คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : File 25 : แก้แค้นยกกำลังสิบ / คู่เกย์ / แอนตี้แฟน
File 25 : แก้แค้นยกกำลังสิบ / คู่เกย์ / แอนตี้แฟน
"หึหึหึ...หึหึ"
เสียงหัวเราะชวนขนลุกดังก้องไปทั่วบริเวณห้องกว้างของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบสงัดของยามราตรี ไร้ผู้คน.. เสียงนาฬิกาไขลานตีบ่งบอกเวลาตีสามเสียงดังกลบเสียงหัวเราะสุดสยองเมื่อครู่ หากแต่หญิงสาวไม่ได้ตกใจสะดุ้งหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย เธอเอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องบาง พร้อมแสยะยิ้มอย่างเย็นยะเยือก สายตาคมกริบไร้ซึ่งความปราณี ใบหน้าแสดงถึงความพึงพอใจ
"ฮะๆ ในที่สุด...ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง"
............
Icing ‘ s Talk :
สะลึมสะลือ (=____=)o
ฉันเปิดตู้เย็นด้วยใบหน้างัวเงีย ดวงตาปิดครึ่งเปิดครึ่งพร้อมควานหาขวดนมในตู้เย็นอย่างสะเปะสะปะ แต่ควานหาเท่าไรก็ไม่เจอสักที่ ฮ่วย! ชี้เกียจจะลืมตาจริงๆ โอ๊ะ ขวดแก้วแบบนี้แหละใช่เลย ฉันใช้ความรู้สึกสัมผัสมัน รูปร่างขวดแก้วนั้น สูง เพรียม ขวดสั้นๆเล็ก เมื่อมั่นใจว่าใช่ ฉันก็รีบยกขึ้นมา หมุนเปิดฝาทั้งๆที่ตายังปิดอยู่อย่างนั้น แล้วยกดื่มด้วยความกระหาย
อึก อึก อึก
พรวดดดด!
สามอึกแห่งหายนะของฉันก็เริ่มต้นแต่เช้า! เพราะที่ดื่มไปเมื่อสักครู่นี้มันคือโซจู หรือเหล้ายอดนิยมที่แรงพอสมควรของชาวเกาหลี แต่สำหรับหอพักนี้มันคือน้ำเปล่าสำหรับเฮซอง
"กรี๊ดดดด ฉันดื่มอะไรเข้าไป TOT เอิก" ฉันโวยวายขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าอยากจะเหวี่ยง เพราะร่างกายมันร้อนผ่าวไปทั่ว หัวใจเต้นกระตุก เลือดสูบฉีดอย่างแรง สายตาเบลอๆมึนๆ อยากอ้วก
@_@ อร๊อย แสบคอจังเลย
"มีใครเขามาดื่มเหล้าแต่เช้ากันบ้างเนี่ย" เสียงของเทโฮดังมาจากข้างหลัง มือข้างหนึ่งของเขาคว้าขาดโซจูไปจากมือฉัน ส่วนอีกข้างมาโอบไหล่ที่โอนเอนไปมาราวกับถูกคลื่นซัดของฉัน "ฉันเดาได้ว่าสักพักเธอคงรู้สึกแย่เอามากๆ"
ฉันรีบผละเขาออกห่างจากตัวทันที แม้ฉันจะรู้สึกแย่และไม่ได้ยินอะไรที่เทโฮพูดสักเท่าไร แต่ฉันก็รู้ว่าต้องอยู่ห่างเขาให้มาที่สุด ฉันหลุดออกมาจากแขนใหญ่ของชายตรงหน้า จากนั้นก็ชี้นิ้วว่าเขาทันที
"นาย! ผู้ชายเฮงซวย อย่ามาจ๊าบบบ ไหลของช้านน" แรกๆฉันก็พูดดี แต่พอหลังๆก็รู้สึกสติจะกระจุยให้ได้ คิดอะไรไม่ค่อยออก เท่านั้นยังไม่พอ ฉันด่าเขาเป็นภาษาไทย ดูเหมือนเทโฮเองก็จะงงกับภาษาของฉันไม่น้อย สีหน้าเขามัน เอิกๆ ตลกจริงๆ
กร๊ากกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว
โครม!
............
