Mix & Match ใส่สีตีไข่ให้หัวใจมารักกัน (อยู่ระหว่างรีไรท์)

ตอนที่ 3 : Chapter1♥ : ผู้ชายเอาแต่ใจ

FARRY' 25
 

Chapter1♥ : ผู้ชายเอาแต่ใจ

“ชาตินี้ฉันจะได้กินข้าวป่ะ นานแล้วนะ”

เสียงโวยวายของคุณจิน...เจ้านายของฉันดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังหั่นผักต๊อกๆ อยู่ นี่เขาเพิ่งจะบอกให้ฉันทำกับข้าวให้เขาทานไม่ถึง 10 นาทีเลยมั้งทำเหมือนกับว่าสั่งมาตั้งนานแล้วไปได้!

“ใจเย็นๆ สิคะคุณจิน ฉันก็ทำให้คุณอยู่นี่ไง” ฉันหันไปบอกเขาอย่างใจเย็นทำให้ได้เห็นสีหน้ายุ่งๆ ของเขาที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง คิ้วเรียวนั่นขมวดเข้าหากันจนแทบจะชนกันอยู่แล้วมั้ง

“เดี๋ยวนี้หัดยอกย้อนฉันเหรอ เดี๋ยวบอกอาม่าแน่!” เขาว่าอย่างวางอำนาจก่อนจะหันกลับไปดูทีวีต่อด้วยอารมณ์ขุ่นมัว -_-

ทุกทีแหละ! เอะอะๆ อะไรก็ฟ้องอาม่า อ๊ะ...นี่ฉันลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันชื่อพริม อายุ 24 ปี ที่เพิ่งจะเรียนจบโทได้ไม่นานและยังหางานไม่ได้ งานเดี๋ยวนี้มันหายากจริงๆ นะ =_=

หลังจากนั้นฉันก็ไปหางานทำแก้ขัดไปก่อน ตอนแรกฉันเข้าไปทำงานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารหรูสุดกู่ชื่อดังแห่งหนึ่งแต่วันนั้นโชคไม่ดีที่ฉันดันไปทำน้ำหกใส่ลูกค้ารายหนึ่งซะได้ก็เลยโดนเจ้าของร้านไล่ออกแบบไม่ต้องสงสัยแต่ในความโชคร้ายนี้ก็ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้างเพราะคุณบงกช นักธุรกิจเก่าแก่ชื่อดังของไทยซึ่งก็คืออาม่าของคุณจินนั่นแหละ เธอบังเอิญมาเจอฉันที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่และชวนฉันให้ไปทำงานด้วย

งานที่ว่านี่ก็คือแม่บ้านดีๆ นี่เอง เธอบอกให้ฉันมาคอยทำความสะอาดห้องที่คอนโดแห่งนี้สองห้องซึ่งก็คือห้องของคุณจินห้องนี้กับห้องของคุณมิน น้องสาวของคุณจินที่อยู่ห้องตรงข้ามและคอยทำอาหารให้พวกเขาทาน มันเป็นงานง่ายๆ แต่ได้ค่าตอบแทนสูงลิบฟ้า ฉันก็เลยตอบตกลงทันที แต่คุณบงกชยังบอกฉันอีกนะว่า

‘แล้วก็...ทำยังไงก็ให้ให้หลานชายฉันเลิกทำนิสัยเป็นเด็กๆ สักที ถ้าทำได้ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงามเลยล่ะ’

แล้วฉันก็รับปากคุณบงกชเธอไปแล้วซะด้วย...

