ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : earthyz ll คุณพ่อของผมดีที่สุดในโลก [2]
Title: คุณพ่อของผมดีที่สุดในโลก
Author: earthyz
Paring: Kris x Luhan / Chanyeol x BabyBaekhyun
Rating: PG-15 (ใสๆไร้มลพิษ)
Author’s note: ฟิคละมุนหอมหวนดุจแป้งเด็กแคร์ แต่งสนองนี้ดส์ความเป็นโชตะค่อนของตัวเอง
ปล. แต่งฉลองที่ไรท์เตอร์แอดติดแล้ว จัดให้ยาวๆเลออ เฮฮฮ~ ( *_*)/
-เช้าวันต่อมา-
“น้องป๋ายยย ตื่นยังลูก สายแล้วนะครับ” เสียงนุ้มทุ้มมาปลุกลูกชายตัวน้อยแต่เช้า แต่วันนี้คุณพ่อสุดหล่อไม่ได้อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเหมือนกับทุกวัน
“ฮื่อออออ น้องยังง่วงอยู่เลย น้องขอนอนต่ออีก 5 นาทีได้ป่ะครับป๊า” ตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งต่อรองอย่างงัวเงียทั้งๆยังไม่ลืมตา ผมหยักศกเล็กน้อยพันกันยุ่งจนหัวฟู
คุณพ่อได้แต่ยิ้มในความน่ารักของลูกชาย จมูกโด่งหอมขมับแล้วก็ไล่ลงมาหอมพวงแก้มยุ้ยๆแดงๆฟอดพร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะสายไม่ทันเข้าแถวน้า~ วันนี้ป๊ามีประชุมแต่เช้า น้องไปโรงเรียนกับอี้ชิงนะ อย่าดื้อนะครับลูก เดี๋ยววันนี้ป๊าสัญญาว่าจะกลับบ้านเร็วๆมาทานข้าวกับน้อง”
“ก็ได้ฮะ วันนี้น้องอยากกินอาหารญี่ปุ่นนน~~”
“ได้เลยครับผม เดี๋ยวป๊าสั่งให้เขาจัดชุดใหญ่ ส่งถึงบ้านเลย เนอะ ^^”
“เฮฮฮฮ~ ซูชิ ซูชิ ~ \\(‘0’ )( ‘0’)//”
“ไปอาบน้ำได้แล้วคนเก่ง อี้ชิงรออยู่ในห้องน้ำแล้ว เดี๋ยวป๊าไปก่อน เจอกันตอนเย็นนะครับลูก”
“ค๊าบบบบบบบบ~~”
“มาจุ๊บทีมะ”
จุ๊บ~ ( -3- ) ริมฝีปากเล็กจุ๊บริมฝีปากคุณพ่อเบาๆ แล้วก็แถมหอมแก้มอีกฟอดนึงใหญ่ๆ
-โรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
ตั้งแต่เกิดมา แบคฮยอนไม่เคยเกลียดใครเท่าไอ้ยักษ์ปาร์คชานยอลมาก่อนเลย ให้ตายซิ .....
ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองไปยังเก๊ะใต้โต๊ะของตัวเองที่เต็มไปด้วยเศษขยะเหม็นๆ แถมบนโต๊ะก็มีลายมือขี้เหร่ๆวาดรูปเขียนล้อเลียนเต็มไปหมดว่า ‘ไอ้ลูกหมาขี้แพ้ แบร่ :P’
คุณครูลู่หานก็ได้แต่มองพร้อมส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ เพราะเขารู้ดีว่าเด็กดื้อคนไหนเป็นคนทำ แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดได้
“เอ่อ เดี๋ยวครูไปหาโต๊ะใหม่มาให้หนูนะจ๊ะน้องป๋าย”
“ฮึก คับ ; ___ ;”
ขณะที่คุณครูคนสวยลากโต๊ะออกไปจากห้องจะไปเปลี่ยนให้ แบคฮยอนก็ลากเก้าอี้มาเพื่อจะนั่งรอ แต่จู่ๆเด็กยักษ์ที่นั่งโต๊ะข้างหลังวางถุงอะไรซักอย่าง โดยที่แบคฮยอนไม่ทันเห็น
โผละ!
กลิ่นนมที่บูดแล้วเหม็นโฉ่คละคลุ้งไปทั่วห้องเรียน น้ำนมเน่าๆเลอะเปื้อนเต็มกางเกงแบคฮยอน.... เท่านั้นแหละ เด็กน้อยก็เป่าปี่ร้องไห้จ้าแผดเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ลูกหมาบ้านั่งทับนมบูด แบร่ๆ :P” เด็กตัวสูงหัวเราะเสียงดังกับเพื่อน พร้อมแลบลิ้นปริ้นตาล้อเลียนใส่แบคฮยอน
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ; [] ; ไอ้ยักษ์บ้าชานยอล ทำไมต้องแกล้งเค้าด้วย เค้าเกลียดๆๆๆๆๆนายที่สุดเลย ฮื้อออออออ!!!!” ฝ่ามือน้อยระดมตีร่างของเด็กอ้วน ทั้งตี ทั้งหยิก ทั้งตบอย่างเหลืออด
“โอ๊ยยยย ทำไรเนี่ยไอ้ลูกหมา ชั้นเจ็บนะ!” ลำแขนอวบๆยกขึ้นมาหมายป้องกันตัว แต่แล้วชานยอลก็ได้เผลอใช้แรงไปหน่อย ผลักร่างเด็กตัวน้อยกระเด็นก้นกระแทกพื้น
“โอ๊ย ฮืออออออออ เค้าจะฟ้องป๊า ฮึก ( ; - ; ) แง้ๆๆๆๆๆ” ร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่ตรงพื้นอย่างน่าสงสาร เด็กน้อยร้องจนสะอึกสะอื้น หูตาจมูกเริ่มแดง
“อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น!!!!” คุณครูลู่หานที่เพิ่งไปเปลี่ยนโต๊ะมา เข้ามาเห็นเด็กน้อยแบคฮยอนนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยมีคยองซูกอดปลอบและเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ร้องไห้ตามเพื่อน
“ฮึก ชานยอลเอานมบูดมาวางเก้าอี้แบคฮยอนครับครู แล้วแบคฮยอน ฮึก ก็นั่งทับ” เซฮุนเป็นคนฟ้องคุณครูแทน เพราะแบคฮยอนเอาแต่ร้องไห้
“ปาร์คชานยอล!! เห็นทีครูคงต้องเชิญคุณแม่เธอมาที่โรงเรียนแล้วล่ะ อะไรกัน เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ทำไมทำกับเพื่อนแบบนี้ ไม่น่ารักเลย!”
“ผะ ผมขอโทษครับครู .__.” เด็กตัวสูงเมื่อเห็นคุณครูลูลู่ที่แสนจะใจดีโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อีกทั้งก็ไม่คิดว่าตัวเล็กจะร้องไห้หนักขนาดนี้จึงได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด
“น้องป๋าย โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับ ครูอยู่นี่แล้ว เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” มือเรียวอุ้มหนูน้อยมากอดแนบอกพร้อมลูบแผ่นหลังเล็กอย่างที่ไม่กลัวคราบนมบูดเลอะเสื้อของตน
“ฮึก เจ็บก้นครับ ฮือออ เหม็นด้วยคับ อึก...”
“เดี๋ยวครูพาไปอาบน้ำให้ตัวหอมฉุยเลย เนอะ หยุดร้องนะครับ” คุณครูคนสวยสาวเท้าพาหนูน้อยไปห้องอาบน้ำของโรงเรียน
-ห้องผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
สถานการณ์ในห้องผู้อำนวยการอยู่ในบรรยากาศที่ตรึงเครียด ด้านหน้าโต๊ะท่านผอ.ประกอบไปด้วยคุณนายปาร์คซอนมีแม่เด็กชายชานยอล จางอี้หลินแม่นมของเด็กชายแบคฮยอน แบคฮยอน ชานยอล และคุณครูลู่หานที่กำลังแจ้งถึงวีรกรรมของปาร์คชานยอล
“ปาร์คชานยอล! ใครสั่งใครสอนให้แกทำตัวอย่างนี้ฮะ เจ้าเด็กเกเร!” มารดาของชานยอลตวาดลูกชายจอมดื้อพร้อมบิดหูกางๆซะแดงเถือก
“โอ๊ยยยยยยย ออมม่า ผมเจ็บนะ!!”
“สอนไม่รู้จักจำ อยากโดนดัดสันดานรึไงฮะ! เรื่องนี้ถึงหูคุณพ่อแกแน่! ดิฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ลูกชายดิฉันทำตัวเกเรแบบนี้” นางโค้งให้กับผอ. ครูลู่หาน และอี้หลินแม่นมของแบคฮยอน
“เอ่อ เอาเป็นว่า ผมจะลงชื่อทำทัณฑ์บนเด็กชายปาร์คชานยอลไว้แล้วกันนะครับ ถือซะว่าครั้งนี้แค่ตักเตือน แต่ครั้งหน้าเราคงจะต้องพักการเรียนเขา” ท่านผู้อำนวยการกล่าวสรุป
“ค่ะ ขอบคุณค่ะท่านผอ. ขอบคุณค่ะคุณครู ปาร์คชานยอล! โค้งขอบคุณผอ.กับคุณครูซิ แล้วก็ขอโทษหนูแบคฮยอนเขาด้วย!”
