Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 17 : *Flip Love*: Chapter 16 จูบครั้งที่สอง (100%)

Chapter 16 จูบครั้งที่สอง




                 “อ่ะ ซองมิน”

ถุงกระดาษสีธรรมชาติไร้ลวดลายมัดปากด้วยโบว์สีม่วงอ่อนวางไว้หน้ากระต่ายตัวน้อย(?) ซองมินที่กำลังนั่งรอคยูที่ต้องกลับบ้านไปดูออเดอร์ และเพื่อนๆที่นัดกันว่าจะทำรายงานที่ใกล้จะเสร็จแล้วอีกครั้ง

“อะไรเหรอ อุคกี้..!!! ขนมเหรอ” จมูกกระต่ายสัมผัสได้ไวอย่างทุกที เมื่อได้รับการพยักหน้ารับก็รีบแกะห่ออกทันที

“ว้าว...ครัวซองเหรอ” เสียงดูเบาลงหน่อยเมื่อเห็นของข้างใน

“อืม อบกับคุณแม่เมื่อเช้าน่ะ ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ”

“ก็ครัวซองมันจืดอ่ะ ไม่ทาช็อคโกแลตหรืออะไรหน่อยเหรอ T^T”

“โธ่ นึกว่าอะไร แท่แด้น ~” เรียวอุคหยิบเอา กล่องพลาสติกทรงกระบอกเล็กๆออกมา ด้านในเป็นซอสสีเหลืองครีม

“ว้าว คัสตาร์ดฟักทอง~ อุคกี้น่ารักที่สู้ดดดด เลย อิอิ” ชมเพื่อนตัวเล็กเรียบร้อย ซองมินก็เริ่มจัดการทำลายของฝากลงท้องทันที

“อาอ่อยอังเอยอ่ะ” (อร่อยจังเลยอ่ะ)

“เรียวอุคครับไม่ทำให้ผมบ้างเหรอ ให้แต่ซองมินเนี่ย” เยซองมาถึงโต๊ะตัวประจำทันพอดีที่ซองมินจัดการกองครัวซอง

“ไม่หรอก..ก็เดี๋ยวนายต้องไปที่บ้านฉัน...อยู่ดีนี่นา” เสียงหวานเอ่ยเบาลงเรื่อยๆด้วยใบหน้าที่หลบจากสายตากรุ่มกริ่มนั่น

“ผมล่ะดีใจจริงๆ ที่อุคกี้ไม่ลืม แหมอย่างนี้ กำลังฝึกการเป็นที่ดีแฟนผมอยู่ใช่มั้ยเนี่ย” ใช่เลย เยซอง คอนเซ็ปถูกต้องเสมอ หน้าด้านเข้าไว้ ==”

“ฮึ้ยยย ไหนนายว่าจะไม่กวนฉันเวลาอยู่มหาลัยยังไงล่ะ”

“อ่าว ก็ตอนนั้น อุคกี้ไม่ได้ตอบรับเลยนี่นา ผมตามอีกครั้งทีหลังแบบไม่มีข้อแม้ขอนี้ อุคกี้ก็ยอมนี่ครับ หึหึ”

“อ้ากกก ฉันอยากจะบ้าตาย นายนี่มัน หน้า...”

“น่ารัก ใช่ม่ะครับ ฮ่าๆๆๆ” ไม่ทันที่เสียงหวานจะเอ่ยว่าคนหน้าหนาช่างแถออกมาจบ เยซองก็พูดทับขึ้นมาอย่างกวนๆ

“ซองมิน เอามากินบ้างซิ หิวจังเลย” ฮยอกแจเดินมาพร้อมกับซีวอนหลังจากที่ไปหอสมุดเพื่อยืมหนังสือมาประกอบรายงาน

“เอาอิ” (เอาซิ)

“อื้ม อร่อยจังเลย อุคกี้” ฮยอกแจกัดครัวซองเข้าไปคำใหญ่จนล้นเลอะที่มุมปาก

“ซีวอน กินมั้ย” คนตัวขาวหันมายื่นขนมอบในมือให้คนรัก แต่ซีวอนกลับส่ายหน้ายิ้มๆแล้วยื่นมือหนามาเช็ดครีมคัสตาร์ดฟักทองที่มุมปากฮยอกแจเข้าปากตัวเองแทน

“อืม...อร่อยดีนะครับ” ไม่รู้ว่าอะไรที่อร่อยกันแน่ ฮยอกแจหน้าแดงก่ำกัดปากล่างตัวเองอย่างอายๆ ภาพที่คนทั้งสองไม่รู้เลยว่า มันหวานเหมือนคัสตาร์ดนั้นอยู่ในสายตาเพื่อนที่เหลือเพราะหลุดเข้าไปอยู่ในโลกกันสองต่อสองเสียแล้ว

“อ่ะแฮ่ม ไอวอน พวกฉันยังอยู่ตรงนี้นะเว้ย อย่ามาทำตัวเหมือนไอคยู โชว์หวานเรื่อยเปื่อย ฉันอิจฉาโว้ยยยย” เยซองเรียกคนทั้งสองออกมาจากโลกด้วยน้ำเสียงโวยวายแต่พาลทำให้คนฟังหน้าขึ้นสี

