กรงขังสิเนหา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

ลงเนื้อหาบางส่วนค่ะ
ตามอ่านต่อที่เว็บห้องสมุดหรือเว็บธัญวลัยนะคะ

ลนารินกระชับกระเป๋าสะพายหลังก้าวลงจากรถประจำทาง หวังเรียกกำลังใจให้คืนมา เธอเพิ่งกลับจากสัมภาษณ์งานที่ต้องพบกับความผิดหวัง แม้ทางนั้นประกาศรับพนักงานวุฒิขั้นต่ำระดับมัธยมหก แต่เอาเข้าจริงบริษัทก็ต้องการพนักงานที่มีประสบการณ์และจบปริญญาตรี  นักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างเธอซึ่งทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย บริษัทเกรงจะเป็นภาระ มีเหตุให้ลาหยุด ทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพ

แรกที่คิดว่าจะไปสมัครทำงานกับโรงงานของพยุทธหนุ่มรุ่นพี่ผู้เป็นเพื่อนบ้านนั้น เอาเข้าจริงด้วยความเกรงใจ เธอก็ไม่อยากพึ่งพาหรือเอาตัวเข้าไปเกี่ยวพันกับชายหนุ่มมากกว่าที่เป็นอยู่ ลนารินกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าถนนสายเล็ก จุดหมายคือบ้านไม้สองชั้นที่มีน้องและครูเพียงใจผู้คอยเป็นกำลังใจเสมอรออยู่

ระหว่างครุ่นคิดเรื่องรายรับรายจ่ายของทั้งตัวเธอและสมาชิกครอบครัว ผู้ชายซึ่งไม่อยากจะเห็นหน้าที่สุดก็ตรงเข้ามากระชากแขนแล้วฉุดให้เดินย้อนกลับออกไปทางเก่า

ลนารินครางโอยด้วยความเจ็บ “ปล่อยฉันนะคุณอเกณ คุณมาฉุดลากฉันแบบนี้ทำไม! ฉันเจ็บ!”

แม้พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่อาจสู้อีกฝ่ายที่บีบลงยังท่อนแขนของเธอ

“เจ็บเป็นด้วยเหรอ รู้จักเจ็บบ้างก็ดีเหมือนกัน จะได้เข้าใจหัวอกคนที่เธอไปทำเขาเจ็บ ว่ารู้สึกยังไง!”

“คุณพูดอะไร อย่าลากฉันไปยุ่งเรื่องของน้องสาวคุณอีก ปล่อย...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ลนารินทั้งเตะทั้งถีบ เท่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะทำได้ หญิงสาวพยายามร้องเรียกให้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นช่วย แต่อเกณกลับตะคอกออกไปอย่างไม่กลัวเกรง

“คนนอกไม่เกี่ยว ผมมีปัญหาที่ต้องสะสางกับผู้หญิงคนนี้!”

“ปล่อยฉันนะ...บอกให้ปล่อย!”ลนารินสะบัดแขนเต็มแรง แต่อเกณก็ดึงเธอมาใกล้จนหน้าแทบจะชิดติดกัน ก่อนกล่าวคำพูดชวนตกใจออกมา

“น้องสาวฉันฆ่าตัวตาย... เพราะเธอ!”

ลนารินชาไปทั้งร่าง นัยน์ตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินประโยคนั้น ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกลากถูกดึงราวกับเป็นสิ่งของไร้ชีวิต

“เธอเป็นยังไงบ้าง” คนมีมนุษยธรรมมากพอถามปากคอสั่น จากเหตุการณ์ร้ายแรงซึ่งพบเจอกันครั้งหลังสุด คนที่น่าจะเป็นอะไรควรเป็นตัวเธอมากกว่าไม่ใช่หรือ

“สะใจแล้วสินะ ทั้งเธอและไอ้ไปป์มันก็ชั่วพอกัน”

“ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับนายพระพาย บอกทั้งคุณ บอกทั้งน้องสาวคุณ แต่พวกคุณก็ไม่เคยยอมฟัง!” ลนารินโต้ตอบออกไปด้วยอารมณ์ อะไรไม่ดี อะไรที่แย่ จำเพาะต้องเป็นเพราะเธอทำทั้งหมดเลยหรือ เมื่อไรคนพวกนี้จะยอมปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตเงียบๆ สักที เธอไม่เคยปรารถนาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา มีแต่พวกเขาดาหน้าเข้ามายุ่งกับชีวิตของเธอทั้งนั้น

“หยุดพูด! หยุดแก้ตัวได้แล้ว! ฉันเบื่อคำแก้ตัวของผู้หญิงอย่างเธอเต็มทน”

“ฉันไม่ได้แก้ตัว ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย เรื่องตอนนั้นก็เพราะฉันถูกวางยา พูดไปไม่เข้าใจเลยหรือไง ทำไมไม่ไปจัดการกับนายพระพายนั่น เพราะต้นเหตุคือนายนั่น ทำไมถึงฟังแต่นายนั่น แต่ไม่ฟังฉัน!”

