คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : File 37 : เริ่มต้น / ภาคเตรียม ๒
File 37 : เริ่มต้น / ภาคเตรียม ๒
Vanila's Talk :
วันหนึ่งของตอนกลางวัน หลังจากที่เชอร์เบทมาทิ้งบัตรคอนเสิร์ตไว้แล้วชิ่งหนีหายไป วันต่อมาช็อกโกล่าก็ไม่มาร่วมวงกินข้าวกลางวัน ไม่เพียงเท่านั้น เชอร์เบทยังคะยั้นคะยอ ให้ฉันไปดูคอนเสิร์ตของรีเทิร์นอีกต่างหาก เหอะ ทำไมฉันจะไม่รู้ทัน ว่าเธอใช้เส้นของจองมิน ปล่นบัตรฟรีมาเป็นสิบใบสินะ บ้าชะมัดเลย เพื่อนใครก็ไม่รู้ ความจริงพวกรุกคนรู้กันหมด ว่าเชอร์เบทยังคบหาและติดต่อกับจองมินอย่างลับๆโดยไมให้พวกเรารู้ แล้วจองมินก็แอบบินมาไทยบ่อย บ่อยจนมีแฟนคลับบังเอญไปเจอที่สนามบิน บ้าไหมล่ะคู่นี้ ...
แต่มันก็นานแล้วนะ ที่ไม่ได้ยินเสียงกีตาร์...ฮึย ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ฉันสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดที่แว้บเข้ามาให้หัว จังหวะที่สะบัดนั่นเอง ฉันเผลอชนกับใครบางคนเข้า
ปึก
"อ๊ะ ขอโทษนะคะ" ฉันยกมือขอโทษอย่างร้อนรน
"มะ...เฮ้ย น้องวนิลาใช่ไหม" เสียงของบุลคลที่คุ้นเคย ฉันเลยรีบเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงทันที
กรี๊ดดด พี่ออฟ พี่ที่คณะ และเป็นดาราที่กำลังป๊อบปูล่าในคณะนิเทศน์ตอนนี้ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ รู้จักชื่อฉันได้ไงวะ ตูไปดังตอนไหน
"ค่ะ..." ฉันตอบไปอย่างงงๆ
"กำลังคิดว่าจะไปถามหาอยู่พอดี"
"พี่ออฟรู้จักฉันด้วยเหรอคะ" ฉันทำหน้างง
"น้องวนิลาที่อยู่ในบอร์ดใช่ไหม น้องเอารูปตัวเองขึ้นนินา พี่จำได้"
อ้อ ถึงบางอ้อเลยฉัน แล้วพี่เขาจำฉันได้ยังไง กรี๊ดด อย่าบอกนะว่า พี่เขาจะมาสารภาพรัก คนธรรมอย่างฉันจะได้มีแฟนเป็นไอดอลเหรอ
"พี่ออฟจำหนูได้เหรอคะ"
"น้องวนิลาที่ชอบวงรีเทิร์นใช่ไหม พี่จำได้อยู่แล้วครับ พี่ก็ชอบวงนั้นเหมือนกัน" พี่ออฟทำสีหน้าตื่นเต้น "พี่เลยคิดว่าจะชวนน้องไปดูคอนเสิร์ตเสานี้ "
"ฮะ อะไรนะคะ" ฉันทำตาโต ถามกลับไปด้วยควาไมม่เชื่อหูตัวเอง กับพี่ออฟ... ฉันกำลังกังวลใจอยู่ว่าจะไปดีไหม...
