★ Hidden Guy ! ♥ ปฏิบัติการ(ไม่)ลับ วุ่นเหล่านายตัวร้าย ☆★

ตอนที่ 4 : Chapter 3 ☆ To Yuri

 

Chapter 3 ☆ To Yuri





 

16:14

ฉันกำลังจะหมดความอดทน -_-^

หมอนั่นกล้าดียังไงถึงปล่อยให้ฉันรอมาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ฉันนั่งรอเขาเป็นชั่วโมงแล้วนะ! ตั้งแต่ฉันเจอเอเจเมื่อตอนบ่ายสองกว่าๆ ฉันก็ตัดสินใจไม่ไปไหนแล้วกลับมานั่งรอหมอนั่นในร้านกาแฟ

ตอนนี้ฉันดูเหมือนยัยผู้หญิงงี่เง่าที่มานั่งรอผู้ชายเป็นชั่วโมงๆ ยังไงไม่รู้ =_=^ มันไม่ใช่ตัวฉันเลยนะแบบนี้ ให้ตายเถอะ

ครืด ครืด~

ข้อความเข้ามาอีกแล้ว

‘ยิ้มหน่อยสิ :)’

หมอนั่น...

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วมองผ่านกระจกของร้านออกไปยังด้านนอก ฉันก็เห็นเอเจกำลังยืนพิงรถตัวเองขณะที่กำลังมองมาที่ฉัน

ลีลาเยอะจริงๆ นะ -_-^

สุดท้ายฉันก็เก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินออกมาหาเขาด้านนอก เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อฉันมาหยุดยืนตรงหน้าเขา

“พร้อมไปแล้วนะ?”

“นานแล้วล่ะ” เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อได้ยินคำตอบของฉัน ก่อนที่จะเปิดประตูรถให้ฉัน

สายตาอันทรงเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อของเขาที่ยังคงจับจ้องมาที่ฉัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องระวังตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม =_=;

น่ากลัวจริงๆ ให้ตายเถอะ!

หลังจากที่เอเจพาฉันออกมาจากมหาวิทยาลัย เขาก็ขับรถพาฉันมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่ ฉันเดาเอาจากเวลาในการขับรถมาของเขาน่ะ ฉันคุ้นเคยที่นี่ซะเมื่อไหร่กัน -_-

ฉันปล่อยให้เขาสั่งอาหารให้ฉัน และเมื่อพนักงานเดินออกไป เขาก็หันมาหาฉันในทันที

“เธอรู้จักฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยนะ :)”

“ถ้าจะถามชื่อฉัน ไม่ต้องพูดอ้อมๆ ก็ได้หรอกมั้ง” เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน

“นั่นสิ ถ้างั้นชื่ออะไรอะไรล่ะ”

“ยูริ”

“ยูริ?”

“ใช่ แล้วฉันก็เป็นพี่นายปีนึงด้วย”

“รู้ได้ไงว่าฉันอายุเท่าไหร่ :)” หมอนี่ -_-^

“ก็นายเป็นเพื่อนคชาไม่ใช่เหรอไง”

“นั่นสิเนอะ” เขาเอนตัวพิงพนักพิงพร้อมกับพาดมือขนานไปกับที่พิงด้วยท่าทางสบายถึงขีดสุด

แต่ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ท่านี้ของเขาจะทำให้ผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ถึงกับหันมามองตาวาวในทันที -_-;

“ฉันเพิ่งรู้นะว่าไอ้คชามีพี่สาวด้วย”

“...”

“แล้วพี่สาวก็...”

“=_=”

“ดูดีมากซะด้วย :)” ฉันแค่นหัวเราะออกมาอย่างเอือมระอากับคำพูดหยอดของเขา

“นายควรเข้าเรื่องได้แล้วนะ”

“...”

