คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่17
ตอนที่17
หลังจากที่จองชินชินกูวิ่งหายไปตามหาพี่ยุนอาที่ขอตัวกลับไปก่อนแล้วนั้น กลับเข้ามาที่ห้อง ฉันกับพี่ยงฮวาก็เลยเอ่ยถามเขาขึ้นอย่างแปลกใจ
“เจอพี่สะใภ้รึเปล่าจองชิน” พี่ยงฮวาลุกออกจากโซฟาเดินเข้าไปหาจองชินอย่างเป็นห่วง
“ไม่ทันน่ะครับพี่ จูฮยอนฉันขอเบอร์ยุนอาได้มั๊ย”
“เอ่อ…แต่เบอร์โทรศัพท์มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆเลยนะจองชิน” ฉันตอบอย่างรู้สึกผิดที่ให้เบอร์พี่ยุนอาแก่เขาไม่ได้
“ขอร้องหล่ะน่า เธอก็เห็นว่าฉันกับยัยเหม่งน่ะเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่เอาเบอร์ยัยนั่นไปทำอะไรหรอก ฉันแค่เป็นห่วงว่ายุนอาจะกลับถึงบ้านปลอดภัยรึเปล่าเท่านั้นเอง”
“ให้จองชินเถอะฮยอน…” พี่ยงฮวาเดินมาอยู่ข้างๆฉันก่อนจะบอกให้ฉันบอกเบอร์พี่ยุนอาแก่เขา
“เข้าใจแล้วค่ะๆ แปบนึงนะจองชิน” ฉันกดหาเบอร์พี่ยุนอาก่อนจะส่งให้เขาดู จองชินกดตามอย่างรีบร้อนก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องอีกครั้ง
“ไปไหนน่ะจองชิน!” พี่จงฮยอนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเอ่ยถามหนุ่มรุ่นน้องอย่างสงสัย
“ไปตามยัยเหม่งน่ะพี่ อ้อ!เค้กที่ผมซื้อมากินกันเลยนะครับ ไม่ต้องรอผม ถ้ากลับมาทันจะกลับมาช่วยล้างจานนะจูฮยอน” จองชินชินกูตะโกนกลับมาบอกทั้งๆที่ถือสายโทรศัพท์ค้างอย่างนั้น ฉันอดที่จะขำกับภาพตรงหน้าไม่ได้ จองชินชินกูคนพูดน้อยที่ฉันรู้จักได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนกันทันทีเมื่อเรื่องที่เขากำลังสนใจเป็นเรื่องของพี่ยุนอา
“แล้วยูอีไปไหนแล้วล่ะจงฮยอน”
“เธอกลับไปแล้วฮะพี่ แล้วเราจะทำยังไงกับหมูย่างแล้วก็โซจูที่เหลือพวกนี้ดีหล่ะ?” พี่จงฮยอนตอบพี่ยงฮวาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่หน้าเตาย่างอีกครั้งก่อนจะห่อหมูคีบเข้าปากกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย
“พี่ครับ มานั่งดื่มกันหน่อยไหม” พี่ยงฮวาหันมาสบตากับฉันเป็นขออนุญาตแกมชักชวนหน่อยๆ
“พี่ไปเถอะค่ะ ฉันดื่มไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่” ฉันบอกพี่ยงฮวาไปตามความจริง ฉันน่ะแค่แก้วเดียวก็มึนแล้วจริงๆนะคะ พี่ยงฮวาดูจะอึกอักเล็กน้อย ฉันเลยเดินเข้าไปจูงมือพี่เขามานั่งที่โต๊ะกับพี่จงฮยอนอีกครั้ง
“จูฮยอนคงไม่มองพี่เป็นคนขี้เมาหรอกน่า” พี่จงฮยอนแซวก่อนจะรินโซจูใส่แก้วให้พี่ยงฮวา ฉันนั่งกินต่ออีกนิดหน่อยก็แยกตัวออกมาเคลียร์จานบางส่วนแล้วปล่อยให้หนุ่มๆปูซานเขาคุยกันไป ไม่นานนักจองชินก็กลับมา
“ไงจองชินชินกู เจอพี่ยุนอารึเปล่า~” ฉันถามเขาโดยไม่หันไปมอง
“เฮ้อออ ยัยเหม่งนั่นให้ผู้จัดการมารับแล้วล่ะ ตอนนี้ใกล้ถึงหอแล้ว”
“นายตามไปส่งยุนอามาเหรอจองชิน” พี่จงฮยอนเอ่ยถามก่อนจะส่งแก้วโซจูให้จองชิน
“อึก!...ยัยเหม่งนะยัยเหม่ง ไม่คิดจะบอกกันสักคำว่ากลับแล้วว ปล่อยให้คนเป็นห่วงอยู่ได้ โว้ยยย” ฉันลอบยิ้มออกมาหน่อยๆเมื่อได้ยินจองชินบ่นว่าเป็นห่วงพี่ยุนอา ท่าทางพี่สาวของฉันจะมีแฟนคลับเพิ่มมาอีกคนนึงแล้วล่ะมั้ง
“…” ระหว่างที่ฉันล้างจานบางส่วนอยู่นั้น ก็มีลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ที่ต้นคอซะแล้ว
