คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : File 32 : ลองเสี่ยง / ของขวัญ / ผิดหวัง
File 32 : ลองเสี่ยง / ของขวัญ / ผิดหวัง
ของบางอย่างเปรียบเสมือนความทรงจำอันแสนเศร้า เมื่อถูกเปิดออกอีกครั้ง ก็อยากที่จะลืม...
Icing Talk :
ผ่านเรื่องวุ่นวายทั้งหลายมาได้ ก็เข้าสู่โหมดสงบนิ่ง ช่วงนี้ตารางงานไม่ค่อยเยอะเท่าไร จะเหนื่อยหน่อยตอนที่รีเทิร์นมีขึ้นไลฟ์ แต่ฉันรู้สึกสนุกมาก เมื่อได้ยินเพลงเหล่านั้นถ่ายทอดพลังออกมา กีตาร์เทโฮเจ๋งสุดยอด อ๊ายยย นี่ฉันคิดถึงเทโฮอีกแล้วอะ ทั้งวันฉันคิดถึงแต่หน้าของเขาตลอดเวลาเลย >///< นี่ฉันกลับไปชอบเขาอีกรอบแล้วเหรอ หลังจากวันนั้น ที่เขาบอกว่าเขาเชื่อใจฉัน หัวใจฉันก็เต้นโครมคราม พยายามเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์
"นี่แกยืนเหม่ออะไรอยู่เนี่ย" เสียงช็อกโกล่าดังอยู่ข้างหลังฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากห่วงแห่งความคิดเลย ช่วงนี้ยัยนี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ เหวี่ยงแปลกๆ สงสัยว่าต้องไปทะเลาะอะไรกับเฮซองมาอีกแน่
"รู้แล้วๆ ฉันก็ถูอยู่นี่ไง ทำไมแกเหวี่ยงจังช่วงนี้ ทะเลาะกับเฮซองมาเหรอ"
ฉันถาม อ๋อ ตอนนี้พวกเรากำลังทำความสะอาดห้องพักให้พวกรีเทิร์น ที่กำลังไปให้สัมภาษณ์กันอยู่ เพราะว่าที่ห้องมีผู้ชายสกปรกอยู่ถึงหกคน พวกเราเลยต้องลงแรงแข็งขัน ทำความสะอาดแทบจะล้างบ้าน
"เปล่า...ช่างมันเถอะ ฉันก็อยากอารมณ์เสียบ้างไม่ได้รึไง ชิ" ช็อกโกล่าบ่นๆเสร็จก็เดินสะบัดก้นหายไป
ฉันได้แต่ยืนเกาหัวแบบมึนงง พักหลังนั่งมองแต่กระดาษาอะไรสักอย่างแล้วก็เหวี่ยง แอบมีความลับอะไรไม่บอกพวกฉันรึเปล่าเนี่ย
ติ๊ด ติ๊ด
ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงข้อความเช้าก็ดังเล็ดลอดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ฉันรีบดึงโทรศัพท์ออกมาดู ในใจก็ลุ้นขอให้เป็นเทโฮทีเถอะ พร้อมเปิดข้อความขึ้นอ่านด้วยใจระทึก
ทำความสะอาดห้องให้ด้วยนะ ฉันทำงานจะเสร็จแล้ว :)
กรี๊ดดดดดดดดดดด เทโฮจริงด้วย โอ๊ยยย ใจเต้นคล้ายจะเป็นลม ทำไมเขาน่ารักแบบนี้ ฮือออ ฉันเลิกชอบเขาไม่ได้จริงๆแล้วนะ เหมือนสามีกำลังบอกจะกลับบ้านแล้วนะเลยอะ เขิน
