คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : So Cute![No.8] : คนที่คุณรู้ว่าใคร [[เชล]]
มาต่อเเล้ว พอดีว่า .... คอมเน่า(อีกเเล้ว!) ฟิคหายหมดเลย ภัสต้องเอาไปให้ที่ร้านกู้ให้ เลยนานหน่อย (เพราะไม่ไปรับคืนสักที555+) ขอโทษจริงๆค่ะ มาต่อให้เเล้วอีก ..นิดนึง ให้เต็มร้อย
รักคนอ่าน จุ๊ฟๆ (ภัสเปิดเทอมเเล้วนะ งานเยอะมาก คนอ่านล่ะค่ะ? งานเยอะมั้ย?)
ใครว่าผมโรคจิต..........ไม่มี๊ไม่มี เพียงแค่ตอนนี้ผมกำลัง แอบดูใครบางคนอยู่ คนที่ผมแอบดูคือ นายแกรม แค่นี้เอง ผมแค่อยากรู้ว่าไอ้เนี่ยมันอยู่ห้องข้างผมจริงๆ หรือเป็นห้องคนอื่นกันแน่ วันนี้ตอนเช้าผมเลยแอบไปมองว่ามันจอดรถที่ไหน ส่วนตอนเย็นผมก็มองที่รถของมันตลอดตั้งแต่ผมเรียนเสร็จ แต่ก็ไม่มีวี่แววเจ้าของรถนั่นจะกลับบ้านเลย
“ มึงหาไรว่ะเชล ชะโงกชะเง้อมาสิบปีแล้ว แล้วนี่มึงจะกลับคอนโดมั้ย? จะได้ไปพร้อมกู”
ไอ้ปันที่ตอนนี้มันกินนมเย็นปั่น(มันกินแต่อะไรที่แต๋วๆ) ถามผม ซึ่งในขณะนี้มีผมกับมันและฝนกับฟอนต์นั่งทำงานอยู่ใต้ตึกคณะ
“ เชลจะกลับเหรอ? ไม่เอาเชล ไปดูบาสกันเถอะ วันนี้ถาปัตย์แข่งกับวิดวะนะ ไปดูเถอะๆๆๆ ”
ไอ้ฝนก็จับแขนผมเหวี่ยงไปมา แบบอ้อนๆให้ผมไปดูบาสเป็นเพื่อนกับเธอ ผมมองหน้าฟอนต์เห็นฟอนต์ยิ้มๆอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าเธอเองก็คงไป ส่วนไอ้ปันก็ ไม่มีทางพลาดหรอก เพราะว่า มันชอบบาสมาก แม้จะไม่ติดทีมโรงเรียนก็เหอะ
“ แล้วกี่โมงล่ะ”
“ หกโมงเย็นจ้า ”
ผมยกนาฬิกาขึ้นมอง มันบอกเวลาราวๆห้าโมงกว่าๆแล้ว จึงบอกให้ฝนเตรียมเก็บของเพื่อจะได้ไปดูบาสกันทันหกโมงเย็นพอดี
จากนั้นเราสี่คนก็เดินไปสนามบาส ถึงแม้ว่าจะไกลบ้างแต่ก็พอจะเดินเล่นชิวส์ๆไปเรื่อย ชมวิวตึกถาปัดย์ ต่อด้วยตึกวิศวะ แป๊ปเดี๋ยวก็ถึงสนามบาสพอดี เราขึ้นมานั่งกันที่อัฒจันทร์กันไม่นานเพลงเชียร์ทั้งสองคณะก็เริ่มขึ้น พอเชียร์จบไปเพลงหนึ่งนักกีฬาก็ลงสนามพอดี สถาปัตย์ใส่เสื้อสีส้ม วิศวะใส่เสื้อดำ นักกีฬาที่สะดุดตาก็คงจะเป็นพี่นายน์ พี่นายน์ของผมเก่งรอบด้านจริงๆ >< สักครู่วิศวะก็หันหน้ามาทางอัฒจันทร์ ทำให้ได้เห็นนักกีฬาอีกคนที่ผมสะดุดตา
นายแกรมนั่นไง .... นายแบบที่หนึ่งเดือนมานี้ เขาปฏิเสธทุกงานจนทำให้พ่อ ซีนอนแล้วก็พี่ๆที่บริษัทบ่นอุบเป็นแถว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่ว่าใครจะเสนองานอะไร เขาก็มักจะไม่รับลูกเดียว อ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย จนในที่สุดคนที่ไปเสนอต่างเอือมระอาความรั้นของนายนี่กันทุกคน ไอ้นายแบบจอมอู้เอ้ย !
