คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : File 30 : 1 Date / ภารกิจทรหดอดทน / จุดจบของความรัก
File 30 : 1 Date / ภารกิจทรหดอดทน / จุดจบของความรัก
"ฮะ..."
พลัก! โครม
ฉันที่กำลังจะหันไปหาต้นเสียงเมื่อกี้ เพื่อถามให้แน่ใจว่าเมื่อสักครู่พูดอะไร แต่เพราะไม่ระวังทำให้ฉันชนเข้ากับพี่ทีมงานคนหนึ่ง เป็นเหตุให้พวกเราสองคนล้มกันทั้งคู่ ฉันรีบลุกขึ้นเมื่อตั้งสติได้ ก่อนจะก้มขอโทษพี่ทีมงานผู้หญิงคนนั้น
"ว่าแต่...เมื่อกี้นายจะพูดอะไรนะ ตอนนั้นฉันฟังไม่ถนัดเลยอะ" ฉันหันไปคุยกับมินฮยอก ที่เข้ามาช่วยพยังฉัน
มินฮยอกทำสีหน้าเลิกลั่ก ก่อนจะส่ายหน้าแล้วยิ้มหวานจับใจให้ฉัน
"ไม่มีอะไรหรอก เธอเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ เขาจะเริ่มถ่ายกันแล้ว"
"อื้อโอเค ฉันพร้อมเสมอ"
และแล้วการแข่งขันที่แท้จริง ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นนับจากนี้! ฉันจับมือมินฮยอกแน่น เพราะกลัวจะออกตัวช้า ส่วนเฮซองกับนาบีก็กำลังจับมือกันอยู่เหมือนกัน เฮ้ย มือนั้นฉันก็อยากจับนะ ฮืออ
สักพักก็มีพี่ตากล้องผู้ชายวัยกลางคน เดินออกมาอยู่ตรงกล่างของพวกเรา แล้วตีสเลทเพื่อเริ่มถ่าย เมื่อพี่เขาทำตีสเสทเสร็จ...
ปี๊ดดด
เสียงนกหวีดเป่าเริ่มการแข็งขันหาสุดยอดคู่เดทที่ดีที่สุดดังสนั่นไปทั่วลานกว้าง เสียงกรีดร้องดังแซงแซ้กึกก้องราวกลับกำลังเชียร์บอลโลก ธงแฟนคลับแต่ล่ะคนเริ่มสะบัดพริ้วไหวไปมา ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายในฤดูร้อนของเกาหลี กองเชียร์ ตอนนี้สงครามเริ่มขึ้นแล้ว
ฉันกับมินฮยอกรีบวิ่งออกตัว แซงหน้าคู่เฮซองกับฮยอนอูเรียบร้อย แต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีที่วิ่งไปถึงธง เพราะแค่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็แทบไม่ต้องการกติกาใดๆเลย เพราะว่าด้านแรกคือการเล่นตั๊กจี สายตาทุกคนมุ่งเน้นไปที่ของสิ่งเดียกัน ซึ่งเป็นหัวใจหลักของงานนี้ ตั๊กจี ถ้ามันไม่ประหลาด พวกเราไม่มีทางที่จะมุ่งดูกันเป็นตาเดียวได้ชนาดนี้ แต่เพราะตั๊กจีที่นี่ไม่ปกติเหมือนที่อื่นๆ คือมันเป็นจั๊กจีจิ๋ว ขนาดย่อมเยาว์ แต่ดูเหมือนจะมีผู้ที่โอ้อวดอยู่คนหนาง
"โอ้ของแค่นี้ง่ายๆ" เฮซองพูดขึ้น "ถ้าขนาดยิ่งเล็กยิ่งต้องใช้กำลังเยะขึ้น
"นายนี่...จิๆ ขี้โม้มากๆเลยรู้ตัวป่ะ"
"คอยดูละกัน"
"โอ้เอาเลยๆฉันจะคอยดูนะคะคุณเฮซอง"
"อุปป้าสู้ๆค่ะ" ยัยนาบีส่สเสียงชียร์เฮซอง ทันใดนั้นกล้องก็โฟกัสไปทางนางพอดี
ปัก..ไม่พลิก
"ฮ่าๆๆ โอ๊ยยอดเลยจ้า มินฮยอกตาเราแล้วนะ นายต้องทำได้สู้ๆ" ฉันยกกำปั้นขึ้นเพื่อให้กำลังใจมินฮยอก ที่กำลังถกแขนเสื้อขึ้นเรียกกล้าม
"กรี๊ดดดด มินฮยอกกกกก!!!" ตามมาด้วยเสียงของแฟนคลับนับร้อย ดังกระหึ่มพอๆกับของเฮซอง
ปัก....
