คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Bambino] Chapter III
บทที่ 3
‘ารทีุ่ยอหนัหรือออำลัายหนัมาๆ็อาะทำให้เิารแท้ไ้…” แบฮยอนนึถึำพูอหมอ่อนะยิ้มอย่ามีเลศนัย เหื่อึมื้นามไรผมอเาเพราะผลาารวิ่บนลู่วิ่มายาวนานว่าหนึ่ั่วโม
“นี่นายะเพาะายรึไแบฮยอน หยุพับ้าเถอะ” ยอูทรุัวลนั่บนเ้าอี้ไม้ะมอเพื่อนสนิทที่นานวันะวนเามาฟิเนสเพื่อออำลัาย แถมยัเป็นารออำลัายแบบเอาเป็นเอาายอี
“่วนี้นายทำัวแปลๆ มีอะไรรึเปล่าแบฮยอน?” ยอูถามแบบไม่ใส่ในั แบฮยอนหยุลู่วิ่แล้วลมานั่้าๆเพื่อน
“เปล่านิ่ ันแ่อยาออำลัาย” แบฮยอนอบเลี่ยๆแล้วเบือนสายาไปทาอื่นเพื่อหลีหนีสายา้อับผิอเพื่อนรั
“ให้มันเป็นแบบนั้นริๆเถอะ” ยอูพึมพำ
“อื้อ ั้นันไปวิ่่อละนะ” แบฮยอนยิ้มให้เพื่อนนิหน่อย่อนะเินไปที่ลู่วิ่อีรั้ ยอูยวน้ำึ้นมาื่มแล้วสัพัอินับานยอล็เินเ้ามาหาเา
“เหนื่อยแล้วเหรอรับ?” อินเอ่ยถามนรัาโอเา่อนะนั่ล้าๆแล้วเ็เหื่อให้ านยอลหัน้ายหันวามอหาเพื่อนัวเล็อยอู เหมือนยอูะรู้ทันึี้ไปยัลู่วิ่ให้านยอลู นัวสูึไม่รอ้าที่ะเินเ้าไปหานัวเล็ พอเห็นวามเร็วอลู่วิ่านยอล็เอื้อมมือไปปุ่มหยุทันที แบฮยอนที่ั้หลัไม่ทันแทบะหน้าหายนเือบว้าหาที่ับไว้ไม่ทัน
“ทำบ้าอะไรอนาย ถ้าันล้มหน้าว่ำายะทำยัไ?” แบฮยอนึหูฟัออาหูแล้วโวยวายใส่านยอล
“็นึว่าอยาาย วิ่ะเร็วนานั้น นายำลัพยายามะทำอะไรแบฮยอน?” านยอล้อหน้านัวเล็แบบับผิสุๆ ทำไมเาะไม่รู้ว่าแบฮยอนนั้นิอะไร
“ทำอะไร ัน็...ออำลัายไ” แบฮยอนแสร้ทำหน้าไม่รู้ไม่ี้
“หยุิแบบนั้นเถอะนะ ันอร้อ” านยอลมอหน้านัวเล็้วยสายาที่วิวอนแบบสุๆ
“ิอะไร ไม่ไ้ิสัหน่อย” แบฮยอนอบ่อนะเินึ้นไปบนลู่วิ่อีรั้
“ฮะ เฮ้ย ไอ้บ้า!!” แ่ยัไม่ทันไ้ปุ่มอะไรานยอล็รเ้าไปรวบัวแบฮยอนมาไว้ในอ้อมแนพร้อมเินอุ้มนัวเล็ที่พยายามิ้นไปยัห้ออาบน้ำท่ามลาสายาื่นใอผู้นบริเวนั้น แน่ล่ะว่ายอูับอิน็ใไม่แพ้ัน
“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรอนาย!?” แบฮยอนโวยวายลอทา านยอลัารล็อประูห้ออาบน้ำแล้วึปล่อยนัวเล็ให้เป็นอิสระ
“นายะทำอะไร?” แบฮยอนมอหน้าานยอลอย่าไม่ไว้วาใ นัวสูถอนหายใออมา่อนะเินเ้าไปใล้นัวเล็มาึ้นเรื่อยๆนสุทาหนี
“นะ นายไม่ไ้ิอะไรบ้าๆหรอใ่ไหม?” แบฮยอนเยหน้ามอนัวสู่อนะรีบ้มหน้าลเพราะานยอลในเวลานี้ใบหน้าแทบะิับเาแล้ว็ว่าไ้
“นายรู้ไหมว่าารยอหนัับารออำลัายหนัๆมันอาะทำให้เ็เิารแท้ไ้...”
“...”
