คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : คิด(คริส)ไม่มาก
คิด(คริส)ไม่มาก
คุณเคยแอบปลื้มใครสักคนไหม ?
แบบอยากเจอหน้า
อยากได้ยินเสียง
อยากอยู่ใกล้ ๆ
และอีกมากมายถ้าไม่ติดตรงที่ว่า...
“เฮ้ยยย คริส นั่นไงคนที่มึงปลื้ม เดินไปขอถ่ายรูปเลย มึงชอบไม่ใช่เหรอ วันนี้ทำสีผมใหม่ด้วยเว้ย” ผมมองไปยังที่ ๆ เพื่อนชี้ และสักพัก..
“อ้าว ไอ้คริส มึงจะเดินไปไหน หลบทำไมวะ”
“ปะป่าวเว้ย กูแค่จะเดินมาซื้อน้ำ เดินมาเมื่อกี้แมร่งเหนื่อยว่ะ”
“โธ่ ไอ้ป๊อด”
“ละแล้ว เค้าเดินไปไหนแล้ววะ” ผมพูดพร้อมกับมองหา ทีแรกตอนหันไปเจอนี่ ใจสั่นมากเหมือนวิ่งมาสักร้อยเมตร ผมกำมือจนรู้ว่ามือตัวเองเย็นเฉียบและเหงื่อออกเยอะมาก
“เดินไปแล้ว มึงอ่ะ มัวแต่ชักช้าลีลา” ผมถอนหายใจออกมาทันทีอย่างโล่งอก
“ถอนหายใจทำไม ตกลงที่มึงปลื้มหรือกลัวเค้าวะ พอเจอทำเป็นเดินหนี ทำเป็นหลบเลี่ยง”
“เชี่ย มึงไม่เป็นกูไม่เข้าใจหรอก”
“เออ ชาตินี้คงได้คุยกับเค้าหรอกมึงอ่ะ” เพื่อนผมส่ายตัวอย่างระอา
นี่แหละครับ ปัญหาของผม
คือแบบ มันอาจจะดูเล็กน้อยนะครับ
แต่ถ้าคุณลองมาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผม
ใจสั่น มือเย็น ขาก้าวไม่ออก รู้สึกเหมือนหน้าร้อนผ่าว และไม่รู้จะทำอะไรต่อไป สมองเบลอ(แต่ภาพเธออ่ะชัดเจน...เสี่ยวววว) เอาเป็นว่าผมต้องเดินหนีไปตั้งหลักก่อน ยิ่งวันไหนถ้าเจอแบบกะทันหันหรือแบบใกล้กันเกินระดับความพอดีนี่ ผมอาจจะวูบเพราะหัวใจทำงานหนักเลยก็ได้
คุณว่าผมควรทำไงดี???
“กูว่านะอย่างแรกเลยนะคริส มึงฟังกู” เพื่อนผมจับกลุ่มกันล้อมวงและทำสีหน้าเคร่งเครียดกัน ประหนึ่งว่าประชุมรับน้องกันทีเดียว ผมก็นั่งลงหยุดดูดน้ำและตั้งใจฟังเลย
“มึงต้องทำตัวให้ชินกับเค้าก่อน คืองี้นะ มึงต้องดูรูป ดูวิดิโอเค้าบ่อย ๆ แบบเค้าทำอะไรน่ารัก ๆ ก็ไปดู เพื่อความเคยชิน”
“ใช่ ๆ กูเห็นด้วยกับไอ้ท็อปแท็ปนะเว้ย มึงอ่ะ มึงต้องไปทำความคุ้นเคยก่อนจะเจอตัวจริง” ไอ้เอ็มพูดเสริมขึ้นมาอีก
“แต่กูก็ดูรูปเค้าอยู่แล้วนะเว้ย คลิปเค้าเต้นหรือร้องเพลงน่ารัก ๆ ก็ดู”
“แล้วมึงเขินไหม”
“เชี่ย กูไม่ได้เขินเว้ย เค้าเรียกว่า ขี้อาย”
“ขี้อายไรวะ ทีกับคนอื่นนะ เห็นกวนเค้าไปทั่ว”
“เอางี้ ถ้าวิธีนี้ไม่เวิร์ก มึงก็เริ่มจากทักทายเค้าในทวิตเตอร์ก่อนเป็นไง ลองไปคุยก่อน เพื่อเค้าตอบจะได้คุยกันไว้ก่อน เผื่อเจอตัวจริง มีเรื่องคุยมึงจะได้ไม่เก้อมาก
“เอออ ความคิดไอ้เต ดีเว้ย”
“ละแล้ว ตอนแรกกูจะทักเค้าไปว่าไรวะ แล้วถ้าเกิดว่าเค้าไม่ตอบ กูก็ต้องคิดมากกว่าเดิมอีกดิวะ เผื่อเค้ายุ่งจะหาว่ากูกวนไหม แล้วถ้าเกิด...”
