ตอนที่ 8 : Chapter 7 ☆ Between them
Chapter 7 ☆ Between them
ฉันหงุดหงิดจะบ้าตายแล้วนะ -_-^! ฉันอยากฆ่าคน โดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อคชาเนี่ย!
หมอนั่นทำให้ปิดเทอมของฉันสูญเปล่าและเสียเวลามากๆ! นี่ฉันต้องนั่งเล่น นอนเล่นอย่างเบื่อๆ อยู่ในห้องเพราะไม่รู้จะทำอะไรมาสองวันเต็มแล้ว สองวันมานี้ก็ไม่มีใครส่งจดหมายอะไรมาให้ฉันเลย ฉันก็ยังหาตัวคนทำไม่ได้สักที
ไม่ได้การ...ฉันจะไม่นอนง่อยอยู่ที่นี่เฉยๆ อีกต่อไปแล้ว!
ครืด ครืด ~
ฉันหันไปมองโทรศัพท์ของตัวเอง ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องหลักของฉันสามารถใช้ได้แล้ว และคนที่ทักไลน์ฉันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยฟองเพื่อนฉันที่อเมริกาเองล่ะ
‘ทำอะไรอยู่แก หาย ไปไม่เม้าท์มอยเลยนะยะ’ ฉันคว้าโทรศัพท์มาถือเอาไว้ในมือ แล้วพิมพ์ตอบกลับไป
‘ว่าจะออกไปข้างนอก แกยังไม่นอนเหรอเนี่ย’
‘ยัง อ่าว ออกไปไหนอ่ะ’ ถามฉัน ทำอย่างกับตอบไปแล้วจะรู้จัก =_=
‘เอาไว้ค่อยเม้าท์ทีเดียว ไว้คุยกันนะแก’
‘อ้าววววว เดี๋ยวดิแกกก จะไปไหนเนี่ยยยย’ ยัยนี่หนิ เม้าท์ไม่รู้เวลาเลย ฉันจะออกไปปฏิบัติภารกิจ ไม่มีเวลามานั่งพิมพ์หรอกนะ!
ฉันกดปิดอย่างไม่ใส่ใจแล้วเอาโทรศัพท์มือถือใส่ในกระเป๋าทั้งสองเครื่อง ก่อนจะออกมาจากห้อง ในเมื่อไม่มีอะไรคืบหน้า ฉันก็ต้องหาวิธีเองนั่นล่ะ ดีกว่านั่งๆ นอนๆ อยู่เฉยๆ แบบนี้
ฉันโบกแท็กซี่ที่บังเอิญขับผ่านเข้ามาในซอย โชคดีจริงๆ ที่มีแท็กซี่มาพอดีเนี่ย
“ไป มหา’ ลัย xxx ค่ะ”
@มหาวิทยาลัย xxx
สุดท้ายก็มาถึงที่หมายจนได้...หึๆ
อันที่จริงมันก็ไม่ได้ไกลจากหอที่ฉันอยู่สักเท่าไหร่หรอก เพราะมหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังยืนอยู่ตอนนี้ ก็คือมหาวิทยาลัยที่ฉันมาครั้งก่อนนั่นล่ะ ตึกตรงหน้าฉันก็คือตึกที่ฉันเคยขึ้นไปด้วยเช่นกัน
เพราะฉันจะมาหานายแอลที่นี่!
