คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - ตอนที่6 นัดเจอ 1
ถ้าจะหวานไม่แคร์สื่อเพียงนี้ ><
- ตอนที่6 นัดเจอ
เป็นคนดี มักจะมีแต่คนตกหลุมรักอย่างนั้นเหรอ? ไม่จริงหรอกมั้ง ขนาดพระรองในละครนํ้าเน่าที่แสนดี๊แสนดี แต่สุดท้ายนางเอกก็ดันไปตกพลางของพระเอกเสียจนได้ แล้วก็ทิ้งให้พระรองเน่าตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบ แต่ถ้าคิดในอีกแง่มุมล่ะ พระรองต่างเป็นขวัญใจของจำพวกแม่ยก ป้ายก ยายยก ยันทวดยก(?) มันจะดีกว่านี้ถ้าที่ผมกล่าวมันมานั้น...ล้วนไม่ใช่รุ่นคุณป้า คุณยาย คุณทวด และหนึ่งในนั้นก็มักจะรวมถึงคุณแม่และคุณย่าของผมเองเสียด้วย
ความรักเนี่ย มันเข้าใจยากจริงๆ บางคนต่อให้มีแฟนเป็นสิบแต่ก็เข้าใจเพียงแค่ทฤษฏีเท่านั้นแหล่ะ ส่วนภาคปฏิบัติน่ะ เตรียมตกรอบไว้ได้เลย แล้วคนอย่างผมล่ะ? จะเข้าใจทั้งภาคทฤษฏีและภาคปฏิบัติมั้ยนะ
~ 찬란한 저 햇살의 반짝임
แสงอาทิตย์ที่ส่องมาดูสดใสสว่างไสว
한가론 바람 나의 곁을 맴돌 때
เมื่อยามว่าง ความปรารถนาของเราคือการได้อยู่กับตัวเอง
“ ฮือ...ใครโทรมาฟะ! ดึกๆดื่นๆ พ่อจะด่ายันเช้าเลยคอยดู “ ผมปรือตาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักเพราะได้ยินเสียงเจ้าตัวปัญหาที่ขัดความสุขในการนอนอันแสนสบายของผม ผมเบิกตากว้างอ่านรายชื่อสุดเพื่อนรัก ก่อนจะกดรับสายไปอย่างตัดความรำคาญ
‘ ฮัลโหล... ‘
‘ ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาครับคุณแจจุง~เสียงซะ... ‘ ปลายสายอดที่จะแขวะใส่คนนอนขี้เซาอย่างคิม แจจุงเสียไม่ได้
‘ มีอะไรก็รีบๆพูดมา ข้าจะนอนต่อ ‘ ผมรีบพูดตัดบท
‘ อย่าเพิ่งรำคาญสิครับคุณเพื่อนรัก~ ก็แหม๋ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว เอ็งพอจะมีเวลาว่างมาเที่ยวเป็นเพื่อนข้ามั้ยวะ? ‘ ไปเที่ยวงั้นหรอ? คนอย่างปาร์ค ยูชอนเนี่ยนะจะชวนผมไปเที่ยว? หึ! กินยาผิดขนาดหรือปล่าวครับคุณเพื่อน
‘ เอ็งมีแผนอะไรกันแน่ไอ้ยูชอน ‘ ผมว่าออกไปอย่างรู้ทัน
‘ แหม ยูชอนล่ะเกลียดจริง พวกรู้ทันเนี่ย ‘ ว่าแล้ว~ว่ามันต้องมาแนวนี้!
