ตอนที่ 4 : ✂- - ฟิคอวดผี เทปที่ 2
ปัง!!!!!!!
“ว๊าก!!” ประตูดาดฟ้ากระแทกกลับเข้ากรอบประตูเสียงสนั่น
บ้าเอ้ย!! เหมือนในหนังผีที่เขาเพิ่งดูมาเลย...
เรื่อง ‘โรงเตี้ยมหน้า วิญญาณอาม่าขายต็อก’ น่ะ
เขาถอยครูดไปชิดกับประตูดาดฟ้าที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ที่สุดในตอนนี้ อยู่ไหนวะๆ??? บัตรนักเรียนตกอยู่ไหนเนี่ย?
ลู่หานส่ายสายตาไปทั่วหวังว่าจะสะดุดเข้ากับบัตรนัดเรียนสี่เหลี่ยมๆของเขาที่ใดสักแห่ง... แต่สิ่งที่เขามองเห็นมีเพียงพื้นคอนกรีตกับซากก้นบุหรี่สีส้มอมม่วงตามแสงจากท้องฟ้ายามเย็นก็เท่านั้น
“เออว่ะ... ต้องเก็บขยะด้วยนี่หว่า” เขาเอื้อมมือไปหาผู้ร่วมชะตาของเขาในวันนี้ด้วยซึ่งนั่นก็คือ ถุงดำ อาจารย์ชเวหัวเหม่งมอบมันให้เขาซะเสร็จสรรพกอปรกับกำชับอย่างดีว่า ‘เก็บให้เต็มถุง ไม่เต็มไม่ให้กลับบ้าน’ ก่อนที่ลู่หานจะเริ่มทำใจดีสู้(ผี)เสือเดินเก็บเศษขยะอันน้อยทีละอันๆ
...ดาดฟ้ามีแต่ก้นบุหรี่ ถ้าจะให้เก็บรวดเดียวจนเต็มถุง คงต้องมีสิงห์อมควันในโรงเรียนตายไปซักเจ็ดแปดคนก่อนล่ะไม่ว่า! ทำแบบนี้เท่ากับอาจารย์ชเวกลั่นแกล้งเขาชัดๆ!! ลู่หานนึกบ่นในใจ
แล้วถ้าเจอผีขึ้นมาล่ะ?
เสียงในหัวที่ดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้เขาชะงักหยุดแล้วเหลือบซ้ายขวาด้วยหน้าตาตื่น มาคิดบ้าอะไรเอาตอนนี้วะเนี่ย?
แถมเสียงในหัว...
เหมือนเสียงผีตนนั้นที่เขาได้ยินเมื่อเที่ยงเป๊ะๆ
!!!!!!
จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็นเฉียบที่จู่โจมไหล่ซ้ายของเขา!!
“อร๊าก!” ลู่หานกระโดดโหยงด้วยความกลัว แต่เมื่อเขาหันไป...
ไม่มี... ไม่มี?
จะว่าโล่งอกก็ไม่ใช่...
ลู่หานพ่นลมหายใจแล้วก้มเก็บเศษขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้นต่อไป... เขาคงจะฟุ้งซ่านไปเอง อาจจะเป็นจิตใต้สำนึกของเขาก็ได้ละมั้ง ลู่หานได้แต่นึกโทษนั่นโทษนี่ไปเรื่อย
อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้ความคิดเขาเตลิดไกลไปปักกิ่งแหล่ะว่ะ ปัดโธ่!!
...เออ ว่าแต่ว่า เขายังไม่ได้บอกอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมเต้นของเขาเลยนี่หว่า ว่าโดนทำโทษให้ไปเก็บขยะตอนเย็น ตายล่ะหว่า...
“อ๊าก!! เชี่ยๆๆๆๆๆๆ”
อีกแล้ว!!!
สัมผัสเย็นวาบปัดผ่านที่ไหล่ขวาของเขา! ลู่หานตอบสนองด้วยการโดดเด้งไปทั่วดาดฟ้าราวกับตัวติดสปริง คำสบถไม่ได้ศัพท์หลุดออกมาจากริมฝีปากราวกับน้ำก็อก...