“แกก็จีบเรียวอุคให้ติดซะทีสิ จะได้ไม่ต้องมาอิจฉาฉันกับไปคยูมันน่ะ”

“อุคกี้ครับได้ยินมั้ยครับ ผมน่าสงสารเห็นมั้ย ใจอ่อนหน่อยเถอะครับ” เยซองหันหน้าแก้มซาลาเปาของตัวเองมาทำท่าน่าสงสารให้คนร่างเล็กเห็นแต่ดูน่าจะดูน่าหมั่นไส้มากกว่าน่ะนั่น

หลังจากที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานไม่นาน คยูฮยอนก็กลับมาจากร้านและเริ่มทำงานส่วนสุดท้ายกัน

Rrrrrrrr

“สวัสดีฮะ คุณตา คิดถึงจังเลย” ฮยอกแจหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมากดรับและลุกจากโต๊ะออกมาคุยเพื่อไม่ให้รบกวนเพื่อนคนอื่นที่คุยเรื่องงานกันอยู่

“ตาก็คิดถึงเราเหมือนกัน อยู่มหาลัยอยู่เหรอ”

“ฮะ ทำรายงานกันอยู่น่ะฮะ ฮยอกคิดถึงคุณตาจังเลย สอบเสร็จแล้วฮยอกจะไปหาคุณตาทันทีเลยนะฮะ” เสียงหวานบอกคิดถึงหวานจ๋อยทำเอาคุณตาที่คิดถึงหลานชายคนเดียวหายคิดถึงขึ้นมาหน่อย

“เอาเถอะ แค่กๆ ถึงจะเป็นปีแรกก็ตั้งใจเรียนละกัน”

“คุณตา ไม่สบายเหรอฮะ”

“ก็เรื่อยๆน่ะ คนแก่ก็อย่างนี้ เดินตากฝนนิดเดียวก็เป็นหวัดซะแล้ว”

“ไปเดินตากฝนในทุ่งอีกแล้วใช่มั้ยฮะ ดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ ฮยอกเป็นห่วงจัง”

“อืมๆ ตารู้แล้ว ไปทำงานเถอะ ตาคิดถึงเราเฉยๆ”

“ฮยอกก็คิดถึงคุณตานะฮะ ฮยอกไปทำงานต่อก่อนแล้วนะ แล้วฮยอกจะโทรไปหานะฮะ ” ฮยอกแจกดวางสายลงด้วยใจที่ทั้งคิดถึงและเป็นห่วงคุณตา แม้ว่าคุณพ่อจะอยู่ที่บ้านสวนกับคุณตาแต่ว่าก็อดห่วงไม่ได้

ทั้งหมดนั่งทำงานกันต่อจนเสร็จในที่สุด รายงานชิ้นโตของอาจารย์ตาสวยที่ได้คะแนนคุ้มค่าจริงๆชิ้นนี้

“โอ้ย เสร็จซะที” เยซองทิ้งตัวลงบนตักนิ่มของเรียวอุคหลังจากที่ปิดโน๊ตบุ้คเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“นี่ ไม่ต้องเลยนะ ลุกไปเลย เผลอไม่ได้เลยเชียว” มือบางพยายามผลักศีรษะของเยซองออกจากตักของตัวเอง แต่คนหน้าหนาบนตักมีเหรอจะสน หนำซ้ำยังซุกหน้าคมไปที่หน้าท้องบางให้เจ้าของได้แก้มแดง

“อืม...หอมจังเลย”

“นี่ ไอเย่ ไหนว่าพวกฉันว่าอย่าโชว์หวาน แกจะอิจฉาไงล่ะ” ซีวอนว่าขึ้นอย่างหมั่นไส้เล็กๆ

“แกก็ไปทำกับฮยอกแจมั่งซิ ฮยอกแจยอมให้แกนอนตักอยู่แล้ว แต่นี่อุคกี้ยังไม่ยอมเว้ย ฉันต้องพยายามเองเนี่ย พวกแกเห็นมั้ย”

แถไปได้เรื่อยอีกแล้ว = =”

“นี่คยู เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของให้คุณแม่ก่อนกลับบ้านหน่อยได้มั้ยอ่ะ” กระต่ายตัวอวบหันมาบอกคนรักด้วยแววตาออดอ้อนแปลกๆ

“ปกติก็แวะซุปเปอร์มาเก็ตอยู่แล้วนี่ครับ วันนี้มีอะไรพิเศษรึไง”

“โหย คยูอ่ะ รู้ทันอีกแล้ว ก็...รู้สึกเหมือนคุณแม่บ่นๆว่าอยากินขนมต็อกร้านคุณป้าเจ้าประจำน่ะ” ซองมินก้มหน้าก้มตามองเท้าตัวเองที่เอาเขี่ยพื้นไปมา

“หืม...อยากกินเองใช่มั้ยครับเนี่ย” สายตาคมไม่เคยพลาดจริงๆ

“อืม...ก็เอาไปฝากคุณแม่ด้วยไง นะนะนะ” ตอนแรกเอานิ้วชี้จิ้มๆกันอย่างน่ารักแล้วก็จบที่การอ้อนเช่นเคย คยูฮยอนยิ้มไปส่ายศีรษะไปกระต่ายของเขาน่าเอ็นดูกว่าใคร เจออย่างนี้แล้วใจอ่อนทุกที

.

