ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] .:::THE MELODY OF LOVE:::. BY SOULINA

    ลำดับตอนที่ #30 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - 5 - สายฝน [100%!!]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 799
      3
      18 ส.ค. 56





    กาลเวลาผ่านไปเร็วเสมอ...

    ...โดยเฉพาะช่วงเวลาอันแสนสุข...

     

     

    ร่างเล็กหอบหิ้วหนังสือกองโตออกจากหออย่างเร่งรีบหลังจากเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่หน้าประตู... เป็นอีกวันที่คิมจุนมยอนตื่นสาย... เพราะรายงานกองโตที่ถล่มเขามาเป็นคืนที่สามแล้ว... เหนื่อย...


    แต่ก็ต้องทน...

    ก็ถ้าไม่ทนทำมันก็ไม่จบกันพอดีนี่...


    ขาเรียวก้าวเร็วกว่าเดิมเมื่อยกนาฬิกาขึ้นดูอีกที... ดูท่าทางวันนี้เขาจะสายแน่... เพราะความเพลียอ่อนล้าสะสมมาถึงสามวันนั้น ทำให้เขาไม่สามารถเดินเร็วไปมากกว่าที่เป็นอยู่นี้ได้เท่าไร...

    แค่นี้ก็แทบจะเอาหัวไถพื้นไปเรียนอยู่แล้ว

     

    ปี๊น

     

    เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นข้างตัวทำให้ดวงตากลมโตตวัดไปมองทันที... ความหงุดหงิดที่เจืออยู่บนดวงหน้าหวานนั้นหลายไปทันที ก่อนที่จะขมวดคิ้วแทบจะเป็นปมแทน

    “ไม่ต้องงง รีบขึ้นมาสิตัวเล็ก อยากไปเรียนสายเหรอ?” เสียงทุ้มเร่งพร้อมกับพร้อมละไมบนใบหน้าหล่อเหลา... คริสนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ ใบหน้าหล่อเหลานั้นถูกปกปิดด้วยแว่นตาสีชานั้นกำลังนั่งจับพวกมาลัยข้างนึงเอามือท้าวกระจกข้างหนึ่ง... บางทีก็ดูดีเกินไป...


    ร่างเล็กรีบเดินขึ้นมารถของคนตัวสูงไปอย่างรวดเร็วหลังจากได้สติ ไม่มีเวลามาคิดอีกแล้วว่าจะดีไม่ดี หรือว่าจะต้องอยู่กับคนตัวสูงนั้นแค่สองคนหรืออะไรมากมายที่จุนมยอนมักจะคิดเสมอเมื่อต้องอยู่ใกล้คริส...


    ...เพราะมันสายแล้วจริงนี่นา!!!...

     

     

    ทันทีที่รถคันหรูจอดเทียบหน้าคณะ คนตัวเล็กเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่ตรงคอนโซลรถก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดอย่างโล่งอก... เพราะคริสหรอก ถึงทำให้เขาไม่สาย..


    “ขอบคุณนะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้อย่างน่ารัก จุนมยอนหันไปตั้งใจจะเปิดประตูลงไป แต่ก็ถูกมือหนาของเจ้าของรถนั้นคว้าหมับที่ข้อมือ พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาฉกฉวยโอกาสจากพวงแก้มขาวแล้วก็เลื่อนไปเอ่ยกระซิบที่ข้างหู

    “เย็นนี้รอนะ... จะมารับ”

     



     

    “อะ...อื้อ” ใบหน้าขาวนวลแดงซ่านก่อนจะก้มหน้าก้มตาใช้มือสั่นๆนั้นเปิดประตูรถลงไป และวิ่งดุ๊กดิ๊กไปต่อแถวขึ้นลิฟต์ทันที...





    ดวงตาคู่คมของคริสนั้นมองแผ่นหลังเล็กบอบบางจนกระทั่งหายเข้าไปในฝูงชน ก่อนที่เจ้าตัวจะขับรถไปหาที่จอดแล้วตั้งใจจะขึ้นห้องเรียนไปเรียนอย่างอารมณ์ดี...

