คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : File 35 : ความจริง / สิ้นสุด / ปล่อยมือ
File 35 : ความจริง / สิ้นสุด / ปล่อยมือ
Vanila's Talk :
หลังจากที่เซ็นใบจบการฝึกงาน ซึ่งเป็นใบที่สำคัญมาก เพราะมันจะรับรองการฝึกงานตลอดสี่เดือนนี้ว่าผ่านหรือไม่ มันทำให้ฉันสบายใจมากขึ้นและปล่อยว่าง การมาอยู่ที่เกาหลี ทำให้รู้อะไรหลายอย่าง ความเป็นอยู่ในแบบที่คนส่วนใหญ่ก็โหยหา ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ความเป็นมิตรแบบครอบครัว ได้เห็นที่สวยๆอย่างเกาะเชจู และอีกหลายอย่าง ฉันคิดว่าจะเก็บมันเป็นความทรงจำเอาไว้ เผื่อสักวันหนึ่ง ฉันรู้สึกท้อแท้ ก็ยังมีความทรงจำสวยงามมาเป็นกำลังใจ
วันนี้ฉันเป็นเวรทำอาหารเย็น ฉันเลยต้องออกมาข้างนอกเพื่อหาซื้อวัสถุดิบในการทำอาหาร ตลอดทางเดินไปซุปเปอร์ ฉันมองร้านรวงไปเรื่อย จนกระทั่งสายตาสะดุดกับร้านหนังสือแห่งหนึ่ง มันเป็นร้านหนังสือที่ดูอัดแน่นความขลังไว้มาก เพราะภายในร้าน มีหนังสืออยู่หนาแน่น มีแยกโซนหนังสือเก่าใหม่ โทนสีร้านก็เป็นสีเขียวกับน้ำตาลเก่า ฉันอดใจที่จะเดินเข้าไปดูไม่ได้
กรุงกริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้หน้าร้านดังขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่ามีคนกำลังเข้ามาภายในร้าน บรรยากาศชวนน่าหลงไหลทันทีที่ก้าวเข้ามา
"พี่คะ ฉันอยากได้หนังสือเล่มนี้กับเล่มนี้ ฉันเลือกเล่มไหนก่อนดี" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างๆฉัน เป็นเสียงที่คุ้นหูมาก เสียงเล็กๆ ฉันเลยยกหนังสือขึ้นมาบังหน้าไว้ให้เหลือแต่ตาแล้วหันไปมอง
เงิบบบบ! แทอี
หญิงสาวที่ซุนวูแอบชอบมาตลอด และเธอก็เหมือนจะมีใจให้ซุนวูนะ แต่ทำไมมาควงผู้ชายอื่นล่ะ...แต่ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นจัง
"ตามสะดวกเลย ยังไงพี่เลือกให้เธอก็ไม่เอาอยู่แล้ว"
ว่าแล้วแทอีก็เข้าไปเอาหัวพุงชนชายร่างสูง หยอกกันไปมารามกับรักกันมาชาติกว่า แล้วซุนวูล่ะ...
ทั้งๆที่ฉันก็ปล่อยมือได้แล้วแท้ๆ
"งั้นเอาสองเล่มเลยแล้วกัน" เธอตัดสินใจพร้อมส่งยิ้มออดอ้อนไปให้ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น
สาเหตุที่ซุนวูซึมเศร้า...ดีนะที่ฉันเห็นมันเอง
"ทำไมน้องสาวพี่ถึงขี้อ้อนแถมยังเอาแต่ใจแบบนี้นะ"
"ก็ฉันเป็นน้องที่พี่รักเพียงคนเดียวเท่านั้น ตามใจกันหน่อยสิ ไหนๆพี่ก็จะมาอยู่เกาหลีแค่ไม่กี่วันเอง ฉันล่ะคิดถึงพี่สุดสุด"
สะดุดกึกกับคำว่าพี่ชายน้องสาว !? หวังว่าพวกเขาจะไม่ใช่พี่น้องกันนะ เพราะว่าถ้าเป็นแบบนั้น
"พี่เป็นพี่แท้ๆเธอรึเปล่าเนี่ย ทำไมเธอชอบหลอกพี่จัง" ฝ่ายชายจัดว่าหน้าตาดีมาก เขาเบ้ปากทำท่างอนน้องสาว และคำว่า 'พี่ชายแท้ๆ' มันก็กระเด็นเข้าหัวฉันทันที
ซุนวูเข้าใจผิด เขากำลังเข้าใจผิดอยู่ และฉัน...