“ที่ฉันมาเพราะอยากจะรู้เรื่องคชาต่างหาก” ฉันยกมือขึ้นกอดอกขณะที่จ้องมองเอเจ เขาพยักหน้าลงด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนเดิม

“ถามมาสิ”

“นายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับคชาก่อนที่จะหายตัวไปใช่มั้ย”

“ใช่มั้ง”

“=_=”

“ไม่ได้กวนนะ แต่วันนั้นฉันอยู่กับมันจริง แต่ก่อนที่มันจะหายตัวไป มันไปเจอใครอีกรึเปล่าก็ไม่รู้”

“งั้น...นายสนิทกับคชาแค่ไหน”

“แค่ไหนเหรอ...ก็ไม่เท่าไหร่มั้ง เพื่อนเที่ยวกันซะมากกว่า”

“ถ้างั้นนายไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรมั่งเลยเหรอ ที่คชาหายไป -_-“

“ทุกข์ร้อนเหรอ?”

“=_=”

“ถ้ามันหายไปจริงๆ ก็อาจจะทุกข์มั้ง :)” ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ก่อนหน้านี้ก็นายแอลนั่น...ที่พูดเหมือนกับรู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับคชา คราวนี้ก็กลายมาเป็นคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันอีก

ถ้ารู้อะไรแล้วทำไมไม่พูดออกมาเล่า!

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”

“ฉันแค่พูดเฉยๆ เอง ไม่เห็นจะต้องจริงจังเลย” เขาทำเป็นหัวเราะเบาๆ แล้วเสมองไปทางอื่นอย่างจงใจ ดูเหมือนจะแกล้งให้ฉันยิ่งสงสัยมากกว่า

“ถามจริงๆ นะ นายรู้มั้ยว่าคชาไปไหน เขายังอยู่ดีใช่มั้ย” เอเจเหลือบสายตากลับมามองฉันอีกครั้ง เขายังคงยกยิ้มที่มุมปาก

“ทำไมเธอถึงเลือกมาถามฉันล่ะ”

“=_=”

“ตอบก่อนสิ แล้วฉันจะตอบบ้าง :)” ฉันเก็บอาการหมั่นไส้เขาเอาไว้ในใจ ก่อนจะตัดสินใจตอบออกไปในที่สุด

“เพราะนายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับคชาไง”

“แค่นี้?”

“แล้วก็คนที่ชื่อแอล เพื่อนสนิทคชา เขาบอกให้ฉันมาถามนายน่าจะดีกว่า”

“อ้อ...” เขายกยิ้มมากกว่าเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งเท้าคางกับโต๊ะแล้วจ้องมองฉันแบบจริงจังแทน =_= “ไปเจอหมอนั่นมาก่อนแล้วเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“เพราะหมอนั่นบอก เธอถึงมาหาฉันใช่มั้ย”

“ก็ใช่อีกนั่นล่ะ” เอเจเบือนสายตาไปทางอื่นแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่เขาจะหันกลับมาหาฉันอีกครั้ง “ทีนี้นายตอบคำถามฉันได้แล้ว คชาอยู่ที่ไหน นายรู้มั้ย”

“ฉันไม่รู้หรอก” เขาสวนตอบฉันออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

“-_-“

“ถึงฉันอาจจะอยู่กับมันเป็นคนสุดท้ายจริงๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรู้ว่ามันไปไหน”

“...”

“ฉันว่าเธอสงสัยผิดคนแล้วล่ะ มีอีกคนที่น่าสงสัยกว่าฉันอีกนะ :)”

“ใครอีก =_=” มันจะเยอะแยะไปแล้วนะ อะไรนักหนาเนี่ย

“เธอไปหอไอ้คชามารึยัง”

“ฉันไปมาแล้ว แล้วฉันก็เจอเพื่อนคชามาอยู่แทน -_-“ เอเจยกยิ้มมุมปากพร้อมกับหัวเราะหึออกมา

“ก็นั่นล่ะ”

“...”

“...คนที่มาเช่าห้องอยู่แทน จะไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเจ้าของห้องไปไหนน่ะ”

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน พอฉันไปหานายซีอานเขาก็บอกให้ฉันมาถามแอล พอฉันไปถามแอล หมอนั่นก็ให้ฉันมาถามเอเจ แล้วพอฉันมาถามเอเจ เขากลับบอกว่าซีอานน่าจะรู้ดี -_- จะโยนกันไปโยนกันมาทำไม!

เอเจจงใจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนฉันถึงกับผงะไปในทันที ฉันใช้มือผลักเขาให้กลับไปนั่งดีๆ เหมือนเดิมแล้วส่งสายตาเอ็ดเขาไป

“ถ้าอยากจะให้ฉันช่วยหาคชา ฉันช่วยเธอได้นะ”

“=_=”

“แต่ว่า...”