“เหนื่อยรึเปล่า” น้ำเสียงนุ่มๆที่เอื้อนเอ่ยคำหวานให้ฉันฟังบ่อยๆในช่วงวันนี้ถามขึ้นมา
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ พี่ไปนั่งดื่มเถอะ วันนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ทั้งจองชินชินกูเอง พี่จงฮยอนเองก็อาจจะอยากมีเรื่องที่อยากระบายให้ลูกผู้ชายด้วยกันฟัง เดี๋ยวฉันจะขอไปดูซูซี่หน่อยนะคะพี่ยงฮวา เป็นห่วงเด็กคนนั้นยังไงไม่รู้”
“เธอพักบ้างสิฮยอน พอได้แล้วน่า ล้างมือแล้วไปดูซูซี่เลยไป เดี๋ยวพี่ล้างจานพวกนี้เอง” พี่ยงฮวาไม่พูดเปล่าหากแต่ฝ่ามือของร่างสูงกว่ากลับเอื้อมมาจับมือฉันแล้วยื่นไปล้างน้ำให้อย่างแผ่วเบา พอล้างน้ำสะอาดเสร็จแล้วพี่ยงฮวาก็จัดการเช็ดฝ่ามือของฉันเข้ากับชายเสื้อของเขา
“พี่ยงฮวา! อย่าทำอย่างนี้สิคะ เสื้อพี่เปียกหมดแล้วนะ” ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ จริงๆแล้วฉันเขินมากกว่า -////-
“มือเธอเย็นจะไม่สบายเอานะฮยอน อย่าดื้อสิ…หืมม…” ไม่ว่าเปล่า แต่คนตัวสูงกลับโน้มหน้าลงไปขโมยหอมเบาๆที่พวงแก้มขาว ก่อนจะยิ้มกวนๆตามสไตล์ให้ทีนึงแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
“-////-” ไม่รู้สิคะ…ฉันน่ะไม่ได้โกรธหรืออะไรหรอกนะ เพียงแค่อยากให้พี่ยงฮวาช่วยสงสารฉันหน่อย หัวใจของฉันมันไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นนะคะคุณสามี!!! (กรีดร้องได้แค่ในใจเท่านั้นแหละค่ะ T^T)
ฉันปล่อยให้สามหนุ่มนั่งคุยกันผ่านขวดโซจูพวกนั้นก่อนจะเดินมาดูซูซี่ว่าเป็นยังไงบ้าง ฉันเองเป็นหนึ่งในส่วนของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดฉันยังปวดหัวขนาดนี้ แล้วเบซูซี่เองเพิ่งได้มารับรู้เรื่องพวกนี้เธอคงจะสับสนอย่างมากเลยล่ะ ฉันค่อยๆกดรหัสที่มินฮยอกเคยบอกฉันก่อนจะเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ก็ห้องของฉันกับห้องสามหนุ่มพวกนี้มันเหมือนเป็นห้องเดียวกันไปแล้วน่ะสิ ฉันเดินไปเปิดไฟตามส่วนต่างๆของบ้านให้พอมองเห็นทางก่อนจะเดินไปดูทีละห้อง ฉันเองก็ไม่ได้มาเดินสำรวจห้องของหนุ่มๆพวกนี้สักเท่าไหร่ ห้องของพี่ยงฮวาที่ตอนนี้หนูซูซี่เป็นคนเข้ามาครอบครองนั้นเป็นห้องไหนฉันก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ งั้นเปิดมันดูทุกห้องนี่แหละ = =
ฉันเดินไปเปิดประตูห้องแรกที่อยู่ใกล้ทางเดินมากที่สุดแต่ก็พบว่าไม่ใช่ ห้องนั้นน่าจะเป็นห้องของพี่จงฮยอนนะ ฉันคิดอย่างนั้น ฉันค่อยๆปิดประตูก่อนจะเดินไปดูอีกห้อง เมื่อเปิดเข้าไปก็พบว่านี่แหละห้องของเบซูซี่ แต่ทว่าไม่มีร่างบางนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มสีชมพูอ่อนนั่นเลย ฉันเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องสุดท้ายที่อยู่ตรงหน้า บางทีซูซี่อาจจะเข้าห้องผิดก็ได้มั้ง
นิ้วเรียวสวยของซอฮยอนค่อยๆสัมผัสลูกบิดประตูช้าๆก่อนร่างบางจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องของจองชินกับมินฮยอก ตอนแรกในความมืดนั้นซอฮยอนก็ยังคงมองอะไรไม่เห็นเท่าไหร่ หากแต่ว่าเมื่อเธอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ก็ทำให้ภาพตรงหน้ากระจ่างขึ้นมาทันที
“โอ้มายก๊อด..” ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบไปมาที่บริเวณหน้าอกข้างซ้ายอย่างหวังจะให้มันเต้นเบาลงสักหน่อย