“ขอโทษ!” เด็กร่างสูงกล่าวสั้นๆห้วนๆ ไม่มองหน้าแบคฮยอนแม้แต่น้อย
“เอ่อ งั้นวันนี้ ดิฉันขอพาคุณหนูแบคฮยอนกลับบ้านเลยละกันนะคะ แกคงไม่มีกระจิตกระใจจะเรียนวันนี้แล้ว” อี้หลินกล่าวพร้อมโค้งลาให้กับทุกคนในห้อง
-เย็นวันนั้น-
หนูน้อยแบคฮยอนที่อารมณ์ไม่ดีจากที่โรงเรียน ก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง เมื่อเขานึกถึงสัญญาที่คุณพ่อของเขาให้ไว้เมื่อตอนเช้า ตัวเล็กให้คุณแม่นมอาบน้ำให้ใส่ชุดตัวเก่งพร้อมประแป้งตัวหอยฉุย นอนดูการ์ตูนรอเวลาที่คุณพ่อจะมา
เวลาผ่านไปถึง 1 ทุ่ม อาหารญี่ปุ่นจากภัตตาคารสุดหรูในเครือโรงแรมของอู๋อี้ฝานก็มาส่งเซ็ตใหญ่จนแทบจะเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้าน
ไม่นานรถแอสตันมาร์ตินสีดำขลั่บของคุณพ่อสุดหล่อก็ขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์ หนูน้อยวิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มกว้างก็ต้องหุบลงเมื่อคุณพ่อไม่ได้มาคนเดียว แต่เขาพาผู้หญิงสวยๆหุ่นดีเหมือนนางแบบมาด้วย ....
“ป๊ามาแล้วววว มาให้ป๊าหอมหน่อยเร้ววว~” ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาอุ้มพร้อมหอมแก้มยุ้ยๆสองข้างจนชื่นใจ
“ป๊าพาใครมา....?”
“อ๋อออ นี่คุณชินมินอา หุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัทป๊า พอดีป๊าชวนเขามาทานข้าวด้วยน่ะ สวัสดีคุณน้าเขาซิครับลูก”
“สวัสดี ( -_-)/” ตัวเล็กโค้งสวัสดีให้แบบส่งๆพร้อมทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่ จงใจให้หญิงสาวรู้ว่า ‘น้องป๋ายไม่ต้อนรับนะ’
“เอ่อ สวัสดีครับน้องป๋าย แหม คริสคะ ลูกชายคุณน่ารักมากๆเลยค่ะ หน้านี่เหมือนเด็กผู้หญิงเลย ^^”
“นี่ อย่ามาบอกว่าเค้าเหมือนเด็กผู้หญิงนะ เค้าไม่ชอบ!”
“น้องป๋าย ไปพูดกับคุณน้าอย่างนั้นได้ยังไง ขอโทษเลยนะ”
“ก็น้องป๋ายไม่ชอบนี่ ทำไมน้องป๋ายต้องขอโทษด้วย!”
“อ่ะ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะคริส มินอาว่า เราไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ น้องป๋ายคงจะหิวแย่แล้ว”
“เอางั้นก็ได้ ต่อไปน้องป๋ายห้ามพูดอย่างนี้อีกนะครับ ไม่น่ารักเลย” คริสกล่าวตักเตือนพร้อมลูบหัวทุยๆเบาๆ
“เหอะ! ( - ^ -)” หนูน้อยไม่สนใจคำสอนของคุณพ่อ ก้าวเดินกระแทกส้นเท้าตึงตังเข้าบ้านไปอย่างไม่พอใจ
-โต๊ะอาหาร-
“คริสคะ ปลาดิบนี่ดูสดน่าทานมากเลยค่ะ เดี๋ยวมินอาตักให้นะคะ” สาวร่างบางตักโน่นตักนี่ให้คริสอย่างเอาใจ แบคฮยอนน้อยนั่งหน้าบูดพร้อมส่งสายตาพิฆาตให้ แต่สาวเจ้าก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ยังออเซาะคริสต่อไป
“พอแล้วครับมินอา เต็มจานแล้วครับเนี่ย ว่าแต่ น้องป๋ายทำไมไม่ทานล่ะครับลูก ซูชินี่ของโปรดน้องเลยน้า มา ป๊าตักให้” มือหนาตักซูชิไปใส่จานลูกน้อยที่นั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยเบะปากกลางโต๊ะอาหาร
“คุณท่านคะ มีโทรศัพท์จากท่านรัฐมนตรีค่ะ” อี้หลินเดินมาที่โต๊ะอาหารแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับคริส
“อ่อ ครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปโทรศัพท์แปบนึงนะครับคุณมินอา เดี๋ยวป๊ามานะลูก”
เมื่อร่างสูงขอตัวเดินออกไปโทรศัพท์ ใบหน้าที่ดูใจดียิ้มแย้ม ก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายให้หนูน้อยแบคฮยอน
“ชั้นรู้ ว่าแกไม่ชอบชั้น แต่ยังไง ในอนาคต พ่อแกก็ต้องแต่งงานกับชั้นอยู่ดี” ในที่สุดชินมินอาได้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เธอเป็นเหมือนนางมารร้ายในคราบนางฟ้าดีๆนี่เอง ...
“ป๊าไม่เอาเธอเป็นเมียหรอก แบร่ :P”
“ฮึ ชั้นทั้งสวย ทั้งรวย ใครๆต่างก็อยากได้เป็นเมีย แค่ชั้นอ่อยพ่อแกซักหน่อย เขาก็จะหลงรักชั้นหัวปักหัวปำแล้ว ส่วนแก เตรียมตัวเป็นหมาหัวเน่าได้เลย” ร่างบางลุกขึ้นมา พร้อมเอานิ้วชี้ดันหัวของแบคฮยอนซะจนเกือบทำเด็กน้อยตกเก้าอี้
“หนอย คิดว่าน้องป๋ายจะยอมเหรอ นี่แหน่ะ!!!” นิ้วป้อมจับถ้วยซุปมิโซะสาดใส่ชุดเดรสกระโปรงสั้นๆซะจนเปรอะไปหมด
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
“น้องป๋ายทำอะไรน่ะ!!!!” อี้ฝานที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จ เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี
“ก็.....”
“คริสคะ มินอาแค่ชวนน้องป๋ายคุยดีๆ จู่ๆเค้าก็เอาซุปมิโซะมาสาดมินอาค่ะ” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะอธิบาย สาวเจ้าก็เข้าไปเกาะแขนพร้อมบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากคริส
“อู๋ป๋ายเสียน!!!!! ป๊าไม่เคยสอนให้ลูก ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้เลยนะ เห็นทีป๊าจะต้องลงโทษ มานี่เลย!!!” ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆตัวเล็กพร้อมใช้มือตีก้นลูกเป็นครั้งแรกในชีวิตอย่างแรง 3 ที
ผั้วะ! ผั้วะ! ผั้วะ!
“ขึ้นห้องไป ไปสำนึกผิดซะ ว่าที่ทำเนี่ย มันถูกแล้วรึยัง!!”
“ฮึก ป๊าไม่รักน้องป๋ายแล้ว น้องป๋ายเกลียดป๊า!!!!!!!!!!” ตัวเล็กวิ่งปาดน้ำตาขึ้นไปยังห้องนอน พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่แตกละเอียดไม่มีเหลือ
“คริสคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมมือคุณสั่นจัง ตายจริง! มือคุณแดงมากเลย เจ็บรึเปล่าคะ”
“เจ็บครับ ไม่เจ็บที่มือ แต่เจ็บที่ใจ .... จะตีลูกต้องตีด้วยมือ เพราะเราจะได้เจ็บ แล้วก็ได้จำ...ว่าเรานั้นยังเลี้ยงเค้าไม่ดีพอ” ดวงตาเรียวแฝงไปด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตีลูก แม้ลูกจะเจ็บ แต่ใจเขาก็เจ็บไม่แพ้กัน...