“เออ พอเลย มึงหยุดก่อน มึงเคยทักเค้าไปยัง” ก่อนที่ผมจะพร่ำไม่หยุด เพื่อนผมรีบขัดขึ้นมาก่อน
“ก็ยัง กูไม่อยากคิดมากนี่หว่า”
“แล้วตอนนี้มึงคิดไม่มากเลยใช่ไหม”
“ไม่ พวกมึงว่ากูคิดมากเหรอ”
“มากกกก” พวกมันรวมหัวกันตอบผม
ผมกำลังนั่งคิดอยู่สักพัก เสียงไลน์ก็ดัง
เชี่ยยยยย
พี่สิงโตแมร่ง ส่งรูปคู่กับเค้ามาอวดผมด้วย เห็นว่าทำงานด้วยกัน
เย็นไว้ เย็นไว้ ผมนี่พยายามไม่อิจฉานะครับ
“พรุ่งนี้มาไหมล่ะ เดี๋ยวพามาถ่ายรูปด้วยแบบนี้ไง” เชอะ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี พี่สิงโตไลน์มาบอกผมครับ แต่มีเหรอ ผมจะสนใจ
...
......
...........
“ไปครับ มารับด้วยนะ” นั่นไง บอกแล้วใครจะไปสน
คราวนี้แหละครับ ผมต้องพยายามด้วยตัวเอง จะไปยากอะไร แค่ถ่ายรูปคู่กันแค่นี้ ผมจะไม่ป๊อดอีกต่อไป นี่ใคร นี่ คริส นะครับ คริสคนจริง
เช้าวันนี้ผมเลือกเสื้อตัวเก่งและคิดว่าเท่สุด เพื่อไปทำตามความฝัน (ฟังดูก็เว่อร์เหมือนจะไปประกวดรายการร้องเพลง)
พี่สิงโตก็มารับซะตรงเวลา แรก ๆ ก็ปกติแต่พอใกล้ถึงทำไมใจมันหวิว ๆ อีกแล้วเนี่ย
“เดี๋ยวไปทำงานแป๊ปนึง เสร็จแล้วจะพาไปนะ” พี่สิงพูดพร้อมยิ้มหวาน เหมือนจะแกล้ง ๆ ชักเริ่มกลัวแล้วสิ
ผมก็รูดโทรศัพท์ไปมารอเวลาไปเพลิน ๆ สักพัก ย้ำครับ พักเดียวเท่านั้น
“มารอสิงโตเหรอคะ” เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นหลังผม คือจังหวะนั้น ผมก็ไม่คิดอะไร หันตามเสียงปกติ ละแล้ว
แล้ว
แล้วก็ครับ นั่นแหละ อย่างที่ทุกคนคิด ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วถามผม
ผมนี่ตกใจแทบตกเก้าอี้เลย ดีที่เค้าจับแขนผมไว้ก่อน คือจับแขนนะครับ นี่คือเกินคาดหมายไปมาก แต่จับแขนกลัวผมตกเก้าอี้เฉย ๆ เค้าไม่คิดอะไรเลย แต่ผมนี่สิ...
“คะครับ” ผมตอบไป
“ตกใจอะไรคะ ไม่เป็นไร เรารู้อยู่แล้ว” เค้ายิ้มและนั่งตรงข้ามผม
“เฮ้ยยยยยยย รู้เหรอครับ คือผม แบบว่าผม...”