“ฉันฟังน้องสาวฉันคนเดียวก็คงพอแล้ว”

“คนพาล! เข้าข้างแต่พรรคพวกของตัวเอง ไม่ยุติธรรม”

ลนารินยังถูกลากถูลู่ถูกังด้วยแรงฉุดของอเกณ จนมาถึงรถคันยาวที่จอดรอเทียบบาทวิถี ชายหนุ่มกดหัวหญิงสาวแล้วผลักเข้าไปในรถท่ามกลางสายตาผู้คนอีกเป็นสิบคู่ที่ไม่กล้ายุ่ง เพราะดูท่าทีแล้วคนทั้งคู่น่าจะรู้จักกัน แม้ลนารินจะปัดป้องร้องขอความช่วยเหลือ ภายในรถมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งประจำพร้อมแล้วในตำแหน่งคนขับ

“ออกรถ” สิ้นคำสั่งของเขา กระจกก็เลื่อนขึ้นมากั้นไว้เป็นส่วนตัว

“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ ฉันจะแจ้งความที่คุณลักพาตัวฉัน!” ลนารินขึ้นเสียง เธอผลักอกของชายหนุ่มเต็มแรง แล้วเขาก็ใช้สองมือกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจแทบจะส่งถึงกันได้

“หุบปากของเธอซะ! คนที่ต้องแจ้งความเอาผิดเธอมันควรจะต้องเป็นฉันมากกว่า”

“คุณมันอันธพาล! น้องคุณฆ่าตัวตายมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย” หญิงสาวระเบิดเสียงใส่ไม่ลดละ สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขาได้ก็ฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของเขาเต็มแรง

อเกณตาวาวเต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ แม้หญิงสาวตกอยู่ในภาวะโดนถูกคุกคามเหมือนเป็นลูกไก่ในกำมือก็ยังกล้าตอบโต้เขาด้วยกำลัง มือใหญ่บีบคางของเธอ อีกมือที่เหลือตวัดรัดร่างบอบบางเข้ามาจนชิด ทำให้เนินอกนุ่มหยุ่นเบียดเข้าแนบกับอกแกร่ง

“ชอบความรุนแรงอย่างนี้นี่เอง”

ลนารินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คุณจะทำอะไร อย่านะ!”

“ฮึ...หลงตัวเองมากไปแล้ว คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันขยะแขยงเธอเต็มทน เศษเดนของไอ้ไปป์!” อเกณข่มความปรารถนาซึ่งอวลมากับกลิ่นกายสาว จนอธิบายไม่ถูกว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทั้งที่เขาก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย จึงผลักร่างหญิงสาวออกห่าง

ลนารินโดนดูถูกจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา หมดแล้วจริงๆ กับความรู้สึกที่เคยชื่นชอบในตัวชายหนุ่ม เธอเถียงกลับไป“ฉันไม่ใช่เศษเดนของใคร ถ้าขยะแขยงนักก็ปล่อยฉันไป ฉันจะกลับบ้าน แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก”

เหมือนคิดอะไรออก หญิงสาวเปิดกระเป๋าจะคว้าโทรศัพท์ แต่กลับถูก อเกณแย่งกระเป๋านั้นไปแล้วโยนไว้บนพื้นรถ ลนารินพยายามจะก้มเก็บคืน เขาก็ผลักเธอลงกับเบาะ แล้วขึ้นคร่อมอยู่เหนือร่างบอบบางนั้น

ตาสบตา เขาเห็นความตระหนกในดวงตาคู่งาม ความหวั่นไหวราวพายุลูกใหญ่จู่โจมเข้ากลางใจของอเกณ ชายหนุ่มกวาดสายตาคมลงมาที่ริมฝีปากแต้มแต่งด้วยลิปสติกสีอ่อน จุดชีพจรตรงลำคอระหงเต้นถี่ สาบเสื้อที่เผยอออกทำเอาลำคอเขาแห้งผาก ที่เบื้องใต้นั้นกระโปรงสั้นเสมอเข่าของหญิงสาวถลกล่นขึ้นมาตามแรงขยับตัวถอยหนีจนเห็นขาขาวเนียน

