คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3
ตอนที่ 3
หลังจากเสร็จภารกิจวุ่นๆที่หอพักของสามหนุ่มแล้ว ฉันกับพี่ยงฮวาก็ขอตัวกลับเพราะว่ายังไม่มีใครบอกคุณแม่เลยว่าเราจะย้ายออกมาอยู่หอกันเอง ป่านนี้ท่านคงเป็นห่วงแย่แน่เลย
”ว่าแต่ พวกพี่จะย้ายเข้ามาตอนไหนกันฮะ” มินฮยอกเอ่ยถามขึ้นพลางกอดคอพี่ยงฮวาไว้อย่างรักใคร่
”…”
”อืมมม คงเร็วๆนี้แหละ ฉันคงต้องไปบอกคุณแม่ของพี่ยงฮวาก่อนน่ะสิ บางทีท่านอาจจะไม่อนุญาตก็ได้นะ” จะว่าไปแล้วฉันก็ชักกังวลเหมือนกันแฮะ ดูคุณแม่ของพี่ยงฮวาจะดีใจมากที่ฉันเข้าไปอยู่ที่บ้านท่าน ทำยังไงดีล่ะถ้าเกิดท่านไม่อนุญาตขึ้นมา TT^TT
”…”
”เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมช่วยพูดกับแม่ให้ละกันนะพี่ พี่เองก็ต้องพูดช่วยพี่สะใภ้ด้วยนะ แม่น่ะรักพี่จะตายแค่พี่เอ่ยปากขอมา มีเหรอแม่จะไม่ให้น่ะ” มินฮยอกพูดกับพี่ยงฮวาด้วยความหวังว่าเขาจะพูดอะไรตอบกลับไปบ้าง แต่เขาก็ทำแค่เพียงเงียบแล้วเก็บคำพูดของมินฮยอกไปคิดในใจเท่านั้นเอง
”วันนี้สนุกมากเลย หวังว่าถ้าเรามาเป็นเพื่อนบ้าน ทุกคนจะช่วยดูแลเราสองคนนะคะ” ฉันหันไปขอบคุณทุกๆคนที่เดินลงมาส่งก่อนจะโค้งหัวให้อย่างสุภาพ
”โอ…ไม่ต้องโค้งต่ำขนาดนั้นก็ได้นะครับพี่สะใภ้” พี่จงฮยอนพูดแซวฉันขึ้นมาเมื่อฉันโค้งให้เขาอย่างนอบน้อม
”เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่นา เธอเองต่างหากที่ต้องดูแลพี่ชายของเรา ฝากพี่ยงฮวาด้วยนะจูฮยอน” จองชินชินกูเดินมาตบไหล่พี่ยงฮวาเบาๆ จากนั้นเราก็ล่ำลา พี่ยงฮวาทำแค่เพียงโบกมือให้พวกเขาเล็กน้อยก่อนเดินนำฉันไปที่รถ พอส่งฉันขึ้นรถแล้วสามหนุ่มก็กอดคอกันเดินขึ้นหอพักไป แล้วเราสองคนก็ขึ้นรถเพื่อกลับบ้านของพี่ยงฮวา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคุณแม่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน สังเกตได้จากที่ท่านยังคงอยู่ในชุดเดิมเมื่อตอนเย็นแล้วเดินไปเดินมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และข้างๆก็มีคุณพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆ
”คุณพ่อคะ คุณแม่คะ เรากลับมาแล้วค่ะ” ฉันเดินเข้าไปก่อนแล้วพอคุณแม่เห็นฉันเท่านั้นแหละ ท่านก็วิ่งมาสวมกอดฉันอย่างเร็ว
”จูฮยอน! หนูหายไปไหนมาลูก แล้วยงฮวาล่ะได้อยู่กับหนูมั๊ย แม่เป็นห่วงมากเลยรู้รึเปล่าลูก แม่บ้านเห็นว่าหนูน่ะร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากห้อง ทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้ล่ะลูก!”
”คุณก็ถามมากอย่างนั้นเด็กก็ตกใจหมด มานั่งให้ใจเย็นๆก่อนสิ” คุณพ่อพูดขึ้นมาปรามคุณแม่ที่รัวคำถามใส่ฉันไม่ยั้งทันทีที่ท่านเห็นหน้าฉัน
”…”
”จองยงฮวา!!! พาน้องหายไปไหนมา แล้วทะเลาะอะไรกัน แต่งงานวันแรกก็ทำน้องร้องไห้ ลูกไม่มีหัวใจบ้างหรือไงนะยงฮวา” คุณแม่ดุพี่ยงฮวาทันทีที่เขาเดินเข้ามานั่งที่โซฟา
”…”
“แม่ถามทำไมไม่ตอบแม่ฮะ!!!”
