Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 18 : *Flip Love*: Chapter 17 ข่าวรั่ว (100%)

 
Chapter 17 ข่าวรั่ว

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยค่อนข้างวุ่นวายเพราะใกล้จะสอบกลางภาคเรียนแล้ว จึงมีทั้งรายงาน ทั้งต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือ แต่ทว่ากลับมีเรื่องที่ทำให้ชีวิตของคนบ้าอ่านหนังสือที่เคยสุขสงบอย่าง ลีฮยอกแจ ต้องเปลี่ยนแปลงไป

“นี่ ซองมิน ทำไมวันนี้มีแต่คนมองฉันล่ะ”

“หืม??? มีอะไรติดหน้าฮยอกป่าวอ่ะ”

กระต่ายตัวอวบเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะในหอสมุด แล้วเอามือขาวลูบๆจับๆไปที่หน้าหวานของเพื่อน

“ก็ไม่มีอะไรนี่นา แล้วเขามองอะไรกันอ่ะ”

“ก็นั่นน่ะซิ ซองมินนายอ่านใกล้จบรึยัง ไปกันเถอะฉันอ่านไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ”

“อืม ได้ เดี๋ยวรอ อุคกี้กลับมาจากไปเอาหนังสือก่อนละกัน” ระหว่างที่นั่งอ่านหนังสือไป รอเรียวอุคไป ฮยอกแจก็ยังรับรู้ถึงสายตาที่มองมามากมายหลายคู่จนไม่มีสมาธิซักนิด และในที่สุดเพื่อนร่างเล็กก็กลับ ทั้งสามคนจึงรีบเก็บของออกจากหอสมุดอย่างรวดเร็ว

.

.

“นี่ฮยอก ฉันว่ามันไม่ได้เป็นเฉพาะในหอสมุดแล้วล่ะ” เรียวอุคที่รับรู้เรื่องไปด้วยแล้ว เอ่ยออกมาเพราะตอนนี้ทั้งสามคนย้ายมานั่งโต๊ะตัวเดิมในสวนเช่นเคย แต่ไม่รู้ว่าคิดผิดไปมากแค่ไหนเพราะ นอกจากสายตาที่หันมามองจะเยอะขึ้นแล้ว ยังมีการจับกลุ่มพูดคุยพลางมองมาไปด้วย ซึ่งเพราะในหอสมุดทำกันไม่ได้น่ะซิ

“นี่ ตกลงว่าเขามองฮยอกกันใช่ม่ะ....เอางี้ เดี๋ยวเราลองเดินไปที่อื่น ทิ้งฮยอกไว้ที่โต๊ะคนเดียวดูจะได้รู้กันไปว่าเขามองอะไรกัน” เมื่อแผนการเล็กๆจากเรียวอุคบังเกิดขึ้นก็ลงมือลากแขนกระต่ายอวบออกมาจากโต๊ะอย่างเป็นธรรมชาติ

เสียงฮือฮาดังขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อที่โต๊ะเหลือเพียงฮยอกแจ ร่างบางทำได้แค่ส่งสายตาไปทางเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ

กร้อบ แกร้บๆ เสียงวัตถุคล้ายพลาสติกดังขึ้นข้างหูบางของเรียวอุคที่กำลังพยายามสังเกตว่าเพื่อนตัวขาวมีอะไรผิดปกติ ก็ต้องหันไปดูที่มาของเสียง

“ง่ำ~”

“ = =”...ไอ้กระต่าย” ร่างเล็กกัดฟันเรียกเพื่อนที่หยิบขนมจากไหนซักแห่งมาใส่ปากเคี้ยวแก้มตุ่ยโดยไม่ได้สนใจมองรอบข้างเลย

“ไอเอ๋อ (ไมเหรอ)”

“ยังจะมาถามอีก ช่วยฮยอกก่อนซิ แล้วไปเอาจากไหนมากินอีกแล้วเนี่ย” เรียวอุคกดเสียงพูดลงต่ำอย่างเคืองๆ เมื่อกี้ลุกออกมา ซองมินก็ไม่ได้ถืออะไรออกมาแล้วมันจะเอาขนมมาจากไหนอีกเนี่ย ไม่เคยจับได้เลยเชียว

“อั้นเอาอ้อไออ๋ามเอ้าอันเอยอั้ยอ่ะ (งั้นเราก็ไปถามเขาเลยมั้ยล่ะ)” กระต่ายตัวน้อยที่คิดอะไรง่ายๆตรงบอกมา แต่เรียวอุคกลัวเกินกว่าจะถามอย่างนั้นเพราะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอะไรเลย สุดท้ายร่างเล็กก็ทนสงสารฮยอกแจที่ยังนั่งนิ่งอยู่กลางสายตาของหมู่คนไม่ไหว จึงทำทีว่าเดินไปเดินมาแต่ความจริงคือไปฟังเนื้อหาที่กลุ่มคนพวกนั้นจับกลุ่มคุยกัน

“นี่ คนนี้แน่เหรอ ก็ขาวดีหรอกอยู่นะ แต่ทำไมไม่สวยเลยล่ะ เชยชะมัด ใส่แว่นหนาเตอะ”

“นั่นซิ แต่ชื่อลีฮยอกแจ ในมหาลัยเรา ปีหนึ่งก็มีคนเดียวนะ”

“ใช่งั้นเหรอ ปีนี้ทำไมเลือกคนนี้ก็ไม่รู้สิ”

เรียวอุคพยายามฟังอยู่แต่ก็จับใจความไม่ได้เท่าไหร่รู้แค่ว่าเกี่ยวข้องกับเพื่อนเขาแน่นอน มือบางลากเพื่อนที่ยังแก้มตุ่ยกลับมาหาเพื่อนอีกคนที่นั่งหน้าเศร้า น้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่โต๊ะ

