So Cute! บอกเเล้วไง กูไม่ใช่เกย์!! [Yaoi]

ตอนที่ 2 : So Cute![No.1] : อะไรก็ไม่รู้![[เชล]]

อะไรก็ไม่รู้![[เชล]]

 

หลายวันต่อมา...

“ อ๊ะ! ซีน สัญญาทาสของพี่กับพ่อ ที่มีต่อไอ้นายแบบนั่น”

“ อืมม ได้เร็วนี่^^ ”

ซีนอนเงยหน้าออกจากตารางงานเมื่อผมวางซองสัญญาของไอ้บ้าแกรมให้ ซีนยิ้มรับพร้อมกับเปิดซองดูอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าหล่อเหลาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับฉีกยิ้มจนถึงรูหู-___-;;

“ เยี่ยมมาก ^^ ”

ซีนหยิบสัญญาไปใส่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานและเดินกลับมาหมุดดูตารางงานของตัวเองอีกครั้ง

“ผมไม่แน่ในว่าพี่ลืม หรือว่าแกล้งลืมกันแน่ ซีน?”

“ อ๊ะ? เชลน้องรัก นายพูดเรื่องอะไร -___-++” ซีนถามอย่างงๆ หลังจากที่เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

“ รางวัล ที่พี่จะให้ผม ”

“ อ๋อ... จำได้แล้ว อยากได้อะไร?”

“ คอนโด ...” ผมตอบซีนด้วยเสียงเรียบแต่เน้นเน้นหนักทุกคำพูด ดูเขาจะหน้าเสียไปนิดหน่อย

“ นี่...เชล ฉันบอกนายตามตรงเลยนะว่า ถึงรางวัลที่พ่อให้ฉันคือ RCZ รุ่นใหม่สุดหรู แต่ ยังไงซะคอนโดมันก็แพงกว่าอยู่ดี ถ้านายอยากได้ไอโฟน4s ฉันอาจจะพอสนอง แต่นี่ไม่ไหวว่ะ ”

ซีนอนตัดบทโดยก้มลงไปอ่านตารางงานอันแน่นของเขา และยาวมาก ยังกับแม่ฮ่องสอนไปปัตตานี ตารางงานเนี่ย ไม่ใช่ทั้งเดือนหรอกนะ แต่แค่ 2 สัปดาห์ เท่านั้น!!

“ ผมจะอยากได้ไอโฟน4s ทำไม ในเมื่อ 5เดือนที่แล้วผมเพิ่งซื้อไอโฟน4 ”

“ เผื่อนายอยากให้ s เพิ่ม =______=” เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำหน้าสยองใส่ผมก่อนที่เขาจะเอามีเท้าคางฟังผมพูดต่อ

“ ไม่ตลก ..ผมขอคอนโดที่พี่อยู่ต่างหาก ไม่ได้ขอให้พี่ไปซื้อคอนโดใหม่ อย่าเข้าใจอะไรผิด”

“ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ นายเล่นซะฉันใจหาย นึกว่าต้องเสียเงินเป็นล้านๆให้กับสัญญาใบเดียว ! ” ซีนเอามือลูบอกตัวเองอย่างโล่งใจ และพล่ามถึงความตกใจของเขาต่อ

คิดเหรอว่า คนดีศรีสังคมอย่าง เชล...จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนในพ่อแม่พี่น้อง เหอะ! ขนาดคนที่ไม่รู้จักผมยังเทคแคร์ดีเลย ผมน่ะ ได้โล่การใส่ใจผู้อื่นดีเยี่ยม3ปีซ้อนจากกระทรวงการคลังเชียว(เกี่ยวกับกระทรวงการคลังตรงไหน???) เพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยว่า ผมไม่มีวันทำเรื่องให้ครอบครัวเดือดร้อนเป็นอันขาด

“ ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า นายมาขอคอนโดทำไม? ปกติก็อยู่บ้านประจำนี่?”

“ นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เชล ม.6 แล้วนะ อีกไม่กี่เดือนพอมหาลัยเปิดเชลก็จะเป็น เด็กปี1 ”

“ แล้ว?” ซีนอนมองผมอย่างงงๆ พร้อมเอียงคอถาม

“ ก็มันใกล้กับมหาลัยที่ผมจะเข้าอ่ะ นะ นะ นะ น้า ^_____^++”

จัดไปครับ...มีคนเคยบอกว่าผมทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารัก แหม..นี้ผมก็เลยลงทุนทำให้พี่บังเกิดเกล้าดูเลยนะ ทั้งๆที่ผมออกจะ ขี้อาย พูดน้อย เรียบร้อยและใสซื้อ - -+ แฮะๆ (<<ตรงข้ามหมด)

ผมว่ามันคงจะได้ผล ซีนอนมองผมตาค้างเลย เห็นแล้วขำ กับอาการหน้าแดงๆของพี่ชายตัวเอง ไม่อยากจะเม้าท์เลยว่า ซีนยิ้มตอบให้ผม แล้วลากผมไปนั่งบนตักเขาพร้อมลูบหัวผมเบาๆ

“ ซีน...ว่าไง ให้มั้ย ? ^^”

“ อ๊ะ ให้ก็ได้ เป็นเด็กดีด้วยล่ะ ....... เป็นห่วงนะ...รู้มั้ยครับ….” ประโยคหลังซีนมันก้มหน้ามาพูดถึงรู้หูของผม(เค้าเรียกว่ากระซิบเว้ยย!)

“ เย้!! รักพี่ที่สุดเลย ”


            ดีใจอย่างลืมตัวจนลุกจากตักของซีนแล้วก็ก้มลงไปหอมแก้มพี่ชายเบาๆ อาการของพี่ชายก็เปลี่ยนไปทันที จากยิ้มอยู่ก็หุบแล้วเอามือไปลูบแก้มตัวเอง ถูไปถูมา...อย่างอึ้งๆ ผมก็แปลกใจเหมือนกันว่าหมู่นี้ซีนเป็นอะไรของเค้าน่ะ ..? เพราะเขามักจะกลับบ้านบ่อย จนแทบไม่อยู่คอนโด งานก็น้อยลง เรียนก็น้อยลง แถมบ้างวันมีเวลาไปส่งผมที่โรงเรียนด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราแทบไม่คุยกันเลย

ผมเอามือขวากางเอาไปโบกขึ้นลงตรงหน้าซีน แต่เหมือนเค้าเหม่อๆ ไม่ได้มองอะไร ก่อนที่ผมจะเรียกจนรู้สึกตัว เขาสะดุ้งเฮือก พร้อมทำหน้ากระวนกระวาย และวิ่งเข้าห้องไปเลย ฮ่าๆๆ

“ อืมๆ แล้วเจอกัน มาเร็วๆด้วย เจ้าของวันเกิดแดกหมดก่อนไม่รู้นะมึง”

ติ๊ด

“ ว่าไงไอ้เชล ไอ้ปัญญาอ่อนมามั้ย?”

“ มันชื่อ ปัน ไม่ใช่ปัญญาอ่อน พูดให้ถูกดิ”

“ เออ ชื่อไรไม่สนหรอก กูเรียกของกู มีปัญหาป่ะ? ”

ปัญหาน่ะ ... มีแน่ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามากลุ้ม วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนผมครับถึงจะเป็นวันจันทร์ตอนค่ำๆก็เหอะ แต่พรุ่งนี้เด็กม.6อย่างผมจะไปหรือไม่ไปเรียน ก็ได้อยู่แล้วครับ เราเลยไม่ซีเรียส จะว่าจะแดกเหล้าเยี่ยงอาบกันไปข้างนึง 55+ เอ๊ะ! แต่ผมบอกรึยังว่าการจัดวันเกิดครั้งนี้ไม่ใช่จัดที่สนามหน้าบ้านแต่อย่างใด แต่มาจัดที่ห้อง VIP ของคลับประจำแถวรัชดานั่นแหละ แฮะๆ อย่างว่าอย่างนี้อย่างนี้เลยนะครับ คลับนี้ให้เข้าอายุ18+ แต่ผมเพิ่ง17 คงรู้ถึงปัญหาที่จะเกิดแล้วใช่มั้ย ?