เย็นวันนั้นฉันยืนทำอาหารไปด้วย ใจลอยไปด้วย เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงดี สมองฉันมันประมวลเหตุการณืต่างๆวนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เพราะว่าถ้าฉันบอกความจริงกับเขา ซุนวูก็จะ...
"เฮ้อ" ฉันลืมตัว เผลอถอนหายใจออกมาเสียงดัง กลางวงข้าว ซุนวูเขาหันมามองที่ฉันอย่างเป็นห่วง...อีกแล้วนะ สายตาแบบนี้
"ไม่สบายรึเปล่า สีหน้าหมู่นี้ดูไม่ค่อยดีเลยนะ" ผู้จัดการทักขึ้น
"อิ่มแล้วค่ะ..." ฉันไม่ตอบคำถามใด เลือกที่จะเลี่ยง
ทุกคน... ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นคนดีไหม ถ้าฉันทำให้คนที่รักกันต้องแยกจากกัน ฉันยังจะเป็นคนดีอย่างภาคภูมิใจได้งั้นเหรอ
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์สั่น ฉันเลยรีบรับสายทันที
"ฮัลโหล ใครคะ"
"วนิลา! นี่แทอีนะ ซุนวูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเขาไม่รับสายฉันเลยอะ"
อึก...แทอีเหรอ
แล้วความรู้สึกผิดก็ถาถมเข้าหาฉัน
"ฉัน..."
"แย่จัง บางทีฉันควรตามพี่กลับ..."
"แทอี! เธอไปรอที่สวนสาธารณะแถว xx ได้ไหม ฉันมีบางอย่างจะให้เธอดู" ฉันพูดขึ้น
ฉันตัดสินใจแล้ว และฉันก็จะทำมัน อีกไม่นานฉันเองก็จะกลับไทย ฉันรั้งเขาไว้ไม่ได้หรอก นี่มันเป็นเรื่องที่เพื่อนควรทำให้เพื่อนไม่ใช่เหรอ คือการทำให้เพื่อนมีความสุขกับคนที่เขารัก ส่วนฉัน อีกไม่นานมันก็จะหายไปเอง ไอ้ความรู้สึกชอบเนี่ย...เธอทำถูกแล้วล่ะวนิลา สู้ๆ
พอวางสายจากแทอีเสร็จ ฉันก็รีบตรงดิ่งออกไปหาซุนวูทันที ท่ามกลางสายตาตกใจกับอาการลุกลี้ลุกลนของฉัน
"ย๊า ตกใจหมดเลย ไฮเปอร์จริง" เฮซองจอมโวยวายพูด
"หุบปากนายไปเลย ซุนวูอยู่ไหน" ฉันพูด
เฮซองถึงกับอ้าปากเหวอ ช็อกค้างกลางอากาศทันที ที่ฉันพุ่งไปกระชากคอเสื้อเขาแบบไร้มารยาท ปกติฉันจะไม่เป็นคนแบบนั้น โอ๊ย ช่างมันเถอะ ฉันไม่แคร์อะไรแล้ว
ดูเหมือนเฮซองจะตาโตไปอีกนาน เขาชี้นิ้วพร้อมทำหน้าแหยไปทางห้องน้ำ ฉันเลยพรวดพลาดวิ่งไปเปิดประตูออก
ปัง!