ฉันเช็กตารางสอนของเขามาเรียบร้อย ถึงได้มาดักรอแบบนี้ และถ้าถามว่าฉันมาหาเขาทำไม ฉันก็แค่จะมาถามเกี่ยวกับนายปาร์คกับหมอนั่น เพราะฉันไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเลยสักอย่าง ฉันอยากจะไปปาร์คเพื่อที่จะได้เจอกับเพื่อนของนายนั่นที่บอกว่าเป็นแฟนของคชา
ทำไมมันดูวุ่นวายขนาดนี้กัน -_-^
แต่ก็เอาเถอะ ที่ฉันตัดสินใจมาที่นี่ ก็เพราะรู้ว่าถ้าโทรไปหาแอล เขาคงไม่มีทางคุยดีๆ กับฉันแน่ อย่างหมอนั่นต้องเจอกันตัวต่อตัว ถึงจะหลุดพูดอะไรออกมาได้! ยังไงเขาก็ต้องรู้อะไรเกี่ยวปาร์คบ้างล่ะ ในเมื่อปาร์คเป็นคู่อริคชานี่
ฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสี่ แล้วเดินไปหน้าห้องเรียนตามที่ดูในตารางสอนของแอลมา ประจวบเหมาะกับที่นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยเดินออกมาจากห้อง ฉันหยุดยืนอยู่ข้างๆ ประตูแล้วชะเง้อมองเข้าไปด้านใน และเพียงแค่ฉันสอดส่องสายตาเข้าไปในห้องนี้ ฉันก็เจอแอลในทันที
ฉันก้าวฉับเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจสายตาของใครหลายๆ คนที่มองฉันราวกับเป็นตัวประหลาด ก็แหงสิ ฉันไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษามานี่ แต่ใครแคร์ล่ะยะ!
ฉันตรงดิ่งไปหาแอลที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ กลุ่มเพื่อนที่อยู่รอบตัวของหมอนั่นจับจ้องมาที่ฉันมาเป็นตาเดียว มีก็แต่ไอ้บ้าตรงหน้าฉันนี่ล่ะ ที่ไม่สนใจอะไรเลย =_=^
“นายแอล” แค่เพียงฉันเรียกชื่อเขา หมอนั่นก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที
“O.O”
“-_-“
“เธอเข้ามาได้ยังไงเนี่ย!” แอลลุกขึ้นยืนพลางมองฉันด้วยสีหน้าตกใจ
“เดินเข้ามาไง ถามแปลก” หมอนั่นชะงักไปเล็กน้อยกับคำตอบของฉัน ก่อนจะชักสีหน้าเหวี่ยงๆ ของตัวเองกระแทกใส่หน้าฉันอีกสักดอก
“เธอคงไม่ลอยเข้ามาหรอกมั้ง”
“-_-^” หมอนั่นทิ้งคำพูดที่กวนประสาทของตัวเองเอาไว้ แล้วรีบหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา ทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่สนใจฉันสักนิด
หนอยแน่! นายจะเมินฉันมากไปแล้วนะยะ!
“นายแอล!” ฉันรีบวิ่งไปรั้งแขนหมอนั่นเอาไว้ โดยมีสายตาของกลุ่มเพื่อนเขาที่กำลังจับจ้องมาที่เราสองคนอย่างไม่วางตา =_=
“อะไรของเธออีกเนี่ย!”
“ฉันมีอะไรจะคุยกับนาย”
“ฉันไม่อยากคุยกับเธอ” หมอนั่นพยายามจะแกะแขนฉันออก ขอโทษทีเถอะ...คิดว่าฉันปล่อยนายไปง่ายๆ เหรอรอบนี้ ไม่มีทางย่ะ! “โอ๊ย! เธอปล่อยฉันสิวะ!”
อ๊ายยย! ปากร้าย! กล้าดียังไงมาพูดวะกับฉันฮะ ไอ้บ้านี่!
ฉันตวัดสายตาขึ้นมองเขาอย่างหมั่นไส้ แต่มือก็ยังคงจับเขาไว้แน่นยิ่งกว่าปลิง นายนี่ก็จะเอาแต่หนีฉันอย่างเดียวเลย!
“นายต้องคุยกับฉันก่อน!”
“ไม่คุย มีอะไรมั้ย!” หนอย ทีวันนั้นล่ะ ลากฉันเข้าห้อง ไล่ให้ไปก็จะไม่ยอมกลับ วันนี้ทำมาเป็นหยิ่งนะ!
“ถ้าไม่คุย ฉันจะบอกทุกคนให้หมดว่านายฟันฉันแล้วทิ้ง!”