“ฮยอกไปทำเรื่องอะไรไว้รึเปล่าน่ะ” ฮยอกแจสะบัดหน้าปฏิเสธซะจนกลัวหัวจะหลุด

“ฉันไปฟังที่เขาคุยๆกันแล้วก็ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ล่ะ” ทั้งสามคนนั่งคิดอย่างปวดหัวอยู่ซักพักใหญ่ สามหนุ่มคณะบริหารก็เลิกเรียนและตรงมานั่งเคียงกัน ซีวอนที่รู้คร่าวๆว่าเกี่ยวกับฮยอกแจ ก็แสดงอาการแปลกใจ และเป็นห่วงฮยอกแจอย่างชัดเจน คอยดูแลร่างบาง และคอยตวัดสายตาคมไปยังกลุ่มคนที่ไม่ยอมไปไหนราวกับจะตั้งหลักมองและซุบซิบกันอยู่อย่างนั้น

ไม่นานนักร่างเพรียวระหงษ์ของคิมฮีชอลก็เดินแหวกกลุ่มผู้คนที่ยังคอยมองฮยอกแจอยู่ตรงมาที่รุ่นน้องทั้งหกคน เสียงฮือฮายิ่งดังระงมขึ้นทันที

“พี่ฮีชอล สวัสดีฮะ ...มีอะไรงั้นเหรอฮะ” ฮยอกแจเห็นท่าทางกังวล และกระวนกระวายเล็กน้อยของรุ่นพี่คนสวยที่เดินมาหาก็เอ่ยถาม อย่างกลัวๆ นี่เราไปทำอะไรผิดมารึเปล่าเนี่ย

“ฮยอกแจ พี่มีเรื่องสำคัญมากจะคุยด้วย...ไปด้วยกันทั้งหมดนี่เลยแล้วกัน” เสียงหวานบอกด้วยน้ำเสียงเจือความเครียดเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันเดินตามไปที่ ห้องประชุมเล็กในตึกสภานักศึกษาเมื่อทุกคนนั่งนิ่งพร้อมฟังฮีชอลก็เริ่มบอกให้รู้คร่าวๆจะได้ไม่ตกใจกันไป

“อย่างแรก พี่อยากจะบอกเราไว้ก่อนเลยเพราะยังไงสุดท้ายก็ต้องรู้อยู่ดี ตอนนี้คนทั้งมหาลัยเขาก็เริ่มรู้กันแล้วด้วยเพราะว่า....”

“เพราะว่าเลขาหน้าห้องของฉันยังไงล่ะ” ฮันคยองเป็นคนพูดรับต่อเมื่อฮีชอลเอ่ยถึง มือหนาเปิดประตูแล้วดันร่างของรุ่นน้องปีสองเข้ามาภายในห้อง

“นี่ ฮวางกวางฮี เลขาหน้าห้องฉันที่เอาข่าวพวกนั้นไปพูดต่อจนรู้กันทั้งมหาวิทยาลัย” เสียงเข้มเอ่ยไม่ดังมากนักแต่ดูมีพลังจนกวางฮีที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องต้องงอตัวเข้ากันด้วยความกลัว

“เอ่อ...แล้วข่าวพวกนั้นมันเกี่ยวข้องกับฮยอกเหรอฮะ” เรียวอุคถามต่อ

“ใช่แล้วล่ะ เกี่ยวโดยตรงเลยด้วย...คือพี่จะเลือกฮยอกแจเป็น ‘ผู้ถูกเลือก’น่ะ” ฮีชอลบอกความจริงในที่สุด

“ห๋าาา !!!!” หลายเสียงดังประสานกันอย่างแสดงความแปลกใจ ดวงตาเบิกกว้างเหมือนกันเช่นเดียวกับฮยอกแจที่อึ้งไปแล้ว

“ใช่แล้วล่ะ พี่คิดดีแล้ว ฮยอกแจมีคุณสมบัติตามที่หนังสือกล่าวไว้ทุกอย่าง และที่สำคัญที่สุด ฮยอกแจรู้มั้ย...หนังสือน่ะเป็นคนเลือกเราเองเลยนะ” ฮีชอลเดินเข้าไปบอกกับรุ่นน้องร่างเล็กที่ยังดูประหลาดใจอยู่

“ตะ แต่ว่า ผมเนี่ยนะฮะ ผมทำไม่ได้หรอกฮะ” ใบหน้าหวานใต้แก้วแว่นดูเครียดในทันที คิ้วเรียวชมวดมุ่นอย่างไม่มั่นใจ

“ทำได้ซิ ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ พี่เชื่อว่าเราทำได้” ฮีชอลพยายามพูดปลอบขวัญ แต่ก็ยังได้รับการส่ายหน้าด้วยน้ำตาคลอๆกลับมาเลย ฮันคยองเลยต้องพูดตัดบทลง

“เอาเถอะ เรื่องนี้เอาไว้ที่หลัง ตอนนี้เราต้องช่วยกันดูแลฮยอกแจให้ดี เพราะทุกปีที่ผ่านมาไม่เคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน ที่จะมีใครอื่นรู้ว่าคนไหนคือผู้ถูกเลือกก่อนการทำพิธีส่งมอบหนังสือ” เสียงทุ้มเอ่ยไปไม่วายตวัดเสียงและสายตาคมไปยังผู้ผิดกลางห้องที่ยังคงยืนตัวงอ

“หากเป็นปกติจะเกิดการวุ่นวาย สองครั้งใหญ่ๆ คือ หลังพิธีหนังสือเผื่อตามหา ‘ผู้ถูกเลือก’ กับหลัง ประกาศ ‘ผู้ถูกเลือก’”

“ครั้งแรกเพราะทุกคนอยากจะได้เป็น‘ผู้ถูกเลือก’ใช่มั้ยครับ ส่วนครั้งที่สองคง...อยากเป็นคนรักของ‘ผู้ถูกเลือก’เผื่อว่าจะได้หนังสืออะไรอย่างนั้นล่ะสิ” เยซองที่นั่งฟังมานานแสดงความเห็นยาวเหยียดจนเรียวอุคแอบหมั่นไส้ ทำหน้าหล่อตอนพูดไปด้วยทำไมก็ไม่รู้ ชิ