แบฮยอนเียบแทนำอบ เพราะที่านยอลพูมานั้นเารู้ีทุอย่า
“แ่นายไม่รู้สิ่นะว่ามีอีวิธีหนึ่ที่เ็ะแท้ไ้โยไม่้อยอหนั และ็ไม่้อวิ่บนลู่วิ่เป็นเวลานานนานั้น ถ้านายอยาเอาเ็ออมานั วิธีนี้เป็นวิธีเียวที่ันะยอม” ำพูและ้อเสนออานยอลทำให้แบฮยอนเยหน้าึ้นมอเา ูท่าทานัวเล็นี่ะไม่ยอมอุ้มท้อริๆสิ่นะ
“มันมีวิธีแบบนั้น้วยเหรอ?” เหมือนว่าะเป็นสิ่ที่น่าสนใมาสำหรับนัวเล็ านยอลพยัหน้ารับสั้นๆแทนำอบ
“แล้วมัน้อทำยัไ?” แบฮยอนถามอย่าอยารู้ านยอลยยิ้มมุมปานิๆ่อนะเอื้อมมือไปประอหน้าอร่าเล็แล้วประบริมฝีปาลไปอย่ารวเร็ว วารีเบิโพลอย่าใ สอมือน้อยๆพยายามผลัไสนัวสูนี้ให้ออไป
“อื้อ” แบฮยอนไ้แ่ส่เสียประท้วในลำอเมื่อานยอลพยายามะสอแทรลิ้นร้อนเ้ามาภายในและเา็สามารถทำไ้สำเร็ ใบหน้าหวานแ่านเมื่อร่าสูถอนริมฝีปาออแล้วยยิ้มอย่าผู้ถือไพ่เหนือว่า
“นะ นาย นายมัน...” ไม่้อรอให้แบฮยอน่าบนัวสู็ประบริมฝีปาลไปอีรั้ รั้่อนว่าร้อนแรมาแล้วแ่รั้นี้แทบะทำให้แบฮยอนหลอมละลายลไป่อหน้า่อา
“พะ พอแล้ว” านยอลถอนริมฝีปาออานัวเล็่อนะไล้ริมฝีปาไปามรูปหน้าอแบฮยอน นัวสูฝัริมฝีปาเ้าับออาวเนียนอนัวเล็ ไอร้อนาริมฝีปาอานยอลทำให้แบฮยอนรู้สึหวาลัวึ้นมา
“ไม่ทำแล้ว ันะไม่ทำแล้ว พอะที!” านยอลหยุารระทำอเา่อนะหันไปสบาับแบฮยอน
“นายว่ายัไนะ?”
“ันบอว่า...ันะไม่เอาเ็ออแล้ว”
ำอบอนัวเล็ทำให้านยอลยิ้มออมาอย่าพึพอใ ใบหน้าหวานึ้นสีแ่ำราวับผลเอรี่สุ
“ีมา นั่นแหละถู้อที่สุแล้ว” านยอลยมือึ้นลูบผมอนัวเล็อย่าอ่อนโยน เาแ่้อาระลโทษแบฮยอนนิหน่อย แ่ารลโทษนั้น็เือบทำเาุมสิัวเอเอาไว้ไม่อยู่เหมือนัน ถ้านัวเล็พูึ้นมา้าว่านี้...เาทำเรื่อให่มาว่าเิม
“แบฮยอนอา ทำไมวันนี้ทานน้อยัล่ะลู?” ผู้เป็นแม่ถามลูายอย่าเป็นห่วเพราะแบฮยอนเอาแ่เี่ยิมิในานเล่น
“เอ่อือ...ผมทานับยอูมาแล้วฮะแม่” แบฮยอนอบแม่อเาพร้อมยแ้วน้ำึ้นมาื่ม
“อ๋อ ั้นเหรอ๊ะ”
“แม่รับ ือ...สมมินะรับแม่...” แบฮยอนเริ่นึ้นมา ผู้เป็นแม่ึไ้แ่ยิ้มให้ลูายแล้วทำท่าั้ใฟั
“้ะ ว่าไลู?”
“แม่อยามีหลานไหมรับ ือผมแ่ถามเล่นๆนะ...” แบฮยอนถามออไป่อนะมอหน้าผู้เป็นแม่้วยวามาหวัในำอบ
“อืม ็อยานะ แบฮยอนอยาแ่านเหรอลู ไหนหนูัมุบอว่าอเวลาสอปีไ๊ะ ใร้อนันะเราเนี่ย” ุนายบยอนไ้แ่หัวเราะให้ับวามิอลูาย
“แม่อยาให้ผมแ่านับยัยน้อหมูัมุนั่นริๆเหรอ?” แบฮยอนทำหน้าปูเลี่ยนใส่แม่อเา่อนะหยิบน้ำึ้นมาื่มอีรอบ
“น้อ็น่ารัีนะ๊ะ ที่สำัเธอูะปลื้มแบฮยอนอแม่เอามาๆ ถ้าลูยัไม่มีใร น้อเา็ไม่เสียหายนี่นา” ุนายบยอนอบอย่ารไปรมาแล้วัอาหารทาน่อ
“ือแม่ฮะ ผมสสัยอีอย่าหนึ่”
“้ะ ว่าไ๊ะ?”