“...”

“แลกกับการให้ฉันได้จีบเธอ :)” ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้!

“จีบฉัน? แล้วนายจะช่วยฉันยังไงไม่ทราบ =_=”

“ทุกอย่าง” เขาตอบด้วยท่าทางสบายๆ จนน่าหมั่นไส้ถึงขีดสุด “อยากให้ฉันช่วยอะไรเรื่องนี้ ก็บอกมา”

“...”

“แล้วแต่เธอนะ” ฉันมองเขาอย่างชั่งใจ

แต่มีเขาที่ยอมคุยกับฉันดีๆ ก็ยังดีกว่าสองคนนั่นที่ไม่ยอมให้ความร่วมมืออะไรกับฉันเลย -_- อย่างน้อยเอเจก็น่าจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง

...เป็นไงเป็นกัน ฉันอยู่ที่นี่ไม่นานเดี๋ยวก็กลับแล้ว! จะคิดอะไรให้มันมากมาย

“ก็ได้”

“ก็ได้?”

“ฉันยอมให้นายจีบฉัน แต่ติดหรือไม่ติดก็อีกเรื่องนึงนะ” เอเจหัวเราะออกมาในทันที เขายื่นนิ้วโป้งมาตรงหน้าด้วยพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ “อะไรอีกล่ะ =_=”

“แปะโป้ง”

“...?”

“ทำสัญญาว่าเธอจะให้ฉันจีบเธอ ^^” ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะยอมยื่นมือไปแปะโป้งกับเขาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“ทีนี้จะช่วยฉันได้รึยัง”

“แน่นอนสิ”

“ถ้างั้นก็บอกฉันหน่อย ว่าทำไมต้องเป็นซีอาน”

“ก็หมอนั่นอยู่ห้องไอ้คชานี่”

“เหตุผลแค่นั้น มันก็พอๆ กับการที่คนอื่นบอกว่านายอยู่กับคชาเป็นคนสุดท้ายนั่นล่ะ มันก็น่าสงสัยเหมือนกัน”

“แต่มีคนเคยเห็นไอ้คชากลับมาที่หอ หลังจากที่หายตัวไปแล้วนะ :)”

“O.O”

“เป็นไปได้เหรอ ที่ซีอานจะไม่รู้ว่าไอ้คชาอยู่ไหน” เป็นไปไม่ได้น่ะสิ! ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หมอนั่นต้องรู้แน่ๆ!

ฉันละสายตาจากเอเจแล้วกัดริมฝีปากตัวเองอย่างครุ่นคิด...ถ้าอย่างนั้น ก็มีโอกาสสูงที่คชาจะกลับมาที่หอนั่น

ถ้างั้นฉันก็ควรจะ...

“หอนั่นมีแค่นักศึกษาอยู่เหรอ”

“คนนอกก็มี มันเป็นหอนอก”

“...ถ้างั้น...ฉันมีอะไรให้นายช่วยแล้วล่ะ”

“...?”

“ฉันอยากได้ห้องว่างที่หอนั่น ถ้าได้ชั้นเดียวกับห้องของคชาได้เลยยิ่งดี” ฉันจะไปอยู่ที่หอนั่นแทนที่จะอยู่ที่บ้าน อย่างน้อยก็จะได้อยู่ใกล้ๆ คอยสังเกตการณ์ได้  ดีกว่าปล่อยให้ฉันอยู่บ้านแบบเคว้งๆ โดยไม่ได้อะไรเลยแบบนั้นน่ะ “นายทำให้ฉันได้มั้ย”

“ได้” เอเจเอนตัวพิงพนักพิงอีกครั้ง ท่าทางของเขาดูไม่ลำบากใจอะไรเลย “จะย้ายเข้าตอนไหนล่ะ พรุ่งนี้เลยดีมั้ย ตอนนี้ชั้นนั้นมีห้องว่างอยู่สองห้อง”

“นายรู้ได้ยังไงน่ะ =_=”

“หอนั้นเป็นของพ่อฉันเอง”

“O.O” ฉันถึงกับเบิกตาโตเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด!

