★ Hidden Guy ! ♥ ปฏิบัติการ(ไม่)ลับ วุ่นเหล่านายตัวร้าย ☆★

ตอนที่ 5 : Chapter 4 ☆ Room405

 

Chapter 4 ☆ Room405





 

[เป็นไงบ้างล่ะแก กลับไทยเจอหนุ่มๆ ถูกใจมาเผื่อแผ่ฉันบ้างป่ะ >O<]

“เผื่อบ้าอะไรล่ะ ฉันเอาแต่ยุ่งวุ่นวายกับไอ้น้องชายบ้าบอของฉันเนี่ย -_-“ ฉันตอบยัยฟองออกไปพลางใส่สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างเต็มที่

ตอนนี้ฉันกำลังคุยกับยัยฟองผ่านสไกป์อยู่ ยัยฟองเป็นเพื่อนคนไทยที่อยู่อเมริกาเพียงคนเดียวของฉัน ครอบครัวยัยนั่นย้ายไปอยู่ที่นั่นกันหมด ยัยฟองเลยไม่มีโอกาสกลับมาที่ไทยเหมือนกับฉันตอนนี้

ซึ่งอันที่จริงฉันก็ไม่รู้สึกดีใจหรอกนะที่กลับมาที่นี่  =_=

[ฮ่าๆๆ แล้วสรุปแกเจอน้องชายแกรึยังล่ะ]

“เจอบ้าอะไรล่ะแก รู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันยิ่งเกลียดหมอนั่นเข้าไปใหญ่ สร้างปัญหาให้ฉันทั้งที่ไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ เจอเมื่อไหร่ฉันจะด่าให้เสียศูนย์เลยคอยดู!” ฉันได้ยินเสียงยัยฟองขำก๊ากออกมาชนิดที่ไม่เกรงอกเกรงใจ ยัยนี่รู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับฉันดี เพราะฉันมีเพื่อนคนไทยเพียงคนเดียวที่เป็นที่ปรึกษาและระบายปัญหาในทุกเรื่องๆ

[แกก็...ใจเย็นๆ น่า น้องชายแกอาจจะกำลังมีปัญหาชีวิต เดี๋ยวก็คงจะกลับมามั้ง] เวลาพูดคำว่าน้องชายทีไรยัยฟองจะหัวเราะคิกคักตลอด เพราะรู้ดีว่ามันเป็นคำพูดแกมประชด

ก็ที่จริงแล้วฉันเต็มใจจะมีน้องชายเสียเมื่อไหร่กันล่ะ ให้ตายเถอะ

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงซะฉันต้องลากตัวหมอนั่นกลับมาก่อนฉันจะกลับให้ได้”

[โอ้ว -O- แล้วถ้าแกเจอน้องแกแล้ว ฉันสงสัยมากว่าอย่างแกจะยอมคุยดีๆ กับน้องแกด้วยเหรอเนี่ย]

“ฝันไปเถอะ! ฉันยอมกลับมาที่นี่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว! ที่ทำอยู่ก็เพราะแม่ ฉันจะยอมคุยกับหมอนั่นแค่เรื่องของแม่เท่านั้นล่ะ”

ครืดๆ

ฉันละสายตาไปมองโทรศัพท์ข้างตัว พอเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามาฉันก็รีบหันกลับมาบอกลายัยฟองทันที

“แก ฉันต้องไปแล้วล่ะ มีธุระด่วน ไว้จะคอลหาแกใหม่”

[อ้าว โอเคๆ มีอะไรก็ส่งข่าวมานะ ฉันติดตามชีวิตแกอยู่ ฮ่าๆ]

“ย่ะ ขอบคุณมากที่อุตส่าห์ถ่างตามาคุยกับฉัน” ฉันมองยัยฟองโบกมือบายๆ ฉัน ก่อนจะปิดมันไปในที่สุด

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระเป๋าลากใบใหญ่ของตัวเอง พลางกดรับโทรศัพท์ในทันที

“ฉันกำลังจะลงไปแล้วเอเจ”

ติ๊ง!