และด้วยเหตุนี้ ฉันถึงได้มาอยู่หน้าคอนฯของวงรีเทิร์น... อิ้มเป็นบรรยากาศเหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด แฟนคลับคับคลั่งพากันทยอยมารอประตูเปิด ตั้งแต่ตีห้า! เพราะถ้าเป็นบัตรที่ราคาสูงสุดสองลำดับ จะเป็นบัตรยืน ไม่มีหมายเลขที่นั่ง ทำให้ต้องแย่งกันมารอตอนไก่ยังไม่ทันตื่น ฉันหันซ้ายหันขวา ทำท่าทางลับๆล่อๆ กลัวจะบังเอิญเจอคนรู้จักเข้า ยกตัวอย่างเช่น เชอร์เบท เจ้าแม่ก่อความไม่สงบแทนช็อกโกล่า ที่อยู่ๆก้เงียบหายไป เฮ้อ
ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องคนอื่นอยู่ ทำไมพี่ออฟถึงมาชวนฉันให้ไปดูคอนฯกับเขาล่ะ เอ๊ะ หรือนี่คือการนัดเดท กรี๊ด ตื่นเต้นจัง...แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่หัวใจของฉันตอนนี้ มันมีอัตรการเต้นที่เร็วมาก อาการแบบนี้ มันนานมาแล้วที่ไม่ได้รู้สึก
"วนิลา" พี่ออฟที่โผล่มาจากด้านหลังของฉัน ทักทายด้วยใบหน้าแจ่มใส แฟชั่นการแต่งตัวของพี่ออฟ ค่อนข้างจะแตกต่างกับซุนวูโดยสิ้นเชิง เอ๊ะ โอ๊ะ O[]O ฉันเป็นอะไรไป ฉันเอาพี่ไปเทียบกับซุนวูได้ยังไง โอ้ มาย ก๊อด
"ระ...เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"
ตึก ตัก ตึก ตัก
แปลกจัง... ทำไมใจของฉันสั่นไม่เป็นจังหวะเลย ยิ่งก้าวเข้าใกล้โดม ฉันก็รู้สึกโหยหาและคิดถึงมาตลอด ใจของฉันมันสั่งห้ามโกหก
เราสองคนเดินไปต่อแถว รอประตูเปิด แต่ทันทีที่เราสองคน (ฉันเอาบัตรให้พี่ออฟ เพราะว่ามันเหลือพอดี) กำลังยืนต่อแถวอยู่ การ์ดสองสามคนก็เดินมาคุยกับพวกฉันเป็นภาษาเกาหลี
"คุณสองคนบัตรมีไอพีใช่ไหมคะ"
"เอ๋ วีไอพีเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ เชิญตามมาทางนี้ค่ะ เราจัดที่นั่งแถวหน้าสำหรับคนที่ถือบัตรทอง"
สต๊าฟหญิงร่างท้วมหน้าตาธรรมดามาก เดินนำเข้ามาให้ฮอล์ลที่เต็มไปด้วยพื้นที่มากมาย มีอัศจรรย์ล้อมรอบ เวทีมีมินิสเตจยื่นออกมาตรงกลาง เพื่อให้เข้าถึงแฟนคลับ พื้นที่ว่างตรงกลาง จะเป็นของพวกบัตรยืน ที่ออกันอยู่ตรงหน้าประตู สต๊าฝผายมือไปยังที่นั่งของฉัน ซึ่งฉันบอกได้คำเดียวว่ามันใกล้มาก มีเก้าอี้ให้นั่งสบายๆ ฉันว่าฉันอึ้งแล้วน แต่ดูเหมือนพี่ออฟจะอึ้งมากกว่า
"เอ่อ...พี่ออฟคะ" T^T ฉันอดไม่ได้ ที่จะเห็นพี่เขายืนน้ำลายยืดอยู่แบบนี้
เหมือนพี่ออฟจะเริ่มสงบสติอารมณ์บ้างแล้ว ในใจคงอดร้องว๊าวไม่ได้
"น้องวนิลานี่ คงเส้นใหญ่มากเลยนะครับ พวกเรานั่งแทบจะติดเวทีอยู่แล้ว สุดยอดมาก!" พี่ออฟพูดขณะที่เรานั่งลงเก้าอี้ตัวกลาง
"ไม่ใช่หรอกค่ะ...เพื่อนเขาไปหามาให้ ฮ่า" โอ๊ย ทำไมฉันเหมือนขี้เกียจพูด นี่พี่ออฟเลยนะโว้ย พี่ออฟที่ฉันชอบไง TOT นี่ฉันเป็นอะไรไป เฮ้ย...เดี๋ยวนะ ฉันเพิ่งนึกได้ นั่งหน้าขนาดนี้...หรือว่า...
