- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #18 : - ตอนที่11 เริ่มต้นแผนการ ยุนแจ ยูซู

 

บรรยากาศตอนนี้ ไม่ได้แตกต่างอะไรกับคำว่า ‘สนามเด็กเล่น’ เลยแม้แต่น้อย ห้องเรียนที่เคยเงียบสงบเมื่ออาจารย์ยุนโฮอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นดังเดิมแล้ว

ห้องเรียนแห่งนี้...ได้ถูกเนรมิตเป็นสนามเด็กเล่นเป็นที่เรียบร้อยไปแล้วจริงๆ!

“มานั่งหน้าบูดอะไรอยู่คนเดียว หืม แจจุง” จุนซูเดินเข้ามาทักผม และสรรพสิ่งผมได้เห็นต่อจากจุนซู ก็คงหนีไม่พ้น

“ไอ้แจมันจะนั่งหน้าบูด หน้าเบี้ยว หรือหน้าเหลี่ยม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ไม่ทราบ”

“นายนั่นแหล่ะยิ่งไม่เกี่ยวใหญ่เลย ปาร์ค ยูชอน!”

“ฉันไม่ได้หน้าบูด หน้าเบี้ยว หรือหน้าเหลี่ยม ทั้งนั้นแหล่ะจุนซู ไม่ต้องเป็นห่วง” ถึงน้ำเสียง คำพูดผมมันจะไม่มีอะไรมากนัก

แต่ผมก็อดที่จะแขวะยูชอนไม่ได้

“แต่ฉันเห็นนายนั่งเหม่อๆ...เหมือนคิดถึงใครอยู่อย่างนั้นแหล่ะ” จุนซูหรี่ตาลง ราวกับต้องการจะจับผิดผม

“ปะ...ปล่าวสักหน่อย นายก็พูดไปจุนซู ฉันจะคิดถึงใครได้เล่า...” ผมแก้ตัวขุ่นๆ

“อย่ามาแถสดซะให้ยากเพื่อนรัก ฉันมองตานายฉันก็รู้...ว่านายแอบคิดถึงใคร” ยูชอนพูดขึ้นมา เป็นลางๆ

ผมล่ะเกลียดจริง พวกชอบจับผิดชาวบ้านเขานี่

“ฉันเพิ่งรู้นะ ว่านายสองคนญาติดีกันแล้ว?” ผมเฉไฉไปเรื่องอื่น

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยแจจุง บอกมาเสียดีๆ” จุนซูยิ้มแป้นให้ผม

เกลียดจริง...พวกรู้ทัน!

“แต่...”

“นายคงจะไม่อยากให้ยูชอนได้ยินสินะ งั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวฉันจะมานั่งนี่เอง ส่วนยูชอนให้ไปนั่งตรงริมสุดนู่น” จุนซูชี้ไปทั่วทิศ ทั่วแดน

“เฮ้ย! ไม่ได้ๆ นี่มันที่ของฉัน แล้วอีกอย่างนี่ก็เพื่อนรักของฉัน ฉันหวง!” ว่าเสร็จยูชอนก็เอามือสากๆของมันมาโอบผมราวกับว่าผมได้กลายเป็นว่าที่ภรรยาของมัน เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ถ้าจุนซูไม่ได้อยู่ตรงนี้นะ ผมจะเตะมันไปไกลๆเลย

“ก็รู้ว่าเป็นเพื่อนของนาย แต่ยังไง แจจุงก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน!” จุนซูฉุด(กระชาก)ผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะควงผมเหมือนกับต้องการจะแสดงความเป็นเจ้าของ ไอ้ยูชอนมองผมด้วยสายตาเคืองๆ

 ทำเป็นหวงก้างไปได้ ไอ้ห้อยนี่!

“ปล่อยมือของออกเดี๋ยวนี้” นั่นไง น้ำเสียงทุ้มต่ำๆที่บอกได้ถึงอารมณ์โกรธเริ่มปะทุขึ้นแล้ว

“ไม่” นี่ก็ยังเล่นเป็นเด็กๆอยู่อีก

“ถ้านายไม่ปล่อยแจจุงล่ะก็...เสร็จฉันแน่!”