“ือ...อนแม่ท้อผม แม่้อใสุ่ลุมท้อไหมฮะ?”
“ุแบฮยอนรับ...ือ...ผมะบอว่า เ้ะไหม้แล้วนะรับ”
“อ๋อ ห๊ะ แล้วทำไมไม่บอให้เร็วว่านี้!” แบฮยอนเหมือนเพิ่ะนึึ้นไ้็รีบลุึ้นไปเปิเาอบูปราว่าสายไปเสียแล้ว ้อโบมืออำลาเ้วานิลลาหน้าำนี่ะแล้ว
“้อนที่สามอวัน ุแบฮยอนเป็นอะไรไปรับเนี่ย?” ผู้ัารฮันเินเ้ามาหลัร้านหลัาเ็ในร้านเินไปรายานว่าแบฮยอนทำเ้ไหม้อีแล้ว
“่วนี้ผมแ่เหนื่อยๆน่ะ” แบฮยอนอบผู้ัารร้านะเริ่มลมือร่อนแป้อีรั้ ผู้ัารฮันไม่ไ้ถามอะไร่อเพราะแลูเ้านายอเาะมีเรื่อเรียริๆ
“อัปป๊า~” เ็หิอายุประมาสี่ห้าวบวิ่เ้ามาในห้อรัวพร้อมับุ๊าระ่ายสีมพู แบฮยอนหันไปมอเธออย่าแปลในิหน่อย
“มาไ้ไเนี่ยเฮิน สวัสีุแบฮยอน่อน” ผู้ัารฮันนั่ยอๆเพื่อที่ะไุ้ยับลูสาวไ้ถนั่อนะบอให้เธอสวัสีแบฮยอน
“ไปรออัปป๊า้านนอ่อนนะเฮิน อย่านนะ” ผู้ัารฮันบอับลูสาว่อนที่เธอะวิ่ออไป้านนอ แบฮยอนยืนมอทัู้่พลาอมยิ้มนิๆแล้วผสมแป้เ้่อ
“มีลูนี่ีไหมรับ?” แบฮยอนถามึ้นมาลอยๆ
“อธิบายไม่ถูเลยรับุแบฮยอน เาเป็นยิ่ว่าำว่าส่วนเิมเ็ม” ผู้ัารฮันอบ่อนะเินไปล้ามือเพื่อ่วยเ้านายอเาทำเ้
“ีนานั้นเลย?”
“ฮะๆๆ ้อลอมีูรับุแบฮยอนถึะเ้าใ”
“ไว้วันหนึ่ผมะลอมีูนะ”แบฮยอนพูอย่าิล่อนะเทแป้เ้ที่ผสมเสร็เรียบร้อยลถาแม่พิมพ์เ้แล้วนำเ้าเาอบไป
‘อาหารสำหรับนท้อ’
านยอลเอ็นเทอร์เพื่อ้นหา้อมูลาอมพิวเอร์เี่ยวับอาหารที่นท้อะ้อทานในแ่ละวัน ใบหน้าหล่อิะหวานไปนิหน่อยมวิ้วเ้าหาันแล้วนัู่วิิโอวิธีารทำอาหารอย่าใใ่อ
“นมสสำัมา...” านยอลลิส์รายารอาหารที่ำเป็นลระาษโน้่อนะเริ่มหา้อมูลอย่าอื่น่อ
“่วเือนที่สอะแพ้ท้อหนัมา หือ...หนัมาเลยเหรอ ทำไมเอหน้าเราทีไรแว้ๆใส่ไ้ทั้วัน” านยอลอ่านบรรทัแร่อนะไล่สายาลไปบรรทั่อไป
“อที่อยาินส่วนมาะเป็นอเปรี้ยว ผลไม้เปรี้ยว หรือออ” แล้วานยอล็รีบรายารลระาษโน้ทันที
“อารม์เป็นส่วนสำัที่ะทำให้เ็มีสุภาพที่ี ถ้าแม่สุภาพิีเ็็ะสุภาพิีไป้วย...” านยอลถอนหายใหลัอ่านบประโย
cinna mon
ความคิดเห็น