ฉันยัดโทรศัพท์ลงในช่องกระเป๋าของผ้ากันเปื้อน แล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของเทโฮทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไป ฉันก็พบกับเพื่อนๆของเขาทั้งสี่ตัว น้องกิ้งก่าทองคำพันธ์หายาก มันนอนหลับตานิ่งสงสัยกำลังหลับอยู่ในตู้ ถัดลงมาชั้นสอง เป็นแมงมุมสองตัว เรียกว่าแมงมุมยักษ์ได้เลยล่ะมั่ง ไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงยังไงมันถึงอ้วนขนาดนี้ ตู้สุดท้ายล่างสุดและใหญ่สุด ตู้อุณหภูมิ เต่าจากประเทศอินเดีย ตัวเล็กกลมๆน่ารักกำลังพอดีมือ แล้วก็ยังมีน้องหมาน้อยตัวเล็กที่ขาว ที่กำลังหลับอยู่ในกรง ถัดมาเป็นโต๊ะทำงานของเทโฮ ฉันคิดว่านะ เพราะเท่าที่ดูแล้วมันช่างอลังดารณ์เต็มไปด้วยอุปกรณ์เครื่องดนตรี เรียกได้ว่าสุดยอดจริงๆ ไม่น่าจะเป็นของจงจุนได้
ฉันตัดสินใจเริ่มที่จะปัดฝุ่นและจัดโต๊ะให้ก่อนแล้วค่อยกวาด ทันใดนั้นเอง สายตาของฉันก็ไปเจอเข้ากับกล่องอะไรบางอย่างที่อยู่ในเกะชั้นล่างสุด
"นี่กล่องอะไรหว่า" ฉันพึมพำกับตัวเอง
ฉันหยิบกล่องเล็กที่ถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญลายน่ารักเรียบๆขึ้นมา พลิกซ้ายขวาอย่างสงสัย
ของขวัญจากแฟนคลับ... ถ้าใช่มันคงเป็นของที่พิเศษมาก เพราะถูกเก็บเอาไว้อย่างดี หรือว่าในกล่องนี้เป็นของมีค่าอย่าง...แหวน>.<
"แกะดูสุกนิดดีไหมนะ"
ฉันให้หลังไปดูต้นทาง ตอนนี้ทางสะดวก มีแค่ฉันกับเจ้าสัตว์เลี้ยงทั้งหลาย ฉันเลยถือโอกาส เปิดฝาออกช้าๆ
เมื่อฝากล่องถูกเปิดออก...ฉันก็พบว่า ภายในกล่องเล็กนี้คือแหวนเพรชระยิบระยับ ส่องประกายเจิดจ้าอยู่ ฉันอ้าปากค้างและนิ่งไปสิบวิ ก่อนจะดึงสติกลับเข้ามา แล้วเพ่งดูให้แน่ใจอีกครั้ง
แหวนจริงๆนิหว่า
แอ๊ดดดด
พรึบ!
"ทำอะไรอยู่น่ะ!"
ซวยแล้วว อยู่ๆเทโฮก็เปิดประตูพรวดเข้ามา เล่นเอาฉันหัวใจแทบวายเก็บของไม่เกือบไม่ทัน ฉันซ้อนกล่องแหวนไว้ด้านหลัง พยายามจะเก็บมันเข้าไปในลิ้นชัก
"อะ...อะ สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายไม่เป็นสับปะรด
"ทำอะไรอยู่ ท่าทางลับๆล่อๆ เธอคงไม่ได้กำลังทำผิดอะไรใช่ไหม..." เทโฮพูดขึ้นลอยๆ แต่สายตานั้นจดจ่องมาที่ฉันเหมือนกำลังเค็ญความจริง สายตาเขาหรี่ลงเล็กน้อย
"ฉัน..." สูดลมหายใจ "ฉันเปล่าทำอะไรสักหน่อย ก็แค่ทำความสะอาด"
แย่แล้ว หาช่องลิ้นชักไม่เจอ ฉันอยู่ไหนหว่า
ฉันพยายามที่จะเปิดลิ้นชัก แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ มันติดอะไรอยู่แว๊ T^T
"ซ้อนอะไรเอาไว้..."