ไม่พลิก...ได้ไงล่ะ แงง
"ยากแฮะ ฉันไม่อยากให้เธอไปอยู่ทีมอื่นเลยให้ตายสิ" มินฮยอกบ่น
"ไม่เห็นเกี่ยวเลย เราอาจจะจับได้คู่กันอีกนะ ฮยอนอูทำไม่ได้หรอกเชื่อฉันสิ"
ปัก!!
แล้วขณะที่ฉันกำลังปลอบใจมินฮยอกอยู่ อยู่ๆดีเสียงกรี๊ดกระหึ่มฟังแล้วขนลุก ฉันเลยรีบหันไป และสิ่งที่เห็นคือ... มันพลิกแล้ว
พลิกได้ยังไงวะ กรี๊ดดดดด ฮยอนอูผอมๆแบบนี้เก่งเทพ แอบใช้อะไรเขี่ยๆให้มันพลิก
"พลิกแล้วครับ คู่ของฮยอนอูได้จับฉลากก่อน น่าลุ้นมากนะครับ... แน่นอนว่าใครที่ได้จับก่อนย่อมได้เปรียบ คู่ที่สองมินฮยอก และคู่ที่สามเฮซองครับ ....และแล้วฮยอนอูก็จับขึ้นมาแล้วครับ ขอบอกอีกนิดนึงว่าในกล่องมีกระดาษแปะแถบสีอยู่ใครที่ได้สีเดียวกันถือว่าคู่กัน ซึ่งจะแยกกล่องชายหญิงให้ เชิญคุณลีดาเฮ เฮ้ เฮซอง นายต้องต่อคู่ที่สองนะ" พิธีกรรีบเบรกเฮซองที่จะมาแซงคู่ฉันทันที
นี่นายอยากได้คู่เดิมมากเลยหรอ T^T
"คู่ต่อไปครับ โธ่น่าเสียดายนะครับ คุณลีดาเฮได้สีเขียนส่วนฮยอนอูได้สีแดง แล้วใครจะได้คู่กับสองคนนี้ มีลุ้นครับ"
สิ้นเสียงพิธีก่อน ฉันก็รีบหยิบแถบกระดาษในกล่องออกมา พร้อมหลับตาปี๋ ในใจก็ภนาขอให้ได้คู่กับมินฮยอก...แต่ไม่รู้ทำไมลึกๆแล้วฉันอยากคู่กับเฮซองมากกว่า
"อ่าว...คุณช็อกโกล่า..." เสียงพิธีกรทัก ส่วนฉันหลับตาให้ยอมแง้มมมาดูเลยสักนิด "คุณได้คู่กับคุณเฮซองนะครับ ส่วนมินฮยอกคู่กับคุณลีดาเฮ ฮยอนอูคู่กับคุณลีนาบี เอ่อ..."
อะไรนะ!! กรี๊ด ฉันหลับกลางอากาศไปรึเปล่า หูฝาดไปหรือไม่ ฉันคู่กับเฮซองจริงๆเหรอ โอ๊ยย ลืมตาไม่ขึ้น
"เอ่อ...คุณช็อกโกล่าครับ ได้โปรดลืมตาเถอะครับ เราจะเริ่มเกมต่อไปกันแล้ว"
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจจะหยิกแขนตัวเองเบาๆ
"ยัยโง่ เธอไม่ได้ฝันไปหรอกน้า คู่เธอคือฉันเอง เฮซองผู้หล่อที่สุด หึหึ" ว่าแล้วเฮซองก็เดินมาจับมือของฉัน พร้อมพ้นคำที่เกือบจซึ้งแต่ไม่ซึ้งออกมา
พรึบ
ฉันสะบัดมือออกด้วยอาการตกใจ ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองกำลังถ่ายรายการอยู่ โอ๊ยตาย ฉันแสดงอะไรออกมากไปไหมวันนี้
"เธอจะบ้ารึไง สะบัดมือฉันออกทำไม เราต้องจับมือกันวิ่งไปนะ ยัยโง่" เฮซองกระซิบ เพื่อหลบไมค์ที่ติดอยู่ตรงเสื้อ
"ระ ระ ระรู้แล้วหน่า"
เฮซองชักสีหน้าน้อยแว้บหนึ่ง ก่อนจะหายไปบนใบหน้า สัมผัสจากมือของเฮซองที่จับมือของฉัน รู้สึกชวนใจเต้นแรงและอบอุ่น ...ต่างจากตอนจับมือกับมินฮยอกลิบลับ มันอบอุ่นก็จริง แต่ไม่ชวนใจเต้นโครมครามแบบนี้