“เดี๋ยวเขาก็คิดได้เองแหละค่ะ คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ”
“เดี๋ยวผม ไปส่งคุณแล้วกันครับ ขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยนะครับคุณมินอา”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ” เมื่อคริสเดินนำไปที่รถ มินอาก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อแผนของเธอที่คิดจะจับคริส เป็นไปได้เร็วเกินคาด จัดการเสี้ยนหนามใหญ่ไปได้แล้วหนึ่ง อนาคตคุณนายอู๋คงไม่ไกลเกินเอื้อม
คืนนั้น
เด็กน้อยแบคฮยอนนำเสื้อผ้า 2-3 ตัวยัดใส่กระเป๋าริลัคคุมะใบน้อยเตรียมหนีออกจากบ้าน โดยหนูน้อยได้ทิ้งจดหมายไว้บนโต๊ะ เขียนสั้นๆว่า ‘ในเมื่อป๊าไม่รักน้องแล้ว น้องก็จะหนีออกจากบ้าน น้องป๋ายเกลียดป๊าแล้ว’
ตัวเล็กอาศัยช่วงที่อี้หลินและอี้ชิงกำลังง่วนกับการเก็บครัว ค่อยๆย่องแล้ววิ่งหนีออกจากตัวคฤหาสน์
“ว่าแต่ ..... จะไปไหนดีล่ะ เกิดมาไม่เคยหนีออกจากบ้านซะด้วยซิ!?” ขาเล็กๆเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ร่างเล็กก้าวไปนั่งบนชิงช้า แกว่งช้าๆพร้อมกับเหม่อลอย เมื่อนึกถึงเรื่องที่คุณพ่อตีเขาเมื่อตอนเย็น ดวงตาเรียวเล็กก็มีน้ำตาหยดไหลลงมาอีกครั้ง
“ฮึก ฮืออออออ ป๊าไม่รักน้องป๋าย ฮือออออ ( ; ___ ; )”
“นี่ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงทุ้มๆแบบเด็กๆดังมาจากข้างหน้าของแบคฮยอน .... ปาร์คชานยอลในชุดบอลเนื้อตัวมอมแมมอุ้มลูกบอลนั่นเอง
“นาย ฮึก มาทำอะไรที่นี่” เมื่อเห็นเด็กยักษ์คู่อริ แบคฮยอนก็เตรียมจะลุกหนี เพราะกลัวจะโดนแกล้งอีก
“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปดิ ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ก็แถวเนี้ย แถวบ้านชั้น ว่าแต่นายน่ะแหละ มาทำอะไรที่นี่”
“เราหนีออกจากบ้าน ....” หนูน้อยตอบเสียงอ่อย
“ห๊ะ! หนีออกจากบ้าน! แล้วนายจะไปที่ไหน?”
“ไม่รู้ซิ ฮึก เราไม่รู้ ป๊าไม่รักเราแล้ว เราก็ไม่อยากจะอยู่บ้าน ; __ ;”
“ทะเลาะกับพ่อซินะ อื้มมมม อ้อ ชั้นมีที่ที่นึงจะพานายไป มาเร็ว” มืออวบจับแขนแบคฮยอนจูงเดินไป
“ไปไหนอ่า”
“เหอะน่า ตามมาเถอะ เดี๋ยวก็รู้”
ทางด้านอู๋อี้ฝาน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นไปดูลูกชายด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อพบความว่างเปล่าภายในห้อง ใจของผู้เป็นพ่อก็เริ่มกระวนกระวาย เขาลองเปิดไปดูห้องน้ำก็ไม่มีแม้แต่เงาของลูกชายตัวน้อย แล้วสายตาก็หันไปเห็นจดหมายที่เขาจำได้ว่าเป็นลายมือลูกชายของเขาแน่นอน
มือของเขาสั่นไปหมด ความหวาดกลัวแล่นเข้ามาในจิตใจ เมื่อตั้งสติได้ เขาก็ควักโทรศัพท์ไอโฟนราคาแพง กดโทรเบอร์ของเลขาคนสนิท
“ชางมิน ชั้นต้องการให้นายเกณฑ์คนและนักสืบที่ฝีมือดีที่สุดในเกาหลี ตามลูกชายของชั้นให้พบ! แล้วก็ขอเบอร์คุณครูลู่หาน ครูประจำชั้นของลูกชั้น ภายใน 10 นาที!”
“ครับนาย!”
Rrrrrr
“ฮัลโหลครับ ลู่หานพูดครับ”
[คุณครูลู่หานครับ นี่ผมคริส คุณพ่อของบยอนแบคฮยอนนะครับ]
“อ่อ ครับ มีอะไรเหรอครับคุณคริส”
[น้องป๋ายหนีออกจากบ้านครับคุณครู ไม่ทราบว่าลูกผมเขาพอจะมีเพื่อนสนิทที่เขาจะไปหาบ้างมั้ยครับ]
“วะ ว่าไงนะครับ! น้องป๋ายหนีออกจากบ้าน!!!??? อ่ะ เอ่อ เดี๋ยวผมจะโทรไปถามเด็กทุกคนในห้องให้นะครับ”
[ขอบคุณคุณครูมากนะครับ]
“แล้วคุณคริสจะทำยังไงต่อไปครับ?”
[ผมคงจะขับรถหาแกให้ทั่วเมืองน่ะครับ]
“คุณคริสครับ .... ผมไปด้วยได้มั้ยครับ ผมเป็นห่วงแกจังเลย”
[ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะไปรับคุณที่บ้าน ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหนครับ?]
“ผมอยู่ XX เขต YY ครับ”
[รอผมซักครู่นะครับ กำลังไปรับ]
“ครับ”
ตั้งใจว่าจะลงฟิคทั้งหมดพร้อมตอนสุดท้ายในเด็กดี แต่เกิดเหตุบางอย่างทำให้คนลงฟิคไม่สามารถมาลงให้ได้ แต่สัญญาไว้แล้วว่าจะลง ก็เลยขอลงเป็น 40 % ไปก่อนนะคะ อีกไม่นานได้อ่าน 60% ตามมาแน่นอนค่ะ ^^
ชานยอลจูงมือแบคฮยอนมาจนถึงโบสถ์เล็กๆแห่งหนึ่งแถวๆแม่น้ำฮัน แม้ว่าโบสถ์จะเก่าไปหน่อย แต่พอเมื่อได้เข้าไปข้างใน ดวงตาเรียวเล็กถึงกับเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ภายในโบสถ์ตกแต่งสไตล์ยุคเรเนสซองสลักลายวิจิตรสวยงาม กระจกหลากสีวิบวับวาวแสง
“สวยใช่มะหล่ะ~ เวลาฉันโดนแม่ตีหรือทะเลาะกับแม่ฉันก็ชอบมาที่นี่แหละ นี่คือฐานทัพลับของฉันเชียวนะ มีนายคนเดียวที่รู้จักที่นี่” เด็กชายพูดอวดฐานทัพลับด้วยความภาคภูมิใจ
“อื้อ สวยมากเลย~ ( ^ [] ^)”
“เราไปขอพรกับพระเจ้ากันเถอะ” มืออวบดึงข้อมือเล็กไปยังม้านั่งหน้ารูปปั้นพระเยซู
แบคฮยอนเดินตามอย่างว่าง่าย มือเล็กทั้งสองข้างกุมเข้าหาตรงอก ดวงตาเรียวหลับตาพร้อมขอคำอธิษฐาน
‘พระเจ้าฮะ ขอให้ป๊ารักน้องป๋ายเหมือนเดิม ขอให้ออมม่าที่อยู่บนสวรรค์มาหาน้องป๋าย ขอให้อี้ชิง คุณนมอี้หลิน คุณครูลู่หานมีความสุข และ .... ขอให้ชานยอลทำดีกับน้องป๋ายแบบนี้ไปตลอดเลย’
เมื่อขอพรเสร็จแบคฮยอนก็ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่าถูกเด็กยักษ์คู่อริจ้องหน้าอยู่
“นะ นี่ มองหน้าเราทำไม”
“เปล๊า~ เห็นว่านายหลับตาซะตั้งนาน ก็เลยสงสัยว่าขอพรอะไร”
“ไม่บอกหรอก แบร่ :P”
“เหอะ ไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก!”
“นี่ชานยอล”
“อะไร”
“ขอบใจนะ”
“อ่ะอื้ม....”
“นายไม่แกล้งเราไม่ได้เหรอ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“ก็ได้ ขอโทษด้วยละกันที่แกล้งนาย .__.”ร่างอวบเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ไม่โกรธละ แต่สัญญานะว่าจะไม่แกล้งเค้าอีก”
“อ่ะ อื้ม สัญญา”
“งั้นมาเกี่ยวก้อยสัญญา ( ‘_’)๗” นิ้วก้อยเรียวสวยยื่นไปหาคนร่างใหญ่
“เหอะๆ ๒( -_- )” นิ้วอวบยื่นไปเกี่ยวอย่างจำใจ
“เย้~ ต่อไปเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะชานเลี่ย~”
“ฉันชื่อชานยอล ( -_-)”
“ไม่เอา! ก็เค้าจะเรียกชานเลี่ยอ๊ะ เค้ายอมให้นายเรียกป๋ายเสียนก็ดะ ชื่อนี้ให้แต่คนสำคัญเท่านั้นนะ ถึงจะยอมให้เรียกอ่ะ”
“ป๋ายเสียน...”
“ดีมาก! ชานเลี่ย คริคริ เดี๋ยวให้รางวัล”
จุ๊บ
ดวงตากลมโตของเด็กยักษ์เบิกกว้างจนแทบจะถลน เมื่อจมูกรั้นๆฉวยมาหอมแก้มเขาแผ่วเบาด้วยความรวดเร็ว แก้มอวบๆของชานยอลแดงแปร๊ด หัวใจสูบฉีดเต้นแรงจนแทบอยากจะสลบตรงนั้น
“เวลาป๊าให้รางวัลเค้าก็ชอบหอมแบบนี้แหละ ฮิฮิ”
น่ารัก ....