"ซ๊งงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉันกรี๊ดร้องสุดเสียงเท่าที่มี เมื่อภาพเบื้อหน้าคือซุนวูกำลังยืนฉี่อยู่ TOT โชคดีที่ฉันไม่เห็นอะ แต่ว่าฉัน กรี๊ดดดตาฉัน ฮืออออ ซุนวูเองก็ตกใจ ไม่เพียงแค่เราสองคน คนอื่นก็เช่นเดียวกัน ช็อกโกล่านั่งอยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำ ก็เห็นภาพเดียวกับฉัน เธอถึงกับทำแตงโมราคาแพง (ที่เกาหลีแตงโมแพง) หล่นลงพื้น จองมินรีบเอามือปิดตาเชอร์เบททันทีเมื่อตั้งสติได้ คนอื่นก็วิญญาณหลุดไปแล้ว ผู้จัดการคิมถึงกับปิดตาเหมือนตุ๊ดไปเลย
โฮกกกก ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย
"เธอเปิดเข้ามาทำไมเนี่ย หันกลับไปซะ" ซุนวูตั้งสติได้กอนฉัน รูดซิปกางเกง ล้างมือเสร็จก็ผลักฉันออกจากห้องไป พวกเราสองคนเดินออกมาข้างนอกกัน เพราะว่าขืนปล่อยฉันไว้ มีหวังโดนว่าแน่
เงียบ
"เฮ้ ตั้งสติหน่อยสิ เธอยังไม่เห็นอะไรสักหน่อย" ซุนวูพูดแบบขำๆ
อีตาบ้า T^T ไม่เห็นแต่ฉันก็รู้ว่านายทำอะไรอยู่ กรี๊ดดด มันคิดอะ
"นายหัวเราะทำไม ฉันเหมือนว่าฉัน...ไม่นะไม่คิด วนิลาเธอลบภาพไป อาเมน" ฉันบ่นพึมพำราวกับคนบ้าอยู่คนเดียว
"ฮ่าๆ เธอนี่ฮาอีกแล้ว ว่าแต่มีอะไรรึเปล่า ปกติเธอไม่ใช่คนที่รีบร้อนแบบนั้นนะ"
อุ๊ย นายรู้ด้วยเหรอเนี่ย ฉันจะบอกเรื่องอะไรกับเขานะ ลืมแล้ว...
"หือ...อ้า" ฉันนึกออกแล้ว "นี่ฟังนะ...คนที่อยู่กับแทอีวันนั้นน่ะ เป็น..."
กึก
ทันทีที่เอ่ยชื่อแทอี แววตาเขาก็เปลี่ยนไป เป็นเหม่อลอยและไร้ความสุข ฉันเฝ้ามองดูสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
"เขาเป็นพี่น้องกัน..." ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ สูดลมหายใจลึกๆ ข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
"เธอ รู้ได้ยังไง" ซุนวูถาม น้ำเสียงเขาดูดีขึ้นนิดหน่อย
อยู่ๆฉันก็พูดไม่ออก มันจุกจนน้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลออกมา
"นาย...ตอนนี้ไม่มีเวลามากแล้วนะ เธอรอนายอยู่ที่สวนสาธารณะ xx ซุนวู เชื่อฉัน เขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ" ฉันย้ำ ตอนนี้แหละ...ตอนนี้เท่านั้น ฉันจะปล่อยนายไป..."รีบไปเร็วเข้า" น้ำตาฉันจะไหลอยู่แล้วนะ...
"ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากไป..." เขาทำท่าจะห้อง ฉันเลยวิ่งไปกั้นประตูไว้
"ซุนวู ได้โปรดเถอะนะ" น้ำตาที่แสนปวดใจมันไหลออกมาอาบแก้มของฉัน มันคือความรู้สึกที่ฉันฝืนที่จะทำ "ฮึก นายชอบเธอมากไม่ใช่เหรอ นายเจ็บปวดเพราะเข้าใจผิด ตอนนี้เธอรอนายอยู่ในที่หนาวเย็นนั่น ถ้านายไม่ไป ความรักข้างเดียวนายจะจบนะ...ฮือ ฉันทนเห็นนายเป็นแบบนี้ไม่ไหวแล้วซุนวู นายเห็นฉันเป็นเพื่อนใช่ไหม นี่แหละ มันคือสิ่งที่เพื่อนทำเพื่อเพื่อน..."
"วนิลา ฉันบอกแล้วใช่ไหม...ว่าฉันไม่ชอบเห็นเธอร้องไห้" ซุนวูยิ้มบางๆ เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ฉันรีบเบือนหน้าหนี "ไว้ฉันกลับมา เธอต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังนะ"
ฉันยิ้มทั้งน้ำตา พร้อมโบกมืออวยพร...
"หนาวจังวุ้ย" ฉันบ่นอุบอิบ หลังจากที่คิดตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะตามมาดูดีไหม สุดท้ายขาฉันมันก็พาก้าวเข้ามาในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งแถวแม่น้ำฮัน แต่เพราะส่วนมันกว้างมาก ฉันเลยเดินหลงอยู่ในที่มืดเงียบสนิท อากาศก็หนาวแสนหนาว นี่แหละลมหนาวววว
ใจจริงฉันก็ไม่อยากที่จะเห็นเลย แต่เพราะว่ามันเข้าห้องไม่ได้เนี่ยสิ...
"ฟู่ว์ หนาวจังแฮะ" ฉันูกมือไปมา
ตอนนั้นเอง ฉันก็เจอเข้ากับซุนวูและแทอี ภาพตรงหน้าคือ ทั้งสองคนกอดกัน ...