“O.O” คำพูดของฉันทำเอาหมอนั่นหยุดการขัดขืนของตัวเองในทันที
หึๆ...ได้ผล อย่างหมอนี่ต้องทำให้อายหรือขายหน้าคนอื่น ถึงจะยอมทำตาม เหมือนที่ร้านข้าวใต้หอวันนั้นไง นายรู้จักฉันน้อยไปซะแล้วนายแอล~
“ไอ้แอล...นี่แกฟันคนสวยขนาดนี้แล้วทิ้งเหรอวะ O.O!” เสียงฮือฮาของเพื่อนหมอนั่นดังขึ้นมา ขณะที่แอลเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก หมอนั่นส่งเสียงไม่พอใจอยู่ในลำคอ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนของเขา
“พวกแกจะบ้าเหรอ! หุบปากไปเลย!”
“ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ” ฉันปล่อยมือออกจากแขนเขาพลางแสร้งตีหน้าเศร้าแล้วพูดต่อ และมันก็ยิ่งทำให้เสียงของเพื่อนๆ เขาดังมากขึ้นไปอีก แอลตวัดสายตามองฉันอย่างคาดโทษ ขณะที่ฉันเองก็แอบยักคิ้วพลางยกยิ้มมุมปากใส่เขา
ก็เอาเซ่! มาคุยกันดีๆ ไม่ชอบ คนอย่างยูริ อยากจะทำอะไร ก็ทำได้หมดนั่นล่ะ!
“...ยัยบ้า” หมอนั่นจ้องมองฉันราวกับอาฆาตแค้นกันมาสิบปีเศษ แล้วจู่ๆ เขากลับเป็นฝ่ายฉวยข้อมือฉันเอาไว้ ก่อนจะลากฉันออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
“อ้าววว ไหนบอกไม่คุยกับฉันไง O.O~”
“ยัยบ้า! เธอพูดจาแบบนั้นจะให้ฉันยืนอยู่เฉยๆ เหรอ!” เขาปล่อยมือฉันพร้อมกับหันมาตวาดฉันทันทีเมื่อเราสองคนยืนอยู่ตรงหน้าลิฟท์ แอลหันไปกดลิฟท์แล้วหันกลับมาหาฉันอีกรอบ “นี่เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนวะ กล้าพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้ยังไง ฉันไปทำอะไรกับเธอตอนไหน!”
“อ้าว ก็นายไม่ยอมคุยกับฉันดีๆ เองนี่ O.O”
“ก็เลยทำอะไรให้ฉันขายหน้าใช่มั้ย”
“ก็...มั้ง คุ้มดีนี่ นายยอมคุยกับฉัน :)”
“คุ้มบ้าอะไร! เธอเป็นผู้หญิงนะ พูดเองไม่เสียหายเองรึไงยัยบ้า!” ด่าฉันบ้าอยู่นั่นล่ะ ไอ้หมอนี่!
“แล้วทำไมฉันต้องแคร์ ฉันมาที่นี่แค่ไม่กี่ครั้ง เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่มีใครจำฉันได้หรอก” ฉันแสร้งยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แอลถึงกับถอนหายใจ แล้วเดินนำฉันเข้าไปในลิฟท์ทันทีเมื่อลิฟท์มาถึง
“ทีนี้ฉันคุยได้รึยัง” ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าด้านข้างของเขา แอลเหลือบมองฉันด้วยหางตา
“อือ” เป็นคำตอบที่ไม่เต็มใจเท่าไหร่นะ -_-
“ฉันจะถามนายเกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายที่ชื่อปาร์ค”
ติ๊ง!
ลิฟท์ลงมาถึงยังชั้นที่หนึ่งในที่สุด ชั้นกำลังจะก้าวเดินออกจากลิฟท์ แต่กลับโดนแอลดึงแขนเอาไว้ซะก่อน
“เธอรู้จักไอ้ปาร์คด้วยเหรอ” ฉันหันกลับไปมองเขา สีหน้าหงุดหงิดของแอลดูสงบลง แต่มันกลับแฝงรังสีอำมหิตแปลกๆ...หรือฉันจะคิดไปเอง =_=;
“ก็มั้ง นิดนึง”
“หมายความว่าไง” แอลเป็นฝ่ายลากฉันออกมาจากลิฟท์ ก่อนที่เขาจะหยุดเดินเพื่อรอฟังคำตอบจากฉัน
“ก็ไม่ได้หมายความว่าไง ฉันเคยเจอหมอนั่นที่หอ”
“...”