“อืม ใช่แล้วล่ะ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราต้องช่วยกันดูแลฮยอกแจให้ดี แต่ว่า...ฮยอกแจก็มีคนที่จะช่วยดูแลปกป้องได้อยู่แล้วนี่นา” เสียงหวานของผู้ครอบครองหนังสือคนสวยเอ่ยล้อให้ รุ่นน้องตัวเล็กได้หน้าแดง ส่วนอีกคนที่ถูกเอ่ยถึงได้แต่นั่งยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

“ผมจะดูแลฮยอกแจเองครับ”

“ดีมากซีวอน ที่ผ่านมาจะมีน้อยมากที่‘ผู้ถูกเลือก’จะมีคนรักอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อปีนี้เกิดปัญหาอย่างนี้ขึ้นมา เราเลยไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก” ฮันคยองเอ่ยชมรุ่นน้องร่างสูงที่ให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ส่วนต้นเรื่องเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง อดีตเลขาฮวางกวางฮี เตรียมรับโทษได้เลย” เสียงเข้มพูดลงท้ายจนคนที่ได้ยินต่างต้องรู้สึกหนาวๆแทน

“อ้อ อีกอย่างนะฮยอกแจถ้าเจอพวกที่มาถามหรือว่าเข้ามาจีบน่ะ เราต้องเฉยๆเข้าไว้นะ ไม่ต้องบอกหรือตอบอะไร สักพักเขาคงเลิกกันไปเองแหละ” รุ่นพี่คนสวยที่มีประสบการณ์บอกแนะนำ

“อืม...ได้ฮะ พี่ฮีชอล”

ร่างบางกำลังกังวล ต่างกับใจดวงโตของซีวอนกำลังโลดแล่นด้วยความดีใจ เพราะได้รับคำยืนยันว่าฮยอกแจได้เป็น‘ผู้ถูกเลือก’ อย่างแน่นอนแล้ว ความอึดอัดใจที่ผ่านมามันหายไปหมด ราวกับวางกระเป๋าที่เต็มไปด้วยก้อนหินหนักลงจากหลัง แต่เหนือสิ่งอื่นใดที่ทำให้เขาได้ยิ้มกว้างตอนนี้คือ เขาไม่จำเป็นต้องทิ้งฮยอกแจเพื่อเปลี่ยนไปจีบคนอื่นแทน หากเป็นอย่างนั้นจริงๆเขาก็คงทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ

.....ร่างสูงคงจะไม่รู้เลยว่าความรู้สึกมากมายที่ก่อเกิดมันเรียกว่า ความรักได้แล้วล่ะ

.

.

ทั้งหมดเดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าที่ต่างกันไป มีทั้งยิ้มกว้างหน้าบาน และกังวลใจ

“นี่ฮยอก ไม่ต้องกลัวหรอกมีซีวอนอยู่ทั้งคนนี่นา ไม่มีใครกล้าทำอะไรฮยอกหรอกน่า” กระต่ายตัวอวบเอ่ยปลอบเพื่อนร่างเล็กตามแบบของตัวเองที่ไม่คิดกลัวอะไรเมื่อเชื่อใจแล้ว

“ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอก คงไม่มีใครมาจีบฉันหรอก ฉันไม่ได้สวยขนาดพี่ฮีชอล หรือน่ารักเหมือนนายกับอุคกี้นี่นา...ฉันกังวลเรื่อง‘ผู้ถูกเลือก’ต่างหากล่ะ ฉันทำอย่างพี่ฮีชอลไม่ได้หรอกฉันไม่มีความสามารถขนาดนั้น” มือเรียวขาวจับแน่นเข้าหากัน จนมือหนาต้องเอื้อมมาแยกแล้วเข้าสอดนิ้วเข้าประสานแทน

“ไม่ต้องกังวลไปก่อนหรอกครับ ผมเชื่อว่าฮยอกทำได้ ค่อยๆเรียนรู้จากพี่ฮีชอลเดี๋ยวก็ได้เอง” ซีวอนจับมือนุ่มมาบีบเบาๆแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนคนฟังเริ่มใจเย็นลง

“โอ้ย โชว์หวานอีกแล้วโว้ยยยย อิจฉาโว้ยยยยย....อุคกี้คร้าบบบบบ” ไม่ต้องบอกว่าใคร = =”

“อะไรอีกล่ะ วันนี้จะไปกินข้าวที่บ้านอีกใช่มั้ย งั้นก็รีบเลย ไปช่วยทำกับข้าวเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยเหมือนโวยวายแต่ทำไมฟังดูยังไงก็เหมือนคนเป็นคนรักคุยกันอยู่ดี

ส่วนอีกคู่ คยูมินหวานไม่แคร์ใครเดินกันไปไกลถึงโน่นแล้ว เจ้ากระต่ายเพิ่งจะหันมาโบกมือบอกว่า ‘กลับก่อนน้าาาา’

“ฮยอกแจจะกลับเลยรึเปล่า เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ฉันว่าจะไปห้องสมุดก่อนนะ เมื่อกี้รีบออกมาหนังสือที่จะอ่านตอนสอบยังไม่ได้ยืมเลย”

ร่างสูงพยักหน้ารับแล้วทั้งสองก็เดินไปยังห้องสมุดด้วยกันระหว่างทางก็มีสายตามากมายมองตามจนซีวอนต้องคว้ามือบางมากุมไว้ แสดงความเป็นเจ้าของชัดเจนจนชายหนุ่มบางคนที่มีท่าทางว่าจะเดินเข้ามาต้องเลี่ยงไป อีกเหตุผลคงจะไม่พ้นสายตาที่คมกริบนั่นด้วย

“เดี๋ยวฉันไปเอาหนังสือที่ชั้นก่อนนะ ซีวอนรอยู่ตรงนี้ก็ได้ ฉันไปแป๊ปเดียว” ฮยอกแจหันมาบอกซีวอนที่หน้าเค้าท์เตอร์หน้าโต๊ะลุงบรรณนารักษ์คนเดิม ผ่านไปซักพัก ฮยอกแจก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเดินออกจากชั้นวางหนังสือสูงๆนั่นเลย ร่างสูงจึงตัดสินใจเดินตามเข้ามาหา

.

