8 色 Diamond โรงเรียนนี้ไม่มีครูปกติ

ลำดับตอนที่ #1 : [บทที่1]เพชรสีม่วง(อัพแล้ว)

ถึงเธอจะโตกว่านี้....แล้วย้อนเวลากลับไปสมัยที่ชั้นยังเด็ก แต่เธอน่ะ ก็ไม่มีวันจับชั้นได้หรอกนะอิลล์..............จะจับชั้นไปทำไมล่ะเด็กน้อย........ในเมื่อพ่อแม่ของเธอ

.

.

. ‘

ก็ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้อยู่แล้ว......’

 

แน่หรอ??

 

 

“อิลิก้า! เมื่อไหร่จะจับจอมโจรแรสได้สักทีห้ะ”

“…….. ก.กำลังตามสืบเรื่องนี้อยู่ค่ะ ตะแต่ ไม่มีข้อมูลเลยจริงๆค่ะท่านหัวหน้า”

“นี่เธอคงไม่ได้ตั้งใจจะปกป้องเจ้าจอมโจรนี่หรอกนะ......................เจ้านี่น่ะนอกจากจะขโมยของล้ำค่าของโลกนี้ไปมากมายแล้วมันยังฆาตรกรชั่วด้วยนะ………..นี่อิลล์.....เธอยังไม่ลืมเรื่องพ่อแม่...”

“ชั้นรู้ดีค่ะ ชั้นจะตามจับมันมาให้เร็วที่สุดเท่าที่ชั้นจะทำได้ค่ะ”

ตู้ดด.. ตู้ดด.. เธอรีบตัดสายโทรสัพ.....ใช่แล้วมันน่าเบื่อมากกับการที่จะต้องคุยกับหัวหน้าเรื่องนี้

เรื่องของ จอมโจร’แรสเซส เรริลเจอร์’

 
ปึ้ง!!!!!!

“Hi~~<3อิลล์จัง! คุยกับใครอยู่หรอออเล่าให้ผมฟังบ้างสิ นี่ ๆๆๆ ผมขอยุ่งได้มั้ย”

“นี่แรส! เข้ามาในห้องชั้นได้ยังไงนี่ย!!”

“แหม ไม่เห็นต้องตกใจเลยนี่ครับ ห้องอิลล์น่ะผมงัดได้สบายๆอยู่แล้ว คิดว่าผมเป็นใครกันน”

“ ย..อย่าพึ่งเข้ามาตอนนี้สิออกไปก่อน”

อิลล์พยายามปัดป้องมือด้วยความรำคานเล็กน้อยจากท่าทีก่อกวนน่ารำคาญนั่น

“ไปเล่นเกมกับผมก่อนสิอิลล์จัง ตาที่แล้วยังเล่นไม่จบเลยนะครับ”

อีกฝ่ายก็ยังไม่ลดละความพยายามเพียงแค่จะชวนอีกคนไป เล่นด้วยกัน

“ชั้นบอกให้ออกไปก่อนไง”

เพียงแค่น้ำเสียงนิ่งๆที่น่าจะเคยได้ยินอยู่ประจำกับแววตาคมๆนั่น กลับทำให้แรสยอมออกจากห้องไปแต่โดยดี

“ชิ! ตำรวจที่เอาแต่โดดงานอย่างอิลล์จังยังไม่โดนไล่ออกอีกรึไงนะ”

แรสบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินกลับห้องตัวเองไป

ในขณะที่อิลล์สาวน้อยร่างบางตัวค่อนข้างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบและหมวกแปลกรูปร่างแปลกตากับนาฬิกาห้อยคอโบราณสีทองปริศนาเธอยืนถอนหายใจอยู่ห้องของตัวเอง ด้วยผมของเธอที่ปิดตาเธออยู่ข้างนึง และแววตาสีเงินสีเดียวกับผมของเธอแลดูคมกริบ และท่าทีเงียบขรึมอันดูไม่เป็นมิตรนั้นทำให้อิลล์นั้นกลายเป็นคนที่คนอื่นๆไม่ค่อยอยากจะคบหาด้วยซักเท่าไหร่ และมักถูกลืมโดยคนรอบๆข้างเสมอ…มีแต่แรสเท่านั้นที่เป็นเพื่อนอิลล์เสมอ

.

.

.

.

 

1 อาทิตย์ก่อน

.

.

.

.