“ ไอ้ราก วันนี้วันเกิดมึงนะ จะรีบเมาไปไหน เพื่อนมาไม่ครบเลย” ผมพูดกับเพื่อนผมที่เป็นคนเลี้ยงและเป็นเจ้าของวันเกิดแต่เพียงผู้เดียวในห้องนี้ อ๊ะ! อย่าสงสัยว่าทำไมเพื่อนผมชื่อราก ที่จริงมันชื่อรูสครับ แต่เราไม่เรียกกัน เพราะชื่อแลดูคล้ายๆ รากที่สอง ยังไงอย่างงั้น

“ เมาห่า อะไร๊~ ไม่มี๊~ไม่มี ใครจามามาววานเกิดตัวเอง เอิ๊ก~ ^^ ”

เอาเข้าไป! ท่าจะอาการหนัก อย่างนี้เรียกไม่เมาแล้วอย่างไหนที่จะเรียกว่าเมาว่ะ?

“ ไอ้เชล~”

“ มีไร”

“ ที่กูแดกเนี๊ย เอิ๊ก! เพื่อจะได้ฝึกให้คอมันแข็ง เอิ๊ก! พออยู่มหาลัย กูจะได้ไม่โดนล้อ เอิ๊ก!”

เอากับมันที่ครับทุกคน!

พูดไปก็สะอึกไป มันจะอ้วกแตกใส่กูตอนไหนยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง =_= อนาถใจว่ะ มีเพื่อนคออ่อน รู้ว่าอ่อนก็เลยอยากฝึกเข้าสังคม เนี๊ยนะ? เป็นเหตุผลที่ดีที่สุดในสามโลกหล้า!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ นี่มึงติดไหนเนี่ย? ไอ้ราก” ต้องพยายามพามันเปลี่ยนเรื่องคุยครับ ไม่งั้นเดี๋ยวมันได้ซัดGillbey Vodika ที่ผสมแบบแรงเข้าปากเป็นแก้วที่ 4 ใช่ว่าจะกลัวอะไรนะ แต่ผมกลัวมันจะกินหมด ไม่เหลือไว้ให้ผม -___-;;

“ ติดวิดวะ ม.Y อ่ะ มึงอ่ะ” ว่าจบมือมันก็รีบหยิบ Gillbey Vodika แก้วเดิม ที่กำลังจะแดก แต่ผมกดมือมันไว้แล้วคุยต่อ

“ กูถาปัต ม.เดียวกับมึง” ขณะที่มือก็กำลังกดแก้วไม่ให้มันได้กระดกเข้าปาก...! ไอ้นี่มันยังไงว่ะ จะมึงไดแหวก(คำผวน)ไปไหน

“ จริงมั้ย? งั้นต้องฉลอง เอ้า! ชนเว้ยไอ้เชล” เอ่อ~ กูห้ามมึงไม่ได้เลยใช่มั้ย? สาดดดดดดดดดดดดดดด

...............เอาว่ะ ! ห้ามไม่ได้ก็ไม่ต้องห้าม กูก็เมาเป็นเพื่อนมันไปเลย จะกลัวอาร๊ายยย มีเพื่อนเยอะแยะ เดี๋ยวมันก็พากูกลับบ้านเองแหละ..............

คิดได้ดังนั้นจะยังมีรีรออะไรอีก ผมก็คว้าแก้วผมขึ้นมาชนกับมันอย่างเต็มใจ

.

.

.

.

.

.

.

“ คัมปายยยยยยยยย กริ๊ง~” เสียงแก้วกระทบกัน กรุ๊งกริ๊ง ไพเราะน่าฟัง ดังมาจากแก้วในมือผมนี่เหละ เพียงแต่ว่า...ติดอยู่นิดหน่อยคือ ผมจำไม่ได้แล้วว่าการ ชนแก้วครั้งนี้ คือครั้งที่เท่าไร และ ชนกับใคร !!