    เพราะเช้าวันนี้ ไม่ว่ามองยังไง เขาก็ได้กำไรจากคนที่เรียกว่า”แฟน” นั้นไปแล้วเต็มๆ

     




     

    ร่างเล็กเดินกอดหนังสือเข้ามานั่งที่นั่งประจำพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่... เหลือเวลาอีกห้านาทีกว่าอาจารย์ประจำวิชาจะมา นี่ถ้าคริสไม่มารับเขาวันนี้ บางทีเขาอาจจะมาสายแล้วก็ถูกทำโทษไปแล้วก็ได้....




    โดยไม่รู้ตัว... เมื่อคิดถึงคนที่มาส่งเมื่อเช้า ใบหน้าขาวนวลก็ระเรื่อขึ้นทันที แพคฮยอนที่นั่งข้างๆหันมาเจอพอดีก็อดที่จะแกล้งไม่ได้...




    “คนมีแฟนนี่ดีจังเลยน้า ~” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับดวงตาเรียวรีที่เหลือบมองมายังคนตัวเล็กที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่




    “ใครมีแฟนเหรอแพคฮยอน?!!” แล้วก็ได้รับการตอบรับจากเพื่อนร่วมห้องอีกคน โดคยองซูตาโตชะเง้อหน้าถามด้วยเสียงที่ดังไม่มากนัก แต่ก็ทำให้คนมีแฟนนั้นสะดุ้งตัวทันที




    “ไม่ใช่ฉันนะ” จุนมยอนตอบปฏิเสธทันควัน ซึ่งทำให้สายตาของเพื่อนในกลุ่มนั้นหันมาที่ตนทันที... ดวงหน้าขาวแดงระเรื่อขึ้นอย่างที่เจ้าตัวไม่อาจห้ามได้นั้นยิ่งเป็นหลักฐานแสดงอย่างดีเลยว่า คนมีแฟนนั้นเป็นใคร




    “โหว... จุนมยอนนี่เอง นี่ก็คิดว่าแพคฮยอนซะอีก เห็นตีกับน้องจงอินคนนั้นมานานสองนานแล้วก็นึกว่าคบกันแล้ว” คนจะแกล้งเขากลับโดนแกล้งเสียเอง... แพคฮยอนมุ่ยหน้าลงอย่างหงุดหงิดทันทีก่อนจะหันไปโวยวายใส่คยองซูที่ไม่เคยไม่รู้เรื่องนั้นเลยแม้แต่เรื่องเดียว




    “จุนมยอนคบกับคริสแล้วเหรอ?” และหลังจากตีกับแพคฮยอนเสร็จแล้ว เพื่อนตาโตก็หันมาถามเขา... จุนมยอนพยักหน้าขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆเหลือบตามองเพื่อนในกลุ่มตัวเล็กที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด




    “มีอะไรเหรอ?” แพคฮยอนเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่คยองซูหันไปสบตาผู้ถาม ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขา




    “ระวังไว้หน่อยก็ไม่เสียหายนะ.. ฉันรู้ว่าจุนมยอนชอบหมอนั่น แต่อย่าลืมว่าถ่านไฟเก่ามันพร้อมจะปะทุทุกเมื่อ” จุนมยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่เมื่อจะอ้าปากพูดอะไร อาจารย์ประจำวิชาภาคเช้านี้ก็เข้ามาเสียก่อน



    คยองซูยิ้มให้กับเขา พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง...

     

     

    ...บางทีเรื่องที่คยองซูพูดอาจเป็นเรื่องที่เขากลัวที่สุดก็เป็นได้...

     

     

    “จุนมยอน... อย่าคิดมากนะ” แพคฮยอนเอ่ยกระซิบให้กำลังก่อนที่เจ้าตัวจะชูสองนิ้วให้เขาเป็นเชิงบอกว่าสู้ๆนะ จุนมยอนยิ้มตอบพร้อมกับหันกลับไปสนใจบทเรื่องเบื้องหน้า...

     

     

    ...ถึงคยองซูไม่พูด...

    เขาก็กลัวอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว...

