คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Special] KAI x D.O] EXAMINATION [CHRISTMAS EVENT] :: END ::
คริสต์มาส...
ควรจะเป็นช่วงเวลาที่ได้พักผ่อน...
คริสต์มาส...
ควรเป็นเวลาที่ได้สังสรรค์อยู่กับเพื่อนหรือคนรัก...
แต่ทำไม.....มหาวิทยาลัยของผม... ถึงต้องมาสอบช่วงนี้ด้วยละ...
ร่างบางของเด็กหนุ่มชั้นปีสองกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางหนังสือกองโตในห้องพักของตน ในขณะที่เสียงเพลงและแสงไฟด้านนอกนั้นต่างตอกย้ำว่า...มันสมควรเป็นวันหยุด...
“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบือนออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่ทางด้านขวามือของตน....
หิมะข้างนอกกำลังตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย... แต่ผู้คนก็ยังคงเดินทางออกมาฉลองในค่ำคืนนี้อย่างสนุกสนาน...
...น่าอิจฉา...
ตากลมเบือนกลับมาที่หนังสือวิชาภาษาศาสตร์ตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอีกหน... เหลืออีกแค่สองบท... ใช่อีกแค่สองบทตั้งแต่บ่ายสามโมงจนตอนนี้เข็มสั้นจะชี้เลขเก้าอยู่แล้วเขาก็ยังอ่านมันไม่จบ... ทั้งๆที่เนื้อหาก็ไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไรเขาก็ไม่มีสมาธิสักที...
...ไม่รู้ว่าป่านนี้เด็กบางคน จะนั่งหงอยขนาดไหนแล้ว...
เมื่อคิดได้ถึงดังนั้นก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้... บางทีโดคยองซูก็เห็นข้อดีของการสอบในช่วงคริสต์มาสก็ตรงนี้... เด็กว่างงานที่ไม่มีสอบคนนั้นคงกำลังคิดถึงเขาอยู่... ร้ายแรงที่สุดคงนั่งเซ็งหรือไม่ก็เดินออกมาตากหิมะเล่น เมื่อเขาปฏิเสธคำชวนที่จะออกไปเที่ยวเล่นใต้แสงไฟกับเด็กคนนั้นด้วยเหตุผลที่ว่า พรุ่งนี้สอบ...
...นายกำลังคิดถึงพี่อยู่ใช่ไหมละ...
...คิมจงอิน...
ร่างสูงของเด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งกำลังนั่งมองเพื่อนๆที่กำลังอยู่กับแฟนผิดกับเขาที่นั่งเปลี่ยวอยู่คนเดียว... ทำไมมหาวิทยาลัยของคนคนนั้นถึงต้องมาสอบช่วงเวลาแบบนี้ด้วยละ... มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด... มหาวิทยาลัยเขาได้หยุดยาวถึงปีใหม่แล้วทำไมมหาวิทยาลัยของคนคนนั้นถึงต้องสอบด้วย....
แล้วยิ่งมองเพื่อนๆที่นั่งกับแฟนตอนนี้แล้วยิ่งทำให้เขาเซ็งเข้าไปอีก...
...อยากเจอหน้า...
และอยากกอด...
“ถ้านายจะทำหน้าเป็นไก่ดำขนาดนั้น ฉันแนะนำว่าให้ไปหาพี่เขาจะดีกว่าคิมจงอิน” เสียงของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นทำให้ดวงตาคมที่เหม่อมองแก้วน้ำหลากสีตรงหน้าตวัดไปมองคนพูด ก่อนที่จะถอนหายใจยาวเหยียดอีกครั้ง...
“เฮ้อ.... ฉันก็อยากไปนะเซฮุน...แต่พี่เขามีสอบ...”
“แต่การอ่านหนังสือสอบมันต้องใช้กำลังใจนะจงอิน” เพื่อนร่วมห้องอีกคนเอ่ยขึ้น ทำให้เขาเริ่มลังเล... อันที่จริงใช่ว่าเขาจะไม่อยากไปเจอคนคนนั้นที่หอพัก แต่เพราะพี่เขาสอบ...และเขาไม่อยากไปรบกวน... ก็แค่นั้น...
“ปาร์ตี้เลิกแล้วฉันจะคิดดูอีกทีแล้วกัน”
แต่ถึงจะว่าไปแบบนั้น... หลังจากผ่านไปได้ยี่สิบนาทีร่างสูงก็ลุกออกจากวงเพื่อนๆและออกไปจากร้านทันที...
ขายาวภายใต้กางเกงเนื้อดีกับเสื้อกันหนาวตัวหนาเดินไปตามถนนที่ถูกตกแต่งด้วยหลอดไฟสีแดงสลับเขียวและหลอดไปสีสันต่างๆเป็นรูปต่างๆตามเทศกาลนั้นทำให้เขานึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้.... จงอินแวะเข้าร้านเค้กเป็นอย่างแรกก่อนจะเลือกสตรอเบอร์รี่ช็อทเค้กสีสวยกับเครปเค้กซอสราสเบอร์รี่เป็นของฝากกับคนสำคัญในคืนนี้..