เสียงนกหวีดเป่าขึ้น พวกเราสองคนวิ่งเข้าขากันมาก จนมาถึงด่านภารกิจที่หนึ่ง เฮซองกระชับมือให้มากขึ้น ฉันยิ่งไม่อยากปล่อยมือนี้ไปเลย มือใหญ่ๆที่อบอุ่น... ฉันไม่อยากเปลี่ยนคู่เลย รู้สึกผิดต่อมินฮยอกจัง
ด่านที่สองป้อนส้ม
"ด่านนี้ไม่ยากเลยครับ ให้ฝ่ายหญิงปิดตาให้สนิทด้วยผ้าที่สะอาดจากทีมงานของเราไป จากนั้นปอกส้มที่ถูกส่งมาจากเชจูแล้วป้อนเข้าปากให้กับฝ่ายชาย มีส้มทั้งหมดห้าลูกใครทำเสร็จก่อนได้รับคะแนนบวกห้า อ๋อ เราจะประกาศคะแนนแต่ละคนนะครับ"
พระเจ้า...ส้มเชจู มันเป็นยังไงหว่า แถมปิดตาด้วยT^T
คะแนนตอนนี้
เฮซอง - 0
ลีนาบี - 0
มินฮยอก - 3
ช็อกโกล่า - 3
ฮยอนอู - 5
ลีดาเฮ - 5
"นี่นาย ทำไงให้ได้ศูนย์ฮะ" ฉันหันมาแขวะใส่เฮซอง
"ยัยบ้า ก็ดูตั๊กจีดิ๊ เล็กขนาดนั้นฉันจะไปปาให้พลิกได้ไง เธอก็ทำไม่ได้เหมือนกันแหละ"
"อย่างน้อยๆฉันก็ได้สามคำแนนนะ ถ้าดูๆแล้วทีมเราคะแนนน้อยกว่าเพื่อนเลย ชิ"
"ช่างเถอะน้า ฉันร้อยจะตายอยู่แล้ว รีบๆแกะส้มให้เร็วๆสิ จะได้คะแนนเยอะๆ ถ้าเธอช้าเธอตายแน่" เฮซองยกแขนมาปาดเหงื่อไคลที่ไหลหยดย้อยราวกับเขื่อนแตก ก่อนจะตั้งใจฟังเสียงนกหวีด
ปี๊ดดด
หลังจากปิดตาเรียบร้อย เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น ฉันรีบคลำๆทางเพื่อหาโต๊ะที่วางส้มไม่พอ ฉันต้องเดินโลกมืดไปหาเฮซองด้วย ฮือออ เจ็บอะเมื่อกี้ชนอะไรแข็งๆ โอ๊ะ โต๊ะนี่นา กรี๊ดด
"โอ้ ตอนนี้คุณช็อกโกล่าเจอโต๊ะเป็นคนแรกครับ" พิธีกรบรรยาย
นี่เป็ฯครั้งแรกที่ฉันภูมิใจมากที่ตัวเองเจอโต๊ะ! ส้มๆ ฉันเพ่งสมาธิไปที่ลูกกลมๆ ก่อนจะหยิบขึ้นมาดมว่าใช่ส้มไหม นี่ฉันเสี่ยงมากนะเนี่ย เกิดรายการนี้บ้าเอาอะไรมาวางแทนส้มฉันไม่แย่เหรอ เอ๊ะ กลิ่นส้ม วะฮะฮ่า เสร็จฉัน ฉันรีบเร่งสปีดเอานิ้วโป้งเจาะลงตรงกลางส้ม และพบว่า... อ๊ากกก เจ็บบบ
"เจ็บบบ >0<" ฉันตะโกนขึ้น ส้มบ้าอะไรหนาชิบเป้ง ฮือออเจ็บนิ้วๆ
"เป็นอะไรไหมช็อกโกล่า!!" สองเสียงที่แว่วมาแต่ไกลๆ ลอยเข้าหูของฉัน แน่นอนฉันแยกเสียงของเฮซองกับมินฮยอกออก แต่ว่า...มันผิดกฏไม่ใช่เหรอ
"อ้าวๆ มินฮยอกกับเฮองใจเย็นๆ ห้ามส่งเสียงจนกว่าคู่ของตัวเองจะไปถึงตัวสิครับ"
โอ๊ย โลกมืดไม่ดีเลยสักนิด ฉันได้ยินแต่เสียงแต่ไม่เห็นหน้า หรืออะไรทั้งสิ้น ตอนนี้ฉันกำลังพยายามใช้เล็บที่ไม่ค่อยมีจิกๆและแรงปอกเปลือกส้ม ส้มเชจู...ให้ความรู้สึกเหมือนปอกส้มโอลูกเล็ก ฉันปอกเสร็จเรียบร้อย พร้อมเอาส้มหย่อนลงตระกร้า จากนั้นก็ปอกลูกต่อไปๆ มือฉันเริ่มพอง แล้วระหว่างที่กำลังปอกส้ม เสียงของสาวๆที่กำลังเริ่มตกชะตากรรมเดียวกัน ร้องโอ๊ยๆ เพราะเล็บท่เพิ่งทำมาของพวกเธอหักพัง โอกาสนี้แหละ ฉันชนะแน่ๆ ฉันยต้องได้สิบคะแนนมาครอบครอง