     

    ทั้งๆที่เขากับคริสคบกันมาได้จะสองเดือนแล้ว...แต่เขาก็ยังกลัว...

     

     
     

    ร่างเล็กเหยียดแขนขึ้นพร้อมกับบิดตัวไปมาหลังจากจบคาบเรียนช่วงเช้า... จุนมยอนอ้าปากหาววอดๆก่อนจะส่งยิ้มให้กับเพื่อนๆที่กำลังคุยกันว่าจะไปกินข้าวกลางวันที่ไหนดี... ถ้าตามที่เขาคิดก็คงไม่พ้นแถวๆนี้หรอก เพราะยังไงตอนบ่ายก็มีเรียนต่ออยู่แล้วนี่นา...



    และก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ มติเอกฉันท์ของเพื่อนในกลุ่มคือกินข้าวที่โรงอาหารของคณะ... ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองตามกลุ่มเพื่อนที่คุยกันอย่างออกรสเหมือนทุกครั้งที่ได้คุยและเล่นกัน... ถึงเขาจะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ก็มักจะมีส่วนร่วมกับกลุ่มเพื่อนๆในการแฉเรื่องของแพคฮยอนเสมอ และนั่นก็ทำให้เขาและแพคฮยอนสนิทกันมาก... เพราะแพคฮยอนรู้ว่า ความลับที่ลึกที่สุดที่ไม่ควรพูดเขาจะไม่พูดมันออกไป..



    “จุนมยอน...” คยองซูเอ่ยเรียกเขาแหวกเสียงโวยวายของแพคฮยอนที่ถูกเพื่อนสนิทตาโตนี้เมินมาคุยกับเขา



    “อะไรเหรอ?” นิ้วเล็กของคยองซูชี้ไปทางหนึ่ง ซึ่งมักจะเป็นโต๊ะประจำของคริส ดวงตากลมมองตามไปก่อนที่ร่างเล็กจะหยุดเดินไปเฉยๆ ความเจ็บหน่วงๆที่อกเกิดขึ้นทันทีที่เห็นมัน เขาพยายามสูดหายใจเข้าปอดให้ได้มากที่สุด แต่กว่าจะรู้สึกตัว แพคฮยอนก็ดึงเขาเข้าไปกอดแล้ว... เพราะแพคฮยอนคงไม่อยากให้เขาเห็นภาพนั้น...

     

    ..ภาพที่คริสกำลังนั่งกินข้าวและคุยกับ...แฟนเก่า...อย่างมีความสุข














    50%
    (มาต่แย้วน้าาา)




     

    The course of true love never runs smooth.

    ในวิธีถีทางของรักแท้นั้น...ไม่ราบลื่นเลยสักนิด

     

    ร่างเล็กกอดแพคฮยอนตอบ พร้อมกับซบใบหน้าลงบนบ่าเล็กๆของเพื่อนสนิท ปล่อยน้ำตาออกไปสักพัก ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกพร้อมกับใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ


    “สาบานได้ว่าฉันจะฆ่ามัน” แพคฮยอนเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหันไปมองทางทิศที่คริสนั่งอยู่.. ก่อนจะเลยไปยังอีกคนที่เหมือนจะรู้เรื่องแล้ว และกำลังหน้าเสียเต็มที่...

    หรือบางทีทั้งคู่อาจไม่ได้มีความสุขกันอย่างที่เห็น ?

     

     

    แพคฮยอนสะบัดหน้ากลับมาเมื่อเห็นคนที่กำลังเล่นสงครามกับตนทางสายตานั้นกำลังลุกขึ้นแล้วเดินมาทางนี้ มือเรียวบางยกขึ้นประคองใบหน้าของจุนมยอนขึ้นสำรวจดูก่อนจะหันไปค้อนให้กับไอ้เด็กตัวสูงที่เดินตรงมาแล้ว


    “พี่จุนมยอน...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเขา ก่อนที่จุนมยอนจะได้ตอบอะไร แพคฮยอนก็ผลักอกคนตัวสูงนั้นออกไปก่อน


    “ใครมันเป็นคนผูก คนนั้นมันก็ต้องเป็นคนแก้... ไสหัวไปเรียกพี่นายมาดีกว่าจงอิน” จงอินมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของแพคฮยอนด้วยดวงตาที่อ่านอยากก่อนจะมองเลยมาหาเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่อ่อนลง...