บรรลัยละ! จะทึกทักว่าลมพัดก็ไม่ได้ซะด้วย... ลู่หานก้มเก็บเศษกระดาษที่ใกล้ๆตัวเขาก่อนจะทรุดนั่งลงที่ที่ประจำของเขา... ที่เขามักจะแอบมางีบหลับเวลาง่วงเสมอๆ
ที่ที่เขาเจอกับปีโป้... เอ่อออ... ผีตนนั้นเมื่อตอนเที่ยง
“หรือว่า...” เขาเอ่ยพึมพำกับตัวเอง ดวงตาส่ายไปมาอย่างเลิกลัก ก่อนจะปิดตาแน่นพร้อมกับสะบัดไล่ความคิดยกใหญ่ ร่างเพรียวชันเขาขึ้นพร้อมกับซบหน้าผากลงไปบนหัวเข่า
ไม่ได้ๆ... ถ้าคิดถึงปีโป้ จิตก็จะยิ่งตก
พ่อมหาเคยบอกว่าถ้าจิตตกจะเจอผีได้ง่ายกว่าปกติ ดังนั้นเราต้องหยุดคิด... ไม่กลัว ไม่กลัว
โอเค... ลู่หานท่องไว้ ไม่กลัวนะ~ ไม่กลัว
.
.
.
โอเค!! ลู่หานไม่กลัวแล้ว! จะวิญญาณอาม่าขายต็อก หรือวิญญาณอาซิ้มขายขวดเขาก็ไม่กลัวอีกแล้ว!
“ไม่กลัวแน่นะ?”
“เฮอะ!! แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งโว้ย!”
ลู่หานบอกตัวเองในขณะที่นึกเรียกกำลังใจให้ตัวเองในการเก็บขยะครั้งนี้... ใช่! ถ้าเจอปีโป้ขึ้นมานะ เขาจะซัดให้น่วม ข้อหาบังอาจมาหลอกมาหลอนกัน
.
.
.
เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ...
นั่นไม่ใช่เสียงของเขานี่!!!!!!
ลู่หานนึกได้แบบนั้น เงยหน้าขึ้นทันทีโดยลืมที่จะคิดก่อนซักนิดว่าเสียนั้นมันเป็นเสียงของ...
“อร๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผีตนนั้น ที่ตอนนี้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด!!
ลู่หานร้องเสียงหลงพร้อมกับลุกพรวดพราด วิ่งไปจากตรงนั้นอย่างไม่คิดชีวิต... ความเย็นไล่ริ้วจากแขนทั้งสองข้างแต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาหยุดฝีเท้า เขาต้องวิ่งไปที่ประตู ประตูอยู่ตรงนั้น... อีกนิดเดียว!!
สติสตังที่อุตส่าห์นั่งรวบรวมมาเมื่อกี้มันหายไปไหนกันหม๊ด~ ฮืออออ!!
ใครก็ได้ช่วยเค้าด้วย!~
“คุณ!! เดี๋ยวก่อนสิครับ” เสียงนั้นเอ่ยอยู่ที่ข้างหูของเขา ลู่หานร้องว๊ากออกมาจนไม่แรงจะร้องอีกแล้ว เขาไม่อาจจับใจความของเสียงนั่นได้เลย สมองมีแต่จะสั่งการให้เขาไปประตูก็เท่านั้น
จะให้เขาหยุดตอนนี้ล่ะก็จะโง่บรมแล้วล่ะ!
ลู่หานรู้สึกมีความหวังยิ่งขึ้น เมื่อมือเรียวของเจ้าตัวคว้าเอาบานจับของประตูได้ อีกนิดเดียว เขาจะรอดไปจากตรงนี้แล้ว!! แค่ดันบานประตูออกไปเท่านั้น!
กึก กึก!
กึก กึก กึก!
กึก กึก กึก กึก กึก!
ประตูเกิดล็อกขึ้นมาเสียอย่างนั้น!