“ปะ ปล่อยนะ ปล่อย” เสียงหวานคุ้นหูดังออกมาจากซอกหนังสือ ทำใหต้องรีบพุ่งตัวเข้าไป

“!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ร่างสูงว่าเสียงเข้ม เมื่อเห็นคนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสามสองคน ยืนชิดร่างบาง โดยที่หนึ่งในนั้นกำลังกำแขนขาวไว้ข้างหนึ่ง

แม้ได้ยินเสียงทุ้มบอกให้ปล่อย แต่รุ่นพี่ทั้งสองคนก็ไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวยังคงกำข้อมือบางไว้แน่น ฮยอกแจพยายามดึงตัวเองออก แขนอีกข้างก็กอดหนังสือไว้แนบอก

“ไม่ปล่อยโว้ย มีอะไรม่ะ” รุ่นพี่คนที่กำแขนไว้หันมาบอกด้วยท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง

“ปล่อยแขนฮยอกแจเดี๋ยวนี้” ซีวอนกดเสียงต่ำแล้วเดินเข้าไปคว้าตัวฮยอกแจที่ยังถูกกำไว้มาชิดตัว

“ยุ่งอะไรด้วยวะ เราเจอเด็กนี่ก่อนนะเว้ย” รุ่นพี่อีกคนพูดเมื่อซีวอนจับมือของเพื่อนตนให้ออกจากข้อมือบาง

“หึ รุ่นพี่น่ะเหรอเจอก่อน คงไม่ใช่หรอก ในเมื่อฮยอกแจมากับผมเพราะผมคือแฟนของเขา” ซีวอนดึงเอามือร่างบางออกจากมือปลาหมึกจนได้ในช่วงที่ทั้งสองคนกำลังอึ้งเมื่อรู้ว่า ‘ผู้ถูกเลือก’ที่เขาเล็งไว้มีแฟนเสียแล้ว

“พวกฉันไม่เชื่อหรอกโว้ย หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะจะมีแฟนแล้ว” แถมยังหล่อมากเสียด้วย

“มีแล้วแน่นอนครับ ไม่เชื่อไปถามคนในคณะอักษรดูก็ได้ ไปกันเถอะฮยอกแจ” ร่างสูงดันร่างบางให้เดินนำออกมาจากช่องหนังสือปล่อยให้รุ่นพี่สองคนยืนอ้าปากค้างกันไป

.

.

เมื่อได้หนังสือเรียบร้อยซีวอนก็ถูกอาจารย์เรียกไปเอารายงานที่ส่งเสร็จแล้วคืน แต่ร่างสูงไม่กล้าที่จะทิ้งฮยอกแจไว้คนเดียวเลยพาไปด้วยกัน

“เดี๋ยวฮยอกยืนรอหน้าตึกตรงนี้ก็ได้ ไม่อยากเข้าไปน่ะ” ซีวอนมีท่าทีลังเลแต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปจนได้ เพราะห้องพักอาจารย์ที่อยู่ด้านหน้าสุดของตึกจึงไม่กลัวเท่าไหร่หากมีเหตุการณ์อะไรขึ้นมาก็เห็นได้ทันที

บรรยากาศยามเย็นหน้าตึกเรียนแต่กลับมีคนไม่มากอย่างปกติทำให้ฮยอกแจเดินไปนั่งตรงม้านั่งไม้ยาวตรงใต้ต้นหูกระจงเล็กๆอย่างสบายใจในบรรยากาศหนาวๆแต่มีเสื่อตัวหนาใส่อยู่ค่อยอุ่นขึ้นมาหน่อย แต่ไม่นานเสียงคนพูดคุยก็ค่อยๆดังขึ้น เพราะบรรยากาศที่เงียบๆนั้นความจริงแล้ว คณะบริหารบางส่วนกำลังเรียนในคาบเย็น และตอนนี้ก็ถึงเวลาหมดคาบ

ฮยอกแจนั่งนิ่งพยายามไม่ทำให้ตัวเองเป็นที่สนใจ แต่สุดท้ายก็เข้าอีหรอบเดิมทุกคนเริ่มจับกลุ่มคุยและมีทั้งหญิงทั้งชายเดินเข้ามาหาเขา

“ลีฮยอกแจใช่มั้ยเนี่ย มีแฟนรึยัง / เราชอบนายนะ / เป็นแฟนกันเถอะ / เห็นหนังสือรึยัง / ทำยังไงถึงได้เป็น‘ผู้ถูกเลือก’น่ะ” คำถามมากมายถูกส่งมาจนฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง แต่หากจับความได้ก็ไม่เกินไปจากเรื่องหนังสือเลย และคำพูดทั้งหลายไม่มีความจริงใจเลยแม้ซักนิด

“ฮยอกแจ” เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เพื่อนร่วมคณะของซีวอนเลิกรุมฮยอกแจแล้วหันไปมองต้นเสียงแทน

“โอ้ย อะไรว่ะ ซีวอน เรียกซะดังเชียว จะเรียกร้องความสนใจจากฮยอกแจคนเดียวรึไง พวกเราต้องแข่งกันจีบอย่างแฟร์ๆดิวะ” เพื่อนร่วมชั้นปีคนหนึ่งที่เล่นบาสด้วยกันกับซีวอนบ่อยๆเอ่ยขึ้นอย่างค่อนข้างจะสนิทสนมท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมคณะคนอื่นๆ

“ฉันไม่แข่ง และคงไม่ต้องจีบ...เพราะฮยอกแจเป็นแฟนของฉัน” ทันทีที่สิ้นเสียง เสียงฮือฮามากมายก็ดังขึ้นมีทั้งโวยวาย ไม่เชื่อ แปลกใจ จนซีวอนต้องอธิบายต่อ

“ฉันกับฮยอกแจเป็นแฟนกันตั้งนานแล้ว คยูฮยอนก็รู้เรื่อง พวกนายไม่เคยสนใจฮยอกแจเอง แต่พอฮยอกแจถูกเลือกกลับมาสนใจ ยังไงก็ตามฝากไปบอกคนอื่นๆด้วยก็แล้วกันว่า ลีฮยอกแจเป็นแฟนของชเวซีวอน” ร่างสูงคว้ามือบางของคนที่นั่งแก้มแดงอยู่ให้ลุกออกจากเก้าอี้ตัวนั้น

.