ฉันเหลือบมองตัวเลขดิจิตอลที่ปรากฏอยู่ภายในลิฟต์เมื่อมันมาหยุดลงที่ชั้น 4 เอเจเดินนำฉันออกไปจากลิฟท์พลางลากกระเป๋าฉันพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี เขาพาฉันมาหยุดอยู่ยืนหน้าบานประตูห้อง 409 ก่อนจะยื่นกุญแจมาให้ฉัน

“นี่ ห้องของเธอ”

“ขอบใจ -_-“

“ฉันให้แม่บ้านมาจัดห้องให้ใหม่เพื่อเธอเลยนะ :)”

“เว่อร์น่า -_-“ ฉันเหลือบมองเอเจอย่างหมั่นไส้ พลางเบนสายตาไปยังห้องที่อยู่เยื้องทางฝั่งตรงข้าม

ห้อง 405 ของคชา... ทำเลดีไม่เบานะตรงนี้ หึๆ

“มีอะไรเธอก็บอกฉันละกัน ฉันอยู่ห้อง 701”

“...”

“หรือไม่ก็...” เอเจยกมือขึ้นทำท่าโทรศัพท์แล้วเอาแนบกับหูของเขาเหมือนครั้งนั้น “call me babe :)”

“เฮอะ” เอเจหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าฉันเบะปากใส่เขา ฉันเลิกสนใจเขาพลางหันมาไขกุญแจประตูห้องตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดประตูห้องเสียด้วยซ้ำ เสียงเปิดประตูที่ดังอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ก็ดึงความสนใจจากฉันในทันที

นั่นมันประตูห้อง 405 นี่!

สายตาของฉันจับจ้องไปยังบานประตูห้องนั้น ก่อนจะเห็นเจ้าของห้องปรากฏตัวขึ้นในที่สุด ไม่สิ...คนเช่าห้องต่างหาก นายซีอานไง!

สีผมอันสุดแสนจะโดดเด่นของเขาดูเป็นทรงกว่าวันนั้นที่ฉันเจอ เขาปิดประตูห้องลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันในที่สุด =_=

เขานิ่งไปเมื่อมองมาที่ฉัน สีหน้าเขาเรียบเฉยซะจนฉันไม่รู้ว่าหมอนั่นกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ไม่นานซีอานกลับเลื่อนสายตาไปทางเอเจแทน

“จะออกไปข้างนอกเหรอ” เอเจเอ่ยทักเขาพร้อมกับยักคิ้วทักทายเล็กน้อย

แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่ามันดูกวนประสาทมากกว่าจะเป็นการทักทายนะ =_=

“อือ จะออกไปข้างนอก”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง เอ้อนี่...ลูกค้าใหม่ของฉัน :)” เอเจชี้มาทางฉันพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปทางเขาด้วย “ชื่อยูริ ยังไงก็ฝากๆ แกดูแลด้วยนะ”

“...”

“เพราะฉันคิดว่ายูริน่าจะมีอะไรรบกวนแกอีกเยอะเลยล่ะ” แน่สิ เขาจะโดนฉันรบกวนจนกว่าฉันจะเจอคชานั่นล่ะ! “เดี๋ยวฉันขึ้นไปข้างบนก่อน มีอะไรก็โทรหาฉันนะ” เอเจหันมาโปรยยิ้มหวานให้ฉันพลางเปิดประตูห้องฉัน แล้วลากกระเป๋าเข้าไปวางด้านในให้เสร็จสรรพ เขาหันไปบอกลาซีอานอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้

ฉันมองเอเจที่หายเข้าไปในลิฟท์ แล้วหันกลับมาสบตาคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอีกครั้ง

...เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ตงิดๆ -_-^ วันนั้นฉันยังจำได้ดีนะยะ!

ซีอานเดินตรงมาทางนี้ขณะที่เขาเหลือบมองฉันเพียงเล็กน้อย เขาทำท่าเหมือนจะเดินผ่านฉันไป แต่แล้วก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันเสียดื้อๆ

“=_=”

“ฉันเคยเจอเธอรึเปล่า” มะ...หมอนี่! นี่นายจำฉันไมได้หรือไงกันหา!

“-_-^”

“...”

“ฉันเป็นพี่สาวคชา” ฉันแอบเหลือบมองเขาด้วยหางตา คิ้วของซีอานขมวดลงเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็กลับมาทำสีหน้าปกติตามเดิม

“อ้อ...”

“...”

“เธอนี่เองยัยมารยาทเสียวันนั้น”

“นี่!”

