ตอนที่ 7 : Chapter 6 ☆ Who are you?
Chapter 6 ☆ Who are you?
เช้านี้เป็นอีกเช้าที่ฉันรู้สึกเบื่อที่สุดในสามโลก
สองวันผ่านมาอย่างเปล่าประโยชน์ ตัวฉันยังไม่ได้อะไรเพิ่มเติมสักอย่าง ฉันเอาแต่นอนดูโทรทัศน์อยู่ในห้อง แล้วก็เพิ่งไปหาแม่ที่บ้านมาเมื่อวาน
ฉันหยิบรีโมทขึ้นมาปิดโทรทัศน์ แล้วหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมา
ออกไปหาอะไรกินดีกว่า อยู่ในห้องก็น่าเบื่อจะตาย =_=
ฉันหาววอดๆ อยู่สองสามทีพลางเดินมาที่ประตู และก่อนที่ฉันจะเปิดมันออก ฉันก็เห็นกระดาษอะไรบางอย่างนอนแอ้งแม้งอยู่แทบเท้าฉัน
ไม่ต้องเดาก็รู้ใช่มั้ยล่ะ -_-
ฉันพ่นลมหายใจออกมาแล้วหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะเปิดมันออกอ่าน
‘To…Yuri
Let see your locker :)’
(ไปดูล็อกเกอร์เธอสิ)
ฉันแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะปิดประตูห้องแล้วลงลิฟท์ไปชั้นล่างในทันที ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าล็อกเกอร์ที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าราวกับลิ้นชักขนาดใหญ่ ก่อนจะมองหาเลขที่ของห้องตัวเอง...เหมือนกับเมื่อวาน
และเมื่อฉันเลื่อนเปิดมันออก ฉันก็เห็นถุงขนมปังกับนมอยู่ในนั้น
มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มีใครบางคนเอามันมาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ห้องฉันตั้งแต่เช้า แล้วก็เอากระดาษพวกนี้มาสอดไว้ใต้ประห้องฉัน แต่ไอ้ที่ฉันสงสัยมากกว่าคือ...ทำไมไม่เอามาให้ฉันตรงๆ ซะเลย!
ฉันหยิบถุงนั้นออกมาถือเอาไว้ ก่อนจะแบมืออีกข้างของตัวเองที่ยังคงกำกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ ฉันตัดสินใจเดินไปที่เค้าท์เตอร์พลางเอาปากกาแถวๆ นั้นมาเขียนอะไรลงไปที่อีกด้านของกระดาษ แล้วเอาไปใส่ไว้ที่ล็อกเกอร์ของฉันตามเดิม
‘Who are you? I certainly know you will open my locker again. Answer my question if you don’t want me to ignore you!’
(คุณเป็นใคร? ฉันรู้ว่าคุณจะต้องเปิดล็อกเกอร์ฉันอีกครั้งแน่ๆ ตอบคำถามฉันซะถ้าคุณไม่อยากให้ฉันไม่สนใจคุณ!)
ฉันเลื่อนล็อกเกอร์ตัวเองปิด แล้วก้มลองมองถุงที่ตัวเองถืออีกครั้ง
ถึงแม้มันจะดูเหมือนเป็นคำพูดที่ค่อนข้างหลงตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าบุคคลนี้จะต้องตอบอะไรฉันกลับมาบ้างล่ะ ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องมาเปิดล็อกเกอร์ฉันดูว่าฉันเอาถุงพวกนี้ไปหรือยัง
และถ้าคนๆ นั้นเป็นคชาจริงๆ...ฉันอยากจะรู้นักเชียว ว่าเขาต้องการจะเล่นอะไรกับฉันกันแน่!
