ตอนที่ 1 : ✂ ฟิคอวดผี เทปอินโทร
- I n t r o -
“ฉัน... ชอบนาย”
ฮ้ะ?
ลู่หานสบถในใจ... ประท้วงเสียงโครมครามที่มาจากอกข้างซ้ายของเขา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ให้ตายเถอะโรบิ้น!! อุตส่าห์หลบขึ้นมางีบอยู่บนดาดฟ้า หวังจะโดดเรียนคาบวิชาคณิตศาสตร์ที่ไม่ได้ต่างอะไรจากวิชาศึกษาดวงอาทิตย์ดวงที่สองของโลกบนหัวเหม่งมันแวววับวิบวิ้วฮิ้วฮิ้ว(?)ของอาจารย์... แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะถูกขัดจังหวะซะแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้จักนายหรอกนะ แต่โคตรชอบเลย...”
ไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!!!
ในเมื่อหัวใจไม่รักดีของเขามันประท้วงอย่างกับจะล้มรัฐบาลซะขนาดนี้!(?) ลู่หานจึงเลือกที่จะลืมตาโพลงขึ้นมา
เอาวะ! ตายเป็นตาย เป็นไงเป็นกันเว้ย! ฝากจองศาลากับร้านกระเพาะปลาให้ด้วยนะ
และสิ่งที่ลู่หานเห็นเป็นใบหน้าเรียวใสของชายหนุ่มที่วัยน่าจะละอ่อนไล่เลี่ยกับเขา ใบหน้าที่ใสราวกับท้องฟ้าที่อยู่เหนือขึ้นไปกำลังประจัญหน้าลู่ฮานแบบกลับหัวกลับหางอยู่
เป็นผู้ชายที่หล่อใช้ได้เลยนะ… ฮะ? ผู้ชาย?
ผู้ชาย!!
ให้ตายเถอะโรบิ้น!! ให้ดิ้นเถอะแบทแมน!! นี่มีผู้ชายมาสารภาพรักกับเขาเหรอวะเนี่ย? ลู่ฮานอยากจะร่ำไห้แทนชะนีครึ่งโลกจริงๆเชียว นี่ไม่ทราบว่ามาจากกรมป่าไม้รึไง?
...ป่าไม้เดียวกันอะ
“ตาก็สวยด้วย...”
เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังมีปัญหากับคำพูดและรอยยิ้มบางๆของผู้ชายหน้าคนนี้ และก้อนเนื้อในอกของเขาก็เริ่มก่อการประท้วงขึ้นอีกแล้ว... เมื่อกี้ยังว่าเขาว่าไม้ป่าเดียวกันอยู่เลย นี่จะเข้าป่าตามเขาไปแล้วอยู่รอมร่อแล้วเรอะ!
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอาตัวออกมาจากป่า...
“เฮ้ย? น นายๆ??”
ใบหน้าเรียวที่กลับทิศอยู่ค่อยลดระดับลงมาเรื่อยๆโดยที่แววตาเรียวนั่นยังคงจ้องไม่หยุด แววตาช่ำเยิ้มที่อยู่เหนือเขาเพียงคืบทำเอาใจระส่ำไม่เป็นท่า ลู่ฮานพยายามร้องท้วงชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังทำพฤติกรรมล่อแหลมเสี่ยงต่อการเข้าป่า(ไม้เดียวกัน)
แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปแล้ว!!
ริมฝีปากของลู่ฮาน...
มีเพียงลมเย็นเยือกพัดผ่าน... ว่างเปล่า
ดาวว่ามันไม่ใช่แล้วนะครับ คุณแม่~
“ไอ้เชี่ย!!” ลู่ฮานถล่นตากว้างพร้อมกับสะดุ้งตัวขึ้นอย่างสุดแรงเกิด เมื่อสิ่งที่เขาเห็นกลับเหลือเพียงท้องฟ้าใสที่ใสราวกับหน้าคนที่เพิ่งจะก้มลงมาเมื่อกี้!!!
คนอะไร? หน้าใสราวท้องฟ้า แถมท้องฟ้าวันนี้ก็ยังใสเหมือนหน้ามันอีก!