ตอนแรกฉันดีใจสุดขีดที่จะได้มาทำงานที่นี่เพราะคุณจินเองก็เป็นมือกลองจากวงร็อคชื่อดังของเมืองไทยอย่าง ‘แอลกอฮอล์’ แถมเขายังได้โหวตให้เป็นผู้ชายโสดที่ผู้หญิงอยากได้เป็นแฟนที่สุดในไทยด้วยนะ! ส่วนคุณมินก็เป็นนางแบบชื่อดังของเมืองไทย ลองคิดดูสิว่าการที่เราได้มาอยู่ใกล้ชิดกับคนดังขนาดนี้มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นแค่ไหน จะมีสักกี่คนเชียวที่ได้โอกาสแบบนี้น่ะ

แต่หลังจากที่ได้มาทำงานกับคุณจินฉันก็เปลี่ยนความคิดไปแบบแทบจะทันที =_=

คุณจินเป็นคนที่เอาแต่ใจมากถึงมากที่สุดแถมยังชอบทำตัวเป็นเด็กๆ อีกต่างหาก หลังจากที่ทำงานกับเขามา 1 สัปดาห์ทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนใจร้อนมากๆ แถมยังปากคอเราะร้ายสุดๆ เอาเป็นว่าเขานิสัยไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็แล้วกัน นี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจว่าทำไมคุณบงกชถึงให้ค่าจ้างฉันสูงขนาดนั้น เพราะเวลามาดูแลเขาน่ะมันเป็นอะไรที่เหนื่อยสุดๆ ไปเลย! แถมหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาคุณจินเอาแต่แกล้งให้ฉันทำนู่นทำนี่จนแทบจะไม่ได้พักอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าเขาไปเกลียดฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้แกล้งกันแบบนี้ แต่ฉันก็ต้องทำตามเพราะยังไงเขาก็เป็นเจ้านายใช่มั้ยล่ะ เอาจริงๆ เลยคือฉันอยากจะบีบคอเขาให้ตายมากเลย!

แต่ไม่น่าเชื่อว่านิสัยของเขาจะผิดกับคุณมินน้องสาวของเขาอย่างสิ้นเชิง...คุณมินเธอเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แถมยังใจดีอีกต่างหาก! ไม่เรื่องมากไม่เอาแต่ใจ เป็นกันเองน่ารักสุดๆ นิสัยของพวกเขาตรงกันข้ามกันจนฉันสงสัยเลยว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือเปล่า

“จะเสร็จได้ยัง!?” แล้วคุณจินก็หันมาโวยวายใส่ฉันอีกรอบจนได้ หันกลับไปไม่ถึง 5 นาทีเขาก็หันกลับมาบ่นอีกแล้ว

อดทนไว้พริม...คุณจินคือเจ้านายนะ เราจะไปต่อปากต่อคำกับเขาไม่ได้

“แปบนึงค่ะ ยังไม่เสร็จ” ฉันว่าพร้อมกับยกเขียงขึ้นมาเตรียมจะโกยผักที่เพิ่งหั่นเสร็จใส่ไปในหม้อต้มน้ำที่กำลังเดือดอยู่ ตอนนี้ฉันกำลังทำซุปผักให้เขาอยู่ล่ะ อาหารง่ายๆ เพื่อสุขภาพและมันอร่อยด้วย

“เธอทำอะไรให้ฉันกินวะเนี่ย ผักน่ะใส่ให้มันน้อยๆ หน่อยก็ได้!” คุณจินที่นั่งอยู่บนโซฟาเมื่อกี๊ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาดึงเขียงที่เต็มไปด้วยผักที่ฉันถืออยู่ไปแล้วหยิบผักที่อยู่ในเขียงใส่ไปในหม้อหนึ่งใบแล้ววางเขียงไว้บนเคาท์เตอร์เหมือนเดิม

“คุณจะใส่ผักใบเดียวในซุปหม้อใหญ่เบ่อเร้อแบบนี้เนี่ยนะคะ?” ฉันถามเขาเสียงสูงพร้อมกับขมวดคิ้วใส่เขาไปด้วย คุณจินพยักหน้าให้ฉันแทนคำตอบ อยากจะบ้าตาย =_=

“แล้วคุณมินจะทานอะไรล่ะ นี่ฉันทำเผื่อคุณมินด้วยนะคะ”

“งั้นก็ใส่เพิ่มอีก 2 ใบ”

พอว่าจบเขาก็หยิบผักใส่ลงไปในหม้ออีก 2 ใบพร้อมกับมองหน้าฉันตาแป๋ว นี่เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ซุปผักแต่มีผักแค่ 3 ใบเนี่ยนะ นี่มันซุปผักตรงไหนอ่ะ TOT

