- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #26 : - ตอนที่18 วางแผน 'แทะเล็ม'

นอนยั่วอาจารย์ =.,=

เช้าวันนี้ เป็นเช้าวันหนึ่งที่น่าจดจำสำหรับผม

เพราะผมไม่ต้องตื่นด้วยเจ้าเสียงนาฬิกาปลุกเลยครับ

แต่ผมตื่นเพราะ...

ผมฝันถึงเรื่องเมื่อวาน

ตอนที่ผมเผลอแซวลูกศิษย์ของตัวเองเสียจนทำอะไรแทบไม่ถูก

ไม่ใช่ผมนะครับที่ทำอะไรไม่ถูก

แต่เป็นแจจุงต่างหาก

เจอผมแซวเข้าหน่อยก็หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาให้แล้ว ผมชักมีความหวังแล้วล่ะ

ว่าแจจุง...

คงอาจจะชอบผมจริงๆก็เป็นได้

และที่แจจุงโกรธเรื่องผมกับซูยองนั้น ก็เป็นเพราะ

แจจุงกำลังหึงผม...หึงแบบไม่รู้ตัว

แต่ผมคนนึงแหล่ะ

ที่รู้ว่าแจจุงกำลังหึง

คิดแล้วมันก็ทำให้ผมมีความสุขได้อย่างไม่ยากเลยจริงๆ...

แจจุงเป็นคนที่แสดงออกทางคำพูดไม่ค่อยเก่ง

แต่จะแสดงออกทางการกระทำอย่างโจ่งแจ้งเลยล่ะ

วันนั้นน่ะ ผมใจหายมากเลยนะ มันเป็นครั้งแรกที่ผมพึ่งเคยเห็นแจจุงโกรธและเสียใจในเวลาเดียวกัน

ผมรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก...

แต่ก็ต้องมาค้นพบที่หลังว่า

แจจุงเขาไม่ได้โกรธผม...

แต่เขางอนผมต่างหากล่ะ

งอน...ที่เห็นผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

เอาล่ะ ผมยื่นคำสัญญาให้แจจุงได้จริงๆนะ

ว่าผมไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน เท่าเขาเลย...

ต่อให้เขาจะงอน จะโกรธ หรือจะอะไรก็ตาม

แต่ผมก็ยังชอบเขานะ

ผมชอบ...ที่เขาแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมา

แสดงออกมาว่าเขา เขากำลังชอบผม...

แต่เขาแค่ ‘ซึน’ เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้สึก รู้สาอะไร

แต่ผมรับได้นะ เพราะผมรู้

ว่าสุดท้ายแจจุงก็ต้องตกหลุมรักผมเข้าสักวัน…

“เออ มัวแต่คิดถึงไอ้ลูกศิษย์หน้าเหลี่ยมๆอยู่นั่นแหล่ะ คุณชอง”

“หน้าเหลี่ยมบ้านญาติเอ็งดิ ออกจะน่ารัก” เพราะเขาน่ารัก ผมถึงได้รักเขา

“อืม จะว่าไปดูดีๆก็น่ารักเหมือนกันนะเว้ย ผิวเนียน หน้าหมวย ผมสั้นประบ่า เวลายิ้มทีโลกแทบหยุดหมุน สุดยอดไปเลยว่ะ”

“อะไรสุดยอดวะไอ้วอนโดนตีน นี่อย่าบอกนะว่า...” ผมชี้หน้าไอ้ชีวอนหมายจะเอาเรื่อง

“เฮ้ยๆ ข้าปล่าวคิดแบบนั้นนะเว้ย อีกอย่างข้าชื่อชีวอน ไม่ใช่วอนโดนตีน” ไอ้ชีวอนโบกมือปฏิเสธเป็นพลันวัน

อย่าให้รู้นะว่าแกแอบคิดอะไรที่มันไม่ดีกับแจจุง

ไม่งั้นฉันจะจับกิ๊กแกทั้งสามสิบหกทุ่มน่วมแน่!