ฉันเดินออกมาที่ด้านหน้าหอด้วยอารมณ์หงุดหงิดแปลกๆ ของตัวเอง มันรู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นยัยตัวตลกให้ไอ้เด็กไม่รู้จักกาลเทศะมาเล่นอะไรไร้สาระด้วยแบบนี้ ฉันยอมรับเลยก็ได้ว่าใจฉันเชื่อไปเกือบครึ่งว่าคนที่ส่งข้อความและของให้ฉันคงจะใช่คชา และยิ่งพอคิดว่าเป็นไอ้น้องชายต่างสายเลือดคนนี้ ฉันก็ยิ่งรู้สึกเกลียดหมอนั่น จนเริ่มปฏิญาณกับตัวเองว่าถ้าเจอกันเมื่อไหร่ ฉันจะตบหน้าเขาแรงๆ ให้ได้คอยดู -_-^
ฉันขยำถุงที่ถืออยู่ในมือด้วยอารมณ์หมั่นไส้ของตัวเอง ก่อนจะปามันลงถังขยะอย่างไม่ใยดี และก่อนที่ฉันจะเดินไปที่ร้านอาหารด้านหน้าหอ ฉันก็เห็นรถดูคุ้นตาจอดอยู่อีกฟากฝั่งของถนน นั่นมัน...นายเอเจนี่
เขาใส่แว่นตาสีดำและกำลังเปิดประตูให้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในรถ -_- แม้จะอยู่ไกลจากเขาแค่ไหน แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขายิ้มกรุ้มกริ่มพลางเดินกลับมายังฝั่งด้านคนขับ ก่อนจะขึ้นรถไปแล้วออกรถไปในที่สุด
เอเจ...นายนี่มัน!
ฉันเดาไว้แล้วไม่มีผิดว่าหมอนี่ร้ายกาจน้อยซะที่ไหนล่ะ!
ฉันเลิกสนใจรถของเขาที่ได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว ก่อนจะเดินต่อไปยังร้านอาหาร แต่ฉันก็แทบจะลมจับ...เมื่อร้านปิด!
ให้ตาย -_-^คนกำลังหิวๆ ร้านดันมาปิดอะไรวันนี้เนี่ย! ฉันเพิ่งจะโยนไอ้ขนมปังนั่นลงถังขยะไปเองนะ จะให้เดินไปร้านสะดวกซื้อก็ต้องออกไปหน้าซอย!
ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาซะให้รู้แล้วรู้รอด ฉันหมุนตัวกลับอย่างหัวเสีย แต่แล้วร่างสูงโปร่งพร้อมกับผมสีสว่างยามต้องกับแสงแดดที่กำลังเดินใกล้เข้ามาทำเอาฉันชะงักเท้าของตัวเองไปในทันที
ซีอาน...หมอนั่นกำลังถือถุงพลาสติกเล็กๆ อยู่ และดูเหมือนมันจะเป็นถุงลูกชิ้นปิ้ง เพราะอีกมือเขากำลังถือไม้ลูกชิ้น และรูดมันเข้าปากด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย =_=
แก้มข้างหนึ่งของเขาบวมตุ่ยจากการยัดลูกชิ้นเข้าปากไม่หยุดหย่อน จนสุดท้ายเขาก็หันมาสบตากับฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้จนได้ ซีอานทำเหมือนจะไม่สนใจ แต่จู่ๆ เขาก็หยุดเดินพลางหันมาหาฉัน
ฉันสังเกตได้ว่าเขาพยายามกลืนลูกชิ้นลงคอจนหมด ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“มองฉันเหรอ” นะ...นี่มันประโยคทักทายเหรอเนี่ย! ฉันอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเบ้ปากแล้วหัวเราะอย่างไม่รู้จะไม่พูดอะไรดี
“เขาเรียกว่าบังเอิญหันไปมองต่างหาก -_-“
“เหรอ” ฉันเกลียดเวลาเขาพูดคำว่า ‘เหรอ’ กับฉันจริงๆ ให้ตาย “จะไปไหน”
โอ้โห ฝนตกแหงๆ เป็นฝ่ายถามฉันก่อนด้วย น่าปลื้มปิติเป็นอย่างยิ่ง =_=
“จะลงมากินข้าว แต่ร้านปิด”
“วันนี้วันอาทิตย์ เธอไม่รู้เหรอว่าร้านมันปิด”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน” ซีอานไม่พูดอะไรต่อ เขามองฉันอยู่เพียงชั่วครู่ก็ยกถุงลูกชิ้นปิ้งในมือเขาขึ้นมา ก่อนที่จะใช้อีกมือหยิบมัน แล้วยื่นลูกชิ้นปิ้งหนึ่งไม้มาให้ฉัน
“ให้”
“=_=;” มะ...มาอารมณ์ไหนกันเนี่ย ยื่นให้ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย นิ่งเป็นปกติขนาดนี้น่ะ “อารมณ์ไหนเนี่ย”
“...”
