- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #34 : - SF YunJae ผู้ชายที่ขโมย(จูบ)แรกของผมไป!?! 100%

รูปไม่เกี่ยวกับฟิค...แต่ไรท์เตอร์ชอบ ><"
(เพราะทำเอง หุหุ)

จั๊ดจาดีด๊า จั๊ดจั๊ดจาดีด๊า...ฮู้~ก็ผมมันคนใจง่าย ก็ผมมันคนเมาง่าย ด๊าด่าด๊า~

บรี๊นๆ

“เฮ้ย! ไอ้บ้าเอ้ย! ขี่รถภาษาอะไรวะเกือบชนชาวบ้านเขาเนี่ย!?!”

“ผมก็ขี่รถภาษาของผม ว่าแต่คุณเหอะ...เดินภาษามนุษย์ต่างดาวหรือไง เดินไปด้วย เต้นไปด้วย...” มันย้อนผมกลับ

ฮึ้ย!

ทำไมฟะ เดินไปด้วยร้องเพลงไปด้วย

มันผิดไปจากมนุษย์ตนอื่นแค่ไหนกันเชียว!?!

“ขอโทษผมเดี๋ยวนี้...”

ฮะ...เฮ้ ดะ...เดี๋ยว อะไรนะ ให้ผมขอโทษมันงั้นเหรอ!?!

ทั้งๆที่มันเกือบจะขับรถชนผมเนี่ยนะ

คิดว่ามีเงินแล้วซื้อได้ทุกอย่างหรือไงกันฟะ!?!

“ทำไมฉันต้องขอโทษนาย...ประสาท” ผมเชิ่ดหน้าเดินหนีอย่างไม่สนใจ แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าวมือหนาก็เข้ามาล็อกคอผมเข้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ฮะ...เฮ้ย! แกจะทำบ้าอะไรของแกน่ะ...ปล่อยนะเว้ย!!!” ผมดิ้นพล่านๆพร้อมกับส่งเสียงร้องเรียกให้คนแถวนี้ช่วย

ฮ่าๆๆ มันได้ผลด้วยล่ะ

ผู้คนที่เดินผ่านต่างวิพากวิจารณ์ไอ้หน้าหล่อรวยแต่นิสัยไม่ดีนี่ต่างๆนาๆ

หึหึ

ใครทำอะไรไว้ กรรมย่อมตามสนองครับพี่น้อง...

“เอ่อ...ต้องขอโทษทุกๆคนด้วยนะครับ...นี่คือปัญหาของ สามี ภรรยา โปรดอย่าได้สนใจเลยนะครับ...”

ที่แท้ก็ปัญหาของสามีภรรยา...

ฮะ...เฮ้ย!

สะ...สามี ภรรยางั้นเหรอ!!!

“เฮ้ย ไอ้บ้า! ปล่อยนะเว้ย! ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะครับ ไอ้นี่มันเป็นไอ้พวกรวยแต่โรคจิต มันขี่รถมาเกือบชนผม แล้วมันก็บังคับให้ผมขอโทษมัน แล้วก็...” ไม่ทันให้ผมได้สาธยายความชั่วช้าสามานของมันต่อ ริมฝีปากหนาก็ประกบลงกับริมฝีปากบางอย่างเร็ว ทำเอาร่างบางถึงกับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คิดไม่ถึง และอีกหลายๆสาเหตุที่กำลังตามมาในไม่ช้านี้

“ที่นี่เชื่อหรือยังครับ ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน...จริงมั้ยครับ...คุณเมีย” มันยิ้มหน้าบานให้ผมก่อนจะส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ให้สาวๆแถวนั้นได้ละลายปนเสียใจกันเป็นว่าเล่น

แต่ผมไม่สนใจหรอกครับว่ามันกำลังพูดอะไรอยู่

แต่สิ่งที่ผมสนใจในตอนนี้ก็คือ...

ผมพึ่งเสียจูบแรกให้ผู้ชายยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!

            ...

         

...25%

“ฉันแค่ล้อนายเล่นแค่นั้นเอง อย่าซีเรียสเลยน่า” ล้อเล่นกับญาติแกเหรอ

เล่นจูบปากผู้ชายด้วยกันกลางถนนเนี่ย!!!

“หุบปากไปเลย...ไอ้หน้าสังกะสี!” ผมตวาดใส่มันทำเอาปากเน่าๆถึงกับหุบลงโดยอัตโนมัติ แต่ไม่นานนักมันก็ส่งยิ้มหวานชวนระรื่นหน้าถืบให้ผมอีกครั้ง

“ถ้าฉันหน้าสังกะสี...นายก็หน้าผนังบ้านแล้วล่ะ” มันพูดล้อผมปนขำ

มันด่าผมหน้าผนังบ้าน

คุณเข้าใจไหมว่ามันกำลังด่าผมอยู่!!!

 “นายเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องเดินตามฉันมา ต้องการอะไร โรคจิตป่ะเนี่ย!?!” ถ้าไม่ใช่พวกโรคจิต ก็คงเป็นพวกไอ้พวกลูกคนรวยที่มีปัญหาทางครอบครัวอย่างแน่นอน

หมอแจจุงฟันธง!