“แล้วนายคิดว่าฉันจะอยู่ให้โง่หรือไง แบร่~” จุนซูแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยูชอน ก่อนจะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“นายกล้าทำให้ฉันโกรธเหรอ!?! มาให้จับซะดีๆ!!!” ว่าเสร็จยูชอนก็วิ่งไล่จับจุนซูไปทั่วห้อง

คู่นี้นี่ ชอบเล่นอะไรกันพิเรนทร์จริงๆเลย~ ผมจึงอดที่จะส่ายหน้าอย่างเอือมๆไม่ได้

ทำไมป่านนี้อาจารย์ยุนโฮยังไม่มาอีกนะ...หรือจะไม่สบาย? แต่ถ้าไม่สบาย จุนซูก็คงจะเป่าประกาศทั่วห้องไปแล้วสิ

แปลกจังแฮะ

แต่โดยปกติแล้ว อาจารย์ยุนโฮเป็นคนไม่เคยขาดเลยนะ หรืออาจารย์อาจจะมีธุระด่วน เลยยังไม่ได้บอกใคร? แต่มันด่วนมาก...จนไม่มาสอนผมเลยเหรอ?

หรือจะเป็นเพราะเรื่องนั้น...

‘ขอบคุณมากนะครับอาจารย์ ที่แวะมาส่ง’

‘ไม่เป็นไรหรอก ดึกขนาดนี้...ใครจะกล้าให้ลูกศิษย์ของตัวเองต้องกลับบ้านคนเดียวล่ะ’

‘ยังไงก็ต้องขอบคุณอาจารย์ยุนโฮอยู่ดีนั่นแหล่ะครับ’

‘งั้นอาจารย์ขอเปลี่ยนจากคำว่า ขอบคุณ เป็นอย่างนี้แทนได้มั้ย...’ สิ้นเสียงเข้ม ริมฝีปากของร่างสูงก็สัมผัสกับริมฝีปากของร่างบางอย่างแผ่วเบา

‘ขอโทษนะที่อาจารย์ทำแบบนี้ อาจารย์ก็...ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่’ ริมฝีปากของเราสองคนจูบค้างกันไว้สักพัก ก่อนที่อาจารย์ยุนโฮจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ

‘ไม่เป็นไรหรอกครับ’ ผมก้มหน้างุดๆลงเพราะความเขินอาย จะไม่อายสักนิดเลย ถ้ามันไม่มีประโยคนี้ตามมา

‘คืนนี้ อย่าลืมฝันถึง...อาจารย์ ด้วยนะ’ อาจารย์ยุนโฮพูดเสียงตะกุกตะกัก ทำเอาผมหลุดขำออกมา

‘คิก~’

‘นายขำอะไรของนายแจจุง!’ อาจารย์ยุนโฮตีโหมดเข้ม เพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

อย่านึกว่าผมไม่รู้นะ ฮะๆๆ

‘ปะ...ปล่าวครับ ผมจะพยายามนะครับอาจารย์’

‘ให้มันสำเร็จด้วยล่ะ ฝันดีครับคิม แจ’ อะ เอ๋...คิม แจ? ไหนจะคำว่าครับอีกด้วย อาจารย์ชักจะเพี้ยนหนักตั้งแต่ตอนปลอมตัวเป็นอะบังแล้วนะเนี่ย

‘เช่นกันครับ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับอาจารย์ชองหมียุน’ ผมโบกมือลาอาจารย์เป็นพัลวันพลางยิ้มให้

‘ฝากไว้ก่อนเถอะ นายลูกศิษย์คิม แจ!’ ร่างสูงชี้หน้าผม พร้อมตีโหมดเข้ม ก่อนจะขับรถออกไป

‘แล้วอย่าลืมมาเอาคืนนะครับ ฮะๆๆ’ ผมยืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าบ้าน

อา~วันนี้มันเป็นวันอะไรนะ สงสัยอาจารย์จะดื่มหนัก เลยเพี้ยนไปหน่อย (คาดว่าคงไม่หน่อย) ผมล่ะ ชอบตอนอาจารย์เป็นแบบนี้ที่สุดเลย

ชอง ยุนโฮ ตอนรั่วๆเนี่ย...เพี้ยนเป็นบ้าเลยแฮะ

…

“แจจุง”

“…”

“คิม แจจุง”

“...”