“ปกติไม่เห็นจะสนใจ”
“อารมณ์ดี”
“=O=” ให้ตาย...เขาแปลกจริงๆ
ฉันเหลือบมองไม้ลูกชิ้นในมือเขาอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายก็รับมันมาจนได้
ที่จริงก็ไม่อยากจะไปรบกวนอะไรหมอนี่นักหรอก แต่ตอนนี้ฉันหิวมาก T_T กว่าจะเดินออกไปหน้าปากซอย เกรงว่าฉันจะโมโหหิวเป็นบ้าไปเองคนเดียวซะก่อน รู้งี้ไม่น่าโยนไอ้ขนมปังบ้านั่นทิ้งถังขยะเลย
ฉันหันหน้าหนีซีอานเล็กน้อยแล้วเริ่มกินลูกชิ้น ซีอานเดินอ้อมไปนั่งลงเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่ตั้งอยู่ด้านหน้าร้านอาหาร เขาเริ่มรูดลูกชิ้นใหม่ไม่เข้าปากตุ้ยๆ แต่ก็ไม่วายมองฉันไปด้วย
“มองอะไร”
“เธอขาว”
“=[]=” มะ...หมอนี่!
คำพูดของเขาทำเอาฉันไปต่อไม่ถูก ฉันโยนไม้ลูกชิ้นที่กินหมดแล้วทิ้งลงพื้น แต่ซีอานก็ก้มเก็บมันไปใส่เอาไว้ในถุงของเขา
“ขาวแต่นิสัยไม่ดี”
“=_=;”
“ไอ้เอเจบอกว่าใครทิ้งขยะไม่เป็นที่ มันจะปรับคนละห้าร้อยบาท” ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังคุยอยู่กับมนุษย์จากมิติที่สี่ยังไงไม่รู้
“หมอนั่นไม่สนใจหรอก ขับรถออกไปกับสาวแล้ว”
“เหรอ” เหรอตลอด =_=
“ก็เออน่ะสิ” ฉันย้ายตัวเองมานั่งลงข้างๆ เขาแทน เมื่อแดดเริ่มส่องมาโดนฉัน ซีอานยื่นลูกชิ้นมาให้ฉันอีกไม้โดยไม่มองฉันด้วยซ้ำ
ในเมื่อนายให้ ฉันก็รับมันแบบไม่เกรงใจละกันนะ -_-
“สาวคนไหน”
“จะรู้ได้ยังไงล่ะ หมอนั่นเจ้าชู้จะตาย”
“...”
“ปากบอกจีบฉัน ยังออกไปกับคนอื่น ฉันว่าแล้วไม่มีผิด”
“จีบเธอ?”
“คงพูดไปงั้นแหละ ตามประสาคนหน้าม่อมั้ง” ฉันเอามือพัดตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองซีอานอีกครั้ง เขาเองก็มองฉันอยู่เช่นกัน คิ้วคู่เรียวของหมอนั่นขมวดลงเล็กน้อย “มีอะไร -_-“
“เปล่า” พูดแค่นั้นเขาก็หันกลับไปทันที...แปลกคนได้ตลอดนะนายเนี่ย!