ใช่...ตอนนี้ ผมออกมานอกห้อง พร้อมกับเหล้าหนึ่งแก้ว เดินเลื้อย แหวกทางผู้คนที่กำลังเต้นมาเรื่อยๆ เหล้าแก้วแล้ว แก้วเล่า ก็ถูกคนรอบๆ ส่งให้ผมอย่างไม่ขาดสาย คงเพราะการเมา ทำให้ผมใจกล้าหน้าด้าน เดินออกมานั่นแหละ ผมเข้าใจดีว่าตอนนี้ ผมเมามากกก แต่ข้อดีคือ กูได้กินฟรี มีคนเลี้ยง!!!

“ พี่ว่าน้อง ไม่น่าถึง 18 นะครับ” หนุ่มนิรนาม คนที่เพิ่งจะชนแก้วกับผมเมื่อครู่ พูดซะผมขนลุก ก็ผมไม่ถึง18 จริงๆแหละ

“ ?? ”

“ ไปนั่งโต๊ะพี่ก่อนนะครับ” สายตาไม่น่าวางใจ =_= แต่ไม่เป็นไร เชลเมาแล้ว ซ่าส์~ ไม่กล้วใครอยู่แล้ว ฮึ!

ผมเดินตามอีพี่เสื้อขาวหน้าตาเกือบหล่อไปที่โต๊ะของพี่แกด้วยอาการ มึนๆ และเพื่อนของพี่แกก็นั่งกันอยู่เต็มโต๊ะ ด้วยสภาพ2ประเภทคือ เมา กับ เกือบเมา คอพับกันไปหมด พี่เสื้อขาวที่เพิ่งมาทราบชื่อภายหลังคือ พี่อ๋อง ก็บอกว่า พี่แกเรียนวิดวะ ปี2 กำลังจะเปิดเทอมเลยมาเลี้ยงกับเพื่อนๆ วิดวะเหมือนกันหมด ผมก็ อือๆ อืมๆ ไปกับพี่แกด้วยความเมา นั่งอยู่นี่แถบจะเอาหัวไปพิงพี่แกแล้ว

โอยย …..ไม่ไหวๆ มึนว่ะ TT ไม่น่ากินเยี่ยงอาบเลยกู

             แล้วพี่อ๋องก็เอาอกล่ำๆของพี่แกมาให้ผมซบซะ เป็นคนแปลกหน้าที่ปฏิบัติกับผมดีที่สุดเท่าที่เคยรู้จักมา ซึ้งใจแท้ T^T พี่อ๋องก็ฮัมเพลงตามที่ดีเจของคลับเปิด ดูท่าพี่อ๋องจะเมาน้อยกว่าผม แค่นิดเดียว! ไม่นานนักมีเพื่อนที่มากับพี่อ๋องกลับมาจากห้องน้ำ และผมก็สงสัยว่าผมคงจะนั่งที่เขามั้ง เขาเลยจ้องผมแบบไม่วางตา แมร่ง...จ้องหาพ่อง?

              ผมเลยเงยหน้าไปมองมันบ้าง.....โหยยย ทำเอากูสร่างเมาเลย

                   “ เชล!!”

                   “ เฮ้ย!!!!!!!!”

                   “ อั๊ยยะ~ ?? ” <<มันคือคำอุทานเฉพาะตัวของผม

                   “ … ” เงียบครับ มันเองก็คงตกใจที่ผมมาทำอะไรที่นี่เหมือนกัน ผมก็ตกใจลุกพรวดออกจากอกพี่เอมาเคารพธงชาติต่อหน้าไอ้แกรมทันที

              มันคือ ไอ้แกรม นายแบบจอมเล่นตัว -*- สภาพแต่หัวจรดเท้าของแกรมจะเรียกได้ว่า ดูดี กว่าเพื่อนคนอื่นๆของมัน เยอะ! ไม่ว่าจะ เสื้อผ้า หน้า ผม ที่เป๊ะ! อย่างกับหลุดออกมาจากแมกกาซีน - O – หรือจะด้วยสภาพ หน้าตาธรรมดาที่ไม่บ่งบอกความเมา

                   “ เชล -__________- ;; +++”

              รังสีอำมหิต แพร่ซ่านนนนนนนนนนน ทำเอาผมขนลุกซู่กันเลยทีเดียว T^T บรึ๋ยย ใครก็ได้พามันออกไปที หน้าตาน่ากลัวทำตัวน่าเกลียด มายืนจ้องคนอื่นอย่างกับจะสูบเลือดสูบเนื้อ ไร้มารยาทที่สุด!!