.

“เอ่อ...ซีวอน เดี๋ยวจะต้องรีบไปไหนต่อรึเปล่า” ร่างเล็กนั่งอยู่ในรถที่แล่นไปสู่ร้านหนังสือ ReadMe ที่ทำงานพิเศษประจำถามคำถามขึ้นอย่างเกรงใจ

“ไม่มีนะครับ มีอะไรรึเปล่า หืม?”

“คือ...เข้าไปในร้านกับฉันหน่อยได้รึเปล่าน่ะ” น้ำเสียงฟังดูเกรงใจนั้นทำให้ซีวอนสงสัยเล็กน้อยและไม่ได้เห็น ริ้วแก้มแดงๆของฮยอกแจ

.

.

“พี่ชินดงฮะ....คือ...” ฮยอกแจเดินนำเข้ามาในร้านและหยุดยืนที่หน้าเค้าท์เตอร์ที่มีเจ้าของร้านหุ่นน่าอบอุ่นยืนอยู่

“มาแล้วเหรอเรา อ้าวว่าไงว่าที่แฟนน้องพี่ วันนี้ก็มาส่งเหรอ” ซีวอนแอบยิ้มขำกับคำทักทายนั่นแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

“คือ... ซีวอนเขาไม่ใช่ว่าที่แฟนน้องพี่แล้วฮะ” ฮยอกแจก้มหน้าก้มตาบอกด้วยความเขิน

“หืม???” ชินดงเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ

“เราเป็นแฟนกันแล้วน่ะครับ” ซีวอนเป็นฝ่ายบอกต่อเองเพราะท่าทางฮยอกแจยังไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่ ดูจากด้านข้างก็เห็นใบหูขาวที่แดงไปหมดแล้ว

“ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็มีจนได้ซิน่า ดูแลน้องพี่ให้ดีล่ะเรา” ชินดงหัวเราะร่วนแล้วหันไปสั่งคำกับซีวอน

“ก็ผมสัญญาพี่ไว้แล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้ผมก็เลยจะมาบอกพี่ เดี๋ยวพี่รู้ทีหลังจะโกรธผมเอา” ฮยอกแจเห็นสายตาล้อเลียนของชินดงเลยชิงพูดก่อนที่จะมีถ้อยคำที่เหมือนสายตาต่อมา

“โธ่ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากให้มีใครมาดูแลเรา กลับบ้านดึกๆ ตัวเล็กแค่นี้น่าเป็นห่วงจะตายไป”

“พี่ชินดงต่อไปนี้ผมจะดูแล คอยรับคอยส่งฮยอกแจหลังเลิกงานที่ร้านพี่ทุกวันเองครับ”

“ดีมากเลย พี่ค่อยวางใจหน่อย เอาอย่างนี้ถือว่าพี่ให้เป็นของขวัญแสดงความยินดี อยากได้เล่มนั้นไม่ใช่เหรอไปเอาซิ” ชินดงหันมาบอกกับลูกน้องร่างเล็กที่ยังแก้มแดงอยู่

“พี่ให้ผมจริงเหรอฮะ...ว้าวววว” ร่างบางร้องไชโยลั่นเมื่อได้รับการพยักหน้าย้ำว่าใช่อีกครั้ง ก็รีบหมุนตัวเข้าไปส่วนในของร้านทันที

.

.

“หนังสืออะไรเหรอครับฮยอก” ซีวอนที่เห็นท่าทางดีใจของฮยอกแจแล้วก็อดถามไม่ได้

“หนังสือเก่าน่ะเขาไม่ผลิตแล้ว พี่ชินดงได้มาสองเล่มแต่แกบอกว่า จะให้ก็เสียดายเลยกะว่าจะให้เป็นของขวัญในโอกาศพิเศษ สำคัญๆน่ะ” ร่างบางง่วนกับการไล่หาตามชั้นหนังสือส่วนตัวของชินดง ที่ไม่ได้เกี่ยวกับส่วนหน้าร้านไปทีละเล่ม ปากเรียวเอ่ยตอบไปมือและตาก็ไล่ไปเรื่อยๆ

“ผมช่วยนะ ชื่อเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

“เรื่อง ความสุขตลอดกาลในหนึ่งร้อยวินาที น่ะรู้สึกว่าสันหนังสือจะเป็นสีแดงๆเก่าๆหน่อย” หน้าคมพยักรับแล้วช่วยดูจากชั้นหนังสือแถวบนเพราะร่างเล็กสูงไม่ถึง มือหนาไล่ไปเรื่อยจากซ้ายมาทางขวา ทางฮยอกแจที่ก้มหน้าก้มตาหาชั้นด้านล่างก็หาจากทางขวามาทางซ้าย

“ฮยอกแจ เล่มนี้รึเปล่าครับ” ซีวอนหยิบหนังสือเล่มหนาไม่มากขอบสีแดงปกสีขาวที่เริ่มมีสีเหลืองตามขอบออกมาจากชั้น