“…”
”เฮ้ออ ฉันล่ะเหนื่อยกับเด็กพวกนี้จังเลยค่ะคุณ ลูกเราก็หัวแข็ง ทั้งๆที่ในงานก็ยอมพูดออกมาแล้วแท้ๆ ทำไมไม่พูดกับฉันอีกสักคำสองคำหน่อย” แล้วคุณแม่ก็พบว่าการพูดกับพี่ยงฮวานั้นสูญเปล่า เพราะเขาไม่แม้แต่จะพูดคำใดเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย
”คืออย่างนี้ค่ะคุณแม่….” เมื่อสถานการณ์เริ่มเย็นลง ฉันก็เลยตัดสินใจพูดเรื่องคอนโดที่ฉันกับพี่ยงฮวาไปดูมาไว้วันนี้
”วันนี้เราสองคนทะเลาะกันจริงค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่หนูดื้อกับพี่ยงฮวาเฉยๆค่ะ”
”อะไรกัน แต่ยงฮวาก็เป็นสามีหนู เป็นพี่ชาย เขายิ่งต้องดูแลหนูไม่ให้มีแม้แต่น้ำตาเลยนี่จ๊ะ”
”ไม่ใช่ความผิดของพี่เขาหรอกค่ะ พี่เขาดูแลหนูดีมากจริงๆค่ะ หนูไม่เหงาเลยที่ได้อยู่กับพี่ยงฮวา”
”งั้นหรือจ๊ะ งั้นแม่ก็ค่อยโล่งใจหน่อย” เมื่อคุณแม่ได้ฟังความรู้สึกของฉันอย่างนั้นท่านก็คงจะเบาใจลงไปบ้างแล้วสินะ ฉันหันไปสบตากับพี่ยงฮวาก่อนจะเอื้อมมือไปบีบมือของเขาเบาๆก่อนจะพูดเรื่องคอนโดขึ้นมา
”คือวันนี้เราไปดูห้องไว้น่ะค่ะคุณแม่ เป็นคอนโดเดียวกับที่มินฮยอกอยู่กับเพื่อนๆด้วย”
”เอ้าทำไมล่ะลูก หนูไม่ชอบบ้านเราหรอจ๊ะ”
”ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกคุณ ฟังเหตุผลลูกก่อนสิ” คุณพ่อที่ยังทำท่าอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก็พูดขึ้นมา ทำให้คุณแม่ยอมกลับไปนั่งฟังฉันตามเดิม
”ไม่ใช่หนูไม่ชอบบ้านคุณแม่นะคะ เพียงแต่ว่าหนูคิดว่าหนูยังไม่พร้อมจะเป็นลูกสะใภ้ที่ดีได้ หนูเลยอยากจะขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ไปอยู่ข้างนอกกับพี่ยงฮวาได้มั๊ยคะ”
”…” คุณแม่ดูค่อนข้างจะหนักใจ แต่พอหันไปจะถามความเห็นคุณพ่อ คุณพ่อก็กลับมีทีท่าสบายๆซะอย่างนั้น
”เอาอย่างนั้นหรอลูก มันจะสะดวกหรอจ๊ะจูฮยอน คือแม่หมายถึง…ยงฮวาเค้าจะอึดอัดกับคนรอบข้างรึเปล่าน่ะจ้ะ…” คุณแม่พูดกับฉันแต่สายตาของท่านนั้นมองไปที่ลูกชายคนโตผู้ที่ยังไม่ยอมพูดจาอะไรกับใครมานานแสนนานแล้ว…
”…”
”หนูไม่คิดอย่างนั้นนะคะคุณแม่ เพราะว่าคอนโดที่เราจะย้ายเข้าไปเนี่ยเป็นคอนโดเดียวกันกับที่มินฮยอกและรุ่นน้องของพี่ยงฮวาใช้เป็นหอพักน่ะค่ะ หนูคิดว่าพี่เขาน่าจะรู้สึกสนุกและปล่อยวางมากกว่าอยู่ที่บ้านก็ได้นะคะ”
”จริงหรอลูก…” ดูสีหน้าคุณแม่แล้วฉันก็พอจะเข้าใจอยู่นะ ลูกชายที่พูดได้(แต่ไม่ยอมพูด) ต้องออกไปอยู่ข้างนอก ถ้าเกิดเหตุการณ์อันตรายที่ต้องพูดกับใครเขาขึ้นมาคงจะไม่ปลอดภัยเป็นแน่
”คุณแม่คะ ให้พี่ยงฮวาได้อยู่กับดนตรีอาจจะเป็นอีกทางรักษาที่จะเยียวยาพี่เขาก็ได้นะคะ เพราะหนูเชื่อว่ามินฮยอก จองชินและพี่จงฮยอน ต้องแวะมาห้องของเราไม่ขาดสายแน่เลยล่ะค่ะ แล้วบางทีพี่ยงฮวาก็อาจจะไปเล่นดนตรีกับสามคนนั้นก็ได้ด้วยนะคะ เป็นการใช้เวลาอยู่ร่วมกันได้อย่างดีเลยนะคะคุณแม่”
”…” คุณแม่หันหน้าไปขอความเห็นจากคุณพ่อที่นั่งฟังอยู่เงียบๆข้างๆท่าน คุณพ่อก็ทำแค่เพียงส่งยิ้มอบอุ่นให้คุณแม่เท่านั้นเอง ฉันก็ได้แต่ขอบคุณคุณพ่อเบาๆอยู่ในใจ ขอบคุณที่เข้าใจเรานะคะคุณพ่อ…
”เอาอย่างหนูว่าก็ได้จ้ะ แม่เห็นแก่เหตุผลที่หนูยกมาพูดหรอกนะเนี่ย ถ้าหนูคิดว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีแม่ก็จะสนับสนุนพวกหนูจ้ะ” คุณแม่เอื้อมมือมาบีบมือฉันเบาๆก่อนท่านจะลุกไปจับไหล่พี่ยงฮวา
”…”
”อย่าดื้อกับน้องนะลูก ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรแม่ยังอยู่ข้างๆลูกเสมอนะ” ฉันแอบเห็นน้ำตาของคุณแม่เริ่มคลอในจังหวะที่ท่านลูบหัวพี่ยงฮวาไปมาเบาๆ พี่ยงฮวาก็สวมกอดเอวท่านอย่างกับเด็กๆ นั่นยิ่งทำให้ท่านกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว ฉันเองที่นั่งมองอยู่ไม่ไกลก็แทบน้ำตาไหลเลยหล่ะ…
และแล้ววันนี้ที่รอคอยก็มาถึง > <
วันนี้เป็นวันแรกที่เราทั้งสองคนช่วยกันขนของเข้าบ้านใหม่ของเรา ฉันและพี่ยงฮวาใช้เวลาไม่นานก็เริ่มจัดของที่จำเป็นให้เข้าที่เข้าทางได้สำเร็จ ในระหว่างที่เรานั่งพักกินข้าวเที่ยงกันอยู่นั้น ก็มีเสียงกดออดที่หน้าประตู ฉันทางได้เลยหล่ะว่า ไม่เป็นมินฮยอก ก็เป็นจองชินชินกูกับพี่จงฮยอนแน่ๆ
”นั่นใครคะ ?”