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแสดงท่าทีรังเกียจเขามาก่อน “อย่ามาทำเล่นละครหวงเนื้อหวงตัวกับฉันหน่อยเลย ฉันตามเกมเธอทันหรอกน่า ถามทีเถอะ...กับไอ้ไปป์เธอขายชั่วคราวหรือว่าผูกขาด รู้ไว้ด้วยว่าเงินที่มันให้เธอนั่นเป็นเงินน้องสาวฉัน คาวไปทั้งตัว ยังกล้าทำใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่องต่อหน้าไอ้ภัทธ์ด้วยอีกคน จะปั่นราคาค่าตัวไปถึงไหน”

“หยาบคาย คนทุเรศ!” ลนารินด่าใส่หน้าผู้ชายปากคอเราะร้าย แค้นใจที่ตัวเองไร้เรี่ยวแรงจะเอาคืน “ในสมองคุณมันคิดแต่เรื่องสกปรก จิตใจต่ำ ชอบ     ดูถูกคนอื่น คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสกว่าใคร ถึงคุณจะเลวแค่ไหน ก็อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเลวเหมือนคุณสิ โดยเฉพาะคุณภัทธ์ ฉันมั่นใจว่าเขาดีกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า!”

ถ้อยคำของลนารินยั่วโมโหอเกณได้ดีเกินคาด ความข่มใจขาดผึง ชายหนุ่มบดเบียดริมฝีปากลงยังเรียวปากนุ่มด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว ลนารินสะบัดหน้าขัดขืน มือใหญ่จึงบีบเข้าที่คางมนได้รูป แล้วกระหน่ำจูบอย่างดุเดือด หญิงสาวผู้ตกเป็นรองด้วยกำลังโต้กลับด้วยการกัดริมฝีปากของคนที่ล่วงเกินอย่างไม่ยอมแพ้

เลือดไหลออกมาจากร่องรอยของคมฟัน อเกณตีหน้าเหี้ยม “ดี! พยศแบบนี้ละฉันชอบ เดี๋ยวพอถึงที่ฉันจะสนองให้ถึงใจ เอาให้ลืมไอ้ไปป์ ไอ้ภัทธ์ไปเลย ถ้าฉันชั่วนักในสายตาเธอ เธอกับฉันมันก็เหมาะสมกันดี ใครจะแพ้ใครจะชนะเดี๋ยวก็รู้”

แล้วรถยุโรปคันยาวก็เลี้ยวเข้าคอนโดมิเนียมหรูของอเกณ คนขับบังคับรถแล่นเข้าไปจอดเทียบหน้าลิฟต์ ลนารินถูกกระชากแขนให้ลุกขึ้นจากเบาะ หญิงสาวกรีดร้องตะลึงลาน ร่างเล็กปลิวติดไปกับแรงลากที่รุนแรงด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มขณะโดนลากเข้าลิฟต์ส่วนตัวไปตามลำพัง

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่พักส่วนตัวของชายหนุ่ม ด้วยร่างกายสูงใหญ่ เขาหิ้วร่างเล็กบอบบางที่ดิ้นทุรนทุรายพร้อมกับกรีดร้องไม่หยุดปากออกจากลิฟต์ แล้วโยนเข้าห้อง ลนารินทรุดลงบนพรม เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วตรงเข้าตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าคมสะบัดตามแรงฝ่ามือ แต่อเกณกลับยิ้มเหมือนไม่รู้สึกเจ็บ ความโกรธจัดแล่นริ้วไปทั่วร่างเล็ก ลนารินเตะขาเขาไปอีกหนึ่งครั้ง ก่อนโดนฝ่ามือหนาตรงเข้ากระชากเสื้อจนกระดุมหลุด

“คุณมันเลว! สารเลว!” ด่าจบเธอก็พยายามจะวิ่งไปที่ประตู แต่ก็โดนเขาดึงแขนแล้วลากกลับมา

“งั้นก็จำไว้ว่าเธอหนีจากคนเลวๆ อย่างฉันไม่พ้นหรอก ลนาริน!”

“ปล่อยฉันนะ” เธอสะบัดตัวพ้นจากการเกาะกุมของเขาวิ่งอ้อมไปยืนอยู่หลังโต๊ะตัวหนึ่ง “คุณมันสกปรกเกินกว่าจะมาแตะต้องตัวฉัน!”