“ทำไมต้องขึ้นเสียง =_=” ให้ตาย...ให้ตาย หมอนี่เป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย! พูดจากับฉันได้หน้าตายมาก แถมยังถามมาได้ด้วยท่าทางนิ่งๆ แบบนั้นน่ะ!

“ก็นายมาว่าฉันเสียมารยาทได้ไง! อีกอย่างฉันเป็นพี่นายนะ! นายนั่นล่ะมารยาทเสียไม่มีสัมมาคารวะ!”

“เหรอ”

“..!” เหรอ? เหรออะไรของนายหา! ตอบสั้นแบบนี้ฉันด่าต่อไปถูกนะยะ!

“...ก็เธอมารบกวนเวลานอนฉันนี่”

“ฉันไมได้อยากจะรบกวนเวลาของนายแม้แต่เสี้ยววินาทีหรอกนะ ฉันมาตามหาคชาถึงได้มาหานาย!”

“เหรอ”

“-_-^”

“วันนั้นฉันจำไม่ได้หรอกว่าเธอมาหาฉันทำไม ฉันง่วง ฉันไม่ชอบให้ใครมากวนฉันเวลานอน ฉันจะหงุดหงิดมาก”

“เรื่องของนายเถอะ และฉันขอพูดอีกรอบว่าฉันเป็นพี่นายหนึ่งปี”

“ฉันนับถือใครเป็นพี่ตามส่วนสูงน่ะ“

“...!” ฉันอยากจะปรี๊ดดด กรี๊ดดดดดดด!

“แล้วมาทำอะไรที่นี่” ฉันกำลังจะอ้าปากด่าเขาต่ออยู่แล้วเชียว แต่เขากลับขัดฉันขึ้นมาซะก่อน

“มารอคชา!”

“เหรอ”

“=_=^”

“มารอที่นี่แล้วจะเจอเหรอ” ฉันเบ้ปากใส่เขาพลางยกมือขื้นกอดอก

“ก็หมอนั่นกลับมาที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอไง นายมาเช่าห้องต่อคชา นายก็น่าจะรู้บ้างนะ”

“...”

“ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่รู้อะไรเลย”

“หน้าฉันดูเป็นคนรู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ =_=”

“...” ป่วยการที่จะพูดกับเขาจริงๆ...

ฉันไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อนในชีวิต ผู้ชายที่กวนประสาทแบบซื่อบื้อได้เถรตรงสุดๆ!

ฉันใช้มือปัดผมตัวเองไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ก่อนจะใช้มืออีกข้างเท้าเอวมองเขาในที่สุด

“งั้นนายตอบคำถามฉันมาแค่คำถามเดียวพอ ว่านายรู้มั้ยว่าคชาหายไปไหนกันแน่ หมอนั่นให้นายเช่าห้องต่อ ก็น่าจะบอกอะไรนายบ้างสิ”

“...”

“=_=”

“ทำไมต้องทำหน้ากดดันด้วย กำลังคิดอยู่นี่ไง” ให้ตายเถอะจอร์จ หมอนี่มัน...=[]=!

“-_-^”

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้สนใจ”

“ฉันไม่เชื่อ”

“เออ งั้นรู้ก็ได้” อ้าว! “ไม่ละ...ไม่รู้ดีกว่า”

...ฉันอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าหมอนี่จริงๆ กรี๊ดดดดด!

“นายจะเอายังไงกันแน่หา!”

“ไม่รู้จริงๆ ที่ฉันรู้ รู้แค่ว่ามันบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่สักพัก แล้วจะกลับมาเอง =_=”

“แค่นั้น? -_-“

“เออมั้ง มันถึงให้ฉันเช่าห้องอยู่ต่อได้นี่ไง ไม่งั้นฉันจะมาอยู่ได้ยังไงล่ะ” พูดจาไม่เพราะแล้วยังกวนอีกนะ

“แล้วหลังจากที่นายมาอยู่ที่นี่ นายเจอคชาบ้างมั้ย”

“ไม่”

“เป็นไปได้เหรอ ถ้าหมอนั่นกลับมาที่ห้องนายก็ต้องเห็นสิ =_=”

“ฉันไม่ใช่กบ ถึงจะได้จำศีลอยู่ในห้องตลอดเวลา”

“-_-^”

“ฉันก็อยากเจอมันอยู่เหมือนกัน เพราะมันไม่ได้จ่ายค่าห้องงวดสุดท้ายก่อนที่ฉันจะมาอยู่”

“=_=;” ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อที่ยังคงสีหน้าเดิม จนยากที่ฉันจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

“เออ แล้วทำไม...ฉันถึงมายืนคุยกับคนที่ไม่รู้จักอย่างเธอเนี่ย”

“...!”

