คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : File 27 : พี่เลี้ยงคนใหม่ / ตบกันมั้ย / ความจริงในใจ
File 27 : พี่เลี้ยงคนใหม่ / ศึกชิงตำแหน่ง / ความจริงในใจ
เหมือนพายุใหญ่ที่มาถล่มเมื่อวานผ่านพ้นไป เช้าวันที่สดใสก็กลับมาเยือนอีกครั้ง แสงแดดทอดส่องผ่านผ้าม่านผืนสีขาวที่กำลังพัดพลิ้วไหวด้วยสายลมอ่อนๆเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เรื่องราวร้ายๆได้ลูกลบหายไปเพียงข้ามคืน
เรื่องราวความผิดของฉันทั้งหมดได้ถูกแฉหมดเปลือก โดยที่ฉันเป็นคนเล่าความจริงให้กระจ่าง เรื่องที่จองมินถูกใช้เป็นเครื่องมือของฉัน เชอร์เบทเองก็โกรธอยู่นิดหน่อยแต่ก็เข้าใจความรู้สึกของฉัน จองมินเองถึงกับช็อกเพราะความสวยของตัวเองที่มีอยู่น้อยนิด ความจริงเขาเพิ่งค้นพบว่าตนไม่ควรแต่งหญิงเอาซะเลย เฮซองบอกว่าจะจารึกเรื่องนี้ไว้เป็นเรื่องฮาประจำวง ความโง่ของฉันมันน่าหัวเราะตรงไหนไม่ทราบ ส่วนเทโฮ...เขากระซิบย้ำกับฉันหลายสิบรอบว่าถ้าฉันทนไม่ได้ก็ให้ฉันลาออกไปซะ เหอะ!
แต่ที่แย่กว่านั้นคือฉันถูกปลดจากการเป็นพี่เลี้ยง! แถมลดเงินเดือนแล้วถูกส่งไปที่แผนกกำจัดเอกสารที่งานท่วม ช่างเถอะ ไม่ถูกไล่กลับประเทศก็ดีแล้ว ไม่งั้นฉันอาจได้ไม่ผ่านฝึกงานก็เป็นได้ เฮ้อเกือบลืมเรื่องนี้แหนะ ดีนะเนี่ยที่ยั้งตัวเองทัน เอ๊ะเดียวนะ ฉันยังวางใจไปไม่ได้ !! เพราะพี่เลี้ยงคนใหม่ที่จะมาดูแลเทโฮน่ะสิ เธอทั้งสวย เปรี้ยว เซ็กซี่ ขาว สูง ได้รูป ง่ายๆคือตรงข้ามกับฉันทุกอย่าง
และแล้วเช้าวันใหม่กับงานใหม่ๆก็เริ่มขึ้นโดยการตื่นนอนและ...ฉากทะเลาะวิวาทยามเช้า
"ย๊า! ทำไมไม่มีเห็นมีหอมเลยล่ะ นี่ยัยโรคจิต ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่ามื้อนี้ใส่หอมด้วย มันจะทำให้สดชื่นแต่เช้านะ!" เฮซองพูดขึ้น
"เอ้า ก็ฉันไม่ชอบนิ มันเหม็นแถมไม่อร่อยด้วย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว" ช็อกโกล่าตอบกลับ
"แต่ฉันชอบ! ฉันจะกินหอมๆๆๆ"
"หูฉันจะแตกอยู่แล้ว อีตาบ้า อยากกินหอมนักใช่ไหม ได้จัดให้" ช็อกโกล่าเบ้ปากก่อนจะเชิดหน้าใส่เฮซองที่ยืนยิ้มเหมือนผู้มีชัย
อะไรของคู่นี้วะเนี่ย = =
ไม่นานนักช็อกโกล่าก็เดินมาพร้อมกับต้นหอมหนึ่งกำที่ล้างมาสะอาดแล้ว ดูได้จากน้ำที่เปียกโชกมาเป็นทาง พร้อมกับหักมันแล้ววางลงข้างชาม
"อะ เสร็จแล้วหัวหอม อยากกินก็กินไปแบบนี้แหละ"
"ยัยบ้า สดๆดิบๆเป็นต้นแบบนี้ใครมันจะไปกินลงฮะ" เฮซองตะโกนขึ้น
"กินให้หมดเลยนะยะ นายบ่นเองนะว่าอยากกิน ก็กินเลยสิ ชิ"
