[๐] แมงสาบแห่งรัติกาล '

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 02 | ตามล่าหาขมิ้นชัน

บทที่สอง

          "พวกคุณเป็นใครกันแน่ ?"

        ฉันลุกฉันถาม อยากจะรู้ว่าพวกเขา ประสงค์ร้าย คิดดี ดีหน้าซื่อ หรือจะต้องการปล้นจี้อะไร

          "ใจเย็นๆจ่ะ เมื่อคืนพวกเธอทำเครื่องบินตก เราแค่มาช่วยเท่านั้นเอง"

       หญิงสาวที่ชื่อนภาลุกขึ้น และพูดอย่างอ่อนโยน

          "พวกฉันอาศัยในเกาะนี้มา 3 ปีแล้ว"

        สายชลพูดหน้าตาย พร้อมยืนข้างกับคุณนภา

          "อ๋อ พวกคุณคงเป็นชาวเกาะสินะ บอกหน่อยได้มั้ยว่าจะทำยังไงถึงจะออกจากเกาะบ้าๆนี้ไปได้"

        ฉันทำหน้าหยิ่ง รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับนายนั่นเท่าไหร่ จะเป็นใครฉันไม่สน แต่ฉันไม่อยากอยู่บนเกาะนี่ โอเค้ !

          "เอ่อ ..คะคือ ขอโทษนะ น้องสาวฉันออกจะเอาแต่ใจนิดหน่อย" พี่ชายที่อาการสาหัสพูดยิ้มๆ "พายยังไงพี่ก็ยังไม่หายดีเลย อยู่ที่นี่ 2-3 วันจะเป็นไรไป" เขาหันมาเกลี้ยกล่อมฉัน แต่ก็จริง เราไม่มีทางเลือกจนกว่าจะติดต่อผู้คนในเมืองได้

          " ... ก็ได้"

        ฉันปล่อยหน้าหยิ่งสโยออกไป หากลองมามองรอบกาย ถ้าไม่มีพวกเขาก็มีแต่ ตาย ตาย ตาย เท่านั้น ถึงขนาดนี้แล้ว ชีวิตของฉันคงเหมือนละครสินะ จากคุณหนูไฮโซมาเป็นคุณหนูถังแตก ใช้ชีวิตบ้าๆบอๆกับชาวเกาะ จนกระทั่งสุดท้ายก็ได้ครองรักกันชั่วชีพ และอยู่ที่เกาะตลอดไป ชิ ! ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอกน่า ชีวิตจริงไม่ยิ่งไปกว่าละครหรอก ฉันปลอบใจตัวเอง

          "แล้วกาลิเลโอล่ะ !?"

        ฉันพูดด้วยความตกใจ

          "กาลิเลโอ นกฉันอยู่ไหน !? อยู่ที่ไหน !"

        ฉันเขย่าตัวสายชล เขาก็ยังทำหน้าเช่นเดิม และชี้ออกไปที่นอกประตูหอย ฉันรีบออกไปดูทันที

          "กาลิเลโอ ! ฉันคิดว่าแกโดนนายนั่นจับต้มซะแล้ว"

          "แกว้ก"

        มันกระโดดมาเกาะไหล่ของฉัน และทำหน้าเบื่อๆ มันคงคิดว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ๆเลย

          "นี่เธอ"

          ตุ้บ !

        สายชลสะพายเป้ใบใหญ่สีแดง พร้อมโยนกระเป๋าเป็อีกใบให้ฉัน

          "นั่นนายจะไปไหนน่ะ ?"

        ฉันรับเป้ที่เค้าโยนให้

          "ขมิ้นชัน"

          "หา ? ขมิ้นชัน"

          "ขมิ้นชัน มีสรรพคุณช่วยให้แผลหายเร็วขึ้น เพราะมีฤทธิ์ไปลดการอักเสบ ฆ่าเชื้อแบคทีเรียที่ทำให้เกิดหนอง"

          "แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วยล่ะ"

          "ถ้าอยากรักษาพี่ของเธอให้หาย"

        ฉันยอมสะพายกระเป๋าเป้และไปกับหมอนั่นแต่โดยดี จะว่ากระเป๋านี่เบาก็ไม่ได้แฮะ เดินไปฉันก็บ่นพึมพำไปโดยไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังเดินขึ้นเนินที่มีแต่ต้นไม้รกรุงรังเต็มไปหมด อย่าบอกนะว่าฉันบ่นตลอดทางเลย

          "นี่เมื่อไหร่จะถึง ขาฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะเกาะแล้วเนี่ย"

          "มนุษย์ช่างไม่รู้จักความหมายของคำว่า อดทน"

          "นายไม่ใช่มนุษย์รึไง !!"

          "..."

