร้อมกับยกยิ้มกว้างแล้วตอบออกไป
“คิดถึงมยอนตอนแรกๆที่เจอกันอยู่... เด็กอะไรแก่แดดแก่ลม เอะอะก็แย้งไม่ควรๆ ไม่น่ารักเลย...” คนถูกหาว่าไม่หน้ารัก หน้าเจื่อนลงแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ก่อนที่ทั้งตัวรถจะตกอยู่ในความเงียบ จนแพคฮยอนต้องแอบมองใบหน้าน่ารักจากกระจกด้านข้างแทน
“ไม่น่ารัก... แล้วพี่แพคฮยอนมารักจุนมยอนทำไม?” จุนมยอนถามขึ้นเสียงเบาก่อนจะหันหน้ามาหาแฟนตัวเอง จมูกแดงๆนั่นเป็นหลักฐานได้อย่างดีเลยว่า เจ้าตัวเล็กนี่เพิ่งร้องไห้ไปแหงๆ
“จุนมยอนจริงจังมากไปนะรู้ไหม... เมื่อกี้พี่ล้อเล่น มยอนของพี่น่ารักขนาดนี้ ใครจะไม่รักละจริงไหม?” แพคฮยอนว่าพร้อมกับเอื้อมมาบีบจมูกเล็กอย่างเอ็นดู...
“แปลว่าถ้าผมไม่น่ารักพี่แพคฮยอนก็ไม่รักเหรอ?” น้ำตาคลอเต็มหน่วย ขอบตาแดงก่ำ ปลายจมูกเริ่มแดง ปากเบะ... นี่ตกลงจุนมยอนอายุเท่าไรกันแน่ ทำไมน่ารักขนาดนี้... เดี๋ยวพี่แพคฮยอนฟิวส์ขาดจับปล้ำคารถนี่คุณพ่อต้องฆ่าพี่แหงๆ อย่าสิครับ อย่าทำให้พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้แบบนี้...
“ถึงน้องมยอนไม่น่ารัก พี่ก็รักน้องมยอนอยู่ดี” ดีที่ติดไฟแดง... เขาเลยยื่นหน้าไปหอมแก้มนิ่มๆของน้องพยอน ก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาที่เริ่มไหลของคนตัวเล็กทิ้งไป
สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว และรถคันหรูก็แล่นผ่านไป...
หิมะสีขาวกำลังโปรยปรายลงมาอย่างไม่หยุด... ถึงสิ่งมีชีวิตทั้งหลายจะจำศีลเพื่อรอฤดูใบไม้ผลิอันงดงาม...
...แต่สำหรับมนุษย์...
มันคือช่วงเวลาของการแสดงความรัก... และมอบความอบอุ่นให้แก่กัน...
สวัสดีฤดูหนาว... ฤดูที่ทำให้เราได้พบกัน...
------------------------------------------------------------------------------------END(?)
ไฟติดเขียนฟิคลงสองวันติดคืออัลไลกันนะ ฮิ...
มีคนขอแพคโฮวในทวิตตต เป็นคนใจอ่อนโดนอ้อนหน่อยก็ยอมแล้วง่ะ เลยเขียนเลย... แต่มันเป็นวันช็อตไงงง สั้นๆ แต่หวานละมุนนะเออ *3*
ติดแทก #นมยขพพย ในทวิตเตอร์นะคะ >3<
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะะ รักทุกคนมากกก จะปีนึงแล้วที่เราเขียนฟิคเอ็กโซมา ขอบคุณที่คอยติดตามช็อทฟิค สุขเศร้าเหงาเซ็งบ้าดราม่าจัดของเรามาตลอดน้าา รักทุกคน ม๊วฟ >3<
ความคิดเห็น