“ไม่จริงอ่ะ! ฮืออ ประตูลูกพ่อ เปิดเซ่!!” เขาทั้งเขย่า ทั้งดึง ทั้งกระทุ้งประตูเจ้ากรรม แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะเปิดออก
ลู่หานโวยวายหนักกว่าเดิมเมื่อความเย็นไล่ริ้วขึ้นมาจากช่วงเอว “ฮืออออออออออ ไม่เอา!!!” มือชื้นเหงื่อยังคงทำหน้าที่อย่างเอาเป็นเอาตาย ขาของเขาสั่นไปด้วยความกลัวจนแทบยืนไม่ไหว
ในที่สุดก็ต้องยอมจำนน... เขาปล่อยมือออกจากประตูบานนั้น ทรุดตัวนั่งพิงประตูอย่างจนมุม มีเพียงเสียงฝืดฝาดจากลมหายใจที่อยู่เป็นเพื่อนเขาเท่านั้น
“ลู่หาน...”
“ไอ้เชี่ย!!! พอได้แล้วว มึงเลิกหลอกกูได้แล้ว!!”
เสียงทุ้มทักทายเขาอีกครั้ง เล่นเอาเสียสติลู่หานเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อถึงไหน ความชาเกาะกินท่อนขาและปลายนิ้วมือทั้งสิบของเขา
“ฟังฉันก่อนนะ... ฟังเสร็จแล้วเดี๋ยวจะปล่อยไป”
และยิ่งไปกันใหญ่ เมื่อร่างโปร่งแสงปรากฏกายต่อหน้าเขา!! ใบหน้าอันหล่อเหลานั่นกระตุกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แง~ ไอ้ขาเวร ไอ้ขาไม่รักดี ไอ้ขาสอนไม่รู้จักจดจักจำ(??) หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ทำไมมาชากันแบบนี้ T[]T)!!
เจ้าพ่อฉี่เฉียงเฉียง เจ้าแม่ฉี่เชี่ยวหัว ช่วยลู่หานด้วยคร้าบ~ ฮือๆ!!
“บัตรนักเรียนของนายอ่ะตกอยู่ตรงนั้น... ข้างๆนายน่ะ” ลู่หานหันขวับไปตามทิศทางของนิ้วยาวนั่น ก็พบว่าบัตรนักเรียนของเขาวางแหม่ะอยู่ข้างๆเขา...
พร้อมกับร่างโปร่งแสงที่นั่งจุมปุ๊กส่งยิ้มแฉ่งให้แบบฟูลเฮชดี!!!
“อืออ๊าก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!”
“เชี่ยเอ้ย!!! เงียบ!!”
“อ๊าก~~~~~~ จ๊าก~~~~~~~~~! แม่จ๋า~~~~~~~~~~~!!” ลู่หานแผดเสียงออกมาอย่างไม่อายใคร ใบหน้าใสของผีตนนั้นฉายแววตกใจสุดขีดไม่แพ้กับลู่หาน เขาโบกมือหยอยๆเป็นสัญลักษณ์ให้ลู่หานหยุดแผดเสียงอุจาทย์นั่นเสียที
“ไม่เงียบ กินตับนะเว่ย!!!!!!”
“อะ อุ่บ!!!!” ได้ผล... คำขู่ของผีตนนั้นทำให้ลู่หานตะปบมือปิดปากแทบไม่ทันการ
บ้าแล้ว!!! ลู่หานจะมาตายเพราะโดนผีเกาหลีกินตับไม่ได้นะ อนาคตเขายังอีกยาวไกล~ เขายังมีเป็ดปักกิ่งที่รอให้เขากลับไปกินที่บ้านเกิดอยู่อีกหลายตัวนะ!
“โอเค... เงียบแล้ว ทีนี้นายก็เอาบัตรนักเรียนนายเก็บไปซะนะ” ร่างโปร่งพยักเพยิดไปทางบัตรนักเรียนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ระหว่างทั้งสองคน ไม่สิ... หนึ่งคนกับหนึ่งตนต่างหาก “ฮ่าๆๆๆๆ เวลานายตกใจนี่ตลกชะมัด”
ลู่หานได้แต่กรีดร้องบ้าคลั่งอยู่ในใจ ก็ไอ้ปีโป้รสลิ้นจี่(??????)ขู่จะกินตับ ไหนจะขาสองข้างที่รักของเขาที่ดันมาชาผิดที่ผิดทาง จนมุมเกินกว่าจะหนีได้แล้ว
ฮือ~ เจ้าพ่อฉี่เฉียงเฉียงไม่ช่วยลูกเลยอ้า! ให้ขาหายชามีแรงวิ่งสักนิดก็ยังดีนะครับ
.