เทโฮก้าวเข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้น้ำเสียงค่อนข้างสงสัยเล็กน้อย
"ทำไม นายกลัวฉันทำอะไรนายอีกงั้นเหรอ" ฉันพูดข่ม
TOT ทำไมมันเปิดบ่ออก ติดอิหยังนิ โว้ยยย
"เหรอ ฉันเคยบอกเธอไหม ว่าฉันอ่านเธอออกทุกอย่าง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม"
-______- เป็นพระเจ้าเหรอ คนบ้านิสัยเสีย ฉันรู้สึกดีนะยะ>///< (อ้าวยัยนี่ แหมมม :นักเขียน)
ขณะที่ฉันกำลังฝัน เทโฮก็ก้าวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ ให้ตายสิ! มันจะติดอะไรกันหนักกันหนา
"นะ...นายจะเข้ามาทำไม ฉัน..."
กึก
เสียงดังเบาๆของลิ้นชักที่หลุดออกจากอะไรสักอย่างก็ถูกเปิดออก ฉันรีบใส่กล่องกลับเข้าไปที่เดิมแล้วปิดเงียบๆ
เยส!
"เอามือไปไว้ข้างหลังทำไม" แล้วเทโฮก็เดินเข้ามาประชิดตัว
"ไม่มีนะ ฉันก็แค่อยากเอามือไขว้หลังไว้ ไม่ได้รึไง" ฉันถาม
ตอนนี้เทโฮอยู่ใกล้ฉัน จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่กระหบเส้นผมฉัน (คือเขาสูงกกว่าฉันมาก)
"แล้วไป... ไปกินข้าวกัน"
"รู้แล้ว ฉันทำตรงนี้เสร็จแล้วจะตามไป"
"อ๋อ...เธอห้ามยุ่งกับชั้นทุกชั้นนะ" พูดจบเขาก็เดินออกไป
ให้ตายสิ สั่งได้สั่งดี เดี๋ยวฉันก็แก้แค้นอีกซะเลยนิ ชิ รีบทำรีบออกไปดีกว่า น้องหมาเริ่มเห่าเสียงดังโหวกเหวกล่ะ
ฉันก้มๆเงยๆเก็บนู่นนี่นั่นให้เรียบร้อยเข้าที่ ตอนนั้นเอง ฉันเผลอเหยียบกระดาษเล็กๆแผ่นหนึ่งที่ถูกพับให้หนามากถึงมากที่สุด ตอนแรกก็ไม่คิดจะใส่ใจอะไร จนกระทั่งไปเหลือบเห็นข้อความที่เขียนว่า ถึงมินอา...
มินอา? ใครคือมินอา
ฉันรีบแกะออกอ่านทันที ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
' ถึงมินอา...
สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก! ผมชเวจงฮุนรายงานตัว อ้า ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีนอกจากสุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากนะๆ อยู่เคียงข้างผม เป็นกำลังใจให้ผมตลอดไป นี่เริ่มจะน้ำเน่าอีกแล้วใช่ไหม คุณชอบรึเปล่า วันเกิดปีนี้ ผมไม่รู้จะให้อะไรดี ก็เลยให้สิ่งที่คุณอยากได้ แหวนวงนี้เหมาะกับคุณมาก ^^ อ้า เขินจัง ผมรักคุณนะมินอา
ปล. ถ้าเปิดอ่านถึงตรงนี้ผมคิดถึงคุณจัง
โฮ
นี่'
................................