ฉันนั่งมองสองคนนี้กัดกันไปมาทุกวันที่กินข้าวได้ไงวะเนี่ย ขณะที่ฉันกำลังนั่งปลงกับตัวเอง เก้าอี้ด้านข้างก็ถูกเลื่ิอนออก พร้อมกับเทโฮที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน ฉันค่อนข้างจะสะดุ้งเล็กน้อย เพราะสายตาเย็นเยือกของเขาเมื่อวาน
"เมื่อวานหลับสบายดีไหม" เสียงเบาๆคล้ายกระซิบดังอยู่ข้างๆหู
"อะ อื้ม"
"ดีจังนะคนทำผิดยังหลับสบายได้อีก หึ งานใหม่ขอให้โชคดีแล้วกันนะ"
"นินายจะโกรธอะไรฉันนักหนาฮะเทโฮ ก็ข่าวที่นายเป็นเกย์มันก็จบไปแล้วไม่ใช่เหรอ นายไม่ได้เป็นก็จบเรื่องแล้วนิ จะมาถากถางเรื่องงานใหม่ฉันทำไมไม่ทราบ นายดีใจใช่มะที่ฉันจะไม่ต้องอยู่กับนายตลอดเวลา แถมนายเองก็ยังได้พี่เลี้ยงที่สวย หุ่นดี เซ็กซี่ เพอร์เฟ็ค ตรงข้ามกับฉันทุกอย่าง เหอะ!" ฉันกระซิบตอบเขากลับ ยังไงวันนี้ก็อยากให้เรื่องนี้จบๆไปซะ
"ใช่...ตรงข้ามทุกอย่าง เธอนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
"นะ นิ นาย....!"
ติ้งน่อง ก๊อก ก๊อกๆ
อยู่ๆเสียวออดกับเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศหรรษายามเช้า ผู้จัดการคิมที่ตาเบลอๆ เพราะน็อกจากการประชุมตลอดหลายวันที่ผ่านมา เดินโซเซไปเปิดประตู
"ใครครับ...อ้าวเธอนั่นเอง มาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนๆ"
ทุกคนที่กำลังทานข้าวเช้าต่างพากันมุ่งความสนใจไปที่ประตูห้อง ผู้จัดการเองก็มีท่าทีเงอะงะ เกาหัวแกรกๆเหมือนไม่ได้สระมาหนึ่งอาทิตย์ แต่ภายในใจของฉันกลับตะโกนออกมาเตือนว่า ได้โปรดปิดประตูเร็วเข้า อย่าให้เธอคนนั้นเดินเข้ามา คำตอบที่ฉันไม่อยากให้เป็นจริงก็ก้าวเข้ามาให้ห้องทันที...
หญิงสาวร่างสูง หุ่นราวกับนางแบบต่างชาติ ดวงคมเฟี้ยว จมูกโด่งตามธรรมชาติได้รูป ปากแดงส้มโทนสียุคห้าศูนย์ ผิวขาวส่องประกายราวกับอาบน้ำแร่แช่น้ำนมมาอย่างดี ผมยาวลอนๆดำเหลือบแดง แต่งกายด้วยเดรสสีส้มเลยเข่าขึ้นมาพอประมาณ แสดงถึงความเซ็กซี่ ร้องเท้าเข็มส้นสูงปรี๊ด เดินกอกแกกเข้ามาในห้องช้าๆ ทุกสายตาจดจ้องไปที่เธอคนนั้นเพียงคนเดียว ไม่มี...เอ๊ะ
"นายมองฉันทำไม" ฉันหันมาถามเทโฮที่อยู่ข้างๆ มีเขาเพียงคนเดียวที่สายตามาจดจ่ออยู่ที่ฉัน ขณะที่ฉันกำลังกวาดตาสำรวจผู้ชม
"แค่อยากรู้ว่าเธอมีสีหน้ายังไงเวลาเห็นอะไรที่ตรงกันข้าม"
=[]= ทำไมเทโฮปากคอเลาะร้ายมากขึ้นทุกวัน ใครเสี่ยมสอนเจ้าชายของฉันจนนิสัยเสียแบบนี้ค่า บอกมา ฮืออฉันทำใจเริ่มจะไม่ได้แล้วนะ ผู้ชายคนนี้เอาผู้ชายอบอุ่นไปไหนแล้ว โอ๊ยเครียด
"เรื่องของฉัน สนใจแต่พี่เลี้ยงนายเธอ สวยสะเด็ดเดินสะบัดออร่าความงามกระจายแบบนั้น คิดว่านี่แคทวอล์ครึไง ดูแต่งตัวสิ จิ๊ๆ จะมาทำงานหรือ..." ฉันพูดพร้อมหันมาทำหน้าเหยเกให้เทโฮ "มาทำอย่างอื่น"