ในขณะที่เดินไปตามทางที่เขาเคยเดินไปส่งคนคนนั้นเขาก็เห็นร้านขายเครื่องเงินที่กำลังจะปิดนั้น ขายาวก้าวเร็วขึ้นก่อนจะตะโกนบอกคุณลุงเจ้าของร้านว่าให้รอก่อน...
ร้านนี้เป็นร้านที่เขากับพี่คยองซูเคยเดินผ่านบ่อยๆ และคนตัวเล็กมักจะชะเง้อคอมองดูสร้อยข้อมีสีเงินเส้นหนึ่งเป็นประจำ... และเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็มาแอบสั่งทำสร้อยข้อมือไว้แล้ว.... ที่ยังไม่ได้ไปเอาเพราะเมื่อวันก่อนคนคนนั้นปฏิเสธเขาเรื่องที่จะไปเที่ยวในวันนี้เพราะมีสอบในวันพรุ่งนี้ ทำให้แผนการที่วางไว้พังลงไม่เป็นท่า...
“มาซะดึกเชียวนะ.... ถ้าไม่ใช่คุณหนูจงอินคงไล่กลับไปแล้ว... เชิญนั่งรอสักครู่นะครับ” ลุงเจ้าของร้านเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น... ร้านนี้เป็นร้านที่ครอบครัวของเขาเป็นลูกค้าประจำ... ทั้งสร้อยคอและแหวนที่เขาใส่ก็เป็นผลงานของช่างฝีมือดีจากร้านนี้ทั้งนั้น
ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาพนังก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่...
...จะสี่ทุ่มแล้ว...
ป่านนี้พี่จะทำอะไรอยู่นะ.... โดคยองซู
มือสองข้างประสานกันก่อนที่เจ้าของมือนั้นจะบิดไปมาอย่างผ่อนคลายหลังจากที่เขาคิดถึงเด็กบางคน มันก็เริ่มทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น จนเขาอ่านหนังสือจบหมดทุกอย่างและพร้อมสอบในวันพรุ่งนี้เต็มที่...
มือบางหยิบยกโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาก่อนจะเหลือบดูนาฬิกาที่อยู่บนชั้นหนังสือก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด...
...แค่อยากได้ยินเสียง...
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
แต่แล้วก็เสียงเคาะกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้นทำให้มือบางวางโทรศัพท์ลง และออกไปที่หน้าประตูทันที...
ร่างสูงของเด็กบางคนยืนอยู่ตรงนั้น... บนกลุ่มผมนุ่มนั้นมีเศษหิมะอยู่เล็กน้อยในขณะที่มือหนาข้างขึ้นถือกล่องจากร้านเค้กเจ้าประจำของพวกเขาอยู่... รอยยิ้มบางๆถูกส่งให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน ก่อนที่ร่างบางจะโผกอดคนตรงหน้าก่อนจะผละออกพร้อมกับเอ่ยเชิญให้เด็กคนนั้นเข้ามาในห้อง
“เด็กไม่ดีไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องพ่อแม่เป็นห่วงนะจงอิน” เสียงหวานเอ่ยสั่งสอนทันทีที่คนตัวสูงทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพรมหน้าเตียงนอนในห้องของเขา
ห้องพักของคยองซูเป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากเท่าไร... เฟอร์นิเจอร์ในห้องก็มีแค่อย่างละอันเช่นเตียงตู้และโต๊ะเขียนหนังสือและก็มีห้องน้ำในตัว...
อันที่จริงมันก็ใหญ่เพียงพอที่จะอยู่สองคนได้ แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะความสบายใจส่วนตัวมากกว่า....
“โทรบอกที่บ้านแล้วว่าไม่กลับน่า...”
“เหรอ...ก็ดีแล้วนิ แล้วเป็นไงมาไงเนี่ย” เสียงหวานรับคำและถามไปเรื่อยในขณะที่ร่างบางกำลังจัดการกับกองหนังสือบนโต๊ะให้เข้าที่เข้าทาง...
แขนแกร่งโอบกอดเอวบางจากด้านหลังก่อนจะวางศีรษะเกยหัวไหล่ของคนตรงหน้าและหลับตานิ่ง...
“...แค่คิดถึง...”
“ปล่อยน่า... พี่ไม่ได้อาบน้ำทั้งวันเลยนะ ข้าวก็ยังไม่ได้กินด้วย” คยองซูว่าพร้อมกับพยายามแกะมือหนาที่เอวของตน และจงอินก็ยอมปล่อยแต่โดยดี... ร่างสูงคว้าข้อมือบางให้เดินตามมานั่งลงที่พื้นหน้าเตียงก่อนจะเปิดกล่องเค้กที่ซื้อมาให้คนตัวบางดู
“ผมมันก็คงไม่ชอบของหวาน....เลยเลือกมาได้แค่นี้”
“แต่นายก็จำเค้กที่พี่กินประจำได้นะ...”
