[๐] แมงสาบแห่งรัติกาล '

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

          เสียงนกนางนวลที่บินเป็นวงกลมอยู่เหนือเกาะที่ไม่ใหญ่นัก พวกมันบินสู่เบื้องล่างเพื่อหวังจะสวาปามสิ่งมีชีวิตเล็กๆนับร้อย ที่เพิ่งเบิกตามองดูโลกเป็นครั้งแรก มันบินโฉบลงมา กรงเล็บพิฆาตที่สามารถดับชีพสิ่งสัตว์น้อยที่เพิ่งลืมตาแล่นเข้าสู่เบื้องล่างเรื่อยๆ แต่หากมันไม่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่าประเภทหนึ่งวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่ด้านหลังเป็นป่าดิบชื้นรกรุงรังไปหมด

          "เฮ้ย ! ออกไป ชิ่ว ๆ ออกไป"

        ชายผิวขาวโบกมือไล่ฝูงนกพวกนั้น ซึ่งในสายตาของเจ้าเต่าน้อยมันคือ ศัตรูตัวฉกาจในห่วงโซ่อาหาร มันรีบคลานต้วมเตี้ยมเพื่อลงไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในมหาสมุทร แต่บางชีวิตหารู้ไม่ว่า การทำตามสัญชาตญาณนั้น บางครั้งอาจผิดพลาดได้เสมอ กรงเล็บของวิหคฉกฉวยลง ..

          "เฮ้ย ! ไอ้นกบ้า ออกไป อย่ามายุ่งกับเต่าของฉัน ไม่ !!"

        ร่างสูงวิ่งกระโดด โบกมือไปมา หวังจะให้นกนางนวลผู้โชคดีปล่อยโชคที่อยู่ในกรงเล็บ แต่กลับไร้ผล มันกลับบินขึ้นสู่เวหาเร็วยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ

          "โธ่เอ๊ย ! ไอ้นกสารเลว"

        เขาพูดอย่างเจ็บใจพร้อมมองร่างสีขาวที่บินจากไปพร้อมของกำนัล .. "แด่ความหิวโหยของพวกแกทั้งฝูงละกัน" เขานั่งลงอย่างหมดหวัง ก่อนที่จะลืมเหตุผลเดียวที่เขาออกมาจากบ้านกลางป่า

          "ฮะ ..เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย !!"

        เขาลุกขึ้นไปที่ลูกเต่าตัวอื่นๆที่คลานต้วมเตี้ยม และแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

        21 พฤษภาคม 17.24 น. ณ บ้านกลางป่า

        "การช่วยเหลือลูกเต่าไม่ง่ายอย่างที่คิด" เข้าเขียนตัวบรรจงในสมุดบันทึกเล่มหนา "นอกนี้นกนางนวลมีประชากรมากขึ้นทุกปี ปีต่อไปประชากรเต่าทะเลคงจะลด 60% ซึ่งเป็นเรื่องน่าใจหาย" เขาขึ้นบรรทัดใหม่ "ลูกเต่าเดือนพฤษภาไม่แข็งแรงซักเท่าไหร่ คาดว่าจาก 52 ตัวที่เหลือรอด คงมีประมาณ 15% เท่านั้น การอนุรักษ์นอกจากทำให้สัตว์ใกล้สูญพันธุ์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง จะทำให้ระบบนิเวศสมดุล" เขียนไม่ทันจะครึ่งหน้าเขาก็วางดินสอพร้อมหมุนเก้าอี้

          "เป็นอะไรรึเปล่า สายชล ?"

        หญิงสาวผมยาวสลวยสีดำหันหลังมามองน้องชายที่กำลังเคร่งเครียดกับประชากรเต่าทะเลที่ลดน้อยลงในปีนี้ เธอไม่ได้ยินดีด้วยเช่นกันที่ประชากรเต่าทะเลลดลง

          "ดื่มน้ำส้มก่อนมั้ย"

        เพียงขาข้างซ้ายเท่านั้นที่ก้าวเข้ามา ขาข้างขวาของเธอเป็นเพียงไม้ที่มีรูปเหมือนท่อนขาและเท้าจริงๆ เธอเดินมาเสิร์ฟน้ำส้มให้แก่น้องชาย และบังเอิญเหลือบไปเห็นบันทึกสำคัญ

          "อนุรักษ์หรอ พี่ว่าเป็นความคิดที่ดีนะ"

        น้องชายของเธอ หรือที่รู้จักกันในนาม 'สายชล' เลื่อนล้อเก้าอี้ก่อนที่จะยกแก้วดื่มน้ำส้ม

          "ครับ"

        เพียงคำพูดคำเดียวที่ออกมาจากเสียงของเขา เธอมองรูปในวัยเด็ก ภาพเด็กหญิงร่างสูงกอดคอเด็กชายตัวเล็ก อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส น้องของเธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้มากี่ปีแล้วนะ .. เธอถามตัวเอง ในขณะฝนเริ่มตกพรำ ๆ

          "วันนี้ดูจากสภาพอากาศแล้ว อากาศดีนี่"

          "เดือนพฤษภาคม หน้าฝนก็ปกตินี่ครับ"

           "แต่พี่ว่ามันต้องมีเหตุการณ์บางอย่างผิดปกติแน่ๆ"

        'นภา' เป็นนักวิจัยในด้านสภาพอากาศของท้องฟ้า เธอถนัดเรื่องนี้เป็นที่สุดและแน่ใจว่าการพยากรณ์อากาศครั้งที่ 241 ต้องไม่พลาด นอกจากเทพแห่งโชคชะตาจะบันดาลเหตุการณ์บางอย่าง ..

        ฟ้าว เบิ้ม ! เสียงเหมือนเครื่อนโดยสารขนาดใหญ่ตกลงกระทบกับแผ่นดินอย่างรุนแรง ทำให้ของในภายบ้านสั่นไหวไปไม่กี่วินาทีก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ สองพี่น้องสะดุ้ง ก่อนจะมองหน้ากัน

          "เกิดอะไรขึ้น !"

        สายชลวิ่งไปเปิดหน้าต่างก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่าเครื่องลำเล็กตกลงจมดินกับผืนทรายที่เปียกไปด้วยสายฝน

          "พี่ภา เครื่อนบินตก !!"

          "หา ! จริงหรอไหนดูหน่อย"

        นภาเปิดม่านริมหน้าต่าง

          "บรรลัยแล้ว"

        เธอพูดอย่างตกใจ พร้อมมองเครื่องโดยสารที่เต็มไปด้วยควันฟุ้ง ..