ความเงียบเข้ามาครอบงำฉันอีกครา ท่ามกลางเสียงสุนัขเห่า เสียงลมพัด บัดนี้ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ราวกับว่าหูของฉันผิดเพื่อไม่ให้รับรู้ถึงสิ่งต่างๆรอบตัว ลมหายใจที่ติดขัด ความกลัวที่พวบพุ่งเข้ามาเกาะกุมในจิตใจของฉัน มันกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกแตกเป็นเสียงๆ หัวใจที่เต้นรัวด้วยความกังวล หลายสิบเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ น้ำตาเจ้าปัญหาที่ยากจะอดกลั่น ฉันเหมือนคนโง่ เสียดาย ฉันกำลังแย่...เพราะจดหมายฉบับนี้
นี่มัน...จดหมายรักที่เขียนให้แฟนเขางั้นเหรอ งั้นนี่ก็เป็น...แหวนของเธอคนนั้น
ไม่ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน
ฉันคิดในใจ...ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้เหมือนตัวเองหมดแรงขึ้นมากระทันหัน
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันสะดุ้งเฮือกทันทีที่เจ้าของเสียงเดินเมื่อสักครู่ตะโกนเข้ามาในห้อง ฉันรีบพับจดหมายเก็บใส่ลิ้นชัก ที่เดียวกับกล่องของขวัญอย่างร้อนรน
"ไอซ์ กินข้าวได้แล้ววว ขยันจังเลยน้า" เชอร์เบทนี่เอง
"อื้อ เสร็จแล้วล่ะ"
"แก เป็นอะไรรึเปล่าไอซ์" เชอร์เบทถามอย่างเป็นห่วง ฉันได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มให้อย่างฝืนๆ
"=______= ได้โปรดอย่ายิ้มอย่างนั้น มันทำให้ฉันคิดว่าแกปวดขี้"
- ____-^ ฉันหายเครียดทันทีเลย บ้าจริงมาหาว่าฉันปวดน้องโลมาได้ไง อี๋
พวกเราทั้งสิบเอ็ดคน นั่งล้อมวงกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย นานแล้วที่ไม่ได้ทานมื้อเย็นพร้อมเพรียงแบบนี้ ด้วยบรรยากาศที่เปรี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ถึงแหมช็อกโกล่ากับเฮซองจะไม่ทะเลาะกันกลางวงข้าวอีกก็ตาม ฉันนั่งติดกับเทโฮพอดี ทำให้ฉันกินข้าวไม่ค่อยลงเท่าไร เมื่อนึกถึงว่า เทโฮมีแฟนแล้ว แถมฉันก็ยังมาชอบเขาอีก ไม่สิ เขาทำให้ฉันคิดมากเอง เขา...
ฉันรักข้างเดียวเหรอเนี่ย
"เฮ้อ..." ฉันลืมตัวเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่คนข้างๆช่างสังเกตุเหลือเกิน
"เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ" เทโฮหันมาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แบบที่ไมได้เห็นมานาน
ฉันนิ่งสักพัก ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าอย่างเดียว ไม่มองหน้าพูดคุย
"เป็นอะไรอีก เธอเห็นอะไรมา" เทโฮถาม
กรี๊ดดด อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ :( มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกฉันสักคำ ปล่อยให้ฉันโง่รักนายอยู่ได้ อย่ามาทำดีกับฉันนะ
ได้แต่คิดในใจ ฉันเมินเขาแล้วหันไปคุยกับเพื่อนแทน เทโฮก็ชักสีหน้าไม่พอใจ