“ไม่รู้สินะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมฉันต้องทิ้งเจ้าสปอร์ตเพื่อนยากไว้ข้างทาง แล้วเดินตามนายมา ฉันรู้แต่เพียงแค่ว่า...ฉันอยากกวนนายมากกว่า” เขาตอบผมอย่างไม่คิดไตร่ตรองอะไรมากนัก เอาง่ายๆเลยว่า

มันคิดยังไง

มันก็พูดตามที่มันคิดออกมานั่นแหล่ะ!

“ประสาท...” ผมมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อก่อนจะหันไปสนใจกับทางข้างหน้าต่อ

“ยังไงผมก็ไม่ได้ประสาทเท่าคนบางคนที่เต้นไปด้วยเดินกลางถนนไปด้วยหรอกนะ...”

“นี่แกว่าฉันเหรอ!?!”

“ไม่รู้สิ อยากรับก็รับ...ไม่อยากรับก็ปฏิเสธไป...” ว่าจบเขาก็ส่งยิ้มกวนๆให้ผมต่อ

คิดว่ายิ้มแบบนี้แล้วมันหล่อนักหรือไงฟะ!?!

หมั่นไส้ไอ้พวกหล่อรวยแต่ติ๊งต๊องจริงๆเลย...

“นาย...ชื่ออะไร” เขาเร่งฝีเท้าเดินมาประชิดผมก่อนจะถามคำถามที่น่าจะถามตั้งแต่แรกแล้วเสียมากกว่า

ไม่บอกเว้ย

อารมณ์เสีย!

“อยากรู้ไปทำไม”

“เผื่อจะเอาไปซื้อหวยมั้ง” เออ ขอสามตัวตรงๆก็ดีนะ...

ไอ้บ้า!!!!

“ฉันว่านายน่ะกลับไปนอนเล่นกระดิกเท้าอยู่บ้านเฉยๆดีกว่านะ ฉันไม่มีอะไรให้นายกวนหรอก” สุดท้ายผมก็ต้องยอมอ่อนข้อให้เขาจนได้สินะ เอาวะ...

หวังว่าพูดแค่นี้ก็คงจะเลิกตามได้แล้วนะ

“ไม่เอาน่า นายมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน เดี๋ยวพ่อก็ปั๊ดจับอุ้มโยนลงคลองซะเลยนี่” เขาพูดด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะดุแต่มันก็ไม่ดุสำหรับผมมากนัก

“บ้า”

“บ้าอะไรเล่า ฉันอุ้มนายได้จริงๆนะ จะลองไหมล่ะ” เขาเดินเข้ามาประชิดตัวผมพร้อมกับทำท่าจะช้อนตัวผมขึ้นทำเอาสติผมถึงกับหลุดกระเจิงไปแทบไกล

“อะ...ไอ้บ้า! แกมันบ้า ฉันเกลียดแก!!!” ผมเอาแฟ้มตีเข้าไปที่ไหล่แกร่งของเขาอย่างจัง แต่แทนที่เขาจะสะดีดสะดิ้งสำออยทำเป็นเจ็บแบบคุณชายในหนัง

เขากลับส่งยิ้มให้ผมอยู่ไม่มีเปลี่ยน

“นายเกลียดฉันไม่ลงหรอกน่า...โอ๊ะ! คิม แจจุง...” เขาถือวิสาสะแย่งแฟ้มข้อมูลสมัครงานของผมไปก่อนจะผุดรอยยิ้มแบบแปลกๆขึ้นมา

“เอามานะเว้ย!”

“ไม่ให้!”

“ไอ้บ้า เอามานะเว้ย!?!” ผมพยายามเขย่งขา (จะว่าเอื้อมไปหยิบแฟ้มไม่ถึงก็ว่าได้) เพื่อจะแย่งแฟ้มที่อยู่เหนือหัวให้ได้ แต่ดูท่ามันจะยากสำหรับผมเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าผมเตี้ยนะครับ

แต่เพราะเขาสูงเกินไปต่างหาก

(ยังคงไม่ยอมรับความจริงอยู่)

“คิม แจจุง อายุ 23 ปี พนักงานแผนก...ว้าว! เป็นพนักงานบริษัทของพ่อฉันนี่น่า”

“เอามานะเว้ยไอ้...ฮะ อะ...อะไรนะ บริษัทของพ่อนายเหรอ!?!” หูผมคงเพี้ยนไปแล้วเป็นแน่

ไอ้บ้าท่าทางปัญญานิ่มแบบนี้เนี่ยนะ จะเป็นลูกชายสุดหวงของคุณชอง

เป็นไปไม่ได้น่า...

“อืม พ่อผมเป็นเจ้าของบริษัทนี้ คุณก็คงพึ่งมาสมัครงานที่นี่ได้ไม่นานสินะ” เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้าทำความเข้าใจกับอะไรบางอย่าง

อย่ามามองด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นนะเฟ้ย

สยิว...