“ไม่เป็นไร เราไม่คิดมากหรอกเรื่องแบบนี้” เขาชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“คะคือ แต่ว่า” ผมพยายามจะอธิบาย
“เราเข้าใจ ก็มันเป็นเรื่องของความรักความชอบนี่เนอะ” ทีนี้เขายิ้มหวานให้ผมเลยครับ
ผมก็แก้มร้อนผ่าวเลยสิครับ จะปฏิเสธออกไปยังไง
“อ้าวมาพอดี ว่าจะพาคริสไปหาอยู่” พี่สิงโตออกมา เลยทักทายเค้า เค้าก็โบกมือตอบ
“เห็นนั่งคนเดียว กลัวจะเหงาเลยเข้ามาคุย”
“งั้นแนะนำเลยละกัน นี่คริส ที่เล่าให้ฟังอ่ะ นี่ร้องตามมาอยากถ่ายรูปด้วย” เฮ้ยยย ไอ้พี่สิงพูดงี้ได้ไงวะ
ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็...
“ได้สิ มา มาถ่ายรูปด้วยกัน จริง ๆ เราเจอกันบ่อยนะ แบบเดินผ่านไปผ่านมาเจอกัน” ใจผมนี่เต้นถี่เลยครับ เค้าจำผมได้ด้วย ดีใจอ่ะ
และแล้วฝันผมก็เป็นจริง ถ่ายรูปด้วยกันจริง ๆ แบบใกล้ ๆ ด้วย แต่ผมก็ไม่ค่อยกล้ายิ้มมาก ได้แค่อมยิ้มแค่นี้แก้มก็จะแตกแล้วครับ....ว่าแต่มันง่ายไปไหม ง่ายแต่นี้เองเหรอ??
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ เราก็ขอตัวออกมา
“บ๊ายบาย ขอให้มีความสุขนะคะแล้วเจอกันใหม่นะคะ” เค้ากล่าวลา โบกมือและเดินออกไป
หลังจากเดินออกมาขึ้นรถ
“นี่ไปเล่าเรื่องผมให้ฟังว่ายังไงอ่ะ” ผมถามคำถามที่อยากรู้ทันที
“ก็ไม่ยังไง แค่บอกว่าวันนี้จะพาคนมาแนะนำ เขาอยากเจอ และก็อยากถ่ายรูปด้วย”
“เฮ้ยยยย แบบนี้เขาก็รุ้ดิว่าผมปลื้มมานาน” พี่สิงโตส่ายหัว แล้วหันมายิ้ม พร้อมทั้งกอดคอผมเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกระซิบข้างหูว่า...
“ไม่หรอก พี่บอกเค้าไปว่าคริสเป็นแฟนพี่ ที่อยากมาเจอนี่เพราะหึง เห็นทำงานด้วยกัน เค้าก็เลยเข้าใจ นี่เห็นแก่
คริสนะเนี่ย ถ้าบอกไปว่าชอบ ต้องเขินทั้งสองฝ่ายแน่ ๆ ทีนี้ก็จะยากเนอะ บอกแบบนี้อ่ะดีสุด” เขาว่าแบบนั้น ผมกำลังจะหันไปด่า แต่เพราะริมฝีปากเค้าอยู่ที่ข้างแก้มพอดี พอผมหันไปก็เลยถูกพี่สิงหอมแก้มไปโดยปริยาย
“อุ้ยยยย ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบาย ไม่ต้องคิดมาก” ดันเดินมาเจอช็อตนี้ ผมจะปฏิเสธอะไรออกไปได้
ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องคิดมาก คิดไม่มากเลยเรา เมื่อเห็นรอยยิ้มหวาน ๆ และเค้าก็เดินจากไป
The end
เรื่องนี้ เป็นเรื่องสั้น ที่สั้นจริง ๆ ค่ะ หลังจากหายไปนานมาก
มีโมเม้นต์น่ารัก ๆ เลยอยากมาแต่งสนุก ๆ
อ่านขำ ๆ ไม่ดราม่านะคะ^___^
---------Miss You----
ความคิดเห็น