“แล้วอีกอย่างนะเว้ย ในหัวใจข้าน่ะ...มีแต่น้องซินแต่เพียงผู้เดียวเว้ย”

“เออ ขอให้มันจริงเหอะ” ผมชี้หน้าไอ้ชีวอนอย่างเอาเรื่องอีกครั้ง ก่อนจะยกกาแฟลาเต้ขึ้นมาดื่ม

“ว่าแต่ ลูกศิษย์ที่ชื่อแจจุงอะไรนั่นน่ะ นิสัยเป็นไงมั่งวะ”

“พอใช้ได้นะ แต่ออก ซึน นิดหน่อย” ซึน* ในที่นี้หมายถึง ปากไม่ตรงกับใจครับ

“อืม ข้าว่านิสัยออกซึนมันก็ยังดีกว่า ออกแมนนะเว้ย” อืม ถ้าแจจุงแมนมาวันไหนล่ะก็

ผมอยากจะคิดภาพเลยล่ะ…

“แต่ถ้าซึนแบบนี้ต่อไป แล้ววันไหนแจจุงจะรู้ใจตัวเองสักทีล่ะ ว่ากำลังชอบข้าอยู่” ขืนแจจุงซึนแบบนี้อีกนานล่ะก็

ผมคงจะได้เฉาตายก่อนเป็นแน่

“เอ็งก็พยายามทำทุกวิธีทางที่จะได้อยู่กับแจจุงสองต่อสอง แล้วก็บอกความในใจไปสิวะ” ไอ้พูดน่ะมันง่าย

แต่ถึงเวลานั้นจริง

ใครมันจะไปกล้า...

“ข้าไม่กล้าบอกนี่หว่า อีกอย่างดูท่าแจจุงก็ยังไม่พร้อมด้วย” ผมกลัว

กลัวว่าแจจุงถึงเวลานั้นแจจุงจะจากผมไป...

“เอ็งก็พยายามแทะเล็มแจจุงทีล่ะนิด ทีล่ะหน่อย ให้แจจุงหวั่นไหวสิวะ” อะไรของไอ้วอนมันฟะ

แทะเล็มทีล่ะนิด ทีล่ะหน่อย ให้แจจุงหวั่นไหว?

“งงอีกและ นี่เพื่อนเราวันไปโง่มาแต่ชาติไหนอีกล่ะเนี่ย” อ่าว พอสงสัยหน่อยก็หาว่าโง่

ใครมาจะไปฉลาดเหมือนคุณล่ะครับ

ไอ้คุณชายวอนโดนเท้า!!!

“ข้าไม่ใช่พวกชอบหว่านเสน่ห์เสร็จ แล้วจากไปเหมือนเอ็งนี่น่า” ผมมันสุภาพบุรุษ รักเดียวใจเดียว

“เฮ้ยๆพูดไป ตอนนี้น่ะ ทั้งใจข้ายกให้น้องซินหมดแล้วนะเว้ยเฮ้ย” เออ เชื่อแล้วครับเชื่อแล้ว

ว่าทั้งหัวแม่เท้า เอ้ย! หัวใจ

มีเพียงน้องซิน~

“มัวแต่ไร้สาระอยู่นั่นแหล่ะ บอกสักทีสิวะ ว่าไอแทะเล็มๆของเอ็ง มันคืออะไร” ขืนมันยังพูดแต่น้องซินๆล่ะก็

ผมจะถีบมันตกเก้าอี้

“แหม พูดนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ...ไอ้แทะเล็มก็หมายถึง...พยายามแต๊ะอั๋งแจจุงยังไงล่ะ” ผมถึงกับต้องสำลักลาเต้ทันทีที่ไอ้ชีวอนพูดจบ

จะให้ผมไปแอบแต๊ะอั๋งแจจุงเนี่ยนะ

ผมทำไม่ได้~

(ปฏิเสธได้อย่างหน้าตาเฉยมาก)

