- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #8 : - ตอนที่5 เกิดอาการ(?)

         

          - ตอนที่5 เกิดอาการ(?)

          ณ โรงอาหาร

          ณ ตอนนี้เป็นเวลาขึ้นเรียนในสำหรับหลายๆห้อง แต่วันนี้ตารางเรียนของผมกลับไม่มีเรียนคาบบ่าย เลยขอเอาเวลานี้มาแวะทานอาหารให้อิ่มกาย อิ่มใจ หลังจากทำงานของอาจารย์ฮีชอลเสร็จดีกว่า

          “ อาจารย์ยุนโฮจะทานอะไรเหรอครับ ผมจะได้ไปซื้อให้ “

          “ เอาจัมปงที่นึงก็แล้วกัน “

          “ งั้นรอผมสักครู่นะครับ “ ร่างบางส่งยิ้มน้อยๆให้ผู้เป็นอาจารย์ ก่อนจะเดินจากไป

          ‘ลูกศิษย์คนนี้...น่ารักจริงๆ’ ร่างสูงอดที่จะอมยิ้มให้กับความคิดของตนไม่ได้

          15นาทีผ่านไป

          “ จัมปงร้อนๆมาแล้วคร้าบอาจารย์~ “ ว่าเสร็จจัมปงร้อนๆก็มาวางถึงหน้าผู้เป็นอาจารย์ทันที

          ‘สำหรับผมมันมีปัญหาอยู่ว่า ระหว่าง จัมปงร้อนๆกับลูกศิษย์คนนี้...อันไหนมันน่ากินมากกว่ากัน?’

          “ งั้นอาจารย์ทานเลยแล้วกันนะ “ ในที่สุดผมก็ต้องเลือกจัมปง (ถึงแม้ใจจะอยากเลือกร่างบางที่อยู่ตรงหน้านี้ก็ตาม) แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...ของแบบนี้ มันยังไม่ถึงเวลา

          “ นี่นํ้าครับอาจารย์ “

          “ ขอบใจนะคิม แจจุง... “

          ผลั๊วะ!

          “ เฮ้ย! ขอโทษนะครับอาจารย์ เปียกมากมั้ยครับ “ ร่างบางถึงกับต้องสะดุ้งอย่างรวดเร็ว เมื่อแก้วนํ้าที่ยื่นให้ร่างสูงกลับตกจากมือต่อหน้าต่อตา  ผมมั่นใจนะ ว่าตอนส่งให้อาจารย์ ผมจับแน่นแล้วน่ะ

          “ มะ...ไม่เป็นไรหรอกแจจุง นายน่ะ...เลิกเช็ดตรงนั้นซะทีเถอะ “ ร่างบางชักสีหน้าสงสัยทันที เมื่อเจอปฏิกิริยาของร่างสูงผู้เป็นอาจารย์  ปกติอาจารย์ยุนโฮเหงื่อไม่ออกง่ายขนาดนี้นี่น่า สงสัยอากาศจะร้อนล่ะมั้ง ~

          “ ก็มันเปียกแต่ตรงกางเกงอาจารย์นี่ครับ อีกอย่างผมก็เป็นคนทำนํ้าหกด้วย ถ้าผมไม่เช็ด แล้วใครจะเช็ดล่ะครับ “ ฉันแค่จะลองใจนายดูเองนะแจจุง แต่ทำไม นายถึง...กลับไม่รู้เรื่อง รู้ราวถึงเพียงนี้!

          “ เปียกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็แห้ง “ พยายามทำตัวให้เป็นปกติไว้ชอง ยุนโฮ นายจะเผยธาตุแท้ออกไปไม่ได้เด็ดขาด!

          “ ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวผมเช็ดให้ดีกว่า “ เฮ้อ~ยังดันทุรังที่จะเช็ดให้ได้อีกนะคิม แจจุง ถ้ามันไม่ไหวขึ้นมา...อย่ามาโทษอาจารย์ก็แล้วกัน

          “ อาจารย์ครับ กางเกงอาจารย์...มันฟิตไปเหรอครับ? “ แล้วใครกันล่ะ...ที่ทำให้มันฟิตขึ้นน่ะ

          “ มันก็เพิ่งฟิต...ตั้งแต่ตอนที่นายเช็ดให้อาจารย์นั่นแหล่ะ “

          เฮือก!

          ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมากระทบจนทำให้แก้มใสๆนี้แทบสุก  แถมยังทำให้แก้มใสๆนี้บวมเปล่งราวกับลูกมะเขือเทศเสียอย่างนั้น ‘มันก็เพิ่งฟิต...ตั้งแต่ตอนที่นายเช็ดให้อาจารย์นั่นแหล่ะ’ อย่างงั้นเหรอ?

          “ อะ...เอ่อ ผมว่ามันคงใกล้จะแห้งแล้วล่ะครับอาจารย์ “ ผมรีบละออกจากอาจารย์ยุนโฮทันทีที่หัวสมองประมวลคำตอบเสร็จสิ้น ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้ออกมานั้น มันก็ค่อนข้างตรงกับความคิดผมเสียด้วยสิ  เผลอทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ยเรา!

          “ เอ่อ...เหอะๆ อาจารย์ก็ว่าแบบนั้นเหมือนกัน “ ร่างสูงพยักหน้ารัวราวกับว่าเป็นการเห็นด้วย

          “ งั้นผมว่าเรามาทานจัมปงกันต่อดีกว่าครับอาจารย์ “

          “ อะ...อืม “ และแล้วจัมปงมื้อนี้ก็ผ่านไปด้วยดี (มั้ง?) สำหรับผมมันดี แต่สำหรับอาจารย์ยุนโฮ...คงต้องว่ากันที่หลัง เพราะดูจากอาการแล้ว...ไม่น่าจะดีสักเท่าไหร่  ผมขอโทษนะครับอาจารย์ วันหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว~

          ...

          “ ขอบใจสำหรับจัมปงมื้อนี้นะ ถ้ามีโอกาสอีกเมื่อไหร่ อาจารย์ขอเลี้ยงนายคืนก็แล้วกัน “

          “ ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยผมแต่งนิยายจนเสร็จ “ ว่าเสร็จก็ก้มหัวลงตํ่าเพื่อเป็นการขอบคุณผู้เป็นอาจารย์

          “ ถ้าจะให้อาจารย์ช่วยอะไรก็บอกได้นะ  อาจารย์ยินดีช่วยเสมอ “

          จึก!

          ราวกับว่ามีอะไรมาจิ้มหัวใจดวงนี้ให้พองโต ‘ถ้าจะให้อาจารย์ช่วยอะไรก็บอกได้นะ...อาจารย์ยินดีช่วยเสมอ’ เกิดมาผมยังไม่เคยเจออาจารย์คนไหนที่ใจดีขนาดนี้ ทั้งหล่อ ทั้งใจดี ทั้งเพอเฟค! แต่ทำไมน้า? อาจารย์ยุนโฮถึงยังไม่มีแฟนสักที น่าแปลกแฮะ

          “ อาจารย์ไปก่อนนะ พอดีว่าต้องไปสอนคาบต่อไปน่ะ “ ในขณะที่ร่างสูงกำลังจะหันหลังกลับ เสียงหวานก็ได้เรียกเข้าไว้เสียก่อน

          “ ดะ...เดี๋ยวครับอาจารย์! “ ร่างสูงชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยอมหันกลับไปแต่โดยดี

          “ มีอะไรหรือปล่าวคิม แจจุง? “

          “ ทำไมอาจารย์ถึงยังไม่มีแฟนสักทีล่ะครับ “

          “ ถ้าอยากให้อาจารย์มี...นายก็มาเป็นแฟนกับอาจารย์ซะสิแจจุง “ ร่างสูงยกยิ้มให้ร่างบางเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความอึ้ง ทึ่ง สยอง สงสัย และอีกหลายๆอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย

          ‘อาจารย์คงจะแค่หยอกเราหรอกมั้ง...แต่ถ้าอาจารย์ต้องการแบบนั้นจริงๆล่ะ! ฟ้าผ่า นํ้าท่วม แผ่นดินไหว โลกระเบิด!!!’

          …

          “ อยู่มั้ยนะ? เฮ้อ~ “ ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ มาถึงห้องของคนที่ตนอยากเจอ แต่กลับไม่ได้เจอเขาคนนั้นอย่างสมใจ ไปไหนของเขานะ?