    “เป็นเพื่อนที่ดีจังเลยนะครับ... แต่เพราะมันเป็นเรื่องของเพื่อนพี่กับพี่ของผม... แล้วทำไมเราต้องทะเลาะกันด้วยละพี่แพคฮยอน?” จงอินเอ่ยจบพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กของแพคฮยอนแล้วกระชากให้เดินตาม... พร้อมกับโค้งหัวให้กับจุนมยอนเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาตแล้วลากคนตัวเล็กออกไปจากตรงนั้น


    “จุนมยอน... ขอโทษ....” คยองซูเอ่ยเสียงเบาพร้อมกับเดินเข้ามากอดเขาแน่น... เขาเค้นยิ้มกว้างตอบกลับพร้อมกับบอกไปว่าไม่เป็นไร... อย่างที่แพคฮยอนกับเด็กตัวสูงนั้นพูดก็ไม่ผิด.... มันเป็นเรื่องของเขา...กับคริส ที่ต้องเคลียร์กันเอง...

     

    ...อย่างน้อยที่สุด...

    แค่เขาเดินออกไป... ง่ายจะตาย

     

     
     

    ถึงจะเป็นวิชาที่ชอบแค่ไหนแต่เพราะข้าวกลางวันก็ไม่ได้กินแถมยังมีเรื่องรบกวนจิตใจอีก ไม่แปลกเลยที่จุนมยอนจะเรียนไม่รู้เรื่องเอามากๆ หลังจากที่แพคฮยอนโดนจงอินลากออกไป เขาก็บอกคยองซูกับเพื่อนๆที่เหลือว่าขอขึ้นห้องก่อนเพราะไม่ค่อยหิวทั้งๆที่ตอนนั้นต้องการอาหารอย่างเต็มที่ก็เถอะ... แต่ถ้าต้องนั่งมองอะไรแบบนั้นไปตลอด...


    ...บางทียอมทนหิวข้าวคงดีกว่า...


    แพคฮยอนมีท่าทีแปลกไปเล็กน้อยหลังจากที่กลับเข้ามาในห้อง... ริมฝีปากเรียวเล็กของเพื่อนเขานั้นแดงช้ำอย่างเห็นได้ชัด... บางทีระหว่างแพคฮยอนกับจงอินก็อาจจะมีเรื่องมากกว่าที่เขาคิดไว้มาก...


    แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาห่วงแพคฮยอนเลยสักนิด... ตัวเขาเองนี่แหละ... สมควรทำยังไงเหรอ...

    แกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรอคริสเย็นนี้อย่างที่เจ้าตัวบอก หรือหนีกลับหอแล้วหายไปจากชีวิตของคนคนนั้นเลยดีละ...

     
     

    ทั้งๆที่ลึกๆเขาอยากจะเชื่อคริส อยากจะฟังคำอธิบายว่ามันคืออะไร...

     

    ...แต่จะฟังไปทำไมในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนี้...

     

    ชัดเจนว่าเขาเป็นคนเข้าไปแทรกกลางระหว่างคริสกับ....ลู่หาน

     

     

     

     

    ท้องฟ้าสีครามในตอนเช้าเริ่มเปลี่ยนไป.... เมฆฝนสีดำเคลื่อนมาปิดกั้นท้องฟ้าสีสวยนั้นเสียแล้ว... ดวงตากลมโตของจุนมยอนเหลือบขึ้นมองด้านบนก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด....


    ...นี่ก็เย็นมากแล้ว...

    ฝนก็กำลังจะตก...

     

    ...แต่คนที่บอกให้รอ...ก็ยังไม่มา...

     

    เกิดอะไรขึ้นกับคริสที่แสนดีคนนั้นเหรอ... ทำไมถึงกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้กันนะ...