"ตอนนี้คู่ของเฮซองเสร็จแล้วครับ เฮซองมีสิทธิ์ตะโกนบอกทิศทางเธอได้ครับ"
ไม่รอช้าเฮซองก็ตะเบ็งเสียงแหบๆของเขา เพื่อเรียกฉัน
"ยัยช็อกโกล่า ฉันอยู่ตรงนี้ เดินมาทางซ้ายอีกหนึ่งก้าวแล้วตรงมาเลย ไม่ๆยัยโง่ เดินตรงเซ่!" เฮซองโมโหจนเผลอหลุดคำพูดที่ใช้เรียกฉันทุกวันๆ ทำให้แฟนคลับที่กำลังส่งเสียงเชียร์ชะงักไปชั่วคราว
แต่สำหรับฉันมันเพิ่มไฟโกรธอันร้อนแรง จะบ้าตาย ฉันปอกจนมือเจ็บแต่เขายังไม่ว่าฉันโง่อีก ตายซะเถอะ ฉันเดินตรงดิ่งไปหาเฮซองอย่างแม่นยำ เรียกเสียงฮือฮาและเสียงปรบมือให้กับตัวเองได้มาก
"ช็อกโกล่าสู้ๆ"
อุ๊ยมีคนจำชื่อได้ด้วย ใครๆ อยากเห็ฯหน้ามากจะจดชื่อจำหน้าไว้ ฮืออ
"ย๊า นายว่าฉันโง่ได้ไงฮะ ฉันต้องเจ็บมือมากแค่ไหนรู้ไหม อยากได้เหรอ" ฉันพูทั้งๆที่ยังปิดตาอยู่ ความรู้สึกสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ แล้วมือฉันก็ควานไปทั่วจนสัมผัสเข้ากับใบหน้าเนียนๆ
"ฉันจะกินเอง" เฮซองสวนกลับทันที ที่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
"หึหึ กินเข้าไปซะส้มเนี่ย" ฉันยัดส้มลูกนึงยัดเข้าปากเฮซองเต็มๆ
"ยัยบ้า มีเม็ดนะ เม็ด!"
"กินไปเถอะน้า มันมีวิตามินซีนะ"
"ใช่ที่ไหนเล่า เฮ้ยยยยยย"
ปี๊ดดดด
"จบการแข่งขันครับ รอบนี้เฮซองกับช็อกโกล่าเป็นฝ่ายชนะ ส่วนที่สองเป็นมินฮยอกกับดาเฮครับ แหมเกือบป้อนส้มเสร็จแล้วแท้ๆ เธอดันทำส้มหล่นกลางทางไปลูกนึง ส่วนคุณนาบียังปอกส้มไม่เสร็จเลยได้ศูนย์คะแนน ที่สองได้สามคะห้าคะแนน ที่หนึ่งได้คนล่ะสิบครับ ต่อไปเป็นการจับฉลาก พยายามเข้านะครับ"
สิ้นเสียงพิธีกร เราก็เริ่มจับฉลาก ผลออกมาดังนี้
มินฮยอก - นาบี , ฮยอนอู - ดาเฮ , เฮซอง - ฉัน
ด่านที่สามไต่เชือก
แล้วพวกเราก็คู่กันอีกครั้ง เหมือนพรมลิขิต ฉันก็ดีใจอยู่หรอก...แต่ทว่า
กติกาของการไต่เชือกมีอยู่ว่า ให้ฝ่ายชายช่วยพยุงฝ่ายหญิงแล้วให้ผู้หญิงไต่เชือกภายในเวลาที่กำหนด คู่ไหนไต่ได้สูงที่สุดจะชนะไป กำหนดให้ห้านาที
แหม ใครเป็นคนคิดเกมพวกนี้ขึ้นมาเนี่ย ช่างคิดเหลือเกิน ใช้ทีมงานทีมเดียวกับรันนิ่งวิ่งสนั่นโลกรึเปล่า อะไรมันจะพิสดารได้ใจขนาดนี้ แล้วทำไมฝ่ายหญิงเหมือนจจะเหนือกว่าฟะ นอกจากปอกส้มจนนิ้วเคล็ดแล้วยังต้องมาไต่เชือกอีก แบบนี้คนตัวเบาก็ได้เปรียบสิ และเมื่อผ่านไปสามนาที...
