ตอนที่ 11 : Chapter 10 ☆ Park
Chapter 10 ☆ Park
มันต้องมีใครสักคนที่ให้คำตอบฉันได้จริงๆ สิ...ฉันอยู่เฉยๆ แบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ!
ฉันนั่งถอนหายใจออกมาเป็นร้อยรอบขณะที่กำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย แต่คราวนี้มันไม่ใช่มหาวิทยาลัยของนายแอลหรอกนะ
มหาวิทยาลัยนายปาร์คน่ะ -_-
แต่ฉันไม่ได้มาหาหมอนั่นนะ ฉันโทรนัดแตงโมออกเจอกันต่างหาก!
ดีที่แตงโมดูจะไม่ได้คัดค้านอะไร และตอบตกลงฉันแต่โดยดี ฉันคิดว่ายังไงซะ แตงโมก็น่าจะให้ข้อมูลอะไรได้บ้าง เผื่อไอ้เรื่องที่เอเจกับซีอานพูดขัดกันมั่วไปหมด มันจะได้คำตอบที่ชัดเจนสักที
“พี่ยูริ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แตงโมในชุดนักศึกษากำลังยิ้มเจื่อนๆ ให้กับฉัน “ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีอาจารย์ให้ทำงานส่งในคลาสเลย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ^^” แตงโมพยักหน้าหงึกหงักให้กับฉัน ฉันมองลอดหลังเธอไป พลางสอดส่องสายตาไปทั่ว “ไม่ได้เอาหมอนั่นมาด้วยใช่มั้ย”
“เปล่าค่ะ” แตงโมส่ายหน้าให้ฉันในทันที
หมอนั่นที่ว่าก็คือนายปาร์คนั่นล่ะ =_= ฉันกำชับไปหลายรอบว่าตอนมาเจอกันให้มาคนเดียว เพราะถ้าหมอนั่นมาด้วย ฉันคงไม่ได้คุยกับแตงโมอย่างสงบสุขแน่ๆ
“พี่มีอะไรจะถามโมเหรอคะ เรื่องของคชาใช่มั้ยคะ” ฉันพยักหน้าลง
“ที่จริงพี่ก็มีอะไรสงสัยเต็มไปหมด แต่ทุกอย่างมันก็ดูงงๆ ไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไง ไม่รู้จะเริ่มถามอะไรดี”
“...”
“และก็ยังคงไม่เข้าใจว่าไอ้บ้าคชามันจะหายไปเพื่ออะไร” ยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น!
แตงโมคงจะสังเกตท่าทางฉันได้ ถึงได้ยิ้มแหยๆ ให้ฉันแบบนั้น
“โมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าคชาหายไปไหน”
“ถ้างั้น...” ฉันเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่แตงโมดูตั้งใจรอฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด “โมเจอคชาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“โห โมจำไม่ได้หรอกค่ะ พูดตรงๆ ว่าเราคบกันก็จริง แต่เจอกันไม่บ่อยเท่าไหร่”
“...”
“แต่ถ้าจะถามว่าคุยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ก็ตอนที่เขาโทรมาบอกเลิก...”
“บอกเลิกที่ว่าคือช่วงที่หมอนั่นหายไปแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ” สีหน้าแตงโมดูไม่ดีเท่าไหร่นัก ฉันเลยไม่อยากจะถามประเด็นนี้อีก
“ถ้างั้นคชาได้เล่าอะไรให้โมฟังบ้างมั้ยก่อนหน้านี้ ว่าเขามีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“...ไม่นะคะ” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงราวกับไม่แน่ใจสักเท่าไหร่
“จริงเหรอ =_=”
“เท่าที่นึก...ก็ไม่มีนะคะ”
พระเจ้า นี่ฉันตามถามคนรอบตัวคชาขนาดนี้แล้ว ทำไมมันถึงสูญเปล่าแบบนี้เนี่ย! หมอนั่นใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองแค่คนเดียวหรือไง ถึงไม่พูดอะไรให้ใครฟังเลยเนี่ย!
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“=O=”
“ถ้างั้น รู้จักเพื่อนคชามั้ย ที่ชื่อเอเจ แล้วก็ซีอานด้วย”
“โม!” ฉันละสายตาจากแตงโม เมื่อได้ยินเสียงดังระดับร้อยล้านเดซิเบลมาตั้งแต่หน้าร้าน ก่อนจะเห็นนายปาร์คเดินดุ่มๆ เข้ามาทางนี้
ให้ตายเถอะ มาได้ยังไงเนี่ย!