     

     

    ในขณะที่กำลังปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อยๆ เม็ดฝนก็ตกลงมาพอดี... เรือนร่างขาวในชุดนักศึกษานั้นกำลังเปียกฝนอย่างช้าๆ ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น... จุนมยอนก็ยังไม่ยอมลุกไปจากม้านั่งตัวเดิมที่เคยนั่งรอคริสเลยสักนิด....


    ดีที่เขาฝากให้แพคฮยอนเอาหนังสือกลับหอไปก่อน... ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงเปียกไปหมด

    แล้ว... จะให้ฉันรอไปจนถึงเมื่อไรเหรอ...

     

    ...คริส...

     

     

    ท้องฟ้ามืดมิด... ฝนฟ้า...ที่ตกกระหนำ

    ช่างแสน...หนาวเหน็บ...

     

     

    ร่างสูงนั่งถอนหายออกเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเขาก็ไม่รู้เหมือน.... ภายในร้านกาแฟร้านเดิมบนเนินเขานี้มีผู้คนหนาตาเป็นพิเศษ...เพราะข้างนอกฝนกำลังตก...



    สายฝน...ที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ และไม่ค่อยดีเท่าไร

    ทำไมเขาเหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่างนะ... บางอย่างที่สำคัญมากๆ


    “คริส... คริสไม่ดีใจเหรอที่ฉันกลับมาหาคริสน่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับใบหน้าน่ารักยื่นเข้ามาใกล้ พร้อมกับดวงตากลมโตสุกใสนั้นกำลังสั่นระริก... คริสถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างอ่อนโยน...



    ...ถามว่าดีใจไหม...

    ดีใจสิ... ดีใจมาก

     

    ...แต่มันไม่ถูกต้อง...

    เพราะเขามีจุนมยอนอยู่แล้ว...

     

     

     

    ใช่...จุนมยอน!!

     

     

    มือหนาเอื้อมหยิบข้าวของตนอย่างรีบร้อนทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตนที่มัวแต่ดีใจกับการกลับมาของลู่หานนั้น... ได้เผลอทำร้ายใครอีกคนที่รักมากไปเสียแล้ว... ใบหน้าแสนเคร่งเครียดของคริสนั้นทำให้ลู่หานวางมือจากเค้กสีสวยที่กำลังกินอยู่ทันที...


    “อย่างที่คิดเลย... คงช้าไปแล้วสินะ” เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นนั้นทำให้คนที่กำลังจะเดินออกไปนั้นชะงักเล็กน้อย... มือหนาเผลอกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยเพียงสั้นๆ แล้วเดินออกไป

     
     

    “ขอโทษนะลู่หาน...แต่ฉันรักจุนมยอนไปแล้ว”

     

     

     

    ขอโทษนะตัวเล็ก... ขอโทษจริงๆ

     

     
     

    คริสรีบขับรถมาที่คณะทั้งๆที่ฝนกำลังเทกระหน่ำอย่างรุนแรง... ภายในใจนั้นภาวนาเหลือเกินว่าให้คนคนนั้นกลับไปแล้ว... แต่ร่างเล็กที่กำลังนั่งตากฝนอยู่บนม้านั่งตัวเดิมนั้นกลับยิ่งทำให้คริสรู้สึกวูบโหวงในช่องท้องอย่างประหลาด... ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปเข้าสู่ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ที่อกซ้ายทันที...


    คริสจอดรถที่หน้าตึกก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งก้มหน้ากอดตัวเองที่กำลังสั่นเทานั้นอย่างช้าๆ เหมือนโลกหยุดหมุนเหมือนหัวใจของเขากำลังหยุดเต้น... ความดีใจที่ลู่หานกลับมานั้นมลายหายไปสิ้น...

     
     

    ...ไม่มีลู่หานคริสคนนี้ยังหายใจได้...

    แต่เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะเสียร่างเล็กตรงหน้านี้ไป... ทำไมเหมือนโลกใบนี้กำลังจะจบสิ้นกันนะ...

     

    จุนมยอนมีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้เชียวหรือ....