.
.
เอ๊ะๆ... ขาเริ่มหายชาแล้ว กรี๊ด~ เจ้าพ่อมาโปรดลูกแล้ว แต่เราจะทำพิรุจตอนนี้ไม่ได้! ไม่งั้นมีหวังโดนจับกินตับอดกลับจีนไปกินเป็ดปักกิ่งแน่ คิดแล้วก็สยอง!!
เห็นยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มอย่างงี้ ลู่หานไม่ไว้ใจหรอกบอกเลย!
“คุณฟังผมนะ... ผมน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาหลอกคุณซะหน่อย
จริงๆแล้วผมน่ะ... จำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้ซักอย่าง ชื่อตัวเองก็จำไม่ได้
แต่มีอยู่อย่างนึงนะ... คุณไง ลู่หาน ผมจำคุณได้ ผมชอบคุณ...”
เอ่อ... ท่าทางจะจริงอย่างที่จงแดว่า เขาอาจจะเป็นแฟนบอยในโรงเรียนที่ผมไม่รู้จักก็ได้ มาซะอย่างซึ้งเชียว
“อ้อ! ใช่ๆ อีกอย่างที่ผมนึกออกก็คือผม…”
แต่นี่มันไม่ใช่เวลามาซึ้งโว้ย!!!
ลู่หานอาศัยช่องโหว่จากที่ผีนั่นกำลังพร่ำบอกความในใจของตัวเองราวกับซีรี่ยส์วัยรุ่นแอ๊บแบ๊ว รวบรวมสติ และเอื้อมมือไปบิดบานจับประตูและผลักออกเต็มแรง (แถมประตูก็เป็นใจไม่ล็อกแล้วซะด้วย) ประจวบเหมาะกับเวลาที่ขาหายชาพอดิบพอดี ลู่หานยันตัวผ่านกรอบประตูออกไปอย่างรวดเร็วในอีดใจ
โดยไม่ลืมที่จะคว้าบัตรนักเรียนของเขามาด้วย
ทิ้งไว้เพียงผีหนุ่มหล่อผู้น่าสงสารนั่งใบ้กินอยู่บนดาดฟ้าตามลำพัง... เฮ้อออ เอากับลู่หานเขาสิ อุตส่าห์มาดีๆแล้วนะ นี่อะไรอ่ะ!!
ทำหน้าหมาตื่นอย่างตัวเองกำลังเล่นหนังจูออน ตอนผีสองแม่ลูกนั่งคร่อมอยู่บนเตียงยังไงอย่างงั้น นี่ถ้ามีเพลงแบคกราวน์ประกอบคงจะเป็นเสียงไวโอลินแหลมแสบแก้วหูบรรเลงด้วยล่ะสิท่า
ชิส์! งอน L
“อะไรวะ... หนีอีกแล้วอ่ะ! คราวนี้ผมไม่ให้คุณหนีแล้วนะ” ร่างไร้เงาที่ทอดกายอยู่ข้างประตูดาดฟ้าที่เปิดอ้าซ่าอยู่อย่างนั้นบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะพาร่างเขาแวบหายไป ซึ่งเป็นสิ่งไม่กี่สิ่งที่เขาทำได้
ปัง!!!!!!!
พร้อมกับประตูดาดฟ้าที่กระแทกกลับเข้าไปยังกรอบประตูดังเดิม
- - - -
Luhan’s Part
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง
วิ่ง ไป ไป ไป ปาย~
โอเคๆ... ผมรู้นี่มันไม่ใช่ช่องมะจังที่เปิดเพลงโบราณหรอกนะ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้เพลงอะไรเหมาะกับผมที่สุด... เพลงนี้แหล่ะ!!
เพราะตอนนี้ผมกำลังวิ่ง
วิ่งแบบไม่คิดชีวิต!
วิ่งแบบชนิดว่าหยุดไม่ได้เลยล่ะ! ถ้าหยุดเมื่อไหร่หรอ มีเฮ!