(พี่สะใภ้ๆๆ ผมเองมินฮยอก จองชินแล้วก็พี่จงฮยอนครับ)
”อ๋ออ เข้ามาสิ” ฉันเดาแม่นแค่ไหน เห็นรึยัง = =
”ว่าแต่พวกนายหอบอะไรมาพะรุงพะรังเลยเนี่ย” ฉันเปิดประตูให้สามคนนั้นเข้ามาก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยมินฮยอกถือถุงข้าวของมากมายเข้ามา
”วันนี้เราตั้งใจมาช่วยเธอจัดบ้านใหม่น่ะ” จองชินชินกูตอบก่อนเดินเข้าไปหาพี่ยงฮวาที่นั่งกินข้าวอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
”ไงพี่! มีอะไรให้ผมกินมั่ง” จองชินเอ่ยถามยงฮวาอย่างร่าเริง
”…” แต่ยงฮวาก็ทำได้เพียงใช้ตะเกียบคีบหมูทอดเข้าปากจองชินอย่างไม่รู้จะพูดอะไรตอบกลับไป
”ว้าวว นี่มันอร่อยมากเลยนะเนี่ย พี่สะใภ้ทำหรอพี่” จองชินที่ติดใจกับรสชาติข้าวหมูทอดที่ยงฮวาป้อนให้ถึงกับเอ่ยปากชม
”ไม่ใช่ฉันทำหรอกจองชิน พี่ยงฮวาเค้าทำต่างหาก” ฉันที่ช่วยมินฮยอกกับพี่จงฮยอนจัดของอยู่หันหน้าไปตอบจองชิน
”…”
”ผมชักจะหิวแล้วสิ ป้อนผมอีกหน่อยสิพี่ๆ น้าาาา~” จองชินได้ทีจึงอ้อนยงฮวาไม่หยุด จนยงฮวาหลุดขำออกมาก่อนจะคีบหมูชิ้นใหญ่ๆให้เขาอีกครั้ง
”พอเลยจองชิน นายมาจัดของนี่เลยมาเร็วๆ” จงฮยอนที่เงยหน้าไปเห็นท่าทางขี้อ้อนนั้นของจองชินก็รีบออกคำสั่งเปลี่ยนตำแหน่งกันทันที ก่อนตัวเองจะเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆยงฮวาแทนจองชิน
”พี่ครับ ผมก็หิวเหมือนกันอ่ะ ขอกินซักคำได้มั๊ยครับ TT^TT” จงฮยอนที่ไปนั่งแทนที่จองชินเอ่ยกับยงฮวาอย่างหน้าสงสาร ก่อนเสียงประท้วงในท้องจะดังขึ้นมาเป็นหลักฐานว่าเขาหิวจริงๆ
”…” ยงฮวาขำก๊ากออกมาอย่างปิดไม่มิดกับท่าทีของน้องๆแต่ละคน นั่นทำให้ซอฮยอน มินฮยอก จองชินและจงฮยอนถึงกับนิ่งค้างกันเป็นแถบๆ ก็ยงฮวาไม่เคยเปิดเผยอารมณ์และความรู้สึกของเขามานานมากแล้วน่ะสิ แค่รอยยิ้มน้อยๆพวกเขาสามคนก็ยังไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว แต่ในครั้งนี้ จอง ยงฮวา ชายผู้ไม่เปิดปากพูดมาเป็นเวลา3ปีกำลังหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
”พี่ครับ!!!” มินฮยอกวิ่งเข้ามากอดยงฮวาอย่างสุดซึ้ง ก่อนจองชินและจงฮยอนจะกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก ฉันที่ยืมมองสี่หนุ่มกอดคอกันอย่างนั้นก็แทบอดยิ้มให้กับถาพตรงหน้าไม่ได้
พี่ยงฮวาคะ…พี่ยังมีคนอีกหลายคนที่อยากได้ยินเสียงพี่อยู่นะคะ พวกเขารักพี่มากเลยนะ
”ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่จะหัวเราะออกมาได้กว้างขนาดนั้นน่ะ” จงฮยอนพูดขึ้นอย่างปกปิดความดีใจในน้ำเสียงไม่มิด
”พี่ยงฮวา ~ ผมรักพี่จังเลยฮะ” มินฮยอกที่กอดคอยงฮวาแน่นไม่ยอมปล่อยได้สารภาพรักพี่ชายของตนอย่างตรงไปตรงมา ทำให้จองชินที่นั่งอยู่ข้างล่างโซฟาพูดแซวขึ้น
”นายไม่กลัวพี่สะใภ้หึงรึไงมินฮยอก” นั่นทำให้ทุกคนพร้อมใจกันหันหน้ามามองฉัน ก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมากันเล็กน้อย แล้วทุกคนต่างก็รีบย้ายก้นตัวเองที่นั่งรายล้อมพี่ยงฮวาอยู่ออกมาทีละนิดๆ จองชินชินกูจึงเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะบอกให้ฉันไปนั่งข้างพี่ยงฮวา
”มันเป็นที่นั่งของเธอนะ พี่เขาหัวเราะได้อย่างนี้ก็เพราะมีเธออยู่ข้างๆนะรู้มั๊ย”
”เอ่อ …” ฉันที่ยังทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่เดินไปนั่งข้างๆพี่ยงฮวาอย่างเขินๆ