ภาพซูซี่นอนหลับข้างเตียงของมินฮยอก โดยบนเตียงมีร่างสูงที่คุ้นตานอนอยู่ในผ้าห่มสีฟ้า ร่างสูงที่ควรจะนอนพักอยู่ที่บ้านของเขา แต่ทำไมกลับมาโผล่ที่หอพักนี้ได้ และเบซูซี่เองที่ควรจะไปนอนดีๆบนเตียงนุ่มๆก็กลับมาฟุบหลับข้างเตียงนั้นพร้อมกับอ่างน้ำอุ่นๆและผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนหน้าผากของมินฮยอก ซอฮยอนงุนงงกับภาพตรงหน้าเป็นอย่างมาก แต่ทว่าเธอก็รู้ว่าไม่ควรจะทำอะไรบุ่มบ่ามในตอนนี้ ร่างบางค่อยๆเดินอ้อมไปหยิบผ้าห่มของจองชินมาคลุมตัวเด็กสาวคนนั้นเอาไว้ก่อนจะค่อยๆปิดประตูห้องลงอย่างแผ่วเบา
“ฟู่วว…นี่มันวันวุ่นวายอะไรกันนะเนี่ย” ซอฮยอนได้แต่บ่นกับตัวเองในใจอย่างสงสัย ก่อนเธอจะเริ่มเดินสำรวจบ้าน โดยรวมถือว่าสะอาดสะอ้านพอดู และที่สุดท้ายในบ้านที่ซอฮยอนมาหยุดดูก็คือห้องครัว เมื่อเปิดดูตู้เย็นก็พบแต่น้ำผลไม้สองสามขวด นมสดสองกล่องและแยมสตรอเบอร์รี่ที่ใกล้หมดอีกหนึ่งกระปุก ซอฮยอนได้แต่บ่นอยู่ในใจว่าอาหารพวกนี้ไม่เพียงพอต่อคนสี่คนอย่างแน่นอน ร่างบางเดินไปเปิดดูตามตู้ต่างๆที่เหลือ และแล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบซองรามยอนและซองอาหารสำเร็จรูปมากมายอยู่ในนั้น ตู้เก็บกิมจิที่ควรจะมีกิมจิก็กลายเป็นช่องใส่ขนมขบเคี้ยว ซอฮยอนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นและตัดสินใจว่า เธอจะต้องดูแลน้องสามีของเธอให้อยู่ดีกินดีมากกว่านี้ซะแล้ว!
“พี่สะใภ้~ ไปไหนมาน่ะคร้าบบ มานั่งนี่มาๆๆ” เมื่อฉันเดินกลับมาที่ห้องของฉันนั้น จองชินที่ดูเหมือนจะเมาได้ที่ก็เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องเข้าไปทุกทีเอ่ยชวนให้ฉันเข้าไปร่วมวงด้วย แต่พี่ยงฮวาที่นั่งอยู่ก็จัดการผลักหัวของเขาซะก่อน
“นั่นพี่สะใภ้แกนะจองชิน~” พี่ยงฮวาแม้จะพูดรู้เรื่องกว่าจองชินแต่หน้าของเขาก็เริ่มแดงแล้วเหมือนกัน หนุ่มๆพวกนี้ดื่มกันไปกี่ขวดล่ะเนี่ย
“พี่คะ ไหวรึเปล่า…” พี่ยงฮวาลุกขึ้นจะเดินมาหาฉันแต่เขาก็โซเซไปมาจนฉันหวั่นใจว่าเขาจะล้มหัวฟาดลงไปบนพื้นรึเปล่า
“อื้อ~ จูฮยอนมาแล้วหรอ” พี่จงฮยอนที่เห็นฉันเดินเข้าไปพยุงพี่ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมาจากการฟุบบนโต๊ะ ใบหน้าขาวๆขึ้นสีเรื่อนิดหน่อยแต่ทว่าพี่จงฮยอนกลับลุกขึ้นเดินได้อย่างคนปกติ ฉันว่าเขาคอแข็งที่สุดแน่ๆเลย…
”เฮ้ๆจองชิน กลับไปนอนห้องเราเหอะ พี่สะใภ้จะได้พักผ่อนไง” พี่จงฮยอนเดินอ้อมมาสะกิดปลุกจองชินที่ฟุบลงไปกับโต๊ะซะแล้ว
”ไม่เอาหรอกน่า~ ถ้ายุนอากลับมาผมก็จะได้เจอเธองายยย” คนตัวสูงพูดเสียงอู้อี้อยู่กับโต๊ะจนพี่จงฮยอนได้แค่โค้งขอโทษฉัน
”ฮยอนนน~ พี่ตาลายแล้วสิ ขอพี่นั่งพักหน่อยนะ” พี่ยงฮวาที่ฉันยืนพยุงอยู่พูดขึ้นมาเบาๆ ฉันรีบพาคนร่างสูงไปนั่งบนโซฟาก่อนจะไปเอาน้ำอุ่นๆมาให้พี่ยงฮวาดื่ม
”จูฮยอน~ เดี๋ยวพี่จะพาจองชินกลับห้องก่อนละกันนะ” พี่จงฮยอนพูดขึ้นระหว่างที่กำลังพยุงคนตัวสูงกว่าให้ยืนขึ้นตาม แต่ไม่สิ!ตอนนี้ซูซี่อยู่กับมินฮยอกนี่นา ถ้าพี่จงฮยอนพาจองชินกลับไปนอนห้องก็ต้องเจอสองคนนั้นน่ะสิ! ไม่เอาหรอก…เรื่องสองคนนั้นเดี๋ยวฉันค่อยไปเคลียร์เองดีกว่า ให้สองคนนี่นอนที่นี่เลยละกัน!