“เอ็งต้องพยายามทำให้แจจุงหวั่นไหวต่อเอ็งให้ได้ พอเสร็จแล้วก็รวบหัวรวบหางเลย” โห แต่ละความคิดมัน

ผมคิดถูกหรือคิดผิดที่เรียกมันมาปรึกษากันนี่

“เอ็งจะบ้าหรือไง แจจุงเป็นลูกศิษย์ข้า เป็นคนที่ข้ารัก ข้าทำไม่ลงหรอกเว้ย” ถึงจะอยากทำแทบตายก็เหอะ

แต่ของแบบนี้มันต้องอดทนเอาไว้

พอถึงเส้นชัยก็ค่อยไปเตะบอลกับแจจุง(?)

“ก็ถึงบอกให้เอ็งแทะเล็มแจจุงไปก่อนไง พอแจจุงหวั่นไหวกับเอ็งเมื่อไหร่ ก็ค่อยจับปล้ำเลยทีเดียว” ผมว่ามันพูดรวบหัวรวบหางแบบเดิมดูเวิร์กกว่านะ

“แต่...”

“มันเป็นสิ่งที่คนรักกันเขาทำนะเว้ยไอ้ยุน รู้จักป่ะซัมติ้งอ่ะ รู้จักป่ะ”

ไม่รู้จักว่ะ

รู้จักแต่ติ่มซัม…

“เอางี้ ถ้าเอ็งไม่อยากได้ไอ้ลูกศิษย์เอ็งเป็นเมีย ก็ไม่ต้องทำ!” เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิ

ทำไมมันจะตัดขาด มันก็ตัดขาดง่ายอย่างนี้ล่ะฟะ

“เออๆ จะพยายามลองทำแบบแทะเล็มก่อนแล้วกัน” อันที่จริงผมก็แทะเล็มแจจุงไม่ค่อยเก่งด้วยสิครับ

ลำบากใจจริงๆเลย

(สบถได้อย่างหน้าตาเฉย...)

“งั้นฉลองแก้วนี้ ให้กับความสำเร็จล่วงหน้าสักหน่อย” ไอ้ชีวอนยกแก้วคาปูชิโน่ของตนขึ้นมา ผมจึงยกแก้วลาเต้ของผมชนกับของชีวอน

“เฮ้!!!”

…

หลังจากขอคำปรึกษาจากพ่อคาสโนว่าชเว ชีวอนเสร็จ ผมก็บึ่งรถมายังบ้านเป้าหมายทันที เพราะผมโทรนัดจุนซูแล้วว่าจะให้จุนซูไปหาแจจุงก่อน

แล้วผมจะตามไปทีหลัง

ติ้ดๆ

‘พี่ยุนโฮ อยู่ไหนแล้ว แจจุงบ่นบอกว่าคิดถึง’ แหม ยังไม่ถึงก็ให้ท่ากันซะแล้วนะพ่อลูกศิษย์แสนรัก

“พี่กำลังจะไปถึงแล้วล่ะ นายจะกินอะไรไหม เดี๋ยวพี่จะได้ซื้อไปฝากให้เลย” จะได้มีเวลาอยู่กับแจจุงนานๆ

‘ซื้อพวกของกินจากเซเว่นมาก็ได้ฮะพี่ยุน ผมกับแจจุงไม่ยุ่งยากอยู่แล้ว’

“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวประมาณสักสามสิบนาทีพี่ไปถึงแน่นอน”

‘ฮะ แค่นี้ก่อนนะฮะ ผมกำลังเล่นเกมส์แข่งกับแจจุงอยู่’

ติ้ด!

มีความสุขเสียจริงๆนะ...

            น้องชายผม

            30นาทีผ่านไป

            ผมมาถึงยังบ้านของแจจุงแล้วครับ แจจุงก็เปิดประตูมาต้อนรับผมด้วยตนเอง แถมยังช่วยถือของกินที่ล้วนแต่เป็นของจุนซูทั้งนั้นด้วยอีกต่างหาก

            แทนที่ไอ้เจ้าน้องชายจะมาช่วยถือ

            กลับนั่งกดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ของแจจุงอยู่แป้กๆ

            ช่างเป็นน้องชายที่น่ารักเสียจริงๆ...

