คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ [100%]
หลังจากที่ต้องทนอยู่ในสภาพที่เกินจะบรรยาย ฉันก็แทบจะเป็นบ้า เมื่อต้องมาปรับตัวให้เข้ากับครอบครัวหมอนั่น บอกตามตรงครอบครัวนี้ช่างประหลาดแท้เหลา! (ขอหยิบยืมวลีฮิตมาประกอบ อิอิ)
หมอนั่นอยู่กับแม่และน้องชายหน้าทะเล้น ที่นิสัยไม่ต่างกับพี่ชายของมัน = = ครอบครัวนี้ก็ดูอบอุ่นดีนะ ออกจะอบอุ่นจนร้อนเลยด้วยซ้ำ!
แม่ของจุนคือนางลี คุณนายแห่งวงการลีลาศบ้านเรา แม่ลีจะดูแลลูกๆเป็นพิเศษ คอยพะเน้าพะนอพะนอ เอาใจใส่จนบางทีต้องบอกว่า หยุดเถอะ!
“กินสิ ของโปรดของลูกนะ” แม่ลียิ้มกว้างอย่างรู้ใจ หารู้ไม่ว่าฉันล่ะเกลียดซุปไก่นี้อย่างกับอะไร หมอนั่นทนกินไปได้ยังไง ซวยจริงฉัน!
“เอ่อแม่คะ...แม่ครับ คือว่าผมขอตัวก่อนนะครับ” ฉันบอกอย่างไม่ชินปากนัก ตลกอะ -..-
“ทำไมฉันเรียกผิดตรงไหน ฉันเรียกแม่ก็ถูกแล้วไง”
“ปกตินายเรียกว่าแม่หรอ ตั้งแต่เกิดมานายเรียกแม่ว่ามาดาม”
หา! มาดาม? โอ้! เรียกแม่ว่ามาดามเนี่ยนะ =[]=!!
“มาดามว่าลูกไม่สบายหนักแล้วนะเนี่ย ไปหาลุงหมอมั้ย?” แม่ลีถามอย่างเป็นห่วง เรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ...เอ้ย! ครับ ผมไม่เป็นไรขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ” ฉันตัดบทก่อนจะหนีขึ้นข้างบนไป ในใจแทบอยากจะโทรไปกึ่งด่าหมอนั่นจริงๆ
ผมยืนทำใจอยู่นานที่หน้าห้องน้ำ ผมจะต้องอาบน้ำ และก็ต้องเห็น...สัมผัส = = ในสิ่งที่ผมไม่เคยมีและไม่คิดจะมีด้วย
“นายห้ามคิดอะไรมิดีมิร้ายกับร่างของฉันเด็ดขาด!” นั่นเป็นเสียงยัยคิมที่ขู่ผมเสียงแข็ง พร้อมทั้งท่าทางเอาจริงของยัยนั่นทำเอาผมขนลุกซู่ไม่หาย
ไม่นานนักหลังจากผมอาบน้ำเสร็จ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์ที่โทรเข้ามา
ซวยแล้ว ไอ้ยอลโทรมา! ถ้าเกิดมันได้ยินเสียงยัยคิมมันต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลย เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
ผมกดรับโทรศัพท์ก่อนจะฟังเสียงปลายสายทักขึ้นมา
“นั่นนายหรอ?” ยอลถามผม จะบอกว่าใช่นายจะเชื่อฉันมั้ย?
“อืม” ผมพยายามทำเสียงให้เข้มที่สุดเพื่อกลบเสียงหวานของยัยคิม
“นายกลับไปก็ไม่ยอมบอกฉัน ฉันอุตส่าห์หานายแทบแย่” ยอลเอ็ดผมใหญ่เลย เหอๆ จะให้บอกไปได้ยังไงว่าผมกลับมาแล้ว กลับมาอยู่บ้านยัยคิม!
“อื้ม” ผมส่งเสียงตอบรับ จนปลายสายอดสงสัยไม่ได้
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ ไม่เห็นพูดอะไร?”
“หึ...แค่นี้ก่อนนะ” ผมพยายามดัดเสียงให้เข้มที่สุดก่อนจะตัดบทวางสายไปดื้อๆ ขอโทษจริงๆว่ะไอ้ยอล มันจำเป็น!!!