.

“ฮยอกโอเคนะครับ” เมื่อเข้ามาในรถได้ซีวอนที่ยังไม่ออกรถไปไหนก็เอ่ยถามคนที่นั่งข้างๆ

“อืม...ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเขาแค่ถามน่ะไม่ได้โดนตัวอะไร” พอคิดได้ว่า รุ่นพี่ที่ห้องสมุดกำข้อมือของร่างบางแน่นซะขนาดนั้น ก็คว้ามาดู เห็นรอยแดงเป็นนิ้วๆปื้ดอยู่อย่างชัดเจน คิดว่าไม่เกินพรุ่งนี้คงมีสีม่วงคล้ำแน่นอน

“แต่นี่ก็เป็นรอยแดงไปหมดเลยนะ เจ็บรึเปล่า”

“ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก แค่นี้เอง” ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมาสบนัยน์ตาคมด้วยรอยยิ้ม แต่พลันอ้อมกอดแกร่งก็โอบร่างบางเข้าชิดกายวางคางหนาไว้ที่ไหล่บาง

“ต่อไปนี้ห้ามอยู่ห่างผมนะ ผมจะดูแลคุณเอง” ใบหน้าที่แดงน้อยๆพยักรับเบาๆที่อกแกร่งแล้วกอดตอบ

“อืม...ฉันจะอยู่ข้างๆซีวอนไม่ไปไหนเลยล่ะ”

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

           “หือ??ทำไมวันนี้หน้าบ้านมีรถมาจอดเต็มเลยล่ะ” เมื่อซีวอนขับรถมาถึงหน้าบ้านฮยอกแจ ก็เต็มไปด้วยรถหลายคัน และมีคนจับกลุ่มยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้าประตูบ้านของฮยอกแจ ทั้งสองคนจึงช่วยกันสังเกตุดู สรุปแล้วว่าเป็นพวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยโซลทั้งสิ้น และคงไม่พ้นไปจากมาดักรอว่าที่‘ผู้ถูกเลือก’อย่างแน่นนอน

            “ทำยังไงดีล่ะซีวอน จะเข้าบ้านยังไงล่ะเนี่ย”

            “ทำไมต้องตามกันมาถึงบ้านกันด้วย อย่างนี้มันจะเกินไปหน่อยแล้ว” ร่างสูงที่ดูหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆโดยที่ตนเองไม่รู้ตัวมองตาขวางออกไปนอกรถ

            “คุณแม่อยู่ในบ้านเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” ว่าแล้วฮยอกแจก็เอามือถือเครื่องเล็กของตัวเองออกมากดโทรหามารดาของตน

“ฮัลโหล แม่ฮะ เป็นไงบ้างฮะ....คือว่าเรื่องนี้......” ฮยอกแจค่อยๆเล่าเรื่องราวให้คุณแม่เยจินฟังเมื่อคุณแม่ถามว่าทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนมากดกริ่งถามหาลูกตน

/ เฮ้อ...แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ถ้าลองเห็นลูกขึ้นมาคนพวกนั้นไม่เข้ามาฉีกเนื้อแย่งกันเลยเหรอเนี่ย /

“ฮยอกลองแอบเข้าทางหลังบ้านดูก็ได้ฮะ”

/ ไม่ได้หรอกลูก เมื่อกี้แม่ลุกไปดู ข้างหลังก็มีดักรออยู่ คงจะไม่ได้หรอก /

“ทำยังไงดีล่ะเนี่ย”

“ฮยอกครับ ไปรอที่คอนโดผมก่อนมั้ย รอให้ดึกหน่อยเดี๋ยวก็กลับกันเอง แล้วผมค่อยพามาส่ง” เสียงเข้มของซีวอนดังเข้าหูคุณแม่นักเขียนพอดี

/ เอาอย่างงั้นเลยลูก แม่ว่าอย่าเสี่ยงลงมาเลย เดี๋ยวพอหิวข้าว ง่วงนอนเขาก็กลับกันไปเองแหละ /

“เอา..อย่างนั้น ก็ได้ฮะ แล้วฮยอกจะโทรหาใหม่นะฮะแม่”

.

.

“โห กว้างจังเลย” เสียงหวานดังขึ้นในห้องชุดชั้นสิบแปดของซีวอน ห้องโทนสีน้ำเงินเข้มตามสไตล์ของทุกอย่างเป็นล้วนเป็นโทนสีเดียวกัน ทั้งโซฟา เค้าท์เตอร์ ห้องครัวแบบเปิด ห้องนอน ห้องนั่งเล่น และระเบียง

ห้องชุดห้องนี้เป็นเงินที่ซีวอนเก็บซื้อเองจากการที่ทำงานบริษัทแทนบิดาในบางส่วนที่มอบหมายให้ จะมาอยู่บ้างแล้วแต่วัน วันไหนที่บ้านอยากให้ไปงานสังคมด้วย หรือว่ามิรินให้ไปส่งแล้วอยู่คุยกับที่บ้านจนดึกก็ไม่ได้กลับมา แต่หากไม่มีอะไรชีวิตของซีวอนก็อยู่ที่นี่ซะส่วนใหญ่

“นั่งก่อนซิ เดี๋ยวผมโทรสั่งอาหารมาให้นะ ทานอะไรดีล่ะ” เพราะเวลาล่วงเลยเข้าช่วงค่ำแล้วทั้งสองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย

“เอ่อไม่ต้องหรอก ปกติซีวอนสั่งอาหารทานเหรอ”

“ถ้าอยู่คนเดียวที่นี่ก็สั่งเอา ผมทำไม่เป็นหรอก”

“งั้น..ฉันทำให้กินนะ” ซีวอนยิ้มรับ แล้วนำร่างบางเข้าไปในครัว ฮยอกแจเห็นของที่มีอยู่ไม่มากนักทั้งในตู้เย็นและอย่างอื่นก็พอจะทำอาหารง่ายได้ซัก สองสามอย่าง ระหว่างนั้นลูกมือร่างใหญ่ก็คอยช่วยอยู่ตลอด