          “ มาจ้องๆมองๆหาใครหรอฮะรุ่นพี่ “ ร่างสูงสะดุ้งเฮือก เมื่อได้เจอคนที่เขาอยากเจอสมใจ แต่ก็ต้องทำเป็นไม่อยากเจอเพราะด้วยความเขินอายที่ต้องเก็บมันไว้ข้างใน

          “ ไม่ได้มาหานายก็แล้วกันปาร์ค ยูฮวาน “ ทำเป็นเข้มเข้าไว้ชิม ชางมิน!

          “ งั้นก็แล้วไป “ ร่างบางทำท่าจะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องเจอเสียงทุ้มเรียกเข้าไว้เสียก่อน

          “ จะรีบไปไหนล่ะ...อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนก็ได้นี่ ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอก “ แหม~เนี่ยนะหรอ อาการของคนไม่อยากเจอน่ะ แถเก่งจริง รุ่นพี่~

          “ ประโยคนั้นริคกี้มีสิทธิที่จะปฏิเสธอยู่ใช่มั้ยครับ “ ร่างสูงถึงกับต้องหันขวับอย่างรวดเร็ว อุตส่าห์ให้ท่าขนาดนี้ นายยังกล้าปฏิเสธฉันอีกเหรอปาร์ค ยูฮวาน!

           “ นายไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ฉันบอกให้นั่งก็ต้องเป็นเพื่อนฉัน! “ โหดเข้าไว้ไอ้ชางมิน เดี๋ยวเด็กมันก็กลัวเราเองแหล่ะ!

          “ โถ่~ขอให้นั่งดีๆก็ได้นี่ฮะ ไม่เห็นต้องใส่อารมณ์เลย “ ในที่สุดร่างบางก็ต้องยอมทำตามคำสั่งของร่างสูงแต่โดยดี

          ‘ลึกๆฉันก็อยากจะพูดดีกับนายอยู่หรอกนะ แต่ฉันไม่เคยเลย...ไม่เคยทำพฤติกรรมที่นายชอบแม้แต่อย่างเดียว ฉันขอโทษนะปาร์ค ยูฮวาน’

          “ รุ่นพี่เป็นอะไรหรือปล่าวครับ นั่งหน้าซึมเชียว “

          “ ฮะ? ฉะ...ฉันหรอ ปล่าวนี่ คนอย่างฉันไม่มีเรื่องอะไรที่คิดแล้วหนักสมองถึงขนาดนั้นหรอก “ ยกเว้นแต่เพียงเรื่องเจ้าเด็กนี่เรื่องเดียวสินะ

          “ ว่าแต่ ที่รุ่นพี่มาที่ห้องผม มีอะไรหรือปล่าวครับ? “

          “ ไม่มีอะไรหรอก...แค่จะเอาแหวนมาให้น่ะ “ ว่าเสร็จก็หยิบแหวนที่เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมา ร่างบางเบิกตากว้างด้วยความตะลึงปนสงสัย นี่รุ่นพี่เอาแหวนมาให้เขาทำไมกันนะ?

          “ แหวน? “

          “ รับไว้สิ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจเลือกเลยนะ “

          “ ที่ให้แหวนเนี่ย...ให้ผมในโอกาสอะไรหรอครับ? “

          “ โอกาส...โอกาสที่อยากให้น่ะสิ! ฉันเห็นมันสวยดีเลยซื้อมาฝาก “ ไม่อยากจะบอกว่าผมเลือกแทบตายกว่าจะได้แหวนวงนี้มา

          “ งั้นก็ขอบคุณนะฮะรุ่นพี่ “ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างให้ร่างสูง ก่อนจะลงมือใส่แหวนแต่เสียงทุ้มก็ได้ขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน

          “ ไหนๆนายก็จะใส่ข้างซ้ายแล้วนี่...จะไม่ลองใส่นิ้วอื่นที่ไม่ใช่นิ้วที่นายอยากใส่ดูมั่งหรอ? “

          “ อืม ตอนแรกผมกะจะใส่นิ้วนาง แต่ถ้ารุ่นพี่ต้องการแบบนั้น ผมก็จะเปลี่ยนจากนิ้วนางเป็นนิ้วอื่นแทนก็แล้วกันครับ “

          “ เอ่อ...ฉันว่าใส่นิ้วอื่นมันไม่ดีนะ นายน่ะใส่นิ้วนางเหมือนเดิมแหล่ะดีแล้ว “ เขาว่ากันว่าการโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่ถ้าโกหกในสิ่งที่มันสมควรเป็นล่ะ? มันจะดีมั้ย?