"อ้อกกก"
"ไอซ์ แกไหวนะเว้ย" ช็อกโกล่าถามขึ้น ฉันยกแขนให้เธอแล้วทำสัญญาลักษณ์โอเค
หลังจากดื่มสามอึกนั้นไป ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรและหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไร เพราะตื่ยขึ้นมาที่ไหนก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ มารู้สึกตัวอีกทีตอนอยู่ในห้องน้ำ หน้าชักโครกเสียแล้ว โอ๊ยยย อนาถแท้ เห็นเซจูเป็นนม รสชาติบาดคอกับกลิ่นนั่น มันยังคาคอฉันอยู่เลย ฮือออ ต่อไปจะไม่หลับตาหยิบของกินแล้วจ้า เข็ดนี้ไปอีกนาน ...ไม่ได้ ฉันจะต้องไปสู้รบกับเทโฮอีก หึหึหึ แค้นนี้ต้องชำระ ฉันจะมามัวโอกอ้ากแบบนี้ไม่ได้ ฮึ่ย หงุดหงิด... เดี๋ยวนะ...ทำไมฉันเหมือนเห็นเทโฮลางๆตอนเมานะเนี่ย
"แกอ้วกเสร็จยังเนี่ย ฉันลูบให้แกไม่ไหวแล้วนะวุ้ย ฉันเองก็เพิ่งหายไข้เหมือนกัน" เชอร์เบทพูดขึ้น
"อื้ม...ค่อยยังชั่วแล้ว" ฉันพูดจบก็รีบเดินลากสังขารไปนอนต่อที่โซฟา
"แล้วไหนแกไปกินเหล้าได้วะ เหลือเชื่อเลย แถมยังเมาหลับคาตรงโซฟาอีก นึกว่าแกจะอ้วกใส่หน้าฉันแล้วด้วยซ้ำ" ซูชิถาม
"ปวดหัวจัง T^T ฉันเปล่านะเว้ย จำได้ว่าจะหยิบนมแต่ได้โซจูมาแทน ทรมานชะมัดแอลกอฮอล์บ้า"
"เออ แล้วแกกลับบ้านมาตั้งแต่ตอนไหนอะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย" ซูชิถามต่อ "แล้วก็ช่วงนี้แกไม่กลับบ้านด้วย หายไปไหนมา เล่ามาให้หมดว่าไปทำอะไรมา"
ฉันชะงักทันทีที่เจอคำถามเหล่านี้ ไม่รู้จะให้คำตอบว่าอะไรดี ในเมื่อช่วงที่ฉันหายไปนั้น ฉันไปทำเรื่องไม่ดีมา...ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แล้วเอาหน้ามุดกับโซฟาบ่นว่าปวดหัวไม่หยุด ทำให้เพื่อนๆเลิกถามเลิกสงสัย แล้วกระจายตัวไปทำหน้าที่ยามเช้าของตนเอง อาหารเช้าที่พวกเราจะทำเสร็จก่อนแปดโมงเช้าทุกครั้งที่พวกรีเทิร์นไม่มีงานช่วงเช้าหรือวันว่าง ถ้าวันไหนรีบ เราจะงดทำแล้วไปหาทานเอาข้างหน้า เสียงลับมีดของซูชินั้น มันบาดลึกลงไปข้างในใจของฉันทันที ขนลุกซู่แบบอัตโนมัติ กำลังนึกว่า...ถ้าความแตก...แล้วฉันจับถูกประหารหรือเปล่า ...ถึงยังไงเรื่องนี้ก็จะให้ใครรู้ไม่ได้
แอ๊ดด
"อ้าวเทโฮ วันนี้ทำไมตื่นเช้าจังเลยล่ะ" เสียงทักทายของวนิลาดังขึ้น
"พอดีมีเรื่องน่ารำคาญต้องทำ ยังไงก็ขอใช้ครัวด้วยคนนะ"
"โอเคเลย เชิญๆ" วนิลาพูดขึ้น
กรี๊ดดดด ยัยเพื่อนบ้านิ ไปญาติดีกับคนโกหก จอมลวงโลกแบบนั้นทำไมกัน น่าจะไล่กลับเข้าห้องแล้วขังตัวเองเอาไว้ไปเลย ฮึ่ยยย แค้นๆ
ฉันนอนพลิกไปพลิกมา ทั้งปวดหัวคลื่นไส้ ครั่นเนื้อครั่นตัว ระหว่างที่กำลังนอนหมดอาลัยตายอยาก อยู่ๆก็มีกลิ่นหอมของมะนาวลอยมาแตะที่จมูก ผสมกับกลิ่นน้ำผึ้งรสหวานอบอวลกันไป ฉันรีบลืมตาขึ้นมาทันที ร่างกายเริ่มกระปรี้กระเปร่า
"ตื่นแล้วเหรอ ฉันว่าเธอมาดื่มแก้แฮงค์หน่อยดีกว่า"
พรึบ!