”…” สายตาที่พี่ยงฮวามองมาที่ฉัน มันเหมือนเป็นสายตาแห่งความขอบคุณที่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหวทันทีที่สบเข้าอย่างจัง
”พี่ทำดีแล้วค่ะ คราวหน้าพี่มีอะไรก็แสดงออกมาเลยนะคะ”
”…”
”พี่เหนื่อย พี่ท้อ พี่ก็ร้องไห้ออกมานะ”
”…”
”ถ้าพี่มีความสุข พี่ก็หัวเราะกว้างๆแบบนี้ออกมาเลย”
”…”
”ถ้าพี่ต้องการฉัน พี่ก็แค่เรียกชื่อฉันให้ดังสุดๆไปเลยนะคะ”
”…” พี่ยงฮวาไม่ตอบอะไรแต่เอื้อมมือมาจับที่มือของฉันก่อนจะบีบมันเบาๆ
”โอยยย ให้ตายสิ ฉันชักจะไม่อยากอยู่ในห้องนี้แล้วสิ” จองชินพูดขึ้นก่อนแยกตัวออกไปจัดของต่อ
”นั่นสิฮะ เมื่อไหร่ผมจะมีคนมานั่งข้างๆแบบพี่ยงฮวาบ้างก็ไม่รู้” มินฮยอกพูดเสริมจองชินก่อนจะเดินทำปากจู๋ไปช่วยจองชินจัดของ
”พี่น่ะ ทำเหมือนที่พี่สะใภ้บอกเถอะนะครับ ผมไม่อยากร้องเพลงคนเดียวหรอกนะพี่ พี่รีบๆกลับมาเป็นเมนวอยส์ของวงเราเถอะ พวกเรารอพี่อยู่นะ”
”…”
”ฝากดูแลพี่ยงฮวาด้วยนะจูฮยอน” พี่จงฮยอนเดินมาตบบ่าพี่ยงฮวาเบาๆก่อนจะแยกตัวออกไปหาสองหนุ่มที่ง่วนอยู่กับการจัดข้าวของมากมายที่พวกเขาซื้อมาให้เราในวันจัดบ้าน
พวกเขาซื้อข้าวของจำพวกแปรงสีฟันคู่ เสื้อคู่ ชุดนอนคู่ไปจนถึงจานชามช้อนส้อมต่างๆมาให้เป็นของขวัญวันย้ายบ้านใหม่ของฉันกับพี่ยงฮวา ฉันที่นั่งมองดูอยู่ตรงโซฟาอยากจะเข้าไปช่วยเขาจัดของเหลือเกิน ก็ฉันไม่ควรให้แขกมาช่วยจัดบ้านนี่นาจริงมั๊ยล่ะ TT^TT แต่พอหันกลับไปมองคนข้างๆที่นั่งกุมมือฉันอยู่ ความคิดที่อยากจะลุกจากที่นั่งตรงนี้ก็หายไปหมดเลยน่ะสิ
”…” พี่ยงฮวาไม่ยอมพูดอะไรอย่างเคย กลับเอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันแทบไม่กระพริบตาเลย
”พี่คะ อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ” …ฉันเขินเป็นนะ -////-
”…”
”…” เมื่อพี่ยงฮวาจ้องฉันไม่หยุดอย่างนั้น ฉันก็เลยจ้องกลับบ้าง เอาสิใครจะแพ้ก่อนกัน > <!
”…”
”…” ยงฮวาที่เห็นซอฮยอนจ้องตาตนกลับมาอย่างนั้น เขาก็เลยยื่นหน้าเข้าไปหาซอฮยอนแบบให้เธอไม่ทันตั้งตัว จนตอนนี้จมูกของเขาและเธอก็อยู่ติดกันเพียงแค่ลมหายใจกั้นเท่านั้นเอง
”อ๊ะ…. > <”
”…” พี่ยงฮวาที่เห็นฉันหน้าแดงจนต้องรีบถอยหน้าออกมาก็แอบขำเบาๆอยู่กับตัวเอง
”พี่แกล้งฉันน่ะ” ฉันฟาดมือลงไปที่ไหล่ของเขาเบาๆก่อนจะลุกหนีแล้วเดินไปหาสามหนุ่มที่ยังคงจัดของไม่เสร็จ = =
”มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่า”
”พี่สะใภ้ไปนั่งกับพี่ยงฮวาน่ะดีแล้วฮะ เดี๋ยวทางนี้พวกเราจัดการเอง > <” มินฮยอกตอบก่อนหันมายิ้มตาหยีให้ฉัน
”ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากนั่งตรงนั้นแล้ว จองชินชินกู~ นายไปนั่งแทนฉันหน่อยสิ~”
”เฮ้ๆ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่ยงฮวาก็งอนฉันเอา ไปแย่งที่นั่งภรรยาของเขาน่ะ”
”ง่าาาา~ งั้นพี่จงฮยอนก็ได้ค่ะ ฉันไม่พร้อมจะจ้องตาพี่ยงฮวาตอนนี้จริงๆนะคะ -////-” เมื่อพี่จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าที่เป็นสีแดงจัดของฉัน ก่อนเหลือบมองไปที่พี่ยงฮวาที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่โซฟา พี่จงฮยอนก็พอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เขาส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมาเบาๆก่อนวางมือจากถุงข้าวของตรงหน้าแล้วเดินมาหาฉัน
”ผมรู้ว่าสายตาพี่ยงฮวาน่ะร้อนแรงแค่ไหน ผมจะช่วยพี่สะใภ้ครั้งนี้ครั้งเดียวละกันนะครับ ฮ่าๆๆ” พี่จงฮยอนแซวฉันยกใหญ่ก่อนเดินไปนั่งข้างๆพี่ยงฮวาแล้วตบไหล่พี่เขาอย่างเห็นด้วยกับสิ่งที่พี่ยงฮวาแกล้งฉัน