“งั้นไปละ” ซีอานพูดกับฉันเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินจากฉันไปอย่างหน้าตาเฉย!

ฉันได้แต่อ้าปากค้างมองไปตามหมอนั่นไปอย่างอึ้งๆ จนกระทั่งหมอนั่นหายเข้าไปในลิฟท์...

โอ๊ย! ซีอาน นายมัน...มนุษย์ประหลาดชัดๆ เลย!

ฉันชักไม่แน่ใจว่าการที่ฉันตัดสินใจเข้ามาอยู่ที่หอนี่ มันจะช่วยให้ฉันได้เจอตัวคชาตามที่หวังไว้หรือเปล่า -_- ทำไมถึงดูพึ่งพาใครไม่ได้ขนาดนี้กันเนี่ย

ฉันขยี้หัวตัวอย่างหงุดหงิดพลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง...เพิ่งจะแปดโมงเช้าเอง!

เมื่อกี้นี้คุณน้าป่านโทรมาหาฉัน ถามฉันว่าเป็นยังไงบ้างและลำบากอะไรหรือเปล่า ฉันก็โอเคนะที่คุณน้าป่านดูเป็นห่วงเป็นใย แต่ไม่ต้องโทรมาเช้าขนาดนี้ก็ได้มั้ง -_-

ตั้งแต่มาที่นี่ บอกตามตรงว่าฉันยังปรับตัวให้ชินกับเวลาที่นี่ไม่ค่อยได้ แต่ฉันดันมีเรื่องให้ทำเยอะแยะไปหมดจนงงไปหมดแล้วเนี่ย!

ในเมื่อหมดอารมณ์ที่จะนอนต่อ ฉันเลยลุกจากเตียง กะว่าอาบน้ำแล้วจะออกไปข้างนอกหาซื้ออะไรมาตุนไว้สักหน่อย

ฉันหยุดอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อจัดผมที่ไม่เป็นทรงของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นจากด้านนอกห้อง จนต้องเดินไปส่องตาแมวดูอย่างช่วยไม่ได้ =_=

ที่แท้ก็ผู้หญิงกับผู้ชายที่เปิดประตูออกจากห้องฝั่งตรงข้ามฉันนี่เอง เอะอะเสียงดังอะไรกันแต่เช้า แต่เอ๊ะ! นั่น...ฉันเห็นใครบางคนใส่ชุดนักศึกษาพร้อมกำลังเดินผ่านห้องฉันไป นายซีอาน =O= มีเรียนแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย

พอเห็นเขาก็อดที่จะเบ้ปากเองคนเดียวไม่ได้ -^- เจอทีไรไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกพอใจได้หรอก!

ฉันเลิกสนใจเรื่องของคนอื่นแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยฉันก็ออกมานั่งเปิดโทรทัศน์พลางเช็ดผมตัวไปด้วย เสียงปิดประตูปึงปังจากด้านนอกทำให้ฉันอดจะหันไปมองประตูอีกครั้งไม่ได้ =_= ให้ตายเหอะ เมื่อไหร่จะเลิกทะเลาะกันเนี่ย!

ครืด ครืด

ฉันละสายตาจากประตูแล้วเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเอง

‘Wake up honey!’

เอเจ หมอนั่นส่งข้อความมาหาฉัน =_= ฉันเบะปากใส่โทรศัพท์แล้วส่งกลับไปหาเขาทันที

‘honey? I’m not your girl :P!!’

ฉันวางโทรศัพท์เอาไว้เหมือนเดิม ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง แต่เสียงเคาะประตูจากห้องด้านนอกที่ดังระดับหลายร้อยเดซิเบลทำเอาฉันหันไปมองประตูอย่างหงุดหงิดอีกครั้งจนได้!