แล้วก็รู้สาเหตุจนได้ว่าที่จริงมันมีแข่งบาสต่อนั้นเอง ถึงว่าคนอุตส่าห์เฝ้ามองมาตั้งแต่บ่าย พอเกมส์เริ่มขึ้นทั้งสองฝ่ายก็คู่คี่สู่สีกันเสมอๆ ผลัดกันนำผลัดกันตามไปจนเกือบๆ 15 นาทีสุดท้าย
ตลอดเวลาเหมือนนายแกรมอะไรนั่นเล่นไม่ดีเท่าไรนัก เขามีโอกาสชู๊ดตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่ลง ชอบเหม่อมองไปตรงอื่น อย่างอัฒจันทร์ถาปัตย์ เป็นต้น ไม่รู้ว่าอัฒจันทร์มันจะมีดีอะไรนักหนาทำไมถึงไม่สนใจลูกบาสว่ะตอนนี้นายแกรมประกบหลังเบียดๆอยู่กับพี่นายน์ เหมือนสองคนนั้นจะคุยอะไรกันด้วยเพียงแต่สายตายังจ้องไปที่คนทีกำลังเลี้ยงลูก พอพี่นายน์พูดอะไรไม่รู้ แกรมหันควับไปมองหน้าพี่นายน์แล้วหันมามองอัฒจันทร์ถาปัตย์ นายแกรมผละเล็กน้อยแบบตกใจ ก่อนจะก้มหน้าหงุด และเงยหน้าในทันทีที่มีเสียงเรียกจากเพื่อนร่วมทีม พี่คนหนึ่งส่งลูกให้แกรม นายแกรมสะบัดจากพี่นายน์ออกมา แล้วเลี้ยงลูกหลบคนอื่นเรื่อยๆ แล้วก็ ชู๊ด จากนั้นนายแกรมนั่นก็เล่นดีขึ้นๆ หลบได้ตลอด ชู๊ดเอาชู๊ดเอาจนหมดเวลา ถาปัตย์แพ้ตามระเบียบ ....
“ พี่แกรมคนนั้นน่ะ คนที่อยู่วิดวะ ใส่เสื้อเบอร์ 4 อ่ะไอ้ฟอนต์ >< ”
“ อะไรหรือฝน *0* ”
“ หล่อลากกระซวกตับลากไปตับจริงอะไรจริง กร๊าซซซ”
“ อร๊ายย จริง! ฝนเราเห็นด้วย ><”
เออ... =_= เอาเข้าไปทั้งไอ้ฝนและไอ้ฟอนต์ ตั้งแต่มันออกมาจากโรงยิมมันก็เพ้อถึงไอ้นายแบบตัวดีนั่นทันดี อย่างไอ้ฝนก็พี่แกรมอย่างโน่นพี่แกรมอย่างนี้ เมื่อวานก่อนนอนเปิดทีวีเจอโฆษณาลูกอมรสอ้วกผสมมะเขือเทศของพี่แกรมพอดี เลยหลับฝันดี = = หรือจะไปไอ้ฟอนต์ผู้เรียบร้อย มันยังเพ้อว่า คนอะไรเห็นครั้งเดียวกลับไปนอนฝันอีกสามพันปี ฯลฯ
“ เซ็งเนอะมึง แมร่งกำลังนำอยู่แล้วเชียว ”
“ นั่นเด่ะ เซ็งจิต -*- ”
ผมกับไอ้ปันหน้างอเป็นตูดอยู่หน้าโรงยิม ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วล่ะครับ เราสองคนที่หน้าเป็นตูดกับอีกสองสาวที่หน้าระรื่นก็ค่อยๆย่างก้าวเสด็จกันไปที่ร้านประจำแถวๆหลังมอ ร้านน้องวงกลมนั่นแหละ กว่าจะมาถึงก็ปวดขาเหมือนกัน
“ ว้าวววว พี่ๆไปไหนกันมาค่ะ กลมจะปิดร้านอยู่แล้วเนี่ย”