          “ งั้นก็ได้ฮะ รุ่นพี่เอาแบบไหนผมก็เอาแบบนั้น “ ในที่สุดนิ้วที่สมควรจะมีแหวนอยู่ก็คือนิ้วนาง ใช่!มันสมควรแล้วล่ะที่จะเป็นนิ้วนาง เพราะไอ้เด็กคนนี้ มันเป็นของผม!

          “ อ้าว! อาจารย์มาแล้ว! ผมขอตัวเข้าไปเรียนก่อนนะฮะรุ่นพี่ “ ในขณะที่ร่างบางกำลังจะเดินเข้าไปในห้องนั้น เสียงทุ้มก็ได้เรียกขัดขึ้นมาเสียก่อน

         “ เดี๋ยว! “

         “ มีอะไรเหรอครับรุ่นพี่ “

          “ บ่ายสามนายรอฉันอยู่นี่...เดี๋ยวฉันมารับ “ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างพลางพยักหน้าขึ้น-ลงอย่างรวดเร็วฃ

          ‘ฮาร์ดคออย่างผมมาเร็ว...เคลมเร็วครับ’

          ...

          หลังเลิกเรียน

          ชีวิตของคิม แจจุง เด็กผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่ง(?)ต้องเดินกลับคนเดียวอีกแล้วครับท่าน! ที่ผมต้องเดินกลับคนเดียวก็เพราะไอ้ชางมินกับไอ้ยูชอนแท้ๆ...

          ‘ข้าไม่ว่าง วันนี้ต้องไปรอไอ้เด็กหัวพระอาทิตย์’

          ‘ข้าไม่ว่าง วันนี้ต้องไปไล่จับสุดที่รักข้า’

          เออ! บ้าแฟนกันเข้าไป แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ แทนที่มันจะบ้าผู้หญิง  แต่มันกลับบ้า...ผู้ชายด้วยกันแทน!!! โลกเรานี่มีอะไรแปลกๆที่เราไม่รู้เยอะเลยแฮะ ทั้งที่คบกันมาหลายปี แต่สุดท้ายก็กลับเลือกที่จะชอบไม้ป่าเดียวกัน พอถามไปก็บอกว่าไม่ได้ชอบสักราย นี่น่ะเหรอ...อาการของคนที่ไม่ได้ชอบ?  ถ้าทำได้ ผมว่าพวกนั้นคงวิ่งไล่จับปลํ้ากันให้โรงเรียนแตกไปแล้วล่ะมั้ง  แต่โชคยังดีที่ผมมันเป็นพวกปกติ ไม่เคยคิดจะชอบไม้ป่าเดียวกัน

          ผมเดินคิดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยเปื่อย ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงคิดจะหันมาชอบเพศเดียวกันเองนะ? คงอาจจะเป็นรสนิยมหรืออาจจะเป็นความต้องการส่วนบุคคลก็ได้ล่ะมั้ง แต่ทำไมผมถึงไม่มีความต้องการในเรื่องนั้นบ้างล่ะ? อาจจะเป็นเพราะพระเจ้าสร้างผมให้เกิดมามีคู่เป็นผู้หญิงล่ะมั้ง คิดไปมันก็ดี แต่ถ้าคิดในอีกแง่ล่ะ

          ถ้าเกิดมีคนมาเป็นผู้นำผม มันคงจะดีนะ เพราะโดยส่วนตัว ผมมักจะไม่ค่อยชอบเป็นผู้นำสักเท่าไหร่ มันดูเหนื่อยนะครับ เหมือนกับว่าคนเป็นผู้นำจะต้องพาเราเดินตามเสียทุกอย่าง ถ้าเดินผิดทางก็คือจบ เพราะแบบนี้สินะ พวกลีดเดอร์เคป็อปต่างๆถึงมีแต่คนเก่งๆ