            “ฉันต้องขอโทษแทนจุนซูด้วยนะ ที่มารบกวนนาย” ผมขอโทษออกไปจากใจจริง

            “ไม่เป็นอะไรหรอกครับอาจารย์ มีจุนซูมาอยู่เป็นเพื่อน ก็ไม่เหงาดีเหมือนกัน” ว่าเสร็จแจจุงก็ยิ้มหวานให้ผม

            งามทั้งใบหน้าและจิตใจ

            นี่สิสมชื่อ คิม แจจุง

            “แล้วปาร์ค ยูชอนล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ” ถ้าปาร์ค ยูชอนมา ผมจะได้สั่งให้ลากจุนซูไปเก็บแถวม่านรูดซะ

            ดูจะไม่ค่อยห่วงน้องชายตัวเองแม้แต่นิด

            “เห็นบอกว่าเดี๋ยวสักพักจะมาน่ะครับ”

            “อืมๆ ถ้ายังไงอาจารย์ฝากของพวกนี้ไว้ก่อนนะ เดี๋ยวขอตัวไปคุยโทรศัพท์แปปนึง” แจจุงพยักหน้าให้ผม ก่อนจะถือของกินพวกนี้ไปไว้ในครัว

            ต้องโทรให้นายยูชอนมาเก็บจุนซูโดยด่วน

            ‘ฮัลโหล...’

            “ปาร์ค ยูชอนเหรอ นี่อาจารย์เองนะ” ผมกรอกเสียงไป เมื่อได้ยินปลายสายพูด

            ‘อาจารย์มีอะไรจะให้ผมรับใช้เหรอครับ’

            “ไม่ได้เชิงว่าใช้หรอก ฉันแค่อยากจะให้นายมารับจุนซูไปเที่ยวเฉยๆ”

            ‘ไปเที่ยว?’ เหมือนปลายสายจะแอบตกใจกับคำพูดของผม

            “อืม ไม่ได้ว่าจะเชิงให้ไปเที่ยวหรอก ฉันแค่อยากจะอยู่กับแจจุงสองต่อสองก็เท่านั้น” ผมบอกความจริงออกมา

            ‘อืม ได้สิครับ งั้นผมขอยืมตัวจุนซูสักวันนึงนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะพามาส่งคืนให้’

            “โอเค ขอแบบครบสามสิบสองประการด้วยนะ” ผมพูดแหย่ยูชอน

            ‘อาจารย์ก็รู้นี่ครับ ว่าผมไม่เคยผิดคำสัตย์’ ผมกับยูชอนหัวเราะลั่น(ด้วยความหื่นทั้งน้าน~) ก่อนจะคุยกันอีกสักพัก จึงวางสายไป

            “คุยอะไรกับใครอยู่เหรอฮะพี่ยุน” จุนซูที่มาแอบฟังผมคุยกับยูชอนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โผล่มาทางด้านหลัง

            เล่นเอาผมตกใจไม่ใช่น้อย

            “อ๋อ คุยกับไอ้วอนน่ะ พอดีขอคำปรึกษามันเรื่องงานนิดหน่อย” ผมเลือกที่จะโกหกจุนซูไป

            “แล้วคุยกันเสร็จหรือยังฮะ พอดีว่าแจจุงเรียกให้มาทานกิมจิฝีมือแจจุง จะเข้าหรือไม่เข้าก็ตามใจนะฮะ” จุนซูขยิบตาให้ผม ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

            ยูชอนมาเมื่อไหร่ก่อนเถอะ

            นายไม่ได้มาทำตาปิ๊งๆใส่ฉันแบบนี้แน่จุนซู

            หึหึ..

...