"ว๊าววว อุแม่เจ้า อะไรจะสวยปานนี้" เฮซองเอามือขึ้นมาปิดปาก พลางยิ้มแล้วบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ออกการนอกหน้าจนช็อกโกล่าต้องร้องห้าม
"สวัสดีค่ะ ฉันลีมินา จะมาเป็นพี่เลี้ยงให้กับคุณเทโฮ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ" พูดจบเจ้าตัวก็โปรยยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งเคลิ้มอยู่ทั้งหลาย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เทโฮ แล้วยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเป็นเชิงทักทาย เทโฮเองก็ยิ้มบางๆราวกับเจ้าชายผู้อบอุ่นก้มหัวทักทาย แล้วทั้งสองคนก็จ้องตากันและกัน
เงิบเลยสิฉัน...เหอะ
"ผมต้องขอฝากตัวด้วยนะครับ เรียกเทโฮเฉยๆดีกว่า จะได้สนิทกันเร็วขึ้น" เทโฮลุกขึ้นพูดด้วยท่าทีสุภาพ
เหอะ! เก็บอาการหน่อยสิยะ
"ยินดีค่ะ ^^ "
ฉันไม่ยินดีย่ะ! เอ๊ะ...ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วนี่
"มาทานอาหารเช้าให้ด้วยกันก่อนครับ วันที่พวกเรามีให้สัมภาษณ์ถึงเที่ยง คุณต้องหิวแน่ๆ ขอบอกเลยว่าอาหารหอเราอร่อยมาก เชิญครับๆ" เฮซองสะกิดให้ช็อกโกล่าลุกไปตักข้าวต้มมาให้สาวงามมีนา
ฉันล่ะสงสารเธอจริงๆ
และแล้วพวกเราก็กินอาหารเช้าท่ามกลางดอกไม้งาม พวกผู้ชายยกเว้นจองมิน (นางไม่กล้าเพราะเชอร์เบทนางนั่งจ้องอยู่) พากันเทคแคร์ดูและตักนั่นนี่ให้จนจะล้นถ้วย
ฉันได้แต่นั่งนึกโทษตัวเอง ว่าทำไมฉันไม่รักษาหุ่นให้ดูดีเหมือนนางแบบ หรือตัวเล็กน่ารักเหมือนไอยูบ้างนะ บางทีเทโฮเห็นฉันที่น่ารักถะนุถนอม คงไม่รู้สึกเกลียดแล้วอยากไล่ฉันออกไปให้พ้นๆเขาหรอก
"กินเยอะๆหน่อยสิ เธอต้องไปทำงานอีกทั้งวันนะ"
เหวออ อยู่ๆเทโฮก็คีบไข่เจียวมาให้ฉันที่กำลังนั่งเขี่ยข้าวอยู่ เล่นเอาฉันสะดุ้งจนเกือบหงายหลัง
"เทโฮกินนี่สิ นายเองก็ต้องทำงานนะวันนี้"
- - ไม่นะไม่ใช่ฉัน เสียงของยัยบ้านมีนานี่ต่างหาก ดังแทรกขัดจังหวะโรแมนติกของฉันพอดีเลยนะจ๊ะแม่คุณ
"ขอบคุณครับ ^^"
นี่ก็สุภาพเกินรึเปล่า TT
"เอ้า ไอซ์ เธอทานเสร็จแล้วก็เข้าบริษัทพร้อมฉันเลยนะ" ผู้จัดการิมเรียก ฉันรีบลุกออกจาบรรยากาศชวนเลี่ยนตรงนั้นทันที
เฮ้ยย เดี๋ยวนะ แย่แล้ว ยัยบ้านมีนารู้แล้วอ่ะสิว่าพวกฉันอยู่ห้องเดียวกับรีเทิร์น มายก๊อดไม่นะ
"นี่ๆลุง ทำไงดี ความลับเรื่องที่พวกเราพักอยู่ที่นี่แตกแล้วนะ T^T" ระหว่างเดินไปขึ้นรถฉันก็ถามขึ้น เพราะดูเหมือนเขาไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลย
"อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เพราะว่ามินาเป้ฯคนฝ่ายใน ที่ถูกส่งมาทำงานแทนเธอ"
"อ้อ..."