”พี่จงฮยอนคะ! คืนนี้นอนที่นี่เถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเคลียร์พื้นที่แปบเดียวแล้วจะไปเอาที่นอนมาให้นะคะ”
”ฮยอน~ แล้วพี่จะนอนไหนล่ะ หืมม~”
”พี่ก็…เอ่อ พี่ก็เข้าไปนอนในห้องกับฉันสิคะ -////-” ฉันตอบพี่ยงฮวาอย่างเขินๆ ก็เราไม่เคยนอนร่วมห้องกันมาก่อนเลยนนี่นา แถมพอจะได้นอนด้วยกันทั้งทียังมาเป็นฉันที่เปิดปากชวนเขาเองซะด้วยสิ เขินชะมัดเลย อ๊ายยยย >///<
“หึ…หึ…” เอ่อ…นั่นคงไม่ใช่เสียงพี่ยงฮวาหัวเราะหรอกใช่มั๊ย
”เอางั้นหรอจูฮยอน งั้นเดี๋ยวพี่ย้ายจองชินไปนั่งโซฟากับพี่ยงฮวาก่อนละกันเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บของ” พี่จงฮยอนบอกก่อนจะพยุงร่างสูงโย่งของจองชินมานั่งพักข้างๆพี่ยงฮวาแล้วเขาก็มาช่วยฉันเก็บกวาดห้องที่แสนจะระเกะระกะไปด้วยขวดโซจูมากมาย ฉันว่าพวกเขาต้องลงไปซื้อมาเพิ่มแน่ๆ
”ฮยอน~ เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่ยงฮวาจัดที่นอนให้จองชินที่ตอนนี้เมาแอ๋อยู่บนโซฟาก่อนเขาจะลุกแล้วเดินมาหาฉันที่อ่างล้างจาน
”เธอไปเคลียร์อย่างอื่นเถอะ พี่ล้างจานให้เองน่า” เขาเดินเข้ามาเบียดอยู่ข้างๆฉันก่อนจะแย่งถุงมือยางไปใส่แล้วเริ่มล้างจานอย่างคล่องแคล่ว
”พี่จงฮยอนคะเดี๋ยวฉันเก็บตรงนั้นเองค่ะ”
”ไม่เป็นไรหรอกน่า อ้อ!เธอไปเอาผ้าห่มมาให้จองชินเถอะ เดี๋ยวตรงนี้พี่เคลียร์เอง” พี่จงฮยอนพูดอย่างอบอุ่นก่อนจะบอกปัดให้ฉันไปหยิบผ้าห่มมาให้จองชิน ฉันเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหยิบผ้าห่มสำรองออกมาสองผืน แต่ทว่าความคิดมันช่างไปเร็วกว่าสายตาจริงๆ เท้าสองข้างของฉันหยุดชะงักก่อนสายตาจะเบนไปสนใจเตียงใหญ่ที่วางอยู่กลางห้อง ฉับพลันภาพเหตุการณ์เก่าๆก็ผุดพรายเข้ามาในหัว ภาพที่พี่ยงฮวาเคยอุ้มฉันมาไว้ปลายเตียงแล้วก็จูบหน้าผากฉัน ก่อนจะบอกฉันผ่านสายตาว่า ‘พี่รู้ว่าเธอยังไม่พร้อม’ เพียงแค่คิดถึงสายตากรุ้มกริ่มนั้นของเขา หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง
”ฮยอน~ อยู่ไหนแล้วน่ะ” ถ้าไม่มีเสียงเรียกจากคนนอกห้องฉันคงยืนกุมหัวใจที่บ้าคลั่งของตัวเองอย่างนั้นต่อไปจนเช้าแน่นอน ฉันค่อยๆเดินออกาจากห้องโดยไม่ตอบอะไรกับพี่ยงฮวาก่อนจะเดินเอาผ้าห่มไปคลุมให้จองชิน
”ไว้พรุ่งนี้ผมจะมาเอาขวดพวกนี้ไปทิ้งให้นะครับพี่ยงฮวา” พี่จงฮยอนหันมาบอกพี่ยงฮวาก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าที่ทางออกหน้าประตู
”ดะ เดี๋ยวค่ะพี่จงฮยอน!! จะไปไหนหรอคะ”
”ก็จะกลับไปนอนที่ห้องน่ะ มีอะไรรึเปล่าจูฮยอน อยากให้ช่วยตรงไหนอีกมั๊ย”
”ไม่ใช่ค่ะคืออย่างนี้…คืนนี้ทำไมไม่นอนที่นี่เลยล่ะคะ พรุ่งนี้ค่อยกลับพร้อมจองชินนะคะพี่” ฉันเดินเข้าไปหาพี่จงฮยอนก่อนจะพูดให้เขายอมค้างที่นี่ ถ้าเกิดเขาไปแล้วเจอมินฮยอกอยู่กับซูซี่ละก็ คืนนี้ทั้งคืนอาจจะไม่มีใครได้นอนเลยก็ได้เพราะอาจจะต้องสอบสวนกันยาวเลยหล่ะ
”อะ เอ่อ…ได้ๆ ก็ได้ พี่นอนก็ได้” พี่จงฮยอนยกมือมาเกาท้ายท้อยนิดหน่อยเมื่อฉันพูดขอร้องเขาออกไปอย่างนั้น ก่อนใบหน้าของเขาที่แดงเพราะฤทธ์โซจูจะเริ่มแดงขึ้นกว่าเก่าจนลามไปถึงใบหู
”พี่ไม่สบายรึเปล่าคะ” ฉันเอื้อมมือออกไปสัมผัสเบาๆที่หน้าผากของคนตรงหน้าอย่างตกใจที่จู่ๆสีหน้าของพี่จงฮยอนก็แดงขึ้นอย่างน่าตกใจ
“ไม่ๆๆ พี่สบายดีน่าจูฮยอน ฮ่าๆ เดี๋ยวพี่ไปนอนตรงนั้นเลยละกัน ขอผ้าห่มหนาๆอีกสักผืนจะได้มั๊ย” พี่จงฮยอนพูดเร็วๆก่อนจะเดินเกาท้ายท้อยเลี่ยงตัวไปจากฉันแล้วไปนอนลงที่หน้าโซฟาที่จองชินนอนอยู่ ฉันเก็บความสงสัยทั้งหมดเอาไว้ในใจก่อนจะเดินเข้าไปหยิบหมอนและผ้าห่มออกมาให้พี่จงฮยอนอีกผืนหนึ่ง เมื่อภายนอกทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พี่ยงฮวาที่ยืนเงียบอยู่นานที่เคาท์เตอร์ครัวก็เดินออกมาหาฉันก่อนเขาจะเอื้อมมือมาจับมือของฉันเบาๆ
“ไปนอนห้องของเรากันนะฮยอน” ฉันไม่ตอบอะไรออกไปได้แต่ซ่อนความเขินอายเอาไว้ภายใต้ความมืดยามราตรี ก่อนจะเดินตามแรงจูงมือของคนตรงหน้าไปอย่างเงียบๆ
“…” เมื่อเราเข้ามาอยู่ในห้องแล้วพี่ยงฮวาก็ปล่อยมือฉันก่อนจู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้น
“พะ พี่คะทำอะไรน่ะ!”
