คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Super Star Is Mine : Chapter 9
CHAPTER 9
คิมฮยองจุนกำลังนอนผลักหัวน้องชายสุดรักสุดหวงอยู่
“พี่ฮยองจุนนนนนน คุยกับใครอ่ะ หวงนะ-3-“
“=_=”
“แฟนใช่ป่ะๆๆๆ”
“บ้า”
“มีพิรุธ *w*”
“-______________-;”
ฮยองจุนผลักหัวคิบอมน้องชายสุดรักสุดหวง (?) ของตัวเองก่อนที่จะมาเพ่งเล็งความสนใจที่หน้าจอบีบีของตัวเองอีกครั้ง สนใจได้ไม่นานนักคิบอมก็พูดประโยคที่ทำให้เขาหน้าขึ้นสีอีกจนได้
“วันนี้ผมเห็นปากพี่บวมๆ น้า~ ไปทำไรมาป่าวเนี่ยยยย~~~~”
ยังมีมาพูดเสียงทะเล้นอีกนะ!
“อะไร ปากพี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
อย่าพูดได้ไหม... อยากให้กลับไปดิ้นบนพื้นอีกหรือไง T///////////////////////T
“จริงหร๊อ?”
คิบอมหันมาจ้องหน้าและยังยกมือทั้งสองคนหันหน้าของเขามาเพื่อให้เห็นหน้าชัดๆ ก่อนที่จะยิ้มทะเล้นขึ้นไปอีก
“แต่ผมว่ามันบวมน้า~”
“หกล้มน่ะ”
“โหห~ สงสัยหกล้มแล้วท่าจะจูบพื้นแรงน่าดู”
“คิบอม!!!!”
จบเสียงปุ๊ปคิบอมก็ลุกออกจากเตียงพร้อมกับวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไปทันทีเพื่อไม่ให้โดนบาทา (?) ของพี่ชายถีบเสียก่อน
#%&#&*(*@_(*_$ T//////////////////////T < ความรู้สึกมันกลับมาอีกครั้ง
ทันทีที่จะลงไปฟินอีกรอบก็กลับมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาเสียก่อน
HyunJoong says: ^^
(ยูเอฟโอ) พี่ฮยอนจุงทักเขามาก่อนรวมทั้งยังยิ้มให้ด้วย T______Tv
จะมีวันไหนฟินมากกว่าวันนี้อีกไหม!? T//////////////////T
HyungJun says: ฮยองงงงงงงงง~
HyunJoong says: คร้าบ
HyungJun says: ^[++++++++++++]^
HyunJoong says: หยิกแก้ม.
HyungJun says: >____< ฮยองทำไรอยู่?
HyunJoong says: เรื่อยๆ หน่ะครับ... เหนื่อยๆ ทำไรอยู่หล่ะเรา?
HyungJun says: คุยกับฮยองฮะ ^-^
HyunJoong says: ^^ เด็กน้อย
อูยยยยยยยย.... T/////////w/////////T
ทำไมวันนี้พี่แกน่ารักจังวะ????
ตึ๊ง!!
JM SENT YOU A MASSEGE
พรุ่งนี้อย่าลืมหล่ะส่งรายงานวันสุดท้ายนะ ฉันเมสเสจมาหานายเพราะว่านายคงลืมไปแล้วแน่ๆ
รายงาน...
รายงาน??
รายงาน!!!!!!!!!!!!!! TTTTOTTTT
ชิบหายคูณอินฟินิตครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
HyungJun says: ฮยองงง ผมมีงานด่วน ขอตัวก่อนนะฮะ ฝันดีหละ
ว่าจบก็ออฟทั้งอย่างนั้นหล่ะครับ
รายงานนี่คงต้องปั่นทั้งคืนเลยมั้งเนี่ย.............
ฮือT____________________________________________________T
ติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก
คิมฮยอนจุงกำลังนั่งมองนาฬิกา
ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาแปดโมงเช้าซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนนัดหมายแล้วแต่เด็กน้อยของเขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะโผล่มาเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งตอนนี้คยูจงก็มาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... แล้วฮยองจุนหล่ะ???
“ตอนนี้รถจะออกแล้วนะครับ เตรียมตัวไปขึ้นรถกันได้เลยนะ”
ฮยองจุนไปไหน!
“พี่ครับ... ฮยองจุนยังไม่มาอีกหรอ?”