“วันที่เจอนายที่หอนั่นล่ะ พวกนายคงไม่ได้ทันเจอกันมั้ง หมอนั่น...ฉันหมายถึงปาร์คนั่นล่ะ บอกว่าจะมาหาคชา ฉันเลยบังคับเขาให้ไปคุยด้วย จนรู้ว่าเขาเป็นใครเกี่ยวกับอะไรคชา แล้วก็รู้ว่าเพื่อนหมอนั่นเป็นแฟนเก่าคชาด้วย =_=”
“แฟนเก่า?” คิ้วของแอลขมวดเข้าหากัน
“ อือ ประมาณนั้น ฉันก็เลยจะมาถามนายว่าหมอนั่นเรียนอยู่ที่ไหน ฉันอยากไปเจอเขาแล้วก็เพื่อนเขา เผื่อเขาจะหาทางออกให้ฉันได้บ้าง” ไม่เหมือนกับนาย -_-
“...”
“นี่! ได้ฟังที่ฉันพูดรึเปล่าเนี่ย” ฉันหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นแอลทำท่าเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งที่ฉันกำลังสาธยายเลยสักนิด หนอย! “นี่!”
ฉันต่อยเข้าไปที่ต้นแขนเขาเบาๆ แอลตวัดสายตามามองฉันในทันที
“ได้ยินแล้ว!”
“=_=” ได้ยินแล้วเงียบไปทำไมเล่า ฉันจะรู้มั้ยว่านายได้ยินน่ะหา!
“สรุป คือเธอจะถามฉันว่ามันอยู่ที่ไหน เพราะเธอจะไปหามันใช่มั้ย”
“ใช่”
“ถ้างั้นก็ไป”
“O.O” ฉันมองแอลด้วยความงุนงง เมื่อเขากำลังลากฉันไปไหนไม่รู้ “นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย”
“ก็จะไปหาไอ้ปาร์คไม่ใช่เหรอ ฉันจะพาเธอไปส่งนี่ไง!”
ปะ...ไปส่ง =O=?
ให้ตายเถอะ...อย่างหมอนี่เสนอจะไปส่งฉันเองเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย!
ปัง!
ฉันปิดประตูรถแอลอย่างอารมณ์เสีย แล้วยืนมองคนที่กำลังลงจากฝั่งคนขับรถด้วยสายตาหาเรื่อง
ตอนนี้รถของเขากำลังจอดอยู่ตรงไหนสักแห่งในมหาวิทยาลัยที่ปาร์คเรียนอยู่ และสิ่งที่ทำให้ฉันอารมณ์เสีย ก็คือความหน้ามึนของหมอนี่นั่นล่ะ!
คนบ้าอะไร นั่งรถด้วยกันมาตลอด ถามอะไรก็ไม่ตอบ นั่งเก๊กทำหน้าขรึมไม่พอใจอยู่ได้! กลัวดอกพิกุลมันจะร่วงออกจากปากหรือไงก็ไม่รู้ -^-
“นายปาร์คอยู่ไหน” ฉันเอ่ยถามเขา แอลทำเป็นไม่สนใจแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาโทรหาใครสักคน ฉันกอดอกยืนรอเขาเพียงไม่นาน ก็ได้รับคำตอบในที่สุด
“เดี๋ยวมันก็มา”
“นายโทรหาปาร์คเหรอ O.O”
“-_-“
“นายมีเบอร์หมอนั่นด้วยเหรอ ฉันขอหน่อยสิ!” ฉันเดินอ้อมไปหาแอลอีกฝั่งของรถ หมอนั่นเอี้ยวตัวหลบฉันแล้วรีบเก็บโทรศัพท์มือถือตัวเองลงไปในทันที
“เปล่า ฉันไม่มี”
“ไม่มีแล้วนายโทรหาผีที่ไหนเมื่อกี้น่ะ!” ฉันยืนมองเขาอย่างหงุดหงิด มันจะอะไรนักหนา เล่นตัวอยู่นั่นน่ะ ฮึ่ย!