‘ เอ็งมีอะไรก็รีบๆพูดมา ข้าจะนอน ‘
‘ อันที่จริงข้าก็แค่อยากจะให้เอ็งช่วยอะไรข้าสักอย่างน่ะ...เอ็งช่วยชวนจุนซูไปเที่ยวหน่อยได้มั้ยวะ ‘ ผมเบิกตากว้างทันทีเมื่อได้ฟังคำขอจากเพื่อนสุดที่รัก
‘ ชวนคุณจุนซูเนี่ยนะ? ไม่เอาหรอกว่ะ ข้าไม่อยากล่อคุณจุนซูให้ไปติดกับเอ็ง ‘
‘ โถ่เพื่อนรัก~ช่วยข้าหน่อยนะ เกิดมาข้ายังไม่เคยขออะไรเอ็งเลยสักอย่าง ถือว่าช่วยข้าสักครั้งนะ ‘ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบรับคำขอของไอ้เพื่อนรักไป
‘ เออๆ เดี๋ยวจะลองชวนให้ก็แล้วกัน ‘
‘ เฮ้ย ขอบใจเว้ยเพื่อน! พรุ่งนี้เจอกันตอนเที่ยง ที่เดิม ฝันดี ติ๊ด! ‘ หางานใส่ตัวอีกแล้วไอ้แจเอ้ย~ แต่จะทำไงได้ล่ะ ไอ้ยูชอนมันก็เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่ง(ที่ยังคงหลงเหลืออยู่) อีกอย่างมันก็เคยทำอะไรเพื่อผมมาเยอะ ตอบแทนมันสักครั้งก็คงดีเหมือนกัน
ผมตัดสินใจต่อสายหาคุณจุนซูทันทีที่ได้รับคำขอร้องจากเพื่อนรักนามปาร์ค ยูชอนมา ป่านนี้คุณจุนซูจะนอนหรือยังน้อ?
‘ ฮัลโหล ‘
‘ ฮัลโหล คุณจุนซูเหรอครับ นี่ผมคิม แจจุงนะครับ ‘
‘ นี่อาจารย์เอง มีธุระอะไรกับจุนซูหรือปล่าวคิม แจจุง ‘
‘ อ๋อ พอดีว่าพรุ่งนี้จะชวนจุนซูไปเที่ยวที่ห้างxxxน่ะครับ ‘
‘ อืม เอาสิ งั้นเดี๋ยวอาจารย์จะบอกจุนซูให้ก็แล้วกัน ว่าแต่...ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีก? ‘ ผมนอนตั้งนานแล้วคร้าบอาจารย์~แต่ไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมน่ะสิ ดันโทรมาปลุก!
‘ อ๋อ ผมนอนไปได้สักพักแล้วล่ะครับอาจารย์ แล้ว...ทำไมอาจารย์ถึงยังไม่นอนล่ะครับ? ‘ นั่นสิ ทำไมอาจารย์ยุนโฮถึงยังไม่นอน? นี่ก็ดึกแล้วด้วย สงสัยงานอาจจะเยอะ
‘ พอดียังเคลียงานไม่เสร็จน่ะ แต่เดี๋ยวอีกสักพักก็จะนอน ‘ นั่นไง ผมเดาไม่ผิด! ก็อาจารย์ยุนโฮน่ะ แกออกขยันซะขนาดนั้นนี่นะ
‘ ผมคงรบกวนเวลาอาจารย์มากเลยสินะครับ งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ ‘ ในขณะที่ผมกำลังจะกดวางสาย เสียงทุ้มก็ดันขึ้นเสียก่อน
‘ เดี๋ยว! ‘
‘ มีอะไรเหรอครับอาจารย์ ‘
‘ ฝันดีนะ...คิม แจจุง ‘
เฮือก!
ราวกับว่ามีอะไรแข็งๆหล่นลงมาใส่กลางอกเต็มๆ ถึงมันจะเจ็บ...แต่มันก็รู้สึกดี...ดีจนรู้สึกลืมความเจ็บนั้นไปเลย
‘ เอ่อ...ฝันดีเช่นกันครับอาจารย์ ‘ ว่าเสร็จผมก็ค่อยๆวางสายลงช้าๆราวกับว่าเหมือนมีแรงดึงดูดที่ยังอยากจะคุยกับร่างสูงผู้เป็นอาจารย์ต่อ
แค่คำว่า ‘ฝันดีนะ’ ทำไมถึงทำเอาผมแทบอยากจะลงไปแดดิ้นซะขนาดนี้นะ? อาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยมีใครเคยบอกฝันดีล่ะมั้ง ผมถึงได้เกิดอาการขั้นโคม่าเพียงนี้
ผมลงไปนอนบนเตียงนุ่มพลางอมยิ้มอย่างปิดไม่มิด ทำไมมันถึงรู้สึกดีขนาดนี้นะ? ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ารู้สึกดีมากขนาดนี้ถึงจะถูก แต่ถ้าความรู้สึกนี้มันไม่ได้เกิดจากความสัมพันธ์แบบ อาจารย์และลูกศิษย์ มันคงดีกว่านี้สินะ...