“อืม ไม่เห็นเลยนะ”
ฮยอนจุงได้แต่รับคำพร้อมกับยืนรอจนกระทั่งทุกคนขึ้นรถไปหมดแล้ว (แต่ก็เหลือคยูจงที่ยังยืนรออยู่กับเขานั่นแหล่ะ) ซึ่งฝ่ายนั้นดูท่าทางจะพยายามติดต่อกับฮยองจุนแต่ก็ติดต่อไม่ได้เนื่องจากปิดเครื่อง
“สองคนนั้นน่ะขึ้นรถได้แล้ว จะออกแล้วนะ”
ผู้กำกับตะโกนลงมาจากรถบัสเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังคงยืนเป็นพระเอกเอมวี คยูจงที่ตอนแรกดูเหมือนจะออกไปตามหาฮยองจุนแต่ก็ต้องโดนล็อกตัวแล้วโดนลากกลับไปเรียบร้อย (สม-_-) แต่เขาหน่ะหรอ.... ใครจะมากล้าล็อกตัวซุปตาร์หล่ะครับ!
“ฮยอนจุง!! จะไปไหนของนายน่ะห้ะ??”
โอ้แน่นอน... ตอนนี้คิมฮยอนจุงซิ่งออกมาเรียบร้อยแล้วหล่ะ
ตอนนี้เขามาถึงหน้าห้องของคิมฮยองจุนแล้ว.....
ทำไงต่อดีวะ = =
“คิบอม ช่วยพี่จัดของหน่อย โอยตายแน่ๆ พี่สายแล้วววววววววว!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากห้องพักของคิมฮยองจุนนั้นทำให้ฮยอนจุงพอจะเดาเหตุการ์ณได้ทั้งหมด
มีรายงาน -> ปั่นงาน -> นอนดึก -> ตื่นสาย
ช่างเป็นวัฏจักรที่เพอร์เฟ็คเสียนี่กระไร = =
“บายฮะพี่ฮยองจุน โชคดีนะฮะ เดี๋ยวคิบอมจะเฝ้าห้องเอง ฮวี่”
“รู้แล้วๆๆ อย่าทำห้องพี่เละละกัน ไม่งั้น... ตาย!”
ประตูห้องพักเปิดออกพร้อมกับสองพี่น้องที่ยังถกเถียงกันไม่เลิก....
พลั่ก!
“โอ๊ย!”
พร้อมกับคนพี่ที่มาชนเขาเสียเต็มแรงด้วยสิเนี่ย!
“พ... พี่ฮยอนจุง!”
“ว่าไง”
“ม... มาได้ไงฮะ?”
“ช่างเถอะ แต่ตอนนี้รถออกไปแล้วหล่ะ มากับพี่มา”
ว่าจบก็รีบลากเด็กน้อยตัวบางลงไปที่รถทันที ฮยองจุนก็ยังไม่วายหันหลังกลับไปโบกมือให้น้องชายไม่ทันไรก็ต้องกลายเป็นแทบจะกลับไปถีบให้หายหมั่นไส้สักครั้ง
ก็คิบอมเล่นทำท่าถามฮยองจุนว่าอะไรรู้ไหม...
'นี่แฟนหรอ?' *0*
แล้วมีหรอที่คนอย่างฮยอนจุงจะไม่เห็น (หัวเราะ)
ภายในตอนนี้ทั้งสองคนได้มาอยู่ในรถแล้ว ฮยองจุนก็พยายามที่จะหาเรื่องชวนคุยมาตลอดทางจนกระทั่งวกกลับเข้าไปในเรื่องสายจนได้
“ทำไมตื่นสายหล่ะหืม?”
“มีงานน่ะฮะ ผมเพื่งรู้ แหะๆ ._.”
“อ่อ... แล้วเสร็จยัง?”
“เสร็จแล้วฮะ”
“ส่งยัง?”
“ฝากเพื่อนส่งแล้ววว”
“อืมๆ”
หลังจากนั้นก็เงียบไปจนพักใหญ่ ฮยอนจุงจึงพยายามหาเรื่องคุยแทน
“หิวหรือเปล่า? หาอะไรกินก่อนไหม?”
เงียบ.....
ร่างสูงเมื่อหันไปก็พบกับเด็กน้อยหน้าตุ๊กตาที่กำลังนั่งหลับฝันหวานไปเรียบร้อย... เนื่องจากตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่ฮยอนจุงจึงเอื้อมตัวไปปรับเก้าอี้ให้เอนสุดเพื่อที่ฮยองจุนจะได้หลับสบายรวมทั้งยังถอดเสื้อโค้ทห่มให้เพื่อเป็นผ้าห่มผืนหนาด้วย
เด็กน้อยของเขาขี้เซาจริงๆ ... (อมยิ้ม)
เสียงคลื่นที่พัดเข้าชายฝั่งบวกกับกลิ่นเกลือที่ลอยมาตามลมเฉื่อยๆ ทำให้รู้ว่าในตอนนี้คิมฮยอนจุงได้เข้าใกล้จุดหมายปลายทางแล้ว ซึ่งตอนนี้คนโดยสาร (ก็ฮยองจุนนั่นแหล่ะ) ก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเหมือนเด็กน้อยที่ดูไม่มีพิษภัยมาเสียเกือบตลอดทาง
แล้วมีหรอที่คนอย่างคิมฮยอนจุงจะไม่.. -.-
จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ทำไรเลยนะ (เชื่อไหม?)