        เขาเงียบไปเหมือนกับมีพลังลึกลับอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ เพ้อชัดๆ ทำตัวน่าเบื่อ แล้วยังว่าฉันไม่มีความอดทน ฉันไม่นางเอกนิยายเรื่องไหนนะที่จะเป็นคนทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจ ที่จริงฉันออกจะเป็นคนเรียบร้อย แต่ถ้าคุณลองมาเดินขึ้นเนิน 3 กิโลเมตรติดกัน และเดินกับผู้ชายสุดงี่เง่า แถมบ่นไปด้วยจะรู้ลึกซึ้งว่าที่ฉันบ่นไป 2-3 พยางค์ มันน้อยสำหรับทริปนี้แค่ไหน !!

          "เดินอย่างนั้นอีกกี่วันถึงจะถึง ?"

        เขาพูดเบาๆ น้อยน้อยหน่อยเถอะ นายก็เดินไม่ต่างจากฉันหรอกน่า !!

          "แล้วอีกกี่วันจะถึงล่ะ ? อย่าบ่นได้มั้ย น่ารำคาญชะมัด พูดมากปากน้ำลายย้อย ยังมาหาว่าฉันไม่มีความอดทน ฉันไม่ใช่นักเดินป่าซะหน่อย ไอ้เบื้อก ก็นายอยู่ที่นี่นานแล้วก็ต้องเดินได้นานกว่าสิ @#$%!&฿* #$@!%&*฿"

        ฉันเดินไปพลางบ่นมากมายน้ำลายย้อยไปพลาง เขาไม่ตอบโต้อะไรไปมากกว่าก้มหน้าเดินแล้วยิ้ม ถามจริง ? ฉันมันตลกตรงไหน ?

          "แล้วอีกกี่วันถึงจะถึง - - ?"

        เขาหันมาถามฉันอีกครั้ง

          "นี่ ! อย่าประชดได้มั้ย เก่งจริงทำไมไม่มาคนเดียวเล่า เดินป่าแค่นี้ตอนเย็นก็ได้ขมิ้นชนขมิ้นชันบ้าบออะไรของนายแล้ว มันจะหายากปานนั้นเลยรึไง !!"

          ".. เธอคิดว่าบนเกาะในแปซิฟิกใต้มีขมิ้นชันหรอ นี่ไม่ใช่เกาะสมุยนะ ถ้ามันจะหาง่ายขนาดนั้น ..- -"

          "...เออ - - !"

        คงจริงแฮะ นี่ไม่ใช่เอเชียนี่ ขมิ้นชันคงหายากจริงๆ ว่าแต่ ..

          "ที่นายบอกว่ากี่วันถึงจะถึง นั่นมันกี่วันล่ะ ?"

          "ฉันถามเถอะอยู่ไง ยัยบ๊อง =___="

          "ฉันไม่รู้ !"

          "ถ้าเดินช้าแบบนี้ก็ 3 วัน ถ้าเธออยากจะถึงเร็วๆก็วิ่งสิ"

          "รู้แล้วจะถามทำไมล่ะ !!" ฉันเดินขึ้นมานำหน้าเขา "อยากถึงเร็วๆนายก็วิ่งสิ !! XD"

        หมับ ! ฉันดึงมือนายนั่นแล้ววิ่งขึ้นไปบนเนิน ฝ่าดงพงไพร เหยียบดอกไม้ ข้ามทะเลทราย ฝ่างูยักษ์(ไม่ใช่ละ) มันต้องเป็นแบบในนิยายสิ นางเอกผู้เอาแต่ใจจับมือพระเอกหน้าตายแล้ววิ่งไปด้วยกัน เพียงแต่ .. =___=

          "ทำอะไรของเธอ .. - - ?" เขาหยุดเดิน ในขณะที่ฉันจับแขนเขา แล้วพยายามลากเขาให้วิ่ง

          "วิ่งสิไอ้บ้า ทำไม ..ไม่วิ่งเล่า >[]<!!" ฉันดึงแขนของเขา ลากมาพยายามจะให้เขาก้าวขาออกซะหน่อยแต่

          "อยากวิ่งก็วิ่งคนเดียวสิยัยบ๊อง = ="

          "ก็นายบอกว่าอยากให้เร็วขึ้นก็ต้องวิ่ง .. แล้วอีกอย่างนึง ฉันไม่วิ่งไปคนเดียวโดยไม่มีนายหรอกน่า ไอ้บ้า"

          "..."
        เขาเงียบไปซักพัก ..

          "วิ่งสิ ไอ้บ้า วิ่งงงง ตูเหนื่อยแล้วนะ !!!!" ฉันยังพยายามสุดแรง

        หมับ ! 

          "อยากวิ่งนักใช่มั้ยยัยบ๊อง :] ?"