ผมเพิ่งจะพาตัวเข้าไปยังดาดฟ้า สถานที่ทำภารกิจเก็บขยะเซ่นไหว้อาจารย์ชเววันแรก ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
พ่อเจ้าประคุณรุนช่องห้องแถวแนวตะเข็บชายแดนเอ้ย!!
ผมโดนไอ้ปีโป้รสลิ้นจี่(หรือผีนั่นแหล่ะ)หลอกอีกจนได้ ฮือ~ อะไรจะซวยซับซวยซ้อนได้ขนาดนี้วะ ถ้ารอดไปได้ ลู่หานสัญญาว่าจะไปทำบุญทำกุศลให้มากกว่านี้นะครับ นี่ก็บุญหล่นทับมากแค่ไหนแล้วที่เขายังหนีออกมาได้เนี่ย~!
ผมยังคงวิ่งไปเรื่อยๆโดยมีเป้าหมายคือลิฟท์ที่ผมเพิ่งใช้มันขึ้นมาที่ชั้นนี้ หรือไม่ก็บันไดข้างๆกันที่ขึ้นชื่อเรื่องความแคบและชันชนิดที่ว่าถ้าก้าวพลาดทีนึงก็กลิ้งตกบันไดไปอีกประมาณสี่ชั้น แล้วอาคารโรงเรียนมัธยมซูมานแห่งนี้... มีถึงสิบสองชั้นถ้วน!!
นี่เขาต้องกลิ้งตกบันไดสามรอบถึงจะรอดจากไอ้ปีโป้ตนนั้นหรอเนี่ย?? พระเจ้า! ตายกลายเป็นเมียปีโป้ตั้งแต่กลิ้งตกบันไดรอบแรกแล้วล่ะมั้ง
ฮ่วย!! มันใช่เวลามาขำมุกฝืดมั้ย?? ขอให้ลิฟท์ติดทีเถอะ!!
สองข้างโถงทางเดินของผมมีเพียงห้องโล่งยาวๆสองฝั่งที่มักจะเปิดใช้เฉพาะที่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เท่านั้น ข้างในนั้นมันทั้งมืดตึ๊ดตื๋อแล้วก็รกไปด้วยเก้าอี้เก่าผุๆผังจนผมล่ะไม่อยากจะมองมันซักนิด! ถ้าเกิดมองเข้าไปแล้วเจอไอ้ปีโป้เวรนั่นมันยืนแสยะยิ้มปากฉีกถึงใบหูแบบในหนังจะทำไงอ่ะ!?
วิ่งอีกนิดนะลู่หาน อีกแค่นิดเดียว... อีกนิดเดียวเท่านั้นแหล่ะ ก็จะถึงลิฟท์แล้ว แสงสว่างรำไร!!
.
.
.
ลิฟท์ปิด...
ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด ท้องฟ้าสว่างไสวอันตรายไปทุกที~
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางหัว ยิ่งกดปุ่มลิฟท์ย้ำเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่ามอนิเตอร์บอกชั้นจะทำงานขึ้นมาแต่อย่างใด แถมไฟที่ปุ่มก็ไม่สว่างขึ้นมาอย่างทีลิฟท์ทั่วไปควรจะเป็นอีกต่างหาก ไม่ๆๆๆ!! อย่าทำกับลู่หานแบบนี้นะ T[]T!
“ลู่หาน...”
“ว๊าก!!...” ผมกระเถิบจนตัวชิดกับลิฟท์เมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่เขี่ยไหล่ผมสองสามที พร้อมกับเสียงอู้อี้ที่ผมเริ่มจะจำมันได้ซะแล้วสิ...
จำได้ว่าถ้าได้ยินเสียงนี้ ต้องใส่เกียร์หมาวิ่งสี่คูณร้อยหนีไปให้เร็วเลยนะสิ!!
แต่ผมวิ่งไม่ได้... เพราะจู่ๆทั้งตัวของผมมันก็ขยับไม่ได้ซะงั้นอ่ะ! ซวยกว่านี้มีอีกมั้ย!
“ฮะๆ กลัวผมหลอกขนาดนั้นเลยหรอ??”
