คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : File 26 : ตรงกันข้าม?? / ความแตก / ไล่ออก!
File 26 : ตรงกันข้าม?? / ความแตก / ไล่ออก!
ยามเช้าวันหยุดวันหนึ่ง ที่แสนวุ่นวายและเต็มไปด้วยเสียงโวยวายตีกันไปมา จนในที่สุด หนุ่มเลือดกรุ๊ปเอบีแสนความดันต่ำ ก็เปิดประตูห้องอย่างแรง เสียงประตูกระทบฝาผนังดังปัง สร้างความตกอกตกใจให้กับทุกคนในห้อง
"โอ๊ย คนจะนอน! จะมาโวยวายอะไรกันแต่เช้าเนี่ย" อีเฮซอง หนุ่มเจ้าอารมณ์พูดขึ้นด้วยความโมโห ดวงตายุ่งเหยิงปนงัวเงียของเขา ฉายวาบทันทีที่เจอคุณยุนอา ก่อนจะยิ้มแห้งๆแล้วเดินกลับเช้าห้องไป
คุณยุนอาจอมหยิ่ง เชิด สวย เอามือกุมขมับควบคุมสติอารมณ์ ใบหน้าที่ยาวอมชมพู บัดนี้แดงเพราะความโกรธ เธอใช้สายตาคมกริบกวาดไปทั่วห้อง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่พวกเราห้าคน
เพื่อนๆของฉันพากับหลบหลีกสายตาของเธอ พร้อมทั้งรวบผมให้เรียบร้อย เรื่องมีอยู่ว่า เรื่องที่พวกเราพักอยู่ที่นี่ไม่มีคนอื่นรู้เลย
"นั่น! พี่เลี้ยงของวงรีเทิร์นไม่ใช่รึไง ทะ...ทำไมเข้ามานอนอยู่ที่นี่ล่ะ! โอ๊ยตาย ฉันอยากจะเป็นลม"
"เอ่อ... เข้ามาคุยกันข้างในก่อนดีกว่าไม่ครับ" ผู้จัดการพยายามเกลี่ยกล่อม เธอปราดสายตาเฉียบคมมาทางพวกเรา ใบหน้าโหดเหี้ยมของคนสวย ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีความผิดติดตัว แล้วตอนนั้นเองสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่...จองมิน ที่วิ่งโวยวายออกมาจากห้องน้ำ
ซวยแล้ว...
"นี่รอยอะไร นายทาลิปสติกด้วยเหรอจองมิน" คุณยุนอาถาม
"เฮ้ย ผมเปล่าทำนะ ตื่นมาก็ยังตกใจอยู่เลย TT_TT" จองมินพูดไปเบ้ปากไปอย่างหัวเสีย
เชอร์เบทได้แต่นั่งมองตาปริบๆ ใจก็อยากจะเข้าไปหาแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันขอโทษนะเว้ยเพื่อนรัก แต่ฉันก็อยากจะแก้แค้นใครบางคน...
"ฉันจะสืบเรื่องนี้ให้ได้ ว่าใครเป็นคนทำ และระหว่างนี้ กรุณาดูแลเด็กของคุณไว้ด้วยนะคะคุณคิม ถ้าไม่อย่างนั้น คุณคงรู้นะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้..." พูดจบเธอก็เดินเชิดแล้วหายไปกับความทุกข์ที่ทิ้งไว้ให้ผู้จัดการ
"เฮ้อ เทโฮนะเทโฮ ทำอะไรไม่ระวังเอาซะเลย"
"รูปอะไรอะ ผมขอดูหน่อย" จองมินดึงรูปถ่ายอะไรสักอย่างมาดู จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตกใจทันที "เฮ้ยยย รูปตัดต่อเหรอ เมื่อวานผมยังเห็นเขานอนอยู่ในห้องอยู่เลย ใช่ไหมไอซ์ เธอก็อยู่กับเขานิ"
-_____- ก็ฉันเป็นคนทำแบบนั้นเอง แล้วฉันจะมาบอกพวกนายทำไมกันล่ะ
"ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"
ฉันพูดตัดประโยค ก่อนจะทำเป็นไม่ใส่ใจกับมัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่ห่างๆในมุมมืด...