“นี่ครับ” ร่างสูงคอยส่งโน้นส่งนี้ให้ตามที่ฮยอกแจอยากได้ นัยน์ตาคมเห็นภาพที่ปรากฏแล้วก็อดยิ้มออกมาบางๆไม่ได้ ร่างบางทำอาหารได้อย่างคล่องแคล่วและตั้งใจ

“ขอบคุณนะที่ทำอาหารให้ผมทาน”

“หือ? ยังไม่เริ่มทานเลย ทำไมรีบขอบคุณซะแล้วล่ะ” ร่างบางที่ดูแปลกใจเล็กน้อยหันหน้ามาหาเมื่ออาหารทุกอย่างถูกจัดลงจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เลยถามกลับไปด้วยคำถามคลอรอยยิ้ม

“ก็ผมไม่ได้มีใครมาทำอาหารให้อย่างนี้นานแล้วตั้งแต่เด็กน่ะ”

“แต่ว่าฉันน่ะ...อยากทำให้ซีวอนทานตั้งนานแล้วล่ะ วันนี้มีโอกาสได้ทำแล้วดีใจมากๆเลยนะ” นัยน์ตาหวานสบบอกความจริงในใจที่เก็บมานานอย่างที่เคยบอกไว้ ร่างสูงเดินเข้ารวบเอวบางมากอดเบาๆอย่างเต็มตื้นในใจ แล้วผละออก เรียวปากบางที่ตนเองเคยสัมผัสมาแล้ว ลอยเด่นอยู่ใกล้ทำให้ร่างสูงไม่ยอมพลาดที่จะได้ชิมรสชาติที่มันหวานจนติดลิ้นซะขนาดนั้น มือหนาคว้าเอาแว่นเก้วที่บดบังใบหน้าหวานแดงก่ำนั่นออก

ริมฝีปากบางที่เม้มน้อยๆในคราแรกถูกเรียวปากร้อนขบเม้มจนต้องเผยออกรับ ร่างสูงที่อยากชิมรสชาตินั้นไม่รอช้า ส่งลิ้นร้อนเข้าซึมซับรสชาติทันที  ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดกวาดเอาน้ำหวานนั้นมาชิมจนทั่ว ลิ้นเล็กที่หดหนีในบางคราแต่ก็ถูกลิ้นหนาดุดดันให้จูบตอบรับอย่างเผลอไผลจนได้

มือหนารั้งเอวบางให้เข้าชิดมากขึ้น ข้างหนึ่งที่วางอยู่ตรงสะโพกบางเริ่มสัมผัสไปที่เนื้อนวล มือหนาไล้วนขึ้นไปเรื่อยจนเสื้อตัวบางร่นขึ้นสูง ในขณะที่ริมฝากของทั้งสองยังแนบสนิท มือหนาลูบไปตามตัวขาวที่นวลนิ่มไปทั่วจนมาถึงแผ่นอกบาง ริมฝีปากหนาผละออกมาให้ร่างบางได้หอบอากาศเข้าหายใจ แต่ก็ยังไล้ขบเม้มตามหูบาง และซอกคอขาวที่หอมกลิ่นกรุ่น

“อ้ะ...อืม...” เสียงหวานร้องครางเมื่อมือหนาเคล้นคลึงไปที่ยอดอกสีสด แต่ก็ถูกกลบเสียงด้วยริมฝีปากร้อนอีกครั้ง

มือหนาที่บดคลึงยอดอกราวเจอของเล่นที่ถูกใจ ทำให้ฮยอกแจไร้เรียวแรงแขนทั้งสองข้างต้องควานหาที่เกาะเป็นแขนแกร่งของซีวอน

“อื้อ อ้ะ...ซีวอน” ซีวอนยอมผละออกจากรสหวานที่ยังติดใจ มือหนาเลิกเสื้อตัวบางขึ้นสูง แล้วลดหน้าลงไปที่แผ่นอกขาวเพื่อชิมรสจากยอดอกสีหวานนั่นแทน

“อื้อออ อ้า.....” ฮยอกแจแทบยืนไม่ไหว เพราะถูกปลุกเร้าอย่างเร่าร้อนร้องครางเสียงหวานน่าฟังจนคนทำยิ่งได้ใจ กดจูบสร้างรอยกุหลาบไปทั่ว

ครืดดด ครืดๆๆ

เสียงลักษณะคล้ายวัตถุสั่นสะเทือนดังขึ้นไม่ไกลแต่เมื่ออยู่ในห้องที่ไม่มีเสียงอื่น คนที่ยืนหอบหายใจ ปล่อยเสียงครางหวานในอ้อมแขนก็ได้ยินชัดขึ้นมา

“ซี...ซีวอน...ทะ โทรศัพท์...อื้อ..รึเปล่าน่ะ” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างยากลำบากเมื่อร่างสูงยังคงพอใจกับยอดอกและซอกคอขาวของตนไม่เลิก

“อืม...” ซีวอนครางรับในลำคอเบาๆ แล้วเม้มๆแรงที่ยอดอกที่ขึ้นสีสดกว่าเคยอีกครั้งอย่างหนักๆเหมือนเป็นการส่งท้าย ก่อนที่จะจูบไปที่ริมฝีปากเรียวอีกครั้งแล้วจึงยอมผละออกมา ปล่อยให้ร่างบางยืนพิงขอบเค้าท์เตอร์หอบหายใจด้วยใบหน้าสีแดงก่ำอย่างหมดแรง เสื้อตัวบางที่ถูกเลิกขึ้นยังคงไม่ได้ถูกเอาลงเมื่อเจ้าของไร้เรี่ยวแรงแม้จะยืน จนต้องค่อยนั่งพิงหลังแล้วรูดตัวลงพื้น คงต้องรอให้หัวใจเต้นช้าลงกว่านี้หน่อย

.

.