“ไหนเธอบอกฉันว่าจะกลับบ้านเลย ไหงมาอยู่กับยัยขาวโบ๊ะนี่เนี่ย” ปาร์คหยุดยืนที่โต๊ะของเราทั้งสองคน ขณะที่แตงโมยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเขา
ฉันอยากจะบ้าตาย มาไม่รู้เวลาจริงๆ ไอ้บ้านี่!
“ทำไม ฉันคุยกับแตงโมแล้วมันหนักส่วนไหนของนาย =_=” ฉันยกมือขึ้นเท้าคางแล้วมองหน้าหมอนั่นด้วยหางตา
“ไม่หนักหรอก แต่ฉันแค่ไม่อยากให้คนที่เกี่ยวข้องกับไอ้คชามายุ่งกับเพื่อนฉัน”
“เอาเวลาไปยุ่งเรื่องของตัวเองเหอะ”
“ทำไมล่ะ =[]=!” ปาร์คทำท่าจะพุ่งใส่ฉัน แต่แตงโมรีบลุกขึ้นแล้วคว้าแขนเขาไว้
“เบาๆ สิปาร์ค คนเต็มเลยนะ”
ครืด!
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางวางเงินไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาในทันที
“งั้นพี่กลับก่อนนะโม ไว้จะโทรหาใหม่”
“อ่า...”
“ไว้ค่อยคุยกัน เวลาไม่มีคนอื่นมากวน” ฉันปรายตามองนายปาร์คพร้อมกับแอบยักคิ้วให้เขา ก่อนจะเดินออกมาจากร้านในทันที
ขืนอยู่ต่อไป หมอนั่นคงหาทางกวนประสาท หรือไม่ก็ไม่ยอมให้ฉันคุยกับแตงโมดีๆ แน่ๆ -_-
“เดี๋ยว!”
หมับ!
แขนของฉันถูกกระชากเอาไว้อย่างรุนแรง จนฉันเกือบเสียการทรงตัว ฉันตวัดสายตากลับมามองนายปาร์คที่เป็นคนกระชากแขนฉันอย่างไม่พอใจในทันที
“อะไรของนายเนี่ย!!”
“ตะโกนซะเสียงดังเชียวเจ๊ =_=” แล้วในร้านอาหารเมื่อกี้ นายไม่เสียงดังเลยเนอะ! “นี่จะไปไหน”
“กลับหอ ทำไม -_-“
“เออดี ไปด้วย” ไม่พูดเปลา นายปาร์คทำเหมือนจะลากฉันให้เดินต่อ อย่างหน้าตาเฉย
“O.O อะไรของนาย!”
“ไม่ต้องมาอะรงอะไรเลย ฉันจะไปเอาเสื้อคืน!”
น่าเบื่อที่สุด -_-
หงุดหงิดมากที่ฉันต้องนั่งแท็กซี่กลับมากับนายปาร์คสองคน ฉันบอกเขาว่าจะเอาเสื้อไปคืนให้วันหลัง หมอนั่นก็จะเอาคืนวันนี่ท่าเดียว บอกว่าเป็นเสื้อตัวเก่ง ต้องเอาใส่ไปเที่ยววันมะรืนนี้
แหวะ หล่อตายล่ะ =_=
“รออยู่ตรงนี้!” ฉันหันไปบอกเขา เมื่อขึ้นมาถึงหน้าห้องเป็นที่เรียบร้อย หมอนั่นไม่พูดอะไร ซ้ำยังมองไปยังห้องที่อยู่เยื้องห้องของฉันอีกต่างหาก
ทำไม คิดถึงคู่อริของนายเหรอไงไม่ทราบ เฮอะ
ฉันแอบเบ้ปากใส่เขา ก่อนจะไขกุญแจเข้ามาในห้อง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินเข้าไปในห้อง กระดาษสีฟ้าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้องก็ดึงสายตาของฉันเอาไว้ได้ซะก่อน
...-_-^^
ฉันพ่นลมหายใจออกมาแล้วก้มลงหยิบมันด้วยท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่นัก จนปาร์คหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย เขายื่นหน้าเข้ามามองกระดาษที่ฉันกำลังถืออ่านอยู่ในตอนนี้
To…Yuri
Am I a person that you find now?