คำๆนี้โผล่เต็มหัวชานยอลไปหมด ทุกอย่างที่คนตัวเล็กตรงหน้าทำดูน่ารักไปซะหมด ความรู้สึกนี่มันคืออะไรกันครับ? บอกชานยอลที ....
“นี่ ชานเลี่ย ชานเลี่ย!” นิ้วเรียวโบกผ่านหน้าของชานยอลที่ดูเหม่อลอย วิญญาณออกจากร่าง หลังจากโดนขโมยจุ๊บแก้ม
“อ๊ะ เอ่อ หืม”
“เป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆก็เงียบ”
“อ่อ เปล่าหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันโดนแม่เฉ่งแน่เลย”
“เค้า .... ไม่อยากกลับบ้าน ( ; ___ ;)” ดวงตาเรียวเล็กน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้างั้น .... ไปอยู่บ้านฉันก่อนนะ”
-บ้านปาร์ค-
“กลับมาแล้วคร๊าบบบบ”
“กลับมาแล้วเหรอชานยอล เมื่อกี้คุณครูลู่หานโทรมาบอกว่าเพื่อนเราหนีออกจากบ้าน ... ล่ะ นี่มาด้วยกันได้ยังไง?” คุณนายปาร์คตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นลูกชายตัวแสบของตนเดินเข้ามาในบ้านกับเด็กที่เพิ่งมีเรื่องด้วยเมื่อตอนกลางวัน
“คือพอดีแบคฮยอนเขาทะเลาะก่ะป๊าเขาอ่ะออมม่า แล้วเขาก็ไม่อยากกลับบ้าน ผมเลยพามาด้วย”
“ตายจริง! เด็กคนนี้ซินะที่คุณครูลู่หานโทรมาบอก นี่หนู ลูก ป๊าของหนูเป็นห่วงหนูใหญ่เลย เที่ยวไล่โทรหาทุกคนที่หนูพอจะติดต่อได้ เห็นว่าตอนนี้ขับรถตามหาหนูทั่วเมืองเลยนะลูก” คุณนายปาร์คนั่งย่อเข่าตรงหน้าเด็กน้อยแล้วลูบหัวทุยๆเบาๆอย่างอ่อนโยน
“จริงเหรอฮะ ฮึก คุณป้า” เด็กน้อยเมื่อรู้ว่าคุณพ่อกำลังตามหาตนอยู่ก็เริ่มเบะปากร้องไห้
“จริงซิจ๊ะ เพราะฉะนั้น กลับบ้านเถอะนะ”
“แต่ว่า ฮึก ป๊าเกลียดน้องป๋าย ฮืออ ( ;__;)”
“นี่หนูฟังป้านะลูก ไม่มีพ่อแม่คนไหนเขาเกลียดลูกได้ลงคอหรอกจ้ะ ลูกเปรียบเสมือนเป็นชีวิตของพ่อแม่นะจ๊ะ” นิ้วเรียวของปาร์คซอนมีค่อยๆเกลี่ยปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเล็ก
“แต่ว่า ป๊าตีน้องป๋าย....”
“แล้วที่เขาตีเพราะเราทำผิดรึเปล่าครับผม?”
“.... ผิด มั้งครับ ....”
“ถ้าลูกทำผิดก็ต้องมีการทำโทษ เขาจะได้ไม่ทำผิดซ้ำอีกไงครับ ดูอย่างชานยอลรายนั้นซิ แม่ตีจนก้นลายตั้งหลายครั้ง ก็ยังไม่เลิกดื้อเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า จริงด้วยฮะ” ใบหน้าที่เศร้าหมองก็หัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกของวัน เมื่อนึกถึงสภาพเด็กยักษ์ปาร์คชานยอลโดนแม่ตีก้นลาย
“ดีมากครับ งั้น เดี๋ยวป้าโทรไปบอกครูลู่หานให้ป๊าหนูมารับนะ”
“ฮะคุณป้า....”
“แต่เนื้อตัวมอมแมมกันทั้งคู่เลย รอเดี๋ยวนะ แม่โทรหาคุณครูแปบนึง เดี๋ยวจับอาบน้ำทั้งคู่เลย”
“ออมม่า!! ผมบอกแล้วไงว่าผมอาบเองได้!” เด็กร่างสูงเอ่ยท้วงมารดาของตัวเองอย่างงอแง
“อย่ามาเถียงปาร์คชานยอล! ทำเป็นเก่งนะ แกอาบทีไรชอบเผลอเอาแชมพูไปถูตัวทุกที ล้างตัวก็ไม่ค่อยสะอาด แม่อาบให้น่ะแหละดีแล้ว อาบพร้อมกับน้องแบคฮยอนนี่แหละ”
“ฮึ่ยยยย ออมม่า!!!”
รถแอสตันมาร์ตินสีดำขับอ้อมไปทั่วเมือง ตามทุกๆที่ที่คิดว่าแบคฮยอนจะไป แต่ในที่สุดก็ไม่เจอ ร่างสูงจอดรถที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งหลังจากเหนื่อยล้ากับการขับรถอยู่นานหลายชั่วโมง ใบหน้าคมฟุบลงตรงพวงมาลัยอย่างหมดหนทาง ใจของเขาไม่ดีเลย รู้สึกเป็นห่วง ว้าวุ่นไปหมด กับการหายไปของลูกชายแสนรักของตน
“คุณคริสครับ ใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆหา เราต้องเจอน้องป๋ายแน่นอนครับ” มือเรียวของคุณครูหน้าหวานแตะไหล่กว้างของร่างสูงเพื่อให้กำลังใจ
ใบหน้าคมหล่อเหลาเงยขึ้นมาประสานสายตากับดวงตากลมโตของอีกฝ่ายอย่างเศร้าสร้อย
“ผมผิดเองครับ ผมเป็นพ่อที่ไม่ดีเลย เลี้ยงลูกยังไงให้เขาหนีออกจากบ้านไปแบบนี้”
“ไม่นะครับคุณคริส คุณเป็นพ่อที่ดีที่สุดเลยล่ะครับ ผมยังนับถือเลย อย่าคิดมากเลยครับ เราจะช่วยกันหาเขาให้พบนะครับ”
“คุณครูลู่หานครับ” ฝ่ามือใหญ่รวบมือเล็กๆไปกุมไว้แน่นราวกับหาที่พึ่งพิง
“ขอบคุณมากนะครับ” นิ้วใหญ่สอดแทรกระหว่างนิ้วเรียวสวยกอบกุมแน่นอบอุ่นจนร้อน ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ แต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ใบหน้าของทั้งสองใกล้เข้าหากันเรื่อยๆ.... เรื่อยๆ จนแทบรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆของกันและกัน .... จนกระทั่ง
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของคุณครูคนสวยแผดเสียงร้องอย่างดัง เรียกสติของคนทั้งคู่ให้กลับมา ร่างเล็กผละออกจากคนตัวสูง ใบหน้าหวานแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศสุก พอได้สติมือเรียวก็ควักไอโฟนมาสไลด์เพื่อรับสาย
“คะ ครับ ลู่หานพูดครับ”
“คุณครูคะ ดิฉันปาร์คซอนมีแม่ของชานยอลนะคะ คือดิฉันจะบอกว่าดิฉันพบน้องแบคฮยอนที่หนีออกจากบ้านแล้วค่ะ”
“ว่าไงนะครับ พบที่ไหนครับ!?”