/ ฮัลโหล ซีวอน!!! ทำไมเพิ่งจะรับโทรศัพท์มิรินล่ะ อยู่ไหนเนี่ย วันนี้ไม่กลับบ้านรึไง เกิดเรื่องแล้วรู้รึยังน่ะ /

เสียงแหลมพูดออกมาเป็นชุดเมื่อเจ้าของเครื่องยอมรับเสียที เพราะกลับมาถึงคอนโดก็ปิดเสียง วางไว้ที่โต๊ะหน้าทีวี แล้วหายเข้าไปทำอาหารและชิมของหวาน(?) ราวชั่วโมงกว่าโดยไม่สนใจมือถือตัวเองเลย

“อยู่คอนโดน่ะครับ มีอะไรงั้นเหรอ”

/ ก็เพื่อนมิรินนะซิ โทรมาหาบอกว่า เขารู้กันหมดแล้วว่าฮยอกแจได้เป็น ‘ผู้ถูกเลือก’น่ะจริงๆรึเปล่า จริงใช่มั้ย /

หญิงสาวเอ่ยอย่างตื่นเต้น ร่างสูงเมื่อได้ยินมิรินพูดถึงเรื่องนี้ก็หันไปมองคนที่ยังนั่งหอบหน้าแดงอยู่แล้วเดินหนีออกไปคุยที่ระเบียงนอกห้องแทน

“อืม ครับ เรื่องจริง วันนี้รุ่นพี่ฮีชอลเรียกเราไปคุยกันมาแล้ว”

/ ว้าวววว จริงๆด้วยเห็นมั้ยๆ เย้ๆๆๆ งั้นสิ่งที่เราหวังไว้ก็ใกล้เป็นจริงแล้วซินะ ว้าวววว /

“อืม...ก็คงอย่างนั้น....” เสียงทุ้มตอบนิ่งๆแต่ว่าหารู้ไม่ว่าในใจดวงโตของซีวอนกำลังรู้สึกผิด ทุกอย่างเป็นเพราะเขาเองก็รู้อยู่ก่อนแล้วว่าฮยอกแจจะได้เป็น‘ผู้ถูกเลือก’หากเขารู้ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับพวกที่รออยู่ข้างนอกบ้านของฮยอกแจและที่มหาลัยทั้งหลายนั่น

/ งั้นซีวอนต้องทำให้ฮยอกแจหลงเสน่ห์เข้าไว้นะ เดี๋ยวไม่รู้ว่าพอใครมาจีบแล้วจะมาบอกเลิกซีวอนรึเปล่าน่ะซิ ดูอย่างตอนซีวอนขอเป็นแฟนซิ แค่ดูแลนิดหน่อยก็ยอมเป็นซะแล้ว /

“ฮยอกแจไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ” เสียงเข้มเผลอพูดเสียงดัง อีกทั้งด้วยน้ำเสียงเจือความโมโหจนอีกฝ่ายตกใจ

/ อะ อะไร ซีวอนเสียงดังทำไมน่ะ ทำไมต้องทำเหมือนโมโหด้วยล่ะ ซีวอนไม่เคยพูดอย่างนี้กับมิรินเลยนะ /

มิรินรีบว่ากลับอย่างรวดเร็วและไม่พอใจเพราะซีวอนไม่เคยเสียงดังใส่เขาอย่างนี้

“...ขอโทษ...แต่ว่าฮยอกแจไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก เขาไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจอะไรง่ายดายอย่างนั้น...เอาเป็นว่าช่วงนี้ผมคงต้องดูแลฮยอกแจเป็นพิเศษคงไม่ได้คอยไปรับไปส่งคุณเท่าไหร่นัก” ซีวอนพยายามพูดให้น้ำเสียงเบาลงแม้จะรู้สึกยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

/ ก็ได้ มิรินเข้าใจ...เข้าใจว่าซีวอนกำลังพยายามเพื่อมิรินอยู่ อดทนเพื่อมิรินหน่อยนะซีวอนนะ /

“อ่ะ...อืม”

ร่างสูงรับคำอย่างไม่เต็มเสียงมากนักเมื่อยังไม่เข้าใจจิตใจตัวเองเลยซักนิด เขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเมื่อต้องเป็นแฟนกับฮยอกแจ แค่รู้สึกผิดเท่านั้น และที่สำคัญเขารู้สึกดีกับการได้อยู่ข้างๆฮยอกแจได้เห็นหน้า ได้ดูแล หนำซ้ำไหนจะความเผลอไผลที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ มันช่างยากเกินกว่าจะถอนตัวกลับมาแล้ว รสชาติหวานล้ำที่ได้ชิมเพียงครั้งแล้วอยากชิมอีกเรื่อยๆนั่นหวานเกินไปจริงๆ...ลีฮยอกแจ

.

.

หลังจากวางสายหญิงสาวแล้วซีวอนก็กลับเข้ามาที่ด้านในเห็นร่างบางนั่งหันหลังให้อยู่บนเก้าอี้โต๊ะกินข้าวก็เข้าสวมกอดจากด้านหลัง

“ทานไปก่อนก็ได้นี่ครับ”

“เอ่อ..คือฉันอยากรอน่ะ” ร่างบางก้มหน้าก้มตาตอบอย่างเขินอาย

แล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหารจนเสร็จเรียบร้อย ซีวอนและฮยอกแจช่วยกันล้างจานแล้วจึงมานั่งรอเวลาที่หน้าโทรทัศน์ ซีวอนที่เอาเอกสารการเรียนและเอกสารงานบริษัทบางส่วนที่พ่อให้เอามาศึกษาขึ้นมาอ่าน ส่วนร่างบางดูโทรทัศน์ไปเรื่อย ไม่นานหัวกลมก็สัปหงกจนร่างสูงต้องช้อนคอบางมาวางที่ตักหนาของตน

.