"เออ ในตู้เย็นไม่มีเบียร์เหลือเลยอะ ฉันว่าจะไปซื้อสักหน่อย เอาไรปะ" อยู่ๆเฮซองก็พูดขึ้นมา ฉันแอบเห็นช็อกโกล่าทำท่าจะยกมือขึ้นด้วยเล็กน้อย
"เอาโซจูมาด้วยสิ ฮยองกินของผมเกลี้ยงเลย" จงจุนทักขึ้น
"จริงด้วย แต่ข้างนอกมันหนาวอะ นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิเทโฮอ่า" เฮซองพูด
"ทำไมนายไม่ไปกับพี่เลี้ยงนาย ฉันว่าฉันมีเรื่องต้องทำ...นายชวนคนอื่นเถอะ"
เฮซองได้แต่เงียบ เมื่อพูดถึงช็อกโกล่า อะไรกัน สองคนนี้ทะเลาะกันเหรอ แต่คราวนี้มาแปลกแฮะ ทะเลาะเงียบ ฉันที่รู้ตัวเหมือนกันว่าเทโฮจะต้องพูดกับฉันแน่ๆ
"ฉันจะไปซื้อให้เอง เฮซองนายเอาเงินมา" ฉันไม่ทันที่จะพูดจบก็รีบคว้ากระเป๋าเงินจากมือเฮซอง แล้ววิ่งออกมาทันที โดยไม่ฟังเสียงเรียก
อ้ายยย ข้างนอกหนาวจริงๆด้วย ไหนว่าหน้าร้อนไง เกาหลีมันมีอากาศไม่แน่นอนเอาซะเลย บรึย TOT ฉันหนาวจะตายอยู่แล้วววว ไม่น่าหาเรื่องเลย
Choi Taeho Talk :
ผมมองตามหลังของไอซิ่งไปอย่างเป็นห่วง ตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเสียมิได้ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเป็นอะไรถึงมีอาการแปลกๆ หรือเธอกำลังจะทำอะไรแผลงๆอีก ผมคิดว่าผมบอกเธอชัดเจนแล้วนะวันนั้น เพราะการที่เราจะตัดสินใจเชื่อใครสักคนมันเป้นเรื่องที่ยากมาก แสดงว่าผมหมดอคติอะไรแล้ว
"ย๊า ยัยนั่นเอาเงินฉันไปแล้ว T^T" เฮซองพูดขึ้น
"เดี๋ยวฉันมานะ นายกินส่วนของฉันไปได้เลย" ผมพูด
"นายจะไปไหนอะ ข้างนอกหนาวมากเลยนะ เอ๊ะ...หรือว่า...อิอิอิ"
-_______-
"ไปนะ..."
"เฮ้ เดี๋ยว เทโฮฉันจะบอกว่า พอดี..."
ผมเดินเข้ามาข้างในห้อง เพื่อที่จะหยิบเสื้อกันหนาวไปเผื่อไอซิ่ง ก็เธอเล่นเดินตัวปลิว เสื้อผ้าก็บาง
หืม...
ตอนนั้นเองที่รู้สึกเหมือนมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น ผมไม่แน่ใจว่าอะไร...ช่างเถอะ...
Icing Talk :
"เฮ้อ ทำไมรู้สึกเหมือนยิ่งเดินยิ่งไกลยังไงก็ไม่รู้ ในที่สุดก็ถึงจนได้" ฉันเดินบ่นพึมพำคนเดียว ระหว่างทางเดินไปร้านขายของชำ เป็นร้านเล็กๆที่มีของขายมากมาย แต่ดูเหมือนที่ไทยบ้านเราจะดูมีของเยอะสุดแล้วล่ะ ถ้าเทียบกับที่นี่
เมื่อเปิดประตู้เข้ามาภายในร้าย ไออุ่นจากฮิตเตอร์ก็แผ่ซ่านเข้ามา ทำให้ฉันรู้สึกถึงสวรรค์ของความอบอุ่น นึกถึงประเทศบ้านเกิดตัวเอง ฉันรีบปิดประตูแล้วเดินตรงไปที่ตู้เย็นที่แช่เครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ไว้ ป้าคนขายเดินมาทักทายฉันพร้อมหยิบลังกระดาษออกมาให้ เพราะว่าซื้อเยอะมาก เราสองคนช่วยกันจัดเรียงใส่ลัง เพื่อกันกระแทก และสะดวกให้การแบก ระหว่างที่คิดเงินอยู่ ก็เกิดเรื่องขึ้นทันที...
"ทั้งหมด 120,000 วอนจ้า"
ชะงัก...