”เธอจำไม่ได้หรอ….” พี่ยงฮวาพูดเพียงแค่นั้นก่อนเขาจะค่อยๆอุ้มฉันไปไว้ที่ปลายเตียงก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า
”เหตุการณ์นี้ เมื่อวันนั้นพี่พูดกับเธอได้แค่ทางสายตา แต่วันนี้พี่จะพูดด้วยปากของพี่”
”…”
”ซอจูฮยอน…”
”…” ฉันได้แต่นั่งตัวเกร็งลุ้นระทึกว่าพี่ยงฮวาจะทำอะไรต่อไป หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อคนตรงหน้าเองก็ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาทีละน้อยๆ
”>///<” เมื่อจมูกของเราสัมผัสกัน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ลมหายใจที่รินรดอยู่ตรงหน้าค่อยๆเคลื่อยไปอยู่ข้างแก้มก่อนเสียงนุ่มๆของเจ้าของลมหายใจจะดังขึ้นมาเบาๆที่ข้างหูของฉันว่า
”พี่รู้น่า ว่าเธอยังไม่พร้อม คิก…ฮ่าๆๆ” แล้วพี่ยงฮวาก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นว่าฉันนั้นหลับตาปี๋แค่ไหน
“เธอคิดว่าพี่จะทำอะไรหรอซอฮยอน~”
”ไม่รู้ด้วยแล้ว…คนบ้า!” ฉันพูดอย่างเขินอายกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะเบี่ยงตัวหนีคนตรงหน้าที่ตอนนี้ลงไปนั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่บนพื้นแล้ว
”พี่น่ะชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลย…”
”หรือเธอพร้อมแล้ว?” จู่ๆคนที่เคยนั่งหัวเราะอยู่บนพื้นก็กระเด้งตัวขึ้นมากุมมือของฉันเอาไว้ซะแล้ว
”ปะ เปล่านะคะพี่ยงฮวา! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย” ฉันตอบเขาอ้อมแอ้มก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบสายตาคมที่กำลังจ้องมาที่ฉัน
”ฟังพี่นะฮยอน~ พี่รู้ว่าเธอยังไม่พร้อมน่ะเป็นแค่เหตุผลรอง พี่ไม่อยากบังคับเธอ ไม่อยากผูกมัดเธอด้วยการกระทำแบบนั้น แต่พี่กำลังรอให้เรื่องราวของเรามันลงตัวมากกว่านี้ วันที่เธอพร้อมมากกว่านี้ วันที่พี่เองก็กล้ามากกว่านี้ พี่กำลังรอวันนั้นอยู่” พี่ยงฮวาพูดอย่างอบอุ่นก่อนจะจุมพิตลงไปเบาๆที่หลังมือของฉัน
”พี่รู้มั๊ยคะว่าฉันเปลี่ยนไปมากแค่ไหนที่ได้มาอยู่กับพี่…”
”…” พี่ยงฮวาเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย
”พี่ทำให้ฉันรักตัวเองน้อยลง เพราะก่อนที่ฉันจะคิดว่าฉันอิ่มหรือฉันนอนพักเพียงพอ ฉันจะคิดถึงหน้าพี่ก่อนตลอดเลย ป่านนี้พี่จะได้กินอะไรรึยัง พี่จะหลับสบายมั๊ย ตอนแรกที่ฉันได้มาอยู่กับพี่ ฉันรู้สึกฉันอึดอัดมากที่พี่พูดได้แต่ไม่ยอมพูด แต่พอได้ลองมาอยู่กับพี่ ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้ถึงต้นเรื่องของเรื่องราวที่มันเป็นสาเหตุให้พี่ไม่ยอมพูดนั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากจริงๆ ฉันพอจะรู้เลยที่พี่ไม่ยอมพูดเป็นเพราะพี่รักปาร์กชินเฮมากจริงๆ เมื่อเธอทิ้งพี่ไปพี่จึงเสียใจมากขนาดนั้น…”