นี่สินะที่เทโฮบอกว่าฉันกับยัยบ้านมีนานั่นแตกต่างกัน นอกจากจะหน้าตาแล้วฐานะก็ยังย่ำแย่กว่าเขาด้วยซ้ำ ฉันนี่มันช่างเป็นผู้หญิงว่างเปล่าจริงๆ
งานของฉันวันนี้แถบจะทำน่องของฉันโป่งเลยทีเดียว แถมร้องเท้าส้นสูงที่ยืมวนิลามมายังกัดเท้าฉันจนอยากจะร้องไห้ วันทั้งวันมีเอกสารให้กำจัดเยอะมาก แถมคุณยุนอายังสั่งให้ไปจัดห้องเก็บของ เพื่อหาที่วางเอกสาร แล้วรุ่นพี่ก็พากันให้ฉันไปช่วยหาของในห้องที่โคตรจะรกอีก ตำแหน่งนี้มันจัดมาเพื่อเป็นคนใช้ชัดๆ TOTนรกดีๆนี่เอง
ฉันกลับมาที่ห้องพักด้วยร่างกายที่อ่อนระทวย ห้องที่ยุ่งเหยิงเสียงดังตอนเช้านั้น บัดนี้มืดมิดและเงียบสงบ ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟา พร้อมกับยกเท้าขึ้นมาดูเลือดที่ไหลซิบๆ เพราะร้องเท้ากัด กับน่องที่ดูจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิม โอ๊ะ กล้ามฉันขึ้นด้วยรุเปล่าเนี่ย ฮือออ เหนื่อยจังเลย... ตอนนี้เทโฮทอะไรอยู่น้า...เหงาจัง...
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"หือ...?"
เสียงเคาะประตูดังเป็นจังหวะๆ ทำเอาฉันที่เผลอนอนหลับอยู่บนโซฟาไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตื่นขึ้น ฉันยกแขนบิดขี้เกียจ ก่อนจะตั้งสติแล้วลุกไปเปิดประตู แต่ทันใดนั้นเอง ฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแปะอยู่ที่ขาและพันอยู่ที่เท้า
ห๊า ใครมาทำแผลให้ฉันกันเนี่ย กรี๊ดดผีหลอกเหรอ
ก๊อกๆ
"มาแล้วๆ" ฉันเดินเขย่งๆไปเปิดประตู
"เทโฮ!" เสียงดังแจ๋นกระเด็นเข้าเต็มหน้าฉันอย่างจัง
ยัยบ้านมีนา...
"เทโฮไม่อยู่ที่นี่ ถ้าเธอกำลังถามหาเขาอะนะ" ฉันรีบตอบ
"งั้นฉันขอเข้าไปข้างในหน่อยนะ" มินาเบียดฉันที่ยืนพิงประตูห้องอยู่ ก่อนจะใช้สายตาของเธอสอดส่องหาเทโฮ
"ฉันก็บอกแล้วไงว่าเขาไม่อยู่ เธออยู่กับเขาทั้งวันทำไมไม่รู้ล่ะว่าเขาหายไปไหน"
"ก็เขาบอกจะกลับบ้านนิ"
เธอเชิดหน้าใส่ฉันเล็กน้อย พฤติกรรมช่างแตกต่างจากเมื่อเช้า ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธอใส่ชุดใหม่ เสื้อผ้าของเธอเป็นเสื้อคลุมเฟอร์ลายเสือดาว กับกระโปรงหนังแก้วสั้นๆรัดรูปสีดำเงา เสื้อผ้าเธอมันช่าง...