ในบ้านของอิลล์มีแขกผู้มาเยือนคนหนึ่ง คนๆนี้ซึ่งอิลล์รู้จักดีเพราะอิลล์ได้เคยช่วยชีวิตเขาไว้ตามหน้าที่ของตำรวจ...แต่เขาคงลืมอิลล์ไปแล้ว

“มาที่นี่ทำไมหรอ มีล ”


อิลล์เอ่ยถามธุระของมีลกับการมาเยือนครั้งนี้เป็นเรื่องน่าแปลกมากที่คนอย่างมีลจะมาหา แต่อิลล์ก็เดาธุระนั้นได้ไม่ยาก
คงจะเป็นเรื่องที่ที่หีบผมติดเพรชสีม่วงดำรูปร่างแปลกตาได้เอามาชิ้นที่ถูกส่งมาที่บ้านวันก่อนซึ่งตามที่เขาได้รู้จักมีลมา คนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้มีแต่มีลเท่านั้นแหละ
และอิลล์ได้เอามาประดับปอยผมที่มัดไว้

“เธอคือ อิลิก้า เคมเมล สินะ รู้จักชื่อชั้นด้วยหรอเนี่ย?  แต่ช่างเถอะ ชั้นมาที่นี่เพราะชั้นอยากได้เธอมาเป็นครูที่โรงเรียนของชั้นตามที่จดหมายเพชรที่เธอได้รับบอกไว้น่ะสิ”

คำพูดตรงๆที่ดูไร้เดียงสากับรอยยิ้มและตาที่เหมือนจะปิดตลอดเวลาอันใสซื่อนั้น….มีลจำชั้นไม่ได้จริงๆด้วยสินะ ว่าแต่...เพชรมันเป็นจดหมายบอกตรงไหนกันละเนี่ยย สมเป็นมีลจริงๆ

“ชั้นจะเป็นครูได้ยังไงล่ะ ชั้นอายุแค่13เองนะแล้วชั้นก็ไม่มีความรู้มากพอจะไปสอนใครหรอก”

“อะไรกัน~แต่ถึงเธออายุเท่านี้ เธอก็เป็นตำรวจนี่?”

อิลล์นิ่งไปซักพักก่อนจะเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ

“สืบประวัติชั้นมาดีนี่...หรือว่าที่เธออยากให้ชั้นมาเป็นครูเนี่ย...”

“แหม~ฉลาดจริงๆเลยนะ ก็เพราะว่าเธอน่ะมี พลังจิต ยังไงล่ะ ชั้นว่าเธอเลิกเป็นตำรวจอะไรนั่นดีกว่านะ งานแบบนี้น่ะจะได้เงินซักเท่าไหร่เชียว..มาเป็นครูของชั้นน่ะอยากจะได้เงินเท่าไหร่ก็บอกมาเลย”

“เอ่อ...”

มีลพยายามชักจูงให้อิลล์มาเป็นครูให้ได้อย่างที่ต้องการ ถึงจะด้วยคำพูดที่ดูไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย

“แล้วก็นะ”มีลพูดเสริม

“ที่โรงเรียนของชั้นน่ะครูแต่ละคนไม่ธรรมดาทั้งนั้นแล้วอายุก็พอๆกับเธอทั้งนั้น... วิชาไหนที่เธอเป็นคนสอนเธอก็ทำหน้าที่เป็นครูซะ...แล้วช่วงไหนเธอไม่ได้สอนก็ไปนั่งเรียนเป็นนักเรียนไง   อีกอย่างนะ นักเรียนของชั้นก็มีแต่เด็กอัจฉริยะทั้งนั้นแหละไม่ต้องมีความรู้มากมายก็สอนได้อยู่แล้ว ”

“อะเอ่อออ..”

อิลล์มีท่าทีจะพยายามพูดอะไรซักอย่างอีกครั้ง หากแต่มีลไม่ได้กำลังสนใจที่อิลล์กำลังจะบอก แต่กลับเอาแต่พูดเรื่องของตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เออใช่! ชั้นก็ชวนแรสมาเป็นครูด้วยเหมือนกันนะ”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น อิลล์ถึงกับก็เงียบไป

“แรส งั้นหรอ”

อิลล์ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ใช่แล้วล่ะ...เธออยากมาเป็นครูของชั้นแล้วล่ะสิ แหมๆ ว่าแล้วชั้นน่ะหาข้อมูลทุกๆคนมาอย่างดี ไม่ต้องชมหรอกนะว่าชั้นเก่ง ฮะๆ ๆ”

มีลกล่าวชมตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มๆนั่นไม่หยุดหย่อน ทำให้อิลล์ต้องพูดในสิ่งที่อยากพูดมานานแทรกขึ้นมา

“ชั้นจะบอกว่า ชั้นมาเป็นครูก็ได้”