ว่าแต่...ทำไมจู่ๆ ฉันถึงมานั่งคุยกับหมอนี่ได้แบบนี้กัน
ฉันแหย่ไม้ลูกชิ้นที่กินหมดแล้วลงไปในถุงของซีอานอย่างไม่เกรงใจ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากหันมามองฉันเพียงเล็กน้อย
“คชามาหานายบ้างรึเปล่า” สุดท้ายฉันก็อดจะถามเขาเรื่องของคชาไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ
เขาคาบลูกชิ้นทั้งไม้ไว้ในปาก (ไม่ใช่หมานะ -_-) ก่อนจะหันมามองฉันแล้วส่ายหน้าช้าๆ ซีอานรูดไม้ออกปรื๊ดเดียวลูกชิ้นทั้งไม้ก็เข้าไปอยู่ในปากเขาจนหมด
“ทำไมเธอถึงอยากเจอมัน )-O-(“ เขาควรจะเคี้ยวให้หมดก่อนคุยกับฉันสิ ให้ตายเถอะ
“ฉันไม่อยากเจอ ฉันแค่จำเป็นต้องมาเจอต่างหากล่ะ”
“ยังไง?”
“บอกไปนายก็ไม่รู้เรื่องฉันหรอก =_= เอาเป็นว่าที่ฉันมาตามหาหมอนั่นเพราะความจำเป็น ที่จริงฉันไม่ได้อยากจะเจอเลย”
“ถ้าไม่ได้อยากเจอ แล้วจะตามหาทำไม ไม่เข้าใจ )-O-(“
“เรื่องของฉันเถอะน่ะ!’”
“ก็แค่สงสัย เห็นตามหาจัง สงสัยว่าเจอมันแล้วจะทำอะไรได้”
“ไม่ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ แค่ฉันจะตบหมอนั่นสักที”
“-O-“
“สร้างแต่ปัญหา น่ารำคาญตั้งแต่ยังไม่เจอหน้ากัน น่าเบื่อที่สุด” ฉันพูดราวกับรำพึงรำพันกับตัวเอง
“เธอนี่นิสัยไม่ดีจริงๆ ด้วย”
“อะไรนะ -_-^”
“...” เขาทำเป็นไม่ได้ยินที่ฉันพูด ก่อนที่จะโยนถุงลูกชิ้นที่กินเรียบแล้วลงถังขยะที่อยู่ไม่ไกล
ซีอานลุกขึ้นยืน ก่อนจะเหลือบลงมองฉัน
“มีร้านอาหารร้านนึง”
“-_-?” ฉันมองเขาอย่างงุนงง เมื่อจู่ๆ ซีอานกลับพูดอะไรขึ้นมาอย่างไม่คิดจะเกริ่นนำแม้แต่นิด
“ไอ้คชามันชอบไป”
“O.O”
“ไม่แน่อาจจะมันอยู่ที่นั่น”
“...”
“มั้งนะ” ฉันแอบมองค้อนเขานิดหน่อย แต่ก็ยอมลุกยืนแต่โดยดี
ไอ้ที่ฉันตาโตไม่ใช่อะไรหรอก แค่ตกใจว่าอย่างหมอนี่ทำเหมือนยอมจะช่วยฉันต่างหากล่ะ! มันน่าอะเมซิ่งน้อยซะที่ไหนกัน!
“นายพูดเหมือนกับว่าจะพาฉันไปที่นั่น”
“ถ้าไม่ซื่อบื้อเกินไปจะเข้าใจที่ฉันพูด”
“=_=^” ฉันอยากจะฆ่าหมอนี่จริงๆ เลย!
ฉันส่งสายตาค้อนซีอานที่อยู่ด้านหน้าฉัน แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามเขาไปจนได้
ถือว่ายอมให้ละกัน ไหนๆ ก็อุตส่าห์ช่วยฉัน เชอะ!