มีนากดโทรศัพท์ไอโฟนห้ารุ่นใหม่ล่าสุด ก่อนจะยกหูเพื่อรอปลายสายตอบรับ เธอรอได้สักพักก็ทำหน้าเหวี่ยงทันที นี่มันมุตากับมุรินทร์หรือไง เมื่อเช้ามุตาใช่ไหม หรือองค์ลงยัยนี่วะเนี่ย
"เธออยู่คนเดียวก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอสักหน่อย" ยัยบ้านมีนาพูดก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา ตัวที่ฉันเพิ่งนอนไปเมื่อกี้
"เรื่อง?" ฉันถามด้วยความสงสัย ว่าเธอเนี่ยนะมีอะไรจะคุยกับฉัน
"ฉันอยากให้พวกเธอย้ายออกไปจากที่นี่ซะ เพราะยังไงซะ... ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะที่ผู้หญิงอย่างพวกเธอจะมาอยู่ร่วมให้ห้องผู้ชาย ถ้าเพื่อนเธอไม่โอเค ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่เธอ! คนที่ไม่ได้ทำงานเป็นพี่เลี้ยงแล้ว ควรออกไปซะ ฉันจะยกคอนโดแถวบริษัทให้เธอฟรีๆเลย ไว้พักจนกว่าเธอจะลูกไล่ออกจากงาน"
"หึ เธอเป็นเด็กรึไง หวงอะไรก็อย่าแสดงออกให้มันมากนักสิ"
"อะ อะไรนะ"
"ทำไมฉันต้องย้ายออกไปด้วย ในเมื่อห้องพักเราอยู่ที่นี่ แล้วมันก็ยังซ่อมไม่เสร็จ" พวกฉันก็แค่มาขอพักพิงชั่วคราว ไม่ได้มาอยู่เลยสักหน่อย"
"ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ มันไม่ใช่ที่ของเธอ ฉันอุตส่าห์ยกห้องหรูให้ฟรีๆ ยังคิดปฏิเสธอีกเหรอ ความจริงคนอย่างเธอ..ไม่น่าหยิ่งนักหรอกนะ เชื่อฉันแล้วไปจากเทโฮซะเถอะ"
"เคยตายเพราะปากไหม ยัยหน้าปลาทู!!"
=[]= เฮ้ย เปล่านะไม่ใช่ฉัน ฉันยังไม่ได้อ้าเปล่งเสียงอะไรออกมาเลย แค่อ้าปากค้างเพราะความงงเฉยๆ
เสียงตะโกนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณห้อง น้ำเสียงฟังดูโกรธจัดราวกับลาวาเตรียมปะทุเดือด เจ้าของสำเนียงภาษาเกาหลีเพียนๆดังมาจากหน้าประตูห้อง ช็อกโกล่านั่นเอง และเพื่อนๆอีกสามคนที่ยืนอออยู่หน้าประตู
"ที่บ้านไม่สอนมารยาทในการพูดเหรอ ถึงเที่ยวพูดจาดูถูกคนอื่นแบบนั้น แล้วใช้อำนาจเงินไล่คนออก ขอโทษนะ ห้องเธอก็ไม่ใช่ ดังนั้นอย่าคิดมาทำพูจาทำตัวเป็นเจ้าของห้อง คนที่ควรจะออกไปคือเธอมากกว่า ยัยปลาทู! หงุดหงิดมาตั้งแต่เช้าแล้ว ทำงานกับผีอะสิ ฉันเห็นหล่อนสงสายตาให้ท่าเทโฮอยู่ได้นานสองนาน คิดว่าทำตัวเหมาะสมแล้วเหรอฮะ แล้วขอบอกไว้เลยนะว่าอย่ามาหลอกทำตัวสำออย ไหนว่าปวดหัวใกล้จะตายแล้วไง! ทำไมมายืนพ้นความเน่าเหม็นอยู่ตรงนี้มิทราบ"