“พอดีแกมากับชานยอลน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ที่บ้านดิฉัน”
“บ้านคุณซอนมีอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
“อยู่ที่บ้านเลขที่ XOXO ค่ะ”
“ครับ แล้วผมจะรีบไปครับ!” ใบหน้าสวยหวานหันไปยิ้มดีใจกับคนข้างๆ
“เจอน้องป๋ายแล้วครับคุณคริส! เราเจอเขาแล้ว!!” ร่างบางโผเข้าไปกอดกับคริสด้วยความดีใจอย่างลืมตัว
“จริงเหรอครับลู่หาน!! เขาอยู่ที่ไหนครับ” ร่างสูงที่ดีใจไม่แพ้กันเอื้อมมือไปโอบเอวบางมากอดแน่น
“อ๊ะ เอ่อ คุณคริสครับ ปล่อยผมก่อนซิครับ ....” นิ้วเรียวสะกิดเบาๆที่บ่ากว้างของร่างสูง
“เอ่อ ขอโทษครับ ผมดีใจมากไปหน่อย ( ._.)” อี้ฝานผละออกอย่างเสียดาย จากนั้นก็เข้าเกียร์เหยียบคันเร่งไปตามพิกัดบ้านของคุณนายปาร์คซอนมีที่ลู่หานบอก
Author: earthyz
Paring: Kris x Luhan / Chanyeol x BabyBaekhyun
Rating: PG-15 (ใสๆไร้มลพิษ)
Author’s note: ฟิคละมุนหอมหวนดุจแป้งเด็กแคร์ แต่งสนองนี้ดส์ความเป็นโชตะค่อนของตัวเอง
ปล. แต่งฉลองที่ไรท์เตอร์แอดติดแล้ว จัดให้ยาวๆเลออ เฮฮฮ~ ( *_*)/
-เช้าวันต่อมา-
“น้องป๋ายยย ตื่นยังลูก สายแล้วนะครับ” เสียงนุ้มทุ้มมาปลุกลูกชายตัวน้อยแต่เช้า แต่วันนี้คุณพ่อสุดหล่อไม่ได้อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเหมือนกับทุกวัน
“ฮื่อออออ น้องยังง่วงอยู่เลย น้องขอนอนต่ออีก 5 นาทีได้ป่ะครับป๊า” ตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งต่อรองอย่างงัวเงียทั้งๆยังไม่ลืมตา ผมหยักศกเล็กน้อยพันกันยุ่งจนหัวฟู
คุณพ่อได้แต่ยิ้มในความน่ารักของลูกชาย จมูกโด่งหอมขมับแล้วก็ไล่ลงมาหอมพวงแก้มยุ้ยๆแดงๆฟอดพร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะสายไม่ทันเข้าแถวน้า~ วันนี้ป๊ามีประชุมแต่เช้า น้องไปโรงเรียนกับอี้ชิงนะ อย่าดื้อนะครับลูก เดี๋ยววันนี้ป๊าสัญญาว่าจะกลับบ้านเร็วๆมาทานข้าวกับน้อง”
“ก็ได้ฮะ วันนี้น้องอยากกินอาหารญี่ปุ่นนน~~”
“ได้เลยครับผม เดี๋ยวป๊าสั่งให้เขาจัดชุดใหญ่ ส่งถึงบ้านเลย เนอะ ^^”
“เฮฮฮฮ~ ซูชิ ซูชิ ~ \\(‘0’ )( ‘0’)//”
“ไปอาบน้ำได้แล้วคนเก่ง อี้ชิงรออยู่ในห้องน้ำแล้ว เดี๋ยวป๊าไปก่อน เจอกันตอนเย็นนะครับลูก”
“ค๊าบบบบบบบบ~~”
“มาจุ๊บทีมะ”
จุ๊บ~ ( -3- ) ริมฝีปากเล็กจุ๊บริมฝีปากคุณพ่อเบาๆ แล้วก็แถมหอมแก้มอีกฟอดนึงใหญ่ๆ
-โรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
ตั้งแต่เกิดมา แบคฮยอนไม่เคยเกลียดใครเท่าไอ้ยักษ์ปาร์คชานยอลมาก่อนเลย ให้ตายซิ .....
ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองไปยังเก๊ะใต้โต๊ะของตัวเองที่เต็มไปด้วยเศษขยะเหม็นๆ แถมบนโต๊ะก็มีลายมือขี้เหร่ๆวาดรูปเขียนล้อเลียนเต็มไปหมดว่า ‘ไอ้ลูกหมาขี้แพ้ แบร่ :P’
คุณครูลู่หานก็ได้แต่มองพร้อมส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ เพราะเขารู้ดีว่าเด็กดื้อคนไหนเป็นคนทำ แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดได้
“เอ่อ เดี๋ยวครูไปหาโต๊ะใหม่มาให้หนูนะจ๊ะน้องป๋าย”
“ฮึก คับ ; ___ ;”
ขณะที่คุณครูคนสวยลากโต๊ะออกไปจากห้องจะไปเปลี่ยนให้ แบคฮยอนก็ลากเก้าอี้มาเพื่อจะนั่งรอ แต่จู่ๆเด็กยักษ์ที่นั่งโต๊ะข้างหลังวางถุงอะไรซักอย่าง โดยที่แบคฮยอนไม่ทันเห็น
โผละ!
กลิ่นนมที่บูดแล้วเหม็นโฉ่คละคลุ้งไปทั่วห้องเรียน น้ำนมเน่าๆเลอะเปื้อนเต็มกางเกงแบคฮยอน.... เท่านั้นแหละ เด็กน้อยก็เป่าปี่ร้องไห้จ้าแผดเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ลูกหมาบ้านั่งทับนมบูด แบร่ๆ :P” เด็กตัวสูงหัวเราะเสียงดังกับเพื่อน พร้อมแลบลิ้นปริ้นตาล้อเลียนใส่แบคฮยอน
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ; [] ; ไอ้ยักษ์บ้าชานยอล ทำไมต้องแกล้งเค้าด้วย เค้าเกลียดๆๆๆๆๆนายที่สุดเลย ฮื้อออออออ!!!!” ฝ่ามือน้อยระดมตีร่างของเด็กอ้วน ทั้งตี ทั้งหยิก ทั้งตบอย่างเหลืออด
“โอ๊ยยยย ทำไรเนี่ยไอ้ลูกหมา ชั้นเจ็บนะ!” ลำแขนอวบๆยกขึ้นมาหมายป้องกันตัว แต่แล้วชานยอลก็ได้เผลอใช้แรงไปหน่อย ผลักร่างเด็กตัวน้อยกระเด็นก้นกระแทกพื้น
“โอ๊ย ฮืออออออออ เค้าจะฟ้องป๊า ฮึก ( ; - ; ) แง้ๆๆๆๆๆ” ร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่ตรงพื้นอย่างน่าสงสาร เด็กน้อยร้องจนสะอึกสะอื้น หูตาจมูกเริ่มแดง
“อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น!!!!” คุณครูลู่หานที่เพิ่งไปเปลี่ยนโต๊ะมา เข้ามาเห็นเด็กน้อยแบคฮยอนนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยมีคยองซูกอดปลอบและเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ร้องไห้ตามเพื่อน
“ฮึก ชานยอลเอานมบูดมาวางเก้าอี้แบคฮยอนครับครู แล้วแบคฮยอน ฮึก ก็นั่งทับ” เซฮุนเป็นคนฟ้องคุณครูแทน เพราะแบคฮยอนเอาแต่ร้องไห้
“ปาร์คชานยอล!! เห็นทีครูคงต้องเชิญคุณแม่เธอมาที่โรงเรียนแล้วล่ะ อะไรกัน เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ทำไมทำกับเพื่อนแบบนี้ ไม่น่ารักเลย!”
“ผะ ผมขอโทษครับครู .__.” เด็กตัวสูงเมื่อเห็นคุณครูลูลู่ที่แสนจะใจดีโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อีกทั้งก็ไม่คิดว่าตัวเล็กจะร้องไห้หนักขนาดนี้จึงได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด
“น้องป๋าย โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับ ครูอยู่นี่แล้ว เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” มือเรียวอุ้มหนูน้อยมากอดแนบอกพร้อมลูบแผ่นหลังเล็กอย่างที่ไม่กลัวคราบนมบูดเลอะเสื้อของตน
“ฮึก เจ็บก้นครับ ฮือออ เหม็นด้วยคับ อึก...”
“เดี๋ยวครูพาไปอาบน้ำให้ตัวหอมฉุยเลย เนอะ หยุดร้องนะครับ” คุณครูคนสวยสาวเท้าพาหนูน้อยไปห้องอาบน้ำของโรงเรียน
-ห้องผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย-
สถานการณ์ในห้องผู้อำนวยการอยู่ในบรรยากาศที่ตรึงเครียด ด้านหน้าโต๊ะท่านผอ.ประกอบไปด้วยคุณนายปาร์คซอนมีแม่เด็กชายชานยอล จางอี้หลินแม่นมของเด็กชายแบคฮยอน แบคฮยอน ชานยอล และคุณครูลู่หานที่กำลังแจ้งถึงวีรกรรมของปาร์คชานยอล
“ปาร์คชานยอล! ใครสั่งใครสอนให้แกทำตัวอย่างนี้ฮะ เจ้าเด็กเกเร!” มารดาของชานยอลตวาดลูกชายจอมดื้อพร้อมบิดหูกางๆซะแดงเถือก
“โอ๊ยยยยยยย ออมม่า ผมเจ็บนะ!!”
“สอนไม่รู้จักจำ อยากโดนดัดสันดานรึไงฮะ! เรื่องนี้ถึงหูคุณพ่อแกแน่! ดิฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ลูกชายดิฉันทำตัวเกเรแบบนี้” นางโค้งให้กับผอ. ครูลู่หาน และอี้หลินแม่นมของแบคฮยอน
“เอ่อ เอาเป็นว่า ผมจะลงชื่อทำทัณฑ์บนเด็กชายปาร์คชานยอลไว้แล้วกันนะครับ ถือซะว่าครั้งนี้แค่ตักเตือน แต่ครั้งหน้าเราคงจะต้องพักการเรียนเขา” ท่านผู้อำนวยการกล่าวสรุป
“ค่ะ ขอบคุณค่ะท่านผอ. ขอบคุณค่ะคุณครู ปาร์คชานยอล! โค้งขอบคุณผอ.กับคุณครูซิ แล้วก็ขอโทษหนูแบคฮยอนเขาด้วย!”