“ถึงนายจะเป็นลูกชายสุดรักคนเดียวของคุณชอง ฉัน...ฉันก็ไม่ได้กลัวนายหรอกนะ!” ผมตะคอกเสียงใส่ว่าที่ลูกชายสุดรักคนเดียวของคุณชองเจ้านายผู้แสนทูนหัว

“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายกลัวฉันสักหน่อย...ฉันชอง ยุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขายื่นมือมาทางผมก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้ ทำเอาความโกรธ แค้น เกลียด ชัง เหม็นขี้หน้า (เยอะไปแล้ว) ของผมหมดลงอย่างไม่เป็นท่ากับไอ้แค่รอยยิ้มบางๆนี่เท่านั้น

เป็นอะไรไปไอ้แจ แกเป็นถึงคิม แจจุงผู้ไม่เคยยอมแพ้ใครนะเว้ย

แล้วทำไมถึง...

“อะ…อืม คิม แจจุง...ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมยื่นมือไปจับสานสัมพันธ์แต่โดยดี แต่ไม่ใช่ว่าจับมือเสร็จความสัมพันธ์มันก็จะดีทันตาเห็นนะครับ

มันก็เป็นเพียงแค่การจับมือเท่านั้นแหล่ะน่า!

“ส่วนเรื่องจูบเมื่อกี้ ฉันจะรับผิดชอบเอง...” เพียงแค่ได้ยินคำว่า จูบ หน้าผมมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไปไม่เป็นเลยทันที เมื่อนึกถึงตอนที่ปากของเจ้าบ้านี่จูบหมับเข้าให้ที่ปากของผมแล้ว...

มันจะอ้วก!!!!!!!!!

“อะ...ไอ้บ้า!” จะมารับผิดชอบอะไรกับสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้ว คิดซะว่าฝาดเคราะห์ไปน่าจะเวิร์กที่สุดนะ

“ฉันจะเป็นสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมายของนายเอง” อ๋อ ดีเหมือนกัน มีสามีหล่อรวยมันก็...

ฮะ อะไรนะ...

จะให้ผมมีสามีเป็นมันงั้นเหรอ!?!

ใครก็ได้ช่วยวิ่งมาปาดคอผมที!!!!!

“อะไรนะ!?! นายจะบ้าหรือไง จะให้ฉันเป็นเมียนายทั้งทีเราสองคนแค่...” จูบปากกันกลางถนนต่อหน้าพยานที่รับรู้ ผู้คนนับร้อยที่ขี่รถผ่านไปมา และฟ้าดิน

ก็เท่านั้นเอง...

“ไม่รู้แหล่ะ พ่อฉันสอนไว้ว่า ถ้าไปทำผู้หญิงท้องก็ต้องรับผิดชอบ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม...” ดูเหมือนประโยคนี้จะสมบูรณ์และเพอเฟคมากขึ้น

ถ้ามันไม่มีคำว่าผู้หญิงท้องน่ะนะ!!!

“อะ...ไอ้บ้า!?! กูเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงเว้ย!!!!” หมดแล้ว ความอดทนที่เก็บไว้ตั้งแต่ที่มันจูบปากผม

มันหมดตั้งแต่วินาทีนี้แล้ว!!!

“หืม อย่าเสียงดังไปสิเมียจ๋า เดี๋ยวปั๊ดจูบปากโชว์กลางศาลเจ้านี่ซะเลย” โห แม้แต่ศาลเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์มันก็ยังไม่เว้น

ไอ้หื่น...

“ฉะ...ฉันไม่พูดกับนายแล้ว ไปดีกว่า!” ผมทำท่าค้อนใส่เขาที่ยืนส่งยิ้มให้ผมอยู่ ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเดินจากไป

“อะ อ้าว เฮ้! รอด้วยสินาย ฉันยังไม่ได้รับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยนะ...เฮ้! จะไปไหนน่ะ รอด้วยสิ!?!”

ใครจะไปรอนายกันเล่า...

ไอ้บ้า

ไอ้โรคจิต

ไอ้หื่น

นายหล่นมาจากดาวดวงไหนกันแน่ ชอง ยุนโฮ

ผู้ชายที่แสนเพี้ยนหลุดโลก

คนบ้า...

...

ฟิคสั้นนี้แต่งมาจากความอยากความไรท์เตอร์เองค่ะ ^^ ใช้เวลาแต่งร่วมประมาณเกือบสองชั่วโมงได้ ถ้าชอบหรือจะติ-ชมก็บอกกันได้นะคะ

ถึงแม้ฟิคสั้นนี้มันจะจบตอนแรกไปแบบแปลกๆ แต่ไรท์เตอร์คิดว่ามันมีความน่ารักของยุนแจแฝงอยู่ในเรื่องนี้นะคะ น่ารักแบบไม่ได้หวือหวา(หรือเปล่า?)มากสักเท่าไหร่ ออกแนวรักใสๆเอาใจพ่อยก แม่ยก ทวดยก ^____^

ป.ล รักคนเม้นท์และรีดเดอร์ทุกท่านมากๆนะคะ >3

ป.ลสอง อย่าลืมติดตามตอนที่สองกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^w^