“คิม แจจุง!!!”

“ครับๆ มะ...มีอะไรครับอาจารย์!” ผมตกใจจนแทบตกเก้าอี้เมื่อคนที่นึกถึง ดันโผล่มาจริงๆเสียแล้ว มาไม่ให้ได้ทันตั้งหลักเลยนะ อาจารย์ชองหมียุน

“คิดถึงแฟนนายอยู่หรือไง เหม่อเชียว”

“อ๋อ ปะ...ปล่าวครับ พอดีผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะครับ” ก็มันเป็นเพราะใครล่ะ

ที่ทำให้ผมนั่งเหม่อแบบนี้

“ก็ขอให้มันจริงก็แล้วกัน นั่งลงได้”

“ขอบคุณครับ” พอก้นถึงเก้าอี้ปั๊บ ผมก็อดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาไม่ได้

ความลับเกือบแตกอยู่รอมร่อเชียวแจจุงเอ้ย~

“ทำไมข้าเรียกแล้วไม่ได้ยินวะ แต่พออาจารย์ยุนโฮเรียก ดันได้ยิน” ยูชอนหันมาเอาเรื่องผม

“ก็...ก็เอ็งไม่ได้เรียกเสียงดังนี่หว่า ถ้าเอ็งเรียกเสียงดังๆข้าก็ได้ยินอยู่หรอก”

“ข้าเรียกเอ็งจนปากห้อยหมดแล้วเฟ้ย!” ยูชอนลูบริมฝีปากตนเองเพื่อจะบอกว่ามันคือเรื่องจริง

“นายมันห้อยตั้งนานแล้วต่างหาก” จุนซูหันมาแขวะยูชอน

“แหม ใครจะไปริมฝีปากสวย น่ากัด เหมือนนายล่ะจุนซู” ยูชอนแขวะอย่างเหนือกว่า ทำเอาจุนซูบทจะเงียบ ก็เงียบเสียดื้อๆ

ผมล่ะอดจะขำกับคู่นี้ไม่ได้

“ก็ยังดีกว่าปากห้อยๆแบบนายแล้วกัน!” สิ้นเสียงหวาน จุนซูก็หันกลับไปให้ความสนใจกับอาจารย์ยุนโฮต่อ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ นายโลมา” ยูชอนทำท่าค้อนใส่จุนซู ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับอาจารย์ยุนโฮต่อเช่นกัน

“นักเรียนคงจะได้ฟังการประกาศเมื่อเช้าแล้วใช่มั้ยครับ  เรื่อง การเข้าค่ายพักแรม...” ค่ายพักแรมงั้นเหรอ? จากที่ผมได้ฟัง(เผลอได้ยิน)คร่าวๆ ก็เห็นอีตาหัวเผิก อ้วน เตี้ย ที่คิดว่าน่าจะเป็นผ.อบอกเหมือนกันนะว่า จะมีการจัดการพักแรมของเด็กปีหนึ่งและสองขึ้นในอาทิตย์หน้า

“ครับ/ค่ะ”

“ดีมาก งั้นอาจารย์ขอชี้แจงเล็กน้อยก็แล้วกัน...ค่ายพักแรมนี้จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า ซึ่งค่ายนี้จะเป็นการพักแรมตามฐานต่างๆที่ทางโรงเรียนได้จัดไว้ ระยะเวลาที่ไปคือ 2คืน 3วัน ส่วนอุปกรณ์ ข้าว ของ เครื่องใช้ ให้เตรียมไปกันเอง นักเรียนมีอะไรสงสัยหรือจะสอบถามเพิ่มเติมไหมครับ”

เงียบกริบทั้งห้อง สงสัยว่าคงจะเข้าใจกันหมดแล้วสินะ...