”เอ้อพี่สะใภ้ จะไม่ไปซื้อของมาแต่งบ้านใหม่ๆหน่อยหรอ หรือว่าจะเอาเท่านี้” มินฮยอกที่เรียงจานขึ้นบนตู้ก้มหน้าลงมาถาม
”นั่นสินะ เดี๋ยวจัดของตรงนี้เสร็จฉันชวนพี่ยงฮวาออกไปช้อปปิ้งดีกว่า”
”ร่าเริงเลยนะพอจะออกไปเที่ยวกับคุณสามีน่ะ แล้วพวกเราหล่ะเธอจะทิ้งให้เฝ้าของหรือไง” จองชินแซวฉันขึ้นมาก่อนจะทำหน้างอเหมือนเด็กๆ
”โธ่~ ไม่เอาน่าจองชินชินกู ไปด้วยกันหมดนี่ก็ได้ไปทั้ง5คนนี่แหละ” ฉันเข้าไปจับแขนของจองชินแล้วเขย่าเล็กน้อยเป็นการง้อ แม้ว่าจะรู้ว่าเขาแกล้งทำก็เถอะ แต่เล่นตามน้ำไปหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
”เชอะ!” จองชินทำท่างอนเข้าไปใหญ่ก่อนสะบัดหน้าไปทางอื่นเหมือนเด็ก จนมินฮยอกที่มองอยู่ถึงกับแลบลิ้นให้กับท่าทางนั้นของเขาอย่างหมั่นไส้
”จองชินชินกูอา~ ” ฮ่าๆ เขาทำปากจู๋ด้วยหล่ะ ตลกชะมัดเลย > <
ตุ๊บ!!!
”อ๊ะ…” นั่นเสียงอะไรน่ะ ฉันหันไปมองที่มาของเสียงก่อนจะพบพี่จงฮยอนนั่งหัวเราะกุมท้องอยู่ข้างพี่ยงฮวา ส่วนพื้นที่ว่างข้างล่างโซฟาฝั่งพี่ยงฮวาที่เคยว่าง ตอนนี้ก็มีนิตยสารกองอยู่บนพื้นซะแล้ว ฉันจำได้ว่าฉันจัดเรียงมันไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างโซฟานี่นา ทำไมมันลงมาอยู่ที่พื้นได้หล่ะ ?
”มีอะไรกันคะพี่” ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ตรงนั้นและเอ่ยถามพี่จงฮยอนที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆพี่ยงฮวาแทน เพราะถึงถามอะไรไปพี่ยงฮวาก็คงไม่ตอบอยู่นั่นแหละ L
”ฮ่าๆๆ โอยย ให้ตายสิ นี่มันน่าขำชะมัดเลยจริงๆ” พี่จงฮยอนไม่ตอบแต่เขากลับเอาแต่หัวเราะต่อไปอย่างบ้าคลั่ง
”…”
”พี่ยงฮวา…” ฉันเดินไปยืนค้ำหัวเขา ก่อนจะเท้าเอวด้วยมือสองข้างแล้วจ้องไปที่ผู้ชายที่นั่งทำหน้าตาไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างกับเด็กทำผิดแล้วทำเป็นไม่รู้เรื่องด้วยสายตาเอาเรื่อง
”…”
”พี่จะไม่บอกใช่มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น”
”…” พี่ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมามองตาฉันปริบๆก่อนจะแย้มรอยยิ้มออกมาน้อยๆเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่จับได้ว่าแอบกินขนมแล้วไม่แปรงฟัน!
”…” เขาทำเป็นก้มลงไปหยิบหนังสือที่อยู่บนพื้นขึ้นมาทีละเล่มก่อนจะหันมายิ้มๆให้ฉันเป็นระยะๆ แล้วชูหนังสือในมือให้ฉันดูแล้ววางมันไว้บนโต๊ะข้างโซฟาเหมือนเดิม
”ฮ่าๆๆๆ พี่นี่ร้ายกาจจริงๆเลย” พี่จงฮยอนยังคงเอาแต่หัวเราะกับท่าทีของพี่ยงฮวา นี่เขาจะบอกว่าเขาบังเอิญปัดมือไปโดน แล้วหนังสือพวกนั้นก็เลยหล่นลงมาเองอย่างนั้นน่ะหรอ? เสียงมันดังขนาดนั้นเลยหรือไงนะ = =?
”…” พอเก็บหนังสือทั้งหมดขึ้นไว้ที่เดิมเสร็จ เขาก็นั่งกอดอกแล้วส่งยิ้มมาให้ฉันเหมือนไม่รู้อะไรอย่างเคย
”พี่จะบอกว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรจริงๆอย่างนั้นสินะ?” ฉันเริ่มขึ้นปลายเสียงให้สูงขึ้นเป็นการบ่งบอกว่าต้องการคำตอบไม่ใช่ความเงียบ
”…” พี่ยงฮวารีบหุบรอยยิ้มทันทีที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น
”เธอดูไม่ออกจริงๆหรอจูฮยอน” จองชินเดินกอดคอมินฮยอกเข้ามาหาฉัน เมื่อฉันหันไปมองก็เห็นทั้งสองคนนั้นแอบหัวเราะกันอยู่เบาๆ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย!?