Hurry up! I’m waiting J
(ฉันใช่คนที่คุณหาอยู่ตอนนี้หรือเปล่านะ?
เร็วๆ เข้า! ฉันกำลังรออยู่เลย J)
...ถ้าเป็นในการ์ตูน ตอนนี้เส้นเลือดคงปูดขึ้นที่หน้าผากฉันเต็มไปหมดแล้วล่ะ
โมโห...โมโหมาก -_-^ กล้าดียังไงถึงได้ส่งอะไรมาท้าทาย แถมยังดูเหมือนเยาะเย้ยฉันได้ขนาดนี้กัน ไอ้บ้าเอ๊ย!
“นี่เธอเล่นส่งจดหมายกับใครเนี่ย เล่นซ่อนหากันอยู่เหรอ” ฉันขยำกระดาษยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง แล้วหันไปมองปาร์คในทันที
“ไม่ได้เล่น”
“อ้าว ถ้างั้นใครส่งให้เธอ O.O”
“ไม่รู้!”
“=O=”
“ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันก็ได้รับไอ้กระดาษบ้าๆ พวกนี้มาตลอด ถ้าไอ้น้องชายเวรๆ ของฉันยังไม่ได้ตายจากโลกนี้ไป ก็ฝีมือหมอนั่นนั่นล่ะ!” ฉันผลักประตูให้เปิดกว้างขึ้นอย่างรุนแรง จนบานประตูกระแทกกับชั้นที่อยู่ด้านหลัง
ฉันเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ก่อนจะดึงเสื้อนายปาร์คจนมันหลุดจากไม้แขวนเสื้อ แล้วเดินมาที่หน้าประตูห้องตามเดิม
“เอาไป” ฉันโยนใส่เขา และเขาก็รับไว้ได้ทันพอดี
“อะไรว้า ถามแค่นี้อารมณ์เสียเลย”
“ก็มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ!”
“=O=”
“ทำไมฉันต้องมาทำอะไรโง่ๆ อยู่ที่นี่ด้วย โอ๊ย!” ฉันคว้าลูกบิดประตูเอาไว้ เตรียมจะปิดประตูใส่หน้าปาร์ค แต่เขากลับใช้มือดันมันเอาไว้
“เดี๋ยวๆ”
“อะไรอีก =_=”
“...”
“อะไร มีอะไรก็พูดมาสิ!”
“เปล่าๆ ฉันแค่จะถามเธอว่า จนป่านนี้เธอยังไม่ได้ข้อมูลอะไรของไอ้คชาเพิ่มเติมเลยเหรอ”
“ถ้าฉันได้ ฉันจะมายืนเป็นยัยโง่อยู่ตรงนี้เหรอ” ถามอะไรไม่คิด ไอ้บ้า
“นั่นสิ เธอยิ่งดูโง่ๆ อยู่ด้วย”
“นี่!”
“ขอให้เจอเร็วๆ ละกัน =_=” ปาร์ครีบถอยห่างจากฉัน เมื่อเห็นฉันทำท่าจะยกขาขึ้นมาถีบเขา
“เจอก็ดีสิ ตายไปแล้วมั้ง!” ไม่งั้นคงไม่ผุบๆ โผล่ๆ อย่างกับผีแบบนี้หรอก เฮอะ
“อย่างมันเหรอจะตาย ไม่มีทางหรอก”
“-_-“
“คนโง่เท่านั้นที่ไม่รู้”
“...”
“ไปดีกว่า”
เดี๋ยวนะ -_-
ที่ฉันเงียบไปเมื่อครู่ เพราะฉันกำลังคิดตามคำพูดของหมอนั่นอยู่ต่างหาก และแค่เพียงที่เซ้นส์ฉันมันทำงาน ฉันก็ก้าวออกไปด้านนอกห้อง กระโดดล็อกคอนายปาร์คเอาไว้ในทันทีซะแล้ว
“เฮ้ย!”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง ฉันไม่รู้อะไรฮะ!”
“อะไรของเธอเนี่ย ฉันพูดลอยๆ!” ปาร์คแกะแขนฉันออก ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับฉัน
“นายจงใจพูดให้ฉันสงสัยชัดๆ”
“เปล่า O.O” ท่าทางเบิกตาโตของเขา ยิ่งทำให้ฉันหมั่นไส้เขาเข้าไปใหญ่ ฉันเงื้อมมือเตรียมจะฟาดไปที่แขนของเขา แต่หมอนั่นเร็วกว่าคว้ามือฉันเอาไว้ได้ “เธอเป็นมาโซคิสเหรอยัยบ้า เอะอะด่า เอะอะตีเนี่ย! เดี๋ยวก็จับหอมซะเลยนี่!”