Babe Bean Coffee
ฉันอ่านป้ายที่โชว์หราอยู่ตรงหน้าร้านแล้วรีบเดินตามซีอานเข้าไปด้านใน ร้านนี้เป็นร้านกาแฟไม่ใหญ่มาก ซึ่งเท่าที่ฉันดูทางตอนที่นั่งแท็กซี่มา เหมือนมันจะอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยของคชาไม่เท่าไหร่นัก ฉันมองไปรอบๆ ร้านที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลอ่อนและสีครีม ขนาดวันนี้เป็นวันอาทิตย์แท้ๆ ยังมีนักศึกษามานั่งเล่นกันที่นี่เลย มุมหนึ่งของร้านเป็นส่วนของขนมปังที่แพ็คถุงเอาไว้สำหรับขาย
O.O เดี๋ยวนะ!
ฉันปรี่เข้าไปตรงนั้นทันที ก่อนจะหยิบถุงขนมปังถุงหนึ่งขึ้นมา นี่มัน...ขนมที่มีคนเอามาไว้ในล็อกเกอร์ฉันนี่!
...แสดงว่าคนที่เอามันมาใส่ไว้คือคชาจริงๆ สินะ และก็แสดงว่าเขาต้องมาที่นี่จริงๆ ด้วย
“ดูอะไร” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยๆ เมื่ออยู่ดีๆ ซีอานมายืนอยู่ด้านหลังฉันแล้วชะโงกหน้ามามองด้วยความอยากรู้ ฉันใช้ศอกดันตัวเขาให้ถอยห่างจากฉันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาเขาอย่างเต็มตัว “จะซื้อเหรอ”
ซีอานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันถือขนมปังถุงนี้เอาไว้ในมือ
“เปล่า”
“นึกว่าชอบกินอะไรเหมือนไอ้คชา” ฉันชะงักไปเล็กน้อยพลางก้มมองถุงขนมปังในมืออีกครั้ง คำพูดของซีอานทำให้ฉันยิ่งแน่ใจเข้าไปอีกว่าคชาเป็นเจ้าของขนมปังในล็อกเกอร์
ฉันเบ้ปากเล็กน้อยแล้ววางถุงขนมปังไว้ที่เดิม
“ยิ่งจะไม่กินเลย ถ้ารู้ว่าหมอนั่นชอบ” ฉันเบี่ยงตัวแล้วเดินผ่านซีอานออกมาจากตรงนั้น เขาเดินตามฉันมาก่อนจะพูดอะไรต่อ
“มันคงจะมาที่นี่บ้าง”
“...”
“เธอก็จำไว้แล้วกันร้านนี้ เผื่อจะเจอ”
“...”
“จะกินอะไรมั้ย” ฉันหยุดเดินแล้วเหลือบมองเค้าท์เตอร์ ก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื้อก
ร้านนี้มีข้าวขายด้วย...ลืมไปซะสนิทเลยว่าก่อนหน้านี้หิวขนาดไหน TOT
ฉันหันไปมองซีอานอย่างไม่เต็มตานัก ก่อนจะพยักหน้าลงในที่สุด
ซีอานพาฉันมานั่งชั้นลอยของร้านแห่งนี้ ถึงจะบอกว่าเป็นร้านที่ไม่ใหญ่นัก แต่กลับมีชั้นลอยเล็กๆ แถมบนนี้คนก็น้อยกว่าด้านล่างด้วยซ้ำ
หมอนั่นไม่สั่งอะไรเลย นอกจากสั่งกรีนทีปั่นมานั่งกินเพื่อรอฉันกินข้าว
...และสิ่งที่กำลังจะทำให้ฉันบ้าตายตอนนี้ คือการที่หมอนี่ไม่พูดอะไรแล้วจ้องฉันตลอดเวลานี่ล่ะ -_-^!
“นี่” ฉันวางช้อนส้อมลงพลางมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง จ้องแบบนี้ใครมันจะไปกินลง!
“...”
“จะมองอะไรนักหนา!”