“คุณกลัวผักหมดหรือไง ใส่เข้าไปเยอะๆ สิคะนี่มันซุปผักนะ” ฉันว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเขียงที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์แล้วกวาดผักบนเขียงลงไปในหม้อจนหมดเกลี้ยง คุณจินอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะหันขวับมามองหน้าฉันแล้วโวยวายเสียงดังลั่น

“อ๊ากกกกกกกกก ฉันเกลียดผัก TOT” ว่าแล้วก็หยิบช้อนมาทำท่าเหมือนจะตักผักออกไปด้วย

“ทานๆ เข้าไปเถอะค่ะ ผักมันดีต่อสุขภาพนะ” ฉันว่าก่อนจะดันคุณจินให้กลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ถ้าปล่อยให้เขาอยู่ในครัวนี่ต่อมีหวังครัวพินาศเพราะความพยายามในการเอาผักออกมาจากหม้อของเขาแน่ๆ

“สุขภาพบ้าบออะไรฉันไม่สนหรอก ฉันเกลียดผักอ่ะเอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” คนตัวสูงกว่ายังโวยวายไม่เลิกพร้อมกับพยายามจะเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง

“เมื่อวานฉันก็ทำข้าวแกงกระหรี่หมูทอดที่คุณชอบให้ทานแล้วไง วันนี้คุณก็ต้องทานผักสิคะ” ฉันพยายามเกลี้ยงกล่อมเขาให้กินผักให้ได้ นี่มันเหมือนกล่อมเด็กสุดๆ เลยใช่มั้ย?

และคุณเชื่อมั้ยล่ะว่าผู้ชายคนนี้อายุ 25 แล้ว! ดูสิ...มาอยู่กับเขาแล้วฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองต้องมาเลี้ยงเด็กยังไงก็ไม่รู้ อายุขนาดนี้แล้วยังดื้อเป็นเด็กอยู่เลย ฉันล่ะแอบสงสารคนที่เลี้ยงเขามาตอนเด็กๆ จริงๆ นะ คนคนนั้นต้องเก่งมากแน่ๆ ถึงได้อดทนกับความดื้อของเขาได้!

เขาทำฉันปวดหัวมากจนอยากจะบีบคอเขาให้ตายกันไปข้าง! แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาคือเจ้านาย เขาคือเจ้านายอ่ะ ฮือๆๆๆ

“ก็ฉันไม่อยากกินนี่ ฉันไม่ชอบอ่ะเข้าใจป่ะ!?” คุณจินขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับยืนกอดอกนิ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังแกล้งทำเป็นซีเรียส “ถ้ามีคนให้เธอไปกินขี้เธอจะกินมั้ยเล่า”

นั่น! ยังจะเถียงฉันอีก อยากต่อปากต่อคำใช่มั้ย ได้เล้ยยยย พริมจัดให้

“แต่นี่ฉันให้คุณทานผักไม่ได้ให้ทานขี้ มันไม่เหมือนกัน”

“สำหรับฉันผักมันก็เหมือนขี้นั่นแหละ!” คุณจินเถียงฉันเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้

“ตกลงคุณจะไม่ทานใช่มั้ยคะ?”

“ชัดๆ เลยนะ ไม่-กิน-โว้ย!” คุณจินว่าเสียงดังฟังชัดแถมยังมีการเน้นคำว่า ‘ไม่กินโว้ย’ อีกต่างหาก โอ้ยยยย ทำไมเขาถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ ฉันจะทำยังไงกับเขาดีเนี่ย! “แล้วฉันจะบอกอาม่าด้วยว่าเธอขัดใจฉัน คอยดูละกัน!”