“ว้าวว นี่เธอจะเลิกเป็นตำรวจบ้าๆนั่นแล้วมาเป็นครูให้ชั้นสินะ”

มีลพูดด้วยความดีใจ

“ชั้นไม่ได้จะเลิกเป็นซะหน่อย แล้วก็ไม่ใช่ตำรวจบ้าๆด้วย”

“อ่าว? ถ้าไม่เลิกแล้วจะมาเป็นครูได้ยังไง”

มีลเอียงคอด้วยความสงสัย

“หาข้อมูลมาดี แต่ยังไม่ดีพอนะมีล


ก็ชั้นน่ะ...เป็นตำรวจกาลเวลาไงล่ะ เพราะฉะนั้น ชั้นสามารถจะย้อนเวลาไปมาเพื่อกลับมาทำงานที่ยังไม่ได้ทำในเวลาไหนก็ได้”

อิลล์อธิบายด้วยสีหน้าซีเรียสเล็กน้อย

“ป่าวหรอก เรื่องแค่นี้ทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะ แต่ชั้นแค่อยากรู้ว่าเป็นตำรวจกาลเวลาเค้าให้ทำอาชีพอื่นได้ด้วยหรอ?”

อิลล์ถึงกับอึ้งกับคำถามของมีล
นั่นสิ ทำไมชั้นไม่นึกถึงเรื่องนี้นะ

“ไม่กลัวโดนไล่ออกหรอเธอห่วงงานนี้มากนี่นา แต่ก็นะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ขนาดเธอชอบเอาแต่อู้งานโดดงาน ใช้พลังจิตนอกเวลาทำงานพร่ำเพรื่อมาถึงขนาดนี้ยังไม่โดนไล่ออกเลยนี่นา ฮะๆๆ^0^”

อิลล์อึ้งมากกว่าเดิม กับท่าทางยิ้มแย้มของมีลที่ไม่ได้สนใจในคำพูดของตัวเองว่าค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจอิลล์ แต่ไม่แปลกเท่าไหร่เพราะด้วยใบหน้าของเธอที่แสดงออกมาเหมือนกันทุกอารมณ์ก็มีน้อยคนที่จะเดาออกว่าอิลล์อยู่ในอารมณ์ไหน

“คนที่ทำท่าเหมือนไม่อยากทำงานนี้แบบเธอกลับหวงงานนี้เป็นเพราะแรสรึเปล่าน้า~”

“หยุดพูดได้รึยังมีล  แล้วเธอล่ะ อย่างเธอจะมาเป็นผอ.โรงเรียนได้ยังไงล่ะ ดูยังไงเธอก็เป็นเด็กตัวเล็กๆคนนึง เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะมีล”

อิลล์เริ่มไม่พอใจ จึงพูดท้าทายมีลไปแบบนั้น แต่ก็รู้สึกว่ามีลก็ยังคงจะทำหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิม

“อ้าว?ดูไม่ออกหรอ 12ไงแต่........ก็12มา100ปีมาแล้วน่ะนะ”

“หมายความว่าไงน่ะ”

“ก็ชั้นตายตอนอายุ12 พอตายแล้วอายุเลยก็เลยไม่เพิ่มไง”

มีลอธิบายด้วยสีหน้ายิ้มๆ แต่ มันไม่ทำให้อิลล์เข้าใจมากขึ้นเลย อิลล์ยืนเงียบไป เหมือนว่ามีลจะรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ดี

“ยังไม่เข้าใจหรอ งั้น..นี่ไงปีก นี่ไง วงแหวน”

มีลเผยร่างจริงของตัวเองออกมาและชี้ไปที่วงแหวนหน้าตาคล้ายหลอดไฟนีออนที่อยู่บนหัว และกางปีกขนนกสีขาว  แสดงให้เห็นชัดว่าเธอคือ..

“และชั้นคือนางฟ้าองเจลิก้า มีลจ์ ยังไงล่ะ โฮะๆๆ ๆ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะจ๊ะ”

มีลกระพือปีกโต้ลม ผมหยักซิกแซกปลิวสยายก่อนจะบินจากไป ทิ้งความมึนงงและแผนที่ไปโรงเรียนให้อิลล์ซึ่งยืนช็อคจนแทบจะแข็งเป็นหินเอาไว้.....

มีล..เป็นนางฟ้าหรอ?..

จบตอนแรกแล้วค่า ตัดจบได้แบบบ้ามากๆค่ะT_T แถมเนื้อหาสั้นนิดเดียวอีกตะหาก ไม่มีอะไรแก้ตัวค่ะ555+ ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปได้เลยค้า
อย่าลืมเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้มิด้วยนะคะ

+