“ว่าง”
“=_=” ให้ตาย ให้ตาย! “รู้มั้ยว่ามันเสียมารยาท คนจะกินข้าว”
“งั้นไม่มอง” จู่ๆ ซีอานก็ยกมือสองข้างขึ้นปิดตาพลางเอนตัวพิงพนักพิงด้านหลัง
ฉันอยากจะบ้า...หมอนั่นคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน ถึงมานั่งปิดตาเป็นเด็กๆ แบบนี้เนี่ย! ฉันไม่เข้าใจหมอนี่จริงๆ!
“นายช่วยหาวิธีอื่นที่จะไม่มองฉันได้มั้ย อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มานั่งปิดตาแบบนี้เนี่ย -_-“
“นิสัยไม่ดีแล้วยังเรื่องมาก” ฉันถึงกับแค่นหัวเราะออกมาอย่างเอือมระอาคนตรงหน้า ซีอานพูดทั้งที่ยังนั่งปิดตาอยู่ด้วยซ้ำ ฉันไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่น แต่ฉันรู้แค่ว่าหมอนั่นแอบอมยิ้มเล็กๆ -_-^
ฉันกำลังตอกเขากลับ แต่โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาซะก่อน ฉันเหลือบมองมันขณะที่ซีอานละมือลงจากตาของตัวเอง
เอเจโทรหาฉัน -_-
ฉันรับสายก่อนจะตักข้าวเข้าปากอีกครั้ง
(where are you babe?)
“ฉันอยู่ข้างนอก”
(หือ ไปคนเดียวน่ะเหรอ)
“เปล่า ออกมากับซีอาน”
(ซีอาน?)
“ใช่ นายมีอะไรรึเปล่า”
(ถ้างั้น...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ see you babe)
ฉันมองโทรศัพท์อย่างงงๆ เมื่อเอเจวางสายไปซะดื้อๆ อะไรของหมอนี่กัน ทำเหมือนพวกน้อยใจแล้ววางสายใส่ซะอย่างงั้นน่ะ
ฉันวางโทรศัพท์ลงข้างตัวก่อนจะหันมาสบตากับซีอานอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง
“ใครโทรมา เธอพูดชื่อฉันด้วย”
“เอเจ”
“...”
ซีอานไม่พูดอะไรอีก และฉันเองก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากกินข้าวของตัวเองให้หมดเช่นกัน
ฉันกับซีอานกลับมาที่หอโดยแท็กซี่เหมือนกับขาไป ฉันถามเขาด้วยนะว่าเขาไม่มีรถเหรอ แล้วเขาก็ตอบฉันว่าเขาไม่ชอบขับรถ -_-
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก แต่เพราะผู้ชายคนนี้คือซีอาน ฉันเลยรู้สึกว่าเขาทำอะไรมันก็แปลกไปซะหมด ฉันยังงงๆ กับตัวเองว่าวันนี้ฉันอยู่กับหมอนี่เกือบครึ่งค่อนวันได้ยังไงกัน ไม่อยากจะเชื่อ!
ฉันกับซีอานเดินเข้ามาจนถึงลอบบี้ของหอ พลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นล็อกเกอร์เลยนึกอะไรขึ้นมาได้...
ซีอานหยุดเดินทันทีเมื่อเห็นฉันเดินตรงไปที่ล็อกเกอร์ แทนที่จะเป็นลิฟท์ ฉันเลื่อนเปิดล็อกเกอร์ของตัวเองดู ก็พบว่า...กระดาษที่ฉันเขียนไว้มันหายไปแล้ว O.O
มีคนมาเอามันไปแล้ว!
ฉันเดินกลับมาหาซีอานอย่างครุ่นคิด ถ้าเป็นคชา...ก็แสดงว่าหมอนั่นต้องมาช่วงที่ฉันกับซีอานออกไปร้านกาแฟน่ะสิ
โธ่เอ๊ย! ฉันไม่น่าพลาดเลย!