”พวกนายหัวเราะอะไรกันงั้นหรอ”
”…”
”ฮ่าๆ หน้าพี่สะใภ้ตอนนี้ตลกมากเลย” พี่จงฮยอนที่ขำตั้งแต่ครั้งแรกยิ่งขำมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นฉันทำหน้าตาเหลอหลา
”พี่ยงฮวาเขาหึงพี่สะใภ้น่ะฮะ” มินฮยอกเฉลยขึ้นมาก่อนทุกคนจะพร้อมใจกันปล่อยก๊ากออกมาดังกว่าเดิม
”วะ ว่าไงนะ? พี่ยงฮวาเขา…หึงฉัน…งั้นหรอ?” ฉันพูดออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองก่อนจะชี้นิ้วมาที่ตัวเองช้าๆ
”…”
”พี่เขาเห็นเธอหยอกกับจองชิน พี่เขาเลยประท้วงด้วยการทำลายข้าวของไง ฮ่าๆ”
”พี่จงฮยอนหมายความว่าไงคะ?”
”โอ๊ยย~ ฉันขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว พวกนายอธิบายให้เธอฟังต่อละกัน ขอลุกไปที่อื่นก่อนดีกว่า ฮ่าๆ” พี่จงฮยอนลุกออกจากโซฟาก่อนจะเดินอ้อมมาตบไหล่พี่ยงฮวาแล้วทำท่าคำนับให้กับเขา
”ผมนับถือพี่จริงๆเลยพี่ชาย พี่สุดยอดจริงๆพี่ยงฮวา ฮ่าๆ”
”…”
”นี่มันอะไรกันเนี่ย = =”
”…”
”พี่เคลียร์เองละกันนะฮะ ไปกันเถอะจองชิน เราก็ไปสวีทกันบ้างดีกว่า วู้ววว~” มินฮยอกล้อเลียนฉันกับพี่ยงฮวาก่อนจะกอดคอจองชินแล้วพากันหายตามพี่จงฮยอนไปอีกคน เมื่อฉันหันหน้ามามองคนตรงหน้าก็ต้องเหนื่อยใจกว่าเดิม ก็พี่ยงฮวาทำท่าทางเหมือนเด็กกลัวถูกดุจริงๆนี่นา - -
”ว่าไงคะ พี่ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันจริงหรอ?” ฉันยังคงยืนเท้าเอวทำหน้าตาคาดโทษเขาอยู่เหมือนเดิม ไม่รู้หล่ะมาหัวเราะฉันแล้วก็ทิ้งให้ฉันใจสั่นเล่นๆแบบนี้ได้ยังไง ซอจูฮยอนไม่ยอมหรอก ฉันจะต้องรู้ความจริงให้ได้ > <
”…”
”ว่าไงคะ…”
”…” พี่ยงฮวาไม่ตอบแต่เอื้อมมือออกมาจับมือฉันเบา ๆก่อนจะเอามือฉันไปวางทาบนอกข้างซ้ายของเขา เพื่อให้ฉันรับรู้ความจริงที่เขาอยากให้ฉันรู้
”พี่ พี่จะทำอะไรคะ…-////-” ฉันเป็นผู้หญิงนะ ให้ตายสิ! ทำแบบนี้กับสุภาพสตรีที่ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักแบบฉันได้ยังไง > <
“…ฟังเสียงหัวใจของพี่สิซอฮยอน”
“อะไรนะคะ!!” เมื่อกี้พี่เขาพูดกับฉันงั้นหรอ?
“…”
”พะ…พี่พูดกับฉันหรอคะ!?” เมื่อกี้พี่ยงฮวาพูดออกมาจริงๆใช่มั๊ย พี่เขาพูดกับฉันจริงๆสินะ
”เฮ้ยยยย!!” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงสามหนุ่มที่แอบดูอยู่พากันกรูออกมาจากห้องนอนของฉันด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
”…”
”พี่ฮะ พี่พูดหรอฮะ!” มินฮยอกดุจะตกใจที่สุด เพราะตอนนี้หน้าของเขากลายเป็นสีขาวซีดไปซะแล้ว
”พี่ครับ พี่…พี่สุดยอดเลยจริงๆ ให้ตาย!!” จองชินพูดอย่างดีใจก่อนจะหันไปพยุงมินฮยอกที่ตอนนี้ตกใจจนยืนไม่อยู่ซะแล้ว
”วันนี้ผมยกให้พี่เป็นอาจารย์ผมเลยจริงๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่จะทำมันได้อีกครั้ง พี่ครับผมรักพี่นะ!!!” และตามมาด้วยจงฮยอนผู้ชายที่คนภายนอกมองว่าเขาเป็นคนเย็นชา แต่ตอนนี้เขากลับมีน้ำตาใสๆคลออยู่ในนัยน์ตาคู่สวยของเขา
”…”
”พี่คะ พี่พูดอีกสิคะ พูดกับฉันอีกได้มั๊ย…” ฉันที่ยังดีใจค้างอยู่ แทบไม่เชื่อหูตัวเองจึงขอให้เขาพูดอีกครั้ง แต่ทว่าเหตุการณ์ก็เกือบซ้ำรอยกับครั้งที่แล้วที่พี่เขาพูดออกมา นั่นคือ…พี่เขาไม่ยอมพูดออกมาอีกแม้แต่คำเดียว
”…”
”พี่คะ ได้โปรด…” ฉันนั่งลงไปแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเขามาแนบแก้มก่อนน้ำตาแห่งความปลื้มใจจะค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
”ฮึก พี่ยงฮวา พี่พูดกับฉันอีกสักคำสิคะ นะคะพี่ มันไม่ยากเลยนะพี่พูดเถอะนะคะ ฮือๆ” ตอนนี้ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วจริงๆ TT^TT
”พี่ครับ พี่เป็นสุดยอดพี่ชายของผมจริงๆนะครับ พูดอีกซักครั้งเถอะนะ” จงฮยอนพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง
”…” แต่ทว่า มันก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆสินะ
”ไม่เป็นไรๆ พี่เก่งมากเลยนะคะที่พี่ทำได้ขนาดนี้ พี่สุดยอดมากแล้วค่ะ”
”…”
”อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้ว่า พี่กำลังพยายามต่อสู้กับมัน พี่ต้องทำได้ค่ะพี่ยงฮวา ฉันจะอยู่ข้างๆพี่เสมอนะคะ” ฉันรีบปาดน้ำตาก่อนจะเปลี่ยนความเศร้าให้เป็นรอยยิ้มกว้างแทน
”…”
”ตอนนี้มินฮยอกกับคนอื่นๆคงจะหิว งั้นเดี๋ยวฉันเก็บของเสร็จแล้วเราออกไปหาอะไรอร่อยๆกินกันข้างนอกดีกว่าเนอะ แม้จะแค่คำสั้นๆ เราก็ต้องฉลองกันหน่อยล่ะ ^ ^” ฉันรีบเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้พี่ยงฮวาต้องมาเครียดกับฉัน ฉันจะไม่ผิดหวังที่พี่เขาพูดออกมาแค่คำสองคำอีกต่อไปแล้ว ฉันจะต้องทำให้เขากลับมาพูดให้ได้อย่างปกติในสักวัน ฉันจะต้องทำให้ได้!