“พ่อเป็นคนให้ฉันดูแล ห้องฉันอยู่ชั้นบนสุดของหอนั่น” แบบนี้นี่เอง...ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อทุกอย่างดูง่ายกว่าที่คิด “ฉันช่วยเธอนะแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนทุกครั้งที่เธอขอให้ฉันช่วย”

“อะไรอีกล่ะ =_=” ฉันมองเอเจด้วยหางตา เขาใช้นิ้วชี้สัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือมาหยุดอยู่ตรงหน้าริมฝีปากของฉัน

“ทำแบบนี้ :)”

“ฝะ...ฝันไปเถอะ!”

ผู้ชายอย่างนายนี่มัน...! เจ้าเล่ห์จริงๆ !

“เป็นยังไงบ้างคะคุณหนู”

“ไม่มีอะไรคืบหน้าเท่าไหร่เลยค่ะ” ฉันตอบคุณน้าป่านขณะเดินผ่านคุณน้าเข้าไปดื่มน้ำที่ห้องครัว แม้คุณน้าป่านดูอยากจะถามฉันมากก็ตาม แต่สุดท้ายท่านก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้ฉันแล้วเดินออกไปในที่สุด

หลังจากที่ฉันทำข้อตกลงกับเอเจกับการที่ให้เขาช่วยฉันเกี่ยวกับเรื่องของคชา เอเจก็มาส่งฉันที่บ้าน ฉันไมได้บอกเขาด้วยซ้ำว่าบ้านหลังนี้อยู่ที่ไหน เพราะงั้นก็แสดงว่าเอเจต้องเคยมาที่บ้านหลังนี้แล้วอย่างแน่นอน

ก็ไม่แปลกหรอก เขาเป็นเพื่อนของคชานี่ -_-

ฉันเลิกสนใจเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้ชั่วคราว ก่อนจะเดินเบื่อออกมาจากห้องครัว พลันสายตาของฉันก็เหลือบเห็นคุณน้าป่านที่กำลังพยุงแม่ของฉันลงบันไดอย่างช้าๆ ฉันหยุดเดินพลางมองน้าป่านที่พาแม่มาหยุดอยู่ด้านล่างเช่นกัน

“จะพาแม่ไปไหนเหรอคะ”

“พาออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยน่ะค่ะ ^^ เย็นๆ ใกล้ค่ำแบบนี้อากาศกำลังดีเลย คุณหญิงไม่ได้ออกจากห้องมาสองวันแล้วค่ะ” ฉันหันไปมองแม่ที่ยืนนิ่งพลางมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเลื่อนลอย...

และไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ฉันเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจของฉันรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่มีรถเข็นเหรอคะ”

“มีค่ะ แต่อยากให้คุณหญิงเดินเองบ้าง จะได้ออกกำลังกายด้วย”

“...”

“งั้นเดี๋ยวน้าพาคุณแม่คุณหนูออกไปที่สวนก่อนนะคะ” ฉันไม่พูดอะไรนอกเสียจากมองตามคุณน้าป่านที่กำลังค่อยๆ พยุงพาแม่เดินต่อ

แต่สุดท้าย...ฉันก็เข้าไปหาท่านในที่สุด

“เดี๋ยวหนูพาออกไปเองค่ะคุณน้า”

“...”

“คุณน้าไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูพาแม่ออกไปเอง” ฉันโอบไหล่แม่เอาไว้หลวมๆ ขณะที่คุณน้าป่านมองฉันด้วยสายตางุนงง แต่ไม่นาน คุณน้าก็ยกยิ้มให้ฉัน

“ได้เลยค่ะ ^^ รบกวนดูแลคุณหญิงด้วยนะคะ” ฉันทำเพียงพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ พาแม่เดินออกมาที่สวนหน้าบ้าน สายลมเอื่อยๆ กับต้นไม้ที่โอนอ่อนตามแรงลมทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันให้แม่นั่งเก้าอี้ที่ถูกจัดแต่งไว้สวยงามอยู่ในสวน ก่อนที่จะก่อเกิดความเงียบระหว่างฉันกับแม่...

...ฉันไม่สามารถทนมองแม่ที่กำลังมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้ แววตาของแม่ที่มองฉันราวกับเป็นคนแปลกหน้า

“หนู...”