”แต่พี่รักซอจูฮยอนมากกว่านะ!” เขารีบแย้งฉันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ด้วยประโยคนั้นของเขาที่ดูเหมือนจะเพียงแค่พูดขัดฉันให้ฉันสบายใจ แต่ฉันที่เป็นคนถูกบอกรักกลับรู้สึกดีใจอย่างประหลาด
”ฉันรู้แล้วค่ะว่าพี่รักฉัน…แต่ฉันแค่จะพูดให้พี่ฟังว่า ฉันเข้าใจพี่นะคะ เข้าใจทุกอย่างเลยด้วย”
”งั้นเธอก็ต้องเข้าใจใหม่เดี๋ยวนี้เลยด้วย ถ้าเธอเข้าใจว่าจองยงฮวาเคยรักปาร์กชินเฮมากเท่าไหร่ ก็รู้ไว้เลยว่าจองยงฮวารักซอจูฮยอนมากกว่านั้นหลายเท่าพันเท่า”
”…>////<” ฉัน…พูดไม่ออกแล้วจริงๆค่ะ ทำไมพี่เขาถึงต้องทำให้ฉันใจเต้นแรงบ่อยๆด้วย แค่บอกรักครั้งเดียวหัวใจฉันก็สูบฉีดเลือดไม่ทันแล้ว นี่เล่นบอกกันสองครั้งติดๆขนาดนี้ ซอจูฮยอนพร้อมจะหัวใจวายแล้วค่ะ > <
“เธอรักพี่บ้างรึเปล่าฮยอน…เธอเองก็รู้สึกแบบนี้กับพี่ใช่มั๊ย…” ดวงตาสีดำขลับของเขาจ้องเข้ามาในตาของฉันอย่างใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบ แต่ฉันตื่นเต้นมากเกินจะพูดคำๆนั้นออกไป ฉันจึงทำเพียงแค่พยักหน้าเบาเท่านั้นเป็นคำตอบ
“เธอเป็นคนที่ใช่สำหรับพี่นะ ตั้งแต่ตอนที่พี่พูดไม่ได้แม้ว่าพี่จะสื่อสารกับเธอได้เพียงผ่านสายตาเท่านั้น แต่หัวใจของพี่มันบอกว่าเธอคือคำว่าใช่สำหรับพี่นะรู้มั๊ยเด็กน้อย…”
“…” ฉันเหนื่อยแล้วค่ะพี่ อย่ามาทำให้ฉันใจเต้นแรงมากไปกว่านี้เลยนะคะ
“แต่เธอพูดได้ปกติแท้ๆ ไม่แม้แต่จะพูดมันให้พี่ฟังซักครั้งเลยนะ เธอคิดว่าพี่คือคำว่าใช่รึยังนะฮยอน~” น้ำเสียงนุ่มๆของเขาค่อยๆแทรกเข้ามาในโสตประสาทของฉันก่อนริมฝีปากของฉันจะค่อยๆพูดในสิ่งที่เขารอฟังออกมา
”ฉันคิดว่า…”
”…”
”คนที่ใช่สำหรับฉันมากกว่าพี่ไม่มีอีกแล้วล่ะค่ะ พี่ยงฮวาคะ…ฉันรักพี่นะคะ” หลังจากที่ฉันพูดจบหัวใจที่เคยบ้าคลั่งอยู่ในอกก็ยอมสงบลงโดยดี ราวกับว่าการพูดความในใจของฉันออกไปครั้งนี้มันเหมือนกับได้ระบายความร้อนพวกนั้นออกไปจนหมด หัวใจของฉัน…ค่อยๆกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติอีกครั้ง จังหวะปกติที่มันเหมือนกับจังหวะหัวใจของคนอีกคนตรงหน้าฉันนี่ไงล่ะ
”ขอบคุณนะซอฮยอนที่รักพี่” พี่ยงฮวาพูดอย่างหนักแน่นก่อนจะยืนขึ้นแล้วดึวตัวฉันเข้าสู่อ้อมแขนอบอุ่นของเขา เรากอดกันกลมอยู่นานก่อนพี่ยงฮวาจะผละออกก่อน
”เธอเหนื่อยมามากแล้วสำหรับวันนี้ นอนพักเถอะนะฮยอน~” พี่ยงฮวาจูงมือฉันไปฝั่งหนึ่งของเตียงก่อนจะให้ฉันนอนลงแล้วเขาก็ห่มผ้าห่มให้ฉัน ส่วนตัวเขาก็อ้อมไปอีกทางเพื่อหยิบหมอนมานอนที่พื้นข้างเตียงฝั่งเดียวกับฉัน
”พี่คะอย่าทำอย่างนี้สิคะ มานอนด้วยกันบนเตียงเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่จะปวดหลังเอานะ” ฉันร้องบอกเขาอย่างเป็นห่วงแต่ทว่าพี่ยงฮวากลับทำแค่เพียงส่งยิ้มกว้างมาให้ฉันเท่านั้น