แต่ผมมันดันเกิดมาโชคร้ายไปหน่อย ที่เป็นคนเข้าใจอะไรยาก

มากเลยล่ะ!

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีใครสงสัยอะไร อาจารย์ก็ขอพูดไว้เพียงเท่านี้ก็แล้วกันนะครับ” เฮ้! เดี๋ยวสิฮะอาจารย์ ผมยังไม่เก็ทตั้งหลายจุดเลยนะครับ!

“คงจะยังไม่เข้าใจอีกล่ะสิ” ยูชอนหันมามองทางผมด้วยสายตารู้ทัน ผมจึงได้แต่เกาหัวแกรกๆแก้เขิน

ก็ผมมันไม่ได้เป็นคนทันโลกแบบชาวบ้าน ชาวเมืองเขานี่น่า

“พอดีฉันอยากรู้ว่าจะเริ่มออกเดินทางตอนกี่โมงน่ะ”

“ก็น่าจะตั้งแต่เช้าๆเลย นายอาจจะมาตอนประมาณสักหกโมงครึ่งก็ได้ หรือถ้าจะให้ดีนายก็ควรมาตั้งแต่ประมาณหกโมงกว่า...” ผมพยักหน้าหงึกๆเป็นการเข้าใจ

“แล้วของใช้ส่วนตัวล่ะ นายจะเอาอะไรมาบ้าง” ผมยังคงถามยูชอนต่อ

“ก็พวกยาสระผม หวี เสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัว โฟมล้างหน้า สบู่ ของกิน ของส่วนตัว แล้วก็ของอื่นๆที่นายอยากจะเอามา” อ๋อ ผมพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง(นิดนึง)แล้วล่ะ

“เก็ทแล้วใช่มั้ย”

“อืม พอจะเข้าใจแล้วล่ะ”

“นายต้องบอกว่าเก็ทแล้วสิ ถึงจะถูก  เพราะเวลานายไม่เก็ทนายก็มักจะชอบบอกว่าพอจะเข้าใจแล้วอยู่ตลอดเลย” แหม พอได้ทีนี่ใส่ชุดใหญ่เลยนะ

ทีตอนอะบังกับนาตาลีผมยังไม่เอาเรื่องหรือด่ามันสักแอะ

ก็จะให้ผมเอาเรื่องมันได้ยังไงล่ะ...

ในเมื่อมันยังไม่รู้เลยว่าผมคือนาตาลี อาจารย์ยุนโฮคืออะบัง!

ขืนเอาเรื่องไป มีแต่ตายกับตาย

แต่เอาเถอะ

ผมจะถือว่า ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นไปตามกรรมๆเวรๆก็แล้วกัน

“ว่าไง เก็ทยัง?”

“อะ อ๋อๆ เก็ทแล้วๆ” ผมพูดพร้อมกับพยักหน้ารัว

ผมคงจะคิดมากเรื่องอะบังกับนาตาลีเกินไป แต่ช่างมันเถอะ ผมไม่อยากจะรื้อฟื้น (ตอนที่ผมต้องแต่งตัวเป็นนาตาลี แล้วก็ตอนโดนจุ๊บ) อีกแล้วล่ะ

คิดแล้วยังอายไม่หายเลย...

อ๊ากก!!!

...

ณ ตอนเลิกเรียน

กรี๊งงงงง!

“วันนี้นายเดินกลับกับใครเหรอแจจุง” จุนซูเดินมาทักผม หลังจากออดเลิกเรียนดังขึ้น

“คิดว่าน่าจะกลับกับยูชอนนะ”

“โธ่ ว่าจะเดินกลับกับนายสักวัน ดันมาติดตรงไอ้คนเจ้าเล่ห์นั่นคนเดียว” เหมือนผมจะได้ยินว่า จุนซูกำลังบ่นๆอะไรอยู่สักอย่าง

“อะไรนะจุนซู ฉันไม่ค่อยได้ยินนายพูดเลย”

“อ๋อ ปล่าวๆ ไว้วันหลังเราค่อยเดินกลับด้วยกันก็ได้” จุนซูทำสีหน้าปลงตก ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป แต่ก็ต้องมาสะดุดกึกกับเสียงของผมเข้าเสียก่อน