“แอล!” เสียงของใครบางคนที่ตะโกนเรียกชื่อของหมอนั่นเอาไว้ ทำเอาฉันหันไปมองโดยอัตโนมัติ ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนโบกมือมาทางนี้อยู่หน้าตึกที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก
O.O นั่นมัน...นายปาร์คนี่! ข้างๆ ผู้หญิงคนนั้นคือปาร์ค!
ผู้หญิงคนนั้นเร่งฝีเท้าเดินมาหาฉันกับนายแอล โดยที่ปาร์คกำลังก้มกดโทรศัพท์แล้วเดินตามมา แต่เพียงแค่หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน เขาก็หยุดเดินในทันที
“ยัยขาวโบ๊ะ OoO!” ปาร์คชี้หน้าฉันด้วยท่าทางตกใจ ผู้หญิงข้างๆ หมอนั่นหันไปมองเขาด้วยความสงสัย แต่ก็ยังอุตส่าห์รีบลากเขาให้เดินมาด้วยกัน
ดี ลากมาเร็วๆ เลยยิ่งดี =_=
ฉันมองปาร์คอย่างไม่วางตาเมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันจนได้ หมอนั่นยังคงมองฉันราวกับเป็นผีที่ตามราวีเขามานานแล้วอะไรแบบนั้น ผู้หญิงข้างปาร์คหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนที่เธอจะหันไปหาแอล
“มีอะไรรึเปล่าแอล มาหาถึงที่นี่เลย ^^”
“...”
“หรือว่าคชากลับมาแล้ว O.O” คำพูดของผู้หญิงตรงหน้าทำเอาฉันละสายตาจากปาร์คไปมองเธอทันที
อย่าบอกนะว่า...ผู้หญิงคนนี้เอง ที่เป็นเพื่อนของปาร์ค แล้วก็เป็นแฟนของคชาน่ะ
ต้องใช่แน่ๆ!
ฉันลอบมองเธออย่างพิจารณา ผู้หญิงคนนี้สูงน้อยกว่าฉันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกปล่อยยาวตามธรรมชาติ หน้าตาจัดว่าน่ารักเลยล่ะ ดูเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายส่วนใหญ่น่าจะชอบกัน
“ยังไม่กลับมาหรอกค่ะ” ฉันพูดโพล่งออกไป จนทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว และเธอเองก็ดูท่าทางสงสัยมากว่าฉันเป็นใคร “ฉันเป็นพี่สาวของคชาค่ะ”
“พี่...พี่สาว? คชามีพี่สาวด้วยเหรอคะ O.O” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากยิ้มให้ เธอรีบก้มหัวลงราวกับจะขอโทษที่มองฉันอย่างเสียมารยาทเมื่อครู่นี้ “โม...เอ่อ หมายถึงชื่อแตงโมนะคะ เรียกโมก็ได้ค่ะ”
ฉันพยักหน้าลง และขณะที่เธอทำท่าจะพูดอะไรกับฉันสักอย่าง นายปาร์คก็เดินมาดึงแขนฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว
นายนี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย =O=!
“แกโทรหาโมไม่ใช่เหรอ มีอะไรจะคุยก็คุยไปละกัน” ปาร์คหันไปมองแอล พร้อมกับพยายามลากฉันให้เดินออกไปจากตรงนี้พร้อมกับเขา
“อะไรของนายเนี่ย ฉันจะคุยกับแตงโม!” ฉันพยายามแกะแขนเขาออก แต่หมอนี่ก็ลากฉันท่าเดียวเลย!
“เดี๋ยวฉันมานะโม!” ปาร์คตะโกนส่งท้าย และฉันเองก็หันไปมองแอลกับแตงโมอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าแอลมองตามฉันมาเพียงชั่วครู่ ก็หันกลับไปหาแตงโมโดยไม่สนใจฉันเลย -_-^
“นายจะลากฉันไปไหน!” ฉันฝืนตัวเองไม่ให้เดินต่อจนปาร์คยอมปล่อยแขนฉัน หมอนั่นมองฉันด้วยสายตาหงุดหงิดเล็กน้อย
“เธอนี่ยังไงนะ ยัยขาวโบ๊ะ”
“-_-“
“ทำไมฉันต้องมาเจอคนจู้จี้อย่างเธออีกวะเนี่ย”
“ก็เพราะฉันอยากมาเจอนาย กับเพื่อนนายไง จบป่ะ =_=”
“-_-“
“ฉันจะคุยกับแตงโมเรื่องคชา นายจะลากฉันออกมาทำไมเนี่ย!”