ฉันรีบมองไปทางต้นเสียง ที่ยืนถือแก้วกาแฟลายสวยอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่มีแต่คำว่าโกหกลอยแปะอยู่ตลอดเวลาสำหรับฉัน
"เฮอะ! เลิกแกล้งยิ้มหลอกลวงคนอื่นสักทีได้ไหม" ฉันเด้งตัวขึ้นจากโซฟา แล้วยืนเท้าเอวทันที
ให้มันรู้ไปสิว่าใครจะแน่กว่ากัน
"นั้นมันก็เรื่องของเธอ... ดื่มนี่ซะ" เทโฮทำสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะส่งแก้วชาให้ฉันแล้วเดินจากไป
หึหึหึหึ วันนี้แหละวันที่นายจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้ วะฮะฮ่า
อึก อึก
ถึงจะพูดอย่างนั้น ฉันก็ดื่มน้ำที่เขาส่งให้มาจนหมดเกลี้ยง จะว่ายังไงดีล่ะ...ความจริงฉันก็ไม่ได้เกลียดเขาขนาดนั้น ฉันยังชอบเขาอยู่ แต่คำว่าชอบกับแก้แค้นมันคนล่ะเรื่องกัน
กรี๊ดด แต่เทโฮก็ทำอร่อยเหมือนกันแฮะ กินแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นจริงๆด้วย รู้สึกเขาจะใช้ลูกเลม่อนมะนาวลูกสีเหลืองทำเอานะ
ฉันกำลังนั่งนึกแผนการดีๆอยู่บนโซฟา ทำยังไงถึงจะถ่ายรูปแย่ๆจากเขาได้น้า เทโฮเองก็ใช่ว่าจะไม่ฉลาด ตรงกันข้ามเขาเก่งเกินไปสำหรับฉันมากๆ โอ๊ยยย ทำไงดี
แกร๊ง แกร๊ง
"ขวดโซจูของผู้ใด๋ มาวางเกะกะหน้าตู้เย็นเนี่ย" ช็อกโกล่าโวยวาย พร้อมกับโยนมันลงถังขยะไป
ของฉันเองแหละ ฮี่ๆ เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ เหล้างั้นเหรอ...ถ้าเป็นเหล่าล่ะก็ไม่แน่...แต่สงสัยจะพึ่งเหล้าอย่างเดียวไม่ได้แล้วล่ะ หึหึหึหึ
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยววันนี้ต้องไปเคลียงานต่อที่บริษัท รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดเลย ฮ่าๆ" ฉันพูดจบก็หยิบอุปกรณ์อาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปที่บริษัท
มีคนกล่าวว่าของใกล้ตัวมักจะถูกมองข้าม ฉันก็จะใช้คำกล่าวนี้แหละ...
ฉันมาถึงที่บริษัทในเวลาต่อมา ทุกคนต่างยิ้มทักทายให้ฉันด้วยสีหน้าสดใสเช่นเคย แถมยังหยอกเล่นกันแบบสนิทชิดเชื้อ เพราะว่าหลายวันมานี้ ฉันมากินอนที่นี่เป็นว่าเล่น เพราะอะไรนะเหรอ โฮะๆ ขอบอกไว้เลยนะคะว่าหลังจากที่ฉันโดนนายเทโฮทำร้ายจิตใจมาอย่างแสนสาหัส ฉันก็เริ่มตะเวนหาแอนตี้แฟนในโลกโซเชี่ยลอนไลน์แห่งนี้ เพื่อที่จะไปสมัครและเปิดโปงความไม่ดี แต่รู้อะไรไหม! มันดันไม่มีเว็บไซต์หรือกลุ่มคนแอนตี้เทโฮเลยนะสิ มีแต่พวกแอนตี้เกาหลี ซึ่งฉันไม่อยากได้ ฉันอยากได้แบบเฉพาะเจาะจง จนในที่สุด ฉันก็ให้พี่คนหนึ่งสอนทำเว็บไซต์ หึหึหึ จนในที่สุดมันก็สำเร็จแล้ว!!