พอว่าจบคุณเธอก็กระทืบเท้าปึงปังไปนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาแล้วทำหน้ามุ่ย เฮ้อ...ก็อย่างที่บอกไง เขาน่ะเหมือนเด็กไม่มีผิด อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะมีใครสักกี่คนที่เห็นเขาเป็นแบบนี้เนี่ย =_=

“เชิญคุณฟ้องอาม่าคุณได้เลยตามสบายค่ะ เพราะอาม่าคุณเขาบอกฉันว่าให้ทำยังไงก็ได้ให้คุณโตเหมือนกับคนอื่นสักทีไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้”

พอฉันพูดแค่นั้นแหละ...คุณจินก็หันมาจ้องหน้าฉันเขม็งก่อนจะลุกพรวดพราดเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วจนฉันถอยหนีแทบจะไม่ทันแต่ก็ยังยืนกอดอกเก๊กขรึมอยู่

“เธอจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า!” เขาว่าด้วยท่าทางฮึดฮัด

“เอาอะไรคะ”

“อย่ามากวน -_-+” คุณจินว่าเสียงเขียว

ไอ้หย่ะ...เขาหงุดหงิดอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เชื่อเขาเลยเหอะ

“ยังไงคุณก็ต้องกินผักล่ะเพราะวันนี้ฉันจะไม่ทำกับข้าวแล้ว” ฉันว่าแล้วลอยหน้าลอยตาใส่เขาอย่างสบายใจเฉิบก่อนจะเดินไปใส่ซอสลงไปในหม้อที่ต้มผักกำลังเดือดอยู่

“ให้ตายเหอะ นี่อาม่าให้เมดหรือหาแม่มาให้ฉันอีกคนกันแน่นะ ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็ไม่กิน”

“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงฉันก็ไม่ทำอย่างอื่นให้คุณกินหรอก” ฉันเถียงเขาอีกครั้ง

แต่แปลกที่คราวนี้คุณจินเงียบไปและไม่เถียงฉันต่อ อะไรกันเขาหมดฤทธิ์แล้วเหรอ...ไม่นะ ฉันว่ามันไวเกินไป เถียงกันเป็นชั่วโมงก็เคยมาแล้ว (เมื่อวานนี้เอง!)

“งั้นฉันมีข้อเสนอ...” อยู่ๆ คุณจินที่เงียบไปก็พูดขึ้น ฉันเลยได้แต่กอดอกมองหน้าเขาเป็นเชิงว่า ‘ว่ามาสิ’ คราวนี้เขาจะเอาอะไรมาต่อรองฉันอีกล่ะ เมื่อวานซืนเขาก็ต่อรองว่าถ้าเขากินผักฉันต้องจะวิ่งขึ้น-ลงตั้งแต่ชั้น 1 ยันชั้น 10 รอบนึง (และฉันก็รับข้อเสนอด้วย คุณจินกินผักหมดเกลี้ยงเลย อะไรจะอยากแกล้งฉันขนาดนั้น)

“ถ้าฉันกินผักเธอต้องไปผับที่ทองหล่อกับฉัน กล้ารับคำท้าเปล่า!?”

โอโห้!

แต่เชื่อมั้ย...ฉันต้องยอมเพื่อให้เขากินผัก จริงๆ นะ

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องทาน 3 ถ้วยนะ” และในที่สุดฉันก็รับข้อเสนอเขาไปจนได้ =_=;

“ฉันกินแน่! ทำเสร็จแล้วตักมาเลยฉันจะกินจนหมดเลยล่ะ *O*” คุณจินว่าด้วยเสียงร่าเริงพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายระยิบระยับแบบแพรวพราวสุดๆ มาให้ฉันก่อนจะหันไปที่หน้าทีวีพร้อมกับกดไอโฟนไปด้วย จากนั้นก็คุยโทรศัพท์กับใครสักคนอย่างอารมณ์ดีแถมยังมีการหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วเหลือบมาทางฉันอีกต่างหาก

อะไรของเขาเนี่ย! TOT

แต่ว่า...นี่ตกลงว่าฉันจะต้องไปไอ้ผงไอ้ผับอะไรนี่จริงๆ เหรอ? โอ้ยอยากจะบ้าตาย เกิดมาฉันยังไม่เคยเอาร่างกายอันผอมเพรียวและบอบบาง (เว่อร์) ของตัวเองเข้าไปในสถานที่แบบนั้นเลยนะ คุณพ่อคุณแม่จ๋า อย่าเพิ่งเข้าใจพริมผิดนะ พริมทำเพื่องานจริงๆ น้า T/\T