น้องวงกลมคนงามน่ากลมทำนมเย็นอร่อย ยืนยิ้มอยู่หน้าร้านทันทีที่เราเดินเข้าไป วันนี้วันจันทร์นะ แต่ว่าวันนี้โรงเรียนน้องวงกลมหยุดเป็นสนามสอบให้หน่วยงานอะไรสักอย่างน้องแกเลยหยุดวันนึง
“ ไปดูบาสมา พี่ปีสามแข่งกับวิดวะ ”
“ อ่อ กลมรู้แล้วใช่พี่ที่ใส่เสื้อดำกลุ่มโน่นป่ะ ”
น้องกลมมันก็ชี้ไปที่โต๊ะใหญ่ๆโต๊ะหนึ่งที่อยู่ในสุดติดกับทีวีจอยักษ์ของร้าน ที่วันนี้เป็นวันที่มีบอลไทยพอดี(เพราะมันมีติดประกาศไว้ที่ข้างทีวี) แต่บนจอทีวีกำลังฉายหนังเรื่อง 30 กำลังแจ๋ว เรื่องนี้ใครดูแล้วจะรู้ว่า มัน น่า รัก มว๊ากก ที่อั้มแสดงกับเคน ภูภูมิอ่ะครับ คนหนึ่งก็สวยน่ารักกระชากวัย อีกคนก็น่ารักแบบอ่อนๆ รวมกันเลย ฮา แบบน่ารัก
“ นั่นมันพี่วิศวะใช่มั้ย *0* ”
ฟอนต์หน้าระรื่นทำตาวาวทันทีที่เห็นกลุ่มนักบาสเสื้อดำของวิศวะ ผมมองไปยังโต๊ะนั้น ก็ไม่เจอไอ้เฮียแกรม สงสัยมันจะกลับบ้านไปแล้วล่ะมั้ง ดีเหมือนกันไม่อยากเห็นหน้ามัน เห็นที่ไรหงุดหงิดไปยี่สิบแปดวัน(ครบรอบเป็นประจำเดือนพอดี)
แต่เอ๊ะ! กลับบ้าน ว้ากกกกกกกกก! งั้นที่คอยตามเฝ้ารถมันทั้งวันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย
“ เฮ้…เชล! มึงทำห่าอะไร ไม่นั่งลงฟร่ะ ” ไอ้ห่ามันกระชากผมลงไปนั่งข้างๆมัน หลังจากที่มันพยายามเป็นรอบที่ล้านที่จะเรียกผมให้ออกจากภวังค์
“ รับอะไรค่ะพี่เชลซี ” น้องกลมคนงามถามตอนที่ผมนั่งพอดี
“มอคค่าร้อนแล้วกัน ”
“ งั้นขออนุญาติทวนรายการ พี่ฟอนต์ ทาร์ตมะพร้าวกับโกโก้ไม่หวาน พี่ฝนคาปูชิโน่ ส่วนพี่เชลซีมอคค่าร้อน แล้วก็พี่ปัน นมเย็นกับสตอร์เบอร์รี่ชีสเค้ก -*- ”
ไอ้ชิบหาย กูอายแทน หน้าโคตรแมน แดกห่าไรก็ไม่รู้ ไอ้กลมมันทำหน้าเอือมๆหน่อยแล้วก็มุดหัวกับไปที่เคาท์เตอร์ต่อ ไอ้ปันมันแต๋วตลอด อะไรก็ชมพู ไม่ก็ม่วงๆ หรือสีอะไรที่มันน่ารักๆ เดี๋ยววันหลังผมจะเล่าให้ฟัง ก๊ากกก
ครืดดดด ครืดดดดดดด
ฉากนี้มันคุ้นๆมั้ยครับ
[ ฮัลโหลเชล ขอสายปันด่วน!!! ]
“ อ่ะ ของมึง สัดนิ มือถือตัวเองไม่มีรึไง โทรมาแต่เบอร์กู ”
ครับๆ คนที่คุณรู้ว่าใครนั่นแหละ = _ = ไอ้ป็อปโคตรเชี่ยโทรมาแต่เบอร์ผม
“ อืม ครับ...ครับ...เดี๋ยวไปรับครับ....แล้วเจอกันครับ ”
