I Remember ปลดล็อกหัวใจ ไขความทรงจำ [ สนพ. แจ่มใส ธันวาคม ]

ตอนที่ 2 : บทนำ [ 100% ]

บทนำ

                11.55 p.m.

                “เงินทอนหนึ่งร้อยเจ็ดสิบบาทนะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ขณะที่นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวเอื้อมไปรับเงินทอนพร้อมกับใบเสร็จ

ลีอายัดเงินร้อยกว่าบาทนั่นใส่กระเป๋าเสื้อแจ็กเกตตัวโคร่ง เธอเดินจากมาโดยไม่สนใจเลยว่าผู้คนที่มีอยู่น้อยนิดภายในร้านสะดวกซื้อยามเกือบเที่ยงคืนจะมองตามด้วยความสนอกสนใจแค่ไหน  

เหตุผลน่ะเหรอ?                                                                                                    

ถ้าไม่นับเรื่องที่เธอสวย หุ่นดี มีเรียวขาที่น่ามองแล้วล่ะก็ เหตุผลอีกอย่างที่ทำให้ทุกคนต่างเหลียวหลัง คงจะเป็นเพราะ เธอเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่ใส่แว่นกันแดดทั้งๆ ที่เวลานี้ไม่มีแสงแดดเลยแม้แต่อณูเดียวล่ะมั้ง

มันช่วยไม่ได้นะ ก็ก่อนหน้านี้เธออยู่ในห้องมืดๆ ในอพาร์ตเมนต์ของตัวเองมาตั้งสามวัน... สามวันที่ลีอาไม่ได้พบเจอแสงสว่างใดๆ ยกเว้นแสงจากโคมไฟแขวนในห้องวาดภาพซึ่งโฟกัสเฉพาะเฟรมวาดรูปของเธอเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้ดวงตาของเธอจึงไม่ชินกับความสว่างเอาซะเลย โดยเฉพาะแสงจ้าๆ จากร้านสะดวกซื้อนี่ เป็นอะไรที่ทรมานสายตาเธอสุดๆ

                ลีอาหยุดยืนอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องที่อยู่ในถุงออกมาเปิด อันที่จริงเธอตั้งใจจะมาหาไวน์ดีๆ สักขวด แทนขวดเดิมที่เพิ่งดื่มหมดไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วสักหน่อย...แต่จะทำยังไงได้ ดึกดื่นป่านนี้ ได้แค่เบียร์เย็นๆ จากร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้ว ร่างระหงนั่งลงบนม้านั่งข้างถนนซึ่งไม่ไกลจากร้านมากนัก ผมสีบรูเนตดัดลอนเกือบถึงกลางหลังปลิวสยายไปตามแรงลมที่พัดมากระทบกาย ลีอากระชับแจ็กเกตหนังตัวใหญ่ให้แนบกับตัวมากยิ่งขึ้นเพื่อความอบอุ่น โชคดีจริงๆ ที่เธอตัดสินใจหยิบมันติดมือมาด้วยก่อนออกมาจากห้อง เพราะถ้ามีเพียงแค่เสื้อกล้ามตัวจิ๋วกับกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ตอนนี้ คงทำให้เธอหนาวตายก่อนกลับถึงอพาร์ตเมนต์แน่

ลีอายกเบียร์ขึ้นมาจิบอีกรอบ เธอถอดแว่นกันแดดเนื่องจากอยู่ในมุมที่แสงไม่จ้ามากเกินไปแล้ว และเธอจำเป็นต้องนำสิ่งที่บดบังดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยออก เพื่อให้มองเห็นภาพเบื้องหน้าได้ชัดขึ้น สายตาของลีอาจับจ้องไปยังป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ซึ่งปรากฏใบหน้าของชายหนุ่มที่เรียกได้ว่า ผู้หญิงทั่วโลกใฝ่ฝันอยากจะได้เขามาอยู่ในครอบครอง

‘แดนเจอร์ ไคลน์’ คือแร็ปเปอร์ฝีปากฉกาจที่มีน้ำเสียงคีย์ต่ำ ดุดัน และทรงพลังอย่างมีเอกลักษณ์ เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกันที่จับพลัดจับผลูได้ไปเดบิวต์เป็นศิลปินในค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่สร้างชื่อให้กับศิลปินระดับโลกมานับไม่ถ้วน... แต่จะเรียกว่าจับพลัดจับผลูก็คงไม่ถูก เพราะความจริงมันเป็นเพราะความสามารถบวกกับใบหน้าหล่อเหลาชนิดหาตัวจับยากของเขาต่างหากที่ทำให้แดนเจอร์ถูกเรียกตัวไปเซ็นสัญญาอย่างไม่ยากเย็น