“ง งะง... แหงสิ ผ...ผีนะ” ผมทำใจดีคุยกับปีโป้สักนิด... ปากนี่สั่นริกอย่างกับแผ่นดินไหวยังไงอย่างงั้นเลยครับ ไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ
“จะไม่หันมาหน่อยหรอ?”
ทันทีที่เสียงนั้นพูดจบ ปลายเท้าของผมที่มันเคยยื่นเข้าหาประตูลิฟท์ก็เริ่มบิดตามเข็มนาฬิการาวกับมีคนจับบิด แล้วตัวผมก็เริ่มหันตามปลายเท้านั้นไปด้วยโดยไม่มีใครจับตัวผมสักนิด! เหวอออออ~ ทำไมขามันหันไปเองอ่ะ แย๊กกกก ไม่เอา หันกลับไปเซ่~!
“ฮือออออ~ เต็มๆเลย” ร่างเลือนลางของผีที่ผมอุตส่าห์หนีมาได้ไม่ทันไร เห็นหน้ามันเต็มๆเลยอ้ะ ผมจะเสร็จมันแล้ว ใครก็ได้ช่วยลู่หานที!
“อุ้ย!! แค่คิดเองนะเนี่ย... เป็นผีนี่ก็เจ๋งเนอะ” ดวงตาเรียวนั้นเบิกกว้างราวกับตกใจที่ผมหันกลับหลังมาได้ซะอย่างนั้น
เจ๋งกับเตี่ยแกเซ่!!!!!!!!!! อร๊าก~~~ แล้วมาทำหน้าตกตะลึงแบบนั้นมันคืออะไร! เค้ากลัวแล้วจริงๆนะ!
“นี่ลู่หาน... อย่าทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นสิ ยิ่งทำฉันยิ่งอยากหลอกนะ”
“อึ่ก... ฮือ... ฮืออ”
“ฮืม?? เอาจริง?”
ยังจะมีหน้ามาถามอีกไอ้ปีโป้บ้า!!!!!!!!!!
- - - -
“ฮืออ ฮึก อะฮืออออออออ~~ ฮืออๆๆ ปล่อยเค้าไปเถอะนะ”
ผีตนนั้นเบิกตากว้างด้วยความลนลานเมื่อลู่หานที่ยิ่งแข็งดั่งหินอยู่ตรงหน้าของเขาสวมวิญญาณคุณนายโฮเสียอย่างนั้น... มือไม้ที่เคยวางนิ่งข้างลำตัวถูกยกขึ้นมาแก้เก้อ อะไรวะ? นี่เขายังไม่ได้หลอกเลยนะเนี่ย เจอร้องไห้โฮแบบนี้เขาก็ทำอะไรไม่ถูกสิ
จำชื่อแซ่ยังไม่ได้ แล้ววิธีปลอบคนร้องไห้เขาจะนึกมันออกมั้ยวะเนี่ย?!
“ยะ ย...อย่าร้องนะ”
“ฮือออออ ฮืออๆๆ แล้วจะมาหลอกเค้าทำมาย~ เค้ายังไม่ได้ทำอะไรให้เลยน้า แง!!!!”
“อย่าร้องสิ!! …เอางี้ ผมจะปล่อยคุณก็ได้ แต่คุณต้องเงียบแล้วก็อยู่เฉยๆ ฟังผมด้วย โอเคมั้ย?”
“ฮืออออ~” ไม่ได้ผล...
“ถ้าคุณยังหยุดร้องผมจะหลอกคุณแล้ว!!”
“แง~~~~~~!!!!”
“หลอกละน...”
“ฮือออ~~~” ก็ยังไม่ได้ผล
“แบร่!!”
ร่างสูงโปร่งนึกสนุก... แกล้งร่างบางขี้แงตรงหน้าเขาด้วยการแลบลิ้นพร้อมกับส่งเสียงแหย่
ทว่า...
“อร๊ากกกกก!!!!)@(M)XW#_)F.-/~”
ลิ้นมันจะแลบออกมายาวไปหน่อยนะ...