ปันมันพูดจบก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผม กูละโคตรซึ้งใจในมิตร ตอนโทรหากันก็ใช้เบอร์กู เงินกู แบตกู แต่รู้อะไรมั้ย? ที่มันโทรเบอร์ผมเพราะว่า มันโทรฟรีเครือข่ายเดียวกันนั้นเอง..... ส่วนไอ้ปันไม่ยอมย้ายเครือข่าย เพราะมันบอกว่า ค่ายนั้นมีแค่แฟนมันกับผมใช้ ค่าโทรแพง -0- กูล่ะเซ็งจิตกะอีพวกสองผัวเมียขี้งกนี่จริง
“ ว่าไงมึง เมียโทรตามเหรอ ”
“ อืม...กูต้องไปแล้วแหละแมร่งป็อปมันไปเดินเล่นกับเพื่อนที่ฟิวเจอร์ กูฝากแดกนมเย็นกับสตอร์ชีสฯ เผื่อกูบ้างนะ”
“ เฮ้ยแล้วกูจะกลับกับคะ.......”
ฟิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มันไปแล้วอ้เพื่อนชั่วผู้ครองตำแหน่งความชั่วเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่แรกเจอจนปัจจุบัน(ใช้ the present perfect continuous tense)<< ความรู้ภาษาอังกฤษเสริม T-T
มันทิ้งมรดกหนี้ร่วมร้อยบาทให้ผม นั่นก็คือ นมเย็นกับสตอว์เบอรี่ชีสเค้ก กรรมของกูจริง = = ผมว่าจะตะโกนบอกน้องกลมแล้วเชียวให้ยกเลิกของปันถ้าน้องกลมไม่...
“ ทาด้า~ มาแล้วค่ะ นี่ของพี่ฟอนต์ พี่ฝน พี่เชลซีแล้วก็พี่ปัน อ้าว...พี่ปันล่ะค่ะ”
ทำไวขนาดนี้ T^T
“ กลับแล้วจ๊ะ แต่ไม่ต้องห่วงพี่เชลซีคนหล่อจะเคลียร์เอง” ไอ้ฝนพูด !
ผมมองดูนมเย็นสีชมพูสดใสกับสตอว์เบอรรี่ชีสเค้ก พลางมองกระดานเมนู ที่อยู่เหนือเคาท์เตอร์ร้าน
‘ นมเย็น 40 ’
‘ สตอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก 55’
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก 95 บาท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มองอีกที
‘ มอคค่าร้อน 35 ’
เห็นมั้ยว่าผมเป็นคนประหยัด! ทำไมมันไม่รู้จักกลับบ้าน = = จะได้จ่ายเงินๆไปเลย ภาระกูจริงๆ
“ แล้วงี้ เชลจะกลับกับใครล่ะ ” ฟอนต์นางฟ้าตัวน้อย ที่ผมคิดเสมอว่าถ้าถอดเสื้อของเธอออก คงจะมีปีกงอกออกมาชัวร์ ถามด้วยความหวังดีตามสไตล์
“ ไม่รู้สิ รอดูก่อนอ่ะ ”
ตอบแล้วกลับมามองซากนมเย็นต่อ สักพัก บอลก็มา แล้วทีมที่ผมเชียร์ ก็ชนะ ดีใจโคตรๆ(ไม่ขอบอกว่าทีมไหน) ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว มีผมกับฝนนั่งกันอยู่สองคน เพราะนางฟ้าฟอนต์กลับสวรรค์ของเธอไปแล้ว
“ ว่าไง1สาว1หนุ่ม ค่ำแล้วไม่กลับบ้านหรือ? ”
ทายซิใคร....?