ตอนนี้ดูเหมือนว่าซุปผักของฉันจะเดือดได้ทีแล้ว ฉันเลยเอื้อมมือไปปิดเตาแก๊สก่อนจะหยิบถ้วยออกมาแล้วตักซุปแล้วเอาไปวางตรงหน้าคุณจิน เขามองหน้าฉันแล้วอ้าปากหวอสองสามวินาทีก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์

“แค่นี้ก่อนนะเว้ย มีคนเอาขี้มาประเคนให้ฉันกินละ คืนนี้เจอกัน” ยังจะประชดอ่ะ!

“มันคือผักนะคะไม่ใช่ขี้สักหน่อย” ฉันบ่นอุบอิบใส่เขาเสียงเบาหลังจากที่คุณจินวางโทรศัพท์แล้ว เขาหรี่ตามองหน้าฉันก่อนจะหยิบช้อนที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาแล้วก้มลงมองถ้วยซุปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

โอ้ยยยยย กินๆ เข้าไปเหอะ แค่นี้มันไม่ตายหรอก อร่อยจะตาย ผักนี่มันไม่ขมสักหน่อยนะ!

“เฮ้อ...ทำไมฉันต้องทรมาณตัวเองเพื่อให้เธอไปผับกับฉันด้วยวะ” เขาบ่นเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าก้มตากินซุป ตอนแรกเขาทำหน้าแบบสะอิดสะเอียนมากแต่มันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าเฉยๆ

บ่นอะไรของเขาน่ะ...ไม่เห็นจะรู้เรื่องด้วยเลย -_-

“เป็นยังไงคะ อร่อยล่ะสิ”

“มันจะอร่อยได้ไง ฉันไม่ชอบกินผัก!” คุณจินเถียงกลับมาแบบทันควันก่อนจะก้มหน้าก้มตากินซุปต่อ ฉันว่าเขาคงคิดว่ามันอร่อยนั่นแหละมั้ง...แต่เขาแค่ไม่อยากบอกฉันก็เท่านั้นแหละ แบบว่าปากไม่ตรงกับใจไง

“โอเคค่ะ งั้นฉันจะไปแบ่งซุปไว้ให้คุณมินก่อนนะ คุณมินคงใกล้จะกลับมาแล้ว”

“จะไปไหนก็ไปเลย” คุณจินว่าเสียงอู้อี้เพราะมีผักอยู่เต็มปากแต่ก็ไม่วายอมผักไว้ในกระพุ้งแก้มแล้วเบะปากใส่ฉัน

นี่ท่าทางว่าฉันจะทำให้เขาเกลียดเข้าแล้วจริงๆ ล่ะ -_-

“คุณห้ามแอบเอาไปเททิ้งนะ ถ้าเอาไปเทฉันจะถือว่าคุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

“เออ!!”

ฉันแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นคุณจินรับปากแบบหัวเสียก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัวแล้วแบ่งซุปใส่ถ้วยไว้ให้คุณมิน ปกติฉันจะทำอาหารที่ห้องคุณจินอยู่แล้วเพราะว่าต้องดูแลคุณจินเป็นพิเศษ (เหมือนพี่เลี้ยงเด็กเลย =_=) หวังว่าเธอจะหาซุปเจอนะ...

พอฉันเดินออกไปคุณจินก็กินซุปหมดเกลี้ยงแล้วฉันก็เลยเดินไปหยิบถ้วยนั่นแล้วตักเพิ่มให้เขาอีก ตอนแรกคุณจินทำหน้าเหมือนจะค้านแต่ฉันรีบพูดแทรกขึ้นซะก่อน

“คุณต้องกิน 3 ถ้วย ลืมไปแล้วหรอคะ?”