“โอ๊ยยย ก็เพราะเธอจะมาคุยนี่ไงเล่า ถึงไม่อยากเจอเธอ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!” หนอยยย ฉันยุ่งตรงไหนยะ!
“แตงโมเป็นแฟนน้องชายฉัน ฉันจะมาคุยไม่ได้รึไงไอ้บ้า!”
“แฟนเก่าแล้วต่างหาก เธออย่าลืมสิ มันบอกเลิกโมแล้ว เพราะงั้นเธอไม่ต้องมาคุยหรอก”
“-_-“
“วันนี้โมอุตส่าห์ไม่พูดถึงมันแล้วแท้ๆ เธอจะมาพูดถึงมันหาอะไรอีกวะ” หมอนั่นใช้มือขยี้หัวตัวเองราวกับขัดใจในสิ่งที่ฉันทำเอาซะมากๆ
ฉันไม่ผิดซะหน่อย แตงโมแค่เลิกกับคชา แต่คชาหายไปนะยะ ฉันจะมาถามอะไรหน่อยไม่ได้เลยเหรอยังไง ไอ้บ้านี่
ฉันเอามือเท้าเอวตัวเองแล้วมองปาร์คอย่างคิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรกับเขา ใครก็ช่วยฉันไม่ได้สักคน อยากจะบ้าตาย! ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดพลางชะเง้อมองนายแอลกับแตงโมที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
จะว่าไป...ปาร์คไม่ถูกกับคชาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกับแอลที่เป็นเพื่อนสนิทคชา หมอนี่ถึงดูคุยได้ตามปกติล่ะ?
“ไหนนายบอกไม่ถูกกับคชา แล้วทำไมนายคุยกับแอลได้ล่ะ” เพียงแค่คิด ปากฉันก็พูดออกไปในทันที
“ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันถูกกับมัน -_-“
“อ้าว”
“ก็ไม่เขิงหรอก ก็พอคุยได้ มันก็ยังดีกว่าไอ้บ้านั่น” ไอ้บ้านั่นคือคชาสินะ -_-
ฉันเบะปากเมื่อเห็นปาร์คชักสีหน้าทุกครั้งที่พูดชื่อคชา
“ฉันกลับไปตรงนั้นดีกว่า” ฉันทำท่าจะเดินกลับไปทางเดิม แต่ปาร์คก็รั้งข้อมือฉันไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวดิ!”
“อะไรของนายอีกเนี่ย!”
“ปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันไปก่อน”
“ทำไม จะคุยอะไรกันนักหนา -_-“ ฉันหันกลับไปมองที่สองคนนั้น ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันอยู่ แต่การที่อยู่ดีๆ แอลดันยกมือขึ้นไปลูบหัวแตงโม แล้วยิ้มแบบนั้น...
...รู้สึกถึงรังสีสีชมพูแผ่ซ่านมาถึงทางนี้พิกล =_=;
หมอนั่นมีมุมอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ!
ควับ!
การหันกลับมาอย่างรวดเร็วของฉัน ทำเอาปาร์คสะดุ้งแล้วมองฉันอย่างหวาดระแวง (ระแวงทำไม -_-) หมอนั่นทำท่าจะถอยหนีฉัน แต่ก็ดึงชายเสื้อเขาไว้ได้ทัน
“ยัยขาวโบ๊ะ เธอทำท่าทางน่ากลัวอีกแล้วนะ =_=;”
“มันมีอะไรมากกว่าที่คิดใช่มั้ย -_-+”
“อะ...อะไร พูดอะไรของเธอ”
“แตงโมเป็นแฟนคชาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมสองคนนั้นทำอย่างกับโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน”
“พูดอะไรของเธอเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องโว้ยย!” พูดจาหยาบคายอีกคนแล้วนะ!