“ อ้าว..ทัต พอดีเลยไปส่งเราหน่อย”
ไอ้ฝนครับ (มันตลอด) พอดีช่วงเสาร์อาทิตย์ ฝนกับผมไปเที่ยวกันแล้วบังเอิญเจอทัตกับเพื่อนมัน ฝนมันเลยลบอคติความเป็นเด็กช่างของทัตออก และมองเป็นนักศึกษา หน้าใสธรรมดา แถมยังมีท่าทีว่าจะปลื้มไอ้ทัตนี่ออกหน้าออกตาซะด้วย
“ แล้วเชลกลับไง เราไปส่งเชลมั้ย ” ทัตมันพูดสุภาพขึ้นเยอะครับ ไม่รู้ทำไมแต่ก็ดีครับ มันดูเป็นผู้ดีขึ้นเยอะแยะ
“ อะไรทัต ไม่ต้องหรอก ไปส่งฝนเหอะ ฝนผู้หญิงนะ”
“ อ้าว เราลืมโทษนะฝน เราไม่คิดว่าฝนเป็นผู้หญิง”
เท่านั้นแหละครับ!
ได้เกิดการประหารไอ้ทัตต่อหน้าต่อตาผมเลย-*- ฝนมันก็ด่าไปทุบไปตีไป สารพัด จนทัตมันยอมแพ้
“ งั้นกูกลับก่อนนะเชล ”
“ แล้วเชลกลับไงอ่ะ ไปด้วยกันดีกว่า” สีหน้ามันดูกังวลนิดๆ
“ ไม่เป็นไร เราอยู่หอในน่ะ เดินแป๊ปเดียวก็ถึง ฝนต้องกลับบ้านแถมคนละทางกับหออีก ลำบากทัตแย่”
“ แน่ใจนะ?”
“ อืม ไปเหอะ เดี๋ยวเรากลับเอง”
“ แต่...”
“ ถ้าไม่มีใครไปส่ง ก็กลับด้วยกันซิ”
มันคือเสียงของคนที่คุณรู้ว่า..ใคร นั่นแหละครับ
“ ไปบ้านหรือที่ไหน”
“ คอนโดครับ”
ติ๊ด...
ข้อความจากบริษัทเข้ามาที่ไอโฟนของผม มีเรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่ทางบริษัทจะติดต่อกับผม ก็คงจะเป็นเรื่อง....นายแกรมนั่นแหละ
‘ นายแกรมไม่รับอีกแล้ว คราวนี้ถ่ายโฆษณา น้ำผลไม้ของ WQ เชียวนะ....ถ้าเป็นแบบนี้อีก..พี่จะฟ้องพ่อของเชลแล้วให้ คนอื่นมาดูแลแกรมแทน/พี่ปิง’
พี่ปิง ......เลขาของพ่อผมเอง....-*-
ผมรู้สึกสะอึกกับคำว่า ‘คนอื่นมาดูแลแทน’
ไม่นะ.... คนที่ทำให้เขาเซ็นต์สัญญากับบริษัทได้ ไม่ใช่ผมรึไง ! อยากงี้มันแย่งกันชัดๆ
“ เฮีย..เอ่อ...คุณ ทำไมคุณไม่รับงานนี้ WQ เชียวนะ ถ่ายตัวเดียว คุณได้ค่าน้ำมันไว้ใช้เป็นปี ”
WQ เป็นแบรนใหม่ แต่ดัง เพราะคนที่สร้างแบรนเป็นหมอ และให้ความสำคัญกับสุภาพ เดี๋ยวนี้เทรนด์สุขภาพกำลังมาแรง นอกจากค่าจ้างสูงแล้ว ถ้าถ่ายตัวนี้ นายแกรมจะดังไปสามชาติเจ็ดชาติ ข้ามทวีปดังถึงอเมริกาเลยมั้ง(เว่อร์)