"เฮซอง! นายช่วยก้มตัวลงมาอีกได้ป่ะ ฉันเตี้ยนะยะ" ฉันโวยวาย ผ่านไปสามนาที คู่ฉันล้มแล้วล้มอีก คู่อื่นๆยังได้แตะเชือกแล้วหล่นบ้าง คู่ฉันจะขี้หลังยังแทบไม่ได้เลย
"ยัยอ้วน ขาเธอจะฟาดหน้าฉันอยู่แล้วนะ จะไม่ให้ฉันเสียการทรงตัวได้ไงเล่า ผู้หญิงอะไรขาใหญ่ชะมัด"
"กรี๊ดดด หยาบคาย"
ด้วยความโกรธฉันเลยขึ้นไปเหยียบบนหลังเฮซองอย่างรวดเร็ว แฟนคลับหลายคนต่างพากันอิจฉา แต่ก็ไม่ยอมหมดลมส่งเสียงเชียร์ เฮซองกัดฟันกรอดๆด้วยอารมณ์โมโห
"โอ๊ย รีบๆขึ้นไปเซ่ จัยืนตัวแข็งอีกนานไหม หลังฉันจะหักอยู่แล้วนะ"
อีตาบ้า ฉันไม่ใช่ลิงนะยะ จะได้ปีนรวดเร็วทันใจ
"เธอปีนขึ้นไปอีกไม่ได้เหรอ"
ปี๊ดดด
เสียงนกหวีบ่งบอกเวลาหมดการแข่งขัน สรุปคู่ที่ชนะไปได้แก่ฉันกับเฮซองอีกครั้ง กรี๊ดดดด นี่ดวงเราสมพงศ์กันขนาดที่ว่าเล่นได้ๆเลยเหรอเนี่ย
ด่านสี่ถ่ทายใจ
คู่เดิมกับเกมที่แล้ว และพวกเราก็ชนะอย่างสบายๆ สร้างที่สงสัยให้กับทุกคนมาก ยกเว้นมินฮยอก
และแล้วก็มาถึงด่านสุดท้าย ด่านตัดสินชะตาชีวิต เหมือนท้องฟ้าเป็นใจให้ฉันคู่กับเฮซองตั้งแต่แรก เราสองคนเข้าขากันได้ดีมาก
"ด่านสุดท้ายแล้วนะครับ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เฮซองกับช็อกโกล่ากลายเป็นคู่เดทสมบูรณ์แบบไปเสียแล้วครับตอนนี้ ตอนนี้เราเปิดให้ลงคะแนนโหวตคู่ที่คิดว่าจะคู่กันและชนะแล้วนะครับ กติกาของด่านนี้ไม่ยากแม้แต่น้อย เพียงแค่คุณผ่านการเป่าแป้งหาเหรียญ ลอดตาข่าย แข่งกิน แล้วหาลูกโป้งน้ำ ภายในจะบรรจุแหวนเอาไว้ แต่มีเพียงสามลูกให้ห้าร้อยเท่านั้น ไม่ยากใช่ไหมครับ พาแหวนเจอสวมให้ฝ่ายหญิงก็ถือว่าจบเกมครับ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เมื่อพิธีกรพูดจบเสียงกรี๊ดก็ดังตามมาเป็นปกติ ฉันพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้ จากนั้นเสียงนกหวีดก็เป่าปี๊ด ฉันกับเฮซองผ่านด่านเป่าแป้งได้สบายๆ เพราะว่าฉันเคยแข่งในงานกีฬาสีที่โรงเรียนประจำ ลอดตาข่ายลำบากหน่อยแต่ก็ผ่านมันมาได้ จนกระทั่ง...แข่งกิน...มีหัวหอมที่ฉันเกลียดกับน้ำอัดลมที่ฉันกินไม่ได้ แม่เจ้า!!
"ฉันจะกินหัวหอมนี่เอง เธอก็เอาง่ายๆไปแล้วกัน" เฮซองแบ่งหน้าที่ จากนั้นตนก็เริ่มกัดหัวหอมเข้าปาก สีหน้าดูไม่สู้ดีเท่าไรนัก แล้วไหงใครบอกชอบ อยากจะกินอยู่ทุกเช้าวะคะ
"เอ่อ..." ฉันเว้นวรรค ก่อนชั่งใจว่าฉันควรจะช่วยกิน แม้จะเมาแต่ก็จะช้าไม่ได้ "อื้ม..."
อึกอึกอึก...