“ไอ้เป็ดเทศ! ไอ้ทุเรศ! ทำบ้าอะไรขอ........................”
!!!!!!!!!!!!!!
ดาวว่ามันไม่ใช่จริงๆนะ คุณแม่ครับ~
“เอ่อ... ฉ ฉะ ฉันไม่ตั้งใจ” ลู่หานที่ตั้งท่าชี้นิ้วค้างอยู่อย่างนั้น คำกร่นด่าที่เตรียมพ่นมาเป็นพลุจีนชุดใหญ่ก็ถูกดูดหายไปเสียดื้อๆ หนุ่มหน้าใสคนนั้นยืนตัวตรงในเสื้อแขนยาวสีเทา ลู่หานพิจารณาเรียวโปร่งตรงหน้าด้วยความตกตะลึง
ก็แหม่... คนอะไรหน้าตาก็ดี รูปร่างก็เหมือนนายแบบ แถมตัวก็ขาวใสจนมองเห็นตึกสูงลิ่วๆข้างหลังที่กลางหน้าผากอีกต่างหาก น่าประทับใจชะมัด...
ชะมัดกับหมีควายละเซ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คนนะโว้ย! ไม่ใช่แผ่นเจลลดไข้แช่น้ำจะได้ตัวใสแจ๋วซะขนาดนี้!!
“ผะ ผะ... ผึ ผะ” สมองที่ประมวลผลไม่ทันกับใบหน้าชาเย็นเฉียบทำให้เขาพูดตะกุกกัก นิ้วชี้ที่ยังคงค้างอยู่ตรงนั้นก็สั่นถัดๆราวกับมีแผ่นดินใหญ่ 9 ริกเตอร์ที่ปลายนิ้ว และเมื่อสายตาของเขาเหลือบลงไปยังปลายขาเก่ง
โอย ไอ้ปลากระเบนอบกรอบ! ไอ้ปลาเส้นหมดอายุ! ToT)
เท้ามันไม่มีครับคุณผู้อ่าน ฮือๆ
เท้า! เท้าจ๋า~ เท้าหายไปไหน? ใครเอาเท้าไปซ่อน?! เดี๋ยวลู่หานก็ตีเลยนี่แหน่ะ!
……
ถุย!!!!!!
นี่มันใช่เวลามาปล่อยมุกฝืดมั้ยเนี่ย!!
ฮือ! เท้ามันก็ไม่มี… แล้วมันยืนจะยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไงละวะ หรือว่ามันจะไอพ่นติดที่เท้าแบบไอรอนแมน…
ฮึ้ย!!!
มันไม่ใช่ไง! ดาวขอย้ำอีกครั้งว่า
มัน – ไม่ – ใช่
ฮือออออออ เจอจังจังอย่างนี้ จะยืนรอขอหวยรึไงจ้ะ
ก็วิ่งเซ่!!!!
“อร๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พ่อแก้ว แม่แก้ว ลูกแก้ว ชบาแก้ว เฟย์ฟางแก้ว ช่วยลู่หานด้วย!!!!”
เม้าท์:
รีไรต์ใหม่จนได้ - -* ฮ่าๆๆๆ
ตอนที่หนึ่ง เจอกันก่อนเที่ยงคืนนะ
อัพเดท - เปลี่ยนแฮชแท็กเป็น
#บลมน
- ดิทใส่รูปคับบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เซฮุนออกจะหล่อจะไปกลัวทำไม
ถึงจะหล่อแค่ไหนถ้าไม่มีเท้าก้ตกใจอยู่ดี 5555
อิพี่ลู่คะ กว่าจะรู้ตัวนะ =='
ขนมาทุกแก้วจ้ะในที่นี้ #ปลง
ตกลงเป็นผีจริงหรอเนี่ย อร๊ายยย ชอบเรื่องแบบนี้จุง
5555555555
เป็นใครใครก็วิ่งงับเพ่ รอน้องด้วย 555555
ติดตามจ้าา
^^
ถ้าเราเป็นลู่เรายอมมนะ
55555