ตอนนี้ข่าวบันเทิงช่องไหนๆในเกาหลีต่างพากันพูดถึงประเด็นร้อนเกี่ยวกับเว็บไซต์แอนตี้แฟนที่มีรูปเทโฮนอนกอดผู้ชายอยู่ แม้ทางบริษัทอยากจะปกปิดข่าวมากแค่ไหน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ไม่ให้มีข่าวอะไรแย่ๆออกมาอีกเท่านั้น ทุกคนในบริษัทต่างวิ่งวุ่นในการรับโทรศัพท์ จัดการประชุม เพราะว่าวงรีเทิร์นคือวงหลักของบริษัทเลยก็ว่าได้ ถึงอย่างนั้น การกระจายข่าวที่ยากจะป้องกันก็เกิดขึ้น มีคนชาวเน็ตวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเทโฮและลามไปถึงคนอื่นๆในวงด้วย บ้างก็ว่า
'ฉันเห็นเทโฮไปเที่ยวบาร์เกย์ด้วยนะ'
'เฮซองกับเทโฮแอบมีอะไรกันเหรอ!'
'คนที่นอนอยู่ข้างๆหน้าเหมือนจองมินเลยนะ'
'กรี๊ด ร้อนแรงมาก! ทั้งวงเลยรึเปล่า'
ที่กล่าวมาข้างบนนั้นยังเศษเสี้ยวของความแรงน้อย ตอนนี้พวกเราสิบคนนั่งคดคูอยู่ในห้องที่หอพักของรีเทิร์น ทางบริษัทสั่งห้ามพวกเราโผล่ออกไปไหนทั้งนั้น แล้วให้พี่เลี้ยงจัดการควบคุมดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อยจนกว่าจะมีการนัดประชุมใหญ่เพื่อแถลงข่าว เฮซองกับจงจุนต่างพากันเช็คความเคลื่อนไหวผ่านทางความพิวเตอร์ตั้งโต๊ะในห้อง ส่วนจองมินกับซุนวูนั่งอ่านคอมเม้นต่างๆในเว็บไซต์แอนตี้เทโฮ พร้อมแสดงสีหน้าแอคติ้งเกี่ยวกับข้อความที่ว่า จองมินหน้าเหมือนคนข้างกายเทโฮเลย
"ไม่ใช่ฉันนะ T^T ทำไมต้องมาป้ายความเกย์ให้เขาด้วย ฉันมีเชอร์เบทแล้วจะเป็นเกย์ได้ไงวะ"
"เฮ้ย นายอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า ความจริงนายอาจชอบยัยนั้นเพื่อปกปิดตัวเอง" ซุนวูพูดแซว เล่นเอาจองมินกับเชอร์เบททำหน้าเงิบไปตามๆกัน
"ฉันชอบผู้หญิงเว้ยยย"
"ฮะนายชอบฉันเหรอ" ซุนวูยังไม่วายพูดแซวอีก
"ไม่จริงง เชอร์เบทช่วยด้วยซุนวูแกล้ง" จองมินทิ้งไอแพดลงบนตักของซุนวู พร้อมย้ายที่ไปนั่งข้างๆเชอร์เบทแล้วทำท่าน่ารักแบบประจำ เล่นเอาพวกเราทุกคนทำหน้าเซ็งต่อความหวานของทั้งคู่
ฉันอดอิจฉาไม่ได้จึงขอตัวไปปอกผลไม้มานั่งกินแก้เซ็ง ระหว่างที่กำลังง่วนกับการปอกเปลือกแอปเปิ้ลลูกงามสีแดงฉ่ำ เทโฮก็เดินเข้ามายืนข้างๆ
"เธอ...เป็นคนทำใช่ไหม" น้ำเสียงที่เย็นชาแฝงด้วยความคาดคั้นแกมสงสัยของทโฮ ที่แม้จะเป็นคำถามสั้นๆ แต่เส้นเอาฉันขนลุกซู่ไม่กล้าแม้จะสบตา มีดที่กำลังปอกเปลือกค้างกลางอากาศทันที...