และด้วยคุณสมบัติแสนเพอร์เฟ็กต์นี่เองที่ทำให้เขากลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลกได้ตั้งแต่ปีแรกที่เดบิวต์ ต้องยอมรับเลยว่าเวลาที่อยู่บนเวที หรือตามหน้านิตยสารต่างๆ แดนเจอร์  ไคลน์ดูมีเสน่ห์ซะจนทำให้ผู้หญิงทั้งโลกแทบจะยอมสยบลงใต้เท้าเขาทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มมุมปากแสนร้ายกาจนั่น

แต่สำหรับลีอา... มันมีอะไรมากกว่านั้น

แดนเจอร์ไม่ใช่แค่นักร้องดัง ไม่ใช่แค่นายแบบนิตยสารที่ผู้หญิงทั่วโลกคลั่งไคล้ ...เธอไม่ได้บ้านักร้องขนาดนั้น อันที่จริง เธอฟังเพลงของเขาไม่ถึงสิบเพลงด้วยซ้ำ (พนันได้เลยว่าผู้หญิงคนอื่นก็คงแอบปวดหัวกับเพลงฮิพฮอพเนื้อหาแดกดันของเขาเหมือนกับเธอนั่นแหละ) แต่สิ่งที่ทำให้ลีอาละสายตาไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย คือใบหน้าของเขา ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธออย่างเป็นปริศนา ก่อนที่เธอจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

ใบหน้าของเขา... ไม่สิ ใบหน้าแบบเดียวกับเขา มักจะปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอตลอดเวลา นับตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น...

                เคร้ง~

                “!?”

เสียงอะไรบางอย่างกระทบกับพื้นทำให้ลีอาถึงกับสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองทันทีด้วยความตกใจ ก่อนจะพบว่ามีกระป๋องน้ำอดลมกลิ้งมากระทบกับปลายเท้าของเธอ ลีอามองมันด้วยความงุนงง แต่เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงเงาของใครบางคนที่ทอดทับลงมาบนเงาของเธอ ลีอาจึงเงยหน้าขึ้น แล้วดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็ปะทะเข้ากับดวงตาสีนิลของร่างสูงซึ่งสบตากลับมาด้วยแววตาน่าพิศวงที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

                “(‘ ‘)”

                “?”

                ทั้งคู่สบตากันนานนับนาที พร้อมกับความรู้สึกประหลาดที่แล่นขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่ลีอาจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ร่างสูงก็ก้มลงหยิบกระป๋องน้ำอัดลมจากพื้นตรงหน้าเธอ ก่อนจะเอามันไปทิ้งถังขยะซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล

                อา อันที่จริงเขาตั้งใจจะโยนใส่ถังขยะนั่น สินะ?

                ลีอาคิดว่าธุระของเขาคือการส่งขยะรีไซเคิลลงถังเท่านั้น แต่เปล่าเลย... หลังจากที่ทิ้งกระป๋องน้ำอัดลมเรียบร้อย เขาก็เดินกลับมาก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เธอหน้าตาเฉย

                “...?”

                “...”

อันที่จริง เธอคิดว่าเขาจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาสักคำ แต่ก็ไม่อีกเช่นกัน ร่างสูงเพียงแค่นั่งเงียบๆทอดสายตาออกไปข้างหน้า มองไปยังจุดเดียวกับที่เธอมองเมื่อครู่ ด้วยสีหน้าแบบเดิมซึ่งเธอเองก็แยกไม่ออกระหว่างความเรียบเฉยกับความ...มึนงง?

                ลีอาไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งด้วยความอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่รูปลักษณ์ภายนอกก็ไม่ได้บ่งบอกอะไรมากมาย นอกจากเขาเป็นผู้ชายที่สูงมาก ผมฟูๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน สวมชุดสีขาวทั้งตัวและ...แบกกระเป๋าเป้สีน้ำเงินใบใหญ่ไว้บนหลัง (?) กระเป๋าเป้นั่นทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาว่าบางทีหมอนี่อาจเป็นนักท่องเที่ยวก็ได้

                แต่...นักท่องเที่ยวจะมาเดินเตร็ดเตร่อะไรดึกดื่นป่านนี้ล่ะ หาโรงแรมไม่เจองั้นเหรอ?

                “(‘ ‘)”

อืม...ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ถ้ากำลังหลงทางก็คงจะไม่แปลก

ลีอาครุ่นคิดกับตัวเอง เธอตัดสินใจว่าจะคุยกับเขาเผื่อจะช่วยเหลืออะไรได้ แต่แล้วก็ต้องชะงักไปอีก เมื่ออยู่ๆ ผู้ชายตรงหน้าก็หันกลับมามองด้วยสีหน้ามึนงง (หรือเปล่า?) ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปนั่น จะพูดบางสิ่งที่เหนือความคาดหมายออกมา

                “ผมชื่อรันโซ”

                ...

                ...

                ...!?

-- makok_num --