เชอร์เบทตั้งใจให้ฉันกับซุนวูฉะหน้ากันเหรอ เพื่อนบ้าเอ้ย ฮืออ ถอยไม่ได้แล้วด้วย แฟนคลับเริ่มทยอยกันเข้ามาจนแน่นเอี๊ยด แม่เจ้า ฉันดูเหมือนพวกลืมความหลังไม่ได้ใช่ไหม ฮืออ
"เฮ้ยย กรี๊ดด วนิลา" ช่วงเวลาที่ฉันกำลังหาสิ่งมาอำพรางหน้า อยู่ๆมือแสนเย็นเฉียบของใครบางคนก็คว้าไหล่ของฉันเข้าไปกอดทันที
"แคกๆ ปล่อยก่อนสิโว้ยยย หายใจไม่ออก" ฉันพูด
"ดีใจที่เจอนะเนี่ย อุ๊ยพี่ออฟ สวัสดีค่ะ ><"
เสียงคุ้นๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมองว่าเป็นใครกัน แล้วก็พบว่าคนตรงหน้า คือเพื่อนร่วมทุกข์และสุขของฉันนั่นเอง กรี๊ดดด ดีใจจังเลย ฉันไม่ได้มาดูคนเดียวแล้วทีนี้
"สุดท้าย พวกเราก็มารวมตัวกันจนครบ เมื่อกี้โทรหา เชอร์เบทกำลังนั่งรถมา แต่...ช็อกโกล่าเนี่ยดิ" ซูชิพูดแล้วหยุดลง
"บางสิ่งบางอย่าง ยิ่งไกลก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอ ฉันว่ามันทำถูกแล้วล่ะ" ไอซิ่งตอบ
"พวกแกคุยอะไรกัน?" ฉันถามแทรกบทสนทนา
"ไว้จะเล่าหลังจบคอนฯนะ"
แสงไฟดับพรึบลง เหลือเพียงแต่แสงสว่างตรงหน้าจอ มันคือวิดีโอถึงแฟนคลับนั่นเอง ภาพต่างๆนาๆที่เราเคยทำร่วมกัน ภาพแห่งความทรงจำ ถูกบันทึกลงในวิดีโอนี้... ภาพที่หัวเราะร่วมกัน ภาพที่เสียใจด้วยกัน...
ควันสีขาวราวกับหมอกยามเช้าลอยขึ้นมาจากพื้นของเวที เสียงดนตรีเริ่มเล่นตามลำดับ... ภาพตรงหน้า คือซุนวูในเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นแผงอกขาวเนียนเล็กน้อย ออกแนวเซ็กซี่ เข้ากับกางเกงยืนสีซีด ผมสีดำสนิทระยิบระยับจากแสงไฟที่กระทบ ดวงตาที่เปล่งประกายยามเมื่อจับกีตาร์ ฉันเคยรับรู้ถึงสิ่งที่เขาพยายามถ่ายทอดออกมา...
งั้นเหรอ ฉันเคยรับรู้งั้นเหรอ...ไม่สิ ฉันน่ะรับรู้อยู่ตลอดเวลา ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ฉันคิดถึงเขาอยู่ทุกเวลาต่างหาก ไม่ว่าเมื่อไร ที่ไหน ฉันก็คิดถึงเขา ใบหน้าแบบนั้น รอยยิ้มแบบนั้น
ฮึก ฮึก ซุนวู... ฉันคิดถึงนายจังเลย
ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาไหลออกมาเมื่อไร ฉันเอามือปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คำถามากมายที่เก็บไว้ ตอนนี้ฉันอยากถามนายจัง
สบายดีไหม นายมีความสุขใช่ไหม...