“อ้ะ เล่มไหนเหรอ” ร่างบางผลันได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยก็รีบลุกขึ้นอย่างดีใจทันทีแต่เมื่อยืดตัวขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง ใบหน้าหวานกลับอยู่ชิดกับอกแกร่ง ดวงตาที่สบกันห่างเพียงมือกั้น

นัยน์ตาคมสบกับนัยน์ตาหวาน ภาพและความรู้สึกครั้งเมื่อได้สัมผัสและลิ้มรสริมฝีปากเรียวหวานเมื่อหลายวันก่อนนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง

เรียวปากสีสดที่หวานช่ำเผยอออก ดวงตาใต้แว่นแก้วที่ได้สบแล้วรู้ว่าใสแค่ไหน กลิ่นหอมอ่อนๆที่ได้กลิ่นทุกครั้งเมื่อเข้าใกล้ ทั้งหมดสะกดเรียกให้ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าคมเข้าใกล้เพื่อแนบเรียวปากร้อนของตนเองไปชิมรสหวานที่ยังชิมไม่ถึงใจในคราก่อน

เมื่อได้แนบนิ่มลิ้มรสภายนอกแล้ว รสชาติหวานที่มาติดปลายลิ้นนั้นก็สั่งให้ร่างสูงต้องดุนดันริมฝีปากบางให้เปิดออก ฮยอกแจเปิดเรียวปากออกน้อยๆ แต่ก็ต้องตกใจเพราะลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาอย่างต้องการช่วงชิงเอาลมหายใจไปนั่น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดความหวานนั้นราวกับกระหายจนร่างน้อยเริ่มรับไม่ทัน ใบหน้านวลขาวที่สาดสีแดงเชิดเงยขึ้นตามแรง ลิ้นเล็กที่ไม่รู้วิธีจูบกลับถูกลิ้นหนาสะกิดสอนให้รู้จักการับรสความหวานจากจูบ รสจูบแรกลองยิ่งหวานถูกใจซีวอน

มือหนาคว้าเอวบางให้ชิดกายแกร่งของตนยิ่งขึ้น อีกข้างช้อนที่ท้ายทอยบางปรับใบหน้าเรียวรับกับองศาให้ยิ่งแนบริมฝีปากได้สนิทยิ่งขึ้น

“อืม...” ร่างบางรู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างไร้เรียวแรงจึงต้องยกมือขึ้นคล้องคอหนาราวกับหาที่ยึดไว้ไม่ให้ล้มไป แต่เมื่อเหมือนจะแทบหมดลมหายใจ ร่างสูงก็ยังไม่ผละเรียวปากหนาออก

“อื้อ” ฮยอกแจเปลี่ยนจากคล้องคอมาเป็นทุบเบาๆไปที่ไหล่หนาแทน ซีวอนจึงได้สติละออกจากเรียวปากบางที่ตอนนี้บวมเจ่อชัดหนัก

“แฮ่กๆ” ฮยอกแจยืนพิงหลังตนเองไปที่ชั้นวางหนังสือหอบหายใจน้อยๆ เรียวปากแดงฉ่ำจากการจูบมาราธอนสำหรับมือใหม่หัดจูบ ทำเอาคนมองต้องยกมือหนาขึ้นลูบ โดยที่อีกข้างก็ยังไม่ผละจากเอวบาง

“แดงไปหมดเลย” คำพูดที่ไม่ได้ทำให้สีแดงสดบนเรียวปากลดลงแต่กลับไปเพิ่มสีแดงบนดวงหน้าหวานให้สดขึ้นแทน ฮยอกแจทำได้แค่กัดปากที่บวมเจ่อของตัวเองเบาๆแล้วก็ต้องปล่อยเมื่อ มือหนายังคงลูบไล้ไปมาที่ดวงหน้าและเรียวปากตน พร้อมสายตาคมที่มองมาอย่างหลงใหล เพราะอยากจะเก็บเกี่ยวรสหวานล้ำนั่นอีก แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนหลุดออกจากโลกแสนหวานได้ก็คือเสียงเรียกจากเจ้าของร้าน

“ฮยอก หาเจอรึเปล่าน่ะ” ตัวยังมาไม่ถึง แต่ส่งเสียงนำมาก่อนทำให้ซีวอนและฮยอกแจผละออกจากกันได้เพราะกลัวชินดงจะเข้ามาเห็นซะก่อน

“จะ เจอแล้วฮะ พี่ชินดง เจอแล้วฮะ” ฮยอกแจรีบส่งเสียงตอบออกไปทันที แล้วจึงเดินออกไปที่ส่วนของหน้าร้านทันที

“นี่ใช่มั้ยฮะ ฮยอกขอเล่มนี้นะ ขอบคุณมากๆเลยฮะ” ร่างบางเดินออกไปกอดเจ้าของร้านร่างอวบพร้อมเอ่ยขอบคุณ ชินดงพยักหน้ารับและยิ้มให้พร้อมบอกด้วยว่า ‘ให้ดูแลให้ดี ทั้งหนังสือและคนรัก ฮ่าๆๆๆ’

.

.