“อ้า!! อะไออันออกอาอาวเอี้ย??? (เฮ้ย!! ทำไมมันออกมายาวเงี้ย)”
“อร๊ากกกกก~~!!” ลู่หานเหลือกตาจนแทบจะถลนให้กับลิ้นที่มันยาวเลื้อยลากมากองอยู่ที่พื้น อุจาทย์ตาตรงหน้าของเขา... ให้เขาเป็นลมตอนนี้เลยก็ได้นะ ผีบ้าอะไร ทุเรศน์ลูกกะตาเป็นที่สุดเลย!
“อี้! เอียบอิ เอียบ! เอียบเอ๊อะ~ (นี่! เงียบสิ เงียบ! เงียบเถอะ~)” วิญญาณผู้หน้าสงสารที่กำลัง เอ่อ... พยายามดึงลิ้นของตัวเองขึ้นมา เขาเองจะตกอกตกใจกับอวัยวะส่วนที่ผิดปกติของตัวเองไม่แพ้กับลู่หานหรอก… เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันออกมาเป็นแบบนี้ซะหน่อย ก็แค่จะแลบลิ้นแกล้งแหย่แบบเด็กๆก็แค่นั้น
โว้ย!! ไอ้ลิ้นเวรนี่ก็เก็บยากจริง จะลื้นไปไหน!?
“อะฮือ~~~~~ ไอ้ปีโป้บ้า! กูฟังไม่รู้เรื่องว้อย! อย่าเข้ามา” น้ำตาของลู่หานยังคงไหลลงมา แม้ว่าเขาจะพยายามขยับทุกส่วนที่ยังใช้การได้ ร่างของเขาก็ยังคงแข็งทื่อไม่ไปไหน... เขาร้องปรามผีตนนั้นด้วยน้ำเสียงสั่นอย่างหมดทางสู้ ไรขนทั้งตัวลุกชันชนิดที่ว่าไม่อาจจะชันไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว!!
โดนผีหลอกครั้งแรกก็เจอจัดหนัก จัดเต็มแบบนี้!
เจอคราวหน้านี่ไม่ถอดลิ้นเขวี้ยงใส่เขาเลยรึไง!?
“ใอเอ็นๆอ่อนอ้ะ! เอื้องอี้อั้นอะอิอายไอ้! (ใจเย็นๆก่อนนะ! เรื่องนี้ฉันอธิบายได้!)”
“กูฟังไม่รู้เรื่องงงงง!! ถ้ากูรอดไปได้นะ กูจะตามล่าหาศพมึงมาหักลิ้นเป็นสิบท่อนเลย คอยดู! ปล่อยกู!!!” ลู่หานตะคอกใส่วิญญาณที่ยังคงเก็บลิ้นไม่เสร็จอย่างเหลืออด!
เขาชักจะรู้สึกว่าไอ้ผีนี่น่าจะเป็นผีปัญญาอ่อนซะแล้วสิ!! มีอย่างที่ไหนจะหลอกคน... แลบลิ้นออกมาแล้วก็เก็บลิ้นโชว์เนี่ยนะ? ลิ้นก็ใช่ว่าสั้นๆ “ไอ้ปีโป้ปัญญานิ่ม! ไอ้สลิ่มหมดอายุ! ไอ้ถั่วเน่าญี่ปุ่น! ไอ้ผีก็อปเกรดเลว! มึงปล่อยกูดิ~” ความกลัวของลู่หานเริ่มหมดลงไปพร้อมกับความอดทน
ถ้าเป็นเขานะ... จะยื่นลิ้นมาเลียหน้าสักแผล่บสองแผล่บ ยังจะน่ากลัวซะกว่าเลยมั้งเนี่ย!
“โอเอๆ อ่อยอ้อไอ้! (โอเคๆ ปล่อยก็ได้!)”
จบคำร่างกายของลู่หานก็เป็นอิสระ “มึงตายแน่!!” วิญญาณร่างสูงมองลู่หานที่ยืนเท้าสะเอวชี้หน้าคาดโทษ แปลงร่างจากคุณนายโฮกลายเป็นนางยักษ์เขี้ยวงอก... ไม่ให้ต้องรอนาน... ลู่หานสะบัดนิ้วลงพร้อมกับวิ่งตรงเข้าหาเขา ที่ยังง่วนอยู่กับลิ้นยาวๆอย่างไม่จบสิ้น
“นี่แหน่ะ! ตายซะ!”