ไปทะเลาะกันที่อื่นได้มั้ยยะ! โอ๊ย!

ฉันเดินไปที่ประตูอย่างอารมณ์เสีย เตรียมจะออกไปฉะไอ้พวกที่ไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจชาวบ้านชาวช่อง!

แต่ขณะที่มือของฉันจับลูกบิดประตูอยู่นั้น ระยะสายตาของฉันกลับเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้นแทบเท้าของฉัน

O.O กระดาษอะไรน่ะ?

มันมาจากไหนกัน?! เมื่อกี้ฉันนั่งอยู่บนเตียงแล้วหันไปมองประตูตั้งหลายรอบ ฉันไม่เห็นจะเห็นเลย งั้นก็หมายความว่า มันเพิ่งถูกสอดเข้าบานประตูมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้!

ไวเท่าความคิด ฉันเลิกสนใจเรื่องด้านนอกห้องแล้วก้มตัวหยิบกระดาษขึ้นมาพร้อมกับคลี่มันออกในทันที

‘To…Yuri’

‘You don’t have to find me because I found you’

(เธอไม่ต้องตามหาฉันหรอก เพราะฉันพบเธอแล้ว)

ข้อความในกระดาษทำเอาฉันขมวดคิ้วในทันที ข้อความห้วนๆ สั้นๆ ไม่มีที่มาที่ไปและก็ไม่ได้ลงชื่อเอาไว้เหมือนครั้งก่อน แต่มันก็ทำให้ฉันคาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าใครที่น่าจะเป็นคนเขียนมันให้ฉัน!

ฉันถือกระดาษไว้ในมือพลางเปิดประตูห้องออกไปในทันที!

ปึง!

แรงผลักประตูของฉันทำเอาบานประตูกระทบกับผนังจนเกิดเสียงดัง พร้อมๆ กับที่ใครคนหนึ่งชะงักมือออกจากลูกบิดประตูของห้องที่อยู่เยื้องกับห้องของฉันอย่างรวดเร็ว!

“...”

“...”

...ห้อง 405 ห้องของคชา!

ฉันยืนนิ่งมองผู้ชายร่างสูงที่กำลังสบตาฉันที่ฉันเช่นกัน เขาไว้ผมสีดำ...แต่ยามที่มันกระทบกับแสงไฟมันกลับมีประกายสีน้าตาลหม่นค่อนไปทางสีแดงเลือดหมู ดวงตาได้รูปกำลังเบิกตาโตเล็กน้อยเมื่อมองมาที่ฉัน ใบหน้าของเขาเรียวได้รูปเข้ากับผมที่ถูกจัดทรงเอาไว้เล็กน้อยของเขา จิวเล็กๆ ที่ใบหูด้านซ้ายสะท้อนกับแสงไฟจนฉันสังเกตเห็นใด และที่โดดเด่นสะดุดตาก็คือแว่นเลนส์ใสกรอบสีดำธรรมดา ที่เขาเสียบเอาไว้ตรงเสื้อของเขา!

ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันก้าวขาเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว! ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่สูงกว่าฉันเกือบยี่สิบเซนติเมตรที่กำลังมองฉันด้วยสีหน้าตกใจเข้าไปอีก

“O.O!”

“นาย...”
                "..."

“ใช่ คชารึเปล่า”

“...” ฉันใช้มือข้างหนึ่งดึงเสื้อคลุมตัวนอกเขาเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีฉัน ขณะที่บุคคลตรงหน้าฉันเองยังออกอาการเหวอจนไม่คิดจะตอบคำถามของฉัน

ยิ่งได้เห็นเขาระยะประชิด ฉันยิ่งรับรู้ได้ว่านัยน์ตาสีดำสนิทของเขามีแรงดึงดูดมหาศาล จมูกโด่งรับกับใบหน้าได้อย่างพอดิบพอดี ไม่มากไม่น้อยไป

...แต่ว่าหมอนี่ก็ไม่ได้ดูคล้ายคชาในรูปที่คุณน้าป่านให้ฉันมาเลย! ให้ตายเถอะ...รูปนั้นมันทั้งเก่า ทั้งเห็นหน้าไม่ชัดเพราะแว่นบังหน้าไว้ซะหมด เหมือนรูปหลายปีมาแล้วยังไงอย่างงั้น

“นี่ นายใช่คชามั้ย!” ฉันกระตุกเสื้อเขาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ตอบอะไร เหมือนหมอนั่นจะได้สติ เขารีบดึงมือฉันออกจากการยึดเสื้อของเขาไว้ในทันที

“อะ...อะไรของเธอเนี่ย!”