“หาหนังสือเล่มไหนอยู่รึเปล่าฮะ” ฮยอกแจกำลังเก็บหนังสือเข้าชั้นหลังจากที่ได้ของขวัญชิ้นพิเศษจากจเของร้านแล้วก็กลับมาเป็นพนักงานประจำร้านที่ขยันขันแข็งเช่นเดิม ฮยอกแจเห็นนักเรียนในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนมัธยม เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ตัดผมหน้าม้าที่ช่วงนี้เห็นหน้าบ่อยเพราะมาที่ร้านแทบทุกวันแต่ก็จะเดินเหม่อๆในร้าน และซื้อหนังสือพิมพ์บ่อยมากจนรู้สึกแปลก

“คะ คือ...หนูไม่ได้หาหนังสืออะไรอยู่หรอกคะ” เด็กหญิงหันมาตอบอย่างตกใจและดูลุกลี้ลุกลน ฮยอกแจยังไม่ได้ทันจะถามอะไรต่อ ร่างเล็กของหญิงสาวก็วิ่งออกไปจากร้านซะแล้ว

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

50%

           
           ในเวลาช่วงกลางสัปดาห์อย่างนี้ จะเป็นช่วงที่ท่านประธานสภาอย่าง ฮันคยองจะยุ่งเป็นพิเศษทำให้ไม่มีเวลาว่างให้คนรักมากนัก ฮีชอลจึงไม่อยากให้คนงานยุ่งคิดมากเลยเป็นฝ่ายมาหาที่ห้องท่านประธานเอง

“ฮีชอล รอหน่อยนะ เหลือทวนรายงานอีกแค่สองฉบับก็เรียบร้อยแล้ว”

“อืม ไม่เป็นไรฮัน ฉันรอได้” ร่างเพรียวเดินมานั่งที่โซฟาตัวนุ่มตัวใหญ่สีดำสนิทในห้องที่ประธานมักจะเอาไว้พักสายตาเวลาตรวจทานงานหนักๆ

ก้อกๆ

“รุ่นพี่ฮะ รายงานของชมรมดนตรีอีกฉบับฮะ” รุ่นน้องปีสองที่เป็นเลขาเอาเอกสารเข้ามาให้ฮันคยองตรวจเพิ่มอีกฉบับ พร้อมทั้งสายตาที่หันไปมอง ‘ผู้ครอบครองหนังสือ’ คนสวยที่นั่งอยู่ด้วยเช่นกัน

“อืม ขอบใจ” เสียงทุ้มเอ่ยรับสั้นๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากรายงานฉบับที่อ่านอยู่เลย เลขาประจำสภาเดินจากไปด้วยสายตาที่ยังอยากมองคนสวยต่ออีกซักหน่อย

.

“นี่ฮัน วันนั้นฉันคุยกับอาจารย์ทึกกี้เรียบร้อยแล้วนะ ตกลงว่าเรื่อง ‘ผู้ถูกเลือก’น่ะ ฉันจะเลือก ฮยอกแจแน่นอนแล้วล่ะ”

“งั้นเหรอครับ แต่สงสัยว่าปีนี้‘ผู้ครอบครองหนังสือ’คนสวยของผมต้องรอซักหน่อยแล้วล่ะ เพราะว่า ตารางการเข้าค่ายของสองคณะกำหนดไว้แล้ว ในช่วงปลายเดือนหน้า” ฮันคยองปิดรายงานฉบับสุดท้ายในมือลงบนกองเอกสารแล้วลุกขึ้นมาหาคนที่อยากกอดให้หายคิดถึง

“อื้ม...วันนี้ยังไม่ได้กอดคุณเลย”

“ก็กอดแล้วนี่ไง เหนื่อยรึเปล่า” ร่างบางที่นั่งอยู่ถูกโอบกอดจากด้านข้างก็หันหน้ามากอดกลับให้แน่นขึ้น ช่วยให้คนเหนื่อยจากงานได้ผ่อนคลายลง

“จะหายเหนื่อยถ้าได้จูบหวานๆซักจูบ ได้มั้ยครับ” สายตาเจ้าเล่ห์ส่งมาให้คนสวยในอ้อมกอดได้หน้าแดง

“ฮันอ่ะ จะถามอีกทำไมล่ะ” ร่างบางเสหลบสายตานั้นตอบออกไปอย่างเขินๆ เขาเองก็อยากได้จูบจากร่างสูงเช่นกันนี่นา

“อืม...อือ” ฮันคยองแนบริมฝีปากร้อนลงเรียวปากบางที่เผยอรอ ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็กที่พยายามจูบตอบ ฮันคยองกวาดลิ้นไปทั่วหาความหวานจากร่างบางให้มากที่สุด จนฮีชอลต้องเอนหน้ารับ มือบางยกขึ้นคล้องคอหนา ข้างหนึ่งแทรกที่กลุ่มผมหนา เรียวปากบางถูกดุนดันจนเสียงส่งผ่านความหวานดังออกมาแทรกความร้อนแรง

“อือ..ฮัน...อื้อ อืม พอแล้ว” ฮีชอลพยายามส่งเสียงห้ามเมื่อมือหนาไม่ได้หยุดแค่ประคองกอด แต่เริ่มไล้วนที่เอวบางและสอดมือหนาเข้าไปใต้เสื้อสีสะอาดของร่างเพรียว