”ฝันดีนะภรรยาสุดที่รักของผม” หลังจากเอื้อนเอ่ยคำบอกฝันดีของพี่ยงฮวา เปลือกตาของฉันก็ปิดลงอัตโนมัติราวกับว่าเสียงของพี่ยงฮวาเป็นยานอนหลับชั้นดีที่ออกฤทธิ์ทันทีที่พูดจบ สัมผัสสุดท้ายที่ฉันสัมผัสได้คือริมฝีปากอุ่นๆของเขาทาบทับลงมาจรดเบาๆที่หน้าผากของฉันก่อนฝ่ามือหนาจะเอื้อมออกมากอบกุมมือของฉันเอาไว้ แล้วห้องกว้างๆก็เหลือเพียงความเงียบสงบยามค่ำคืนกับแสงจันทร์อ่อนๆที่สาดส่องเข้ามาโอบอุ้มเราสองคนไว้เท่านั้น…
…ฝันดีเหมือนกันนะคะสามีสุดที่รักของฉัน…
-----------------------------------------------------------
// Minhyuk and Zuzy ‘s Part //
จู่ๆผมก็ตื่นขึ้นมาและพบเพียงผ้าขนหนูสีขาววางอยู่บนหน้าผาก ผมจำได้ว่าพี่สะใภ้จูฮยอนกับพี่ยงฮวามาเยี่ยมผม พี่ยงฮวากลับมาพูดได้อีกครั้งแล้วด้วย แต่ทว่าผมกลับไม่เห็นใครเมื่อผมตื่นขึ้นมา ไม่นานหลังจากผมตื่นป้าแม่บ้านคนคุ้นเคยเดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วง ผมเอ่ยถามเรื่องราวจึงได้รู้ว่าพี่ยงฮวามาเยี่ยมผมจริงๆ และพี่เขาก็กลับมาพูดได้อีกครั้งแล้วจริงๆเช่นกัน ผมตัดสินใจจะกลับไปที่หอเย็นวันนั้นเลย ตอนนี้ผมอยากกอดพี่ชายของผมใจจะขาดแล้วหล่ะครับ
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว บอกลาป้าแม่บ้านแล้วก็บอกให้คนรถขับรถไปส่งผมที่หอพักแม้ว่าหัวของผมจะยังตุ้บๆอยู่ แต่วินาทีนี้ผมอยากกอดพี่ยงฮวาแน่นๆจริงๆนะครับ ผมพยายามเดินเข้ามาในหอพักอย่างสุดความสามารถ เหงื่อเริ่มออกตามาตามรูขุมขนของผมทีละนิดๆ เมื่ออยู่ในลิฟท์ผมตาลายไปหมดแต่ทว่าผมก็มาถึงหน้าห้องพี่ยงฮวากับซอฮยอนแล้ว แต่เมื่อผมจะเอื้อมมือออกไปเคาะประตูนั้นเอง ภาพของผู้หญิงคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของผม ภาพของเบซูจีคนนั้นโผล่เข้ามาแล้วหลังจากนั้นสติของผมก็ดับวูบลง ร่างกายของผมทรุดลงตามแรงโน้มถ่วง แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย…
ฉันรู้สึกหนึบๆในหัวเมื่อต้องมารับรู้เรื่องราวความสัมพันธ์อันวุ่นวายของทุกคนรอบตัวฉันมากขนาดนั้นในวันเดียวกัน ฉันเลยขอตัวแยกจากพี่ซอฮยอนและพี่ยงฮวามานอนพักที่ห้อง เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะตื่นไปขอโทษที่ไม่ได้อยู่ช่วยเก็บกวาดละกันนะ ระหว่างที่ฉันเดินออกไปนอนห้องและกำลังจะถึงหน้าห้องของฉันนั้นฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงยืนทำบางอย่างอยู่หน้าห้องซะก่อน หรือว่า!ไอ้หมอนี่จะเป็นคนเดียวกับที่เข้ามาขโมยมือถือของไอ้ตีบกันนะ ? งั้นหมอนั่นก็เป็นคนที่…เป็นเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นนั่นวั้นหรอเนี่ย ฉันคิดได้เท่านั้นก่อนจะรีบวิ่งไปเพื่อดูหน้าผู้ชายคนนั้น ฉันจับไหล่ของเขาให้หันมาช้าๆก่อนคนตรงหน้าจะทำให้ฉันแทบเป็นลม ไม่สิ…เพราะตอนนี้คนๆนั้นกำลังเป็นลมล้มทับลงมาบนตัวฉันต่างหากล่ะ!