การมาโรงเรียนวันแรก(หลังจากเกิดเหตุสลับร่าง) ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าพวกผู้หญิงต้องยุ่งยากอะไรเช่นนี้ ชุดชั้นใน(คัพเอ = =) เสื้อทับ กางเกงทับ โบ๊ะหน้าทาครีม จิปาถะมากมาย ปวดหัว อยากจะรู้นักว่าเวลา24ชั่วโมงของพวกหล่อนจัดสรรเวลากันได้ยังไงกัน?!
ผมสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าเจ้าหล่อนว่าครบถ้วนสมบูรณ์แบบหรือไม่ ก่อนจะพบว่าทรวดทรงองค์เอวของยัยทอมถึกก็ดู ‘ซ่อนรูป’ เหมือนกันนะ ว่าแล้วแววตาเจ้าชู้ก็เผยออกมา มองพินิจหันซ้ายหันขวามองรูปหน้าของร่างที่ตนเองสิงสถิต(นับวันยิ่งเป้นแบบนั้นจริงๆ = =) ก่อนจะนึกขึ้นมาขำๆ
“ถ้ายัยทอมนั่นหัดแต่งตัวคงจะสวยตลกพิลึกเลย”
ฉันรู้สึกได้ว่าการเป็นผู้ชายมันช่างสบายอะไรอย่างนี้ ไม่ต้องมี accessory อะไรให้มากมายเหมือนผู้หญิง แต่ฉันก็ขอเรื่องมากแบบผู้หญิงจะดีกว่า!
ฉันจำต้องออกไปโรงเรียนพร้อมกับนายฮันและ ‘มาดาม’ ที่อาสาเป็นสารถีรับส่งตามประสาหญิงม่ายว่างงาน อาศัยใบบุญอดีตสามีที่คอยหาเลี้ยงส่งเสียด้วยประดุจลูกอีกคน
“หึ...แปลกจริงๆ” เขาพึมพำอยู่ในลำคอ พลางมองฉันก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ฉันว่านายแปลกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ...นายเรียกมาดามว่าแม่ วันนี้นายก็ไม่ยอมหลับ”
“ใช่! ปกติสิ่งแรกที่นายทำหลังขึ้นรถคือ ‘หลับ’ “ ฮันบอกชัดถ้อยชัดคำ ฉันจึงเข้าใจต้องเล่นตามน้ำให้สมจริง
“เฮ้ย! ยัยทอม” จุนร้องเสียงหลงเมื่อโดนแรงลากมหาศาลดึงตัวเขาไป
ฉันล่ะหมั่นไส้เจ้าหมอนี่นัก ขอเตอะสักป๊าบแล้วกัน!
ว่าแล้วก็ไม่รอช้าจัดการเตะไปที่หน้าแข้งของนายจุน(ที่ดันลืมไปว่ามันคือร่างของฉัน) นายจุนร้องโอ้ยขึ้นมาอย่างโอดครวญ เป็นใครก็ต้องเจ็บทั้งนั้นแหละ แบร่ :P
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย?!” จุนถามเสียงเขียว ฉันก็เลยลอยหน้าลอยตาบ้างเหมือนที่เขาทำกับฉัน เขาก็ได้แต่ฮึดฮัดอย่างขัดใจ ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด
“เออๆ ก็โอเคอ่ะ...เธออยู่คนเดียวนี่นา ไม่มีอะไรหรอก”
“เหอๆ...อันนี้ฉันยอมรับ แต่เดี๋ยวก็ชิน” เขาบอกอย่างยอมรับก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก
“นี่! ตอนเธออาบน้ำ เธอคงไม่...” เขาพูดพลางเว้นวรรคให้ฉันคิดต่อไปเอง
โอ๊ย! ตานี่นี่ ฉันไม่ใช่นายนะ ไม่คิดอะไรบ้าๆหรอก(ถึงแม้มันจะมีบ้างในระยะแรกๆก็เถอะ)
“ฉันไม่สนใจไอ้หนอนชาเขียวนั่นหรอก...แล้วนายล่ะ?” ฉันย้อนถามไป
“โห~! หนอนชาเขียวหรอ? มากไปแล้วมันจะมากเกินไปแล้ววววว!” จุนดูมีน้ำโหก่อนที่ฉันท้าวเอวพร้อมจะสู้เต็มที่หากเขาลงมือกับฉัน
“เชอะ...ฉันเองก็ไม่พิศวาสร่างแผ่นไม้กระดานโต้คลื่นอย่างเธอหรอกยัยทอม” นั่นไง! มันสวนกลับจนได้ หึ!แต่มีหรอคนอย่างฉันจะยอมง่ายๆ
“อืม! แล้วถ้ารูปนี้ล่ะเป็นไง” ฉันหยิบรูปถ่ายในวัยเด็กของจุนออกมาจากกระเป๋ากระโปรงที่ฉันพกเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน(ในกรณีที่จนมุมจากสงครามน้ำลาย) ทันทีที่อีกฝ่ายได้เห็นก็อดตะลึงมิได้ ก่อนจะโวยวายปนขู่เสียงแข็ง
“เอามานี่นะ!...เอามาเดี๋ยวนี้!”