... ช็อคไปสามสิบวินาที นั่นเพื่อนของฉันใช่ไหม T^T องค์ลงอีกคนเหรอ มาถึงก็ใส่ๆ พูดผิดๆถูกๆ แต่ก็ยังพอฟังออกว่าด่าอะไร ดูเหมือนไม่ใช่แค่เพียงช็อกโกล่าเท่านั้นที่อยากจะพูด เพื่อนๆอีกสามคนก็เตรียมเรียงคิวพ้นคำพูดใสหน้ายัยนี่เหมือนกัน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างที่ฉัน...ไม่อยู่
"แก! มีสิทธิ์อะไรมายืนด่าฉันปาวๆแบบนี้ยะ"
"เธอทำอะไรเพื่อนฉันระหว่างที่ฉันไม่อยู่" ฉันถามเสียงแข็ง
"ทำอะไร ฉันก็แค่พูดตามความจริง ก็ช่วยไม่ได้ ระดับมันต่างกันทุกอย่าง พวกรีเทิร์นก็ต้องเชื่อฉันอยู่แล้ว" ยัยบ้านมีนาพูดแล้วเชิดคางขึ้น
"อะไรนะ เหอะ งั้นไอคิวเธอคงย่ำแย่ เพราะมีความคิดแย่ๆ ขอบอกว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉัน รวมถึงพวกรีเทิร์นด้วย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมาที่นี่มีจุดประสงค์จะจับเทโฮของฉันหรือเปล่า แต่ขอบอกเธอไว้เลยว่าเธอไม่มีทางทำได้หรอก"
"ไอคิวเธอสิ ภาษาฉันเก่งกว่าเธอแน่ๆอย่างแรกที่รู้ พวกไม่มีอะไรมักเอาเหตุผลยกมาอ้าง"
"งั้นไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกันล่ะ เธอตอบได้ไหมล่ะ" ฉันถามขึ้น
"จะไปมีได้ยังไงในเมื่อมันเป็นปัญหาโลกแตก คิดว่าจะวัดฉันด้วยคำถามปัญญาอ่อนแบบนั้นงั้นเหรอ"
"ไก่เกิดก่อนไงล่ะ" ใช่ก็ก.ไก่มาก่อนข.ไข่ ฮิๆ "ไงล่ะ...บ้านฉันเขาสอนมาแบบนี้แหละ"
"ปัญญาอ่อนชะมัด ฮึย"
เพียะ!
เสียงมือกระทบกับแก้มซ้าย ใบหน้าช็อกโกล่าหันไปตามแรงตบ แก้มของเธอแดงเถือกเป็นรอยมือขนาดใหญ่ มีเลือดไหล่ออกมาจากปากของเธอ...
"กล้าตบเพื่อนฉันเหรอ ยัยปลาทูเน่า" ว่าแล้ววนิลาก็เดินเข้าไปตบหน้ายัยนั้นอย่างแรง ช็อกโกล่าวิ่งมาหาฉันพร้อมกับเอามือลูบหน้าฉันเบาๆ
"แกเป็นไรมากไหมไอซ์ T^T ยัยนั้นมันโรคจิตชัดๆ ยัยปีศาจ"
"กรี๊ดดดดด หมาหมู่ชัดๆ พวกชั้นต่ำ ปล่อยผมฉันนะ" ยัยมินาร้องโวยวาย ขณะที่มือตัวเองก็ไปจิกอยู่บนหัวของวนิลา
"โอ๊ย ยัยบ้า เธอมาจิกหัวฉันก่อนนะโว้ยย ปล่อยเดี๋ยวนี้"
ฉันที่กำลังจะเดินเข้าไปดึงตัวทั้งสองคนแยกออกจากกัน ก็เกิดเจ็บขาบวกเท้าแปลบขึ้นมาทันที ทำให้ล้มลงท่ามกลางความวุ่นวาย ตอนนี้สถานการณ์เลวร้ายสุดๆ
"ปล่อยหัวเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ" เชอร์เบทกับซูชิรีบวิ่งเข้าไปแกะมือของมินาออกจากหัวของวนิลา ทั้งสี่ตบกันนัว ส่วนช็อกโกล่าเข้ามาพยุงฉันแล้วรีบวิ่งไปแจมด้วยกัน ไม่ได้การล่ะ ตอนนี้ยัยมินาเป็นวัวคลั่ง เธอเป็นบ้าไปแล้ว T^T หรือเธอบ้าเพราะไก่กับไข่วะ
โครม!