“ขอโทษ!” เด็กร่างสูงกล่าวสั้นๆห้วนๆ ไม่มองหน้าแบคฮยอนแม้แต่น้อย
“เอ่อ งั้นวันนี้ ดิฉันขอพาคุณหนูแบคฮยอนกลับบ้านเลยละกันนะคะ แกคงไม่มีกระจิตกระใจจะเรียนวันนี้แล้ว” อี้หลินกล่าวพร้อมโค้งลาให้กับทุกคนในห้อง
-เย็นวันนั้น-
หนูน้อยแบคฮยอนที่อารมณ์ไม่ดีจากที่โรงเรียน ก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง เมื่อเขานึกถึงสัญญาที่คุณพ่อของเขาให้ไว้เมื่อตอนเช้า ตัวเล็กให้คุณแม่นมอาบน้ำให้ใส่ชุดตัวเก่งพร้อมประแป้งตัวหอยฉุย นอนดูการ์ตูนรอเวลาที่คุณพ่อจะมา
เวลาผ่านไปถึง 1 ทุ่ม อาหารญี่ปุ่นจากภัตตาคารสุดหรูในเครือโรงแรมของอู๋อี้ฝานก็มาส่งเซ็ตใหญ่จนแทบจะเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้าน
ไม่นานรถแอสตันมาร์ตินสีดำขลั่บของคุณพ่อสุดหล่อก็ขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์ หนูน้อยวิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มกว้างก็ต้องหุบลงเมื่อคุณพ่อไม่ได้มาคนเดียว แต่เขาพาผู้หญิงสวยๆหุ่นดีเหมือนนางแบบมาด้วย ....
“ป๊ามาแล้วววว มาให้ป๊าหอมหน่อยเร้ววว~” ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาอุ้มพร้อมหอมแก้มยุ้ยๆสองข้างจนชื่นใจ
“ป๊าพาใครมา....?”
“อ๋อออ นี่คุณชินมินอา หุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัทป๊า พอดีป๊าชวนเขามาทานข้าวด้วยน่ะ สวัสดีคุณน้าเขาซิครับลูก”
“สวัสดี ( -_-)/” ตัวเล็กโค้งสวัสดีให้แบบส่งๆพร้อมทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่ จงใจให้หญิงสาวรู้ว่า ‘น้องป๋ายไม่ต้อนรับนะ’
“เอ่อ สวัสดีครับน้องป๋าย แหม คริสคะ ลูกชายคุณน่ารักมากๆเลยค่ะ หน้านี่เหมือนเด็กผู้หญิงเลย ^^”
“นี่ อย่ามาบอกว่าเค้าเหมือนเด็กผู้หญิงนะ เค้าไม่ชอบ!”
“น้องป๋าย ไปพูดกับคุณน้าอย่างนั้นได้ยังไง ขอโทษเลยนะ”
“ก็น้องป๋ายไม่ชอบนี่ ทำไมน้องป๋ายต้องขอโทษด้วย!”
“อ่ะ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะคริส มินอาว่า เราไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ น้องป๋ายคงจะหิวแย่แล้ว”
“เอางั้นก็ได้ ต่อไปน้องป๋ายห้ามพูดอย่างนี้อีกนะครับ ไม่น่ารักเลย” คริสกล่าวตักเตือนพร้อมลูบหัวทุยๆเบาๆ
“เหอะ! ( - ^ -)” หนูน้อยไม่สนใจคำสอนของคุณพ่อ ก้าวเดินกระแทกส้นเท้าตึงตังเข้าบ้านไปอย่างไม่พอใจ
-โต๊ะอาหาร-
“คริสคะ ปลาดิบนี่ดูสดน่าทานมากเลยค่ะ เดี๋ยวมินอาตักให้นะคะ” สาวร่างบางตักโน่นตักนี่ให้คริสอย่างเอาใจ แบคฮยอนน้อยนั่งหน้าบูดพร้อมส่งสายตาพิฆาตให้ แต่สาวเจ้าก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ยังออเซาะคริสต่อไป
“พอแล้วครับมินอา เต็มจานแล้วครับเนี่ย ว่าแต่ น้องป๋ายทำไมไม่ทานล่ะครับลูก ซูชินี่ของโปรดน้องเลยน้า มา ป๊าตักให้” มือหนาตักซูชิไปใส่จานลูกน้อยที่นั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยเบะปากกลางโต๊ะอาหาร
“คุณท่านคะ มีโทรศัพท์จากท่านรัฐมนตรีค่ะ” อี้หลินเดินมาที่โต๊ะอาหารแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับคริส
“อ่อ ครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปโทรศัพท์แปบนึงนะครับคุณมินอา เดี๋ยวป๊ามานะลูก”
เมื่อร่างสูงขอตัวเดินออกไปโทรศัพท์ ใบหน้าที่ดูใจดียิ้มแย้ม ก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายให้หนูน้อยแบคฮยอน
“ชั้นรู้ ว่าแกไม่ชอบชั้น แต่ยังไง ในอนาคต พ่อแกก็ต้องแต่งงานกับชั้นอยู่ดี” ในที่สุดชินมินอาได้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เธอเป็นเหมือนนางมารร้ายในคราบนางฟ้าดีๆนี่เอง ...
“ป๊าไม่เอาเธอเป็นเมียหรอก แบร่ :P”
“ฮึ ชั้นทั้งสวย ทั้งรวย ใครๆต่างก็อยากได้เป็นเมีย แค่ชั้นอ่อยพ่อแกซักหน่อย เขาก็จะหลงรักชั้นหัวปักหัวปำแล้ว ส่วนแก เตรียมตัวเป็นหมาหัวเน่าได้เลย” ร่างบางลุกขึ้นมา พร้อมเอานิ้วชี้ดันหัวของแบคฮยอนซะจนเกือบทำเด็กน้อยตกเก้าอี้
“หนอย คิดว่าน้องป๋ายจะยอมเหรอ นี่แหน่ะ!!!” นิ้วป้อมจับถ้วยซุปมิโซะสาดใส่ชุดเดรสกระโปรงสั้นๆซะจนเปรอะไปหมด
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
“น้องป๋ายทำอะไรน่ะ!!!!” อี้ฝานที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จ เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี
“ก็.....”
“คริสคะ มินอาแค่ชวนน้องป๋ายคุยดีๆ จู่ๆเค้าก็เอาซุปมิโซะมาสาดมินอาค่ะ” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะอธิบาย สาวเจ้าก็เข้าไปเกาะแขนพร้อมบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากคริส
“อู๋ป๋ายเสียน!!!!! ป๊าไม่เคยสอนให้ลูก ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้เลยนะ เห็นทีป๊าจะต้องลงโทษ มานี่เลย!!!” ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆตัวเล็กพร้อมใช้มือตีก้นลูกเป็นครั้งแรกในชีวิตอย่างแรง 3 ที
ผั้วะ! ผั้วะ! ผั้วะ!
“ขึ้นห้องไป ไปสำนึกผิดซะ ว่าที่ทำเนี่ย มันถูกแล้วรึยัง!!”
“ฮึก ป๊าไม่รักน้องป๋ายแล้ว น้องป๋ายเกลียดป๊า!!!!!!!!!!” ตัวเล็กวิ่งปาดน้ำตาขึ้นไปยังห้องนอน พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่แตกละเอียดไม่มีเหลือ
“คริสคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมมือคุณสั่นจัง ตายจริง! มือคุณแดงมากเลย เจ็บรึเปล่าคะ”
“เจ็บครับ ไม่เจ็บที่มือ แต่เจ็บที่ใจ .... จะตีลูกต้องตีด้วยมือ เพราะเราจะได้เจ็บ แล้วก็ได้จำ...ว่าเรานั้นยังเลี้ยงเค้าไม่ดีพอ” ดวงตาเรียวแฝงไปด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตีลูก แม้ลูกจะเจ็บ แต่ใจเขาก็เจ็บไม่แพ้กัน...