"เฮ้ย ไอซ์ เธอมาอีกแล้วเหรอเนี่ย" ผู้จัดการคิมทำหน้าเหวอทันทีที่เห็นฉัน
"อ้าว ฉันก็มาทำงานนิ"
"แล้วเทโฮล่ะ ช่วงนี้เธอละเลยเขาจังเลยนะ ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้วจะทำยังไง" ผู้จัดการชะงักแล้วจะพูดต่อแบบกระซิบ "เขานะร้ายตัวพ่อเลยนะ ฉันจำได้ว่าเคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่รึไง"
"ฉันรู้แล้วค่ะ..."
"ผู้จัดการคิมครับ ช่วงนี้ได้ยินเกี่ยวกับแอนตี้แฟนของเทโฮบ้างไหม" เสียงของพนักงานเอดังขึ้น "แต่ก็ไม่น่าจะมีนี่เนอะ ฮะๆ"
"อื้อฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวให้เชอร์เบทคอยดูแลเองขอบใจมากนะ"
เวรกรรม! ก็คนที่แอนตี้ก็ฉันนี่ไง ป๊าดดดแย่แล้วๆ เว็บยังไม่เปิดก็มีวงในไปสืบเสาะรู้มาจนได้
ฉันรีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงดิ่งไปที่ตู้ยาทันที จำได้ว่าพวกรีเทิร์นเก็บยานอนหลับไว้ในตู้นะ เพราะว่าพวกเขาเป็นพวกนอนไม่ค่อยหับเวลาไปต่างถิ่น ฉันควานหาไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ได้มันมาไว้ใครอบครอง
......
เย็นของวันนี้ เหมือนฟ้าเป็นใจในการแก้แค้นของฉันเสียจริงๆ เพระหลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำโน่นทำนี่ข้างนอกบ้าน ทุกคนคงเห็นว่าทำไมพวกเซเลบออกนอกบ้านกันบ่อยจัง คือห้องมันเล็กมากเมื่อพวกเรามากองอยู่รวมๆกัน คล้ายกับนัดรวมญาติก็ไม่ปาน แน่นอนว่าเทโฮอยู่บ้านตามที่ฉันหวังไว้ เขานั่งดูทีวีบนโซฟาด้วยท่านั่งชันเข่า กรี๊ดดดน่ารักมาก >///< โอ๊ยไม่ได้ๆ เราต้องจัดการแก้แค้นให้มันหายๆกันไปก่อน
ฉันเปิดตู้เย็นออกมา หยิบที่คันมะนาวพร้อมกับน้ำเชื่อม เมื่อคันเสร็จฉันก็ตักน้ำเชื่อมใส่เอาไปนิดนึงให้หวานไม่มาก สายตาก็คอยระวังไม่ให้เทโฮรู้ จากนั้นฉันก็เทใส่แก้วที่เตรียมน้ำแข็งเอาไว้ ใส่ยานอนหลับสักสี่เม็ด เอาให้น็อกไปเลย - -
"เทโฮ..." ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เขาหันมามองฉันด้วยหางตา ก่อนจะหาวนอนแล้วก็ปิดทีวี ทำท่าจะเดินหนีฉันทันที
"อะ...เดี๋ยวสิ" ฉันตะโกน ก่อนจะวิ่งดักข้างหน้า "เพราะว่าเมื่อเช้านายช่วยฉันไว้ เพราะงั้นดื่มนี้ซะ" ฉันส่งแก้วน้ำให้ เทโฮชะงักเล็กน้อย สายตาคมกริบของเขาก้มลงมองแก้วในมือฉันก่อนจะรับไปถือเอาไว้เอง
"คิดจะวางยากันรึไง" เสียงนิ่งๆแต่ชวนเย็นยะเยือกพูดขึ้น
"เปล่านิ แค่ไม่ต้องการเป็นหนี้ใคร" ฉันพูดด้วยเสียงเรียบเฉยเหมือนกัน แต่ในใจกลับเต้นแร้งเต้นกา กลัวความจะแตก "ถ้านายไม่อยากดื่มก็ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่อยากบังคับหรอก เฮ้อ คงต้องไปเททิ้ง" ฉันพูด
ให้ตายสิ ถ้าวินาทีนี้เขาไม่รั้งฉันไว้ ฉันควรกลับไปคิดแผนมาใหม่ใช่ไหม
เทโฮมองมันด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ยกดื่มรวดเดียวหมด ฉันไม่สงสัยเลยว่าเขาเป็นนักดื่มกันได้ยังไง ในเมื่อเป็นพวกรวดเดียวหมด แต่หลังจากนี้ต่างหาก สนุกแน่...