“กลับด้วยกันก็ได้จุนซู เดี๋ยวฉันบอกยูชอนให้เอง” จุนซูหันมาหาผมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ผม

“จริงนะแจจุง” จุนซูเขย่ามือผมอย่างแรง ราวกับกำลังตั้งความหวังอะไรสักอย่างไว้ที่ผม แล้วผมก็ต้องทำมันให้สำเร็จ

คิดแล้วก็แอบเสียวสันหลังวาบไม่ได้แฮะ

“เอ่อ...จริงสิ ฉันพูดคำไหน มันก็ต้องเป็นคำนั้น...แต่ฉันขอเก็บของก่อนแปปนึงนะ”

“ได้สิ งั้นเดี๋ยวฉันไปรอหน้าห้องก็แล้วกันนะ

“อืม” สิ้นเสียงของผม จุนซูก็เดินออกไปทันที

สงสัยคงจะต้องโทรหาไอ้ปาร์คสักหน่อย ขืนไม่โทรบอกมัน มันได้โกรธผมตายเป็นแน่

‘ฮัลโหล...’

‘เอ็งอยู่ไหน นี่มันได้เวลาเลิกเรียนแล้วนะเว้ย กลับบ้านได้แล้ว’

‘ลงมาฉี่แค่แปปเดียวเอง ทำบ่นไปได้’

‘แปปเดียวบ้านป้าเอ็งเร้อะ ลงไปตั้งแต่ต้นชั่วโมง จนป่านนี้ยังไม่ขึ้นมา’

‘เออๆ เอ็งรออยู่บนห้องนั่นแหล่ะ เดี๋ยวข้าจะตามไป’

‘ไม่ต้องแล้ว ข้าจะกลับกับจุนซูแล้ว ถ้าอยากเจอก็ไปดักเจอแถวหน้าโรงเรียนนู่นเลย’

‘เออ ขอบใจเว้ย เจอกันหน้าโรงเรียนนะเพื่อน’

‘เออๆ แค่นี้แหล่ะ เปลืองตังค์’

ติ๊ด!

ขอโทษนะจุนซู ที่ฉันทำแบบนี้...

ก็เพื่ออยากให้พวกนายสองคนเจอกันก็เท่านั้นเอง

“เสร็จหรือยังแจจุง” เสียงหวานตะโกนแว่วๆอยู่หน้าห้อง ผมจึงรีบเก็บสัมภาระลงกระเป๋าโดยทันที

“เสร็จแล้วๆ” ผมรูดซิบกระเป๋าเป้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งไปหาจุนซูโดยทันที

“ทำไมช้าจังล่ะแจจุง ปกตินายไม่ใช่คนทำอะไรช้านี่น่า” ผมไม่ได้เป็นคนทำอะไรช้า แต่ถึงขั้นเฉื่อยเลยล่ะครับ

“อ๋อ ขอโทษทีๆ พอดีเมื่อกี้แม่ฉันโทรมาน่ะ” แถเข้าไว้ ได้ชัยไปเกินครึ่ง

“ฉันก็ว่าอยู่...ว่าฉันได้ยินเสียงนายคุยกับใคร” ผมชะงักค้างไปครู่ใหญ่

จุนซูจะได้ยินมั้ยนะ ว่าเมื่อกี้ผมแอบคุยกับยูชอนอยู่

“ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงภารโรงเขาจะปิดประตูหน้ามหาลัยซะก่อน” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว จุนซูจึงได้แต่พยักหน้าให้ผม

“อืม ไปกันเถอะ”

...

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทาย+อัพตอนใหม่ให้แล้วนะคะ ^^

ช่วงนี้อากาศเริ่มร้อน+หลายๆคนเริ่มปิดเทอมและสอบกันบ้างแล้ว

สำหรับใครที่กำลังอยู่ในช่วงใกล้สอบ ก็ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ (อย่าลืมตั้งใจอ่านหนังสือกันด้วยนะคะ)


ป.ล...