. ..
กรี้ง!!!
“ อือ...ตื่นแล้วเว้ย ตื่นแล้ว! “ ผมปรือตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเจ้าตัวปัญหาดังขึ้น ก่อนจะควานหาเจ้าตัวปัญหาแล้วปิดมันลงไปซะ เจ้านาฬิกาปลุกบ้านี่เองที่ทำให้ผมต้องตื่นจากนิทราอันแสนหวาน!
อ้า~ลืมไปซะสนิทเลยว่านัดไอ้ปาร์คไว้ตอนเที่ยง นี่ก็สิบเอ็ดโมงจะครึ่งแล้วด้วย ขืนไปช้ากว่านี้ได้โดนโวยหนักเป็นแน่
ไวเท่าความคิด ผมรีบคว้าผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าที่คิดว่าดูดีที่สุดที่คัดสรรจากการเลือกภายในเวลาไม่ถึง3นาที ก่อนจะเข้าไปทำธุระส่วนตัว
...
ภายในเวลาไม่ถึง10นาที ยํ้านะครับ ว่าไม่ถึงสิบนาทีจริงๆ ผมก็ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จสมบูรณ์ครบทุกอย่าง แต่มีอย่างนึงน่ะสิที่ผม...ชักไม่ค่อยจะพึงพอใจสักเท่าไหร่
เสื้อยืดสกรีนภาษาอังกฤษ กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะ! โชคดีที่พระเจ้าท่านยังเข้าข้างผม ที่ยัง(หลง)เหลือเสื้อฮู้ดอีกตัวหนึ่งไว้ให้ผม! อย่างน้อยก็ยังดีกว่าแต่งแบบนี้ไปก็แล้วกันล่ะนะ
ณ ห้างxxx
“ เฮ้ยไอ้แจ! ทางนี้ๆ “ ผมพยายามหาต้นตอของเสียงอยู่สักพัก ก็เห็นเจ้าเพื่อนสุดที่รักของผมยืนกวักมือเรียกผมอยู่ตรงหน้าร้านโดนัทนั่น
“ ทำไมมาช้าจังวะไอ้แจ นึกว่าจะเบี้ยวซะแล้ว “ มาถึงก็โดนคุณเพื่อนดุเข้าทันที มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะเว้ย
“ อ้อ! แล้ว...คนที่ข้าให้นัดล่ะ มายัง? “ ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับจะจับผิดร่างสูง ทั้งสีหน้า อาการ ผมชักจะสงสัยแล้วสิว่าไอ้ยูชอนมันแอบชอบคุณจุนซูจริงหรือปล่าว
“ ไหงมองข้าแบบนั้นล่ะ ว่าไง จุนซูมาหรือยัง? “
“ ข้านัดคุณจุนซูไว้ประมาณเที่ยง คงอีกสักพัก ถึงจะมา “ ร่างสูงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ ว่าแต่ วันนี้เอ็งคิดจะเปลี่ยนลุกส์หรอวะ... “ ผมก้มมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของตนพลางยิ้มแหยๆให้ผู้เป็นเพื่อน
“ ถ้าเจ้านาฬิกาปลุกนั่นมันปลุกข้าไวกว่านี้ ข้าก็คงจะได้แต่งตัวดีกว่านี้เยอะ “
“ เออ ขอถามไรหน่อยดิวะไอ้แจ เมื่อคืนตอนที่เอ็งโทรไปหาจุนซูน่ะ จุนซูได้บอกอะไรกับเอ็งมั่งวะ “
“ เมื่อคืนงั้นหรอ? เมื่อคืนข้าโทรไปก็เจออาจารย์ยุนโฮน่ะ พอดีคุณจุนซูเขานอนไปแล้ว ข้าก็เลยฝากเรื่องนี้ให้อาจารย์ยุนโฮช่วยบอกคุณจุนซู “
“ แล้วเอ็งว่า...จุนซูจะมามั้ยวะ? “
“ ข้าคิดว่าคุณจุนซูน่าจะมานะ แต่ถ้าคุณจุนซูมาเจอเอ็งอยู่ที่นี่ล่ะก็...เขาคงขอกลับก่อนแน่ๆ “
“ ก็เพราะแบบนี้ไง ข้าเลยเตรียมแผนเล็กๆน้อยๆมา “
“ แผนเล็กๆ น้อยๆ หรอวะ?