เวลาผ่านไปสักสิบนาทีได้ เทโฮเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา สีหน้านิ่งๆของเขาทำให้ฉันไม่อาจรู้ผลของมันได้ ฉันนั่งรออยู่ข้างนอกสักพัก ก่อนจะย่องๆไปแง้มประตูห้อง เช็คความเรียบร้อย และสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือ...เทโฮนอนหลับอยู่ที่พื้นห้อง พระเจ้า อย่านอนหลับได้ผมชะงักมาก ฉันรีบลากร่างใหญ่ๆของผู้ชายที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา ไปนอนบนเตียงนุ่มด้วยความยากลำบาก ก่อนจะรอเหยื่อคนที่สอง
"กลับมาแล้ว"
หือ? อะไรฟ้าจะเป็นใจเช่นนี้ >< ส่งคนตามคำขอของฉันมาให้ตลอดเวลา ว่าแต่เสียงเหมือนจองมิน แฟนเพื่อนฉันเลย
ฉันออกมาจากห้องนอนของเทโฮ โดยอาศัยจังหวะตอนที่จองมินก้มเปลี่ยนรองเท้า ดูเหมือนว่าเขาจะเดินมาคนเดียว ฉันกวาดตามองหาเชอร์เบทก็ไม่เจอ
"นายมาคนเดียวเหรอ" ฉันถาม มือก็รินน้ำเปล่าไปพลาง
"ใช่ๆ เชอร์เบทแวะคุยกับป้าที่ตลาดอยู่ข้างล่างอะ โอ๊ยๆ หิวน้ำมากๆขอแก้วนึงสิ"
หึหึหึ นายหิวเหรอจองมิน โฮะๆ แฟนเพื่อนก็คงไม่เป็นอะไรมั่ง ขอโทษนะเชอร์เบท...
แล้วฉันก็ทำเหมือนที่ทำให้กับเทโฮ แน่นอนว่าไม่กี่นาที จองมินก็ไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนจีน ฉันลากร่างของจองมินไปที่ห้องนอนของเทโฮ จัดฉากให้ดูสมจริงสมจัง โดยการถอดเสื้อออก ฉันถอดให้จองมินเสร็จเรียบร้อย น่าแปลกที่ไม่เห็นใจเต้นแรง แต่พอมาถึงของเทโฮ มือไม้ฉันสั่นไปหมด ราวกับว่าเขินอาย ใบหน้าร้อยฉ่า กว่าจะถอดเสื้อออกให้เขาได้ ฉันแทบลืมหายใจ
กรี๊ดดดดด แผงอกและซิกแพ็คของเทโฮ โอ๊ย>///< ตั้งสติไว้ เขาคือคนที่จะต้องแก้แค้น
เมื่อทุกอย่างพร้อม ฉันก็เริ่มต้นการแก้แค้นนี้ทันที
แชะ แชะ
รับรองว่าพรุ่งนี้เช้า ทุกคนคงวิ่งวุ่นกันไปทั่ว...
.........................
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องในเช้าวันต่อมา ตอนนี้พวกเราทุกคนยังไม่มีใครตื่นสักคน เสียงเคาะประตูยังดังอย่างต่อเนื่อง และเพิ่มเป็นทวีคูณมากขึ้นๆ จนในที่สุด ผู้จัดการก็อดทนไม่ไหว ออกมาเปิดประตูซะเอง...
แอ๊ดดด
"สะ..." ปัก
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! คุณทำงานภาษาอะไร ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นหู พูดดังขึ้นมาโดยไม่รอการทักทายของผู้จัดการ
"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน"
"ตอนนี้ในเน็ตฯ เขาพูดกันให้ว่อนแล้ว ว่าเด็กของเรา...เป็นเกย์แท้จริง!"
ฉันที่นอนฟังอยู่ตรงโซฟา ได้แต่ยิ้มอย่างเยือกเย็น... แผนการสำเร็จ...
แอ๊ดดดด
เสียงเปิดประตูห้องของใครสักคนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงทักทายอย่างงัวเงีย เขาเดินเกาหัวแกรกๆผ่านเหตุการณ์นรกแตกตรงหน้าไป ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำล็อคประตูและ...
"เฮ้ย หน้าฉันไปโดนอะไรมาเนี่ย!"
ยามเช้าแสนวุ่นวายได้ก่อกำเนิดขึ้น และดูเหมือนจะเป็นจุดจบอย่างที่ฉันคาดเดาเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว หึหึ
ความคิดเห็น