แล้วคุณจินก็หุบปากลงทันใดพร้อมกับทำหน้าเซ็งใส่ฉัน หลังจากที่ปล่อยให้เขากินซุปฉันก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเอง (ในคอนโดนี้มันเป็นห้องใหญ่แล้วแยกเป็นห้องนอนอีกสองห้อง ตอนแรกห้องที่ฉันนอนเป็นห้องเก็บของของคุณจิน มันรกมากทำความสะอาดตั้งนานกว่าจะอยู่ได้ =_=)

ไปผับนี่มันต้องแต่งตัวยังไงฟะ...ใครก็ได้ช่วยฉันทีเหอะ โฮฮฮฮ TOT

ณ สถานบันเทิงเริงรมณ์ยามค่ำคืนย่านทองหล่อ

ในที่สุดฉันก็มาถึงที่ผับบ้าบอคอแตกนี่จนได้ T[]T

ขอบอกเลยว่าฉันไม่ชอบที่นี่สุดๆ ไปเลย มืดก็มืด เสียงก็ดัง แถมแถวนี้มันก็มีแต่ควันบุหรี่อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมดเลย แค่ก้าวเข้ามาฉันก็อยากจะวิ่งแจ้นกลับคอนโด (ของคุณจิน) แล้ว แต่ไอ้คุณจินเขาดันรั้งฉันไว้ก่อนนี่สิ!

หลังจากต้องฝ่าฟันอุปสรรค (?) อยู่นาน ในที่สุดเราก็ขึ้นมาถึงโซนวีไอพีจนได้ พอขึ้นมาถึงแค่นั้นแหละฉันก็ต้องเบิกตากว้างเท่าไข่ห่านแบบช็อคสุดขีด ที่นี่มีแต่คนดังๆ ทั้งนั้นเลย! นักร้องนักแสดงนี่อย่างเพียบแถมยังมีพวกทายาชนักการเมืองและนักธุรกิจดังๆ อีกต่างหาก!

แล้วตอนนี้ฉันใส่ชุดอะไรมาน่ะเหรอ?

ตอนที่ฉันกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่น่ะคุณมินมาพอดีเชียวล่ะ ฉันก็เลยเล่าเรื่องที่ต้องไปผับกับคุณจินให้ฟัง ตอนแรกคุณมินไปต่อว่าคุณจินใหญ่เลยนะ (อย่างกับแม่ดุลูกแหน่ะ -_-;) แต่สุดท้ายเธอก็ห้ามความต้องการอันแรงกล้าของคุณจินไม่ได้ก็เลยได้แต่หาเสื้อผ้าให้ฉัน เสื้อผ้าที่ฉันใส่มานี่มันเป็นของคุณมินหมดเลยตั้งแต่หัวจรดเท้า

แล้วไอ้เดรสสีแดงสดที่ความยาวปิดครึ่งเข่ากับรองเท้าส้นสูง 5 นิ้วนี่มันทำให้ฉันเดินลำบากชะมัด ถ้าฉันล้มหัวฟาดพื้นตายอย่าลืมมาเก็บศพฉันด้วยล่ะ TOT

“นี่! เดินดีๆ หน่อยดิ ฉันอายเขานะเฟ้ย”

คุณจินโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาประคองฉันเอาไว้เมื่อเห็นฉันเดินเซ แหมก็คนมันไม่ค่อยได้ใส่ส้นสูงขนาดนี้นี่หว่า เดินได้ก็บุญแล้ว -_-

แต่ถามว่าทำไมต้องโน้มน่ะเหรอ? คุณเชื่อมั้ยล่ะว่าขนาดฉันใส่ส้นสูงตั้ง 5 นิ้วแล้วยังสูงเลยไหล่เขาไปนิดเดียวเองอ่ะ ฉันว่าฉันก็ไม่ได้เตี้ยอะไรนะ แต่เขาน่ะสูงเกินไปต่างหาก!

“แล้วคุณจะให้ฉันมาด้วยทำไมล่ะ!? จะกลับตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วก็ไม่ให้กลับเนี่ย”

“เอ้า...ก็เธอรับปากกับฉันแล้วนี่หว่าจะเบี้ยวได้ไง”

จะบ้าตาย =_=!