=[]=!!//
ไอ้...บ้านี่!
ฉันอึ้งได้ไม่กี่วินาที ก็รีบถอยหลังจนเขายอมปล่อยมือฉัน ปาร์คเอาเสื้อคลุมที่เพิ่งได้คืนพาดไหล่ แล้วถอนหายใจออกมา
“เจอเธอทีไร ฉันจะประสาทตาย”
“=_=”
“...ฉันยิ่งไม่ปกติอยู่ด้วย”
“...?”
“ระวังไว้เหอะ ผู้หญิงซาดิสอย่างเธอ มายุ่งกับฉัน มาทำร้ายร่างกายฉันมากๆ ฉันหวั่นไหวขึ้นมา ทำไงวะเนี่ย”
“=[]=//”
“ไปดีกว่า” เขาหันหลังให้ฉัน พลางโบกมือลวกๆ แล้วเดินไปที่ลิฟท์ในทันที
...หนอย ผู้หญิงซาดิสงั้นเหรอ
ไม่ใช่ฉันซะหน่อย ไอ้บ้าปาร์คคคคคคค! =[]=//
To be Continued
มุมทอล์ค *
สวัสดีเจ้าค่าาาา >__<
กว่าจะโผล่หัวมาได้ 5555555555
ก่อนอื่นเลย จะมาบอกข่าวดีก่อนค่ะ
เรื่อง Hidden Guy ได้แต่งจบแล้วเรียบร้อย
และผ่านการพิจารณาเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่าาาา
เรื่องนี้จะวางแผงเดือนเมษายนค่ะ (อีกนานโข T___T)
รอติดตามกันด้วยนะคะะะ >____<
เพราะฉะนั้น เรื่องนี้อาจจะลงให้จนจบไม่ได้น้าา TOT
เลยอยากจะถามว่า จะให้ลงแค่นี้พอแล้ว
หรือให้ลงเพิ่มตอนมากกว่านี้อีกสักหน่อยดีคะ? 5555555
รับประกันเลยว่าเรื่องนี้มีอะไรให้อึ้งกันแน่นอนน TOT!
มาเข้าเรื่องเนื้อหานิยายกันหน่อยละกันเนอะ
เอาจริงตอนนี้ยังไม่ค่อยมีอะไร เพราะอะไรๆ มันไปอยู่ตอนหน้าซะหมดเลยค่ะ
5555555555 มาดูความน่ารักของปาร์คฆ่าเวลาไปก่อนละกันเนอะะ
ผู้ชายอะไรไม่รู้น่าชังซะไม่มี 55555
พูดตรงๆ เลยว่าเรื่องนี้วางพลอตไว้เสร็จเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนจะลงมือแต่ง
แต่พอแต่งไปแต่งมา เกิดเปลี่ยนใจ พระเอกดันเปลี่ยนคนซะแบบนั้นค่ะ 5555555
หยุดยาวปีใหม่ นิยายไม่ได้แตะเลยค่ะ TOT
มัวแต่ไปเที่ยวเพลินเลยย ฮืออออ หลายคนรอเหล่าลิงตอนจบอยู่
สารภาพว่ายังไม่ได้เริ่มปั่นเลยค่าาาTOT
แต่ไม่ต้องห่วงงง จัดการเรือ่งนี้ให้เรียบร้อยอีกสักนิด
จะตามไปปั่นเก็ทตอนจบให้อย่างแน่นอนนนค่ะ ^O^!
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้เข้ามาอัพนิยายนะค้า TOT
ยังคิดถึงทุกคนเหมือนเดิมมมมม จุ๊บบบบบบบ
อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !
1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา
รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ออม เรื่องนี้กี่ตอนถึงจบอ่าคะ
คิดถึงปาร์คคคคคค
กว่าหนังสือจะวางแผงได้ลงแดงตายพอดี ฮ่าๆๆๆ
น่ารักมากกก >//////<
กว่าจะตีพิมพ์ต้องรออีกนานเลย =_=;;
จะเก็บเงินรอเจ้าค่ะ> #520
เกือบจะลืมเลยน้ะเนี่ย