                   “ ฮะ?”

                   “ มาที่นี่ทำไม?!!! ”

                  180เดซิเบลลลลลล~ หูกู > < จะหนวกมั้ยนั่น! เล่นตะคอกกันขนาดนั้น!? เอ๊ะ! แล้วมันเป็นใครอ่ะ พ่อก็ไม่ใช่ แม่ก็ไม่เกี่ยว พี่นี่ยิ่งห่างไกล เพื่อนก็ไม่เคยเฉียดกราย มากสุดก็...คนรู้จัก! ใช่! แค่คนรู้จักมีสิทธิ์มาตะคอกได้รึไง อย่างนี้ต้องมันสั่งสอน!!! แต่ผมคิดไม่ออกนี่นาว่าจะเริ่มยังไงดี ตอนนี้ผมเลยเดินมาที่แถวใกล้เวที ไม่ต้องสงสัย ผมก็ออกมาเต้นอ่ะแหละ ขี้เกียจจะไปคุยกับไอ้แกรม ชิส์~ คนไร้มารยาท!

                 ~ฉันกลัวว่าจะมองไม่ชัด~

เป็นเพลงที่เข้ากลับยุคสมัยที่สุดด -________-;;

                 “ ตอบมาดิ!!!! ” ไอ้คนคนเดิม กับคำถามเดิมๆ หน้าตาก็เดิมๆ เบื่อโว้ย ตามกูมาเพื่อ???

~ที่จะพูดไปอาจดูไม่ดีนัก~

“ อายุถึงแล้วรึไง?? ใครให้มาที่แบบนี้!!!”

~ ได้โปรดขยับขาเธอให้เป็นรูปตัว M อ้าออกช้าๆ ให้เป็นรูปตัว M~

M-LEG อ่ะครับ ผมไม่เคยจะพิศวาสอีเพลงโรคจิตแบบนี้มาก่อน =____= ไง๊ พอฟังดีๆมันกลับเพราะดีว่ะ หึหึ วัยรุ่นมากมายก็โยกตัวไปตามเพลงM-LEG นี่ เหมือนๆกับผม

~ เออ..ไม่มีพักเบรก ถ้าเจอกับพี่ รับลองว่าอักเสบ เขยิบเข้ามาให้ชิด พี่ไม่ร้ายเหมือนที่คิด~

ไม่รู้ว่าตอนไหน แต่ผมสนุกกับเพลงปัญญาอ่อนนี่ไปแล้ว -*- ส่วนไอ้แกรม ก็ยื่นมองผม เต้น !! เอากับมันซิ !!

~ เสียบเข้าไปให้มิด และกระซิบเบาๆว่า...รัก~

เป็นเพลงที่ ติดเรทดีจัง ถ้าผมไม่เกรงใจอยากจะขอรบกวนให้กระทรวงฯไปแบรนเพลงนี้บ้างอะไรบ้าง =__= เพราะนี่แค่เนื้อเพลงนะ มีอักส่งอักเสบด้วย ได้กันท่าไหนว่าจนอักเสบ?? เอ้ย!! กูคิดอะไรของกูเนี่ย??

             แต่ทันใดนั้นเอง………………

                 “ เพล้ง เพล้ง ตุ๊บ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ”

            เฮ้ย!? เสียงแก้วแตก ตามมาด้วยเสียงชะนีกรี๊ด?? และไม่นานก็เป็นเสียง

               “ วี้ดดดดดดด วี้ดดดดดดดดด”

            ไซเรนรถตำรวจ ชิบหายแล้ว!! เอาไงดีว่ะ ถ้าตำรวจมา กูจะโดนจับมั้ย? โดนจับแล้วใครจะมาประกัน!! ถ้าพี่...ถ้าซีน ไม่มีทาง มันงานยุ่ง ถ้าเป็นแม่ล่ะ? ป่านนี้คงหลับไปแล้ว

แต่ถ้าพ่อล่ะ??.............................. ชิบหายซิ! ไม่ได้บอกพ่อว่าจะมาคลับนี่หว่า กูโดนเอาตายแน่ๆ