“ ก็ไม่ชอบนี่น่า แล้วอีกอย่าง นายไม่ยอมไปดูเวลาที่ฉันถ่ายนี่ ฉันทำข้อตกลงแล้วนะว่าทุกครั้งที่ฉันไปทำงาน นายต้องไปอยู่ด้วย”
นายแกรมว่าอย่างฉุนๆ ผมไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆว่าทำไมต้องให้ผมไปปดูเวลาถ่ายด้วยฟร่ะ
ตูล่ะหน่ายกับมันจริงอะไรจริง
“ คุณกี่ขวบแล้ว ไม่ต้องให้ผมไปนั่งเป็นผู้ปกครองหรอกมั้ง”
ผมบ่นอุบกับตัวเอง แต่ก็เหมือนให้เขาได้ยินด้วย จากนั้นเราไม่ได้พูดอะไรกัน ผมหยิบสมุดโน๊ตที่ไว้จดงานมาเปิดดู มีงานของอาจารย์ท่านหนึ่งที่ให้ส่งแบบร่างวันพรุ่งนี้..อืม แล้วก็วันพรุ่งนี้มีเลี้ยงสายรหัส...อั๊ยยะ ในที่สุดผมก็ได้เลี้ยงสายซักที
“ เน่…ไม่คิดจะง้อฉันต่อหน่อยหรือ?”
“ ง้อ?...ง้ออะไรคุณ! ผมเนี่ยนะง้อคุณ...พับผ่าสินั่นน่ะ!”
“ แล้วถ้าฉันไม่รับของWQ แล้วใครจะรับ”
“ ให้คุณแกรมม่าก็ได้ เซ็กซี่ดี” ผมพูดประชดประชันมันสุดฤทธิ์ แหะ!! คิดว่าผมจะยอมหรือ ไม่มีทางน่ะ! นายแบบในสังกัดมีเป็นร้อย คิดว่าตัวเองดังตายล่ะนะ ไอ้คนหลงตัวเอง
“ ว่าอย่างไงน่ะ! ”
โอ๊ะ...! ฉุนด้วยเว้ยเฮ้ย! ต้องแหย่มันต่อ
“ ผมบอกว่าจะให้แกรมม่ารับแทน เซ็กซี่ดี แล้วเขาก็ดูมีสุขภาพดีไปซะ...ทุกส่วน ”
กร๊อบ...
มันกระดูกข้อนิ้วมือของแกรมดังเบาๆ ผมว่ามันต้องโกรธนิดๆอาจเพราะว่าการชมนายแบบที่เป็นรุ่นเดียวกัน(แต่เขาก้าวหน้ามากกว่ามัน)ในฟัง มันเลยรับไม่ได้ สงสัยจะเป็นโรคไม่ยอมรับความจริง ผมกลับมาสนใจกันเอกสารชุดหนึ่งที่ไอ้โบมันฝากให้เอาไปให้ครูที่โรงเรียนเก่า หรือจะเป็นสมุดไดอารี่รูป ที่จะเก็บเฉพาะรูปที่ผมถ่ายแล้วชอบ มีตั้งแต่รูปทุ่งทานตะวันที่ไปเที่ยวกับอลิซตอนม.2 น้ำตกที่ไปกับเพื่อนตอนม.4 งานโรงเรียนตอนม.5 ที่จะมากหน่อย เพราะผมอยู่ชมรมถ่ายภาพ หรือจะเป็นงานอำลาโรงเรียนตอนม.6 มีแต่ภาพที่ผมชอบจริงๆ
“ ตกลง”
“ หือ...? ”
“ ฉันตกลงรับงานแต่...นายต้องไปด้วย”
ผมว่านะตอนที่เฮียมันโกรธ โคตรน่ากลัว TT
ความคิดเห็น