"ไม่ใช่ฉัน" ฉันตอบสั้นๆเพื่อระงับความกลัว...
ตอนนี้เทโฮไม่เหลือความอ่อนโยนอีกต่อไป แต่รอบกายตอนนี้กลับมีออร่าของความโหดแผ่ออกมา...ฉันรู้สึกได้
"เฮ้ยดูนี่ดิ ยอดแฟนคลับเว็บไซต์ดีมากเลยพุ่งไม่หยุด แต่เดี๋ยวนะ ในเว็บมีแต่แฟนคลับเราเต็มไปหมดเลยนี่หว่า" อยู่ๆเสียงจองมินก็ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่กำลังมาคุ ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่จองมินทันที ฉันเองก็ด้วยเหมือนกัน
นี่มันผิดจากเป้าหมายที่ฉันตั้งใจไว้นี่นา!! ไหนล่ะพวกแอนตี้!?
ฉันรีบแทรกเข้าไปนั่งข้างจองมินพร้อมกับเลื่อนเมาส์อ่านข้อความต่างๆ ซึ่งมีแต่ข้อความชื่นชม เยินยอ เวิ่นเว้อเต็มไปหมดน้อยนักที่จะมีคำพูดด่าทอเกี่ยวกับภาพที่ฉันได้โพสไว้
"ว้าว...ดูสิเว็ปนี้ขึ้นชาร์ตประจำสัปดาห์ด้วย ฉันว่าคนทำเค้าคงต้องการแบบนี้ล่ะมั้ง" จองมินยังคงพูดเจื้อยแจ้วต่อไป ฉันเดินไประงับความโกรธในห้องครัว ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อระบายความร้อนรุ่มในใจ และตอนนั้นเองเทโฮก็เดินเข้ามาประกบข้างฉันอีกครั้ง
"ไงล่ะ ไม่เป็นตามที่เธอหวังล่ะสิ?"
"นายจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องใครก็ได้ ใช่! เรื่องนี้ฉันเป็นคนทำเองล่ะ"
"เหอะ! ฉันไม่สนเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว วางใจซะเถอะฉันไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอก ฉันจะคิดซะว่าเป็นเรื่องที่กุขึ้นมา...เหมือนเด็กๆ"
"เหอะ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!"
หลังจากมีข่าวลือแพร่สะพัดไปไม่กี่วัน จำนวนแฟนคลับของพวกรีเทิร์นก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของฉันจริงๆ แล้วที่ฉันทุ่มเททั้งหมดมานี่เพื่อเพิ่มแฟนคลับให้เขารึไง!? คนสมัยนี้มันเป็นอะไรกันหมด เรื่องแบบนี้จะมายอมรับกันง่ายๆได้ยังไงกัน!! โลกเรามันเป็นอะไรไปกันหมดแล้ว!!! เฮ้อออ แถมยังเสี่ยงกลัวโดนจับได้อีกต่างหาก เป็นเพราะอีตาบ้าเทโฮเลยคนเดียว
ฉันนั่งค่อนแคะเทโฮ พร้อมกับกินปลาหมึกแห้งไปด้วย อยู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นในกระเป๋ากางเกงของฉัน เมื่อมองดูพบว่าเป็นสายของผู้จัดการคิม นี่ลุง!มีธุระอะไรกับฉันในเวลาที่ฉันอารมณ์แบบนี้ ถึงจะไม่อยากรับแต่ก็คงไม่ได้ เพราะบางทีอาจจะเป็นธุระสำคัญน่ะนะ
"ฮัลโหล! ว่าไงลุง!"