“-_-“

“อยู่ดีๆ ก็เดินปรี่เข้ามาดึงเสื้อคนอื่นแบบนี้ รู้จักกันเหรอ!” เขาถอยหลังออกห่างจากฉันไปหนึ่งก้าว แถมยังทำสีหน้างุนงงปนไม่พอใจใส่ฉันอีกต่างหาก

“ก็ฉันถามว่านายใช่คชารึเปล่า ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่”

“...ฉัน?” เขาชี้เข้าหาตัวเองพลางเบิกตาโตใส่ฉัน “จะบ้าเหรอ ฉันจะไปเป็นมันได้ยังไงกัน -_-!”

อยากจะบอกว่าหมอนี่เป็นคนที่แอ็กติ้งแรงมาก =_= เขาเหวี่ยงมือไปมาเหมือนไม่พอใจที่ฉันหาว่าเขาเป็นคชายังไงอย่างงั้นน่ะ

ฉันยกมือขึ้นกอดอกแล้วหรี่ตามองเขาในทันที...ถ้าไม่ใช่คชา แล้วมายืนอยู่หน้าห้องนี้ ทำท่าลับๆ ล่อๆ แบบนี้ทำไมกัน! แล้วไหนจะกระดาษที่เพิ่งสอดเข้ามาใต้ประตูห้องฉันอีกล่ะ ทุกอย่างมันดูเหมาะเหม็งเกินไปมั้ง

“ถ้าไม่ใช่คชา แล้วนายเป็นใคร”

“=_= ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยเนี่ย”

“ตอบมา!” ฉันเข้าไปใกล้เขาแล้วดึงเสื้อเขาเอาไว้อีกครั้ง จนเขายกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างตกใจ ราวกับพวกผู้ร้ายโดนตำรวจจับได้

“เฮ้ย! เธอเป็นใครเนี่ย ทำไมโหดจังวะ!”

“-_-“

“ปาร์ค ฉันชื่อปาร์ค!” ฉันจ้องหน้าเขานิ่งอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก แต่สุดท้ายก็ปล่อยมือออกจากเสื้อของเขาอีกครั้ง

“นายมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ หน้าห้องนี้”

“นั่นมันเรื่องของฉันเถอะ ฉันต่างหากที่สงสัยว่าเธอเป็นใครแล้วมายุ่งกับฉันทำไม =_=”

“ฉันเป็นพี่สาวคชา” ฉันตอบออกไปอย่างไม่อ้อมค้อมและคอยสังเกตพิรุธของเขา แต่หมอนั่นแค่เงียบไปเพียงไม่กี่วินาที ก่อนจะพูดต่อ

“...พี่สาว?”

“อือ”

“ไอ้คชามีพี่สาวด้วยเหรอเนี่ย =_=”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับการที่นายไม่มายืนทำตัวหน้าสงสัยอยู่หน้าห้องคชาหรอก”

“อ้าว อะไรกัน ก็ฉันมาหามัน ฉันก็ต้องมายืนอยู่หน้าห้องมันดิ”

“แต่เมื่อกี้นายกำลังจะเปิดประตูเข้าไป -_-+”

“ก็ฉันเคาะห้องแล้วมันไม่อยู่ ฉันเลยลองจับลูกบิดดูเผื่อว่าห้องไม่ได้ล็อก เธอนั่นล่ะเปิดประตูออกมาซะเสียงดัง ฉันเลยตกใจ!”

“...”

“แล้วทำไมเธอต้องมาจับผิดฉันด้วยเนี่ย =_=” ฉันเงียบไปในทันทีเมื่อคนตรงหน้าดูค่อนข้างแน่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูด ฉันแสร้งมองไปทางอื่นอย่างกลัวเสียหน้าก่อนจะตอบเขาออกไป

“ฉันนึกว่านายเป็นคชา -_-“

“ฉัน? เป็นไอ้คชาเนี่ยนะ O.O?”

“อะ...เออ ก็นั่นล่ะ!”