“นี่ไอ้ตีบ แกอย่าทำตัวหนักนักสิยะ!” ฉันบ่นให้คนตัวสูงที่กำลังพยุงอยู่ทั้งๆที่เขาคงไม่ได้ยินอะไรหรอก แต่ก็คนมันอยากบ่นนี่นา ฉันเปิดประตูอย่างยากลำบากก่อนจะเข้ามาในห้องได้ในที่สุด ฉันค่อยๆพยุงเขาไปที่ห้องของเขากับพี่จองชินก่อนจะทิ้งคังมินฮยอกลงอย่างไม่ใยดี
”นอนไปละกัน ฉันเองก็จะไปนอนเหมือนนายนั่นแหละ แบร่~” แล้วฉันก็ตัดสินใจไปอาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องของฉันทันที ฉันค่อยๆซุกตัวลงไปในผ้าห่มสีชมพูหนานุ่มสุดที่รักอย่างมีความสุข แต่ทว่าภาพของคนบางคนที่อยู่ห้องติดกันก็แวบเข้ามาในหัวซะก่อน
…นอนไม่เป็นท่าแบบนั้นป่านนี้จะตกเตียงยังเนี่ย…
”ฮึ่ยย ไอ้คังมินฮยอก! นายตื่นเมื่อไหร่ฉันจะซัดไม่เลี้ยงเลย” ฉันลุกออกจากผ้าห่มก่อนจะขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปดูเขาอีกครั้ง ภาพคนร่างสูงตรงหน้านอนท่าไหนท่านั้นไม่เปลี่ยนเลยหลังจากที่ซูซี่โยนเขาลงบนเตียงได้แต่สร้างความเป็นห่วงขึ้นมาในใจของผู้ยืนมองโดยที่เบซูซี่เองก็คงไม่รู้ตัว
หญิงสาวเข้าไปจัดท่านอนให้มินฮยอกให้เรียบร้อยกว่าเก่า ห่มผ้าให้เขาช้าๆก่อนร่างบางจะค่อยๆนั่งลงข้างเตียงของเขา สายตาของซูซี่นุ่มนวลลงเมื่อได้จ้องมองใบหน้าเกลี้ยงๆของผู้ชายตรงหน้า
”แก้มนายใสกว่าฉันอีกมั้งเนี่ย…” ฝ่ามือเรียวยื่นออกไปลูบพวงแก้มใสของคนตรงหน้าอย่างลืมตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อุณหภูมิที่ร้อนกว่าปกติสัมผัสเข้าที่หลังมือของเธอนั่นแหละ
”นี่ไอ้ตีบมันยังไข้สูงขนาดนี้อีกหรอเนี่ย แล้วแกจะถ่อสังขารมาที่นี่ทำไมฮะ!!” เบซูซี่บ่นกับคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมอ่างน้ำกับผ้าขนหนู ร่างบางทรุดตัวลงข้างเตียงก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้คนป่วยช้าๆอย่างตั้งใจจนทั่ว ก่อนเธอจะชุบน้ำบิดหมาดๆครั้งสุดท้ายแล้ววางมันลงบนหน้าผากเนียนของคนที่หลับไม่รู้เรื่องอย่างแผ่วเบา
”นายติดหนี้ฉันนะรู้มั๊ยคังมินฮยอก…” พูดได้เพียงแค่นั้นร่างบางก็ค่อยๆฟุบหลังลงไปข้างเตียงของคนป่วยที่ตัวเองบ่นได้บ่นดี แต่ก็ไม่วายมาช่วยดูแลทั้งคืนอย่างนี้ เบซูซี่จะรู้ตัวมั๊ยนะว่าเธอกำลังเริ่มหลงใหลใบหน้าเนียนๆของคนตรงหน้าเข้าซะแล้ว J
// Minhyuk and Zuzy ‘s Part //
- END -
-----------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ กลับมาเจอกันอีกแล้ววว >w<
ตอนนี้พี่ยงน้องซอก็หวานอยู่เหมือนเดิมนะคะ
มีพาร์ทของมินฮยอกกับหนูซูซี่มาให้ด้วยสำหรับคนที่ตามลุ้นคู่นี้อยู่
ถ้าตอนนี้สั้นไปอย่าว่ากันนะคะ
ตั้งใจว่าจะให้จบฟีลงานเลี้ยงวุ่นวายพวกนั้นในตอนนี้น่ะค่ะ
แล้วตอนต่อไปก็จะเริ่มฉากใหม่ไง ~
อีกสองสามตอนหนุ่มๆจะได้โกอินเตอร์(?)
สาวๆจะได้ฝึกหนัก(?)
ระยะทางเเละเวลาจะเข้ามามีผลต่อชีวิตคู่ของคนสองคน หึหึ...
คนเก่าๆจะกลับมา(?)
ถัดไปจากนั้นอีกสักตอนก็จะได้กลับมาหากัน
ถัดไปอีกหน่อยก็ถึงจุดไคลแม็กซ์อีกครั้ง
และตอนต่อไปนั่นแหละค่ะ...ตอนจบ :)
โอ๊ะโอ~ ปมสุดท้ายของยงซอกำลังจะถูกเปิดเเล้วค่ะ
อดใจอีกนิด อย่าเพิ่งหนี อย่าเพิ่งหายนะคะ
อยู่เป็นกำลังใจสำคัญๆให้หวานไปเรื่อยๆหน่อยน้าาา
หวังว่าจะไม่ผิดหวังกับฟิคเรื่องนี้นะคะรีดเดอร์
รักคุณเสมอ จุ๊บๆ -3-
ไอแอมพีเอสสึ
ปล.อันนี้หวานขอเลยได้ไหม หวานอยากให้โหวตมันกระเตื้องอ่า
ไม่ก็ถ้าใครจะกดโหวต อย่าโหวคเปอร์เซ็นต์น้อยๆเลย หวานว่าเลข 55%มันไม่สวยเลย TT^TT
หวานอาจจะขอมากไป หรืออาจจะโลภมากไปหน่อย แต่หวานอยากให้มัน100%
ไม่ก็เลขสวยกว่านี้อีกหน่อย แต่ไม่เป็นไรนะคะ หวานไม่ได้บังคับไม่ได้กดดันนะ
ถึง55%หวานก็มาอัพเหมือนเดิม ไม่ได้เอามาเป็นข้อต่อรองเลยนะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด
แค่ความรู้สึกมันมองว่าเลขไม่ค่อยสวยเท่านั้นเอง แหะๆ
จากเคยได้100% ตกลงมาเหลือ 55% หัวใจวันเลยวูบตามเลขเฉยๆค่าา
ถ้าไม่สะดวกใจจะโหวตก็ไม่ต้องโหวตนะคะ
เเค่เข้ามาอ่าน รับความสนุกจากฟิคเรื่องนี้ไปก็พอแล้วค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งที่อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น