“ เฮ้ย! ยืนเอ๋ออะไรล่ะ? หนีเร็ว!!!!” ไวกว่าความคิดผม มือของใครก็ไม่รู้ลากผมให้วิ่งกึ่งเดินออกมาจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

“ แฮ่กๆๆๆ จะไปไหน”

“ จะพาหนีอ่ะดิ รึนายจะอยู่กลางกลุ่มวัยรุ่นตีกันว่ะ? แฮกๆ”

“ ตีกัน? หมายถึง ยกพวกตีกันน่ะเหรอ แฮ่กๆๆ”

“ แฮกๆๆ ก็เออดิว่ะ อย่าถามมาก หลบตรงนี้!! ”

ผมถูกยัดเข้าไปในซอกเล็กๆแคบหลังเวทีของคลับโดนมีไอ้ควายเผือกที่ลากผมมา เบียดเข้ามาด้วย เหอะ! มึงคิดว่ามึงตัวเล็กนักรึไงสาดดดดดด?? หลังจากนั้นซักพักเสียงพวกกันที่ปาขวดเหล้า เบียร์ใส่กันอย่างสนุกสนานก็เงียบลงไป ทุกคนต่างหนีตายกันอย่างเมามันส์แทน =_____=;; เพราะว่า.....ตำรวจได้ล้อมไว้หมดแล้ว!!

“ ทำไงดี” หันไปกระซิบกระทราบกับไอ้แกรม อย่างน้อยก็มีมันร่วมชะตากรรมล่ะว่ะ

“ ชู่ววว” มันเอานิ้วชี้แตะที่ปากเบาๆพร้อมทำเสียง ชู่ววว ~ แล้วมันก็ก้มหน้ามาข้างแก้มผม

[ ห้ามเสียงดัง เดี๋ยวพอตำรวจมาทางประตูหน้า ฉันจะพานายออกประตูทางลัด โอเค?]

“ อือ” ผมพยักหน้าให้มันเพื่อแสดงว่าเข้าใจ ไม่นานเท่าไร ตำรวจทั้งหลายก็แห่กรูกันมาทางประตูหน้าจริงๆ ไอ้แกรมไม่รอช้าจับมือผมลากๆถูๆให้ตามมันไปยังหลังเวที เจอกับประตูเล็กๆ เขียนว่า ‘ทางหนีไฟ’ เราก็วิ่งลงบันไดจากชั้น 8 ของโรงแรมอันเป็นที่ตั้งของคลับ มายังลานจอดรถ

“ เฮ้อออ~ ขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่ได้คุณ ผมแย่แน่ๆ ”

“ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายจะไปไหนล่ะ? ฉันไปส่งบ้านมั้ย? ”

“ ไม่เป็นไรหรอกคุณ ผมกลับเองดีกว่า ไปล่ะ อ่อ พรุ่งนี้คุณมีถ่ายแบบ ตอนบ่าย2น่ะ”

“ พรุ่งนี้วันอังคาร...ฉันรับเฉพาะ ศุกร์ เสาร์อาทิตย์ จันทร์”

“ อ้าวว?? ทำไมไม่แจ้งผมแต่แรกอ่ะครับ?”

“ ฉันบอกแล้ว ว่าฉันรับงานวันอื่นเพราะอะไร ....”

แกรมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเขาเดินไปเปิดรถเก๋งของตัวเองและกระโจนเข้าไปนั่ง ก่อนจะสตาร์ทแล่นมาทางผม เขาลดกระจกลงเล็กน้อย

“ ฉันหวังอย่างยิ่งว่าพรุ่งนี้นายจะไม่ลืม เจอกันคอฟฟี่ช็อป บ่ายโมงครึ่ง ห้ามเลท”

“ เดี๋ยว...ดะ..คุณบอกเรื่องอะไร?”

“ กลับไปคิดดีๆนะว่าสัญญาอะไรไว้ ฝันดีครับหนุ่มน้อย”

ฟิ้ว~~

ขับรถได้เร็วและร้ายกาจมาก!!!! รถของเขาพุ่งทะยานไปยังถนนนอกโรงแรมทันที ถ้ากะจากระยะต่างๆ ผมว่าขับไม่น่าต่ำกว่า 160 km/h แน่ๆ บรึ๋ยย แค่คิดว่าจะต้องนั่งไปกับเค้าก็ขนลุกแล้ว...