“อือ...กี่โมงแล้วเนี่ย”

ผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน ร่างบางก็สลึมสลือขึ้นมาถามหาเวลา

“อืม..จะตีหนึ่งแล้วล่ะ” ร่างสูงที่เผลอหลับตามไปเล็กน้อยตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าอีกคนขยับตัว

“ห่ะ จะตีหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย” ร่างบางเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ

            “ตายล่ะ แม่หลับแล้วแน่เลย” มือบางคว้าโทรศัพท์ตนเองกดโทรหาบุพการี แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆแม้จะหลายครั้งแล้วก็ตาม

            “ผมว่าฮยอกค้างที่นี่เลยก็ได้นะครับ คุณแม่คงหลับไปแล้วล่ะ” ซีวอนเอ่ยบอกร่างบางที่ยังกดโทรศัพท์ไม่เลิก

            “เอ่อ...แต่ว่า.....”ร่างบางนึกถึงภาพในห้องครัวเมื่อครู่ก็เกิดอาการหน้าแดงโดยรู้สาเหตุขึ้นมาทันที

            “จะกลับไปตอนนี้คุณแม่ก็คงไม่รู้ว่าเราไปหรอกครับ โทรไปหายังไม่รับเลย นอนที่นี่เถอะ ดึกแล้วด้วยนะ” สุดท้ายฮยอกแจก็ต้องพยักหน้ารับจนได้

ซีวอนเลือกเสื้อผ้าของเขาตัวที่คิดว่าเล็กที่สุดให้ฮยอกแจได้เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานกลิ่นหอมก็โชยออกมาพร้อมกับร่างบางที่ใส่เสื้อยืดสีขาวตัวเล็กสุดของเขาแต่กลับยาวถึงเข่าบาง กับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายสก็อตตัวเล็กที่แม่เขาซื้อมาให้นานแล้วแต่ไม่ได้ใส่เพราะคงจะเล็กเกินไป และมันก็เล็กเกินไปจริงๆเพราะเมื่อร่างบางใส่ก็สั้นขึ้นมาเหนือเข่าของเรียวขาแล้ว

ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าหวานไร้แว่นแก้วเพราะถอดออกตอนอาบน้ำ และชุดที่แสนจะเป็นใจกับกลิ่นหอมๆทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อร่างสูงออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดสบายๆเสื้อยืดสีเทาและกางเกงผ้ายืดขายาวหลวมๆสีเดียวกัน กลับไม่เห็นใครในห้องที่ควรอยู่ ขายาวก้าวออกไปก็เจอกับก้อนผ้าห่มที่เขาเอาออกมากองบนเตียงในห้องตอนที่ฮยอกแจไปอาบน้ำกองอยู่บนโซฟาหน้าทีวี และข้างใต้ผ้าห่มนั่นคงไม่พ้นมีร่างบางๆนั่นอยู่

“อ้ะ...ว้าก” ร่างบางร้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆร่างของตนเองก็ลอยขึ้น

“ไปนอนบนเตียงในห้องเลย ทำไมต้องมานอนที่นี่ด้วยล่ะหือ? ข้างนอกหนาวออกอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เสียงทุ้มพูดพลางอุ้มเอาร่างบางในอ้อมกอดพร้อมกองผ้าห่มเดินกลับเข้ามาให้ห้องนอน

“ก็....ซีวอนจะได้นอนสบายๆไง ฉันนอนตรงนู้นก็ได้ ฉันตัวเล็กนอนได้” ร่างบางยังคงพยายามบอกด้วยหน้าสีชมพูเรื่อๆ

“นอนบนเตียงด้วยกันเนี่ยแหละครับ มีใครที่ไหนให้แฟนตัวเองนอนที่อื่นบ้างล่ะ หืม?...คิดอะไรอยู่รึเปล่าเนี่ย” ร่างสูงที่วางฮยอกแจลงบนเตียงแล้วตามลงไปนอนทาบทับก็เห็นอาการแก้มแดงไม่เลิกนั้นก็ถามออกไปตรงๆ

“ฉะ..ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อยนะ” ดวงหน้าหวานเบนหลบออกไปหนีสายตากรุ่มกริ่มสื่อความหมายนั่น

“หึหึ ไม่ต้องกังวลหรอก ผมไม่ทำอะไรแล้ว นอนเถอะครับ” ซีวอนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วผละออกมานอนข้างๆ มือหนาลูบไปที่กลุ่มผมนิ่มแล้วจับช้อนให้ร่างบางนอนเคียงกัน

“ราตรีสวัสดิ์นะ ฮยอกแจ” ริมฝีปากหนาค่อยนาบลงบนหน้าผากมน เสียงหวานบอกราตรีสวัสดิ์กลับมาเบาๆแล้วค่อยๆหลับไปในราตรีที่มีอ้อมกอดแกร่งคอยปกป้องอย่างอุ่นใจ

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

วอนฮยอกก้าวหน้า แบบว่า วอนไม่อยากผละออกมาจากฮยอกเลย แอร้ยยยยย >////<

ตอนหน้า ...เมื่อมีใครอีกคนที่หอมสะกิดจมูกกระต่ายน้อย !!!!!

ช่วงนี้งานจะเบาๆลงแล้วนะ อาจจะ(เน้นว่า อาจจะ) อัพบ่อยขึ้นเหมือนเดิมเน้าะๆๆๆๆ (บอกตัวเองเหอะ = =")

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ คะแนนโหวต และที่เข้ามาอ่านเน้าะ

ปล. กิ้บไม่เคยขอคอมเม้นต์ เพราะรู้ว่ารีดเดอร์เขาไม่อยากเม้นให้
แต่ก็รู้สึกเหมือนเราพูดคนเดียว ไม่มีใครคุยตอบน่ะ พูดคุยกันได้นะ กิ้บโอเคกับทุกอย่างแค่ใช้คำที่ถนอมน้ำใจก็พอ เพราะกิ้บเป็นคนเสียน้ำตาง่าย หวานให้กันหน่อยนะ ^u^

ปลล. แหะๆ *หัวเราะแห้งๆ* ข้างบนนั่นน่ะ ^ กิ้บอยู่ในช่วงอ่อนไหวง่ายไปชั่วครู่ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณหลายๆคนที่ เม้นเพิ่มให้นะ ^^ แค่ให้คนละเม้นกิ้บก็ดีใจแล้ว หุหุ