“อืม..อีกหน่อยนะ” ปากหนายังคงไม่ละไปไหน คลอเคลียไม่พ้นไปจากดวงหน้าหวาน

“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวฮันไม่ยอมหยุดขึ้นมา ฉันก็แย่น่ะซิ”

“ผมก็ไม่อยากหยุดแล้วแหมือนกัน ต่อกันเถอะ”

“อื้อ!!! ไม่เอานะ ปะ ไปต่อที่ห้อง....ได้มั้ย” ร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาจากที่ต้องหนีจากเรียวปากร้อนและจากที่ต้องการซ่อนแก้มสีแดงสดนั่นอีกเพราะความเขินอาย

“หึหึ โอเค คุณตกลงแล้วนะ”

“หือ? อ้ะ ฮันหลอกฉันนี่นา แกล้งบอกว่าจะต่อแต่ความจริงจะหลอกให้ฉันยอมไปค้างที่ห้องด้วยใช่มั้ย ร้ายจริงๆเลย นี่แน่ะ” ฮีชอลจับพิรุธคนรักจอมเจ้าเล่ห์ได้ก็โวยวายใหญ่แถมด้วยฝ่ามือเล็กตีไปที่ไหล่หนา

“ก็ถ้าผมไม่มาไม้นี้ คุณจะยอมไปค้างกับผมที่ห้องตอนกลางสัปดาห์อย่างนี้เหรอ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจว่าฮีชอลคงไม่กล้าหนีไปนอนที่บ้านแน่นอน เพราะร่างบางคงจะจำขำขู่คราวที่แล้วของเขาไว้ได้ดี

“ผมจะทบต้นทบดอกคูณอีกเรื่อยๆในครั้งถัดไป เลือกดูนะครับว่าอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นในขณะที่ยังอยู่บนเตียงพร้อมผมมั้ย”

แล้วใครจะกล้าหนีกลับบ้านล่ะเนี่ย >///<

.

.

.

แต่ในระหว่างที่ภายในห้องประธานสภากำลังมีบรรยากาศความรักอบอวลอยู่นั้น ก็หารู้ไม่ว่ารุ่นน้องเลขาท่านประธานสภานักศึกษากลับได้ยินการพูดคุยทุกอย่างจากข้างนอกทั้งหมดและที่สำคัญการพูดคุยครั้งนี้จะไม่ส่งผลต่อใครหรือมีความสำคัญต่ออะไรเลยหากไม่มีชื่อของผู้ที่จะกลายมาเป็น‘ผู้ถูกเลือก’ในอนาคต ผู้ที่ชื่อว่า ....ลี ฮยอกแจ

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

“คิบอม วั้นนี้ฉันชื้อปลาแซลมอนมาด้วยแหละ ทำเสต็กให้กินหน่อยซิ” ร่างบางของดงเฮเดินเข้ามาในคอนโดของร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยุ่งวุ่นวายกับเครื่องคอมพิวเตอร์ตรงหน้า

“อื้อๆ เดี๋ยวขอฉันดูนี่ก่อนนะ” คิบอมเพียงแค่ส่งเสียงตอบไปแต่สายตาไม่ได้หันมามองเลย

“ทำอะไรอยู่น่ะ คิบอม” ดงเฮสงสัยกับพฤติกรรมอย่างนี้เพราะปกติแล้วร่างสูงไม่เคยติดใจอะไรง่ายๆซักเท่าไหร่ เล่นเกมก็เบื่อ ดูหนังก็ไม่ค่อยจะจบเรื่อง แล้วไหนจะเรื่องคู่นอนไม่เคยซ้ำหน้า

“ดูอะไรอยู่เนี่ย !!! เว็บอะไรเนี่ย ไอ้ลามก หื่นจริงๆเลย นี่แหน่ะ ไอ้หื่นๆๆๆ” ดงเฮฝาดมือบางไปที่ไหล่ของคนที่กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

“โอ้ยๆ ดงเฮ ตีฉันทำไมเนี่ย ฉันแค่เปิดเว็บนี้ดู เพราะไอ้ยูชอนมันส่งเข้าเมลล์มาให้หรอก” คิบอมคว้ามือบางที่ระรัวตีเขามากำไว้ด้วยมือเดียว พร้อมเปิดหลักฐานอีเมลล์ชิ้นสำคัญจากยูชอนเพื่อนสมัยเรียนที่ดงเฮเองก็รู้จักดีให้ร่างบางได้เห็น

“ก็เห็นตั้งใจดู ไม่ละสายตาเลยนะ ฉันกลับมาก็ไม่สน ชิ ยังไงก็หื่นนั่นแหละ” ดงเฮพยายาดึงมือของตนเองกลับมาแต่ก็ไม่หลุดซักที

“โธ่ ก็ฉันเห็นนายบอกว่านายอยากกินเสต็ก ฉันก็เลยรีบๆดูจะได้ทำเสต็กปลาแซลมอนให้นายกินไง” คิบอมคว้าเอามือบางมาสูดกลิ่นหอมอย่างเอาใจเบาๆ

“ไม่ต้องเลย ฉันรู้หรอก ถ้าหากฉันยังไม่กลับมามีหวัง นายคงได้สั่งแผ่นพวกนั้นมาอีกแน่”