ก็แค่…..
หอมแก้มสองครั้ง
จูบหน้าผากหนึ่งรอบ
กับจุ้บปากสองที
ไม่ได้ทำไรเลยนะครับจริงจริ๊งงงงงงงงงงงง -.-
“งืมฮยอง เราใกล้ถึงหรือยังฮะ?”
เด็กน้อยที่เขากำลังนึกถึง (หรือคิดถึงในความคิด) ตื่นขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงงัวเงาซึ่งเมื่อเขาขำเลืองไปมองใบหน้านั้นมันก็น่าฟัดจริงๆ เลยให้ตายสิ!
“ใกล้แล้วหล่ะ อยู่ข้างหน้านี่เอง”’
“อ่อฮะ”
ฮยองจุนรับคำก่อนที่จะหยิบแบล็คเบอร์รี่ของตัวเองเพื่อมาเช็คดูอะไรต่างๆ ซึ่งจำนวนมิสคอลนั้นก็ถึงกับทำให้ฮยองจุนต้องตาโตพร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ
“มิสคอลพี่คยู 56 มิสคอล?”
ฮยอนจุงรีบเหล่ตาไปมองคนด้านข้างทันทีเมื่อได้ยินประโยคคำอุทานนั้น -_- ร่างโปร่งรีบกดแบล็คเบอร์รี่สีดำสนิทของตัวเองก่อนที่จะโทรออกไปยังคนที่โทรหาเขาเมื่อก่อนหน้านี้
“ฮัลโหลพี่คยู ว่าไงฮะ?”
[…] < พยายามดักฟังโทรศัพท์แล้วแต่ก็ไม่ได้ยิน
“อ่า... ผมขอโทษนะ พี่คยูไม่โกรธผมนะฮะ ขอโทษจริงๆ น้า”
จ้ะ... ไม่โกรธจ้ะ ฮยองจุนของพี่คยูจง #ประชด = =!!!!!!!!!!!!!!
“ตอนนี้ผมอยู่กับคุณฮยอนจุงหน่ะฮะ เดี๋ยวจะถึงแล้วหล่ะ แค่นี้แหล่ะ บายฮะ”
ว่าแล้วก็ยังหันมายิ้มแฉ่งให้ตรูอีกแหน่ะ!
อันตรายต่อหัวใจจริงๆ...
“ขอโทษนะครับ พอดีห้องเต็มหมดแล้ว เหลืออยู่ห้องเดียวกืคือห้องของคุณฮยอนจุงน่ะครับ”
ฝ่ายต้อนรับของโรงแรมบอกขึ้นหลังจากที่ได้ถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องห้องกับเสร็จสรรพ ซึ่งสถานการณ์ในตอนนี้มีเขา ฮยองจุน คยูจง (ที่มาจากไหนก็ไม่รู้-_-) และผู้กำกับ
“ฮยองจุนมานอนห้องพี่ก็ได้นะ”
ใครจะปล่อยให้ไปนอนห้องแกหา???? ทำมิดีมิร้ายฮยองจุนขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ #ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองอย่างเห็นได้ชัด
“อ่า...”
“มานอนห้องพี่ดีกว่าครับ พอดีว่าห้องพี่กว้างหน่ะ แบ่งๆกั นได้อยู่แล้วเนอะ”
ฮยอนจุงพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ฮยองจุนแล้วชำเลืองมองคยูจงที่กำลังชำเลืองมองเข้าอยู่เหมือนกัน... เอาดิ่วะเขาไม่ชนะก็ให้มันรู้ไป! #อย่างกับศึกชิงนาง
“แล้วคุณฮยอนจุงจะไม่อึดอัดหรอฮะ?”
“ไปนอนกับพี่เถอะนะฮยองจุน พี่ไม่ชอบนอนคนเดียวหน่ะ” < คยูจง
“อ่า...”
ฮยองจุนกัดปาดกลีบปากบางอย่างครุ่นคิดอยู่สักพักจนฮยอนจุงอดที่จะหวั่นใจว่าร่างโปร่งตรงหน้าจะเลือกคยูจง
“แต่ห้องพี่มีสองเตียงนะครับ มานอนห้องพี่ดีกว่านะฮยองจุน”
“อ่า... งั้นผมไปนอนกับคุณฮยอนจุงละกัน เดี๋ยวพี่จะอึดอัดหน่ะฮะ นอนเบียดกัน”
“ฮยองจุน! ..”