แล้ววิญญาณตนนั้นก็ได้แต่กลั้นขำอย่างลำบาก เมื่อร่างบางวิ่งตรงเข้ามาหยุดที่ปลายลิ้นบนพื้น พร้อมกับใช้ปลายกระทืบมันสองสามทีให้สาแก่ใจ ก่อนจะหันหลังวิ่งตรงไปยังบันไดอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมที่จะแผดเสียงร้องที่ร้องออกมาเท่าไหร่ก็ยังไม่หมด
ที่เหยียบๆไปเมื่อกี้เนี้ย... เขาไม่รู้สึกหรอก อย่าลืมสิเขาเป็นผีนะ
“อร๊าก~~~~~ อั่ก!!!”
จู่ๆเสียงร้องหลงของลู่หานก็ชะงักราวกับแผ่นเสียงตกร่อง หลังจากที่ออกวิ่งไปแค่ไม่ถึงสิบวิ ร่างสูงที่ยังคงเก็บกวาดเศษสากของตัวเองหยุดมือ และรีบหายไปตัวตามเจ้าของเสียงไปอย่างเร็ว
และเมื่อเขามาปรากฏตรงหน้าก็พบว่าลิ้นที่เขาอุตส่าห์สาวมันขึ้นมาด้วยความทุลักทุเลกลับสู่ความเป็นปกติจนเขาแทบอยากจะทุบหัวตายอีกรอบให้กับความโง่เง่าเต่าตุ่น สมควรแล้วโดนลู่หานคนงามของเขาด่าว่าเป็นผีก็อปเกรดเลว L
“...” ร่างสูงส่ายหน้าให้กับลู่หานที่นอนแบะหน้าคว่ำอยู่กับพื้นอย่างสิ้นลาย... ปัดโธ่! จะหนีเขาก็หนีให้มันตลอดรอดฝั่งหน่อยก็ไม่ได้ อุตส่าห์ปลงจะไม่ตามแล้วนะเนี่ย ที่ไหนได้... หนีเขาไปยังไม่ทันจะถึงนาที มาตกบันไดนอนแผ่เป็นปลาหมึกตากแห้งอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ? เดี๋ยวก็กินตับซะเลย!
เขาเองก็เป็นแค่วิญญาณผู้อยู่อาศัย ติดต่อใครก็ไม่ได้... เฮ้อ แล้วจะไปตามใครมาช่วยเนี่ย?
“...พี่จุนมยอนจะช่วยได้มั้ยเนี่ย!?” ร่างสูงเอ่ยถึงชื่อของเจ้าที่ประจำโรงเรียนแห่งนี้ และหายร่างไปตามหาคนที่เขาว่าทันที
เฮอะ!! มาว่าเขาปัญญานิ่ม ไม่ดูตัวเองเลย... ไม่ต่าง!
แต่จะว่าไป... ก็สมพงศ์กันดีเนอะ ฮ่าๆๆๆ~
เม้าท์;
อยากได้เอาไปแปะฟิคก็บอกนะ ไม่ก็อปกันๆ =v=)b
เดี๋ยวเอาแบบไม่มีแท็กให้ บอกได้ไม่กัด เห็นแต่งฟิคบ้าๆงี้ ก็ฉีดยาแล้วหน่า
ผ่าง!!!
อย่าซีเรียสนะ แหย่เล่นเอาฮานะเนี่ย... ไม่ฮาเดี๋ยวลบก็ได้
#บลมน นะจ้ะนะจ้ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่ก้นะ 5555555555555555555555555555555555555555 #ไม่ไหวละ โอ้ย ขรรมส์
ฮาแปป 555555555555555555555555
ซูโฮเป็นผีเจ้าที่คือไรค่ะไรท์ =w=
-_________-
เนื้อคู่กันชัดๆสติออบซอทั้งคู่เลยหนูเพลียค่ะ - -*
เสี่ยวลู่อย่าเพิ่งกลัวจนสติแตกซิ ถ้าเป็นเค้าเค้าคงจะฮาจนขรี้แตกมากกว่านะ มีอย่างที่ไหนจะหลอกกันทั้งทีแต่ดันไม่รู้วิธีเก็บลิ้น