“อ้อ...ลืมไปว่าขาย ยังไม่ตกลงราคาก็เลยเล่นตัวหน่อย บอกมาว่าค่าตัวเธอเท่าไหร่ พันนึง...หรือหมื่นนึง”

กี่ครั้งแล้วที่ชายหนุ่มยัดเยียดข้อกล่าวหาว่าเธอขายตัว ชอบยุ่งกับพระพายและจุติภัทธ์ ได้...อยากจะเข้าใจอย่างนั้นก็ตามใจ “แสนนึง ถ้าจ่ายไม่ได้ก็ปล่อยฉันไป”

ลนารินท้าทายเพราะคิดว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนบ้าพอจะเอาเงินหนึ่งแสนมาทุ่มกับการซื้อบริการจากผู้หญิงที่เขาทั้งดูถูกทั้งด่าว่าสารพัด แต่ผิดคาด เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดที่ผ่านออกมาจากริมปากหยักสวยซึ่งกำลังแสยะยิ้มเย้ยหยันของอเกณ

“ตกลง...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าค่าตัวผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายโชกโชนอย่างเธอจะแพงเข้าขั้น แต่ก็เอาเถอะ ถ้าบริการได้ถึงใจ ฉันยินดีซื้อผูกขาดและจะปรนเปรอให้หนำใจ เธอจะได้เลิกไปวุ่นวายกับสามีหรือผู้ชายที่เขามีเจ้าของอีก”

ลนารินโกรธจนตัวสั่น คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้ารับคำท้า หญิงสาวคว้าแจกันที่วางอยู่ขว้างข้ามโต๊ะไป อเกณเบี่ยงตัวหลบทัน แต่ส่วนหนึ่งของแจกันกระทบโดนไหล่ของเขา แล้วไปตกแตกกระจายกับพื้น

อเกณเจ็บที่โดนผู้หญิงตัวเล็กๆ ซึ่งเขาแสนเกลียดชังทำร้าย คราแรกกะว่าเพียงระบายอารมณ์โกรธที่สะสมมานานด้วยการด่าทอและสั่งสอนหญิงสาวเล็กน้อยให้เธอยอมจำนนต่อความผิดที่ทำ เรื่องอัญนิกากินยาฆ่าตัวตาย จะว่าไปก็ไม่มีใครบังคับ น้องสาวของเขารักคนอื่นมากกว่าชีวิตตัวเองถึงได้ทำเรื่องโง่ๆ อย่างนั้น

เพราะลนารินเถียงคำไม่ตกฟาก ระเบิดอารมณ์ใส่เขาไม่ยั้ง ไม่มีวี่แววสำนึกให้เห็น ชายหนุ่มเลยย่างสามขุมเข้าหา หญิงสาววิ่งพล่านไปมาในห้อง ก่อนวิ่งเต็มฝีเท้าไม่รู้ทิศทางไปจนมุมหลบในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ เกือบจะปิดบานประตูได้สำเร็จ ถ้าเจ้าของร่างสูงใหญ่ไม่แทรกมือเข้ามากระชากมันให้เปิดออกอีกจนได้ หญิงสาวฉวยคว้าทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือปาใส่เขาราวกับ สมรภูมิรบย่อยๆ ในห้องน้ำกำลังเกิดขึ้น

สุดท้ายลนารินถอยไปจนมุมอยู่ใต้ฝักบัว ขณะที่ผู้เป็นเจ้าของห้องปราดเข้าประชิดร่างบอบบาง หญิงสาวไม่ยอมแพ้ เหลือบเห็นอะไรที่พอสู้ได้ก็ทำ มือเรียวกดเปิดน้ำร้อนใส่อเกณ โดยลืมไปว่าตัวเองอาจถูกน้ำร้อนลวกด้วย

อเกณร้องออกมาคำหนึ่งแล้วกระชากหญิงสาวให้หลบออกมาพ้นจากสายน้ำร้อน นาทีนั้นเขาโมโหจัดจนกระชากเชิ้ตสีอ่อนที่เปียกน้ำแนบติดลำตัวของลนารินจนกระดุมหลุดเปิดเปลือยจนเห็นชั้นในตัวเล็ก หญิงสาวตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

ผู้ชายที่เคยอ่อนโยนมาตลอดก่อนโดนพายุความชิงชังพัดกระพือในใจชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ปากบอกไม่สน สมองสั่งไว้ให้เกลียด แต่ความต้องการในหัวใจเจ้ากรรมกลับหวั่นไหวไปกับภาพตรงหน้า