“ กลับไปคิดดีๆนะว่าสัญญาอะไรไว้ ฝันดีครับหนุ่มน้อย”

สัญญาเหรอ???

“ ฉันรับงานเฉพาะ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ จันทร์”

“ อ้าวววว -____-;; ”

“ แต่ถ้าจะให้รับงานวันอื่น ข้อแลกเปลี่ยนของฉันคือ ในทุกครั้งที่ฉันไปถ่ายแบบที่ไหน นายต้องไปดูฉันด้วย”

“ เฮ้ย!! ??”

“ เพราะฉัน เลือกนายเป็น คนดูแล! ”

ชิบหาย !!!! จำได้แล้ว!!!!!!!!!!!!

แอ๊ดดดดด

ผมค่อยๆย่องเข้าไปให้ห้องทำงานของพ่อ เปิดเครื่องถ่ายเอกสารที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน มืออีกข้างของผมกำลังกำซองสัญญาอยู่ หึหึหึ.... จะของใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่...... ไอ้แกรม!

.

.

.

.

.

.

.

.

บ่ายโมงสามสิบเอ็ดนาที

ผมเลท! แต่ก็แค่นาทีเดียวเท่านั้น พอลงจากแท็กซี่ก็ตรงดิ่งไปที่คอฟฟี่ช็อปข้างสตูฯ ผมมองซ้ายทีขวาที ไม่เห็นจะเจอใครซักคนที่จะเป็น ไอ้แกรมบ้าเลย

ยังยืนมองอยู่นานจนมือหนักของคนหนึ่งมาจับที่ไหล่ผม

“ นายเลท!”

ควับ~

พอผมหันกลับก็ต้องตกใจ พระเจ้า O..O ผู้ชายผมที่ดำสนิท ที่เซตผมมาแบบเปิดขึ้นจนเห็นหน้าผาก แว่นกันแดดสีชายี่ห้อดังทำให้เห็นจมูกโด่งเป็นสันชัดเจน โอ้วว..คุณพระ ไม่ต้องมองเสื้อผ้า เพราะเนี้ยบยิ่งกว่าเนี้ยบ! เขาหลุดออกมาจากแมกกาซีนที่เมื่อเช้าผมอ่านหรือนี่?!

“ เชล!”

“ ฮ...ฮะ?”

“ เหม่ออะไรนั่งลงดิ”

พนักงานร้านเดินเข้ามายื่นเมนูให้ผมกับแกรม ผมมองดูเมนูไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี เลยเอาคาปูชิโน่ปั่นแก้วนึงกับ มูสมะนาวอีกชิ้น พนักงานสาวก็จดไปตามที่สั่ง ผมยื่นเมนูกลับให้เธอ มองไปทางแกรมที่ยังเอาหัวมุดเมนูไม่สั่งอะไรสักอย่าง

เงียบ

เงียบ

“ ......เอ่อ รับอะไรเพิ่มมั้ยค่ะ”

แกรมเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะสั่ง โกโก้ร้อนแก้วเดียว =____________= ;; ให้มันได้อย่างงี้ดิ!

“ นี่เบอร์โทรฉัน เผื่อมีงาน นายก็โทรมาบอก ” แกรมยื่นนามบัตรของเขาให้ผม

“ ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ที่ผมไม่ใช่พนักงานบริษัทน่ะ คนควรหาคนดูแลใหม่ซะ ”

“ ฉันก็ว่าเราคุยรู้เรื่องแล้วเหมือนกัน! ที่บอกว่าจะเป็นคนดูแลฉันไง รึจะผิดสัญญาห่ะ!?”

แกรมว่า น้ำเสียงเขาดูขุ่นๆนิดๆ ผมเลยหยิบซองสัญญาขึ้นมา แกะแล้วเอาสัญญาที่คัดลอกมาให้เขาดู

“ ดูนี่นะ ในสัญญาไม่มีคำไหนที่จะระบุเหรอว่า ผมต้องมาดูแลคุณ!”