"ไอซ์! เธอรีบมาที่บริษัทด่วนเลย"
"ไม่ว่างอะ วันนี้ฉันไม่อยากเข้าบริษัทด้วย ทำไม? เทโฮงานเข้าเหรอ?"
"ไม่ใช่เทโฮที่งานเข้า! แต่เป็นเธอต่างหาก!!"
"ระ...เรื่อง...อะไร!?"
ฉันเริ่มใจสั่นเล็กน้อย รู้สึกลางร้ายเริ่มปรากฏเข้าใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ...
"เดี๋ยวมาเธอก็รู้เองแหล่ะ...ตื๊ดๆ...ตื๊ดๆ..." และแล้วผู้จัดการก็ตัดสายไป ทิ้งไว้เหลือเพียงความสับสน ความกลัว กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหน้านี้...
ณ บริษัท
ก้าวแรกที่ฉันก้าวเข้ามาเพียงลำพัง บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึมครึม ทุกสายตาจดจ้องมาที่ฉันเพียงคนเดียว บ้างก็ทำสายตาเป็นห่วงเป็นใย บ้างก็ทำสายตาน่าสมเพศให้ฉัน ฉันกดลิฟต์ไปที่ชั้น 4 มือของฉันสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะกดปุ่มปิดลิฟต์ ลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนที่ไปช้าๆ พร้อมกับหัวใจที่ห่อเหี่ยวของฉัน และเบื้องหลังประตูห้องประชุมใหญ่แห่งนั้นมีอะไรกันนะที่กำลังรอคอยฉันอยู่
"ก๊อกๆ...ขออนุญาตค่ะ" เมื่อขออนุญาตเสร็จ ฉันก็สูดหายใจลึกๆเข้าไปให้เต็มปอด
"เข้ามาได้!" เสียงเชิดหยิ่งของคุณยุนอา ลูกของผู้บริหารบริษัทแห่งนี้เธอใช้สายตาคมกริบจ้องมาทางฉัน และประตูห้องที่ถูกเปิดก็ปิดลง...
การประชุมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันกลับมานอนพักอยู่ที่บ้านที่เงียบเหงาพร้อมกับนั่งนึกถึงเหตุการณ์ในห้องประชุมที่รู้สึกเหมือนจะเพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที
"เราได้พิจารณาแล้วความผิดของคุณถึงขั้นร้ายแรงมาก แต่เพราะเป็นความผิดครั้งแรกที่ทำไปด้วยความคึกคะนองและโง่เขลาของเธอเราจะไม่ฟ้องร้องแต่ขอไล่เธอออก!! และส่งตัวเธอกลับประเทศไปซะ!!!"
"แล้วฉันทำผิดอะไรคะ? คุณถึงมาไล่ฉันออกแบบนี้?"
"นี่เธอไม่รู้ตัวเหรอ!? ว่าไอ้เว็ปไซด์แอนตี้ของเธอมันทำลายชื่อเสียงของบริษัทเรามากแค่ไหน!?"
"มีหลักฐานเหรอคะ?"