“ทานเถอะครับ... ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา...” มือหนายกขึ้นไล้แก้มนิ่มเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“งั้น...ขอกินก่อนนะ... ขอบคุณนะจงอิน”
หลังจากที่คยองซูกินเค้กเสร็จแล้ว ร่างสูงก็จัดการเก็บกล่องเค้กลงถังขยะก่อนจะมานั่งข้างๆคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มอยู่อย่างมีความสุข...
“ขอโทษนะ.... นายซื้อมาแท้ๆแต่ฉันกินซะหมดเลย..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...” จงอินรับคำก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานของคนข้างๆ มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นแนบแก้มใสก่อนจะที่ริมฝีปากหนาจะกดจูบลงบนกลีบปากหนุ่มของคนตรงหน้า... เรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากกอบเกี่ยวความหวานที่ยังคงติดอยู่อย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาและยิ้มที่มุมปากอย่างดูดี “อร่อยจัง...”
“บ้า” เสียงหวานว่าพร้อมกับดวงหน้าหวานที่ระเรื่อขึ้น คยองซูไม่ชอบเวลาเด็กตรงหน้านี่ทำอะไรแก่แดดแก่ลมจริงๆ บางครั้งมันทำให้เขารู้สึกว่าอยากระเบิดตัวตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย..
“ถึงจะบ้า.... แต่ก็คิดถึงคนบ้าเรียนบางคนมาก” เสียงทุ้มว่าพร้อมกับกดจมูกลงบนแก้มนิ่ม ก่อนจะคว้าคนตัวเล็กไปกอดแน่น...... “ผมขอโทษที่มารบกวนเวลาพี่อ่านหนังสือสอบ... แต่ผมทนคิดถึงพี่ไม่ไหวจริงๆ”
“พี่ก็คิดถึงนาย ขอโทษนะที่ไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้”
“ไม่เป็นไรครับ.... ไม่เป็นไร... ผมเข้าใจ.... แต่ผมก็แค่คิดถึงพี่... อยากกอด... อยากคุยกับพี่ก็เท่านั้น...” เสียงทุ้มว่าพร้อมกับอ้อมแขนที่กอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น... เปลือกตาบางหลับพริ้มรับสัมผัสอบอุ่นในค่ำคืนที่หนาวเหน็บนี้อย่างเต็มใจ...
จงอินค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นก่อนจะวางลงบนเตียงนอนหนานุ่มสีน้ำตาลอ่อนของเจ้าของห้อง มือหนาคว้าข้อมือบางข้างซ้ายขึ้นก่อนที่มืออีกข้างที่วางของตนจะล้วงเข้าไปในเนื้อตัวนอกหยิบสร้อยข้อมือสีเงินที่มีจี้รูปตัวเคขึ้นมาก่อนจะสวมใส่ให้กับคนตรงหน้าที่ข้อมือซ้าย
“ของขวัญวันคริสต์มาส...หวังว่าจะชอบนะครับ” จงอินว่าพร้อมกับก้มลงกดจูบบนหลังมือบางที่เย็นเฉียบจากอากาศก่อนจะกุมมือบางนั้นไว้แน่น “นอนนะครับ... พรุ่งนี้พี่ต้องไปสอบอีก”
“อื้อ... มานอนด้วยกันสิ....”
“ชวนกันแบบนี้... ถ้าไม่ได้นอนอย่าว่าผมนะ”
“นอนกอดพี่เฉยๆไม่ได้เหรอ” ตากลมมองมาที่เขาพร้อมกับคำขอร้องนั้น ทำให้เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้... ถึงไม่บอกแบบนั้นเขาก็ไม่ทำอะไรในคืนนี้อยู่แล้วล่ะ...
ร่างสูงเดินไปปิดไฟก่อนจะเดินกลับมาสอดตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา... มือหนาข้างหนึ่งกอบกุมมือบางไว้ก่อนจะหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห่วงนิทรา...
เปลือกตาบางเปิดขึ้นอีกครั้งหลังจากผ่านไปได้สักพัก.. คยองซูยิ้มกว้างกับเด็กน้อยที่อุตส่าห์มาหาเขาก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของจงอินและเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณนะ... ฉันรักนาย...คิมจงอิน”
ถึงจะไม่ได้ออกไปเดินเล่นใต้แสงไฟ....
...แต่แค่นี้...
สำหรับเขาสองคน... ก็เพียงพอแล้ว...
END.
เอาฟิคคริสต์มาสมาส่งงงงงงงงงงงง >< ~ จริงๆไม่คิดว่าจะเขียนได้เร็วขนาดนี้ แต่มันสั้นมากก ขออภัยทุกคนด้วยนะคะ TAT
เรื่องของเรื่องคือตอนนี้โบ้สอบค่ะ... และมันเครียดมาก สารพัดสารเพเลยเอามาลงฟิคซะ...
สำหรับเรื่องนี้ก็ยังเป็นไคโด้แนวหวานๆเรื่อยๆเหมือนเคยย จริงๆแล้วโบ้ชอบเขียนแนวแบบนี้นะคะ...
มันเรื่อยๆเอื่อยๆเฉือยๆดี :))
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านและเม้นกันนะคะ
แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ ><
Merry Christmas :))
ความคิดเห็น