ตลอดเพลงแรก ฉันมองแต่ซุนวูคนเดียว แม้ฉันจะอยู่ข้างหน้า แต่เราก็ไม่ได้เผลอสบตากันเลย เพลงแรกจบลง...
"เทสๆ" เฮซองพูด "วันนี้พวกเรามามันส์กันให้เต็มที่เลยนะ! พาโบ!! "
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงดังสนั่น ฉันรู้สึกได้ถึงการสั่นเล็กน้อยของพื้นดิน
รีเทิร์นเริ่มเล่นเพลงอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาเล่นไปยิ้มไปด้วยใบหน้าที่สดใส เมื่อเฮซองเริ่มร้อง พวกฉันสามคนก็หันหน้าเขาหากันทันที...ใช่ มันเป็นเพลงเมื่อตอนนั้น ทำไมเพลงนั้นถึง...
สองปีที่แล้ว
"พวกเธอแน่ใจนะ ว่าจะจากไปแบบนี้" ผู้จัดการคิมถามขึ้น ขณะที่พวกเรากำลังเก็บกระเป๋า เพื่อเตรียมเดินทางไปประเทศไทย
"แน่นอน ก่อนไป พวกเราฝากซีดีนี่ให้พวกเขาหน่อยได้ไหมคะ" ช็อกโกล่าพูดขึ้น
"มันคือ..." ผู้จัดการคิมถาม
"บอกพวกเขาว่า ลองเปิดูก็จะรู้ค่ะ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ฉันคิดว่า พวกเราคงกลับแล้ว บางทีเรื่องควรจบสักที ฉันผ่านฝึกงาน พวกเขารับอิสระเหมือนเดิม"
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะลุง ขอให้สมหวังกับคุณยุนอานะ เอิ๊กๆ" เชอร์เบทพูด
........................
Sunwoo's Talk:
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพราะว่านั่งแกะเพลงตลอดทั้งคืน เพราะเสียงของเฮซองฮยอง ที่ตะโกนตามหาพี่เลี้ยงให้ทั่ว จองมินเองก็ตื่นเช่นกัน พวกเราทุกคนตื่นเพราะฮยองคนเดียว
"ฮยอง ทำไมโวยวายแต่เช้าแบบนี้ล่ะ" ผมเดินเข้าไปทัก
เฮซองฮยองไม่พูดอะไร ได้แต่ทำตาโต สีหน้าตกใจถึงกับตกใจมาก ผมเหลือบไปเห็นในมือเขาถือแผ่นอะไรบางอย่าง เหมือนซองใส่ซีดี?สีขาว ผู้จัดการส่วนตัวของพวกเราเอง ก็ยืนอยู่ด้วย ตอนนั้นเอง ผมเห็นแววตาของเฮซองฮยองเป็นสีแดงก่ำ
เกิดอะไรขึ้น?
เทโฮฮยองเองก็ไม่รอช้า เดินเข้าไปกระชากแผ่นซองใส่แผ่นซีดีออกมา แล้วเปิดดู...หน้าซองเขียนคำว่า Goodbye เอาไว้ ผมเองก็เริ่มใจเต้นแล็กน้อย ความคิดแง่ลบพุ่งเข้ามาในหัว แล้วคำถามที่แวบเข้ามา วนิลาไปไหน? ผมมองไปรอบห้อง พยายามหา
"ไม่ต้องหาให้ยุ่งอยากหรอก เปิดดูซะ พวกนายจะรู้เองล่ะ" ผู้จัดการพูดขึ้น
"หมายความว่าไง" ผมถาม
"พวกเธอ ไปแล้ว เรื่องที่พวกนายต้องรู้คือ พวกเธอมาที่นี่เพื่อฝึกงาน ถึงเวลาที่พวกเธอต้องไปแล้ว"
"ไปไหนครับ..."