"หึ...เราได้เช็คไอดีแล้วว่าเป็นเครื่องของบริษัทเรา...และเป็นเครื่องที่เธอใช้อยู่ทุกคืน! หรือเธอต้องการจะเช็คกล้องวงจรปิด ว่ามันตรงกับเวลาที่เธอทำการสร้างเว็ปไซด์หรือเปล่าล่ะ? เราสามารถหาหลักฐานตามที่เธอต้องการได้ทุกอย่าง..." ในขณะที่คุณยุนอายังพูดไม่จบผู้จัดการก็ได้พูดแทรกขึ้นมา
"ได้โปรดให้อภัยเธอสักครั้งเถอะครับ!" ยุนอาปรายตามอง
"คุณคิมคะ...นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ก็เพราะเด็กของคุณนั่นแหล่ะค่ะ บริษัทถึงได้วุ่นวายกันไปหมด แต่ถ้าคุณต้องการให้เป็นเรื่องของคุณ...คุณก็ลาออกจากบริษัทนี้ไปซะ...เรื่องทุกอย่างก็เป็นอันว่า...จบ"
"พอเถอะยุนอา คุณคิม!" เสียงที่มีอำนาจเหนือกว่าใครของท่านประธานดังขึ้น
"เรื่องนี้ฉันได้ตัดสินใจไว้แล้ว เราจะไม่ไล่เธออกก็ได้ แต่จะลดตำแหน่งเธอ ไปอยู่ฝ่ายกำจัดเอกสาร ตามนี้นะจบการประชุม!" ประธานพูดจบก็ลุกออกไปทันที
"พ่อคะ!?" ยุนอาตะโกนขึ้นพร้อมกับถลึงตาให้กับผู้จัดการคิม แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" แล้วเธอก็ยังไม่วายหันมาหาเรื่องฉัน
สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่โดนไล่ออกแต่ถูกลดตำแหน่ง ฉันควรจะบอกเรื่องนี้กับเพื่อนๆดีไหมนะ....? รวมถึงเรื่องที่ฉันใช้จองมินเป็นเครื่องมือ ฉันคิดว่าเชอร์เบทต้องโกรธฉันแน่ๆ...ลาก่อน...พี่เลี้ยง...ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง พร้อมกับก้มหน้ารอรับชะตากรรมที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้...
"ติ๊ดๆ..." เสียงข้อความในโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันไม่ค่อยอยากจะยุ่งเกี่ยวกับโทรศัพท์สักเท่าไหร่ช่วงนี้ มันมีแต่เรื่องแย่ๆมาให้ฉัน และเมื่อเห็นว่าเป็นช็อกโกล่าส่งมา แนก็เปิดอ่านมัน
'ย๊ะ!! ฉันรู้เรื่องเธอแล้วนะจากผู้จัดการ เธอโอเคไหม!? อย่าเพิ่งหลับล่ะ! รอฉันก่อน! ปล.เธอรู้ข่าวรึยังเกี่ยวกับพี่เลี้ยงคนใหม่? ฉันลองถามเฮซองดูเขากลับให้รูปฉันมาแทน ดูสิ! เฮซองมีรูปคนนี้อยู่ในโทรศัพท์ได้ยังไงกัน! ฉันจะบ้าตาย!'
ฉันเปิดรูปขึ้นดู...ภาพที่ฉันเห็นคือรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่เซ็กซี่ ตาคม หุ่นเฟี้ยวราวกับนางแบบ...นะ...นี่มันพี่เลี้ยงบ้านไหนกันเนี่ยย!? นี่มันดาวยั่วชัดๆ พระเจ้า! เทโฮของฉันเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ววว
เอ่อ...เอ๊ะ? นี่ฉันโกรธเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?
จากใจนักเขียน ขอโทษจริงๆนะคะ TTที่หายไปเป็นเดือนๆเลยอ่า ไม่คิดว่าการบ้านมันจะเยอะเท่าโอเชี่ยนขนาดนนี้ ทำเท่าไรก็ไม่เสร็จ นี่ก็ยังไม่เสร็จ แต่ไม่อยากดองนิยายนานเกินไป แงงงมีคนที่รอเราอยู่ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ หวังว่าตอนนี้พอจะทดแทนความปิดที่ได้กระทำขึ้นได้ ว๊ายฮ่าๆๆๆ กล้าเนอะมั่นใจมากฮ่าๆๆ ยังไงก็โชคดีนะคะ อาเมนจุ๊บๆรักคนอ่าน อย่าทิ้งกันนะ
ความคิดเห็น