คยูจงที่ยังไม่ทันจะพูดไรจบ ฮยองจุนก็โดนคนเอาแต่ใจ (ก็ฮยอนจุงเช่นเคย) ลากขึ้นห้อง (?) ไปเสียก่อน ระหว่างรอลิฟท์ไปยังชั้นห้องพักของตนเองฮยอนจุงก็ได้แต่อมยิ้มขำกับคำพูดของตัวเอง
สองเตียงหรอ?
เอาเถอะ เตียงคิงไซส์มันก็คล้ายๆ กันหล่ะวะ (หัวเราะ)
“ฮยองอา... ทำไมมันมีเตียงเดียวเองหล่ะ?”
ฮยองจุนที่หันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้ากังวลหน่อยๆ เมื่อได้เข้ามาในห้อง
“สงสัยพนักงานจะบอกผิดแหะ เอาเถอะแบ่งๆ กันนอนนะ”
“อ่า...”
“รังเกียจพี่?”
“เปล่านะฮะ”
ร่างโปร่งรีบส่ายหัวดิกๆ อย่างน่าเอ็นดูก่อนที่จะเปิดกระเป๋าเพื่อดูของ (ที่คิบอมแพ็กมาให้เรียบร้อย) ฮยอนจุงเมื่อเห็นเด็กน้อยตรงหน้ากำลังจัดของอยู่ก็แอบย่องไปข้างหลังพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้
แล้วก็รอฮยองจุนหันหน้ามา (ยกยิ้ม)
“อ่า ฮย...!”
“ว่าไงครับ?”
ใบหน้าของฮยอนจุงในตอนนี้ที่อยู่ห่างจากใบหน้าของฮยองจุนไม่ถึงคืบกำลังยิ้มอย่างซุกซนผิดกับใบหน้าของเด็กน้อยที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อก็รีบหันกลับไปแต่ยังไงก็ไม่ทันเจ้าของเกมส์คิมฮยอนจุงอยู่ดี แขนยาวของร่างสูงยืนตรงไปพร้อมกับมือหนาที่ไปติดกับกำแพงเพื่อกักขังเด็กน้อยไม่ให้หนีไปไหน ฮยองจุนที่ดูเหมือนจะไม่มีทางหนีไปไหนจึงต้องหันกลับมาสบตากับร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก
“ว่าไงครับ? มีอะไรจะถามพี่หรอ?”
“เปล่าหรอกฮะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“งั้นพี่มีคำถามจะถามนาย”
“…?”
“ทำไมต่อหน้าคยูจงต้องเรียกพี่ว่า ‘คุณฮยอนจุงด้วยหล่ะ’?”
“อ่า...”
“หืม? ว่าไง?”
ฮยอนจุงไม่พูดเปล่ายังยื่นหน้าเข้าไปหาให้ใกล้มากกว่าเดิมอีกด้วย
“ผมไม่กล้าเรียกพี่ฮยอนจุงต่อหน้าคนอื่นหรอก มันแปลกๆ”
“งั้นต่อไปเรียกพี่ฮยอนจุง ห้ามเรียกคุณ”
“อ่า...”
“พี่ฮยอนจุง โอเคนะ?”
ตอนนี้จมูกของทั้งสองคนแทบจะโดนกันอยู่แล้ว!
“อือ โอเคฮะ ปล่อยผมก่อนนะฮยอง”
“โอเคครับ”
ฮยอนจุงที่ต้องยังละมือออกมาอย่างน่าเสียดายเพราะอดสงสารคนตรงหน้าไม่ได้เนื่องจากในตอนนี้ฮยองจุนหลับตาปี๋อย่างน่าเอ็นดูหน่ะสิ... อา... แล้วเขาจะใจร้ายแกล้งลงอีกหรอ?
“ฮยอง งั้นตอนนอนเดี๋ยวผมไปนอนที่โซฟาละกันนะ”
ฮยองจุนที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะสามารถเรียบเรียงสติของตนเองกลับมาได้แล้วก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดประโยคที่ตนเองจะพูดในตอนแรกออกมา
อา... ทำไมกระต่ายน้อยเริ่มกลัวหมาป่าแล้วหล่ะ?
“ไม่ต้องหรอก”
“...”
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำไร ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย”
ว่าจบก็ชูสามนิ้วเป็นพยานด้วย
... ถ้าหากว่าคิมฮยอนจุงเคยเรียนลูกเสืออ่ะนะครับ (หัวเราะ)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น