“เดี๋ยวจะพาไปเจอเพื่อน...ไอ้เบียร์มันบอกว่าอยากเห็นหน้าเธอ” คุณจินว่าก่อนจะกวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปใกล้ๆ “พอเข้าไปแล้วก็ฉีกยิ้มสวยๆ เลยโอเคป่ะ เอาให้ไอ้เบียร์มันอึ้ง”

นี่...เขาคงไม่ได้จะให้ฉันเล่นเป็นแฟนกำมะลอเหมือนในละครหรอกนะ -_-

“ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้นวะ บอกให้ยิ้มก็ยิ้มดิ” คุณจินว่าเสียงขุ่นฉันก็เลยฉีกยิ้มกว้างประชดเขาซะเลย

“พอใจหรือยังคะ!”

“ยิ้มให้ได้แบบนี้ตลอดก็แล้วกัน เหอะ!”

หลังจากประชดประชันกันไปพอหอมปากหอมคอแล้ว -_- คุณจินก็เอื้อมมือมาจับที่แขนฉันแล้วลากให้ฉันเดินตามเข้าไปในห้องวีไอพีห้องหนึ่ง พอเข้าไปแค่นั้นแหละ แม่เจ้า!!!

วงแอลกอฮอล์อยู่กันครบทีมเลย!

“มาแล้วหรอวะไอ้จิน เอ๊ะ...สาวสวยคนนี้คือใครวะเนี่ย J” เบียร์ มือกีต้าร์วงแอลกอฮอล์ทักคุณจินอย่างสนิทสนมก่อนจะหันมามองฉันแล้วยิ้มหวานให้

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณพ่อคุณแม่จ๋า พริมขอเป็นลมตรงนี้เลยได้มั้ยคะ!? *O*

Pretty boy - m2m

Talk with mylittlemook 19/10/11
มาแล้วมาแล้วมาแล้วมาแล้ว!
ทักทายกันก่อน...สวัสดีตอนดึกๆค่ะ! นี่ก็เที่ยงคืนครึ่งแล้วสินะ -.-
ตอนนี้เพิ่งแต่งจบสดๆเลยแล้วก็เอามาอัพให้เลย คำผิดยังไม่ได้เช็คเลยค่ะเอามาให้อ่านกันก่อน
เจอคำผิดอย่าลืมบอกมุกด้วยเน้อ
นี่ก็อัพมาถึงตอนแรกแล้ว...ขอบอกเลยว่าตอนนี้รีไรท์หลายรอบมาก เขียนยังไงมันก็ไม่โดนสักที
ก็เลยอัพช้าอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ

แล้วช่วงนี้มีบ้านใครน้ำท่วมหรือเปล่าคะ?
บ้านมุกไม่ท่วมค่ะ แต่แบบติดตามข่าวมาก ไม่รู้ว่าน้ำจะมาเมื่อไหร่
ส่วนบ้านใครที่ท่วมมุกเป็นำลังใจให้นะคะ สู้ๆอย่างเพิ่งท้อ ฝนหลังฝนมันสวยงามเสมอแหละค่ะ

เอาเถอะ...เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า!
ตอนนี้เฮียจินมันน่ารักมากไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกก >///<
มีการแบบไม่กินผัก เหมือนเด็กเลย ฮี่ฮี่ 
ยัยพริมของเรานี่ก็ทุ่มเทกับงานจริงอะไรจริงอ่ะ
ชีแลดูจะอดทนอดกลั้นมาก55555555555

สุดท้ายนี้ คิดยังไงกับตอนนี้กันบ้าง ชอบกันมั้ย?
สำนวนภาษามันโอเคหรือเปล่า มุกพยายามปรับปรุงอยู่นะเพราะมีคนบอกอยู่ว่าบรรยายน้อย
จะบรรยายเยอะก็กลัวจะทำเรื่องเอื่อย ยังไงก็แนะนำไรเตอร์ตัวน้อยๆ (เตี้ย) คนนี้ด้วยนะคะ

วันนี้ไปก่อนน้า รักทุกคนเลย จูจุ๊บบบบบบบบบบบ<3