“ให้ก็โง่สิ แบร่ แบร่ ;P” ฉันแลบลิ้นใส่พลางยิ้มเยาะเย้ย
แต่เพราะว่าอีกฝ่ายมีแรงมุมานะในการจะแย่งมากกว่า ทำให้ไม่อีกกี่ก้าวเขาก็จะมาถึงตัวฉัน ฉันไม่รอช้ารับหักเลี้ยวหลบเข้าห้องน้ำไป พอเห็นว่าอีกฝ่ายชะงักกึกไม่ยอมเข้ามา ฉันก็ยิ้มพราย
โถ่! ให้มันรู้ซะมั่งว่าไผเป็นไผ 55 แต่ช้าก่อนซิ!...
ฉันรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยชอบมาพากล ฉันหันไปมองรอบๆตัวเริ่มจาทางซ้ายค่อยๆหันหมุนมองไปมา ก่อนจะมาสะดุดที่ หญิงสาวนักเรียนรุ่นน้องม.ต้นสองสามคนที่ยืนส่องกระจกอยู่ ก่อนที่จะเห็นสายตาของพวกน้องๆมองมาที่ฉันเหมือนเป็นตัวประหลาด เป็นฆาตกรโฉดที่แหกคุกออกมาฆ่าล้วงตับไตไส้พุงเยี่ยงซีอุย!!!
ฉันจึงนึกขึ้นได้ว่าได้พลาดท่าเสียทีนายจุนเข้าให้แล้ว แทนที่จะเป็นผู้ชนะแต่ฉันเองแหละที่ขุดหลุมฝังตัวของฉันเอง!!!!
มิยองตกใจตาโตเป็นเห็นฉันในร่างของไอ้บ้าจุนออกมาจากห้องน้ำหญิง เธอก็กระพริบตาถี่ๆเรียกสติกลับคืนมา
ฉันพยายามจะอธิบายให้มิยองฟัง แต่พอได้ยินรุ่นน้องที่อยู่ในนั้นนินทากัน ฉันจึงไม่มีหน้าจะอยู่ตรงนี้ต่อ ขอตัวเผ่นไปรักษาหน้าก่อนล่ะ บ๊ายบายนะมิยอง T^T…ไอ้บ้าจุน -*-
“จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะจุน” นี่คือเสียงของไอ้บ้าจุนที่ตะโกนไล่หลังฉันมาอย่างสะใจ
เออ...วันพระไม่ได้มีหนเดียว ฉันสาบานว่ารูปหนอนน้อยผมจุกไม่มีทางรอดพ้นสายตาคนทั้งโรงเรียนหรอก...แต่เอ๊ะ! ถ้าทำอย่างนั้นก็เท่ากับประจานตัวฉันเองสิ โอ๊ย!!! ปวดหัว yy’
‘ได้พบสบตาเจอหน้าเธอ ครุ่นคิดวุ่นวายไม่คลายสับสน…’
“เป็นอะไรรึเปล่า?” ยอลถามเสียงอ่อนโยน พร้อมรอบยยิ้มบางๆแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยที่เต็มเปี่ยม
ฉันเหมือนคนหูอื้อไม่ได้ยินอะไร นอกจากสายตาที่ยังคงจ้องมองตาคู่นั้นของยอลอย่างหลงใหล ราวกับต้องมนต์สะกดชนิดรุนแรง!!!
จบแล้วค่ะตอนที่และพยายามทำตามคำเรียกร้องที่อยากให้ฟานี่โผล่มาบ้าง
ตอนหน้าสัญญาว่าจะให้ฟานี่เด่นบ้างนะ ฮี่ฮี่ -..-
ความคิดเห็น