“ใครบอก ฉันไม่ได้จะสั่งแผ่นหนังพวกนั้นซะหน่อย หนังอย่างนั้นเล่นเองดีกว่า” คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าเขียนชัดเจนว่ากำลังล้อเลียนคนสวยที่ใบหน้าระเรื่อสีชมพูซะแล้ว

“ไม่ได้จะสั่งหนังแล้วจะสั่งอะไร”

“ก็สั่งของเล่นมาเล่นหนังกับนายไง” มือหนาคว้าร่างบางเข้ากอดแน่นแล้วแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆราวยั่วยุให้คนน่ารักได้คิดเตลิดไปไกล

“อ่ะ อะ ไอ้ลามก ฮึ้ยยย ปล่อยเลยนะ ไม่เล่นกับนายหรอก แบร่!” ดงเฮสะบัดตัวหนีออกจากอ้อมกอดแกร่งด้วยสีหน้าที่แดงจัดและไม่กล้าสบนัยน์ตาคมนั่นซักนิดคงไม่วายมีแววตาหยอกล้อย่างรู้ทันอยู่แน่นอน

.

.

ร่างสูงกำลังหั่นปลาแซลมอนที่ดงเฮซื้อมาเป็นชิ้นๆอย่างเชี่ยวชาญ ถึงแม้เขาจะจบด้านเบเกอรี่แต่เชฟทุกคนก็ต้องเรียนพื้นฐานการทำอาหารกันทั้งนั้น จึงไม่แปลกหากดงเฮจะอ้อนให้เขาทำอาหารอย่างอื่นที่นอกเหนือจากขนมให้ทานอยู่เสมอ

“นี่ คิบอม เอาผักออกมาทำสลัดเลยมั้ย” ผู้ช่วยแสนน่ารักที่ใส่เสื้อกันเปื้อนลายตารางที่มีรูปปลาตัวเล็กเป็นพื้นเอ่ยถามเชฟใหญ่

“เอาออกมาเลยก็ได้ ทางนี้ไม่นานก็เสร็จแล้ว” คิบอมบอกขณะที่กำลังตั้งเวลาเตาอบให้ออกมาพอดีสุก ดงเฮพยักหน้ารับและหันไปเปิดตู้เย็นที่แช่ผักที่ซื้อมาตุนไว้จนเต็มออกมาแต่ยังไม่ทันจะได้เตรียมต่อเสียงโทรศัพท์เครื่องบางของดงเฮก็ดังขึ้น

“เบอร์ใครกันนะ” เสียงหวานบอกออกมาอย่างสงสัยแต่ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะงานของเขามักจะมีเบอร์โทรแปลกของลูกค้ามากมายที่โทรมาจ้างงานหรือพูดคุยรายละเอียดของงาน

ร่างบางเดินออกมานั่งที่โซฟาแล้วค่อยกดรับ แต่คนที่ปรุงรสอาหารค่ำอยู่หน้าเตากลับเดินตามมานั่งด้วยและกำลังพยายามกางหูตัวเองให้ออกมามากที่สุดเผื่อว่าจะได้ยินบทสนทนาจากเครื่องสื่อสารนั้นขึ้นมาบ้าง

“สวัสดีฮะ ดงเฮพูดฮะ”

/ เอ่อ สวัสดีฮะคุณดงเฮ /

ปลายสายดูตกใจและประหม่าเล็กน้อยและก็ไม่เอ่ยอะไรต่อ แต่ดงเฮก็ไม่แปลกใจเท่ากับใบหน้าของคิบอมที่เดินเข้ามาแนบหูไปที่โทรศัพท์อีกด้านจนดงเฮต้องเบนหน้าหนีแต่ก็ไม่วายตามติดมา

“ไม่ทราบว่าจากไหนเหรอครับ”

/ คือ ผม ลีกีกวัง ครับ /

คำเฉลยที่ทำเอาทั้งร่างบางและคนหน้าหนาที่แนบหูฟังโทรศัพท์คนอื่นอย่างไม่กลัวเสียมารยาทต้องผงะมองหน้ากันอย่างไม่รู้ตัว

“คิบอม คือ..ฉันไม่รู้ว่า....” ร่างบางยกมือขึ้นปิดลำโพงมือถือแล้วเอ่ยบอกกับคิบอม ไม่รู้ใจคิบอมเลยจริงๆว่าคิดยังไงอยู่ แต่ไม่ทันจะพูดจบเสียงเข้มก็เอ่ยทับ

“คุยต่อซิ ฉันอยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร” ร่างสูงยังคงไม่แสดงอาการหรือท่าทีใดๆดงเฮจึงได้แต่ทำตามที่เสียงทุ้มเอ่ยบอก

“อะ อืม... ฮัลโหล”

/ เอ่อ คุณดงเฮ สะดวกคุยกับผมรึเปล่าครับ ยุ่งอยู่รึเปล่า /

“ไม่ยุ่งหรอกฮะ คุณกีกวังโทรมามีอะไรรึเปล่า” ร่างสูงยังคงไม่เลื่อนใบหน้าออกไปไหน หูยังคงแนบสนิทไปตลอด

/ ที่ผมขอโอกาสจีบคุณดงเฮไป ยังจำได้รึเปล่า คือ...ผมอยากจะเริ่มอย่างจริงจังซักทีแล้วน่ะครับ /

“เอ่อ..คือว่าฉัน....”