“ นี่มันฉบับคัดลอกนี่? แต่ตอนฉันอ่านน่ะมันมีนะ!” ห่ะ?? ไอ้นี่เอาที่ไหนมาพูดกัน? ไม่มีสัญญาบ้าบอคอแตกที่ไหนจะต้องระบุชื่อคนดูแลซักหน่อย?

“ คุณมันมั่วที่สุดให้สามโลก! ไม่มีหรอกคุณ!! และผมขอย้ำเลยว่า ผมไม่ดูแลคุณ!”

“ ฉันบอกว่าตอนอ่านมันมีจริงๆนะ ไม่เชื่อเอาสัญญาจริงๆมาดูเลย! จะได้รู้ดำรู้แดงไป” ได้! เมื่อแกรมยืนยันว่ามี? ผมจะทำให้เขาดูว่าไม่มี! และในเมื่อสัญญาจริงก็อยู่กับผม(เพราะขโมยมาและยังไม่คืน) ผมแกะซองออกและเอาสัญญาจริงวางให้เขาดูตรงหน้า แกรมเอื้อมมือมาหยิบขึ้นไปดู ส่วนผมก็นั่งกอดอกมองอย่างเย้ยๆ

หึ....ก็มันไม่มีจริงๆนี่หว่าต่อให้เอาไปลอยน้ำ หือขูดจนเลขออก ก็ไม่มีหรอก!!

พรึ่บ!

แกรมหยิบสัญญาขึ้น พร้อมกับลุกพรวด เดินออกไปนอกร้าน.... เฮ้ย! แล้วผมจะมานั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ได้ไง นั่นมัน! สัญญาฉบับจริงเชียวนะ?

และพอผมเริ่มได้สติผมก็ลุกยืนพร้อมกำลังจะวิ่งตามไป แต่....... พนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหารที่สั่ง! พร้อมหาว่าผมจะชิ่งไม่ยอมจ่ายค่ากาแฟกับเค้ก ให้ตายเถอะ! ผมกลับมาที่โต๊ะและกำลังจะหยิบเงินออกจากกระเป๋าให้พนักงาน แล้ววิ่งตามไอ้แกรมที่หอบสัญญาหนี แต่แกรมมันวิ่งกลับมาครับ

“ นาย...นะ..น..นาย!!!!”

“ แฮ่กๆๆๆ อ๊ะ! ดูซะ! เห็นมั้ยว่าในสัญญาระบุไว้จริงๆ” แกรมที่ยืนหอบ แฮ่กๆ ถอดแว่นกันแดดออกมาเช็ดและยื่นสัญญาที่เขาขโมยไปเมื่อกี้ให้ผมคืน ก่อนที่ผมจะตกใจอีกครั้ง!!!!!!!!

“ นะ..นะ..น..! นี่! มันอะไรกัน?!! ” ผมมองดูสัญญาใบเดิมที่ไม่เหมือนเดิมตรงบรรทัดก่อนสุดท้ายชองข้อตกลงมีหมึกปากกาสีดำเขียนไว้ว่าให้ผมเป็นดูแล ! เฮ้ย!! ดูยังไงก็ลายมือ!

“ ถึงจะเขียนด้วยมือแต่ก็..... ใช้ได้เหมือนกัน เพราะมันเป็นสัญญา ^___^” ไอ้บ้าแกรมที่หายหอบแล้ว พูดขึ้นอย่างซะใจ

“ กะ..แก... แกนี่มัน...มัน...มัน..”

“ มันฉลาด อัจฉริยะใช่มั้ยล่ะ ^^”

“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! ” ผมล่ะอยากจะร้องให้ลั่นโลก! ให้ตายเถอะ? ทำไมมันเป็นคนแบบนี้!! เกลียด เกลียดดดดด เกลียดมันนนนนนน

“ ชู่วส์~ อย่าร้องดังซิครับ รู้นะ ว่าดีใจ ..”

“...........”

“ ที่ - จะ - ได้ - เป็น - คน -  ดู -  แล .... ของ -  ผม - ตลอด -  5 -   ปี ”

















-----------------



พลีส เม้นท์ให้ภัสหน่อยจิ ><