คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [ ?? X SUHO ] :: AUCTION :: - Part 2 - -{20%}-
๒.
เป็นเช้าอีกวันที่จุนมยอนตื่นขึ้นมาพบกับคนผิวขาวที่ยกอาหารขึ้นมาให้.... อันที่จริง มันเป็นเช้าหรือเย็นเขาก็ไม่อาจรับรู้ได้เหมือนกัน... เพราะตั้งแต่วันนั้น... เขาก็ไม่ได้สัมผัสแสงแดดของดวงอาทิตย์อีกเลย...
ร่างบางลุกขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนจะก้มลงมองข้อมือที่ถูกพันธนาการอีกครั้ง... ใบหน้าที่เคยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มนั้นเรียบสนิทตั้งแต่วันที่เขาต้องออกจากบ้านมา... ถึงการอยู่ที่นี่มันจะไม่ได้ลำบากอะไร แถมยังมีข้าวกินครบสามมื้อ
...แต่มันกลับรู้สึกไม่ต่างจากการอยู่คุก...
จุนมยอนไม่เคยทำผิดจนเข้าคุกติดตารางก็จริง แต่ความรู้สึกที่ถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนไว้กับเตียงนั้นมันทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น... ไร้อิสระและถูกกักขัง...
“นี่นาย...” เป็นอีกครั้งที่เขาพยายามชวนคนที่ยกอาหารมาให้คุย... แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเงียบเช่นเดียวกับทุกครั้ง... มือเรียววางถาดอาหารวางไว้ให้เขาเหมือนเคย ก่อนจะมาช่วยประคองให้เขาลุกขึ้นนั่ง และเลื่อนโต๊ะให้ จากนั้นก็เดินออกไป...
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มลงมือกินมื้อเช้าเหมือนอย่างเคย... ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อกับแม่ของเขาจะเป็นอย่างไร... เมื่อคิดได้ดังนั้นน้ำตาเม็ดโตก็กลิ้งไหลลงมาอย่างหยุดไม่ได้... มือบางดันโต๊ะที่วางถาดอาหารนั้นออกไปอย่างแรง ถาดอาหารที่มีทั้งชามข้าวและกับข้าวนั้นกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องท้ายเตียง เกิดเสียงดังสนั่นจนคนที่เพิ่งจะออกไปนั้นรีบเข้ามาอย่างตกใจ...
“คุณทำอะไร!!?” น้ำเสียงร้อนรนตวาดลั่น ก่อนจะหันไปมองที่ประตู แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างหวาดกลัว... เซฮุนทำได้เพียงแค่เดินถอยหลังไปเก็บชามข้าวเหล่านั้นอย่างรวดเร็วและออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ซึ่งนั่นทำให้จุนมยอนยิ่งสงสัยว่า ใคร ที่กำลังจะเข้ามา
“ไม่คิดว่าจะมาพยศเอาป่านนี้...”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมกับการมาถึงของร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาไร้ความปราณีนั้นแฝงไปด้วยความโกรธที่ยากจะระงับ จุนมยอนเขยิบตัวเองขึ้นจนชิดหัวเตียง... มือสองข้างที่ถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนนั้นยกขึ้นกำแน่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่าไปกว่านั้น...
จื่อเทายกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุกที่จะได้เล่นสินค้าชิ้นนี้ ก่อนจะนำออกไปประมูลในคืนวันนี้.... อันที่จริงตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงกว่าๆ ซึ่งก็ถือว่าสายเกินไปสำหรับอาหารเช้าอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ใจดีให้เซฮุนยกเข้ามาให้ เพราะเป็นห่วงว่าคืนนี้สินค้าของพี่ชายเขาจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน....
มือหนากำข้อเท้าเล็ก ก่อนจะดึงร่างลงมาจนสุดสายโซ่เรียกเสียงร้องโอยจากคนที่ถูกล่ามได้เป็นอย่างดี.. รอยยิ้มร้ายถูกจุดขึ้นที่มุมปากก่อนที่มือหนาจะดันเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกัน และแทรกตัวเข้าทาบทับจุนมยอนอย่างรวดเร็ว... สันจมูกซุกไซร้าที่ซอกคออย่างหื่นกระหาย ในขณะที่มือหนาข้างหนึ่งนั้นล้วงเข้าไปในสาปเสื้อนักเรียนตัวบาง ลูบไล้ผิวขาวลื่นที่ถูกเซฮุนปรนนิบัติอย่างดีตลอดสองวันที่ผ่านมา...
“ปล่อยนะ!!” จุนมยอนตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะพยายามดิ้นไปมาอย่างสุดแรง ด้วยเพราะสายโซ่ที่ถูกตรึงแน่น ทำให้เขาไม่อาจะใช้มือในการดันคนตรงหน้าออกไปได้...
“เคยได้ยินประโยคที่ว่า นิ่งไว้แล้วจะดีเอง รึเปล่าเด็กน้อย... นั่นแหละทีแกต้องทำ” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบชิดใบหูขาว ก่อนจะขบเม้มอย่างรุนแรงจนจุนมยอนพยายามดิ้นให้หลุด แต่มันก็ไม่เป็นผล...
เสียงหวานร้องลั่นเมื่อมือสากที่ล้วงเข้ามาในเสื้อนักเรียนตัวบางนั้นบดขยี้ติ่งไตสีหวานอย่างรุนแรง... น้ำตาเม็ดโตรื้อขึ้นที่หางตา ก่อนที่จุนมยอนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมืออีกข้างที่ว่างของคนตัวสูงนั้นล้วงเข้าไปภายในกางเกงนักเรียนของเขา
ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ไม่ห่างใบหน้าที่ตื่นตกใจนั้นยิ้มกว้างอย่างสนุก... มือหนาลงมือคลำผ่านเนื้อผ้าอย่างรุนแรงนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของจุนมยอนยิ่งแดงระเรื่อขึ้น...
จื่อเทาลุกขึ้นนั่งที่ปลายเตียง ก่อนจะปลดกางเกงนักเรียนตัวเก่งของเด็กน้อยตรงหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว... จมูกโด่งกดลงบนเนื้อนูนผ่านผืนผ้าไปมาอย่างสนุก ก่อนที่ลิ้นชื้นจะแตะลงบนเนื้อนูนผ่านเนื้อผ้าพร้อมจุมพิตรุนแรงหลายครั้ง ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งลูบไร้เรียวขาขาวอย่างย่ามใจ เมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นปรือตามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ...
“รู้รึเปล่าว่าใบหน้าตอนนี้เธอเป็นยังไง... แบบนี้แหละดีแล้ว... เพราะยิ่งใบหน้าเธอยิ่งน่าทรมานเท่าไร พวกนั้นก็อยากได้ตัวเธอมากเท่านั้น...”
20%_____________________________________________________|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คอมเม้นถึงร้อยอ่ะ... ดีใจมากนะคะ ฮืิอออออออ *กอดเรียงคน*
แล้วจะรีบมาต่อนะฮับบ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ :)))
ความคิดเห็น