            ผมแอบมาดักจุนซูตั้งนานแล้วครับ ตั้งแต่จุนซูมาพูดอะไรสักอย่างกับอาจารย์ยุนโฮเมื่อสักครู่ก่อนจะเข้าไป คราวนี้แหล่ะ ถ้าจุนซูโผล่มาอีกเมื่อไหร่ล่ะก็

            ไอ้ปาร์คคนนี้แหล่ะ

            จะโปะอย่าสลบแล้วลากเข้าพุ่งหญ้าเสียให้เข็ด!

            นั่นไงครับ นั่นไง เหยื่อมาแล้ว แถมยังเดินออกมาคนเดียวด้วยอีกต่างหาก ซึ่งคาดว่าที่เดินออกมาเพราะพึ่งจะทานมื้อเที่ยงฝีมือแจจุงเสร็จแล้วเป็นแน่

            คราวนี้แหล่ะ

            ไอ้ปาร์คจะได้ออกเรื่องกับเขามั่งเสียที

            พรึ่บ!

            “อ้ะ! อะ...แอ แอเอ็นไอ...อ๊อยยย!(กะ...แก แกเป็นใคร...ปล่อยยย!)”

            “ฉันยูชอน ถ้าไม่อยากเป็นกขค.ของคู่นั้นล่ะก็ เดินตามฉันออกมาซะดีๆ อย่าให้ใช้กำลัง…” ผมเอาคำขู่ของตัวร้ายในละครภาคเช้าที่พึ่งดูมาใช้

            จุนซูหันมามองผมด้วยสายตางงปนโกรธ

            แต่ก็ยอมเดินตามผมมาแต่โดยดี

            “ให้มันง่ายๆแบบนี้สิ...ปาร์คชอบ” ผมหัวเราะลั่น(อย่างร้ายกาจ) ผมไม่ใช่คนร้ายหรือตัวโกงอะไรนั่นหรอกนะครับ

            ผมน่ะพระเอกต่างหาก

            แต่เป็นพระเอกที่ไม่อยากให้นางเอกของผมกลายเป็นส่วนเกินไปต่างหาก

            เข้าใจผมใช่ไหมครับ?

            “นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!” พอเอาผ้าออกปั๊บ ก็หาเรื่องว่าผมทันที

            “อยากไปเป็นกขค.คู่นั้นหรือไงกัน”

            “ฉันก็แค่อยากจะลองความอดทนของพี่ยุนเขาแค่นั้นเอง” ผมว่าความอดทนของอาจารย์มันหมดลง

            ตั้งแต่เห็นหน้าไอ้แจแล้วล่ะ

            “แล้วนายมาที่นี่ได้ไงเนี่ย” และแล้วจุนซูก็ขุดคำถามใหม่ขึ้นมาต่อ

            “ฉันเป็นพระเอก ฉันก็มีหน้าที่กำจัดตัวร้ายที่คอยเป็นก้างขวางคอของคู่รักยังไงล่ะ” ผมพูดติดตลก

            แต่ดูท่าจุนซูจะไม่ค่อยตลกกับผมด้วยสักเท่าไหร่

            “นายมันสมควรจะเป็นตัวโกงมากกว่านะ เล่นฉุดฉันมาจากหน้าบ้านซะ ป่านนี้แจจุงคงเป็นห่วงแย่”

            “นายไม่ต้องกลัวหรอก มีอาจารย์อยู่ซะอย่าง...”

            “มีพี่ยุนโฮอยู่เนี่ยนะ?”

            “เอาน่า เชื่อฉัน”

_______________________________________

            แวะมาอัพตอนใหม่ให้แล้วนะเคอะ ^^ ตอนนี้นั่งแต่งตอนตีหนึ่ง (ง่วงมากกกกก) พิมพ์ผิดหรือตกหล่นตรงไหนก็ต้องขออภัยสุดๆด้วยนะคะ

            คราวนี้อาจารย์ยุนได้อยู่กับลูกศิษย์แจสองต่อสองแล้ว (แอบดีใจเล็กน้อยถึงปานกลาง) เรื่องราวจะเป็นอย่างไร

            ต้องติดตามในตอนหน้านะคะ