ซวยแล้วววว เงินไม่พอจ่าย ทำไมในกระเป๋าเฮซองมีแค่หนึ่งหมื่นวอน โอ๊ยอยากตาย
"หนูจ้ะ ฟังน้าอยู่รึเปล่า"
อะไรนะ น้าเหรอ ป้าเมาอะไรรึเปล่าฟะวู้ววว เดี๋ยวๆนี่ไม่ใช่เวลามาแซะมาแซวคนอื่น เอาไงดีอะ เงินไม่พอจ่าย อีตาบ้าเฮซองแงงง
"เอ่อ...คือ.."
กรุ๊งกริ๊ง
ฉันกำลังจะเอ่ยปากขอคืนเหล้าบ้างส่วน แต่แล้วเสียงประตูหน้าร้านก็เปิดออก ส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งน่ารำคาญ จนฉันกับเจ้าของร้านต้องหยุดการสนทนา ผู้ชายร่างสูงใหญ่ในเสื้อโค้ทยาวถึงเข่า ใบหน้าคมคายได้รูป ส่วมแว่นตาดำ ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น และเมื่อเดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ฉันถึงกับร้องอุทาน
"เทโฮ!..."
"เล่นวิ่งพรวดพลาดออกมา เอาเงินก็เอาออกมาไม่ครบ" พูดไปก็ยื่นเงินจ่ายให้ป้า ที่ยืนตาโตจ้องมองเทโฮตาเป็นมัน
นิป้า -______-^ นี่รุ่นลูกแล้วนะ
แล้วพวกเราสองคนก็เดินออกมาจากร้านค้า ลมหนาวพัดฟิ้วผ่านตัวฉันไป ฉันค่อยๆลดระยะการเดินให้สั้นลง เพราะถ้าเดินเร็วลมก็จะพัดโดนฉัน ทำให้ปากสั่น
T^T หนาวจัง
ฉันแอบมองเทโฮที่เดินอยู่ข้างหน้า แผ่นหลังของเขาเวลามองมันชวนรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย อ่า...ถ้ากอดจากด้านหลังมันคงจะดี >//< ฉันคิดอะไรอยู่! ท่องไว้ไอซิ่ง เทโฮเขามีแฟนแล้ว รักกันมากด้วย...
แล้วภาพจดหมายฉบับนั้นก็ปรากฏขึ้นในโซนสมองของฉัน
"นี่ ใส่เสื้อซะ"
อยู่ๆเทโฮก็หยุดเดินแล้วหันมาหาฉัน พร้อมยื่นเสื้อแจ็คเก็ตตัวหนา ข้างในเป็นขนเป็ดแสนอบอุ่นให้
"เอ๋?" ฉันทำหน้างงๆ
"รีบใส่" พูดจบเขาก็เดินมาจับแขนของฉันที่ล่วงในกระเป๋าเสื้อออกแล้วเอาไปใส่แขนเสื้อขนเป็ดแทน เทโฮยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนขณะที่กำลังใส่เสื้อกันหนาวให้ฉัน ที่กำลังมึน "จมูกเธอแดงด้วยนะเนี่ย"
อย่ายิ้มนะได้โปรด T^T
"ขอบคุณนะ..."
เสื้อตัวใหญ่มากเลย สงสัยจะเป็นของเทโฮ กรี๊ดดดฉันได้ใส่เสื้อของเทโฮเหรอเนี่ย!
บรรยาเริ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง เราสองคนเดินจนเกือบจะถึงหอพักกันแล้ว แต่ตอนนั้นเอง เทโฮที่เดินนำหน้าฉันก็หยุดเดินอีกครั้ง
"เธอแอบอ่านจดหมายที่อยู่ในกล่องใส่แหวนใช่ไหม..."
ขวับ!
ฉันเงยหน้าที่ก้มมองพื้นอยู่ทันควัน !!! ซวยแล้ว TOTถูกจับได้
∆ ( คูลิโอ้' ) 。
ความคิดเห็น