ฉันเหมือนลมหายใจตัวเองกำลังติดขัด รู้สึกเหมือนอากาศไม่พอให้หายใจ ลมหายใจฉันถี่ขึ้น ใจเต้นระรัว กับอาการจุกแน่นที่คอ... ภาพเบื้องหน้า มันทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่กันนะ...
ซุนวู...
นายดูมีความสุขมากรู้ตัวไหม เขาดูเหมือนผู้ชายที่จะคอยปกป้องแทอีได้ทุกเมื่อ ภารกิจของเพื่อนอย่างฉัน มันจบแล้วสินะ
ฉันเดินออกห่างจากตรงนั้นช้าๆ ฉันไม่ควรมาที่นี่เลยจริงๆ ฉันเดินไปตามทาง ด้วยสองขาที่ไร้เรี่ยวแรง ที่ผ่านมาฉันฝืนโกหก ตีหน้า สวมหน้ากากเพื่อนที่แสนดีมาตลอด เมื่อไหร่กันนะ ที่ฉันจะเลิกปกปิดความรู้สึกตัวเองสักที ไม่รู้นานเท่าไรที่ใช้เวลาเดินมาจนถึงทางม้าลายตรงแยกไฟแดง นี่แนร้องไห้นานเท่าไรแล้ว เหนื่อยจัง...
ปรื้น
เอี๊ยดดดด พรึบ โครม!!!!
เหวอ เหตุการณ์เมื่อกี้เกิดขึ้นเร็วมาก ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองยืนอยู่กลางถนนตอนไหน เกือบถูกรถชน แต่โชคดีที่ซุนวูมาจากไหนไม่รุ้ กระชากฉันออกมาจากกลางถนน เราทังคู่เลยกลิ้งไปตรงทางเท้า
O[]O ช็อค
"เธอ! เกือบตายแล้วรู้ตัวไหม" ซุนวูตะคอกใส่ฉันทันทีที่ตั้งตัวได้
ตอนนั้นเอง ที่ฉันเพิ่งได้สติจากเสียงของซุนวู และรู้สึกตัวอีกที่ กรี๊ดดด ฉันอยู่ในอ้อมกอดเขา เขากระชับอ้อมกอดไว้แน่นกว่าทุกที จนฉันอบอุ่น รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา อาการตกใจค่อยๆคลาย
"ทำไมเธอไปยืนอยู่ตรงนั้นฮะ วนิลา" น้ำเสียงซุนวูเริ่มอ่อนลง เขาแสดงความเป็นห่วงออกมาชัดเจน
"ฉัน ฮึก..." ฉันปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง หลากหลายอารมณ์ที่จุกแน่นอยู่ที่คอ ซุนวูตกใจพร้อมจับที่ไหล่สองข้างฉันเบาๆ
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า" ฉันส่ายหน้า "แล้วเธอร้องไห้ทำไมเนี่ย ไม่ร้องนะๆ" เขากอดฉันอีกครั้ง จนแน่ใจว่าฉันหายร้องไห้แล้ว
"แล้ว...แทอีล่ะ" ฉันถามเมื่อนึกขึ้นได้
"ยัยบ๊อง เธอเลิกห่วงเรื่องของคนอื่นเขาเถอะ"
พวกเรานั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ อ๋อ รถคันเมื่อกี้เปิดกระจกมาว่าเราสองคนนิดหน่อย ก่อนที่จะจากไป เมื่อรู้ว่าพวกเราไม่ได้บาดเจ็บอะไร ฉันได้แต่นิ่งเงียบ สร้างความอึดอัดให้กับเราทั้งคู่ ซุนวูปลอบฉันตลอด แม้แต่ตอนนี้ แขนเขาก็โอบไหล่ฉันไว้ ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น ทำให้ฉันอบอุ่นจนเผลอซบไหล่ซุนวูแล้วหลับตาลง...
"นี่ซุนวู นายเคยฟังเพลง closer ของ taeyoen ไหม"
"หือ? ไม่นะ"
ขอแค่วันนี้วันเดียว เมื่อฉันเปิดตาขึ้น
ฉันจะปล่อยนายไป...
언젠가 낯선 이름이 되어도
แม้ว่าอาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้าในสักวัน
내 가슴이 그 추억이 다 기억할테니까
แต่หัวใจของฉันก็เก็บความทรงจำเหล่านั้นนั้นไว้
ความคิดเห็น