     
     

    “ตัวเล็ก...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา... คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เคยสดใสและเปล่งประกายนั้นกลับว่างเปล่าและแสนเจ็บปวด...น้ำตาเม็ดโตที่ไหลปะปนกับสายฝนนั้นยิ่งทำให้คริสรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม...


    ...ไม่ใช่ที่ร่างกาย...

    หากเป็นที่จิตใจ...


    “คิดว่าจะไม่มา...ซะอีก” เสียงหวานแหบพร่าเพราะร่างกายที่หนาวสั่นเอ่ยอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ “หรือฉันจะตาฝาดไปนะ... คริสจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง... ก็ในเมื่อกลับไปกับลู่หานแล้วนี่นา”


    คริสรีบรวบคนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้นั้นเข้ามากอดแน่นหวังจะให้หัวใจที่กำลังสั่นกลัวนี้หายกลัว... กลัวเหลือเกินว่าจะเสียจุนมยอนไป...


    “ฉัน...อยู่ตรงนี้...” น้ำเสียงที่สั่นไม่แพ้กันนั้นเอ่ยกลับพร้อมกับกอดคนตัวเล็กแน่นกว่าเดิม... มือเล็กของจุนมยอนยกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะทิ้งลงข้างลำตัวเหมือนเดิมอย่างหมดแรง...

     

    กอด...ที่ไม่ได้รับการกอดตอบ

    หนาวเหน็บยิ่งกว่าการกอดตัวเอง

     

    “แล้วลู่หานละ... นายจะปล่อยให้แฟนนายตากฝนกลับห้องไม่ได้หรอกนะคริส” เหมือนมีเข็มนับพันเล่มกำลังเสียบลงที่ก้อนเนื้อที่อกซ้ายของเขาอย่างช้าๆ... ให้จุนมยอนทุบตีหรือตบเขาคงจะมีกว่า... การที่คนตัวเล็กพูดแบบนี้...


    ...เพราะยิ่งจุนมยอนพูดแบบนี้...

    เขายิ่งกลัวว่าจะเสียจุนมยอนไป...

    “ฉันรักจุนมยอนนะ... เชื่อฉันได้ไหมตัวเล็ก...”

     
     

    สายลมและสายฝนกำลังพัดกระหน่ำ... ในขณะที่จุนมยอนยังคงเงียบ...

     
     

    ...จะให้ฉัน...เชื่ออะไรอีกเหรอคริส...เชื่อว่านายที่ใจดีคนนั้นไม่ใช่ของฉัน...

    ...หรือเชื่อว่าคำรักของนายนั้นเป็นสิ่งลวงตา...

     
     

    “ฉันอยากกลับห้อง...” คนตัวเล็กเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นพร้อมกับเอ่ยตัดหนทางเขา...


    “ตอบคำถามฉันก่อน...ตัวเล็กเชื่อฉันได้ไหม?” จุนมยอนยกมือขึ้นดันไหล่หนาออกช้าๆ ใบหน้าขาวที่แสนราบเรียบนั้นค่อยๆไล่สายตาไปทุกส่วนของใบหน้าของคริส ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ

     

    ราวกับพยายามจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้านี้ให้ได้มากที่สุด...

     

    “ขอโทษนะ... แต่ฉัน...กลัวแล้วจริงๆ เรา....เรา...” ก่อนที่ประโยคที่คริสแสนกลัวนั้นจะถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มไร้สีเลือด...

     
     

    ...ไม่นะตัวเล็ก...

     

     

     

    “เรา...เลิกกันเถอะ...”



    TBC.

    -----------------------------------------------------------------------------------

    โอเคค่ะ.... ครบร้อยเปอร์แล้ว.... ร้องไห้กัน T ^ T ไม่มีรักแท้ใดที่ไร้อุปสรรคนะะะ 
    ให้โอกาสพี่คริสกันหน่อย โอเคนะคะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่าา 


    ปล.อีกสองตอนจบแล้ว ; w ; 
    ปล๒. ติดแทก #แอบชอบKH ตอนสครีมในทวิตได้นะคะ จะตามไปอ่าน TT w TT 


    © Tenpoints!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×