“ตลก! เธอคิดได้ยังไงเนี่ย!” ฉันหันกลับมามองเขาอีกครั้งในทันที

“ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ฉันเพิ่งมาจากอเมริกา มาตามหาคชา ฉันไม่ได้เจอหมอนั่นมาหลายปีแล้ว แล้วอยู่ดีๆ นายก็โผล่มา ฉันก็นึกว่าเป็นนายสิ!”

“หือ ตามหา? ตามหามันทำไม”

“ก็หมอนั่นหายตัวไปไง -_-

“หายตัวไป?” หมอนั่นขมวดคิ้วลงพลางจ้องมองฉันด้วยความสงสัย

“ใช่ นายเป็นเพื่อนเขา นายไม่รู้เหรอ”

“เพื่อน? ขอโทษทีเถอะ ฉันไม่ใช่เพื่อนมัน”

“อ้าว”

“ฉันไม่ถูกกับมันต่างหากล่ะ =_=^” หะ...หา? ไม่ถูกกับคชา?!  ให้ตาย...ฉันล่ะปวดหัว ไอ้น้องชายคนนี้ทำไมมันเรื่องเยอะเรื่องแยะนักหนาเนี่ย! “แล้วที่เธอเห็นฉันอยู่ตรงนี้เวลานี้ เพราะฉันมีเรื่องที่จะต้องสะสางกับมัน -_-“

“งั้นเหรอ =_= หมอนั่นไม่อยู่หรอก”

“...”

“คชาหายตัวไปตั้งนานแล้ว นายไม่รู้เหรอ”

“ก็เพราะไม่เห็นมันโผล่ไปให้เห็นนี่ไง ฉันถึงได้มาหามันที่นี่ เมื่อสามวันก่อนมันยังโทรหาเพื่อนฉันอยู่เลย”

“เพื่อนนาย O.O!” ฉันถึงกับเบิกตาโตมองเขาอย่างตกใจ!

“ใช่ดิ ไอ้คชามันหาตัวจับยากจะตาย เจอเมื่อไหร่ฉันจะถีบมันให้หน้าหงายเลยคอยดู =_=”

“...”

“แล้วนี่มันไม่อยู่ห้องจริงเหรอเนี่ย”

“จริง มีแต่เพื่อนคชามาอยู่แทน นายรู้จักรึเปล่าที่ชื่อซีอานน่ะ”

“ฉันจำเพื่อนมันได้ไม่หมดหรอก เธอไม่รู้เหรอว่าไอ้คชามันมีเพื่อนเยอะแยะไปหมดน่ะ เป็นพี่สาวประสาอะไรกัน  -_-” ฉันไม่คิดจะโต้ตอบกับสิ่งที่เขาพูด พลางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างกลุ้มใจ

คชา นายลงมาจากสวรรค์วิมานชั้นไหนกัน ถึงได้ดูแปลกแยกแตกต่างจากคนอื่นขนาดนี้เนี่ย โอ๊ย!

“ทีนีเลิกสงสัยฉันได้รึยัง” ฉันช้อนสายตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง ถึงทุกอย่างที่เขาพูดมันจะดูน่าเชื่อถือได้ แต่...มันก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี!

แต่ถ้าทุกอย่างที่หมอนี่พูดเป็นเรื่องจริง...ก็แสดงว่าฉันคงจะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับคชาได้อีกไม่ยาก

น้องฉันไปมีเรื่องอะไรกับหมอนี่กันเนี่ย =_=!

“นายชื่ออะไรนะ”

“ปาร์ค” ฉันพยักหน้าลงอย่างไม่สนใจอะไรเท่าไหร่นักก่อนจะเขาไปใกล้เขาอีกครั้ง แล้วคว้าข้อมือเขาเอาไว้ “เฮ้ย! เธอจะพาฉันไปไหนเนี่ย!”

หมอนั่นเดินตามแรงลากของฉัน ฉันไม่สนใจว่าตัวเองจะอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดาๆ กับกางเกงลายการ์ตูนขาสั้นแสนธรรมดา แถมผมก็ยังไม่แห้งดีแล้วมีผ้าขนหนูพาดไว้ที่บ่าอีกต่างหาก ฉันลากหมอนั่นจนมาถึงหน้าลิฟท์พลางเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อรอมันลงมาจากชั้นบน

“นี่ ยัยขาวโบ๊ะ ทำไมเธอเผด็จการจังวะ เธอจะลากฉันไปไหนมั่วๆ ซั่วๆ ไม่ได้นะ!” ฉันหันไปมองเขาในทันที

“ถ้านายไม่ใช่คชาจริงๆ นายต้องเล่าทุกอย่างที่นายรู้เกี่ยวกับคชาให้ฉันฟัง!”