”ว้าววว เธอเองก็เจ๋งเหมือนกันนะจูฮยอน เธอทำได้ยังไงเนี่ย” จองชินพูดชมฉันขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ
”อะไรกัน ไม่ใช่เพราะฉันหรอกน่า”
”พี่สะใภ้ สะ…สุดยอด จริงๆนะ…ฮะ” มินฮยอกพูดตะกุกตะกักเพราะยังคงค้างไม่หาย จนจองชินต้องรีบพยุงไปนั่งพัก เพราะเหมือนอาการของเขาจะแย่ยิ่งกว่าเดิมอีกน่ะสิ = =
”อ๊ะ!” ฉันที่จัดของอยู่ดีๆพอหันมาอีกทาง ก็เห็นพี่จงฮยอนยื่นนมกล่องรสสตรอเบอร์รี่ผสมกล้วยมาให้ฉัน
”อะไรคะพี่”
”รางวัลสำหรับพี่สะใภ้ครับ”
”พี่สะใภ้อะไรกัน -////-”
”เธอทำได้ยังไงเนี่ยจูฮยอน สำหรับพี่ยงฮวาที่ไม่มีชีวิตชีวามานานกว่า3ปี ตอนนี้ไม่เพียงแค่หัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ นี่เขายังพูดออกมาได้เป็นคำๆ”
”…”
”เธอสุดยอดจริงๆนะเนี่ย ฉันนับถือเธอมากจริงๆ” พี่จงฮยอนไม่พูดเปล่าเขายังทำหน้าตาประกอบคำพูดออกมาได้อย่างเหลือเชื่อ
”ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
”อ่ะ รับไปเถอะน่า ฉันไม่แบ่งนมรสนี้ให้ใครง่ายๆหรอกนะจะบอกให้” ฉันเอื้อมมือออกไปรับนมรสสตรอเบอร์รี่ผสมกล้วยจากมือเขาอย่างเขินๆ ก่อนจะโค้งหัวให้เขาเล็กน้อยแทนคำขอบคุณ
”เฮ้ๆจูฮยอน ฉันว่ามินฮยอกไข้ขึ้นหล่ะ เขาคงต้องนอนพักสักพัก งั้นฉันจะพาเขากลับไปห้องของเราละกันนะ” จองชินที่พยุงมินฮยอกเดินผ่านฉันกับพี่จงฮยอนไปก่อนจะพามินฮยอกกลับไปที่ห้องพักของพวกเขา
”…” ตามมาติดๆด้วยพี่ยงฮวาที่ถืออ่างน้ำกับผ้าขนหนูเดินตามจองชินออกไป ฉันจึงวิ่งไปรั้งแขนพี่เขาก่อนที่เขาจะเดินพ้นประตูห้องออกไป
”พี่จะไปไหนคะ”
”…” พี่ยงฮวาไม่พูดอะไรแต่ยกอ่างน้ำขึ้นมาให้ฉันดู ก่อนจะชี้นิ้วไปที่โต๊ะนั่งเล่นแล้วเดินตามจองชินออกไป
”พี่เขาเขียนโน้ตไว้ให้เธอน่ะ” พี่จงฮยอนหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆมาให้ฉันดู
”พี่จะไปช่วยจองชินดูแลมินฮยอก ซอฮยอนไปซื้อของอย่างอื่นกับจงฮยอนนะ พี่จะรออยู่ที่ห้องของจองชิน รีบไปรับมานะ…ยงนัมพยอน J ” อะไรกันเนี่ยคำลงชื่อว่า ‘ยงนัมพยอน’ สามียงงั้นหรอ ให้ตายสิเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ -////-
”งั้นผมก็ต้องไปช่วยพี่สะใภ้ขนของสินะครับ” พี่จงฮยอนพูดออกมาก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองแก้เก้อเหมือนเขินๆฉันอย่างนั้นหล่ะ
”คงงั้นสินะคะ”
”งั้นไปกันเถอะ จะได้รีบไปรีบกลับมาดูมินฮยอกด้วย” พี่จงฮยอนพูดก่อนเดินนำฉันออกไปรอนอกห้อง
”พี่นี่มัน…เด็กจริงๆเลยยงนัมพยอน -////-” ฉันบ่นน้อยๆถึงเจ้าของจดหมายก่อนจะบรรจงพับมันเก็บใส่ในกระเป๋าสตางค์ ต้องเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยสิ จดหมายฉบับแรกที่พี่เขาเขียนให้ฉันนี่นา ว่าแล้วก็รีบไปซื้อของดีกว่า จะได้รีบกลับมาหาพี่ยงฮวา เอ๊ย! รีบกลับมาดูแลมินฮยอกต่างหาก > <
ตอนนี้ฉันกับจงฮยอนก็อยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตร้านเดิมแถวๆหอพัก เราเดินดูของกันไปเรื่อยเปื่อยก่อนฉันจะเสนอให้ไปหมวดของกินเลย เพราะฉันคาดว่ากลับไปทุกคนก็คงหิวกันแล้วแน่ๆ
”อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั๊ยคะพี่จงฮยอน” ฉันหันไปถามพี่จงฮยอนที่เข็นรถเข็นเดินตามมาอย่างเงียบเชียบ = =
”ฮะ อ๋อ ไม่หรอกๆเธออยากกินเบคอนก็หยิบเลย”
”พี่คะ ฉันไม่ได้พูดเรื่องเบคอนเลยนะ”
”อ้าวหรอ ฮะๆ ฉันคงหูฝาดไปหน่อยน่ะ -///-” จงฮยอนอดที่จะยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองแรงๆหนึ่งทีไม่ได้ ให้ตายนี่เขาเขินพี่สะใภ้อย่างงั้นหรอ ไม่จริงน่า O[]o
”พี่จงฮยอนอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั๊ยคะ” ฉันถามเขาอีกครั้งด้วยประโยคเดิม
”พี่หรอ อ่า…ข้าวต้มหมูล่ะมั้ง”
”นี่พี่คงจะชอบข้าวต้มหมูมากเลยสินะคะ = =”
”อ๋อ คงงั้นน่ะ…แหะๆ” พี่จงฮยอนเขาเป็นอะไรนะ ขยี้หัวตัวเองอยู่นั่นแหละ หรือพี่เขาจะคันหัวนะ = = ฉันซื้อแชมพูยี่ห้อใหม่ให้เขาดีมั๊ยนะ?
”…”
”…” แล้วการช้อปปิ้งนี้ก็ตกอยู่ในความเงียบ ฉันก็เลยได้แต่หยิบของที่คิดว่าพี่ยงฮวาคงจะชอบใส่ลงไปในรถเข็น
”อ๊ะ! พี่ยงฮวาไม่ค่อยชอบไอศกรีมรสมะนาวเท่าไหร่นะ” จู่ๆท่ามกลางความเงียบ พี่จงฮยอนก็พูดขึ้นมาเมื่อฉันหยิบไอศกรีมรสมะนาวลงไปในรถเข็น
”งั้นหรอคะ แล้วพี่ยงฮวาชอบอะไรบ้างคะ”
”อืม…พี่เขาชอบไอศกรีมรสช็อกโกแล็ตอัลมอนด์ ชอบกินนมรสกล้วย ไม่ก็รสวานิลลา ผลไม้ก็คงเป็นพวกแอปเปิ้ล แครอทล่ะมั้ง แต่พวกเราไม่ค่อยชอบกินผักกันเท่าไหร่ ต็อกโบกีนี่เขาชอบมากและทำอร่อยด้วยนะ เธอซื้อแป้งต็อกไปไว้ก็ดี อีกอย่างเขาชอบกินสปาเก็ตตี้มาก ข้าวหมูทอด ไม่ก็พวกรามยอนนี่ของโปรดเขาเลยหล่ะ อ้อ!เธอซื้อขนมปังแผ่นไว้ทำแซนด์วิชด้วยก็ได้ บางทีแค่ขนมปังกับนมสดพี่ยงฮวาก็โอเคแล้วล่ะ”
”อ่า~ ฉันนี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขาเลยนะคะเนี่ย”
”ไม่หรอกน่า เธอไม่ผิดหรอกเรื่องแค่นี้เอง เพราะพวกเราอยู่กับพี่ยงฮวามานานมากเท่านั้นแหละถึงรู้มากขนาดนี้”
”งั้นมื้อเย็นของวันนี้ฉันจะทำหมูย่างเป็นการตอบแทนที่พี่จงฮยอนแล้วก็จองชินชินกูกับมินฮยอกมาช่วยจัดบ้านละกันนะคะ ^_______^” ฉันยิ้มกว้างเป็นการตอบแทนที่พี่จงฮยอนช่วยให้ฉันรู้จักพี่ยงฮวามากขึ้น
”อ๋อ โอเคๆ -///-” แต่ซอฮยอนไม่ได้รู้เลยว่าน้องเขยจงฮยอนคนนี้เขินพี่สะใภ้แสนสวยคนนี้มากแค่ไหน >/////<
"-------------------------------------------------------------
Talk with writer :
ย่าาา!!!!! วันนี้อัพกันไปเลย2ตอนรวดดดดด
ไปดูคลิปแฟนแคม SM in NY มา =.,=
มายคยูกับน้องซอ อั้ยยยะ!! น่ารักดีนะ เสียงเมพจริงๆเลยผู้ชายของหวาน555555
แต่ยอมรับว่าซอสวยมากกกกก มองตอนแรกคิดว่ายูริซะอีก *0*
แต่ถ้าพี่ยงมาเห็นจะรู้สึกยังไงเนี่ย TT^TT เฮ้ออ ยิ่งเป็นช่วงไปอยู่เจแปนด้วย
อยากเห็นยงซอโมเมนต์สั้นๆก็ยังดี >////<
หนูซับพอร์ตยงซอนะ > <
ยังไงก็ติชมกันได้นะคะ ไรท์เตอร์ชอบอ่านคอมเม้นท์ 55555
Enjoy reading,My sweet reader <3
ไอแอมพีเอสสึ
ความคิดเห็น