ฉันจิ๊เสียงออกมาจนซีอานถึงกับมองฉันอย่างงุนงง ฉันไม่สนใจแล้วเดินนำเขาไปลิฟท์ หมอนั่นก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรฉันนอกจากเดินตามเข้ามาเงียบๆ
เราสองคนมาถึงชั้นที่หมายในที่สุด ฉันเดินนำซีอานออกมาจากลิฟท์ ก่อนจะชะงักไปในทันทีเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางนี้ ฉันขมวดคิ้วลงอย่างอดสงสัยไม่ได้ จนกระทั่งเขาเองก็หยุดเดินทันทีเช่นกันเมื่อสบตากับฉัน
“นายมาทำอะไรชั้นนี้น่ะเอเจ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปในที่สุด ฉันรู้สึกได้ว่าเอเจเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา
“มาหาเธอนั่นล่ะ”
“มาหาฉัน?”
“ก็...เผื่อเธอกลับมาแล้วไง” คิ้วของฉันยิ่งขมวดลงเข้าไปอีก ก็เขาเพิ่งจะโทรหาฉันเมื่อไม่ถึงยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ไม่ใช่รึไง มันแปลกๆ ที่จะลงมาหาฉันทั้งที่รู้ว่าฉันไม่อยู่ “why did you look at me like this babe? –O-“
เอเจมองหน้าฉันเหรอหราเมื่อเห็นว่าฉันมองเขาด้วยสายตาราวกับจับผิด ฉันได้ยินซีอานที่ยืนอยู่ด้านหลังของฉันหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวแล้วเดินผ่านฉันกับเอเจไป
“เข้าห้องแล้วนะ” ฉันไม่รู้ว่าซีอานพูดกับใคร เขาพูดแค่นั้นก็เดินไปจนถึงห้องตัวเองในทันที
ฉันเลื่อนสายตากลับมามองเอเจอีกครั้ง
“นายกลับมานานรึยัง”
“ทำไมเหรอ”
“แค่ถามดู”
“อ้ออ...สักพักแล้วล่ะ” เอเจเปลี่ยนมามองฉันด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่มตามแบบฉบับของเขาตามเดิม เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองก่อนจะมองหน้าฉันอีกครั้ง “เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ เห็นหน้าเธอก็หายคิดถึงละ J”
หยอดตลอด =_= เฮอะ!
เขาทำท่าจะเดินผ่านฉันไปที่ลิฟท์ แต่ฉันก็ตัดสินใจเรียกเขาไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวเอเจ”
“ว่าไงครับ~” เอเจหันกลับมาหาฉัน
“ฉันอยากขอนายดูกล้องวงจรปิดได้มั้ย”
“ฮะ?”
“ตรงล็อกเกอร์ชั้นล่างกับหน้าลิฟท์ชั้นนี้ =_=”
“กล้องชั้นล่างมีแค่ที่จอดรถกับตรงหน้าเคาท์เตอร์ ตรงล็อกเกอร์กล้องไปไม่ถึงน่ะ”
“-_-“
“ส่วนหน้าลิฟท์...ของชั้นนี้เสียพอดี -_-;”
“นายล้อฉันเล่นรึเปล่าเนี่ย -_-“
“ฉันพูดจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะ เธอจะไปดูเลยก็ได้” ฉันอยากจะบ้าตาย...ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้เนี่ย!
“งั้นฉันเข้าห้องก่อนนะ” ฉันหงุดหงิดเล็กน้อยกับการที่โชคไม่เข้าข้างฉันแม้แต่นิด เอเจมองอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของฉันด้วยสีหน้างุนงง ก่อนที่ฉันจะเดินผ่านฉันมายังหน้าประตูห้องของตัวเองในที่สุด
ติ๊ง!
ฉันยืนอยู่หน้าห้องของตัวเองพลางหันไปมองเอเจที่หายเข้าไปในลิฟท์เรียบร้อย ก่อนที่ฉันจะไขประตูเข้าไปในห้อง พลางก้มมองที่พื้นในทันที
...ว่างเปล่า
ไม่มีกระดาษอะไรถูกสอดเข้ามาในห้องทั้งนั้น...