นายปาร์คขืนตัวสุดฤทธิ์ ฉันจงใจปล่อยชายเสื้อเขาออกจนหมอนั่นไม่ทันตั้งตัวและเซไปด้านหลัง ฉันใช้โอกาสที่หมอนั่นเผลอ เขย่งตัวโอบคอหมอนั่นไว้ แล้วล็อกคอไว้แน่นทันที!
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!” นายปาร์คย่อตัวลงเล็กน้อย เมื่อโดนฉันกดแขนให้ต่ำลง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาพากันมองเราทั้งสองคนเป็นตาเดียว
“เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“อยากรู้ก็ไปถามน้องเธอดิ!” นั่นไง พูดแบบนีแสดงว่ามีจริงๆ ด้วย
แล้วคชามันอยู่ให้ฉันถามเหรอไงยะ!
“ถ้านายไม่เล่าฉันจะตามาราวีนายไปทุกที่ เอามั้ยล่ะ”
“ไม่! โอ๊ย ปล่อยฉันดิวะ!”
“ก็เล่าก่อนสิ” ปาร์คพยายามแกะแขนทั้งสองข้างของฉันออก
“หน้าอกเธอโดนแขนฉันแล้วเนี่ย!” =[]=!!! อะ....ไอ้...!
คำพูดของเขา ทำเอาฉันปล่อยเขาให้เป็นอิสระอย่างอัตโนมัติ หมอนั่นจับคอตัวเอง แล้วมองฉันอย่างหาเรื่องทันที
“ผู้หญิงบ้าอะไร ไม่ระวังตัวเลย -_-“
“ก็....ก็ใครมันจะไปรู้เล่า!” นายเองก็พูดตรงไปนะไอ้บ้า ฮืออออ T///T
ฉันอยากจะทึ้งหัวตัวเอง แล้วทึ้งหัวเขาแรงๆ สักทีด้วย แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด เมื่อหมอนั่นทำท่าจะเดินหนีฉันอีกแล้ว!
เพียงแค่เห็นเขาก้าวขา ฉันก็รีบก้าวฉับไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับดึงคอเสื้อเขาไว้อย่างรวดเร็ว
“เล่าให้ฉันฟังก่อน!”
“-_-“ ปาร์คไม่ขัดขืนฉันเหมือนทุกรอบ หมอนั่นจ้องหน้าฉันอย่างเอือมระอา แล้วถอนหายใจออกมา
“ดึงฉันเข้ามาใกล้ขนาดนี้”
“-_-?”
“กลัวจะไม่ได้จูบฉันเหรอยัยโบ๊ะ -_-” หะ...ฮะ?!
ฉันรีบปล่อยคอเสื้อปาร์คออกในทันที หมอนั่นดึงเสื้อตัวเองให้เข้าที่พร้อมกับมองมาที่ฉัน แล้วส่ายหัวเบาๆ
“ยัยผู้หญิงน่ากลัว”
“อะ...อะไรเล่า! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” อยู่นู่นฉันก็มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ เล่นล็อกหัวล็อกหางแบบนี้ตลอดนี่! TOT
ฉันเกาแก้มตัวเองแก้เก้อ เมื่อเห็นปาร์คยังคงมองมา แต่อยู่ๆ เขาก็พยักหน้าลงซะแบบนั้น
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังก็ได้ เธอจะได้ไม่ต้องมาตามตื๊อฉันอีก แต่หาที่นั่งนะ เมื่อย -_-“ ฉันพยักหน้าลงทันที พูดอย่างกับฉันไปมาตามจีบนายนั่นล่ะไอ้บ้า
ปาร์คหันหลังให้ฉันแล้วเดินนำหน้าฉันไป ฉันหันกลับไปมองที่รถของแอล ก็พบว่าสองคนนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ช่างมันก่อนละกัน ตอนนี้ฉันอยากรู้เรื่องที่นายปาร์คจะเล่ามากกว่า
“เอ้า ไม่เดินรึไง ทีงี้ล่ะไม่รีบ” ฉันหันกลับมามองปาร์ค ที่ยังอุตส่าห์จะหันมาแขวะฉัน ฉันแอบมู่หน้าใส่ด้านหลังของหมอนั่น แล้วรีบวิ่งตามเขากะจะเอาไหล่ชนหมอนั่นแรงๆ สักที อยู่ๆ ปาร์คก็เอี้ยวตัวหลบทัน จนฉันแทบจะเซหน้าคะมำลงกับพื้น แต่เขาก็คว้าแขนฉันเอาไว้ได้ทัน =O=;
“อย่าๆ ฉันรู้ว่าเธอจะทำอะไร“
“=_=”
“หยุดลวนลามฉัน แล้วเดินเฉยเลยๆ” ลวน...ลวนลาม =O=//?