“นะครับคุณดงเฮ ผมชอบคุณจริงๆ ผมอยากดูแลคุณ อยากเห็นหน้าคุณทุกวันเลย นะครับ”กีกวังดูท่าทางของอีกฝ่ายแล้วเหมือนลำบากใจจึงรีบชิงเอ่ยตัดความอีกฝ่าย

แต่คนที่แนบหูฟังไปด้วยข้างๆพอฟังได้ถึงตรงนี้คิบอมก็อดรนทนไม่ไหว แย่งมือถือดงเฮมากรอกเสียงใส่อีกฝ่ายทันที

“อยากเห็นหน้าดงเฮใช่ม่ะ ได้ เดี๋ยวฉันถ่ายรูปส่งไปให้ เอาไปเลยนะเว้ย แล้วไปให้ลับเลยไม่ต้องมาให้เห็นหน้า ไม่โทรมาอีกไม่ต้องมาตามจีบคนของฉันอีกเข้าใจมั้ยห่ะ”

....ติ้ด เสียงกดวางสายดังขึ้นหลังจากที่เสียงเข้มพ่นคำพูดมากมายใส่อีกฝ่ายที่แค่ฟังคงจะไม่ค่อยทัน ลีกีกวังคงจะอึ้งไปไม่น้อย เช่นเดียวกับดงเฮที่ประหลาดใจมากจนพูดไม่ออก ไม่เข้าใจการกระทำของร่างสูงเลย เขากลัวว่ากีกวังจะทำให้คิบอมโมโหขึ้นมาอย่างคราวที่แล้วอีก แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น และไหนจะคำพูดที่ดูเหมือน หึง และ หวง นั่น

‘คนของฉัน’

ดงเฮแอบก้มหน้ากัดริมฝีปากบางอย่างกลั้นยิ้มไว้ แม้ว่าจะยังไม่ได้เป็นคนรักแต่อย่างน้อย คำที่เรียกออกไปก็ดูมีความหมายมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“ฮึ้ย ไอ้บ้านี่ ดงเฮถ้ามันโทรมาอีกไม่ต้องไปรับสายมันเลยนะ แล้วถ้ามันไปหานายที่บริษัทหรือที่ไหนก็รีบบอกฉันเลยนะ รู้รึเปล่า”

“ทำไมล่ะ นายจะเอารูปฉันไปให้เหรอ คิคิ” ร่างบางแอบหัวเราะน้อยอย่างน่ารักจนร่างสูงรู้สึกหมั่นเคี้ยว มือหนายื่นไปหยิกแก้มนวลที่อมชมพู

“ใช่ที่ไหนล่ะ ฉันจะตามไปเตะมันต่างหาก เรื่องอะไรมาตามยุ่งกับนายอย่างนี้”

“.........”

“ป่ะ กินเสต็กกันดีกว่า น่าจะอบเสร็จแล้วล่ะ” ร่างสูงลุกขึ้นเดินนำเข้าไปห้องครัว หากคิบอมจะหันมามองซักนิดคงเห็นแววตาที่สั่นไหวของนัยน์ตาหวานที่บอกความรู้สึกมากมายอยู่

คิบอม ฉันเริ่มมีความหวังว่านายรักฉันบ้างขึ้นมาแล้วนะ...ฉันหวังได้...ใช่มั้ย

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

ขอโท้ด ก้าบบบบบบบบ....T^T ออกตัวก่อนเลย อย่าเพิ่งคิดว่ากิ้บ ดองเรื่องเลยนะ

ตอนนี้เค้ามีสองเรื่องที่ต้องพิมพ์อ่ะ แล้วเรื่องนุ้นก็ เอาจริงๆก็...ค่อนค้างกดดันตัวเอง มีแต่ไรเตอร์เก่งๆ

เลยต้อง ปันเวลาแต่งไปให้ เรื่องนู้นด้วย.... ตามไปให้กำลังใจกิ้บด้วยน้าาาาา คู่ๆอื่นๆสนุกทั้งนั้นเลย หลากอารมณ์ไป

         WGM Super Junior Wonhyuk kyumin Kihae YeReyo KangTeuk Hanchul     

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=782965


กิ้บเขียน คยูมินเรื่องนู้น บอกเลยว่า ต่างกับคยูมินเรื่องนี้ แทบจะ ร้อยเปอร์เซ็นงิ แต่แอบชอบ

จะพยายามมาอัพไม่เกิน สิบวันนะ ขอ TT.,TT


ฮันชอล มาหวาน แต่อาจจะเป็นเรื่อง คึคึ บอมล่ะเป็นไงบ้าง มันดีขึ้นม่ะ =="=="

ตอนหน้า !!!!! วอนฮยอก ก้าวหน้า (?) คึคึ


ขอบคุณ สำหรับ คอมเม้นต์ คะแนนโหวต และที่ทุกคนเข้ามาอ่านกันน้าาาา ~~ ^^