ราวกับหัวใจผมมันหล่นวูบ ดิ่งลงสู่ความว่างเปล่าและหว้าเหว่ มันจุกอยู่ที่ลำคอ กระทันหันไปไหม ทำไม...
จองมินอาสาที่จะเปิดซีดีให้ แน่นอนว่าพวกเราทุกคน มารวมตัวกันหน้าโทรทัศน์ ตอนนี้สมองผมสับสนไปหมด มันไม่มีเวลาให้ผมตั้งตัว ยิ่งภาพตรงหน้าปรากฏ เหมือนกับว่า ใจจะสลายให้ได้
' อันยอง พวกรีเทิร์น ตอนนี้พวกเรามีเวลาไม่มากนักกับการอัดวิดีโอคอลนี้ เช่นเดียวกับเวลาที่มีไม่มากของพวกเรา บางทีฉันก็จะจดจำพวกนายเอาไว้นะ บางครั้งพวกเราก็มีทะเลาะกันบ้าง แรกๆไม่ถูกกันบ้าง แต่พวกนายก็ให้อภัยเราใช่ไหม ' ช็อกโกล่าหยุดพูด ตอนนี้เปลี่ยนเป็น วนิลา ' เมื่อไม่นานมานี้ ฉันเพิ่งตัดสินใจกับตัวเองในหลายๆเรื่อง ฉันคิดว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ นายเป็นเพื่อนผู้ชายคนแรก ที่ฉันรู้สึกสบายใจที่อยู่ด้วย ซุนวู นายต้องเชื่อมั่นใความรักนะ ฉันเป็นกำลังใจให้นายกับแทอีนะ' กล้องหั่นไปหาซูชิ และอีกสองคนที่เหลือ
เฮซองฮยองรียคว้ากุญแจรถ หวังจะไปที่สนามบิน
"เปล่าประโยชน์ เครื่องขึ้นตั้งแต่ตีห้า นี่ก็เจ็ดโมงเช้า พวกนายไปไม่ทันหรอก" ผู้จัดการขวางเอาไว้
พวกเราห้าคนถึงกับเข่าแทบทรุด ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับใจของคนเรา ตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรเลยสักนิด
'เอ๊ะ พวกเรามีเพลงที่ลองเต่งเองนะ พวกนายของฟังกันหน่อยได้ไหม'
...................................
"แต่ก่อนหน้านั้น พวกเรามีอะไรจะบอกกับใครบางคน..." เฮซองหยุดพูด "พวกเธอ!" แล้วเฮซองก็ไม่รอช้า ชี้นิ้วมาทางพวกฉัน แน่นอนว่าพี่ออฟก็แอบหลงตัวเองเล็กน้อย "กล้าดียังไงฮะ ถึงหนีไปไม่บอกกล่าว"
=0= เขาพูดอะไรของเขา ต่อหน้าแฟนคลับเนี่ย
ซุนวูเองก็ไม่ยอมแพ้
"ใช่...ฉันรู้แล้ววนิลา ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน"
เกิดเสียงโฮ่ร้องขึ้นมา เสียงดังจอแจ มากมาย กำลังพูดด้วยความสงสัยว่า นี่การแสดงรึเปล่า
"ฉันขอโทษ...ที่จำเธอไม่ได้ซูชิ ฉันขอโทษที่พูดแบบนั้น" จงจุนก็พูดขึ้นด้วย
ท่ามกลางความงุนงงและสับสนนั้น ซุนวูเดินมาหาฉัน...เขาลงมาจากเวที พี่ออฟเองก็เริ่มสับสน แล้วหันมาถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้วยความตื่นเต้น พี่ออฟจึงเอามือของฉันไปกุมไว้ เงิบ T^T มาจับมือทำไมตอนนี้ ต่อหน้าซุนวูนะ แอร๊ยยย
"ปล่อยมือเธอออกซะ" อยู่ๆซุนวูก็พูดขึ้น ความเงียบเริ่มเข้ามาเยือน
...........
ความคิดเห็น