ฉันปิดประตูห้องพลางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างครุ่นคิด...ฉันต้องคิดมากไปจนระแวงไปเองแน่ๆ
จู่ๆ เมื่อกี้...ฉันก็คิดว่าเอเจอาจจะเป็นคชาก็ได้ ตลกแล้ว! ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้หรอก
คชา...นายเป็นใครกันแน่?! นายกำลังจะทำฉันประสาทตายแล้วนะ!
To be Continued
มุมทอล์ค *
สวัสดีค่าา ขอกล่าวทักทายอย่างเบิกบานใจ
คิดถึงเรื่องนี้ที่สุดในสามโลกกกก ฮืออออ
ไม่ได้อัพเกือบค่อนเดือนแล้ววววววว
มาตอนนี้เลยขอยาวสักนิดค่ะ 555555
แม้จะไม่ยาวเท่าเรือ่งเก็ท แต่ก็ยาวใช่ย่อย ฮาาา
การจะแบ่งบทให้สี่หนุ่มแบบไม่ลำเอียง...
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะทุกคน 555555อยาก
รักเท่าๆกัน จะได้ออกเท่าๆกัน ฮาาาาาาา
ว่าแต่...ทำไมทุกคนถึงมาวนเวียนอยู่ใกล้นางเอก
(หรือนางเอกเราไปวนเวียนใกล้หนุ่มๆ เอง -_-)
5555555555555
มาเ้ข้าเรื่องกันเล็กน้อยตามเสต็ป
เอาล่ะสิ...ยูริเริ่มสงสัยคนใกล้ตัว 555555
อันที่จริงไอ้หนุ่มพวกนี้มันก็น่าสงสัยมาตั้งแต่แรก
เพียงแต่จะใช่คชามั้ยนี่ก็อีกเรื่องค่ะ หึๆๆๆๆๆ
ไอ้ที่น่าคิดยิ่งกว่า คชาัทำไปเพื่ออะไรคะพ่อคุณ
ออกมาดีๆก็ไม่ได้ ชอบให้คนเขาปวดหัว 555555
น่ะ...เรื่องบางเรื่องก็มีเหตุผลในตัวของมันเองงงง
ตั้งแต่ป่วยนี่กลายเป็นคนติดทีวีมากค่ะ
และทีวีนี่ล่ะ อุปสรรคในการปั่นนิยายแงงงง
พอจะปั่น มีอะไรให้ดูอีกละ ไม่ได้ปั่นทุกที 55555
ตอนนี้กำลังทำใจไม่ให้ดูทีวีเยอะอยู่ค่ะ T T
ดูยอดคอมเม้นท์ของเรื่องนี้แล้วแอบใจหายแวบ
ทั้งๆที่ วิวก็ไม่ได้น้อยเลย แงงงงงงงงงง
อาจจะเป็นเพราะัอัพช้าด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ T^T
เม้นท์กันสักนิดน้า จะได้เป็นแรงฮึดส่งสี่หนุ่มมาโลดแล่นต่อค่า 555
ขอบคุณล่วงหน้าไว้ก่อนเลยค่าา 555555
ช่วงนี้หมดเรื่องเม้าท์จริงจังเลย ฮืออออ
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะคะ ขอแวบไปหาอะไรกินก่อนน
คิดถึงเสม้อเสมอออออออออ
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ <3
อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !
1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา
รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คชาน่ากลัวจริงๆนะเนี่ย จะโผล่ก็ไม่โผล่ แทนที่จะกลับมายูริจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก
คชาคือหนึ่งในสี่คนนี้จริงๆหรอ ว้ากกกกก
เดาไม่ออกเลยค่ะไรท์เตอร์ คชาไปไหนนนนน
ซีอานน่ารักกก >3<
>
ว่าแต่หนึ่งในสี่คนนี้ใครจะเป็นคชาเดาไม่ถูกเลยย