“เดี๋ยวเขาก็คิดได้เองแหละค่ะ คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ”
“เดี๋ยวผม ไปส่งคุณแล้วกันครับ ขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยนะครับคุณมินอา”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ” เมื่อคริสเดินนำไปที่รถ มินอาก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อแผนของเธอที่คิดจะจับคริส เป็นไปได้เร็วเกินคาด จัดการเสี้ยนหนามใหญ่ไปได้แล้วหนึ่ง อนาคตคุณนายอู๋คงไม่ไกลเกินเอื้อม
คืนนั้น
เด็กน้อยแบคฮยอนนำเสื้อผ้า 2-3 ตัวยัดใส่กระเป๋าริลัคคุมะใบน้อยเตรียมหนีออกจากบ้าน โดยหนูน้อยได้ทิ้งจดหมายไว้บนโต๊ะ เขียนสั้นๆว่า ‘ในเมื่อป๊าไม่รักน้องแล้ว น้องก็จะหนีออกจากบ้าน น้องป๋ายเกลียดป๊าแล้ว’
ตัวเล็กอาศัยช่วงที่อี้หลินและอี้ชิงกำลังง่วนกับการเก็บครัว ค่อยๆย่องแล้ววิ่งหนีออกจากตัวคฤหาสน์
“ว่าแต่ ..... จะไปไหนดีล่ะ เกิดมาไม่เคยหนีออกจากบ้านซะด้วยซิ!?” ขาเล็กๆเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ร่างเล็กก้าวไปนั่งบนชิงช้า แกว่งช้าๆพร้อมกับเหม่อลอย เมื่อนึกถึงเรื่องที่คุณพ่อตีเขาเมื่อตอนเย็น ดวงตาเรียวเล็กก็มีน้ำตาหยดไหลลงมาอีกครั้ง
“ฮึก ฮืออออออ ป๊าไม่รักน้องป๋าย ฮือออออ ( ; ___ ; )”
“นี่ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงทุ้มๆแบบเด็กๆดังมาจากข้างหน้าของแบคฮยอน .... ปาร์คชานยอลในชุดบอลเนื้อตัวมอมแมมอุ้มลูกบอลนั่นเอง
“นาย ฮึก มาทำอะไรที่นี่” เมื่อเห็นเด็กยักษ์คู่อริ แบคฮยอนก็เตรียมจะลุกหนี เพราะกลัวจะโดนแกล้งอีก
“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปดิ ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ก็แถวเนี้ย แถวบ้านชั้น ว่าแต่นายน่ะแหละ มาทำอะไรที่นี่”
“เราหนีออกจากบ้าน ....” หนูน้อยตอบเสียงอ่อย
“ห๊ะ! หนีออกจากบ้าน! แล้วนายจะไปที่ไหน?”
“ไม่รู้ซิ ฮึก เราไม่รู้ ป๊าไม่รักเราแล้ว เราก็ไม่อยากจะอยู่บ้าน ; __ ;”
“ทะเลาะกับพ่อซินะ อื้มมมม อ้อ ชั้นมีที่ที่นึงจะพานายไป มาเร็ว” มืออวบจับแขนแบคฮยอนจูงเดินไป
“ไปไหนอ่า”
“เหอะน่า ตามมาเถอะ เดี๋ยวก็รู้”
ทางด้านอู๋อี้ฝาน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นไปดูลูกชายด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อพบความว่างเปล่าภายในห้อง ใจของผู้เป็นพ่อก็เริ่มกระวนกระวาย เขาลองเปิดไปดูห้องน้ำก็ไม่มีแม้แต่เงาของลูกชายตัวน้อย แล้วสายตาก็หันไปเห็นจดหมายที่เขาจำได้ว่าเป็นลายมือลูกชายของเขาแน่นอน
มือของเขาสั่นไปหมด ความหวาดกลัวแล่นเข้ามาในจิตใจ เมื่อตั้งสติได้ เขาก็ควักโทรศัพท์ไอโฟนราคาแพง กดโทรเบอร์ของเลขาคนสนิท
“ชางมิน ชั้นต้องการให้นายเกณฑ์คนและนักสืบที่ฝีมือดีที่สุดในเกาหลี ตามลูกชายของชั้นให้พบ! แล้วก็ขอเบอร์คุณครูลู่หาน ครูประจำชั้นของลูกชั้น ภายใน 10 นาที!”
“ครับนาย!”
Rrrrrr
“ฮัลโหลครับ ลู่หานพูดครับ”
[คุณครูลู่หานครับ นี่ผมคริส คุณพ่อของบยอนแบคฮยอนนะครับ]
“อ่อ ครับ มีอะไรเหรอครับคุณคริส”
[น้องป๋ายหนีออกจากบ้านครับคุณครู ไม่ทราบว่าลูกผมเขาพอจะมีเพื่อนสนิทที่เขาจะไปหาบ้างมั้ยครับ]
“วะ ว่าไงนะครับ! น้องป๋ายหนีออกจากบ้าน!!!??? อ่ะ เอ่อ เดี๋ยวผมจะโทรไปถามเด็กทุกคนในห้องให้นะครับ”
[ขอบคุณคุณครูมากนะครับ]
“แล้วคุณคริสจะทำยังไงต่อไปครับ?”
[ผมคงจะขับรถหาแกให้ทั่วเมืองน่ะครับ]
“คุณคริสครับ .... ผมไปด้วยได้มั้ยครับ ผมเป็นห่วงแกจังเลย”
[ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะไปรับคุณที่บ้าน ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหนครับ?]
“ผมอยู่ XX เขต YY ครับ”
[รอผมซักครู่นะครับ กำลังไปรับ]
“ครับ”
ตั้งใจว่าจะลงฟิคทั้งหมดพร้อมตอนสุดท้ายในเด็กดี แต่เกิดเหตุบางอย่างทำให้คนลงฟิคไม่สามารถมาลงให้ได้ แต่สัญญาไว้แล้วว่าจะลง ก็เลยขอลงเป็น 40 % ไปก่อนนะคะ อีกไม่นานได้อ่าน 60% ตามมาแน่นอนค่ะ ^^
ชานยอลจูงมือแบคฮยอนมาจนถึงโบสถ์เล็กๆแห่งหนึ่งแถวๆแม่น้ำฮัน แม้ว่าโบสถ์จะเก่าไปหน่อย แต่พอเมื่อได้เข้าไปข้างใน ดวงตาเรียวเล็กถึงกับเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ภายในโบสถ์ตกแต่งสไตล์ยุคเรเนสซองสลักลายวิจิตรสวยงาม กระจกหลากสีวิบวับวาวแสง
“สวยใช่มะหล่ะ~ เวลาฉันโดนแม่ตีหรือทะเลาะกับแม่ฉันก็ชอบมาที่นี่แหละ นี่คือฐานทัพลับของฉันเชียวนะ มีนายคนเดียวที่รู้จักที่นี่” เด็กชายพูดอวดฐานทัพลับด้วยความภาคภูมิใจ
“อื้อ สวยมากเลย~ ( ^ [] ^)”
“เราไปขอพรกับพระเจ้ากันเถอะ” มืออวบดึงข้อมือเล็กไปยังม้านั่งหน้ารูปปั้นพระเยซู
แบคฮยอนเดินตามอย่างว่าง่าย มือเล็กทั้งสองข้างกุมเข้าหาตรงอก ดวงตาเรียวหลับตาพร้อมขอคำอธิษฐาน
‘พระเจ้าฮะ ขอให้ป๊ารักน้องป๋ายเหมือนเดิม ขอให้ออมม่าที่อยู่บนสวรรค์มาหาน้องป๋าย ขอให้อี้ชิง คุณนมอี้หลิน คุณครูลู่หานมีความสุข และ .... ขอให้ชานยอลทำดีกับน้องป๋ายแบบนี้ไปตลอดเลย’
เมื่อขอพรเสร็จแบคฮยอนก็ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่าถูกเด็กยักษ์คู่อริจ้องหน้าอยู่
“นะ นี่ มองหน้าเราทำไม”
“เปล๊า~ เห็นว่านายหลับตาซะตั้งนาน ก็เลยสงสัยว่าขอพรอะไร”
“ไม่บอกหรอก แบร่ :P”
“เหอะ ไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก!”
“นี่ชานยอล”
“อะไร”
“ขอบใจนะ”
“อ่ะอื้ม....”
“นายไม่แกล้งเราไม่ได้เหรอ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“ก็ได้ ขอโทษด้วยละกันที่แกล้งนาย .__.”ร่างอวบเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ไม่โกรธละ แต่สัญญานะว่าจะไม่แกล้งเค้าอีก”
“อ่ะ อื้ม สัญญา”
“งั้นมาเกี่ยวก้อยสัญญา ( ‘_’)๗” นิ้วก้อยเรียวสวยยื่นไปหาคนร่างใหญ่
“เหอะๆ ๒( -_- )” นิ้วอวบยื่นไปเกี่ยวอย่างจำใจ
“เย้~ ต่อไปเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะชานเลี่ย~”
“ฉันชื่อชานยอล ( -_-)”
“ไม่เอา! ก็เค้าจะเรียกชานเลี่ยอ๊ะ เค้ายอมให้นายเรียกป๋ายเสียนก็ดะ ชื่อนี้ให้แต่คนสำคัญเท่านั้นนะ ถึงจะยอมให้เรียกอ่ะ”
“ป๋ายเสียน...”
“ดีมาก! ชานเลี่ย คริคริ เดี๋ยวให้รางวัล”
จุ๊บ
ดวงตากลมโตของเด็กยักษ์เบิกกว้างจนแทบจะถลน เมื่อจมูกรั้นๆฉวยมาหอมแก้มเขาแผ่วเบาด้วยความรวดเร็ว แก้มอวบๆของชานยอลแดงแปร๊ด หัวใจสูบฉีดเต้นแรงจนแทบอยากจะสลบตรงนั้น
“เวลาป๊าให้รางวัลเค้าก็ชอบหอมแบบนี้แหละ ฮิฮิ”
น่ารัก ....