หมอนั่นปล่อยมือออกจากแขนฉัน แล้วเดินนำต่อไป ปล่อยให้ฉันมองตามหลังเขาอย่างหมั่นไส้
ใครคิดจะลวนลามคนอย่างนายกัน! เฮอะ! =[]=//!
To be Continued
มุมทอล์ค *
สวัสดีค่าา พ่อแม่พี่น้องทุกคนนน >3<
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาอัพสี่หนุ่มค่ะทุกคนนน
กรี๊ดกร๊าดด 555 เวลาแต่งเรื่องที่มีหนุ่มเยอะๆ
มันช่างคึกคัก เหมือนกำลังเชียร์กีฬาสี (ไม่เกี่ยว)
55555555555555555555
โอยยย ดีใจ หลังจากอัพเก็ทไปแล้ว
ก็ได้กลับมาอัพเรื่องนี้แล้ว T___T น้ำตาจะปริ่ม
เรื่องนี้ถึงกลับต้องมานั่งอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกก่อนแต่งเลยค่ะ
เพราะว่าทิ้งห่างไปนานมาก เดี๋ยวจะหลุดก๊อก
กลัวจะเผยไต๋หรือตกหล่นอะไรไป 55555555
สำหรับตอนนี้โผล่มาแค่สองหนุ่ม
แอล กับ ปาร์ค ผู้ป๊อปปูล่าร์กว่าอีกสองหนุ่ม 555
แฟนคลับใครก็แบ่งๆ กันค่า ส่งแอร์ไทม์ให้เท่าๆ กันแล้ว
แถมมีตัวละครใหม่มาหนึ่งตัว ไม่รู้มายังไงงง โฮ่ๆๆๆ
สำหรับใครที่สงสัยว่าใครเป็นพระเอก
เดาไม่ยากน้าาาา >3< จริงๆ 55555555
มัวแต่ปั่นนิยาย เลยไม่ได้ดูคุณชายรณพีร์เลยค่า ฮือๆๆ
ไม่เป็นไรค่ะ ละครดูย้อนหลังได้
แต่ฟีลที่อยากแต่งนิยายถ้ามี ต้องรีบกอบโกย!
วันนี้เม้าท์มอยแบบกรุบกริบ
ขอตัวไปหาอะไรกินรอบดึกก่อนค่ะ หิวมาก
นี่ขนาดกินข้าวมาเยอะแล้วนะ T______T
ดึกทีไร หิวทุกทีเลยย ฮืออออออออออออ
คิดถึงทุกคนนนนนนนนนนน
จุ๊บบบบบบบบบบบบบ <3
อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !
1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา
รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แตงโมกะแอลนี่ยังไง กิ๊กกันอยู่เรอะ!
ใครพระเอกงะพี่ออมมมม เราเดาไม่ออกกกกก
รออยู่นะคะ รีบกลับมาอัพไวๆน้าาา สู้ๆ
ชอบบบบ
ในที่สุดก็ได้อ่านสักที
อยากรู้จังใครเป็นพระเอก T^T
เพราะนิสัยแต่ละคน น่ารักทั้งนั้น
ทำใจลำบากไม่รู้จะเชียร์ใครดี ^^
รีบๆๆๆมาอัพนะค่า รออยู่ ♥
คิดถึงที่สุดเลย
ชอบผู้ชายแบบนี้ที่สุด กรี๊ดดดดด
อัพไวๆน้า เดี๋ยวเค้าลงแดงตายยย ฮ่าๆๆ
ชูป้ายไฟเชียร์จริงจัง ><