ฉันยกกระป๋องโค๊กกรอกเข้าปากเติมที่ หวังให้ผ่านช่วงเวลามึนเมาที่ยากลำบากนี้ไปอย่างเร็วด้วยเถอะ
โอ้...@@ ตาลาย
เฮซองลากฉันให้ไปช่วยกันหาลูกโป้ง แต่มิวาย ฉันกลับกลิ้งไปกลิ้งมาสนุกกับลูกโป้งน้ำ
"วู้ว สนุกจัง"
"ยัยบ้า ช่วยกันหาสิ" เฮซองพูดเสีงเข้ม
"มึนๆ"
"ฮะ?...โอ๊ะเจอแล้ว เย้ๆ เจอแล้ว" เฮซองโบกมือไปมาเป็นสัญลักษณ์ว่าเจอแหวนแล้ว มินฮยอกก็แหวนแล้วเช่นกัน ทั้งสองรีบคว้ามือฝ่ายหญิง....
ปี๊ดดดดดดดดดดด
"เราได้คู่ที่ชนะแล้วครับ...ยินดีด้วยกับเฮซองแล้วช็อกโกล่าครับ!! แหมเฉียดกันไม่กี่วินาทีเอง ขอบคุณทีมฮยอนอูกับมินฮยอกมากนะครับที่ให้เกียรติเรามาร่วมรายการเรา และต่อไป..."
.....โครม.....
"ช็อกโกล่า...ช็อกโกล่า"
ฉันไม่สามารถฟังอะไรได้อีกแล้ว ฉันล้มตัวลงท่ามกลางแสงแฟรชและท่ามกลางผู้คนมากมาย ด้วยอาการแฮงค์เพราะดื่มนำอัดลมมากเกินไป จากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีก....
ฟุดฟิด ฟุดฟิด
หือ? กลิ่นหอมๆนี่มันอะไรกัน เฮ้อ รู้สึกสดชื่นดีจัง เหมือนอยู่ท่ามกลางกลิ่นบริสุทธิ์...
แพลบๆ แพลบๆ
พรึบ
O[]O
"กรี๊ดดดดดดดด หมา!!!"
ฉันลืมตาโพลง เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างเหนียวหนืดตรงใบหน้า ก่อนที่ความหอมจะกระจายหายไป กลายเป็นกลิ่นตุๆ ของน้องมาตัวเล็ก แสนน่ารักตรงหน้า นี่ฉันเผลอลืมไปได้ยังไงกันนะว่าเขาเลี้ยงน้องมาเอาไว้เนี่ย เพราะว่าเขาไม่เคยให้ฉันดูแลเรื่องพวกนี้ฉันเลยจำไม่ได้ เชอะ เจ้าหมาบ้า ไม่ต้องมาทำตาแบ๊วเลยนะ วันๆก็ขลุกอยู่แต่ในห้องนอนของชายหนุ่มในฝันฉัน T^T แกโชคดีอะไรอย่างนี้ อิจฉา
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...ห้องนอน
O[]o กรี๊ดดดดดดด
ห้องนอนเฮซองนี่หว่า โลกถึงคราวแตกแล้วเหรอ แม่เจ้า เฮซอง ฉันนอนอยู่ในห้องของเขา ฮือออซาบซึ้งมาก เขามาเคยให้ฉันแตะอะไรๆให้ห้องเขาเลยสักนิด แล้ว....ทำไมฉันมานอนอยู่บนที่นอนเขาฟะ ว๊ายย ตายแล้วฉันมานอนตอนไหน อะไร ยังไงค่ะ งง
ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นอนทันที กลัวว่าเจ้าตัวมาเห็นแล้วจะฆ่าฉันหมกส้วม แม้จะสับสนแต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นเก็บที่นอนให้เรียบร้อย ไว้ค่อยนึกเอาทีหลังก็ยังไม่สาย ฉันคว้านาฬิกาบนหัวนอนเฮซองมาดูก่อนจะรีบวางไว้ที่เดิม แล้วค่อยๆเปิดประตูห้องอย่างช้าๆ ใช้สายสอดส่องว่ามีใครเห็นไหม เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครมาเห็นแล้วฉันก็รีบเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ
"อ้าว ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ" ฉันบ่นคนเดียวพลางเดินวนไปมา "เย็นแล้วนะ...เออ!! เฮ้ย ฉันกำลังแข่งเล่นเกมอยู่นี่นา ทำไม..." ฉันหยุดเรียบเรียงเหตุการณ์ จากนั้นก็ร้องอ๋อทันที "อ๊ายย นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันเป็นลมต่อหน้าทุกคน แถมชวดรางวัลอะไรไปรึเปล่ายังไม่รู้เลย แป่ว ลืมทำอาหารเย็น วันนี้เวรฉันนิ"
แล้วเวลาแบบนี้เฮซองอยู่ไหนหว่า ไปไหนไม่บอกเลย เดี๋ยวนะ...