คำๆนี้โผล่เต็มหัวชานยอลไปหมด ทุกอย่างที่คนตัวเล็กตรงหน้าทำดูน่ารักไปซะหมด ความรู้สึกนี่มันคืออะไรกันครับ? บอกชานยอลที ....
“นี่ ชานเลี่ย ชานเลี่ย!” นิ้วเรียวโบกผ่านหน้าของชานยอลที่ดูเหม่อลอย วิญญาณออกจากร่าง หลังจากโดนขโมยจุ๊บแก้ม
“อ๊ะ เอ่อ หืม”
“เป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆก็เงียบ”
“อ่อ เปล่าหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันโดนแม่เฉ่งแน่เลย”
“เค้า .... ไม่อยากกลับบ้าน ( ; ___ ;)” ดวงตาเรียวเล็กน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้างั้น .... ไปอยู่บ้านฉันก่อนนะ”
-บ้านปาร์ค-
“กลับมาแล้วคร๊าบบบบ”
“กลับมาแล้วเหรอชานยอล เมื่อกี้คุณครูลู่หานโทรมาบอกว่าเพื่อนเราหนีออกจากบ้าน ... ล่ะ นี่มาด้วยกันได้ยังไง?” คุณนายปาร์คตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นลูกชายตัวแสบของตนเดินเข้ามาในบ้านกับเด็กที่เพิ่งมีเรื่องด้วยเมื่อตอนกลางวัน
“คือพอดีแบคฮยอนเขาทะเลาะก่ะป๊าเขาอ่ะออมม่า แล้วเขาก็ไม่อยากกลับบ้าน ผมเลยพามาด้วย”
“ตายจริง! เด็กคนนี้ซินะที่คุณครูลู่หานโทรมาบอก นี่หนู ลูก ป๊าของหนูเป็นห่วงหนูใหญ่เลย เที่ยวไล่โทรหาทุกคนที่หนูพอจะติดต่อได้ เห็นว่าตอนนี้ขับรถตามหาหนูทั่วเมืองเลยนะลูก” คุณนายปาร์คนั่งย่อเข่าตรงหน้าเด็กน้อยแล้วลูบหัวทุยๆเบาๆอย่างอ่อนโยน
“จริงเหรอฮะ ฮึก คุณป้า” เด็กน้อยเมื่อรู้ว่าคุณพ่อกำลังตามหาตนอยู่ก็เริ่มเบะปากร้องไห้
“จริงซิจ๊ะ เพราะฉะนั้น กลับบ้านเถอะนะ”
“แต่ว่า ฮึก ป๊าเกลียดน้องป๋าย ฮืออ ( ;__;)”
“นี่หนูฟังป้านะลูก ไม่มีพ่อแม่คนไหนเขาเกลียดลูกได้ลงคอหรอกจ้ะ ลูกเปรียบเสมือนเป็นชีวิตของพ่อแม่นะจ๊ะ” นิ้วเรียวของปาร์คซอนมีค่อยๆเกลี่ยปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเล็ก
“แต่ว่า ป๊าตีน้องป๋าย....”
“แล้วที่เขาตีเพราะเราทำผิดรึเปล่าครับผม?”
“.... ผิด มั้งครับ ....”
“ถ้าลูกทำผิดก็ต้องมีการทำโทษ เขาจะได้ไม่ทำผิดซ้ำอีกไงครับ ดูอย่างชานยอลรายนั้นซิ แม่ตีจนก้นลายตั้งหลายครั้ง ก็ยังไม่เลิกดื้อเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า จริงด้วยฮะ” ใบหน้าที่เศร้าหมองก็หัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกของวัน เมื่อนึกถึงสภาพเด็กยักษ์ปาร์คชานยอลโดนแม่ตีก้นลาย
“ดีมากครับ งั้น เดี๋ยวป้าโทรไปบอกครูลู่หานให้ป๊าหนูมารับนะ”
“ฮะคุณป้า....”
“แต่เนื้อตัวมอมแมมกันทั้งคู่เลย รอเดี๋ยวนะ แม่โทรหาคุณครูแปบนึง เดี๋ยวจับอาบน้ำทั้งคู่เลย”
“ออมม่า!! ผมบอกแล้วไงว่าผมอาบเองได้!” เด็กร่างสูงเอ่ยท้วงมารดาของตัวเองอย่างงอแง
“อย่ามาเถียงปาร์คชานยอล! ทำเป็นเก่งนะ แกอาบทีไรชอบเผลอเอาแชมพูไปถูตัวทุกที ล้างตัวก็ไม่ค่อยสะอาด แม่อาบให้น่ะแหละดีแล้ว อาบพร้อมกับน้องแบคฮยอนนี่แหละ”
“ฮึ่ยยยย ออมม่า!!!”
รถแอสตันมาร์ตินสีดำขับอ้อมไปทั่วเมือง ตามทุกๆที่ที่คิดว่าแบคฮยอนจะไป แต่ในที่สุดก็ไม่เจอ ร่างสูงจอดรถที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งหลังจากเหนื่อยล้ากับการขับรถอยู่นานหลายชั่วโมง ใบหน้าคมฟุบลงตรงพวงมาลัยอย่างหมดหนทาง ใจของเขาไม่ดีเลย รู้สึกเป็นห่วง ว้าวุ่นไปหมด กับการหายไปของลูกชายแสนรักของตน
“คุณคริสครับ ใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆหา เราต้องเจอน้องป๋ายแน่นอนครับ” มือเรียวของคุณครูหน้าหวานแตะไหล่กว้างของร่างสูงเพื่อให้กำลังใจ
ใบหน้าคมหล่อเหลาเงยขึ้นมาประสานสายตากับดวงตากลมโตของอีกฝ่ายอย่างเศร้าสร้อย
“ผมผิดเองครับ ผมเป็นพ่อที่ไม่ดีเลย เลี้ยงลูกยังไงให้เขาหนีออกจากบ้านไปแบบนี้”
“ไม่นะครับคุณคริส คุณเป็นพ่อที่ดีที่สุดเลยล่ะครับ ผมยังนับถือเลย อย่าคิดมากเลยครับ เราจะช่วยกันหาเขาให้พบนะครับ”
“คุณครูลู่หานครับ” ฝ่ามือใหญ่รวบมือเล็กๆไปกุมไว้แน่นราวกับหาที่พึ่งพิง
“ขอบคุณมากนะครับ” นิ้วใหญ่สอดแทรกระหว่างนิ้วเรียวสวยกอบกุมแน่นอบอุ่นจนร้อน ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ แต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ใบหน้าของทั้งสองใกล้เข้าหากันเรื่อยๆ.... เรื่อยๆ จนแทบรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆของกันและกัน .... จนกระทั่ง
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของคุณครูคนสวยแผดเสียงร้องอย่างดัง เรียกสติของคนทั้งคู่ให้กลับมา ร่างเล็กผละออกจากคนตัวสูง ใบหน้าหวานแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศสุก พอได้สติมือเรียวก็ควักไอโฟนมาสไลด์เพื่อรับสาย
“คะ ครับ ลู่หานพูดครับ”
“คุณครูคะ ดิฉันปาร์คซอนมีแม่ของชานยอลนะคะ คือดิฉันจะบอกว่าดิฉันพบน้องแบคฮยอนที่หนีออกจากบ้านแล้วค่ะ”
“ว่าไงนะครับ พบที่ไหนครับ!?”
“พอดีแกมากับชานยอลน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ที่บ้านดิฉัน”
“บ้านคุณซอนมีอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
“อยู่ที่บ้านเลขที่ XOXO ค่ะ”
“ครับ แล้วผมจะรีบไปครับ!” ใบหน้าสวยหวานหันไปยิ้มดีใจกับคนข้างๆ
“เจอน้องป๋ายแล้วครับคุณคริส! เราเจอเขาแล้ว!!” ร่างบางโผเข้าไปกอดกับคริสด้วยความดีใจอย่างลืมตัว
“จริงเหรอครับลู่หาน!! เขาอยู่ที่ไหนครับ” ร่างสูงที่ดีใจไม่แพ้กันเอื้อมมือไปโอบเอวบางมากอดแน่น
“อ๊ะ เอ่อ คุณคริสครับ ปล่อยผมก่อนซิครับ ....” นิ้วเรียวสะกิดเบาๆที่บ่ากว้างของร่างสูง
“เอ่อ ขอโทษครับ ผมดีใจมากไปหน่อย ( ._.)” อี้ฝานผละออกอย่างเสียดาย จากนั้นก็เข้าเกียร์เหยียบคันเร่งไปตามพิกัดบ้านของคุณนายปาร์คซอนมีที่ลู่หานบอก
Ps.ยังไม่จบนะ มีต่ออีกกี่เปอร์เซ็นไม่รู้
เรื่องนี้หมาน้อยไม่ได้เเต่ง พี่เอิธคนงามเป็นคนแต่ง เพราะฉะนั้นทวงได้ที่ @earthyz ข่าาาาา~
:)
Shalunla
เรื่องนี้หมาน้อยไม่ได้เเต่ง พี่เอิธคนงามเป็นคนแต่ง เพราะฉะนั้นทวงได้ที่ @earthyz ข่าาาาา~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น