“แล้วเธอเป็นใครถึงมาบังคับฉันได้เนี่ย!” ฉันไม่สนใจที่เขาพูดพลางพยายามดันหลังปาร์คเข้าไปในลิฟท์ เมื่อลิฟท์มาถึงแล้ว

ติ๊ง!

หมอนั่นโดนฉันดันเข้าไปในลิฟท์เป็นที่เรียบร้อยๆ พร้อมๆ กับประตูลิฟท์อีกตัวที่เพิ่งขึ้นมาหยุดยังชั้นสี่กำลังเปิดออก ฉันกำลังจะก้าวไปในลิฟท์ ขณะที่คนในลิฟท์ตัวนั้นกำลังเดินออกมาเช่นกัน และเขาก็หันมาสบตากับฉันพอดี

ดวงตาชั้นเดียวเรียวได้รูปกำลังมองมาที่ฉัน ขณะที่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นฉัน

...นายแอล =_=

หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย?!

To be Continued

มุมทอล์ค *


สวัสดีค่าา วันนี้มาทักทายด้วยความลั้นลาา
ได้อัพนิยายตอนเย็นมันเฟรชชี่แบบนี้นี่เองงง 5555555
รู้งี้น่าจะอัพนิยายเร็วๆ แบบนี้มาตั้งนานแล้ววว
ทำเป็นพูดดีไป -.,- ไม่เคยปั่นเสร็จทันตอนเย็นน่ะค่ะ
กว่าจะเสร็จก็หลังเที่ยงคืน ทุกกกกกกกที 555555

น้องๆ หลายคนเปิดเทอมแล้วใช่มั้ยยยย
ไรท์เตอร์ปิดอีกอาทิตย์เดียวค่ะ T^T ปิดเหมือนไม่ได้ปิด
แถมเทอมหน้าก็เรียนมหาโหด เห็นชื่ออาจารย์ทีสอน
แบบว่าขอทรุดทีเถอะ 555555 เตรียมโฮได้เลย ฮือออ

มาเข้าเรื่องกันอย่างเร็วไว >_____<
ในที่สุดหนุ่มคนสุดท้ายก็โผล่มาาาาา! เฮฮฮฮ
ถ้าไม่นับเอเจนี่ ปาร์คเป็นอีกหนึ่งคนที่เข้าหาง่ายสุดแล้วค่ะ
ซีอานกับแอลนี่ไม่ไหวนะ 55555555 
ซีอานนี่ผู้ชายอึนแห่งชาติ และอารมณ์แปรปรวนมาก
ส่วนแอลนี่ก็เหวี่ยงแห่งชาติ 55555555
ว่าแต่หอนี้นี่เป็นที่เดินเล่นของหนุ่มๆ สี่คนกันหรืออ ^___^
มาที่นี่กันให้วุ่นเชียว คึๆๆๆๆๆๆ 555555
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่ได้เป็นยูริดีค่ะนางเอกเรา (ฮา)
เจอน้องอย่างคชาเข้าไป... 5555555555

เรื่องนี้พยายามจะไม่ให้ยาวมากนะคะ 5555
แต่ไม่รู้จะทำได้มั้ย T________T
การจะส่งบทให้ปู้ชายสี่คนเท่าๆ กันนี่ไม่ง่ายเลยยย
พยายามจะไม่ลำเอียงส่งบทให้คนที่ตัวเองชอบเยอะค่ะ 55555
ล้อเล่นน่าาา >3< เก๊าไม่เคยลำเอียงขนาดนั้น (??) 5555

วันนี้มาทอล์คแบบกรุบกริบ
คืนนี้ต้องเตรียมตัวดูแรงเงาอีกแล้วววว ! -.,-

คิดถึงทุกคนเสมอออออออออออออออ
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ








อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !



1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ



ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา

รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^

 

 

  



 

 

Matesoul my