~ 찬란한 저 햇살의 반짝임
แสงอาทิตย์ที่ส่องมาดูสดใสสว่างไสว
한가론 바람 나의 곁을 맴돌 때
เมื่อยามว่าง ความปรารถนาของเราคือการได้อยู่กับตัวเอง
“ ฮัลโหล “
‘ ฮัลโหล ผมมาถึงแล้วนะครับคุณแจจุง คุณอยู่ไหนครับ ‘
“ อ๋อ ผมอยู่ตรงหน้าร้านโดนัทน่ะครับ “
‘ ครับๆ งั้นผมจะรีบไปก็แล้วกันนะครับ ‘
“ ครับ “
ติ้ด!
‘ เฮ้อ~ผมขอโทษนะครับคุณจุนซู... ‘
…
นั่นไง!ร้านโดนัทที่คุณแจจุงบอก ว่าแต่...คุณแจจุงไปไหนซะแล้วล่ะ? ร่างบางพยายามสอดส่องสายตาไปทั่วทุกมุม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะพบร่างบางที่นัดเขามาพบเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่เขากลับพบนั่นก็คือ...
“ ไม่นึกว่าเราจะเจอกัน ที่นี่นะ...เพื่อนรัก “ ถึงแม้คำพูดจะดีช่างแสนเป็นมิตร แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่า ภายใต้จิตสำนึกของร่างสูง...กำลังคิดอะไรอยู่
“ ใครเพื่อนรักนาย? ฉันไม่เคยมีเพื่อนแบบนาย! “ แทนที่อีกฝ่ายจะโกรธ กลับเค่นเสียงหัวเราะออกมาราวกับว่าคำพูดของร่างบางนั้น ไม่ได้แล่นเข้าไปในโสตประสาทของตนแม้แต่น้อย
“ ฉันว่าเราสองคนอย่ามาทะเลาะกันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องกันเลยดีกว่า...อายคนปล่าวๆ “ เรื่องไม่เป็นเรื่องงั้นเหรอ! เรื่องของฉัน มันคงจะไม่สำคัญสำหรับนายสินะปาร์ค ยูชอน คนนิสัยไม่ดี!
“ ถ้านายจะใช้คุณแจจุงเป็นเครื่องมือที่จะให้ฉันมาเจอกับนายล่ะก็ หึ! อย่าหวังจะได้คุยกับฉันดีๆเลย “ ร่างบางทำท่าจะหันกลับ แต่กลับถูกมือหนาคว้าต้นแขนของตนไว้เสียก่อน
“ นายรู้แบบนี้ก็ดีแล้ว...ไปคุยกับฉันข้างในดีกว่านะ “ ในที่สุดร่างสูงก็ต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมา จะไม่คุยหน่อย...ก็คงจะน่าเกลียดแย่เลยนะเพื่อนรัก...
...
เฮ้อ~สุดท้ายคนที่ต้องเดินโดดเดี่ยวเดียวดายก็คือผม! ป่านนี้คุณจุนซูจะถูกไอ้ยูชอนเขมือบไปทั้งตัวแล้วหรือยังนะ ผมรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ อีกคนก็เพื่อน อีกคนก็เป็นถึงน้องชายของอาจารย์ยุนโฮ แต่ถึงจะรู้สึกผิดตอนนี้ มันก็สายไปเสียแล้วล่ะ ถ้าผมเข้าไปขัดจังหวะคนทั้งคู่ตอนนี้ก็ดูจะไม่ดีนัก เผลอๆไอ้คุณเพื่อนสุดที่รักผมคงโกรธตายเลย แต่เอาเถอะ ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ก็คือภาวนาให้คุณจุนซูรอดปลอดภัยเป็นพอ
ตุ้บ!