กรี๊ดดด>< เขาอุ้มฉันมาที่ห้องเขาเหรอ ไม่จริงมั้ง คิคิคิ จะเป็ฯไปได้ยังไงกันเล่า โอ๊ย ใจเต้นทำไมเนี่ย
ออด ออด
ฉันยืนบิดตัวไปบิดตัวมาจนกระทั้งเสียงออดหน้าห้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฉันหลุดจากภวังค์ แล้ววิ่งไปเปิดประตูทันที บางทีอาจจะเป็นเพื่อนๆหรือไม่ก็เฮซอง
"ค่าๆมาแล้ว ใจเย็นๆ"
ฉันวิ่งไปบ่นไป
"ไม่ได้อะ...เอา เอ่อ...มาหาใครคะ"
ฉันงงเป็ฯไก่ตาแตกอีกรอบ เมื่อเปิดประตูห้องมาเจอหญิงวัยกลางคน อายุน่าจะประมาณรุ่นแม่ของฉัน เธอแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนส่งยิ้มให้ฉันบางๆ
หญิงสาวตรงหน้าฉันมวยผมไว้ด้สนหลัง ดวงตากลมโตชวนให้นึกถึงใครบางคนรวมทั้งร้หน้า ผิวขาวอมชมพู แต่งตัวด้วยเสื้อถักไหมพรมบางๆสีครีม กับกระโปรงยาวสี่ส่วนสีส้มอ่อน มัดผมมวยไว้ด้สนหลัง ดวงตากลมโตชวนให้นึกถึงใครบางคนรวมทั้งร้หน้า ผิวขาวอมชมพู
"เอ่อ...นี่ห้องของเฮซองใช่ไหมจ้ะ คือ...หนูเป็น" เธอถามคำถาม
"อ้อใช่ค่ะ พอดี... หนูมาดูแลเรื่องที่อยู่ของวงนี้เฉยๆ ไม่ได้มีอะไรเลยค่ะ เอ่อ คุณน้าคือ ใครเหรอค่ะ"
เอ๋ หน้าตาแบบนี้คุ้นๆจังแฮะ
"คือ น้าเป็นแม่ของเฮซองจ้ะ" เธอยิ้มด้วยสายตาอ่อนโยนแววใจดี
O[]o แม่ คุณแม่ขานั้นเอง ว่าแล้วเชียวฉันเห็นรูปอยู่นะ โอ๊ยตายล่ะ คุณแม่ขามาไม่บอกกล่าว ลูกสะใภ้รับมือไม่ทันนะคะ TT ภาพลักษณ์ฉันคืออยู่ในห้องผู้ชายแงงง
"แม่ของเฮซอง... สวัสดีค่ะ เชิญเข้ามาก่อนเลยค่ะ หนูช่วยถือของนะคะ เอ่อ...คุณน้าหนังที่โซฟาได้เลยค่ะ"
ฉันรีบรับของมาวางไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก ก่อนจะวิ่งเขาไปในครัวเผื่อทำน้ำชาอุ่นๆให้คุณแม่เฮซอง
"น้ำชาค่ะ"
"อ๋อ ขอบใจจะ จริงๆไม่ต้องเอามาให้ก็ได้ เดี๋ยวน้าก็จะไปแล้ว ว่าแต่เฮซองไม่อยู่เหรอจ้ะ"
"ค่ะ แต่หนูว่าเดี๋ยวคงจะกลับแล้ว เพราะว่าวันนี้ไม่มีงานที่ไหนเลย"
"เหรอจ้ะ แล้ว หนูชื่ออะไรเหรอ"
"หนูชื่อช็อกโก้ค่ะ"
"หน้าตาไม่เหมือนคนเกาหลีเลย เป็นลูกครึ่งรึเปล่าจ้ะ แหม...น้าก็ถามเยอะเกินไป พอดีแปลกใจที่อยู่ๆก็มีคนมาดูแลเฮซองได้ซะที"
"อ้อ หนูเป็ฯคนไทยแท้ๆเลยคะ พอดีมาฝึกงานก็เลยได้งานนี้ค่ะ" ฉัยตอบกลับไปตามความจริง
"น้าแค่รู้ว่าเฮซองเขาสบายดีก็ดีแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะหนู น้าดูในทีวี ช่วงนี้เขาดูมีความสุขมากกว่าแต่ก่อน เลยคิดว่าต้องมีอะไรแน่ๆ บางทีอาจเป็นเพราะหนูนั้นแหละ หนูช็อกโก้"
"ไม่หรอกค่ะ แฮ่ๆ"
"จริงสิ น้าเอาของกินมาให้ นี่จ้ะ" แม่เฮซองยื่นของที่ฉันถือว่ามาวางที่โต๊ะเมื่อสักครู่ให้ "พอดีได้เวลาเปิดโอ้งกิมจิที่หมักเอาไว้สองปีที่แล้ว เลยกะว่าจะเอามาให้ทานกัน แล้วก็มีกับข้าวมากมายเลยจ้ะ น้าเผลอทำไปนึกถึงเพื่อนเขาด้วยเลยเยอะเลย หนูทานได้ไหมจ้ะ"
"โอ้ ได้ค่ะ หนูชอบกิมจิมากๆเลย"