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องบ้าบอ อยู่ๆก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น วนิลาถูกลปลอ่ยตัวจากการจิกหัว ช็อกโกล่ารีบวิ่งเข้าไปตบยัยมินา แต่นางก็ไม่ยอมแพ้ จิกหัวช็อกโกล่าแล้วจับหัวกระแทกกับพื้นห้อง! เชอร์เบทเองรีบเข้ามาจับยัยบ้ามินาไว้ แต่หล่อนมือเหนียวกว่าที่คิด ฉันทนอยู่เฉยอีกต่อไปไม่ได้ รีบวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อน
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! จะทำอะไรเพื่อนฉันมิทราบ" ฉันทิ้งตัวนั่งทับยัยมินาสำเร็จ แต่เพราะพลังช้างสานของมินา ทำฉันเซถลาหน้าทิ่มล้มทับช็อกโกล่ากับเชอร์เบท มินาไม่รอช้าคว้าฉันขึ้นมาตบแล้วตบอีก ฉันก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ตบยัยนั้นกลับสองเท่า!! เอาสิวะ ให้รู้ไปว่าคนอย่างไอซิ่งจะยอมแพ้!
"นี่แหนะๆ ตายซะเถอะ" ช่วงนี้กำลังจะง้างมือตบ มินาเปลี่ยนจากจับข้อมือฉันมาบีบคอฉันแทน สร้างความตกใจให้กับเพื่อนของฉันมาก ทุกคนรีบพากันมาจับมือของเธอออกจากคอฉัน
"แอร๊กๆ แอกๆ ยะ...ปละ" T^T พูดไม่ได้
ฉันเหมือนตัวเองหายใจไม่สะดวกเอาซะเลย
"กรี๊ดดดดดดดดดด ปล่อยมือออกจากคอเพื่อนฉันนะ นี่คิดจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง!!ปล่อยนะโว้ย"
ช่วงเวลานั้น เหมือนสมองชาไปครึ่งหนึ่ง ตาฉันเบลอๆพร้อมน้ำตาไหลพราก
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!" เสี้ยววินาทีแห่งความตาย เสียงดังที่ทรงพลังและแสนคุ้นเคย ตะโกนก้องไปทั่ว มือยัยมินาเริ่มอ่อนลงทันที
"แคกๆ แคก"
"เกิดอะไรขึ้นๆ" ตามมาด้วยเสียงพูดของเหล่ารีเทิร์น ทุกคนพากันกรูเข้ามา จองมินรีบพุ่งตรงดิ่งมาทางเชอร์เบท ใบหน้าพวกเราตอนนี้ยับเยินพอๆกัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเรารุมคนๆเดียวแล้วจะเป็นแบบนี้ ร้ายชะมัด T^T
"กะ...เกิดอะไรขึ้นกัน" เฮซองค้างกลางอากาศไปสามสิบวิ แล้ววิ่งตรงไปหายัยมินา เล่นเอาช็อกโกล่าที่เลือดกำเดาไหลพราเพราะถูกเอาหน้ากระแทกกับพื้นเอ๋อรับประทานไปตามๆกัน "ทำไมเธอ...หน้าเป็นแบบนี้ละ...แล้วเธอช็อกโก้"
"ไม่...ไม่เป็นไร" ช็อกโกล่าพูดเบาๆ
"แน่นะ ขอฉันดูหน่อย เลือดเธอ..." เฮซองพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง...แต่มันช้าเกินไปแล้ว นายทำร้ายความรู้สึกมากเกินไปแล้ว...ฉันคิดว่าช็อกโกล่าก็คิดแบบนั้น
"ไม่..." เธอปัดมือเฮซองออกก่อนจะลุกไปนั่งที่โซฟา พร้อมเอากระดาษอุดจมูกไว้
"วนิลา เธอไม่เป็นไรนะ" ซุนวูเองก็วิ่งมาดูอาการของวนิลาเหมือนกัน รวมถึงจงจุน เขาปาดเลือดตรงแก้มของซูชิเบาๆ พร้อมถามว่าเจ็บไหม
"มัวแต่มองคนอื่นอยู่ได้ เธอเป็นไงบ้าง หายใจสะดวกไหม" เทโฮ O_O ฮะ กรี๊ดดดเทโฮวิ่งมาหาฉันค่า ฉันตายรึยัง
"นาย... ไม่เป็นไรฉันสบายดี"
"เฮ้ยย เกิดอะไรขึ้น เสียงดังไปถึงข้างล่าง...เหวอออ เกิดอะไรขึ้นในห้อง แล้วนั้นทำไมหน้าตาดูไม่ได้กัน!" ผู้ที่สยบความเคลื่อนไหวทุกอย่าง ผู้จัดการคิม ที่ช่วงหลังๆดูพึ่งพาได้มาก...
ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งจับเข่าคุยกันอยู่ ยัยมินาออเซาะจนเฮซองทำแผลให้เธอ ส่วนช็อกโกล่าเธอทำแผลและห้ามเลือดกำเดาด้วยตัวเอง โดยมีเชอร์เบทกับจองมินช่วยอีกแรง ซุนวูทำแผลให้วนิลา ส่วนฉัน...เทโฮคอยพันแผลและใส่ยาให้อย่างนุ่มนวล ผู้จัดการเองก็นั่งเรียบเรียงเรื่องราวที่จะพูด
"ทำไมวันนี้เธอได้แผลมาเยอะจัง...ยังเจ็บเท้าอยู่ไหม" เทโฮถามขณะกำลังใส่ยาที่หน้าผากฉัน
"อะ...อื้ม" ฉันตอบด้วยเสียงสั่นๆ
ก็จะไม่ให้สั่นได้ยังไงกันเล่า ก็เทโฮเล่นเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา ดวงตาที่มุ่งมั่นในการทำแผล ส่องประกายจนฉันหยุดมองแทบไม่ได้ รู้ตัวอีกทีคือเขาทำแผลเสร็จแล้ว
"สรุปเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมพวกเธอตบตีกันรุนแรงขนาดนี้" ผู้จัดการคิมถามขึ้น
"มินาผิดเอง...ขอโทษจริงๆค่ะ"
ฮะ จะมาไม้ไหนวะเนี่ย พวกฉันต่างพากันมองหน้าเธอเป็นตาเดียว
"ถ้ามินาทนโดนตบไหว...ไม่โต้ตอบและป้องกันตัว ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ ขอโทษจริงๆค่ะ"
"ยัยขี้โม้! เธอกล้าพ้นความโกหกออกมาได้หน้าตาเฉยได้ไง"
"หยุดนะ เชอร์เบท สำรวมหน่อย" เฮซองพูดขึ้น
"นายนั้นแหละเฮซอง หุบปากแล้วฟังความจริงสักที ขืนพูดมาก ฉันจะฆ่านายแน่!" คราวนี้ช็อกโกล่าถึงกับทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาโวยวายบ้าง เล่นเอาเฮซองเงิบและเงียบไปเลยทีเดียว
"พอทั้งหมดนั้นแหละ...ออกไปซะ"
"นายไล่เพื่อนฉันเหรอ เทโฮ!" ฉันสวนกลับทันที
"ไม่ใช่ มินา อีมินา ผมว่าคุณทำงานมาพอแล้ว และการประเมินของผมก็บอกว่าคุณไม่ผ่านการเป็นพี่เลี้ยง ถึงคุณจะมีสักเป็นคนรู้จักของคุณยุนอาก็ตาม ขอโทษนะครับ นี่เป็นห้องของพวกเราดังชั้นเชิญคุณกลับไปซะ แล้วก็...ไม่ต้องมาทำงานอีก เพราะไอซ์จะเริ่มเป็นพี่เลี้ยงให้ผมวันนี้วินาทีนี้ โชคดีครับ อยากให้ไปส่งหน้าประตูไหม"
=[]= ทุกคน
"นาย...นายกำลังเข้าข้างคนผิดนะเทโฮ" มินาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"คุณโกหก...ไว้คิดว่าพูเรื่องจริงเมื่อไรค่อยกลับมาเล่าให้ผมฟัง"
"นาย!"
อย่างที่เขากล่าวกันว่า หญิงสาวไฮโซ เมื่อถึงเวลาน่าอายก็จะรีบถอยหลังนี้กลับไปทันที เป็นเรื่องจริงสินะ...
"พูดแบบนั้น...จริงหรอ" ฉันถามเทโฮ
"ฉัน...เชื่อที่เธอพูด..."
เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหูของฉัน แม้จะแสนเบา แต่ฉันก็ได้ยิน... เรื่องราวทุกอย่างก็จบและกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง...บางทีใจเราอาจจะตรงกัน...ฉันจะลองเสี่ยงดูอีกครั้งดีไหมนะ
ความคิดเห็น