“...”

“หนูชื่ออะไรเหรอลูก” ฉันหันไปมองหน้าแม่ในทันทีเมื่อท่านเอ่ยถามฉัน แม่คว้าแขนฉันเอาไว้แล้วดึงฉันเข้าไปใกล้มากขึ้น ขณะที่ฉันเองกัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บไปหมด... “หนูน่ารักจังเลยจ้ะ...”

“...”

“...น้าเคยเจอหนูใช่มั้ย” แม่ลูบมือของฉันอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ใบหน้าที่อ่อนโรยก็กำลังยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนแรง

ฉันเบือนหน้าหนีแม่ในทันที เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ...และขอบตาฉันกำลังร้อนผ่าว

ฉันกระพริบตาถี่ๆ พลางจับจ้องไปที่ประตูรั้วเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหันกลับ ฉันกลับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...

สายตาของฉันมองลอดผ่านช่องว่างระหว่างประตูรั้วออกไป ก่อนจะพบว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าประตูนั้น ถึงแม้ว่าจะเห็นไม่ชัดก็ตามที ถ้าฉันไม่ได้ตาฝากจากความมืดในเวลาโพล้เพล้แบบนี้...บุคคลนั้นใส่เสื้อแขนยาวสีดำสนิทและเหมือนจะใส่ฮู้ดคลุมหัวเอาไว้พร้อมกับแว่นตาสีดำ และกำลังมองผ่านช่องประตูรั้วบ้านเข้ามา

“น้าเอาน้ำมาให้ค่ะ” ฉันหันกลับมาในทันที ก่อนจะเห็นคุณน้าป่านเดินถือถาดที่ใส่ขวดน้ำกับแก้วน้ำเข้ามาให้ฉันกับแม่ ฉันค่อยๆ ปลดมือของแม่ที่จับมือฉันเอาไว้อยู่พลางหันไปมองที่ประตูอีกครั้ง

บุคคลนั้นยังอยู่และตอนนี้กำลังเอื้อมมือขึ้นไปทำอะไรบางอย่างกับผนังที่อยู่ติดกับประตูรั้ว!

“เดี๋ยวมานะคะ!” ฉันหันไปบอกคุณน้าป่านเพียงแค่นั้นก็รีบเดินจ้ำไปยังประตูรั้วหน้าบ้านในทันที!

ลางสังหรณ์ของฉันสั่งให้ฉันเดินไปอย่างไม่เกรงกลัวว่าคนๆ นั้นอาจจะเป็นโจร หรือผู้ไม่หวังดีก็ได้

“ใครน่ะ!” ฉันตะโกนออกไปเมื่อตัวเองกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ประตูรั้วหน้าบ้าน และเพียงแค่อีกไม่กี่ก้าวที่ฉันจะไปถึงประตูรั้ว คนนั้นๆ กลับไหวตัวทันแล้วผลุบหายไปจากระยะสายตาฉันในทันที!

ฉันวิ่งไปเปิดประตูรั้วอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะเจอคนๆ นั้น! แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าเบื้องหน้า...

ฉันมองไปทั่วบริเวณเผื่อว่าอาจจะเห็นคนๆ นั้นอยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกลจากแถวนี้ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอใครทั้งนั้น จนกระทั่งฉันเหลือบมองไปยังผนังด้านข้างประตูรั้ว...

กล่องไปรษณีย์...

ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน พลางเปิดมันออกในที่สุด ก่อนจะพบซองจดหมายสีขาวๆ ธรรมดาๆ ซองหนึ่งอยู่ในนั้น และฉันก็รีบหยิบมันออกมาดูทันที

O.O

บนซองจดหมายไม่มีที่อยู่ของผู้ส่งหรืออะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่บนหน้าซองคือข้อความสั้นๆ ที่ทำให้ฉันตกใจอยู่ไม่น้อย!

‘To…Yuri’

ฉันไม่รีรอที่จะเปิดซองจดหมายในทันที! สิ่งเดียวที่ฉันพบในซองจดหมายก็คือกระดาษสมุดสีขาวธรรมดาๆ ที่ถูกพับเอาไว้ ฉันคลี่มันออกก่อนจะเจอข้อความอะไรบางอย่างบนกระดาษนั่น...