ฉันกับคุณแม่เฮซองคุยกันเรื่อยเปื่อย ฉันได้รู้เรื่องอะไรจากเขามากมายเกี่ยวกับเฮซอง นิสัยเขาดูน่ารักกว่าตอนนี้เสียอีก ตอนเด็กๆนะ ไม่นานบทสนทนาของฉันกับคุณน้าก็หยุดลงเพราะพ่อตัวดีส่งเสียงเปิดประตูแล้วบ่นมาแต่ไกล ไม่สังเกตุอะไรรอบข้าง
"อ่าว เธอหายเมาน้ำอัดลมแล้วเหรอ ยัยบ๊องเอ่ย มีใครเขาเมาน้ำโค้กกันบ้างฮะ ฉันไปซื้อยามาให้เธอ เชื่อไหม เภสัชเขาจัดยาให้ฉันไม่ถูกเลย ฮึย เธอรีบกินแล้วไปนอนต่อเลย เย็นนี้เราจะทำเนื้อย่างกินกัน ฉันไปซื้อโซจูมาแล้ว แต่เธอกินไม่ได้นะ"
=[]= มันเดินเข้ามาเนี่ย จะชายตามองฉันบ้างหรือแขกบ้างสักนิดได้ไหม พูดรัวเป็นชุดไม่พอ ยังก้มหน้าก้มตาจัดถุงนั่นนี้
"นี่ เฮซองแม่นายมาหาน่ะ แถมเอาของมาให้เราเพียบเลยนะ ฉันว่าเราเอาเนื้อไว้กินวันหลงัเถอะ" ฉันพูดแทรก
แต่แล้วบรรยากาศมันก็เริ่มแปลกๆไป เฮซองยืนนิ่ง ปากปิดสนิทเงียบ ราวกับคนละคนกับเมื่อกี้ สายตาเขาดุดันมากขึ้นกว่าเก่า
"กลับไปซะ!" เฮซองตะโกนขึ้น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอ เสียงดุดัน
"เฮซอง แม่จะกลับเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ โชคดีนะหนู"
=[]= รอบสอง เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย อยู่ๆทุกคนก็เป็นอะไรกันไปหมด คุณน้าเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยว เอาของพวกนี้กลับไปด้วย!"
"นี่! คุณน้าเดินทางดีๆนะคะ" ฉันเบรกความโมโหของเฮซองเอาไว้
ฉันเคยได้ยินจากแฟนๆทั่วไปเขาคุยกันว่า เฮซองไม่ถูกกับแม่ของตัวเอง แต่ก็ไม่รู้อะไรชัดเจนมากนัก ไม่คิดว่าจะรุนแรงถึงขั้นไร้แม่ตัวเองด้วยสายตาและน้ำเสียงแบบนั้น มันชวนให้คนอย่างฉันใจคอไม่ดี คุณน้าปิดประตูห้องลง ตอนนี้เลยเหลือฉันกับเฮซองในชุดเสื้อคลุมทำอาหารสองคน
"ทำไมนายพูดกับแม่นายแบบนั้นฮะ" ฉันเปิดประเด็น
"เอาของพวกนั้นไปทิ้งให้หมดซะ ส่วนเธอกินยาแล้วไปนอน อาหารเสร็จฉันจะเรียกมาเอง"
"นาย..."
"ฉันบอกให้พอได้แล้วไง!!!!" เฮซองตวาดใส่ด้วยพลังเสียงตกใจจนฉันสะดุ้งเลย
"นายเป็นบ้าอะไรฮะ นั้นแม่นายนะ นายไม่ควรพูดกับคนเป็นแม่นายแบบนี้"
"ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดมากไป เป็นแค่พี่เลี้ยงก็อย่ามาพูดจาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย!! "
"เหอะ นายนี่มันไร้เหตุผลจริงๆ ชิอ คนอย่างนายพูดไปก็คงไม่เข้าใจ"
"แล้วทำไมฉันต้องมีเหตุผลกับเธอด้วย เธอเป็นอะไรกับฉันไม่ทราบ! แค่ทำดีด้วยอย่าได้ใจหน่อยเลย ฉันเกลียดเธอยังไงทุกวันนี้ก็เป็นแบบนั้น เส้นคั่นระหว่างเราขอให้เข้าใจด้วย"
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องปิดลง...แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วเฮซอง ฉันรู้จุดยืนของตัวเองแล้ว
..................................................................
ความคิดเห็น