“ ขะ...ขอโทษครับ คุณ...อะ อ้าว! อาจารย์ยุนโฮ อาจารย์มาทำอะไรที่นี่ครับ!?! “ ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจปนสงสัย
“ แวะมาเป็นเพื่อนจุนซูน่ะ แล้วว่าแต่ทำไมนายถึงได้มาเดินเล่นอยู่แถวนี้ได้ล่ะ เห็นว่าจะเดินเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ? “ นั่นสิ! ผมลืมไปสนิทเลย ว่าผมต้องนัดคุณจุนซูมาช้อปปิ้ง แต่ ณ ตอนนี้ ผมกลับได้มาเดินโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่อยู่ตรงณ จุดนี้
“ อ๋อ พอดีจุนซูคุยกับปาร์ค ยูชอนอยู่ชั้นล่างน่ะครับ “
“ แล้วนายก็เลยมาเดินชนชาวบ้านเขาอยู่คนเดียว? “
“ เอ่อ...ครับ “ ก็จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมไม่อยากไปเป็น กขคง ของคู่นั้นเขานี่น่า
“ เฮ้อ~นายนี่มัน... “ ร่างสูงส่ายหัวอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของร่างบาง ผมแค่อยากให้เพื่อนมีความสุข ผมผิดตรงไหนอ่า?
“ เอาเถอะ ไหนๆ ถ้าขืนอาจารย์ปล่อยให้นายเดินไปคนเดียว มีหวังได้ชนชาวบ้านเขาไปทั่วแน่...งั้นอาจารย์เดินเป็นเพื่อนแล้วกัน “ ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างเลี่ยงไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเดินคนเดียวนั่นล่ะฟะ
...
“ นายจะกลับบ้านตอนไหนล่ะ? “
“ คงอาจจะต้องรอให้ปาร์ค ยูชอนคุยกับคุณจุนซูให้เสร็จก่อนน่ะครับ “
“ บ้านพวกนายอยู่ใกล้กัน? “
“ ปล่าวหรอกครับ พอดีผมจะให้ยูชอนเขาไปส่งตรงถนนใหญ่ แล้วก็ค่อยโบกแท็กซี่อีกทีนึง “
“ นั่งแต่แท็กซี่ไม่เบื่อบ้างหรือไง? “
“ ก็มีบ้างนิดหน่อยครับอาจารย์ แต่ก็นั่งจนชินแล้ว “ เวลาไปไหนผมก็นั่งแต่แท็กซี่อย่างเดียวเลยก็ว่าได้ จนเดี๋ยวนี้ต้องนั่งไปโรงเรียนเป็นประจำแล้ว
“ เดินมาตั้งนาน...ไม่คิดจะแวะซื้ออะไรบ้างเลยหรือไง “
“ ไม่ดีกว่าครับ...เดินคุยกับอาจารย์สนุกดีออก “ ร่างบางก็ฉีกยิ้มกว้าง พูดกันแบบนี้...มันก็เหมือนกับ ‘ให้ท่า’ ฉันทางอ้อมเลยนะคิม แจจุง
“ นายไม่ชอบพวก ตุ๊กตา อะไรพวกนี้เลยหรือไง “
“ ก็ชอบอยู่นะครับ แต่อาจจะชอบเป็นบางตัว “ จะให้ผมชอบทุกตัวมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ ก็ผมน่ะเป็น 'ผู้ชาย’ นะครับ ไม่ใช่ผู้หญิง ที่จะชอบพวกของน่ารักๆพรรคนั้น
“ อาจารย์คิดว่าจะให้นายช่วยเลือกตุ๊กตาหน่อยน่ะ เพราะสัปดาห์หน้าจะเป็นวันเกิดจุนซู แต่อาจารย์ยังไม่ได้เลือกซื้อของขวัญให้เลย “ อ๋อ ที่แท้ก็จะซื้อไปฝากคุณจุนซูนี่เอง สัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดคุณจุนซูด้วย ผมซื้อไปฝากด้วยท่าจะดี
…
สวัสดีค่าลีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆท่าน ^__________^ แอนแวะมาอัพนิยายต่อให้แล้วนะคะ หวังว่าคงจะสนุกถูกใจใครหลายๆคนนะคะ (ได้แต่หวัง T0T)
ช่วงนี้อากาศเริ่มร้อนๆแล้ว อย่าลืมดูแลผิวให้ดีๆนะคะ (เดี๋ยวจะดำเอาเสียได้) ด้วยความเป็นห่วงจากไรท์เตอร์ค่ะ ^^
ความคิดเห็น