‘Don’t worry about anything

Everything is ok when you are here’

ข้อความสั้นๆ ห้วนๆ ไม่มีที่มาที่ไปบนกระดาษทำเอาฉันขมวดคิ้วในทันที

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณอีกครั้ง และแน่นอนว่านอกจากความว่างเปล่าเบื้องหน้าฉันก็ไม่พบใครอีก...

ฉันเพิ่งมาที่นี่ไม่กี่วัน...และฉันก็ไม่รู้จักใคร

และข้อความในกระดาษก็ทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากว่าใครที่จะเป็นคนส่งจดหมายนี้หาฉัน

...คชา

ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่จริง ฉันคิดว่าความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นเขา!

ฉันเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่ซองเหมือนเดิม พลางเดินกลับเข้ามาในบ้าน ขณะที่ตัวฉันก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

...เป็นคชาจริงเหรอ?

ถ้าเป็นคชาจริงๆ แสดงว่าต้องไม่ใครในสามคนนั้นเอาไปบอกเขา ว่าฉันอยู่ที่นี่แล้ว

...แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ทำไมเขาถึงไม่ปรากฏตัวให้ฉันเห็นไปเลยล่ะ?

ถ้าเป็นคชาจริงๆ...เขาจะหลบๆ ซ่อนๆ แบบนั้นไปทำไมกัน? 

To be Continued

มุมทอล์ค *


สวัสดีค่าาาทุกคน ตีลังกาไหว้อย่างสวยงาม 5555
มาแล้วววววว หลังจากหายไปนานนมมมมมมมม
อยากจะอัพเรื่องนี้ใจจะขาดรอนค่ะ แต่เวลาไม่อำนวย
เรื่องไหนที่ปู้ชายเยอะๆ นี่ แต่งยังไงมันช่างมีความสุขข
5555555 เรื่องของเรื่องคือ อยากเป็นนางเอกบ้างง่ะ
แต่ได้แค่ฝันไป T^T แงงงงงงงง 5555555

มาเข้าเรื่องกันอย่างรวดเร็ว >_____<
หลังจากนี้ไป คงมีอะไรเกิดขึ้นอีกเย๊อะะะะะ
และเหล่าหนุ่มๆ เองก็เยอะะ เช่นกันค่ะ 55555
จะเยอะแบบไหน ต้องคอยติดตามมมมมมมม
สำหรับใครที่รอปาร์ค ใจเย็นๆ นะคะ
คนหล่อเราต้องเปิดตัวท้ายสุดสิ! 5555555
อันที่จริงก็หล่อทุกคนนะ กินกันไม่ลง >3<
ขนาดไรท์เตอร์เองยังเอนเอียงจากเมนตัวเองหลายรอบ 5555
ขออุบเป็นความลับไว้ก่อนค่ะ ว่าไรท์เตอร์ชอบใคร
แต่ถ้าหลายๆ คนจับไต๋เค้าได้...จะรู้ว่าส่วนใหญ่
คนที่ไรท์เตอร์ชอบมักจะเป็นเพระเอกไม่ก็ตัวเด่นๆ 
กร๊ากกกกกกกกกกกกก >.<

บอกไว้ก่อนเลยนางเอกเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีมาจากไหนค่ะ
เป็นหญิงสาวหน้าตาดีที่มีจิตใจธรรมดาเหมือนพวกเราๆ 555555
และอาจจะสามารถหวั่นไหวได้เสมอ
เพราะหนุ่มๆ เรื่องนี้ไม่ใช่ย่อยเลยค่ะ 5555555

วันนี้เม้าท์เยอะไม่ได้ค่ะ มีงานรออยู่ T^T
ต้องแก้อีกบานเบอะ บานตะไทมากเลย แงงงงง
ยังไงก็ฝากหนุ่มๆ เรื่อ่งนี้ไว้ด้วยนะคะ 
มาแบบใจเย็นๆ แต่ก็จะทำให้ทุกคนใจสั่นอีกไม่นานนี้ 55555

คิดถึ๊งงงง คิดถึงทุกคนนนนนน
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ



อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !



1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ



ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา

รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^

 

 

  



 

 

Matesoul my