          อ้า~นี่ผมกำลังคิดไปถึงเรื่องบ้าอะไรแล้วล่ะเนี่ย สงสัยผมคงจะคิดเรื่องไร้สาระจนเกินไป...เกินไปจนถึงเรื่องเคป็อปเลยล่ะ  แต่อย่าให้ผมพูดถึงเรื่องนี้เลยนะครับ เพราะผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่หรอก ไอ้พวกที่รู้จักก็มี โซนยอชิแด ซุปเปอร์จูเนียร์ ชายนี่ บลาๆๆ แต่ที่จำได้แม่นสุดๆก็คือ ดงบังชินกิ ผมจำได้คร่าวๆว่า รู้สึกจะเป็นวงชายล้วน แต่มีเมมเบอร์คนนึงหน้าหวานมาก รู้สึกจะชื่อว่า ฮีโร่ แต่เห็นแฟนคลับเค้าลือกันว่าเป็นเมียของยูโน (ใช้สรรพนามได้ดีจริง -..-) เพราะเห็นเด็กผู้หญิงที่ห้องผมบอกว่า คู่นี้น่ะ...เสร็จกันทุกคืน! หึหึ ดูท่าของเฮียยูโนแกจะดีจริง แล้วก็มีอีกคู่นึง รู้สึกจะชื่อคู่ ยูซู เห็นบอกว่าคู่นี้ก็แรงไม่แพ้คู่นั้น ส่วนน้องเล็กของวงเห็นบอกว่ายังเด็กเกินไป เลยห้ามมีแฟน

          ผมใช้เวลาเพียงไม่นานก็ได้เดินมาถึงพื้นที่เล็กๆที่แสนสุขของผม...บ้านของผมนั่นเองครับ

          “ กลับมาแล้วคร้าบ~ “ ผมตะโกนลั่นด้วยความดีใจ ป่านนี้พ่อกับแม่คงจะตั้งหน้าตั้งตารอผมอยู่นานแล้วล่ะครับ

          “ อ้าว! กลับมาแล้วเหรอจ้ะลูกรัก หิวหรือปล่าวจ้ะ เดี๋ยวแม่จะได้ไปทำพาจอนให้กิน “ ผมพยักหน้ารัวเพื่อเป็นการบอกว่าหิวมากแล้ว ผู้เป็นแม่ฉีกยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะไปทำพาจอนให้ผมทาน

          “ วันนี้เดินกลับคนเดียวหรอลูก? “

          “ ครับ พอดีชางมินกับยูชอนมีธุระน่ะครับ “ ไม่อยากจะบอกว่าไอ้สองตัวนั้นมันไปหลีผู้ชายอยู่ ขืนบอกไปแม่ผมได้ตกใจจนช็อกกันพอดี

          “ แล้วลูกล่ะจ้ะ...ไม่คิดที่จะมีธุระแบบสองคนนั้นบ้างหรอ? “ ทั้งที่ยังทำพาจอนอยู่ แต่คุณแม่ก็ยังแบ่งสมาธิอีกส่วนหนึ่งมาคุยกับผมอยู่ ช่างเป็นคุณแม่ที่ลํ้าเลิศที่สุดในสามโลกเสียจริงๆ

          “ ไม่เอาดีกว่าครับแม่ ฟ้าผ่าตายกันพอดี “ ผมตอบแบบส่งๆไปโดยไม่ได้คิดอะไร

          และแล้วในเวลาเพียงไม่นาน พาจอนของผมก็ได้วางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ผมก้มลมไปสูดกลิ่นหอมจากพาจอนอย่างหลงใหลพลางยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจในกลิ่น

          “ ทานแล้วนะคร้าบ~ “ ผมลงมือทานพาจอนจำนวนมากอย่างไม่เกรงใจผู้เป็นมารดาแม้แต่น้อย ผู้เป็นมารดาอมยิ้มเล็กน้อยให้กับพฤติกรรมของผู้เป็นลูกชายอย่างอดไม่ได้ ไม่ว่าลูกจะโตสักเท่าไหร่...ลูกก็ยังชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่เสมอๆสินะ

          “ คุณพ่อยังไม่กลับมาอีกเหรอครับแม่? “

          “ จ้ะ คุณพ่อบอกว่าอาจจะกลับมาตอนดึกๆนู่นน่ะจะ “ ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปซัดในจานพาจอนต่อ

          “ แม่ครับ “

          “ มีอะไรหรอจ้ะ? “

          “ ทำไมคุณแม่ถึงได้แต่งงานกับคุณพ่อล่ะครับ? “

          “ อาจจะเป็นเพราะว่า...คุณพ่อเขาเป็นคนดีมั้งล่ะจ้ะ “

          “ เป็นคนดี...งั้นเหรอครับ? “

รักคนเม้นท์ทุกคนนะครับ >3